S. Ramakrishnan's Blog, page 20

துரத்தும் நினைவுகள்

1970களின் மத்தியில் அர்ஜென்டினாவின் சர்வாதிகாரத்தால் நடத்தப்பட்ட உண்மை சம்பவத்தினை அடிப்படையாகக் கொண்டே இத் திரைப்படம் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது

 1976 முதல் 1983 வரை அந்த நாட்டை ஆண்ட பயங்கரமான இராணுவ ஆட்சியின் போது அரசியல் காரணங்களுக்காக அப்பாவிகள் பலர் கைது செய்யப்பட்டுச் சித்திரவதை செய்து விமானத்தில் ஏற்றிக் கொண்டு போய் நடுக்கடலில் தள்ளிவிட்டு கொல்லப்படுகிறார்கள்.

அப்படி ஒரு கடற்படை விமானத்தின் விமானியாக இருக்கும் கோப்லிக் இந்த இழிசெயலை செய்யமுடியாது என்று எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிறார். அவரை ராணுவ சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்து நடவடிக்கை எடுக்க உத்தரவிடுகிறார்கள். தன்னையும் சர்வாதிகாரம் பழிவாங்க கூடும் என்பதால் அவர் தலைமறைவாகிறார்.

அவரது தலைமறைவு வாழ்க்கையினைத் தான் Koblic திரைப்படம் விவரிக்கிறது. செபாஸ்டியன் போரென்ஸ்டீன் இயக்கியுள்ளார்.

தொலைதூர கிராமத்தில் பழைய நண்பரின் வீட்டில் தங்கிக் கொள்ளும் கோப்லிக் அவரது மருந்து தெளிக்கும் விமானத்தின் பைலட்டாகப் பணியாற்றுகிறார்.

கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை பரந்து விரிந்து கிடக்கும் தென் அமெரிக்கப் பாம்பாஸின் நிலப்பரப்புகளுக்கு இடையே கதை நிகழுகிறது.

அந்த ஊரின் காவல்துறை அதிகாரி வெலார்டே மிக மோசமானவர். ஊழல் பேர்வழி. அவர் கோப்லிக்கை சந்தேகப்படுகிறார். இதனால் அவரை ரகசியமாகக் கண்காணிக்கிறார். கோப்லிக்கின் மனசாட்சி கடந்த கால நிகழ்ச்சியை நினைவுபடுத்தி அவரைத் தொந்தரவு செய்கிறது.

அந்தக் கிராமத்தில் சாலையோரக் கடை நடத்திவரும் நான்சி அறிமுகமாகிறாள். அவளுடன் கோப்லிக் நெருங்கிப் பழக ஆரம்பிக்கிறார். மோசமான கணவனிடமிருந்து தப்பிக்க முயலும் நான்சி கோப்லிக்கை தீவிரமாகக் காதலிக்கிறாள். அதை அறிந்த அவளது கணவன கோப்லிக்கை கொல்வதென முடிவு செய்கிறான். இதனை எதிர்கொள்ளக் கோப்லிக் எடுக்கும் முடிவும் அதன் தொடர் விளைவுகளும் எதிர்பாராதவை.

படத்தின் துவக்காட்சியிலே காயம்பட்ட நாயை குணப்படுத்தித் தன்னுடன் கோப்லிக் வைத்துக் கொள்கிறான். அந்த நாய் அவனது வாழ்க்கையின் மறுவடிவம் போலிருக்கிறது. நான்சியின் மீது உருவாகும் ஈர்ப்பு. அவர்களின் ரகசிய சந்திப்பு. அவர்களுக்குள் நடக்கும் ஆவேசமான கூடல் எனக் காட்சிகள் கவித்துவமாக விரிகின்றன. நேர்த்தியான ஒளிப்பதிவு படத்தின் தனிச்சிறப்பு. மாறிக் கொண்டேயிருக்கும் வானிலை படத்தின் மைய உணர்வை வெளிப்படுத்துகிறது.

ஒளிந்து வாழும் ஒருவனின் நாட்களை விவரிக்கும் படம் என்றாலும் அது தனி ஒருவரின் கதை மட்டுமில்லை என்று உணர்த்துகிறது. ஒருவகையில் நான்சியும் ஒளிந்து தான் வாழுகிறாள். அவளது கடந்தகாலம் ஒரு காட்சியில் மட்டுமே சொல்லப்படுகிறது. அது போலவே உள்ளூர் காவல்துறை அதிகாரிக்கும் கடந்தகாலமிருக்கிறது. ராணுவ ஆட்சி நடைபெற்ற செயல்களும் இது போல உலகம் அறியாதவையே.

வெஸ்டர்ன் திரைப்படங்களைப் போலவே இப்படமும் உருவாக்கபட்டிருக்கிறது. குறிப்பாக மதுவிடுதிக் காட்சிகள். நான்சிக்கும் கோப்லிக்கிற்குமான காதல் மிக நுட்பமாக விவரிக்கபடுகிறது. அவள் ரகசிய சந்திப்பிற்காகக் குதிரையில் வரும் போது கடந்து செல்லும் நிலப்பரப்பு கண்கொள்ளாதது. அவர்கள் இருவரும் விமானத்தில் சுற்றிவரும் காட்சியும் சிறப்பானது. அது ஹிட்ச்காக்கின் “North by Northwest” படத்தின் ஒரு காட்சியினை நினைவுபடுத்தியது.

கதை நடக்கும் விசித்திரமான ஊரும் அதன் மனிதர்களுமே படத்திற்குத் தனித்துவத்தைத் தருகிறார்கள்.  கோப்லிக்கை காதல் தான் மீட்கிறது. அது புதிய வாழ்க்கையை நோக்கி அவனைப் பயணிக்க வைக்கிறது.

வில் ஹென்றியின் அதிர்ஷ்டம்

MacKenna’s Gold திரைப்படத்தை எனது பள்ளி வயதில் பார்த்தேன். 70 MM திரைப்படம். திரை முழுவதும் விரியும் காட்சிகள் தந்த அனுபவம் மறக்க முடியாதது. ஒளிப்பதிவாளர் ஜோசப் மெக்டொனால்ட் சிறப்பாக ஒளிப்பதிவு செய்திருக்கிறார். படத்தின் இசையும் வியப்பூட்டும் சண்டைக்காட்சிகளும் இன்று வரை மனதை விட்டு அகலவேயில்லை. ஆண்டிற்கு ஒருமுறையாவது அந்தப் படத்தைத் திரும்பப் பார்த்துவிடுவேன். கிராண்ட் கேன்யனின் அழகு நிகரில்லாதது. 

படத்தின் டைட்டிலில் மெக்கன்னாஸ் கோல்ட்டின் கதை வில் ஹென்றி எனக் குறிப்பிடுவார்கள்.  ஒரு படம் மிகப்பெரிய வெற்றி அடைவதால் அந்தப் படத்தின் கதாசிரியர் வெற்றி பெறுவதில்லை போலும். மெக்கன்னாஸ் கோல்ட் எழுதிய ஹென்றி ஹாலிவுட்டின் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளராக உருவாகவில்லை. அவரது நான்கு நாவல்கள் திரைப்படமாக எடுக்கபட்டுள்ளன. ஆனாலும் அதிர்ஷ்டம் அவருக்குக் கை கொடுக்கவில்லை.

