Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

گفتمش: "تا یگانه باشی تنها باش"

درخت تلخم کن تا تنهایی دعای مادام‌الاجابه من باشد

آیا کسی می‌توانست بفهمد که دوست داشتن او چه لذتی دارد، و آدم را به چه ابدیتی نزدیک می‌کند؟ آدم پر می‌شود. جوری که نخواهد به چیزی دیگر فکر کند. نخواهد دلش برای آدم دیگری بلرزد، و هیچ ‌گاه دچار تردید نشود.

شاد باشید و همچنان شادتر از این تلف کردن ها که در این دیار که ماییم گل را برای بدرقه‌ی تابوت می کارند

من شهامت تو را در خنده ی تو می دیدم. عشقی آن چنان قدرتمند بهدزندگی که حتی خود زندگی هم نمی توانست آن را به سوی تاریکی‌سوق دهد.

شگفتا که چه زمانی باید سپری شود تا ما حقیقت مرگ را بپذیریم.

برای بیان عشق همواره نیازی به واژه‌های عاشقانه نیست، بلکه زیر و بم و اشک و لبخند لازم است.

باید باور کرد که من سرانجام با گذشت زمان، فراموش خواهم کرد.

حتی زمانی که به من نزدیک بودی و من به رغم دانستن این موضوع ، دوستت داشتم.

تو همیشه برای من دست نیافتنی بوده‌ای... همیشه...

...

دوستت دارم... و این جمله‌ای است که هرگز آن را به زمان گذشته نخواهم نوشت...

مسئله ساده و بی‌رحمانه است: انسان به هر چیزی عادت می‌کند، حتی به کشتن.

روزی قرار شد برسیم آخرش به هم حالا بگو پس از نرسیدن قرار چیست؟ ..‌.

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن گریه کن! پس شانه‌ی مردانه می‌خواهی چه کار؟

باید در مورد ترس چیزی بگویم. این دشمن واقعی زندگی است. فقط ترس می تواند زندگی‌ را شکست بدهد.

روحیه ام را باخته بودم. روحیه ام را می باختم - اگر صدایی را در دلم نمی‌شنیدم. صدا گفت: "من نمی میرم. این را نمی‌پذیرم. این کابوس را پشت سر می‌گذارم. بر مشکلات، هر قدر هم بزرگ باشند، چیره می‌شوم..."

در پیش بودن مرگ به اندازه ی کافی ترسناک است اما بدتر از آن مرگ محتملی‌ست که دیرتر با گذشت زمان می آید، زمانی که طی آن تمام شادی هایی که داشته اید و تمام شادی هایی که می توانستید داشته باشید بر شما آشکار می شود. تمام آنچه را دارید از دست می دهید به وضوح می‌بینید.

در پیش بودن مرگ به اندازه ی کافی ترسناک است اما بدتر از آن مرگ محتملی‌ست که دیرتر با گذشت زمان می آید، زمانی که طی آن تمام شادی هایی که داشته اید و تمام شادی هایی که می توانستید داشته باشید بر شما آشکار می شود. تمام آنچه را دارید از دست می دهید به وضوح می‌بینید.

از دست دادن مادرتان، خب، این مثل از دست دادن خورشید فراز سرتان است. مثل از دست دادن - متأسفم. نمی توانم ادامه بدهم.

چه قدر گل که به گلدان خالی‌ام نشکفت چه قدر بی تو زمستان شد و بهار نشد

بگذار بی پروا بگویم دوستت دارم هرچند می خندی به این اقرار من روزی

ای آفتاب که بر نیامدنت شب را جاودانه می سازد بر من بتاب که تهاجم بی دریغت هوایی دیگر دارد بهارانی ست که شکوفه ها خواهد داد.

آی عشق! آواز همیشه ما را ناتمام گذاشتی.

وضع آن طور نشد که انتظار می رفت، اما چه می توانید بکنید؟ باید زندگی را همان طور که برایتان اتفاق می افتد بپذیرید و به بهترین نحوی از آن استفاده کنید.

مردم نقل مکان می کنند چون از نگرانی در رنج هستند. چون این احساس فرساینده را دارند که که هر چقدر هم سخت تلاش کنند کوشش هایشان به جایی نمی رسد، چون آنچه را که در یک سال می سازند می تواند در یک روز به دست دیگران از هم بپاشد. برای اینکه حس می کنند آینده ای وجود ندارد، برای احساس این که هیچ چیز تغییر نخواهد کرد، و این که دستیابی به شادمانی و موفقیت فقط در جای دیگری ممکن است.

ناگهان یکی در آینه می گوید: بخند لعنتی، بخند!
نمی توانی، فراموش کرده ای...