Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

بی هیچ کس بیا که من و تو شویم و بس
بی من کنار سایه‌ی خود هم قدم نزن

تو باش، مردم این شهر سبزتر باشند...

نامم را مپرس... باشد که کسی نباشم...

... گواهی می‌دهم بر این که
در آن زمستان دوستت می‌داشتم

این‌که محبوب تو باشم یا نباشم
مسأله این است!
این‌که به چراغ نزدیک شوم، تا شعله‌ور شدن
یا در امنیت بیهوشی، به سر برم
مسأله این است!

آه می‌بینی
از آن روز که ترا گم کردم
چهرهٔ خودم را نیز گم کردم.

به من بیاموز
چگونه عطر، به گل سرخش باز می‌گردد
تا من به تو بازگردم
مادر!

اگر ایمان کامل داشته باشم، به حدی که کوه‌ها را جابجا کنم، و عشق نداشته باشم، هیچم.
- از باب سیزدهمِ رسالهٔ اول پولس رسول به قُرنتیان. -

نه کارنده چیزست و نه آب دهنده، بلکه خدای رویاننده. و کارنده و سیراب کننده یک هستند لکن هر یک اجرت خود را به حسب مشقت خود خواهند یافت.
- از باب سومِ رسالهٔ اول پولس رسول به قُرنتیان. -

اگر به او باور دارید، ایمان دارید، نخست عشق را بجویید. و مابقی خود خواهد رویید. چرا که عشق باید جاودانه باشد. چرا که خدا عشق است.

... و شما نیک می‌دانید که چون عذاب از حد گذشت حرکت پدید می‌آید.

از این‌که پدربزرگش تو داستان‌ها «باسی جون» صداش می‌زنه خوشم میاد. یه جور بامزه‌ایه.

هر کس که به مرزهای دور سفر می‌کند دیدنی‌های بسیار می‌بیند
که با آنچه حقیقت می‌پندارد تفاوت بسیار دارد،
و هرگه دیده‌های خود را در وطن نقل کند
چه بسا لاف زنش بشمارند و مسخره‌اش کنند،
زیرا مردمِ تنگ‌اندیش چیزی را که نبینند
و به روشنی محسوس نیابند از او باور نمی‌کنند.
پس چه جای تعجب که بی‌خبران
گفته‌های مرا به گوش انکار بشنوند!

راهم را گم کردم، فراموش کردم نام تو را صدا بزنم. این قلبِ تازه‌کار بر خلاف جهان می‌زد، و اشک‌ها برای پیروزی ازدست‌رفته‌ام جاری بودند. اما تو این‌جایی. تو همیشه همین ‌جا بوده‌ای. جهان دارد تماماً از یاد می‌‌برد، و قلبم از دستِ جهان متلاطم است، اما نام تو قلب را هماهنگ می‌کند، و جهان برمی‌گردد سر جایش. سعادتمند آن کسی که به انتظار می‌نشیند در قلب مسافر تا که برگردد.

و او گفت، من فقط به خاطر یک نفر
بابت این جهان خوشحالم

حکایت پیر چنگ از حکایت‌هاییه که هربار می‌شنوم دلم می‌لرزه و اشک به چشمام میاد...
اکنون من و تو و تو و من.

زمین گرد است
تا رفتن از پیشِ تو
آمدن به سمتِ تو باشد
اگر پشت به تو
از تو دور شدم
تو روی از من بگردان
تا نزدیک شدنم را ببینی

بر درختِ تو
من میوه‌ی انارم
بر شاخه‌ات اگر بیش بمانم
تو مرا می‌خشکانی
از تو اگر بیش جدا بمانم
دوری‌ات مرا می‌خشکاند
من میوه‌ی انارم
می‌خشکم

«نمی‌دانم کجاست»
یعنی
همه جا هست
جز جایی که منم

خوش به حالت؛
پیشِ خودت هستی

بابا گفت جوری زندگی کن که بعد از تو آدم‌ها تو را یادشان بیاید.

ناامیدترین لبخند دنیا را می‌زند. او هم مثل من می‌داند هیچ‌چیز هیچ‌وقت قرار نیست درست شود.

فقط این‌که، تنهایی خیلی سخت است. سخت‌تر از زندگی بی‌رؤیا است. آدم همیشه توی ابرها زندگی نمی‌کند. کم‌کم می‌آید پایین و آن وقت تنهایی از همه‌چیز سخت‌تر می‌شود. می‌فهمی؟

دورۀ آرزوهای بزرگ و شادی‌های عجیب‌وغریبمان گذشته. به نظرت زندگی چه‌طور باید باشد؟ همه‌اش یک مشت چیز کوچک معمولی است. اگر قرار باشد خوشحال باشیم باید با همین‌ها خوشحال باشیم.

چرا از بچگی گم کردن را قبل از پیدا کردن یادمان دادند؟ شاید برای همین است که هر روز، تکه‌به‌تکه، چیزهایی را از زندگی‌مان گُم می‌کنیم که دیگر هیچ‌وقت پیدا نمی‌شوند. گمشان می‌کنیم و زندگی‌مان هر روز خالی و خالی‌تر می‌شود تا دیگر جز یک مشت خاطرۀ خاک‌گرفته از گم‌کرده‌ها، چیزی در آن باقی نمی‌ماند.

حالا دیگر هر چه‌قدر هم زل بزنم به آن تکه‌ی آبی‌یی که در آن محو شدی و فریاد بزنم من هنوز همه‌ی عاشقانه‌هایم را نخوانده‌ام، برنمی‌گردی.

اما چیزی در او هست که حرصم را در می‌آورد و نمی‌دانم چیست. نمی‌فهمم چرا مرا دوست دارد.
...
نمی‌فهمم چی را در من دوست دارد و از این همین می‌ترسم. از این نفهمیدن بی‌دروپیکر که مرا پرت می‌کند توی فضای تاریکی که نمی‌شناسم.

باید ادای آدم‌های خوشبخت را دربیاورم. تنها کاری که مطمئنم خوب بلدم.

متنفرم از این که مثل هر روز تنها برسم خانه. کسی نباشد در را برایم باز کند و مجبور شوم خودم کلید بیندازم. متنفرم از این که شب‌ها، خودم چراغ‌ها را خاموش کنم. از این که بعضی وقت‌ها صدای خودم را بشنوم که دارم بلندبلند با خودم حرف می‌زنم و از این فکر این که دارم دیوانه می‌شوم، هر بار بیشتر از قبل بترسم.

می‌خواستم مثل درخت، خودم را و تو را توی همین زمین بکارم و پای‌مان را همین جا محکم کنم که هیچ وقت نتوانی جایی بروی بدون من.