இரண்டு மூன்று புனைப்பெயர்களில் ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட நாவல்களை எழுதியிருக்கிறார் வில் ஹென்றி. அதில் ஒன்று தான் மெக்கன்னாஸ் கோல்ட். 1963ல் வெளியான நாவலை 1967ல் படமாக்கியிருக்கிறார்கள்.

இப்படத்திற்கான கதைக்கருவை பூர்வகுடி இந்தியர்கள் மறைத்து வைத்துள்ள தங்கம் பற்றிய வாய்மொழிக் கதைகள் தொகுப்பிலிருந்து கண்டுபிடித்திருக்கிறார். அதுவும் ஜே. ஃபிராங்க் டோபி தொகுத்துள்ளApache Gold and Yaqui Silver நூலில் இடம்பெற்ற தகவல்களை மையமாகக் கொண்டே இந்த நாவலை எழுதியிருக்கிறார். ஹென்றி தங்கச் சுரங்கத் தொழிலாளியாகப் பணியாற்றியவர் என்பதால் சொந்த அனுபவம் தங்க வேட்டை பற்றிய நாவல் எழுத துணை செய்திருக்கிறது

வில் ஹென்றி எம்.ஜி.எம் ஸ்டுடியோவின் திரைக்கதைப் பிரிவில் பணியாற்றியவர் என்பதால் சொந்தப் பெயரில் எதையும் பத்திரிக்கையில் எழுத முடியாதபடி ஒப்பந்தமிருந்தது. ஆகவே புனைப்பெயர்களில் நாவல் எழுதியிருக்கிறார்.

மெக்கன்னா கோல்ட் படத்தின் கதை வில் ஹென்றியுடையது என்றாலும் திரைக்கதையை அவர் எழுதவில்லை. The Bridge on the River Kwai and HighNoon போன்ற திரைப்படங்களின் திரைக்கதையை எழுதிய கார்ல் ஃபோர்மேன் இதன் திரைக்கதையை எழுதியிருக்கிறார். நாவல் வாசிப்பதற்குச் சுவாரஸ்யமானது. சினிமாவை விடவும் கூடுதல் தகவல்கள் மற்றும் நுணுக்கங்களுடன் நாவல் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.

”Are you greedy for gold, Mackenna?” என்பது தான் நாவலில் முதல்வரி. படத்தின் மையப்புள்ளியும் இதுவே

படத்தின் துவக்க காட்சியில் வரும் பூர்வகுடி இந்தியரான Prairie Dog யார் என மெக்கனாவிற்குத் தெரியாது. அவர்களுக்குள் மிகக் குறைவான உரையாடலே நடைபெறுகிறது. நாவலில் அவர்கள் நிறையப் பேசுகிறார்கள். லாஸ்ட் ஆடம்ஸ் டிக்கிங்ஸ் பற்றிப் பூர்குடி இந்தியர் குறிப்பிடுகிறார். அது வெறும் கட்டுக்கதை என்கிறார் மெக்கன்னா

படத்தில் வருவது போல அவர் ஒரு வரைபடத்தை க்ளென் மெக்கன்னாவிடம் காட்டுவதில்லை. ( படத்தில் அந்த வரைபடத்தில் பெரிதாக எதுவுமிருக்காது.) மாறாக மணலில் படம் வரைந்து விளக்குகிறார். அவரை நினைவு வைத்துக் கொள்ளும்படி சொல்கிறார். ஒவ்வொரு இடத்தையும் க்ளென் மெக்கன்னா சரியாக அடையாளம் சொல்கிறார்.

மூன்று வரைபடங்களை வரைந்து காட்டி சரியாகத் தங்கம் எங்கே உள்ளது. எப்படிப் போவது என்பதை Prairie Dog விளக்குகிறார். அதுவும் சூரியன் அஸ்தமனமாகிக் கொண்டிருக்கும் மாலை நேரத்தில், எழுந்து நிற்க முடியாத நிலையில் அந்தப் படத்தை வரைகிறார். மணலில் வரையப்பட்ட படத்தை மனதில் சரியாகப் பதிந்து கொள்ளும்படி திரும்பத் திரும்பச் சொல்கிறார். சினிமாவிற்கு ஏற்ற நல்ல காட்சி.

ஆனால் ஏன் அதைக் கார்ல் ஃபோர்மேன் மாற்றினார். தங்கம் துரத்தி வருகிற மெக்சிக கொள்ளைக்காரன் கொலராடோ கும்பலுக்கு அடையாளம் காட்ட வேண்டுமே என்பதால் மெக்கன்னா அந்த வரைபடத்தைத் தீயிலிட்டு எரிப்பது போலவும். எரிந்த துண்டினை அவர்கள் கண்டறிவது போலவும் மாற்றியிருக்கிறார். ஆனால் அதைவிடவும நாவலில் வரும் காட்சி பல மடங்கு மேலானது.

When one is old and without teeth and can no longer work or hunt, no one will care about him other than some white man like yourself. That is the one thing which I have never comprehended about your people. They do not turn out their old ones. It’s a strange weakness for a people so bloody in all other things, don’t you think?” என்று வெள்ளைக்காரர்களைப் பாராட்டுகிறார் Prairie Dog. படத்தில் அந்தக் கதாபாத்திரத்தில் நடித்திருப்பவர் இத்தாலிய நடிகர் எட்வர்டோ சியானெல்லி

தங்கத்திற்கான தேடலைச் சுற்றிப் பின்னப்பட்ட நிகழ்வுகள் நாவலை சுவாரஸ்யமாக்குகின்றன. படத்தில் இவற்றை மிகவும் சுருக்கமாகப் பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள். பணயக்கைதியாக உடன் வரும் நீதிபதியின் மகள் இங்கா திரைக்கதையில் உருவாக்கபட்டிருக்கிறாள். மூன்றரை மணி நேரங்களுக்கும் மேலாக ஒடும் படத்தை கொலம்பியா பிக்சர்ஸ் நிறுவனம் கால்வாசியை துண்டித்துவிட்டு திரையிடச் செய்தார்கள். ஆகவே நிறைய விடுபடல்களை திரையில் காண முடிகிறது. புகழ்பெற்ற நடிகர்கள் பலரை துணைக்கதாபாத்திரமாக நடிக்க வைத்திருக்கிறார்கள்.

மெக்கன்னாஸ் கோல்ட் திரைப்படம் ரஷ்யாவில் வெளியாகி மிகப்பெரிய வரவேற்பை பெற்றது. அதன் பாதிப்பில் 1971ல் White Sun of the Desert திரைப்படத்தை எடுத்திருக்கிறார்கள்.

இதே தங்கம் தேடும் சாகசத்தை மையமாக் கொண்ட இன்னொரு ஹாலிவுட் படம் Garden of Evil.

