Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

فقط می‌خواهم معجزه‌ام
شادی چشم‌هات باشد

وقت‌های رفتن
درها موجودات بسیار غم‌انگیزی‌اند
چون نمی‌توانند نگهت دارند
و من دلم به اندازه‌ی تمامِ درهای غمگین جهان تنگ است

این روزها بیشتر از خودم
دلم برای تو تنگ است

باران آمد
گفتم ای کاش معادل دوستت دارم
هزاران کلام دیگر بود
تا با هر هزار بخوانمت

می‌خواهم عمرم را با عشق تو سر کنم!
از دروازهٔ سپیده تا دریچهٔ شب،
می‌خواهم با بیداریِ تو رؤیا ببینم!
#پل_الوار

شب هرگز کامل نیست!
نشان به این نشان که من می‌گویم!
نشان به آن نشان که می‌دانم،
در انتهای غم همیشه دریچه‌ای باز است!
دریچه‌ی روشن!
#پل_الوار

نامت را در این شبِ تار بر زبان می‌آورم!
نامی که طنینی همیشگی دارد!
فراتر از تمام ستارگان و
پرشکوه تر از نم‌نمِ باران!

آیا تو را چون آن روزهای ناب
دوست خواهم داشت؟
#فدریکو_گارسیا_لورکا

قبل از به دنیا آمدنت، دوستت داشتم. پس از پایان دنیا ، دوستت خواهم داشت. تا ابد دوستت دارم.

انگشتانت را بر روزهای اندوهگینم
بگذران
که گاهی غنچه‌ای
بر درختِ خاکستر می‌شکفد.

به تو تکیه کرده‌ام
و از درخت تنت
شاخه‌های مهربانی مرا در بر گرفته‌اند...

ای دوست!
برای آن‌که به‌راستی زندگی کنی،
از یاد مبر که خواهی مُرد!

امروز، پرچم سفید بلند می‌کنم، برای آتش‌بس
یکی برای خودم و یکی برای وطنم
آتش‌بسی که برهه‌ای کوتاه بپاید: هزار و یک سال...

گفتم: تویی تنها عشق من، زیرا که ناممکنی...

کوه‌ها
کشت‌زاران من است
ابرهای سفید
کشتی‌های من.
اگر تو را به من بدهند
من دیگر غمی ندارم!

ای دُرنای آبی
که از آسمان می‌گذری!
ای از تمام پرنده‌ها پرنده‌تر!
مرا
بر بال‌ات سوار کن و
ببر
مرا به نزد یار ببر!

همه‌ی دنیا کنارش گذاشته و او را بی‌کس و تنها رها کرده بودند، درست مثل یک گوش‌ماهی توخالی بر ساحل فراموش‌شده‌ای در بیروت!

دوستت دارم
و چقدر توضیح دادن حرف‌های ساده سخت است!
دوستت دارم
و چقدر این روزها دلم سخت می‌گیرد
کارهای به این آسانی را.

خسته‌ام
خسته‌ام از طبیعی بودن
و راه رفتن با کفش‌های کتانی
و متوقف شدن
و صبور بودن
و صبور بودن
و صبور بودن
پشت چراغ‌هایی که این‌همه قرمزند،
پنهان کردن بال‌هایم زیر آسمانی که این‌همه آبی‌ست،
و برگشتن
به اتاقی که پنجره‌هایش این‌همه میله‌اند.

دست‌هایم را کنار گذاشته‌ام
و فکر می‌کنم آیا روزی دوباره باورشان خواهم کرد؟
طوری که شعر تازه‌ای بنویسم،
و دوباره تا هفته‌ها کاغذهای مچاله را
دنبال انگشتان گم‌شده‌ام بگردم

یکی بیاید
میان این‌همه راه نرفتهٔ تاریک
پیش پایم را ببیند
از خانه که بیرون می‌آمدم، چشم‌هایم را جا گذاشتم
گذاشتم در انتظار پرستوی کوچکی باشند
که امسال هم از کوچ جا خواهد ماند

یکی بیاید
بگوید اگر غیر از این‌جا، جای دیگری نیست،
قطاری که دور می‌شود
چرا دور می‌شود؟

منتظرم
و جای خالی‌ات در من آن‌قدر عمیق شده‌ است
که می‌شود هر پنجشنبه کنارش نشست
و مگر مرگ
کفش‌هایش چقدر سنگین است؟
که جای پایش این‌همه گود است

به خاطر مردم است که می‌گویم:
«گوش‌هایت را کمی نزدیک دهانم بیاور»،
دنیا
دارد از شعرهای عاشقانه تهی می‌شود
و مردم نمی‌دانند
چگونه می‌شود بی هیچ واژه‌ای
کسی را که این همه دور است
این‌همه دوست داشت.

و این همه تنهایی
آغاز یک شب طولانی‌ست.

و می‌داند این همه تاریکی، آغاز یک شب طولانی‌ست

و سرانجام تو را
که مثل رازی از دیگران پنهان می‌کردم
دیگر یادم نیامد

یادم نیامد
تو را برای چه از دیگران پنهان می‌کردم
یادم نیامد
که را برای چه از دیگران پنهان می‌کردم
یادم نیامد
که را برای چه از که پنهان می‌کردم...

آن شب که با صدای «بنان» گریه‌مان گرفت
گفتی سفر که عیب ندارد، گناه نیست

چقدر فاصله داریم ما دو تا با هم
چقدر فاصله داریم ما دو تا از هم

اگر من آنچه خواستی و خواستم نشد، قبول...
کلاغ هیچ قصه‌ای نمی‌رسد به خانه‌اش

پس لااقل به حرف دلم گوش کن عزیز!
این چند روز عمر که «من» میهمان «تو»ست

شور غزل به خوانده شدن از دهان توست
این طعم سال‌هاست که زیر زبان توست