Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

نرفته بودی، حالا دکتر ایستاده بالای سرم که "آخرین بار کی..."
که "اولین بار کی..."
- دکتر من فقط خواب دیده ام که کسی می آید.

نه عاشقم، نه خیاط ماهری برای وصله پینه کردن دلتنگی ات.
فقط دست های قشنگی دارم برای عاشقانه نوشتن.

پای خودت نیست
این که رفته رفته به سمت در می رود
آن چه می کشم از دوست داشتنت
دست خودم نیست

ممطمئن باش نمی‌میرم تا دوباره بیایی، برگردی، بعد... من ببوسمت!

چمدان‌های بسیاری دیده‌ام بسته، دنباله‌ی بی پایانِ هر چه سفر. و دست‌ها دیده‌ام خالی جلودارِ بی پایانِ هر چه امید. شاید به همین دلیلِ ساده است که اصلاً خوابم نمی گیرد از هجومِ گریه‌ها. آدمی آیا روزی سرانجام آرام خواهد گرفت؟

به مردم به این مردم ساده بگو شاعرانِ بی‌رویای این روزها را دعا کنید.

ای درخت کهنسال حیاط!
این هم از بهار
برخیز و شکوفه بیاور
- آه ای آدمی!
چه عادت بیهوده ای داری
به هر چیزی که بعد از زمستان می آید
چگونه می گویی بهار؟!

مهربان بودم با تو
مثل مردی که از زخم هایش مراقبت می کند
اما کِی
کچا از دست دادمت؟
از من جدا هم که شوی
باز خود منی
مثل زخم هایی که خشک شدند و
نفهمیدم کی
کجا افتادند.

پس مسلماً ما هم اجازه داریم شک کنیم. اما باید از این مرحله بگذریم. انتخاب شک به عنوان فلسفه ی حیات مثل انتخاب عدم تحرک به عنوان وسیله ی نقلیه است.

هی پا به پا نکن که بگویم سفر به خیر مجبور نیستی که بمانی... ولی نرو

عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی بین رسیدن و نرسیدن گذاشتی یک آسمان پرندگی‌ام دادی و مرا در تنگنای «از تو پریدن» گذاشتی

بر شانه‌هایت باز دنبال چه می‌گردی؟ انگیزه‌ی پرواز شاید در دلت باشد!

با آن صدای ناز برایم غزل بخوان تا وقت مرگ حوصله دارم برای تو

در انتها، تنها چیزی که برایم باقی مانده است عشقی است که به او می‌دهم.

تو مثل زیبای خفته‌ی افسانه‌ها در تابوت شیشه‌ای هستی، منتها شاهزاده‌ای نیست که با یک بوسه به‌ نجاتت بیاید؛ هیچ‌کس نمی‌تواند تو را از این‌ خواب بیدار کند. تنها راه نجات تو مرگ است...

شاید بدین خاطر به دنیا می‌آییم که عشق را جستجو کنیم، بارها و بارها آن را بیابیم و بارها و بارها از دستش بدهیم. با شروع هر عشق، از نو زاده می‌شویم، و با پایان هر عشق زخم تازه‌ای برمی‌داریم. وجودم پوشیده از جای زخم‌های غرور آفرین است.

شاید بدین خاطر به دنیا می‌آییم که عشق را جستجو کنیم، بارها و بارها آن را بیابیم و بارها و بارها از دستش بدهیم. با شروع هر عشق، از نو زاده می‌شویم، و با پایان هر عشق زخم تازه‌ای برمی‌داریم. وجودم پوشیده از جای زخم‌های غرور آفرین است.

زندگی‌ام سراسر تضاد است، یاد گرفته ام هر دو روی سکه را ببینم. هنگام بزرگ‌ترین موفقیت‌ها، منظره‌ی دردی که در آخر راه به انتظارم‌ نشسته است از چشمم پنهان نمی‌ماند و وقتی که در افسردگی غرق می‌شوم، به انتظار خورشیدی می‌نشینم که می‌دانم طلوع خواهد کرد.

اگر چیزی بنویسم، می‌ترسم اتفاق بیفتد، و اگر کسی را زیاد دوست داشته باشم، می‌ترسم او را از دست بدهم؛ با وجود همه‌ی این‌ها، نمی توانم دست از نوشتن و دوست داشتن بردارم...

هر کس به قدر روزی خود سهم دارد سهم من از تو: چشم گریان زیر باران

یک سلامم را اگر پاسخ بگویی، می‌روم لذتش را با تمام شهر قسمت می کنم

هر آغازی یک ادامه‌ است و کتاب حوادث همیشه از نیمه گشوده می‌‌شود.

نمی‌خواهم به زنده بودن ادامه بدهم و از درون بمیرم؛ اگر قرار است در این دنیا باقی بمانم باید برای سال‌هایی که برایم مانده است برنامه بریزم.

... پیش از تولد، سکوت و بعد از مرگ، سکوت: زندگی چیزی نیست به جز صدایی میان دو سکوت بی‌پایان.

[پدربزرگم] اغلب می گفت: «یادمان می رود که هر کاری هم که بکنیم همه مان به سوی مرگ قدم بر می‌داریم.»

چیزی بودی شبیه نان چیزی بودی شبیه آب چیزی بودی شبیه هوا که از کنار نان می‌گذشت و روشن می‌شد که از کنار آب می‌گذشت و به خنکی می‌رسید ما با تو زندگی ساده اما خوبی داشتیم.

ستاره‌ها اشک‌های ما هستند... شب‌ها را ما روشن نگه می‌داریم!

ستاره‌ها اشک‌های ما هستند... شب‌ها را ما روشن نگه می‌داریم!

هر وقت که از تو حرف می‌زنم چشم‌هایم به ستاره بدل می‌شود دهانم به گل سرخ هر وقت که از تو حرف می‌زنم نور و رهایی به رگ‌هایم می‌دود مطمئنم یک روز که از تو حرف می‌زنم بال در آورده از این‌جا پرواز خواهم کرد.

وقتی زندگی تاریک می شود به دست های تو فکر می کنم وقتی کارها گره می‌خورند درها باز نمی‌شوند به دست های تو فکر می کنم...