Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

نه اینکه‌ تقصیر من باشد
نه به خدا
از همان اول هم که آمدی
روزها را رنگی رنگی می‌کردم
که زودتر بیایم توی بغلت.
#پونه_ایرانی

رنج برده‌ام
نومید شده‌ام
و مرگ را شناخته‌ام.
شادم که در این جهان پهناورم.

هنگامی که در پایان روز در برابر تو بایستم
زخم‌های مرا خواهی دید
و خواهی دانست
که هم زخم خورده و
هم شفا یافته‌ام.

ای جهان
چون درگذرم
برایم این سخن را
در خاموشی‌ات نگه دار که:
«عشق ورزیده‌ام.»

ای یار
تو را به خانه نمی‌خوانم
به تنهاییِ بی پایانم بیا.

گل کوچک پرسید:
«ای آفتاب!
چه‌گونه تو را ترانه بخوانم و
نماز برم؟»
خورشید به پاسخ گفت:
«با خاموشی ساده پاکی‌ات.»

ابر پاییزی‌ام
از باران تهی
سرشاری مرا در شالی‌زار رسیده بین.

قطره های باران
بوسه بر خاک می‌زدند
و به نجوا می گفتند:
«مادر! ما کودکان غربت کشیدهٔ تو ایم.
که از آسمان
به آغوش تو
بازگشته ایم.»

شب
روزِ رنگ‌پریده را
می‌بوسد و
در گوشش زمزمه می‌کند:
«منم، مرگ، مادر تو.
منم که تو را از نو می‌زایم.»

تو به رویم لبخند زدی و
هیچ
نگفتی
و من احساس کردم
که دیری این را چشم می‌داشته‌ام.

جز مرگ
هیچ چیز جهان جاودان نیست
و ارزش زندگی در همین است عشق من!

این‌جایی تو
در آتش دست‌های من
و تشنه و بی‌امان می‌باری
می‌باری
و تسکینم می‌دهی.

غم یعنی من
غم یعنی ما
ای عزیزترینم!
ما مگر چه می‌خواستیم که حقمان نبود
- تنها عشق
تا که دوست بداریم یکدیگر را
و از میان این همه درد
مقدر نبود که ما تنها
ما دونفر، این چنین آزار شویم.

تا خودمان شویم:
«تو» و «من» را کم داشتیم
تو را برای بوسه‌ای
و مرا بحر نانی...

چشم‌هایت با هر اشک رودی می‌زایند
و دست‌هایت، دانه‌ها را بارور می‌کنند.
تو قلب زمین را
تو، دل آب را می‌شناسی.
...
در میان بازوان من آرام گیر
که تاریکی بمیرد، که سبزه بخندد
که عشق بروید
در میان بازوان من آرام گیر
به من تکیه کن!

آه، ای عزیزترین!
وقتی تو هستی،
همه چیز هست- همه چیز
از ماسه ها تا زمان
از درخت تا باران
تا تو هستی
همه چیز هست
تا
من باشم.

آه، ای عزیزترین!
وقتی تو هستی،
همه چیز هست- همه چیز
از ماسه ها تا زمان
از درخت تا اباران
تا تو هستی
همه چیز هست
تا
من باشم.

با من بیا!
مگو کجا؟
تنها
با من بیا!

با من بیا تا درد، تا زخم
با من بیا تا نشانت دهم
عشقم را آغاز از کجاست.

از میان صور فلکی
چشم‌های تو
تنها نوری است که می‌شناسم.

باران خزانی
خاموش و مه‌آلود می‌بارد
و تو تنها ایستاده‌ئی
و بال و پری نداری.

بازگشته‌ام از سفر
سفر از من
باز نمی‌گردد.

امشب
دریاها سیاه‌اند
باد زمزمه‌گر سیاه است
پرنده‌ها و گیلاس‌ها سیاه‌اند
دل من روشن است
تو خواهی آمد.

صبح
سوار بر قطار ستارگان سحرگاهی از ره رسید
تو نیامدی،
گنجشک‌های منتظر
دور خانهٔ من نشستند
و به هر سایه به خود لرزیدند
تو نیامدی،
شعر
از دلم به دهانم
از لب‌هایم به دلم پرکشید
تو نیامدی،
آفتاب
از سروها به انتهای خیابان سر کشید
تو نیامدی.

مه می‌داند
که باید برخیزد
و به خانهٔ خود بیاید
در سینهٔ من.

تقسیم‌های هزارگانهٔ سینه‌ام
که در همه قسمش تویی
و عقربه‌های تباه شده را می‌شمارم
که به سالی
ثانیه‌ای
پیش می‌روند،
و لرزش خارها
و برگ و بهار را می‌شمارم
و بی‌شمار
تویی
که در تمام خانه پراکنده‌ای.

از پس این روزهای تلخ روزی هست.
روزی که نمی‌دانی چگونه فرا می رسد
از کجا می‌آید
چگونه تو را می‌یابد‍
در ظلماتی چنین بی‌روزن
که نامت حتی
وانهاده تو را
رفته است.

آخر
به چه کار من می‌آیند
آفتاب و ماه
وقتی تو نباشی.
...
دو زخم کهنه بر دو گونهٔ آسمان است
آفتاب و ماه
وقتی تو نباشی.

وقتی که به هر سو سر می‌چرخانی و گلی نیست تا آبش دهی
وقتی که پرنده‌ای پیدا نیست
تا بالت را با او قسمت کنی
وقتی که شبانگاهانِ بهاری
حباب ستاره‌ها
به سرانگشتی می‌ترکد،
شاید سفر
راهی برای رهایی است...

باران خزانی بر بام
باد
آکندهٔ اندوه.

تکه‌های بهار را که در قلبم جا نهادی
کجا بگذارم.

حکایت بارانی بی‌قرار است
این گونه که من
دوستت می‌دارم.

حکایت بارانی بی‌امان است
این گونه که من
دوستت می‌دارم.

... ... ...
و تو ناگاه گفتی «شبنم
شبنم»
و چشمانت را به صبح جهانی دیگر گشودی
صبح جهانی دیگر
بی آن‌که بدانی
چشم از ما بسته ای.