Zohreh Hanifeh > Recent Status Updates

و من، من چه هستم؟ تقریبا در زندگی تو هیچم. خیلی دور از تو زندگی می کنم... خیلی دور و غریبانه...

به خودم قول دادم دیگر با مردی که مرا رنج می دهد نباشد. فکر می کنم حقم نیست، می فهمی؟ حقم نیست. پس به خاطر این است که می پرسم:
ماجرای ما به کجا خواهد رسید؟

در زندگی هیچ چیز جای روابط صمیمی و پابرجا را نمی گیرد.

شهامت از آنِ آنان است که خودشان را یک روز صبح در آینه نگاه می کنند و روشن و صریح این عبارات را به خودشان می گویند، فقط به خودشان: "آیا من حق اشتباه کردن دارم؟"

چه کسی صدای بی صدای ناامیدی مرا شنید؟

دام دیگر که تو را به سوی خود می کشد این است که فکر کنی حق داری خوشبخت باشی.
چه قدر ساده لوح هستیم. خیلی ابله هستیم اگر باور کنیم ثانیه ای می توانیم بر گذر زندگیمان مسلط شویم. جریانِ زندگیِ ما، از ما می گریزد، اما این اهمیتی ندارد.
فایده ی چندانی ندارد...
بهتر ان است که از واقعیت این گذر آگاه باشیم.

من یک حباب صابون هستم. شاید از آن هم فناپذیرتر.

باید یک بار به خاطر همه چیز گریه کرد. آن قدر که اشک ها خشک شوند. باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد. به چیز دیگری فکر کرد. باید پاها را حرکت داد و همه چیز را از نو شروع کرد.

گفتم آهن دلی کنم چندی
ندهم دل به هیچ دلبندی...

زمانِ بلند زمانِ ملال است، زمانِ کوتاه زمانِ تشویش است. زمانِ کوتاه زندگی را می خورد، زمانِ بلند زندگی را نفرت انگیز می کند. زمانِ درست، زمانِ حد وسط، زمانِ خوشبختی، نه بلند و نه کوتاه را چگونه می توان به دست آورد؟
روژه ایکور/هفت شهر عشق

ندیدمت که بکردی وفا بدانچه بگفتی
طریق وصل گشادی من آمدم تو برفتی
وفای عهد نمودی دل سلیم ربودی
چو خویشتن به تو دادم تو میل بازگرفتی
نه دست عهد گرفتی که پای مهر بدارم؟
به چشم خویش بدیدم خلاف هر چه بگفتی
هزار چاره بکردم که همعنان تو گردم
تو پهلوان تر از آنیکه در کمند من افتی
نه عدل بود نمودن خیال وصل و ربودن
چرا ز عاشق مسکین هم اولش ننهفتی؟
تو قدر صحبت یاران و دوستان نشناسی
مگر شبی که چو سعدی به داغ عشق بخفتی

دوست بردارد به جرمی یا خطایی دل ز دوست
تو خطا کردی که بی جرم و خطا برداشتی

خاطر از مهر کسان برداشتم از بهر تو
چون تو را گشتم تو خود خاطر ز ما برداشتی

همه عمر بندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم ه تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

دلی دو دوست نگیرد دو مهر دل نپذیرد
اگر موافق اویی به ترک خویش بگویی

تو را که درد نباشد ز درد ما چه تفاوت؟

همین که پای نهادی بر آستانه ی عشق
به دست باش که دست از جهان فروشویی

کسی چه می داند
شاید،این قدر
همدیگر را دوست نمی داشتیم
اگر از دور
به تماشای روح هم نمی نشستیم.
کسی چه می داند
اگر آسمان ما را جدا نمی کرد
شاید، این قددر
به هم نزدیک نبودیم!

گفت به پیشم بیا
گفت برایم بمان
گفت به رویم بخند
گفت برایم بمیر
آمدم
ماندم
خندیدم
مُردم.

دو عشق در یک دل نمی گنجد
دروغ است
می گنجد.

تو نبودی
تکیه زدم به دیوار، در برابرت
گفتم، گفتم، گفتم
با دهانی بسته
تو نبودی
دست بر تن تو زد
با دستانی که به روی صورتم بود.

زندگی یعنی امید، عشق من.
زیستن،
مشغله ای است جدی، درست مانند دوست داشتن تو.

شهر کجا آغاز می شود
تو کجا آغاز می شوی
من در کدام نقطه به آخر می رسم، کجا آغاز می شوم؟

روزها در گذار خود کوتاه می شوند
باران ها آغاز به باریدن می کنن
درهایم همه باز در انتظار تو
چرا چنین دیر کرده ای؟

عابری در خیابانم من
پنجره ای می گشایی و مرا می خوانی.

اما من...
هنوز عاشقم، می اندیشم، می فهمم

اما چیزهای ممنوعی هم هست
که می توانی گوشه ی قلبت پنهان کنی
عشق، اندیشه، دریافتن.

من در دنیای ممنوع زندگی می کنم.