Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

خانه نشین شدنِ خوبان، حمله ی قلبی حکومت است.

در گوشم زمزمه کن تا عطوفتِ صدایت را حس کنم...

عظمت، در یکنواختیِ خرکت نیست، در تداومِ حرکت است، در باقی ماندن میل به حرکت، در ایمان به حرکت، و بازگشتِ به حرکت.

اما یادت نرود که خوشبختی، در بسیاری از اوقات، اضطراب انگیز است. من، در لحظه هایی، از خوشبخت بودن، سخت می ترسم.

انسانِ بدون خاطره، انسان نیست.

با خاطره زیستن، بریدن از حال است نه غنی کردن حال.

درِ خانه ی مادربزرگم را می کوبم،
با چهره ی باستانی اش، در را می گشاید،
زمانی دراز، بر دست های حنائی اش، اشک می ریزم،
در حالی که یاسمن های گیسوانش بر سرم فرو می بارد...

گریزگاه کجاست؟
در حالی که چشمانت در برابر من است
و فراقت پشت سر،
و زیستن با تو و بی تو
محال...

گریزگته کجاست؟
در حالی که چشمانت در برابر من است
و فراقت پشت سر،
و زیستن با تو و بی تو
محال...

من با لاشه ی این حروف چه کنم،
آنگاه که دوستت نداشته باشم؟

... و چگونه بزیم، آن گاه که بر تو عاشق نیستم؟

من اما سخت خواهانم که چهره ی تو باشم.
نخستین رخساری که در سال نو
دیدارش می کنی
با آه های بلند!

اما عشق تو
حتی مرا از عشق تو، رها می سازد.

می خواهم، احساسات از پیش مهیا شده را،
رها کنم،
و از هر چه در باب عشق گفته اند
خویشتن را
کنار کشم
تا در میدان بازی روزگار
دو روح شویم
که جز فراق
چیزی آن دو را
به هم پیوند ندهد...

ای بادها
سکوت باشید
تا راز دلدار مرا بر ملا نکنید...

ای ابرهای بی پایان
که بال های هواپیمای مرا در خود گرفته اید...
کاغذهای سپیدی باشید، تا من
نام محبوبم را بر شماها بنویسم...

این سرنوشت من است:
در خوابم راه خواهم رفت
از قاره ها خواهم گذشت
تا
چگونه مردن را بیاموزم

در جیبم ستاره ای است
که آن را رازی می یابم، آن گاه که نزدیک است متلاشی شوم
و بر چهره ی جهان وحشی، بمانم.

آیا مرا یکی از خودهاتان می دانید، بی آن که بدانم؟

یارانی که اینک این نوشته ها را می خوانید
یارانی که به شما عشق می ورزیدم اگر که می شناختمتان
یارانی که به شما عشق می ورزم بی آنکه بشناسمتان
چقدر ما به همدیگر ماننده ایم!...
پس این خطوط مرا در دل های گرمتان جای دهید
...

به سوی شما پرواز می کنم
چونان پرنده ی سپید نوروزی
و غم هایم را به شما پیش کش می کنم:
شکوفه شکوفه.

زخمم را می بافم
تار تار و پود پود،
چونان قالیچه ی اساطیری پارسی...

پلک بر پلک می گذاری
به خود می گویی
اندوه نیز مضحک است
زیرا تمام می شود
پلک بر پلک می فشاری و می دانی
آنچه تمام می شود
تویی
و نه اندوه

پلک را شاید
چشم را اما
نمی شود بست

تا بچه آداب غذا خوردن را بیاموزد
تا مشق هایش را درست و بی غلط بنویسد
تا بفهمد دو با دو می شود چهار
و ساعتِ نه باید به رختخواب رفت
دلش را می شکنند
روحش را آزرده می کنند
چشمش را به گریه می اندازند
تا بفهمد قاشق را چگونه دست بگیرد وقتی که به غذا میل ندارد
بی غلط بنویسد شادی وقتی که دلش شکسته است
دو با دو را بگوید چهار وقتی که عددِ خودش تنهایی است
و بخوابد وقتی که خوابزده به تاریکی خیره است

دلم شاخه ای
که می خواهد با پرنده پرواز کند
دلم شاخه ای
که در وداعِ پرنده تکان می خورد

از تو نمی خواهم
تو را می خواهم

سر از زانو بر می دارم
به خودم می گویم
بلند شو و شاد باش مرد
سر بر زانو می گذارم
و جواب خودم را نمی دهم

دردی دارم
که چاره اش
دردی دردناک تر است
من دردِ چشم را
با دندان درد از یاد می برم
بی تو بودن را
با بی تو بودن

تا درختِ تو باقی بماند
منم شاخه ای
که هرس می شود