Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

کبوتران سر راهت را ندیدی
و بسا نمی دانی
تابستان، گذشته است
و این برگ‌ها که تو را در بر گرفته‌اند
برگ‌های خزانی‌ست.

#چتر_سوراخ

تو در آن تنگنای بی‌ترانه و شبنم به انتظار چه کس ایستاده‌ای؟!

#چتر_سوراخ

امروز
پیش از آن‌که در بگشایم
شام شد
فردا
پیش از آن‌که دهان بگشایی
دنیا
به آخر می‌رسد

این روزگار نیست که می‌گذرد
ماییم.

ورونیکا از همه چیز متنفر بود، اما بیشتر، از شیوه‌ای که زندگی کرده بود نفرت داشت: از این‌که هرگز به خودش زحمت کشف هزاران ورونیکای دیگری را نداده بود که در درونش زندگی می‌کردند. ورونیکاهایی که جالب، دیوانه، کنجکاو، شجاع و گستاخ بودند.

«دیوانگی، ناتوانی در برقرار کردن ارتباط با عقاید است. درست مثل این است که در کشور بیگانه‌ای باشی. می‌توانی همه چیز را ببینی و تمام حوادث اطرافت را بفهمی، اما نمی‌توانی توضیح بدهی که می‌خواهی چه بدانی، و نمی‌توان به تو کمک کرد، چون زبان آن جا را نمی‌دانی.»
- «همه‌ی ما این احساس را تجربه کرده‌ایم.»
-«و همه‌ی ما، به شکلی، دیوانه‌ایم.»

می‌خواهم همچنان به دیوانگی ادامه بدهم و مطابق رویایم زندگی کنم. نمی‌خواهم آن طور زندگی کنم که دیگران می‌خواهند.

Book quotes:
می‌خواهم همچنان به دیوانگی ادامه بدهم و مطابق رویایم زندگی کنم. نمی‌خواهم آن طور زندگی کنم که دیگران می‌خواهند.

دلش می‌خواست او هم لاک پشت بود و خانم سیلور هر صبح به لاکش دست نوازش می‌کشید و به او حرف‌های محبت آمیز می‌زد.

کار شاقی نکرده‌ام،
فقط به زانو در نیامدم
فقط تاریکی را از تکلم بی‌هودگی باز داشته‌ام.
دشوار نیست
شما هم بگویید نور!
بگویید امید!
بگویید عشق!
آدمی چیزی شبیهِ بوی خوشِ باران است.

خوانا باش و نترس
این ظلمتِ نابه‌راه نیز تمام خواهد شد،
و ما از این گُمِ بی‌گریه عبور خواهیم کرد.

آستینِ همهٔ دریاها را
دو دیدهٔ من شسته است.

خدایا
دردی اگر هست
که هست،
من که به تو
نزدیک‌تر از نومیدانِ بُریده نشسته‌ام،
پس چرا کاری نمی‌کنی؟

حیف نیست زیر این بارانِ بی انتظار
جز تو
چشمْ به راهِ اتفاقِ دیگری باشم؟!

باید بی هیچ هراسی
چراغ را بالاتر بگیرم.
باید بتوانم تو را با صدای بلند بخوانم
تو را به اسم بخوانم.

باید بنویسی زیباست زندگی.

وقتی که نیستی
من هم از خانه بیرون نمی‌زنم
می‌مانم پیشِ خودم
با خودم حرف می‌زنم

هی دخترِ هزارهٔ درمان‌ها!
من بی تو تا کی
تا کی مرارتِ این جهان را
تاب آورم به هر بی‌کجا...؟!

من اصلاً نمی‌ترسم،
کافی است دو نفر
عمیقاً یکدیگر را دوست بدارند
حتماً باران خواهد آمد.

بعد از تو
آرام آرام
یادم رفت زندگی کنم،
فقط خواستم زنده بمانم
بلکه روزی باز به یاد آورم
که بعد از تو
باید خیلی چیزها را به یاد بیاورم.

«ما هم کاری بر عهده گرفته ایم. این طور نیست؟»
شهردار گفت: «چرا، تنها کار غیر ممکن در دنیا، تنها کاری که نمی‌شود انجام داد.»
«و آن؟»
«در هم شکستن روح انسان به نحو دائمی.»

در دنیایی که هر کسی، به هر بهایی، برای بقایش می‌جنگد، در مورد رفتار کسانی که تصمیم می‌گیرند بمیرند، چه قضاوتی می‌شود کرد؟
هیچ کس نمی تواند قضاوت کند. هر کسی وسعت رنج خود را می‌شناسد، و میزان فقدان معنای زندگی اش را.

بعدها فهمیدم بینایی همه چشم ها یک اندازه نیست. یکی کم از دنیا می بیند و یکی زیاد. دنیا هم در برابر نگاه آدم‌ها به یکسان عرضه نمی‌شود.

برای با تو بودن دیر بود
برای فراموش کردنت زود
خیلی زود

پشت پرده رازهایی هست
پشت پرده رازهایی هست
و چشم‌های من آن‌قدر سیاهند،
که سال‌ها می‌توانی مخفیانه در آن‌ها زندگی کنی.

و کسی که تو را دیده باشد
پاییزهای سختی خواهد داشت.

تا گفتم عاشقت شده‌ام، دورتر شدی سهمِ من از وجود تو اندوه و آه شد.

هر روز کندی از بهار زندگی برگی تقویم عمرم پُر شد از پاییز، می‌بینی؟

سه سال خلوت و آرامشم نصیب فنا شد سه روزه مرد خودت را کلافه کردی و رفتی مهم نبود برایت چه بر سر دلم آمد منِ در آینه را بدقیافه کردی و رفتی به جز تو قلب خودم را به هیچ کس نسپردم تو هم غمی به جهانم اضافه کردی و رفتی...

بی قید و بند قافیه بگذار بنویسم: از زندگی چیزی به غیر از تو نمی‌خواهم!