படத்தில் கொள்ளைக்காரர்களில் ஒருவராக வரும் Keenan Wynn ஒரு வசனம் கூடப் பேசுவதில்லை. சேர்ந்து குடிக்கவும். சண்டையிடவும் செய்கிறார். ஒரு வசனம் கூட இல்லாவிட்டாலும் அவரது சிரிப்பு இன்றும் அவரை நினைவுபடுத்துகிறது.

••

இரண்டு வழிகாட்டிகள்

Flaubert said: “Writing is just another way of living.”

எழுத விரும்புகிறவர்களுக்கு இது தான் முதல்பாடம்.

ஒரு கதையோ, கவிதையோ எழுத ஆசைப்படுகிறவர்களுக்கு அது குறித்த அறிமுகப்பாடங்கள் மற்றும் வழிகாட்டுதல்கள் தேவைப்படுகிறது. அதற்காக எழுதப்பட்ட புத்தகங்களில் இரண்டு மிகவும் முக்கியமானது.

ஒன்று கவிஞர் ரில்கே எழுதிய Letters to a Young Poet,

Franz Xaver Kappus என்ற இளம் கவிஞனுக்கு ரில்கே எழுதிய பத்து கடிதங்களின் வழியாகக் கவிதையின் ஆதாரங்கள். நுட்பங்கள் மற்றும் கவிதையின் மொழி குறித்த தெளிவான எண்ணங்களை ரில்கே வெளிப்படுத்துகிறார். இளம் படைப்பாளி மீதான நிஜமான அக்கறையும் எழுதப்பட்ட புத்தகமது. கவிஞர்கள் மட்டுமின்றிக் கவிதையை ஆழ்ந்து புரிந்து கொள்ள விரும்புகிறவர்களும் இதனை வாசிக்கலாம். இரண்டு விதமான பதிப்புகளாக இந்த நூல் வெளியாகியுள்ளது. ஒன்று ரில்கேயின் பதில்கள் மட்டும் கொண்டது. இரண்டாவது பிரான்சிஸ் எழுதிய கடிதங்களும் அதற்கு ரில்கே எழுதிய பதில்களும் கொண்டது.

Do not write love poems, at least at first; they present the greatest challenge. It requires great, fully ripened power to produce something personal, something unique, when there are so many good and sometimes even brilliant renditions in great numbers. Beware of general themes. Cling to those that your every- day life offers you. Write about your sorrows, your wishes, your passing thoughts, your belief in anything beautiful. Describe all that with fervent, quiet, and humble sincerity. In order to express yourself, use things in your surroundings, the scenes of your dreams, and the subjects of your memory. என்கிறார் ரில்கே.

இரண்டாவது நோபல் பரிசு பெற்ற நாவலாசிரியரான மரியோ வர்காஸ் யோசா எழுதிய Letters to a Young Novelist

இந்நூல் பதினொரு கட்டுரைகளில் கதை எழுதுவதற்கான நுட்பங்களை விவரிக்கிறது. நாவலாசிரியன் என்று தலைப்பிடப்பட்டிருந்தாலும் பொதுவாகக் கதை எழுதுவது பற்றியும் அதன் நுட்பங்களையுமே யோசா விளக்குகிறார்.

Experience is the source from which fiction flows என எளிமையாக விளக்கும் யோசா அது வெறும் வாழ்க்கைவரலாற்று பதிவில்லை என்பதையும் விவரிக்கிறார்.

Fiction is a lie covering up a deep truth: it is life as it wasn’t, life as the men and women of a certain age wanted to live it and didn’t and thus had to invent என்கிறார் யோசா.

முதல் அத்தியாயத்தில் யோசா சொல்லும் நாடாப்புழுவை படித்துப் பாருங்கள். பின்பு அதை மறக்கவே மாட்டீர்கள்.

கலையின் மீதான பசி

ஃபிரான்ஸ் காஃப்காவின் பட்டினிக்கலைஞன் சிறுகதையில் சர்க்கஸ் ஒன்றில் ஒரு மனிதன் கூண்டிற்குள் அடைக்கப்படுகிறான். அவனொரு பட்டினிக்கலைஞன். அதாவது பணம் செலுத்தும் பார்வையாளர்களை மகிழ்விப்பதற்காகப் பட்டினி கிடப்பவன்.

ஐரோப்பாவிலும் அமெரிக்காவிலும் அவனைப் போன்ற பட்டினிக்கலைஞர்கள் நிறைய இருந்தார்கள். அவர்கள் பல்வேறு நகரங்களில் காட்சி நடத்தியிருக்கிறார்கள். பொதுவாகத் திருவிழா, கண்காட்சியிலோ, அல்லது அரங்கம் ஒன்றிலோ இவர்களின் நிகழ்ச்சி நடைபெறுவது வழக்கம். இதற்குக் கட்டணம் உண்டு.

இவர்கள் அதிகப் பட்சம் நாற்பது நாட்கள் வரை பட்டினி கிடப்பதுண்டு. இந்த நிகழ்ச்சிக்காகப் பெரிய அளவில் விளம்பரம் செய்வார்கள். இப்படியான பட்டினிக்கலைஞர்களில் ஒருவர் கூடப் பெண் கிடையாது.

பட்டினிகிடப்பவன் ஒவ்வொரு நாளும் மரணத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்கிறான் என்பதே நிஜம். அவன் கடவுளுடன் பகடையாடுகிறான் என்றே பார்வையாளர்கள் நினைத்தார்கள். தொடர்ந்து பட்டினி கிடந்து சிலர் இறந்தும் போயிருக்கிறார்கள். சிலர் ஐந்தாறு நாட்களில் தனது தோல்வியை ஒத்துக் கொண்டு வெளியேறுவதும் நடந்திருக்கிறது.

பட்டினிக்கலைஞர்களுக்கான வரவேற்பு குறைந்து போன காலத்தைக் காஃப்காவின் கதை விவரிக்கிறது.

கதையின் முதல்வரியிலே இதைக் காஃப்கா குறிப்பிட்டுவிடுகிறார். கதையில் பட்டினிக்கலைஞன் சர்க்கஸ் ஒன்றின் கூடாரத்திற்கும் விலங்குகள் உள்ள பகுதிக்கும் இடையே ஒரு கூண்டில் அடைக்கப்படுகிறான். அவனை வேடிக்கை பார்க்க சிறுவர்களும் பெரியவர்களும் திரண்டிருக்கிறார்கள்.

அவன் ரகசியமாக எதையேனும் சாப்பிட்டுவிடுகிறானா என்று கண்காணிப்பதற்காகப் பொதுமக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சிலர் நியமிக்கபடுகிறார்கள்.

காஃப்காவின் கதையில் அப்படித் தேர்வு செய்யப்படுகிறவர்கள் கசாப்பு கடைக்காரர்கள். பட்டினிக்கலைஞனை கண்காணிக்க மூன்று கசாப்புகடைக்கார்ர்கள் காத்திருக்கிறார்கள் என்பதில் அவரது கேலி வெளிப்படுகிறது.

உண்மையில் அது கேலி தானா. உலகம் எப்போதுமே இப்படித் தானே நடந்து கொள்கிறது. இரக்கமற்றவர்கள் முன்னால் தானே கருணைக்கான வேண்டுதல் நடைபெறுகிறது. கசாப்புக்கடையாளர்களின் பெருந்தன்மையை எப்படிப் புரிந்து கொள்வது.

