Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

اگر تو میتوانی تحمل کنی، من هم می توانم.

نوشتن فرایند دراز مدتی از خودکاوی ست؛ سفری ست به تاریک ترین زوایای هشیاری، مراقبه ای ست دیریاز و دیر گذر. می نویسم و راهم را در سکوت می پیمایم، و در طول راه ذراتی از حقیقت را کشف می کنم، مثل تکه های بلورینی که در کف دست جای می گیرد و مسیر سفرم را در این دنیا توجیح می کند.

راه رفتن خوب است. همیشه خوب بوده است. همیشه به درد می خورد.

مامان می گوید که هر کسی پرنده ای دارد. اگر پرواز کند و جایی بنشیند صاحبش را هم به دنبال خودش می کشد.

دستش را روی سینه ی استخوانی ام گذاشت: "زن باید یاد بگیرد همه چیز را اینجا نگه دارد، فهمیدی؟" فهمیده بودم.

بهار آمد - ماندم - پرنده ها رفتند
پرنده ها که بیایند راهیِ سفرم

"دوستت دارم"؟ ولی بسیار از آن بیشتر
"عاشقت هستم"؟ نه تا این حد فدایی نیستم

چقدر حرف برای تو دارم و هر بار
در آب و تاب تماشا توان گفتن نیست

بپرس بعد تو خاموشی غریبم را
از آن چراغ، که در خانه هست و روشن نیست

من و تو با همه ی شهر تفاوت داریم
دیگران را نگذاریم به جای خودمان

خوب و بد هر چه نوشتند به پای خودمان
انتخابیست که کردیم برای خودمان
این و آن هیچ مهم نیست چه فکری بکنند
غم نداریم، بزرگ است خدای خودمان

برایت حرف دارم، پس برایم حرف خواهی داشت

عاشق نمی شوی سر این شرط بسته ام
نه... حاضرم ببازم و مال خودم شوی

تنهایی
نامِ دیگر پاییز است،
هر چه عمیق تر
برگ ریزانِ خاطره هات بیش تر

پاییز
زنی سا زیبا،
با موهای بلند و روبان های رنگی
و مردی ست تنها،
عابرِ همیشه ی خیابانی که
زن از آن گذشته، رفته باشد

غم انگیز است پاییز
و غم انگیزتر،
وقتی تو باشی و
من برگ ها را با خیالت
تنها قدم بزنم

لطفاً این شعر را
آهسته بخوانید.
روی سطرِ آخرِ گریه هاش
خواب رفته است شاعر!

با "یکی بود یکی نبود" شروع می شود این قصه
با یکی ماند یکی نماند، تمام.
یکی، من بودم یا تو؛ مهم نیست
مهم
قصه ای ست که تمام می شود!

چه قدر تنهاست
شاعری که عاشقانه هاش
دست به دست می روند
به دست تو اما،
نمی رسند!

دلم دیگر به زندگی گرم نیست.
مادر می وید:
باید کمی به خودت برسی!
اما چگونه،
وقتی از هر طرف می روم، به تو می رسم؟!

شب ها، پرنده هایش می روند
روزها، ستاره هایش
ببین، آسمان هم که باشی
باز تنهایی!

تو
در تمام زبان ها
ترجمه ی لبخندی،
هر کجای جهان که تو را بخوانند
گل از گلِشان می شکفد.

مهم نیست این در
به کدام پاشنه می چرخد،
مهم تویی
که نمی آیی، نه می روی!

مرد، بی غم، زن بدون گریه کامل نیست

خاطرت باشد که بر ما روزگاری رفت
نازنین! آرام، این دل دیگر آن دل نیست

گذشت نوبت گل دادنم، بهار نشد

جدائی تاریک است و گس،
سهم خود را از آن می پذیرم - تو چرا گریه می کنی؟
دستم را در دست خود بگیر و بگو که در یادم خواهی بود.
قول بده سری به خواب هایم بزنی.
من و تو چون دو کوه، دور از هم جدا از هم،
نه توان حرکتی نه امید دیداری.آرزویم اما این است که
عشق خود را با ستاره های نیمه شبان به سویم بفرستی.

همه را می بخشم
و در پای صلیب مسیح
بوسه می زنم بر پیشانی آن که خیانت کرد،
بر لبان آن که نکرد.

جدایی از تو هدیه ای است،
فراموشی تو نعمتی.
اما عزیز من، آیا زنی دیگر
صلیبی را که من بر زمین نهادم بر دوش نخواهد کشید؟

پنداشتیم تهی دستیم و بی چیز،
اما زمانی که آغاز شد از دست دادن همه چیزی،
هر رئز برایمان خاطره ای شد،
آنگاه شعر سرودیم
برای همه ی آن چه داشتیم،
برای سخاوت پروردگار.