Suman Pokhrel's Blog: सुमन पोखरेल Suman Pokhrel, page 8

हम भुलाते रहे (A Ghazal by Suman Pokhrel)

कदम पे कदम यूँ मिलाते रहे
तेरे शान खुब हम बढाते रहे

हमे रात दिन याद आते रहे
जिन्हे उम्र भर हम भुलाते रहे

मेरा जिक्र जब भी हुवा बज्म में
मजाकों में हमे उडाते रहे

मुकद्दर में खुसियाँ न थी वस्ल की
सदमा-ए-हिज्र ही उठाते रहे

सिकस्ती के बाद किया काम नयाँ
मुकद्दर को यूँ हम जगाते रहे

देता रहा दिल तुम उन को सुमन !
जो जलाते रहे, बुझाते रहे


Suman Pokhrel

कहाँ जा रहे हो ? (A Ghazal by Suman Pokhrel)

महफिलों में जो मेरे ही गजल गा रहे हो
यकीन हुवा के खतुत मेरे पा रहे हो

मैं हूँ तंग किस्मत, या तेरी बदनसिबी है
मुझे आज ही है जाना, तुम कल आ रहे हो

यह रंजिस है या मामला और कुछ है
यूँ ख्वाबो मे आ रहे हो जा रहे हो

जवानीका आलम और यह मखमुर आखें
आइना देख के खुद ही शरमा रहे हो

जला कर चरागें वफा साथ लेने तुम
सुना है, तुफानें मुहब्बत भी ला रहे हो

ठहर जाओ!दिल तोड कर सुमन का
कहाँ जा रहे हो, कहाँ जा रहे हो ?



Suman Pokhrel

अजनबी की तरह (A Ghazal by Suman Pokhrel)

कानून बनाएँ मयकशी का कानून-ए-मजहबी की तरह
फिर मिल के जलिल करेँगे पंडित को शराबी की तरह

हर चिज लिख डालने की शिताबी की तरह
हाले दिल कहने लगे हम शायर-ओ-कवि की तरह

गले लगने की ख्वाहीसेँ उछल रहे थे दिल में
लेकिन वो मिले भी तो मिले अजनबी की तरह

इजहार-ए-जजवात-ए-दिल का उम्मिद था हमे
चले गए वो शरमा के जब कभी की तरह

कब तक दूर रहते उन्हे आना ही तो था
आए शब-ए-जिन्दगी मे माहजबी की तरह

शुरू मे तो खुदा सा लगने लगा था प्यार हमे
बाद मे असर करने लगा खराबी की तरह

तजुर्बा न था प्यार-ओ-मुहब्बतका हमे सुमन !
देखते रहे उन्हे कोर्इ तसबीर किताबी की तरह

Suman Pokhrel

र मात्र सास आयो (A Ghazal by Suman Pokhrel)

आफ्नै कोठाबाट, यो कस्तो बतास आयो
चुल्ठो खोल्यौ कि तिमीले, हावामा सुवास आयो
 
रात अँधेरी थियो, तर म बेग्लै देख्छु
घुम्टो खोल्यौ कि कसो, यो कस्तो प्रकाश आयो
 
फुल्दछ फूल किन, थाह थिएन मलाई
भित्रियौ मनमा तिमी, सर्वत्र मधुमास आयो
 
ओठ कमाई राख, तिमी डेग सम्हाली राख
मभन्दा दह्रो गरी, मेरो वाहुपाश आयो
 
तिम्रो सौन्दर्य देख्दा, भुतुक्कै मरिसकेँथेँ
लजाई मुख छोप्यौ, र मात्र सास आयो
 
केही अनुभव छैन मलाई माया-प्रीतीको
तिमी पर्खिबस्याछ्‍यौ यो कत्रो बित्यास आयो
 
जुदाई झुकायौ आँखा, खै केके भो’ भित्रभित्रै
मलाई थाहै नदिई आँधीझैँ निश्वास आयो
 
दिन त ढलेकै थियो, निरस साँझ पनि सकियो
सुमन ! तेरो जीवनको रात एक खास आयो




Suman Pokhrel

चट्याङ्‍ (Nepali Translation of Anna Akhmatova's Poem "Thunder"

चट्याङ्‍
-अन्ना आख्मातोभा


चट्याङ् परेको सुन्नेछौ तिमीले
र मलाई सम्झिनेछौ।

सोच्नेछौ,
'त्यसले आँधीनै चाहेकी थिई'।

आकाशलाई बाँध्नेछ, एउटा रक्तिम घेरोले
र पहिलेकै जसरी
फेरि जल्नेछ तिम्रो हृदय।

यस्तो भएरै छाड्नेछ, त्यस दिन मास्कोमा।
जुन क्षण
सदाका लागि बिदा लिनेछु म,
र उक्लनेछु
वर्षौँदेखि उक्लिन चाहेको उचाइ,
मेरो छायालाई छाडेर तिमीसँगै।


(मूल रसियनबाट डी.एम. टमसले गरेको अङ्ग्रेजी अनुवादबाट सुमन पोखरेलद्वारा नेपालीमा अनुवाद)

Anna Akhmatova
Suman Pokhrel

Some of Suman Pokhrel's Poems in English Translation

http://www.poemhunter.com/suman-pokhrel/

रुख – १ (कविता)

रुख – १
- सुमन पोखरेल


म हेरिरहेको छु रुखलार्इ।

रुख टुक्राटुक्रामा बाँच्दैन।
जबसम्म बाँच्छ,
जीवनलार्इ सम्पूर्णतामा आफूमा समाहित गरेर बाँच्छ।