பட்டினிக்கலைஞர்கள் தன்னை வருத்திக் கொள்கிறார்கள். அவர்கள் பார்வையாளர்களை ஏமாற்றுவதில்லை. மோசடி செய்வதில்லை. மாறாக அவர்கள் உடலை வசப்படுத்துகிறார்கள். சிங்கத்தைச் சர்க்கஸில் பழக்குவது போல உடலைத் தன்கட்டுக்குள் கொண்டுவர பழக்குகிறார்கள். உடல் எளிதானதில்லை. அது எழுப்பும் குரலை அவர்கள் பட்டினி எனும் சவுக்கை கொண்டு அடக்கிவிடுகிறார்கள் சிங்கம் பணிவதைப் போல உடலும் பணிந்துவிடுகிறது. நாற்பது நாட்கள் முடிந்த பிறகும் பட்டினிக்கலைஞன் உண்ணாவிரதத்தை தொடரவே விரும்புகிறான். நிர்வாகி அதை அனுமதிப்பதில்லை.

கதையில் வரும் பட்டினிக்கலைஞன் உண்ணாவிரத்தை ஒரு கலையாகக் கருதுகிறான். அவன் பார்வையாளர்களின் நம்பிக்கையை மதிக்கிறான். அவர்களை ஏமாற்றக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருக்கிறான்.

பட்டினிக்கலைஞனுக்குக் காவலாக இருப்பவர்கள் நாங்கள் கண்டுகொள்ள மாட்டோம். நீ ரகசியமாகச் சாப்பிடலாம் என்பது போலச் சீட்டு விளையாடுகிறார்கள். அச்செயல் அவனுக்கு எரிச்சலை உண்டாக்குகிறது. கண்காணிப்பை விடவும் இச் செயல் கேவலமானது என நினைக்கிறான்.

அவன் எந்தச் சூழ்நிலையிலும், வலுக்கட்டாயமாக வற்புறுத்தினாலும், சிறிதளவு கூடச் சாப்பிடமாட்டான் என்ற நம்பிக்கையை அவர்கள் அவமதிப்பதாகவே நினைக்கிறான்.

இரவெல்லாம் அவனைக் கண்காணிக்கும் அந்தக் காவலர்கள் களைப்பில் அசதியில் உணவருந்துவதை அவன் காணுகிறான். அப்போது கூட அவனுக்குச் சாப்பிட வேண்டும் என்று தோன்றுவதில்லை. அவனுக்குப் பிடித்த உணவு என்ற ஒன்றே கிடையாது.

அவனைச் சுற்றியுள்ள உலகம் முழுவதும் மாறிவிட்டது. ஆனால் அவன் மாறவில்லை. அவன் தனது பட்டினியைக் கலையாக்க முடியும் என நம்புகிறான். உலகம் பட்டினிகிடப்பவனை ஒரு போதும் கலைஞனாகக் கருதாது. அவனது பட்டினியைப் புரிந்து கொள்ளாது. பட்டினியை கலையாக்குவதன் மூலம் அவன் மக்களின் கவனத்தையும் பாராட்டுகளையும் தேடுகிறான், கூடவே வருவாயையும். நடனம் போல இதுவும் உடலால் நிகழ்த்தப்படும் கலை என்றே நினைக்கிறான்.

ஃபிரான்ஸ் காஃப்காவின் கதைகளில் பசி முக்கியமான கருப்பொருளாக விளங்குகிறது. காஃப்கா தன்னையே கதையில் வரும் பட்டினிக்கலைஞனாக மாற்றியிருக்கிறார் என்றும் தோன்றுகிறது.

காஃப்காவின் கதை பல்வேறு அடுக்குகளைக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு அடுக்கு கூண்டில் இருப்பவனுக்கும் வேடிக்கை பார்க்கும் உலகிற்குமானது. வரலாற்றில் இந்தக் கூண்டு ஆஷ்விட்ஸ் போன்ற நாஜி முகாம்களாக உருமாறியதைக் காணுகிறோம்.

இன்னொரு அடுக்கில் பசிக்கும் உணவிற்குமான உறவை பற்றியது. செபாஸ்டியன் லெலியோ இயக்கிய தி வொண்டர் திரைப்படத்தில் அயர்லாந்தின் கிராமப்புறம் ஒன்றில் ஒரு சிறுமி பல நாட்களாக சாப்பிடாமலே உயிர்வாழுகிறாள். அவள் மீது சந்தேகம் கொள்ளும் ஊர்மக்கள் அதனைக் கண்டறிய ஒரு செவிலியை அனுப்புகிறார்கள். அந்தக் கதை பசியைப் பற்றிய வேறு பார்வையை நமக்கு உருவாக்குகிறது. காஃப்காவிடமும் இது போன்ற அணுகுமுறையே வெளிப்படுகிறது.

மூன்றாவது தளத்தில் பட்டினி கிடப்பவனை வேடிக்கை பார்க்கும் சிறுவர்களைப் பற்றியது. அவர்களுக்கு இது என்ன வகையான பாதிப்பை ஏற்படுத்தும்.

நான்காவது இந்த நிகழ்ச்சியை நடத்துகிற ஏற்பாட்டாளன், அவனது திட்டமிடல். அவன் எடுக்கும் புகைப்படங்கள். அவனது விளம்பரங்கள். சோர்வில்லாத படி இந்த நிகழ்ச்சியை கொண்டு செல்லும் தந்திரம் பற்றியது. அவன் அடுத்தவனின் துயரை கொண்டாட்டமாக மாற்றுகிறான் . அவனுக்குப் பட்டினி என்பது வருவாய்க்கான திறவுகோல்.

ஐந்தாவது அடுக்கில் முக்கியமானது நீண்ட நாட்களாகப் பட்டினிகிடந்தவன் நிகழ்ச்சியை வெற்றிகரமாக முடித்துக் கொண்டு சாப்பிட அழைக்கபடும் போது மயக்கமடைவது. அந்தப் பகுதி வாசிப்பில் மிகுந்த அதிர்ச்சியளிக்கிறது.

உலர்ந்த இலை போலாகிவிட்ட பட்டினிக்கலைஞனின் கை எலும்புகளை நம்மால் காண முடிகிறது. அவனைச் சுற்றிலும் கேட்கும் உரத்த இசை. உற்சாகக் கூச்சல்கள் எத்தனை போலியானது என்று நன்றாக உணர முடிகிறது.

ஆறாவது அடுக்கில் பட்டினி கலைஞனுக்குப் பதிலாக ஒரு சிறுத்தை கூண்டில் அடைக்கபடுவதும், கூட்டம் அதனை ரசிப்பதும் பற்றியது.

விலங்கை விடவும் சமூகம் மனிதனை கீழாக நடத்துகிறது. அவனைக் காட்சிப்பொருளாகி அவனது கண்ணீரை, வேதனையை, அவலத்தைக் கைதட்டி ரசித்துக் கொண்டாடுகிறது.

