Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

پرنده
از همان شاخه ای می پرد
که بر آن نشسته است
کسی که می آید
حتماً می رود

ماندن
حالتی ست
میانِ آمدن
و رفتن

بمانی درختت می شوم
بمیری تابوتت

می نویسم
می نویسم و این کابوس
هر شب هزار و صد مرتبه تکرار می شود.

"هنوز دوستت دارم"
و فکر می کنم این جمله در تو دیگر اثر نکند

مرگ
چیزی شبیه دست های من است
که حتی با ده انگشت نمی توانند
یک ذره از گرمی دست های تو را نگه دارند
و چیزی شبیه صدایم
که هر بار دوستت دارم
تارهای صوتی ام را عنکبوت ها تنیده اند

و چه انتظار بزرگی است
این که بدانی
پشت هر "دوستت دارم" چقدر دوستت دارم

دکترها می گویند
دیدنت برای ناراحتی قلبی ام خوب است

بیچاره دکترها!
چقدر درس خواندند
تا بفهمند
دیدنت برای ناراحتی قلبی ام خوب است.

دردهای من آن قدر بزرگ اند
که پشت هیچ پرده ای پنهان نمی شوند
و چشم هایم را
می گذارم و گریه می کنم

این روزها
با هر دوست تازه تنهایی ام را دوباره پیدا می کنم
و هر دستی به شانه ام می خورد شماره ای است
که از گوشی همراهم پاک خواهد شد

این روزها به جای نفس درد می کشم
این روزها به جای نفس درد می کشم

من سردم است
و تمام رنگ های گرم دنیا را
زنان دیگری شال گردن بافته اند

درد، از درون به بیرون
درد، از بیرون به درون
درد، از کجا به کجا می رود؟

هیچ مرگی طبیعی نیست

دلیل ماه را نمی فهمد
دلیل آسمانِ این همه خالی را نمی فهمد

آه، روح بسته ی درها!
گیرم که قفل هاتان را بشکنم
دیروزهایم را
چه کسی آزاد می کند؟

زن: ازم بپرس همون قدر که دوستم داری، دوستت دارم؟
مرد: آ؟

بگو آ، مثل این که بخوای بهم بگی سلام.

بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بهم بگی خوشگلم.

بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بهم بگی هرگز فراموشم نمی کنی.

بگو آ، یه جوری که انگار می خوای بهم بگی دوستم داری.

شعری برای صلح

با لوله ی تفنگ چای را هم می زند
با لوله ی تفنگ جدول را حل می کند
با لوله ی تفنگ فکرهایش را می خارانَد

گاهی هم
روبه روی خودش می نشیند
و ترکش های خاطره را
از مغزش بیرون می کشد

در جنگ های زیادی جنگیده است
اما حریف تنهایی اش نمی شود

قرص ها کمرنگ ترش کرده اند
آن قدر که سایه اش بلند می شود
می رود، برایش آب می آورد

باید قبول کنیم
که هرگز
هیچ سربازی
زنده از جنگ برنگشته است

و صبح
دیگر صبح نیست
این، جهنمِ من است
که از پشتِ کوه ها طلوع می کند

روزهامان را
در رنگ های مختلف تا کردی
و در چمدانت گذاشتی

کاش
چون آسمان
چشم های بیشتری برای گریه داشتم

حتا اگر هزارپا بودم
با هر هزار پا کنارت می ماندم
اما
تو با همین دو پا
تنها به رفتن فکر می کنی

من اما
با تمام شخصیت هایم
دوستت دارم

تنهایی
زخمی ست که از تن بزرگ تر است
و این در
حتا اگر به جهنم باز شود
خوشحالم می کند

می تواند دیروزهایش را ورق بزند؟
و در صفحه ای سفید بنویسد:
به آن ها که در خاک حل شدند
تا طعم سرزمینم را زنده نگه دارند

تنهاتر از آنم
که واقعیت داشته باشم

به خیابان می روم
و ساعت ها در خودم قدم می زنم

نبودنت
نقشه ی خانه را عوض کرده
و هر چه می گردم
آن گوشه ی دیوانه ی اتاق را
پیدا نمی کنم

احساس می کنم
کسی که نیست
کسی که هست را
از پا در می آورد

غروب، جز برای غمگین کردن
به چه درد می خورد؟

هیچ چیز نفرت انگیز تر از خاطره شدنِ عشق نیست.

اما عشق، حرف بیشتری دارد.

ما دیگران را دیر می شناسیم، خودمان را دیرتر.