घाममा घाम खान पाए पुग्यो
पानीमा पानीसँग भिज्न पाए भयो
आफ्नो आकारभन्दा ठूलो छैन उसको भोक।

हावामा, हावासँगै हल्लिन्छ
जून आए जूनसँगै रम्छ,
नआए अँध्यारासँगै खेल्छ।
उसलार्इ जराभन्दा टाढाको केही भेट्‍नु छैन
जरा उखेलिएर आकाशमा उडेको कल्पना गर्दैन रुख।
जरा जति उभिने माटो पाए चाहिँदैन उसलार्इ केही
हाँगा र पातभन्दा ज्यादा सपना देख्दैन रुख
छर्दैन रहरहरूलार्इ आफ्नो सामर्य्रभन्दा टाढा पुग्नेगरी।

बाँच्नुको दौडधुपबाट लखतरान
मन, मस्तिष्क र शरीर सबैतिर थकित म
थ्याच्च बसेर भुइँमा
जून उदाउँदो आकाशको पृष्ठभूमिमा हेरिरहेछु रुखलार्इ।

रुख उभिइरहेछ निर्धक्क, निस्फिक्रि।



Jeevanko Chheubaata
Suman Pokhrel

मनपर्‍यो (कविता)

मनपर्‍यो
- सुमन पोखरेल


मनपर्‍यो
केवल मनपर्‍यो ।

केके मनपर्‍यो
कहाँकहाँ मनपर्‍यो
बस् मनपर्‍यो ।

अहो !
यो के मनपर्‍यो
उफ् !
कस्तो लाचार यो मनपराइ
कस्तो विवश यो मनपराइ ।

मनपर्‍यो
बस् मनपर्‍यो !


Shoonya Mutuku Dhadkanbhitra

Suman Pokhrel

न त दिन भयो, न त रात भयो

https://soundcloud.com/sumanpokhrel/n...

न त दिन भयो, न त रात भयो
सँधै तिम्रो यादको बर्सात् भयो

कहिले आयौ माया लिई, कहिले मुस्कान बोकी
कहिले आयौ जून पिई, कहिले शृङ्गार ओढी
तिम्रो झझल्को मै मेरो सबै रात गयो
सँधै तिम्रो यादको बर्सात् भयो

कहिले रूझेँ, अतीतमा कहिले कल्पनामा
कहिले भिजेँ वसन्तमा, कहिले सपनामा
तिम्रो प्रीत कै बादलको रात भयो
सँधै तिम्रो यादको बर्सात् भयो


Suman Pokhrel

बिदा हुँदाहुँदै

बिदा हुँदाहुँदै
- सुमन पोखरेल



तमाम झ्यालहरूले हेरिरहेजस्तो पनि लागिरहेकै हो
तमाम भित्ताहरूले सुनिरहेजस्तो पनि लागिरहेकै हो
त्यस बेला
ती सडक र पेटीहरूले बोलिरहेजस्तो पनि लागिरहेकै हो
आफ्ना आवरणहरू खोलिरहेजस्तो पनि लागिरहेकै हो।

मैले हिँडिरहे पनि
मैले अडिरहे पनि
तमाम
वृक्ष र चराहरूले
आकाश र ताराहरूले
वक्ष र चुराहरूले
देखिरहेजस्तो पनि लागिरहेकै हो।

त्यो द्विविधामा
अडूँ कि बढूँको
उत्रिऊँ कि चढूँको,
तमाम बाटाहरू अगम्य लागिरहेको पनि हो।

केही फुटेका
केही टुटेका
केही चुक्किएका
केही आकाङ्‍क्षाहरू पढेको पनि हुँ
परिवेशहरूका अनुहारमा।

केही वाक्यहरूलार्इ छामेको पनि हुँ
केही शब्दहरूलार्इ चुमेको पनि हुँ।

आँखाहरूले बाटो रोके त पन्छाउनु पनि
मुटुहरूले बाटो छेके के गर्नु?
त्यसैले
ती झ्याल र भित्ताहरूलार्इ
नदेखेझैँ गरेको पनि हुँ।

त्यस बेला मेराविरुद्ध षडयन्त्र भइरहेझैँ पनि लागिरहेकै हो,
मेरा शब्दहरूमा मलार्इ प्रहार गर्ने सन्यन्त्र खोजिरहेझैँ पनि लागिरहेकै हो।

ती आँखा र हेराइहरूले
भावनाका फूलहरूको एउटा नदी कतै पठाइरहेझैँ पनि लागिरहेकै हो।
कल्पनाका सुगन्धहरूको एउटा पहाड कहीँ उक्साइरहेझैँ पनि लागिरहेकै हो।

त्यस बेला, मेरो मन मायाको आनन्दमा निदाइरहेझैँ पनि लागिरहेकै हो।
जीवनका संवेदनशील हाँगाहरू भाँच्दै
कुनै नीरस मोहले मलार्इ लिएर कतै गइरहेझैँ पनि लागिरहेकै हो।

ती क्षणहरूमा
मेरो मानस भोगाइका मरुभूमिमै सौन्दर्य फुलाउने आँट लिएर
बाँच्नको लागि ब्यूँझिरहेझैँ पनि लागिरहेकै हो।

म अहिले जुन ठाउँमा छु
नठान्नु होला
यहाँ म पैह्रोझैँ बगेर पुगेको हुँ
वा बादलझैँ बाफिएर।

आफ्नो कोमल मनमा
समयको तरवार रोपी
त्यसैको बिँडमा समातेर उक्लिआएको हुँ।

कसैले सम्झाए पनि नसम्झाए पनि
दुखिरहन्छ जीवनको एक अंश
मेरो छाती समाएर।


Suman Pokhrel