பட்டினி எப்படிக் கலையாகும். அப்படிப் பட்டினி வேடிக்கை பார்க்கபடுகிறது என்றால் அந்தச் சமூகம் மோசமானதில்லையா. அடுத்தவரின் பசி என்பது கேலிக்குரிய விஷயமா.

காஃப்கா இந்தக் கேள்விகளை எழுப்புவதில்லை. வாசிக்கும் நம்மை எழுப்பச் செய்கிறார்.

கதையில் வரும் பட்டினிக்கலைஞனுக்குப் பெயர் கிடையாது. அவன் ஒரு குறியீடு. அது போலப் பட்டினி கிடப்பது வயிற்றுப் பிரச்சனையாக மட்டுமின்றி. அங்கீகாரம், புகழ், வருவாய் இன்மை என்றும் புரிந்து கொள்ளலாம். தான் மற்றவர்களைப் போலக் கிடையாது என்று ஒரு கலைஞன் சமூகத்திற்கு நிரூபிக்க முயற்சிக்கிறான். அதன் ஒரு வழி தான் பட்டினிக்கலைஞனாவது.

மக்கள் ஏன் கலைஞர்களைச் சந்தேகப்படுகிறார்கள். கலையை உண்மையானதில்லை என்று நினைக்கிறார்கள். தன்னை வருத்திக் கொள்ளாத கலைஞர்கள் என்று உலகில் எவரேனும் இருக்கிறார்களா.

ஃபிரான்ஸ் காஃப்காவின் சிறுகதை 1922 ஆம் ஆண்டு வெளியானது. அவர் பட்டினிக் கலைஞரான ஜியோவானி சுசியால் ஈர்க்கப்பட்டு இக்கதையை எழுதினார் என்கிறார்கள்.

காஃப்காவின் கதை வெளியான பிறகு, பெர்லினில் பட்டினி கலைஞர்கள் அதிகமானார்கள். 1926 ஆம் ஆண்டில் ஒரே நேரத்தில் குறைந்தது ஆறு பட்டினிக் கலைஞர்களின் நிகழ்ச்சி நடைபெற்றிருக்கிறது. அதிலும் குறிப்பாகப் பெரிய உணவகங்களில் இது போலக் கூண்டுகளில் பசிமறந்தவர்களாக அமர்ந்து பட்டினிக்கலைஞர்கள் கதை சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

பட்டினிக்கலைஞன் உண்ணாவிரதம் இருப்பதை எளிதான விஷயம் என்று சொல்கிறான். அது தன்னை வருத்திக் கொள்வது எளிது என்பதையே உணர்த்துகிறது.

அவன் துன்பத்தைக் கலையாக்க மாற்றுகிறான், உலகிடம் பகிர்ந்து கொள்கிறான். உலகம் பிறர் துயர்களைக் கலையின் வடிவில் அறிந்து கொள்கிறது. துன்பத்தின் ஒருதுளி கூடக் கலக்காத கலை என்று எதுவுமில்லை. துன்பம் என்பது ஒரு சுடர். விநோத வெளிச்சம்.

பொழுதுபோக்கின் மீதான அளவில்லாத மோகம் மற்றும் கலைத்தன்மையை நிராகரிக்கும் போக்கின் அடையாளமே கூண்டில் இடம்பெற்ற சிறுத்தை. மக்களுக்கு அது பயங்கரமான புதிய பொழுதுபோக்காக மாறுகிறது. பின்னொரு நாள் அதுவும்கைவிடப்பட்டுப் பட்டினிக்கலைஞனின் நிலையை அடையும். அப்போது இன்னொரு புதிய பொழுதுபோக்கிற்காக மக்கள் காத்திருப்பார்கள்.

இக்கதையில் பட்டினிக்கலைஞன் தான் செய்யும் கலையினை ‘முழுமையாக்க’  பட்டினியால் சாகத் தயாராகிறான். அப்படித்தான் ஃபிரான்ஸ் காஃப்காவின்  சொந்த வாழ்க்கையும் அமைந்திருந்தது.

எதுவும் குற்றமில்லை

லத்தீன் அமெரிக்கச் சிறுகதைகளில் மோசமான மேயரின் கதாபாத்திரம் தொடர்ந்து இடம்பெறுகிறது. அங்குள்ள அரசியல் சூழலின் அடையாளமது. Herod’s Law திரைப்படம் அதிகாரத்திற்கு வரும் எளிய மனிதர் எப்படி மோசமானவராக மாறுகிறார் என்பதை விவரிக்கிறது.

லூயிஸ் எஸ்ட்ராடா இயக்கிய Herod’s Law மெக்சிகோவின் PRI கட்சியின் ஆட்சியின் போது நடந்த ஊழல் பற்றிய அரசியல் நையாண்டி படமாகும்.

1940 களில் சான் பெத்ரோ நகரின் மேயர் மிக மோசமான முறையில் கொல்லப்படுகிறார். அங்கிருந்து படம் துவங்குகிறது. அந்த நகரில் குறுகிய காலத்திற்குள் மூன்று மேயர்கள் தலைவெட்டிக் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆகவே அது குறித்த கடுமையான விமர்சனத்தை அரசு சந்திக்கிறது.

பொதுத் தேர்தல் நெருங்கி வரும் நிலையில் ஆளும் கட்சியின் மீதான விமர்சனத்தைத் தடுக்கும் வகையில், உடனடியாக ஒருவரை மேயராக நியமிக்க மாநில ஆளுநர் சான்செஸ் முடிவு செய்கிறார்.

இதை நிறைவேற்றும்படியாகத் தனது துணைச் செயலர் லோபஸுடம் உத்தரவிடுகிறார். அவரோ இதனைத் தன்னிடம் பணியாற்றும் ராமிரெஸுடம் ஒப்படைக்கிறார். அவர் நீண்ட காலம் கட்சிக்கு பணியாற்றிய அப்பாவியான யுவான் வர்கஸ் என்பவரைச் சிபாரிசு செய்கிறார்.

இங்கிருந்தே படத்தின் அரசியல் நையாண்டி துவங்கி விடுகிறது. கட்சியில் யாரும் எதற்கும் பொறுப்பு எடுத்துக் கொள்ளமாட்டார்கள் என்பதை அழகாக வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.

கட்சியின் தீவிர விசுவாசியான வர்கஸ் இதுவரை எந்தப் பொறுப்பிற்கும் வந்தது கிடையாது. அடிமட்ட நிலையில் கட்சிக்கு பணியாற்றியவர். தொடர்ந்து கட்சியின் வளர்ச்சிக்காகப் பணியாற்றி வருகிறார்.

வர்கஸால் தனக்கு அளிக்கப்பட்ட பதவியை நம்ப முடியவில்லை. அவரது மனைவி குளோரியா புதிய வாழ்க்கை துவங்கி விட்டது என மகிழ்ச்சி அடைகிறார். அவர்கள் ஒரு காரில் சான் பெத்ரோ நகரை நோக்கி செல்கிறார்கள்.

சான் பெத்ரோ மிகவும் பின்தங்கிய பகுதி. பூர்வ குடி விவசாயிகள் வாழும் மலைநகராகும். அங்கே மின்சாரம் கிடையாது. குடிநீர் வசதி, பள்ளி, மருத்துவமனை என எதுவும் கிடையாது. நூற்றுக்கும் குறைவான மக்கள் வசிக்கும் புழுதியும், தூசியும் நிறைந்த அந்நகரம் கைவிடப்பட்ட பாழ்நிலம் போலக் காட்சியளிக்கிறது.

