Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

هر گاه مَردی
من را ترک می‌کند
زیبایی‌ام افزون می‌شود

چشم‌هایی هستند
که نور را نمی‌بینند
خاطراتی، که به یاد نمی‌آیند
لبخندهایی که لذتی نمی‌بخشند
اشک‌هایی که دردی را نمی‌شویند!
کلماتی، چون سیلی
و احساساتی، که هستند.‌..

روحی هست

که هیچ چیز
تسلایش نمی‌بخشد

دور کرهٔ زمین گشتم،
و مانند کودکان قصه‌ها
مخفیانه، پشت سرم
سنگریزه‌های سفید می‌انداختم
-که از وطنم در ساکم آورده بودم-
تا راه خنده را گم نکنم.

در زندگانی من،
نه جملهٔ معترضه باش
و نه فاصلهٔ میان دو جمله.
تو تمامی زندگی منی؛
نقطهٔ آخر خط
و تنها کلمه در آغاز خط:
دوستت می‌دارم.

زندگی،
پرواز گنجشکی میان دو انفجار است،
و یکی دو واژه بر یک سطر!

به این جمله نگاه کنید:
«هر بار که پرده کنار می‌رود آفتاب به اندازه تن عالیه روی قالی دراز می‌کشد.»
قشنگ نیست؟

داستان اول، یک سرخپوست در آستارا.
فانتزی یعنی این! که این همه هم واقعی بنماید و شگفت‌زده‌ات کند.

...کاش خاکستریِ این خاک
بازگردد روزی به سبزِ درخت.

گفت: «خداوند هر که را می‌آفریند، قدرت رویارویی با مشکلات را هم به او می‌دهد.»

فرخنده باد سرنوشت، اگر جانان به برم برگردد...

-عاشقانه‌های کهن هند

قلب مرا نشانه گرفته‌اند این ابرها
بغض‌های این همه پاییز بس نبود
حالا باید با آسمان اردیبهشت هم
های های گریه کنم

نقش‌ها
سایه‌ها
لبخندها
همه رنگ می‌بازند

اندوهی هزارساله در من می‌جوشد
فواره می‌زند
به راه می‌افتد...
فرو می‌ریزم
فرو می‌پاشم
چشم بر هم می‌گذاری

طراوت جوان مرا بهار نشدی
نخواستی شکوفه کنی
نخواستی که سبز بمانم
ماندم
با پنجره‌ای بی‌نهایت
که حیاتم را وسعتی می‌داد
دل گرفته
ناچیز
اندوهی مدام می‌خراشدم:
من؟
پنجره؟
نه! کاج‌های کوچه خوشبختند...

شاید از پنجره وارد شده است عشق
پرنده‌ای شده و
یکریز برایت خوانده آوازهای قدیمی را
قلبت چونان ظهر تابستان
به تپیدن افتاده
و چاره‌ای نداشته‌ای جز این که دوست بداری

خورشید را بیدار می‌کند هر صبح
با آواز همیشگی‌اش
عاجز است اما
از بیدار کردن مردمی
که پنجره‌ای رو به صبح ندارند

آفتاب پیراهن من بود
مرا در آغوش گرفتی
شب شد

خوب کردن زخم‌هایت
رسالت لب‌های من بود
و نوشتن برای تو
نیاز سرانگشتانم

زخم‌هایت را
پیش دکترها و روانشناس‌ها بردی
و نامه‌هایم یکی یکی برگشت می‌خورد

دستانم بیهوده افتادند
لب‌هایم بیهوده افتادند
و من چاره‌ای جز مردن نداشتم

می‌روم
و تنهایی خیابان مثل سایه‌ی من کش می‌آید

دور افتاده‌ام از دنیا
و این پنجره
تنها پناه من است

نوک می‌زنم به گندم دست‌هایت
نوک می‌زنم به ترانه‌ی غمگینی
که در لبخندت پنهان است

نه مرا به خود می‌خوانی
نه پنجره را می‌بندی

گنجشکی خسته
از پنجره‌ات پر می‌کشد
با آوازی غمگین
که در پر زدنش پنهان است

همه‌شان کم می‌روند و زیاد می‌روند، از دره و تپه می‌گذرند، بعد که برمی‌گردند و به پشت سرشان نگاه می‌کنند، می‌بینند فقط یک وجب راه رفته‌اند... .

کجاست عطر تنی
که تو را گرم می‌کرد؟

رفته
برای همیشه رفته
و قلبش برای هیچکس نمی‌تپد دیگر

عطر کاج
در انبوه گل‌های بی‌شمار
می‌میرد

من در ازدحام دست‌هایی که تو را می‌نویسند
گُم می‌شوم

این وقت شب
گنجشک از کجا بیاورم؟
-تا آوازش به زندگی برم گرداند-

خیلی دلم می‌خواد بخونم و تمومش کنم، ولی از طرفی بعد از این همه وقت از کتاب جز کلیات و یه سری اتفاقات جزئی چیزی یادم نمونده، و از طرف دیگه زورم میاد این همه رو دوباره از اول بخونم :/
شاید به زودی از این دوراهی بیرون بیام و شروع کنم به خوندنش.

ولی واقعاً هر لحظه ممکن بود هر کسی بمیرد؛ چه آماده باشی، چه نباشی. ممکن بود ماهی خانگی‌ات باشد یا خواهرت یا خودت. هیچ چیز برای همیشه همان‌جوری نمی‌ماند.

بیمار منم که رو به تنهایی عکس می‌گیرم با لبخندی مصنوعی...

آه دلتنگی، دلتنگی
به تو عادت کردیم

سراسر راه را در تو بودم
که صورت تاریکی را ندیدم.