Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

آسان نیست معنی مرگ را بدانم
وقتی تو به زندگی آری گفته یی.

ابر
با تمام پیکر خود حرف می زند
باد
با خط بریلش بر گل ها
ما با واژه سخن می گوییم
تا پنهان کنیم
حرف را
در سایه ی لبخندمان.

روح انسان چیزی است که باید به آن نگریست.

تجسم دنیای بی تو، تجسم دنیای بی ایمان است، چون نمی توانم باور کنم که ایمان منبعی تمام شدنی است.

از دست خدا به کجا می توان رفت؟ او همه جا هست.

گاه بزرگترین دلتنگی ها به خاطر حسی است که عزیزترین افراد نسبت به خودمان به ما می دهند.

ماجرای زندگی هر شخص دو روایت دارد، یکی به روایت شخص و یکی به روایت دیگران.

"کلمه"

نخستین شعرها را ابرها گفتند
انسان خاموش بود
و چون برکه ای به آسمان نگاه می کرد

یک چشم من تویی و چشم دیگرم تو

و قانون قلب من این ست
که مستجاب شوی.

مرا به نام کوچکم صدا کن
بگذار
تازه شوم.

تو را در کدام خواب بوسیده ام
که دوستم می داری؟

چگونه توانستند
با یک انار
بیست و سه سال
بجنگند؟
با یک انار تپنده ی کوچک
چگونه
توانستند؟

نامی به من بده
نامی که تنها از آنِ من باشد
برای روزی
که تو نیز
فراموشم کرده باشی.

نامی به من بده
نامی که تنها از آنِ من باشد
برای روزی
که تو نیز
فراموشم کرده باشی.

هر ترانه اولی دارد دلا و آخری
بس کن آخر این ترانه نیستش پایان چرا؟

صد غزل اول رو تموم کردم :)

از صبح که بخش اصلی رنج های ورتر جوان رو تموم کردم یه غم سنگینی رو دلم نشسته...
انگار این من بودم که رو زمین افتاده بودم... من بودم که مُردم!

من همه چیز دارم، ولی دوری او این همه را زایل می کند. من همه چیز دارم، ولی بی وجود او این همه هیچ می شود.

آن رهنورد خواهد آمد، خواهد آمد اویی که مرا در بُرنایی ام می شناخت، و خواهد پرسید کو آن ترانه سرا؟ آن فرزند ستوده...؟ و بر خوابگاه ابدیِ من می گذرد و بیهوده بر گستره ی زمین به دنبالم می جوید.

گاه هیچ نمی فهمم چه طور ممکن است کسی غیر از من بتواند، و یا به خود حق بدهد که او را دوست داشته باشد، جایی که تنها منم، من که از صمیم جان و سراپا دلبسته ی او هستم و جز او نه چیزی را می شناسم و نه سراغ دارم، و نه دارم!

آری! من جز سالک و زتئری بر زمین نیستم! آیا شما بیش از این اید؟

ای خدای کریمی که این همه قابلیت به من ارزانی داشته ای، نمی شود نیمی از آن ها را پس بگیری و جایشان کمی خودباوری و خرسندی به من اعطا کنی؟

دست هایم را دراز کردم، و او ناپدید شد.

شکوفه های زندگی تنها نمود و ظاهرند. بسیاری بدون به جا گذاشتن هیچ ردی می پژمرند. تنها کمی از آن ها میوه می شوند. از ان کم هم باز اندکی میوه هاشان می رسد. و با این حال آن چه از این میوه ها می رسد، کافی ست.

بدون شک تنها عشق است که در جهان وجود آدمی را ضروری می کند.

من از زمانی که او دوستم دارد، در چشم خودم ارجمند می آیم.

گمانت این باشد که حال من خوب است، و دیگر این که... خلاصه کنم، من دوستی یافته ام به جان و دلم بی اندازه نزدیک. یعنی آن که... راستش خودم هم نمی دانم.

چه قدر خوشحالم که گذاشته ام و رفته ام! دوست عزیز، به راستی که قلب آدمی چیست! من تویی را که دوست دارم و دلبسته اش هستم می گذارم و می روم و خوشحالم!

تو دو دیده فروبندی و گویی روز روشن کو؟
زند خورشید بر چشمت که: اینک من، تو در بگشا