மேயர் அலுவலகத்தைச் சேர்ந்த பெக் அவர்களை வரவேற்று அழைத்துப் போகிறார். அந்தக் காட்சியில் வர்கஸ் அடையும் திகைப்பு அழகானது. அந்த ஊரே வேண்டாம் என ஒடிவிட நினைக்கும் அவனைக் குளோரியா தான் கட்டாயப்படுத்திப் பதவி ஏற்க வைக்கிறாள்.

மேயரின் அலுவலகம். வீடு. அங்கு நடைபெறும் நிகழ்வுகள் யாவும் வேடிக்கையாக உள்ளன.

காலியான கஜானாவை வைத்துக் கொண்டு எப்படி நகரை நிர்வாகம் செய்வது என வர்கஸிற்குப் புரியவில்லை. ஆனால் சண்டை சச்சரவுகள் இல்லாத இடமாகவும், சகல வசதிகளும் கொண்ட நவீன நகரமாகவும் மாற்றிக் காட்டுவேன் என்று உறுதியளிக்கிறான். அந்த வாக்குறுதியை ஊர்மக்கள் எவரும் பொருட்படுத்தவில்லை.

அடுத்தச் சில நாட்களில் அங்கு வசிக்கும் பூர்வகுடி விவசாயிகளையும் முந்தைய மேயர்கள் செய்த ஊழல்களையும் பற்றி வர்கஸ் அறிந்து கொள்கிறான்.

சான் பெத்ரோவில் ஒரு விபச்சார விடுதி நடைபெறுகிறது. அதை டோனா என்ற நடுத்தரவயதுப் பெண் நடத்துகிறாள். அந்த ஊரிலுள்ள பாதிரியார் பேராசை பிடித்தவர். அவர் ஒரு பாவத்திற்கு ஒரு பெசோவை வசூலிக்கிறார். ஊரில் ஒரு டாக்டர் இருக்கிறார். அவருக்கு வர்கஸை பிடிக்கவில்லை.

இந்த நிலையில் வர்கஸ் சான் பெத்ரோவின் மேம்பாட்டிற்கான நிதி கேட்டு தலைநகருக்குப் புறப்படுகிறான். வழியில் அவனது கார் பழுதடைந்து நிற்கிறது. அந்த வழியில் தனது வாகனத்தில் வந்த ஸ்மித் என்ற அமெரிக்கன் உதவி செய்கிறான். காரை பழுது நீக்கி கொடுத்ததிற்கு ஸ்மித் அதிகப் பணம் கேட்கிறான். கையில் பணமில்லாத வர்கஸ் தான் சான் பெத்ரோவின் மேயர் என்பதால் அங்கே வந்து வாங்கிக் கொள்ளும்படி உத்தரவிடுகிறான். ஸ்மித் அந்த நகருக்கு வந்து சேர்ந்து வர்கஸிற்கு மோசமான ஆலோசனைகள் வழங்குகிறான்

மெக்சிகோ அரசிற்கு அமெரிக்க ஆலோசகர்கள் பரிந்துரைக்கும் திட்டங்களைக் கேலி செய்வதற்காகவே ஸ்மித் கதாபாத்திரத்தை உருவாக்கியிருக்கிறார்கள்.

தலைநகரில் அவன் கேட்ட நிதியை தருவதற்குப் பதிலாக அரசியல் அமைப்பு சட்ட நூலையும் ஒரு ரிவால்வரையும் பரிசாக அளிக்கிறார்கள்.

இதில் உள்ள சட்டத்தைப் பயன்படுத்தித் தேவையான நிதியை உருவாக்கிக் கொள்ளுங்கள் என்று அறிவுரை சொல்கிறார்கள்.

சட்டப்புத்தகமும் துப்பாக்கியும் இருந்தால் போதும் எந்த ஊரையும் நிர்வாகம் செய்துவிடலாம் என்பதை வர்கஸ் உணருகிறான். மெக்சிக அரசியல் அமைப்பு சட்டத்தின் “பயனற்ற” பக்கங்களைக் கிழித்து, எழுதப்பட்ட சட்டத்தை விரிவுபடுத்தித் தனக்கான சட்டங்களை வர்கஸ் உருவாக்கிக் கொள்கிறான்.

தனது அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி அவன் விவசாயிகள் மற்றும் விபச்சார விடுதி பெண்ணிடம் லஞ்சம் பெறத் துவங்குகிறான். அதற்கு அவன் சொல்லும் காரணங்கள் வேடிக்கையானவை. பணம் கொடுக்க முடியாதவர்களைக் கைது செய்து சிறையில் அடைக்கிறான். நாட்கள் செல்லச் செல்ல வர்கஸ் சர்வாதிகாரி போல உருமாறுகிறான்

அவனும் அவனது மனைவியும் ஊழல் செய்வதற்குப் பல்வேறு தந்திரமான வழிகளைக் கண்டுபிடிக்கிறார்கள். அவர்களிடம் பணம் கொட்டுகிறது.

சான் பெத்ரோவில் அவன் வைத்தது தான் சட்டம். அவனைப் பதவியை விட்டு நீக்க வேண்டும் என டாக்டர் அரசிற்குப் புகார் அளிக்கிறார்.

டாக்டர் மீது பொய்யான பாலியல் குற்றச்சாட்டினை உருவாக்கி அவரைக் கைது செய்கிறான். உயிர் பிழைக்க வேண்டி டாக்டர் அவனிடம் சமரசம் செய்து கொள்கிறார்.

அவனை மதிக்காத டோனா அடியாளை வைத்து அவனை அடித்துப் போட முயலுகிறாள். ஆத்திரத்தில் அவளைச் சுட்டுக் கொன்றுவிடுகிறான் வர்கஸ் . அந்தக் கொலையை மறைக்க குடிகாரனான ஃபைல்மோனை கொலைகாரனாக மாற்றுகிறான். இந்தச் சதிக்கு திட்டமிட்டவர் டாக்டர் என்று கதை கட்டுகிறான். பின்பு தான் கைது செய்துள்ள ஃபைல்மோனை காரில் சிறைக்குக் கொண்டு செல்லும் போது அவனையும் கொன்றுவிடுகிறான்.

அப்பாவியாக அந்த நகருக்கு வந்த வர்கஸ் மிக மோசமான மேயராக உருமாறுவதுடன் அதிகாரத்தைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதற்காக எதையும் செய்யத் துவங்குகிறான். முயல் போல வந்தவன் ஓநாயாக மாறுவதை நகைச்சுவையாகப் படம் சித்தரிக்கிறது.

அவனது பதவியைப் பறிப்பதற்கான முயற்சி நடக்கிறது. ஆனால் அதைத் தந்திரமாக முறியடிக்கிறான். வர்கஸ் போன்றவர்களை அழிக்கவே முடியாது. அவர்கள் எதையாவது செய்து அதிகாரத்தின் மேல்மட்டத்தை நோக்கி சென்றுவிடுவார்கள் என்பதைப் படம் உண்மையாகச் சித்தரிக்கிறது.

