Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

من مشتاق شمردن بوسه‌های توام

شادی
دکمه‌های پیرهنم بود
بخشیدی به من
تا در سرما نلرزم
آنجا که دندان قروچه‌ی بادها بود
وقتی تو نبودی.

برگی زرد شده بودم
به آه خودم باز روییدم.

این مه
که دور درختان راه می‌رود
این مه می‌داند
که چقدر دوستت دارم
این مه
که منم
و دور از تو
تاب تنم را ندارم.

دست‌های تو
تصمیمم بود
باید می‌گرفتم و دور می‌شدم.

از دست‌های تو
کارهای خارق‌العاده‌ای برمی‌آید
رو به رفتن بایست
اجازه بده بگویم
تا چه اندازه از بدوِ دوست داشتنت
پیراهنِ فصل‌ها
زیباتر شده.

بدون خستگی
بارها به تماشای ماه نشسته‌ام
نه یک بار نه دو بار.

کی جین

شب پاییزی -
شادم
در تنهایی.

باشو

وقتی تو رفتی
دیگر گُلی روی زمین نمی‌بینم.

سوشکی

دنیا پر از رنج است، با این حال
درختان گیلاس شکوفه می‌دهند.

ایسا

روز سال نو
درست مثل یک بعدازظهر پاییزی
تنها هستم.

باشو

در امتداد جاده
چیزی به چشم نمی‌خورد
جز من،
در این بعدازظهر پاییزی.

باشو

فشرده می‌شود قلبم
از زیبایی شکوفه‌های گیلاس
تاتسو-جو

سرشارم
از شعرهای نچیده
روزهای نیامده
...
و در انتظارم
از بُن تاریکی آفاقم را روشن کنی
من برخیزم
و در درخشش روزی دیگر
باقی زندگی را پی گیرم.

می‌دانم اکنون آفتاب
کجا نشسته چه فکر می‌کند
اما تو چنان نیستی
که من به حضور خود در آینه نیز شک می‌کنم
آه که چقدر این دو روزه‌ی زندگی مشکل داشت.

چگونه در آن تاریکیِ پیش از طلوعِ تو من
زندگی می‌کردم
چگونه نگاه می‌کردم، می‌خندیدم، حرف می‌زدم
با لبخندی از حباب...

عکس می‌گیرم
از صدای تو، لبخندت، شکستن آوازم
و نشان می‌دهم
به کسی که شعر مرا می‌خواند
و باریکه‌ای از ابر
در حیرت لبخندش موج می‌زند.

بوی تو
بوی دست‌های خداست
که گل‌هایش را کاشته، به خانه‌ی خود می‌رود.

و پیروزی از آن کسی است
که زمستانی طولانی را صبر کرده است.

دوریت
آنقدر هم که تصور می‌کردم
مشکل نبود
زنده بوده باشم اگر
تحمل من خوب بود.

اول دریا آرام بود
و شب‌ها راه نمی‌رفت
تا تو هوای شهر به سرت زد

حالا هزار سال است
دریا، گیج
هی می‌رود
هی برمی‌گردد.

از بهار تقویم می‌ماند
از من
استخوان‌هایی که تو را دوست داشتند.

ای پرنده‌ی کوچک
بر بام سرد من بنشین
هرچند آفتاب همسایه گرم‌تر است...

ای گنجشک آخرین شاخه
به دوردست‌ها نگاه کن
آیا هنوز کودکی می‌خندد؟

من هم می‌رسم آیا
با این‌همه جرنگ‌جرنگِ زنگوله که به پایم؟!
با این‌همه سنگ‌های سخت که بر پشتم؟
و این‌همه رنگ که پاشیده بر جانم؟

چه کار می‌توانستم بکنم، نکردم؟!

اگر دستت را به یاد آورم، فرو می‌پاشم.

چه کسی باور می‌کند که عمر خاطره بیش‌تر از عمر زخم است؟

تا از دستت نداده بودم، نمی‌دانستم چقدر دوستت دارم!

دل گره زده بودم
به انتهای بافته‌ی موهات
به سر برگرداندنت
به بوسه‌ای کوتاه
به عمقِ بی‌پایانِ شادیِ چشم‌هات