Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

شبیه ابر و بارانیم، یعنی از هم و بی هم! ولی افتاده‌ام از چشم تو، ای ابر می‌فهمی؟

می‌خواهمت دیوانه جان!،می‌خواهمت، ای کاش «نادوستان» ام از سرِ تو دست بردارند...

مثل یک ایستگاه متروکم، حسرتم را قطار می‌فهمد!

تو رفته‌ای و خوب می‌دانم در خاطراتت هم نخواهم بود باید فراموشت کنم اما، راحت بگویم مرگ راحت نیست

هر دم که بی‌تو بگذرد پوچ است، وقتی نباشی دم غنیمت نیست

بارها پیش روی آیینه، زل زدی توی چشم‌های خودت با خودت فکر کرده ای چه شده که به شدت دچار یک نفری؟

هر کجای جهانم رها کنند سر از خانه ات در می آورم به هر چهره ای زل می زنم شاید صدایم کرده باشی

مرا از دنیا بیرون کرده اند مرا که جز تو جایی نداشتم

چمدانی که از سفر آوردم کشتی غمگینی بود که تنها می‌خواست کنار تو آرام بگیرد

این جا چشم درخت‌ها خیس است از بهاری که نیامده برگشت

با تو با کدام زبان حرف بزنم؟ وقتی دهانم درد می کند صدایم درد می کند

و این آواز که در گلوی من پیچیده هیچ مرگی را پشیمان نخواهد کرد

از خود گذشتم خوبِ من، از تو چگونه بگذرم؟

خدا پشت و پناهت؛ کاش یک شب جای من بودی بفهمی غصه را، وقتی که یاری راه می‌افتد

می‌بینی؟ زمین گردتر از آن است که هر بار پشت سر می‌گذاری‌ام، پیش رویت نباشم و هرگاه درها را به هم می‌کوبی برایت چای نریزم.

تو شبیه پرستوها هستی وقتی با کوچ بی‌هنگامی بهار را به خانه‌ام می‌آوری وقتی با کوچ بی‌هنگامی بهار را از خانه‌ام می‌بری بخوان با هر زبانی که عاشقانه تر است آهنگین تر است و واج‌های صمیمی‌تری دارد

فردا صبح بیدار می‌شوم و فراموش می‌کنم بارها دوستت داشته‌ام

گفتی می‌آیی و یاد اخبار هواشناسی افتادم که لذت باران های بی‌هنگام را می‌بَرد گفتی نی‌آیی و یاد تمامِ روزهایی افتادم که بیهوده چتر برداشته بودم.

دوستت دارم با صدای بلند دوستت دارم با صدای آهسته دوستت دارم و خواستن تو جنینی‌ست در من که نه سقط می‌شود نه به دنیا می‌آید.

چند پاییز سعی کرده باشم زندگی‌ام را از نو شروع کنم خوب است؟ ... چقدر سعی کرده باشم سرد شدن هوا را به روی خودم نیاورم خوب است؟ انگار نه انگار این سرما و درختان لخت خلاصه‌ای‌اند بر: چه بسیار که از دست داده‌ام و هنوز چه بسیار که از دست خواهم داد. جهان برگ به برگ انسان به انسان کند و کشنده کوچک می شود.

سال که تمام شود تعطیلات سال نو که آغاز شود همین خرده نور هم مرا که قهرم حتا با قشنگی ترک می‌کند. کِی برمی‌گردی؟

عزیز شریک خاموشی‌ها که از دستم رفته ای برایت نامه‌ای می‌فرستم مثل درختان که پیغامشان را با برگ می‌فرستند، یا آسمان که حیرتش را به شکل ابری تمام نشان می‌دهد.

آن زنِ دیگر بودن یعنی فصلی باشی که همیشه دارد تمام می‌شود یعنی وقتی زمان یاسمن و شکوفه‌‌ی هلو رسیده است، وفتی هوا روز به روز بهتر می‌شود، ناگهان پیش‌بینی کنند توفان در راه است.

به هر چشم‌انداز چنان عشق می‌ورزیم انگار پاره ای از تن ما باشد

می‌شد ایستاده باشم جایی در میانه‌ی دشت به تماشای کرنش تیغه های چمن که دسته دسته تا دوردست افق رفته‌اند.

دوار است پلکان اندوه. تو را گم کرده ام.

از آن لحظه که قفل دلم را شکستی و به زندگی ام قدم گذاشتی نفسی نبوده که کشیده باشم و به این فکر نکرده باشم که تو روزی درست از همان راهی که آمده‌ای باز می‌گردی.

کجایی که ببینی تنها شده‌ام، و هر شب دنیا یخ می‌زند. انگار همه‌‌ی آدم‌های دنیا مرده‌اند، و من تقاص هراس همه‌ی آدم‌ها را یک‌جا پس می‌دهم.

رود تن به زخم صخره می‌داد تا دریا را بگوید مرا ضماد آن نیست که در دست داری که مرهم خود همان دست‌های نوازشگر توست