பெக் என்ற நகராட்சி செயலாளர் அரியதொரு கதாபாத்திரம். மேயர்கள் மாறிக் கொண்டேயிருக்கிறார்கள். அவர் மாறுவதேயில்லை. அவரது வரவேற்பும் மாறுவதில்லை.

படத்தின் ஒளிப்பதிவு மிக நேர்த்தியானது. டாமியன் அல்காசர் வர்கஸாகச் சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார்.

அதிகாரத்திற்கு வந்தவுடன் உருமாறிப் போகும் வர்கஸின் கதாபாத்திரம் மெக்சிகோவிற்கு மட்டும் உரியதில்லை. உலகெங்கும் இவரைப் போன்ற அரசியல்வாதிகள் பதவிக்கு வருகிறார்கள். ஊழல் செய்கிறார்கள். பின்பு பதவி நீக்கபடுகிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் செய்த அதிகார துஷ்பிரயோகம் மற்றும் ஊழலை இன்னொருவர் அதைவிடக் கூடுதலாக. மோசமாகச் செய்ய ஆரம்பிக்கிறார் என்பதே மாறாத நிதர்சனம்.

கவளம்

எனது புதிய சிறுகதைத் தொகுப்பு கவளம்.

இதன் வெளியீட்டு விழா டிசம்பர் 25 மாலை சென்னை சிஐடி நகரிலுள்ள கவிக்கோ மன்றத்தில் நடைபெறுகிறது

இந்த நிகழ்வில் எனது நான்கு நூல்கள் வெளியாகின்றன.

கவளம் நூலிற்கான புதிய அட்டை ஒன்றை உருவாக்கியுள்ளார்கள். மிக அழகாக உள்ளது.

தபால் பெட்டி எழுதிய கடிதம்

எனது புதிய புத்தகங்களின் வெளியீட்டு விழா டிசம்பர் 25 புதன்கிழமை மாலை சென்னை கவிக்கோ மன்றத்தில் நடைபெறுகிறது. (25.12.24)

அதில் எனது நான்கு புதிய நூல்கள் வெளியாகின்றன.

சிறார்களுக்காக நான் எழுதியுள்ள புத்தகம் தபால் பெட்டி எழுதிய கடிதம்.

இக்கதை தபால்பெட்டிக்கும் ஒரு பள்ளிச் சிறுவனுக்கும் இடையில் ஏற்பட்ட நட்பினைப் பேசுகிறது

ஆயிரமாயிரம் தபால்களை பாதுகாப்பாக அனுப்பி வைத்த தபால்பெட்டி தன் வாழ்நாளில் ஒரேயொரு கடிதம் எழுதுகிறது

அந்தக் கடிதம் வழியாக அதன் கடந்தகால நினைவுகள் விவரிக்கபடுகின்றன.

கற்பனை அலைகள்

எனது புதிய புத்தகங்களின் வெளியீட்டு விழா டிசம்பர் 25 புதன்கிழமை மாலை சென்னை கவிக்கோ மன்றத்தில் நடைபெறுகிறது. (25.12.24)

அதில் எனது நான்கு புதிய நூல்கள் வெளியாகின்றன.

எனது கட்டுரைத்தொகுப்பான கற்பனை அலைகள் உலக இலக்கியத்தின் முக்கியப் படைப்பாளிகளைப் பற்றியது.

எழுவதும் படிப்பதும் எனது இரண்டு சிறகுகள். தொடர்ந்து உலக இலக்கியத்தினை வாசித்து வருபவன் என்ற முறையில் சர்வதேச அளவிலான சமகால இலக்கியங்களையும், சிறந்த செவ்வியல் படைப்புகளையும் நான் அறிவேன். வாசிப்பின் வழியே நான் அடைந்த அனுபவத்தையும், கற்றுக் கொண்ட பாடங்களையும் இந்தக் கட்டுரைகளின் வழியே பதிவு செய்திருக்கிறேன்.

காஃப்கா, மார்க்வெஸ், கால்வினோ, ரிக்யூ, ஆன்டன் செகாவ், கவாபத்தா, மெல்வில், , நிசார் கப்பானி, ஹெஸ்ஸே, யோகோ சுஷிமா, செய் ஷோனகான், அகஸ்டோ மான்டெரோசோ, இகோர் கூஸெங்கோ, ஜான் ஃபோஸ்ஸே என உலகின் சிறந்த எழுத்தாளர்களைக் கவனப்படுத்துகிறது இக் கட்டுரைத் தொகுப்பு

பெட்ரோ பரமோ

யுவான் ருல்ஃபோவின் பெட்ரோ பரமோ நாவலைத் திரைப்படமாக்கியிருக்கிறார்கள். இப்படம் Netflix ல் காணக்கிடைக்கிறது. இதே நாவலை மையமாகக் கொண்டு கறுப்பு வெள்ளையில் உருவாக்கபட்ட படத்தைப் பார்த்திருக்கிறேன். பெட்ரோ பரமோ லத்தீன் அமெரிக்க நாவல்களில் ஒரு கிளாசிக்.

இப்படத்தின் இயக்குநர் ரோட்ரிகோ ப்ரிட்டோ ஹாலிவுட்டின் புகழ்பெற்ற ஒளிப்பதிவாளர் என்பதால் படத்தைக் காண ஆவலாக இருந்தேன். ருல்ஃபோவின் இந்த நாவல் 1955ம் ஆண்டு வெளியானது. இன்று வரை அந்த நாவல் தொடர்ந்து கொண்டாடப்பட்டு வருகிறது.

You will hear the voice of my memories stronger than the voice of my death – that is, if death ever had a voice. என்று நாவலின் ஒரு இடத்தில் யுவான் ருல்ஃபோ குறிப்பிடுகிறார். அது தான் நாவலின் திறவுகோல்

படத்தின் மிகப்பெரிய பலம் அதன் ஒளிப்பதிவு. அதுவும் ப்ரீசியாடோ நடந்து வரும் முதற்காட்சியில் தொலைவில் புலப்படும் கொமாலாவும் அதன் தனிமையும் வியப்பூட்டும் வகையில் படமாக்கபட்டுள்ளன. இது போலவே மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் தங்கும் விடுதியில் நடைபெறும் உரையாடல்களும். பெட்ரோ பரமோவின் திருமண நிகழ்வு மற்றும் இரவில் நடந்து செல்லும் காட்சி, காலமாறுதல்களின் வெளிப்பாடு என மிகச்சிறப்பாக, கவித்துவமாக ஒளிப்பதிவு செய்திருக்கிறார்கள்.

நாவலுக்கு மிக உண்மையாகப் படத்தின் திரைக்கதை உருவாக்கபட்டுள்ளது. நாவலில் இடம்பெறும் வசனங்களை அப்படியே பயன்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.

பெட்ரோ பரமோ நாவலைப் படிக்காதவர்கள் கதையின் போக்கினையும் நிகழ்வுகளையும் புரிந்து கொள்வது கடினம். நாவலைப் படித்திருந்தால் கதையின் முக்கிய நிகழ்வுகள் திரையில் அற்புதமான காட்சிகளாக விரியும் அனுபவத்தை நன்றாக உணர முடியும்.

