Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

مرا یاب ای خورشید در چشم تو زندانی!

بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله ی کار خویش گیرم

(بیتی که در انتهای هر بند تکرار می شد)

گویند بکوش تا بیابی
می کوشم و بخت یاورم نیست!

ممنوع الخروجی از مرزهای قلب من!
ممنوع الخروجی از سرزمین احساسم!

من شاعری هستم
که به صدای بلند می نویسد
و به صدای بلند عاشق می شود!

پس کی؟
بگو کی از حضور تو رها می شوم!
مسافرِ همیشه هم-سفرِ من!

عطرت را از پوست تنم بگیر!
بگذار رندگی کنم!

قول داده ام،
هنگام شنیدن نامت بی خیال باشم!
از این قول در گذر!
چرا که با شنیدن نامت
صبر ایوب را کم دارم،
برای فریاد نزدن!

من شاعرمُ تنها ثروتم
دفترِ شعرهایم
و چشمان زیبای توست!

دوستت دارمُ
با تو لجبازی نمی کنم!
مانندِ کودکان،
سر ماهی ها با تو قهر نخواهم کرد:
"ماهیِ قرمز مال تو،
ماهیِ آبی ما من..."

هر دو ماهی مال تو باشدُ
تو مال من!

چقدر به تو محتاجم!
هنگامی که فصل گریه می رسد،
چه قدر ها که باید پی دستانت بگردم
در خیابان های شلوغ و خیس...

به رود زمزمه گر گوش کن که می خواند
سرود رفتن و ورفتن و برنگشتن ها

کسی از غیب نخواهد آمد
در من و توست اگر مردی هست

یاری کن
مرا به گفتن این راز باز یاری کن
ای روی تو به تیره شبان آفتاب روز
می خواهمت هنوز

آیا دوباره باز نخواهی گشت؟
...
بیهوده انتظار تو را دارم
دانم دگر تو باز نخواهی گشت

هر یک از ما از این متاسف است که نمی تواند بجز این تنها و یگانه وجودش، زندگی دیگری داشته باشد؛ شما هم دلتان می خواهد تمام احتمالات انجام نگرفته ی خود را زندگی کنید، تمام زندگی های ممکن را.

شعر سرزمینی است که در آن هر گفته ای تبدیل به واقعیت می شود.
...
شاعر نیازی به اثبات هیچ چیز ندارد؛ تنها دلیلش، شدت احساسات اوست.

شب از من خالی ست...

تو نیامدی، نیامدی، نبودن تو باد
باد شد وزید
آفتاب خنده از لبم پرید

ای کاش با تو...
ای کاش یک لحظه
ای کاش یک کوتاه کوچک

دیوارهای آسمان سیمان و سنگ است
هم خانه و هم کوچه و هم شهر تنگ است
من یونسم
دنیا نهنگ است

یک استکان یاد خدا باید بنوشم
معجونی از نور و دا باید بنوشم

من همیشه از کمیِ ظرافت مردم این زمان تعجب کرده ام، منی که روحم از صبح تا شب به جستجوی خودش در تقلا بود.

من همیشه از کمیِ ظرافت مردم این زمان تعجب کرده ام، منی که روحم از صبح تا شب به جستجوی خودش در تقلا بود.

این کشنده است، خاطره ها را می گویم.

وقتی که کسی در دست خود وسیله ی اندازه گیری ندارد، چهارچوب ندارد، ترازو ندارد، از کجا بداند کی طبیعی است و کی نیست؟

بی اعتنایی چربیِ روح است، مانع می شود که آدم غرق بشود. وقتی که به دیگران خیلی اهمیت بدهیم دیوانه می شویم. و همچنین به خودمان.

هیچ یک از ما آن طور که دلش می خواسته نتوانسته است پوست کلفت بشود.