Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

و سخن این است:
بحث بر سر زندانی شدن نیست
سخن بر تسلیم نشدن است.

شوق دوست داشتنت
چون منِ دیگری در درونم...

ترانه ها را بیشتر از انسانها دوست دارم
بدون انسان ها زیستم
بی ترانه هرگز
از گلها به دور افتادم
از ترانه هرگز
به همه زبانی فهمیدمشان.

تو را دوست دارم چون گفتن "شکر خدا زنداه ام."

تو را دوست دارم
چون نان و نمک

رنگ دانه های انار را دوست دارم عشق من
-دانه ی انار، دانه ی نور-

غمگینم
آرامم
و سرفراز
هر کدام که پیشتر بمیریم
به هر گونه ای
در هر کجا
تو و من
می توانیم بگوییم
که همدیگر را دوست اشتیم
و برای زیباترین هدف انسانی جنگیدیم
می توانیم بگوییم
"ما زیستیم."

در سپیده ی واپسین صبح زندگیم
تو را و
دوستانم را خواهم دید
و به سوی گورم خواهم رفت
با حسرت هیچ چیز
مگر ترانه ی نیمه تمامی...

آیا ما مهربانی را می آموزیم
یا صورتک مهربانی را؟

چه کسی مرا واداشت ویران کنم
دیوارهای غرور خود را؟

و زمانی که در بستر بیماری بودم
چه کسی به جای من زندگی کرد؟

کدام بیشتر سنگینی می کند بر کمر آدم
غم ها یا خاطرات؟

رنگین کمان کجا به پایان می رسد
در روح تو یا در افق؟

برای برگ های این بهار
چه چیز تازه ای وجود دارد؟

از چه کسی بپرسم
برای ایجاد چه اتفاقی به این دنیا آمدم؟

چرا ناخواسته در حرکتم؟
چرا نمی توانم آرام بنشینم؟

ناقوسی را که در رویایت به نوا در آمد
از کجا می توانی پیدا کنی؟

دیروز، دیروز از چشمانم پرسیدم
کی دوباره همدیگر را خواهیم دید؟

عشق، عشق، عشق آن زن، عشق آن مرد
اگر رفته اند، کجا رفته اند؟

بهتر نیست هرگز نرسیم تا این که دیر برسیم؟

چه کسی از ته دل فریاد شادی برآورد
زمانی که رنگ آبی به دنیا آمد؟

چرا برگ ها دست به خودکشی می زنند
زمانی که احساس زردی می کنند؟

تنهایی
یعنی کسی هست
که زندگی را دوست دارد
تو را دوست دارد
و کلمات را
که کنار هم می چیند تمام روز
چیزی بگوید به تو تمام شب
تمام شب اما می خوابد
در گودی گشاده ی زخم هایش!

چرا درختان نهان می کنند
شکوه ریشه هایشان را؟

برای خندیدن خودم آمدم
برای خندیدن شما می روم

می ایستد رو به روی آسمان
دست می کشد به موهایش،
می گوید:
پریدن، ربطی به بال ندارد
قلب می خواهد.

می خواستم بمانم،
رفتم.
می خواستم بروم،
ماندم.
نه رفتن مهم بود و
نه ماندن...

مهم
من بودم
که نبودم.

موسیقی عجیبی ست مرگ
بلند می شوی
و چنان آرام و نرم می رقصی
که دیگر هیچ کس
تو را نمی بیند

چقدر کلمات تنهایند
چقدر تاریکی امده است
چقدر کلمات در تاریکی جا عوض می کنند

مگر چند بار به دنیا می اییم
که این همه می میریم؟

ما
کاشفان کوچه های بن بستیم
حرف های خسته ای داریم

این بار
پیامبری بفرست
که تنها گوش کند

یک لحظه خواستم.
چون کودکی که ناشیانه دست در آتش فرو بَرَد
خواستم تو را