பெட்ரோ பரமோ தான் கதையின் நாயகன். ஆனால் நாவல் அவனைப்பற்றியது மட்டுமில்லை. அவனது கடந்தகாலம். திருமணம் மற்றும் காதல்கள். அதிகார வேட்கை. மதகுருவின் வாழ்க்கை. கைவிடப்பட்ட மெக்சிகன் நகரத்தின் நினைவுகள் எனப் பல்வேறு அடுக்குகளைக் கொண்டிருக்கிறது.

நாவலின் களமான கொமாலா ஒரு விசித்திரமான நிலப்பரப்பு. உண்மையில் அது நாவலில் குறியீடாகவே சித்தரிக்கப்படுகிறது. அங்கே காலம் முன்பின்னாக நகர்கிறது. இறந்தவர்கள் வீதியில் நடமாடுகிறார்கள். இயல்பாகப் பிறரோடு உரையாடுகிறார்கள். நடந்து முடிந்து போன நிகழ்வுகள் திரும்பத் திரும்ப நடைபெறுகின்றன. எவரது நினைவில் எந்தக் காட்சி வெளிப்படுகிறது என்ற தெரியாதபடி கதை சுழலுகிறது.

இறந்து போன தனது அம்மாவின் விருப்பபடி தான் காணாத தந்தையைத் தேடி கோமாலாவுக்கு வருகிறான் யுவான் ப்ரீசியாடோ. அங்கே அவன் காணும் காட்சிகள் சந்திக்கும் மனிதர்கள், நடைபெறும் நிகழ்வுகள் யாவும் விசித்திரமாக உள்ளன. அவன் இருவேறு உலகங்களுக்குள் சஞ்சரிக்கிறான். கொமாலா உண்மையில் இறந்தவர்களின் வசிப்பிடம், உண்மையில் அலைந்து திரியும் ஆன்மாக்களின் நிலம். நாவல் முழுவதும் கடந்த காலத்தின் எதிரொலிகளை நம்மால் கேட்க முடிகிறது. கடந்தகாலத்தின் நன்மையும் தீமையுமே இன்றைய வாழ்க்கையின் போக்கினைத் தீர்மானிக்கிறது என்பதாகவே கதை விரிவு கொள்கிறது.

தண்ணீருக்குள் அடியில் தெரியும் காட்சிகளைப் போலத் தெளிவாகத் தெரியாத அதே நேரம் உணர முடிகிற காட்சிகள் நாவலில் அதிகமுள்ளன. அவற்றைச் சினிமாவாகப் பார்க்கும் போது தெளிவாக, நேரடியாக உணருகிறோம். அது ஒன்றிரண்டு இடங்களில் ஆச்சரியத்தையும் பல நேரங்களில் ஏமாற்றத்தையுமே ஏற்படுத்துகிறது.

நாவல் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை எனக்குப் படம் ஏற்படுத்தவில்லை. காரணம் நாவலில் உள்ள கொமாலாவின் மௌனத்தை, நிகழ்வுகளுக்குப் பின்னுள்ள மாய உணர்வுகளை வாசிக்கும் போது நெருக்கமாகப் புரிந்து கொள்கிறோம் ஆனால் திரையில் அந்த நெருக்கம் உருவாகவில்லை.

 உதாரணத்திற்குக் கொமாலா என்பது நரகத்தின் நுரைவாயில் என்கிறது நாவல். நாம் அதைத் திரையில் உணர முடியவில்லை.

புதிர்பாதையினுள் பிரவேசிப்பது போலவே கதையினுள் நாம் பிரவேசிக்கிறோம். ஒவ்வொருவரும் ஒரு கதையை விவரிக்கிறார்கள். அந்தக் கதைகள் நிஜமானவை போலவும் அவர்களாக உருவாக்கிக் கொண்ட கற்பனை போலவும் இருக்கின்றன. கைவிடப்பட்டவர்கள் ஒன்று சேர்ந்து ஒரு உலகை உருவாக்கியிருக்கிறார்கள் என்பது போலவே காட்சிகள் நகர்கின்றன.

நாவலை விடவும் இப்படம் பெண்களைச் சித்தரித்துள்ள விதத்தில் சிறப்பாக உள்ளது. மறக்க முடியாத, தனித்துவமான முகங்கள். குறிப்பாகப் பணிப்பெண் டாமியானா, விடுதி நடத்தும் எடுவிஜஸ், சூசனா போன்றவர்கள்  நிகரற்ற அழகுடன், தனித்துவத்துடன்  வருகிறார்கள். படத்தில் கொமாலாவின் வீசும் காற்றின் குரலை துல்லியமாகக் கேட்க முடிகிறது.  படத்தின் ஒலிப்பதிவு தனித்த பாராட்டிற்குரியது.

Some villages have the smell of misfortune. You know them after one whiff of their stagnant air, stale and thin like everything old. போன்ற நாவலின் வரிகளை வாசிப்பில் தான் முழுமையாக உணர முடியும். காட்சியின் வழியே இதனை உணரச் செய்வது எளிதானதில்லை.

ஒளியின் கைகள்

எனது புதிய புத்தகங்களின் வெளியீட்டு விழா டிசம்பர் 25 புதன்கிழமை மாலை சென்னை கவிக்கோ மன்றத்தில் நடைபெறுகிறது. (25.12.24)

இந்த விழாவில் ஒளியின் கைகள் என்ற  கட்டுரைத்தொகுப்பு வெளியாகிறது. இது உலகப்புகழ் பெற்ற ஓவியங்கள் மற்றும் ஓவியர்கள் குறித்து நான் எழுதிய கட்டுரைகளின் தொகுப்பாகும்.

ஒளி எப்போதும் தூய்மையின், கருணையின், அன்பின் அடையாளமாகக் கருதப்படுகிறது. அற்புதங்கள் ஒளியால் அடையாளப்படுத்தபடுகின்றன. எல்லா சமயங்களும் ஒளியைக் கொண்டாடுகின்றன.

ஒளி ஒவ்வொன்றின் தனித்தன்மையை நமக்குப் புலப்படவும் புரியவும் வைக்கிறது. இருள் என்பது குறைந்த ஒளி என்கிறார் மகாகவி பாரதி.

அன்றாடம் ஒளியின் கைகளே உலகின் காட்சிகளை வரைகிறது. இயற்கையின் வனப்பு ஒளியால் உருவானதே. பகலையும் இரவையும் இரண்டு சிற்பங்களாக்கியிருக்கிறார் மைக்கேலாஞ்சலோ, அது போலவே வான்கோ நட்சத்திரங்கள் ஒளிரும் இரவை வரைந்திருக்கிறார். இவை வெறும் காட்சிப் பதிவுகளில்லை. கலையின் உன்னதங்கள்.  ஒளியின் விரல்கள் முடிவில்லாமல் தாளமிடுகின்றன. அந்த இசையை நாம் ஓவியத்தில் முழுமையாக் கேட்கிறோம். மெய் மறந்து போகிறோம்.