Atiyeh > Recent Status Updates

برای آشکار کردن حقیقت نهفته، باید آنچه را که موجب حواس پرتی و پرت اندیشی می‌شود زدودن.

بهتر است از همه زندگی استفاده کنیم. برای مرگ چیزی جز تفاله باقی نگذاریم. هیچ یز جز یک قلعه ی سوخته."

چطور میتوانی از جزءجزء زندگی ات و از هر فعالیت لذت ببری، درحالیکه مرگ همه جا نمایان است و تازه فقط هم یکبار زندگی میکنی؟

تجربه ام ثابت کرده نقش های خیلی رسمی، فرایند درمان را کند میکنند و دلیلم - تنها دلیلم - برای کنار گذاشتن این نقش ها همین است.

پس حس بهتری به من داری و شاید میخواهی به من نزدیکتر شوی، ولی مشکل اینجاست که اگر نزدیک شویم، ممکن است چیزهای شرم آوری راجع به تو کشف کنم: شاید پوچی درونی، شاید هم چیزهای دیگر مثل خشم در حال انفجار یا از خود بیزاری.

دارم کتاب "مامان و معنای زندگی" رو میخونم و همزمان یاد تمام دوستی ها و عشق های یکطرفه ای میفتم که تجربه کردم.

حالا با این ریشه یابی که کردم، چیکار کنم؟

... عادت داشتم به مادرم نگاه کنم و فکر کنم که باید به عنوان مادر دوستش داشته باشم، ولی اگر غریبه بود، هیچ چیزش را نمیپسندیدم."

توجه بی طرفانه، این چیزی است که باید به بیمار پیشکش کنی، مرد جوان، توجه بیطرفانه، این کلمات به اندازه ی همان زمانی که فروید اول بار به کارشان برد، صحیح اند. این چیزی است که احتیاج داریم: توجه به کلمات بیمار بدون پیش داوری، بدون جهت گیری و بدون واکنش های شخصی ای که دیدمان را محدود میکند. این قلب و روح کار خطیر روانکاوی است...

"خوش آمدن مطلق نیست. گاهی کارهایی میکنی که من دوست ندارم. گاهی هم چیزهایی در تو هست که خیلی می‌پسندم."

🦓🐄🐘🦏🐨🐼🐩🐺

مرز میان صمیمیت و اغواگری کجا بود؟ آیا ممکن بود بیش از اندازه به من وابسته بشود؟ آیا هرگز قادر بود جدایی را تاب بیاورد؟

تو قدرت ایستادگی خوبی داری. کنارم ماندی. چیزی بیش از کنارم بودن، مرتباً مرا به جلو راندی، مجبورم کردی درباره ی هر چیزی هر قدر هم شوم و ترسناک باشد، حرف بزنم. و اگر این کار را نمکیردم، به درستی حدس میزدی که درک احساسم را به تو واگذار میکنم.

اکنون با وضوح حیرت آوری در میافتم زمان آن رسیده که گوش فرادهم، جهان بینی شخصی ام را کنار بگذارم، شیوه و دیدگاه های خودم را به بیمارم تحمیل نکنم. زمان آن بود که از پنجره ی ایرن به بیرون نگاه کنم.

" اگر راهی به سوی 'بهترین' باشد، همانا دیدن تمام و کمال 'بدترین' است."

آه یالوم! تو تا تَهِ ذهنِ آدم ها رو میتونی ببینی ... مرسی که نقاط تاریکِ مغزم رو بهم نشون میدی

این زندگی را نمیشود به تعویق انداخت؛ باید همین الان آن را زیست، نمیشود به آخر هفته، تعطیلات، وقتی بچه ها خانه را برای رفتن به کالج ترک کردند و یا به سال های بعد از بازنشستگی موکولش کرد.

برای رسیدن به روابط مورد نیاز و ابقای آن، باید از اجبار، فشار، الزام، تنبیه، پاداش، دخل و تصرف در امور دیگران، امر و نهی، تحریک احساسات دیگران، انتقاد، سرزنش، شکوه و شکایت، اذیت و آزار، رتبه بندی افراد و درجه بندی آنها و کناره گیری دوری نماییم.

چقدر شما با احساسی میشل جان 🥰

برای بدست آوردن احترام به خود، این ماییم که باید اهدافمان را تعیین کنیم و مسئولیت اعمالمان را بر عهده بگیریم، نه اینکه خود را قربانی بدانیم ک دیگران را سرزنش کنیم.

... فردی که دچار ننگ اجتماعی است، وقتی با افراد عادی جامعه صحبت میکند، به ارزش های خاص و مشارکتی که در جامعه دارد مینازد و ممکن است پُز برخی ویژگی های قالبی اش را بدهد. با اینکه آن "ارزش های خاص" ممکن است واقعاً منبع اصیل غرور و افتخار باشد، اما تمایل به "پُزدادن و نازیدن به برخی ویژگیهای قالبی" اغلب نشان دهنده ی تمایل به شوکه کردن، اهانت کردن و تحقیر دیگران است.

مردم زودی انگشت اتهام را به سوی بچه ها میگیرند، حال آنکه خیلی اوقات خشم بزرگسالان در مشکلات و تندمزاجی ها و بدگمانی های خودشان ریشه دارد، نه شیطنت بچه ها.

من میخوام افکار و رویاهای خودم رو داشته باشم. تو هم باید مال خودت رو داشته باشی. مامان، میخوام که از رویاهام بیرون بری.

ولی تو متوجه نشدی، مامان. ما باید از هم جدا بشیم، نباید همدیگه رو به زنجیر بکشیم. انسان شدن این جوریه. این درست همون چیزیه که درباره اش در این کتابا نوشته ام. ایم همون چیزیه که میخواهم بچه های خودم و همه بچه ها باشند.
استقلال یافته.

سوپرایگوی تنبیه گر و کمال گرا که اغلب در حکم دفاعی در مقابل نیاز و وابستگی عمل میکند.

در همه ی زندگی ام به دنبال رهایی و ترقی بوده ام. آیا ممکن است نه از گذشته ام گریخته باشم و نه از مادرم؟

برای امشب تا همینجا بسه 🙂

آرمانی سازی روی دیگر سکه ی نفرت است.

او در مورد خودش و پدر و مادرش حرف های کلیشه ای میزد؛ مانند دیگر بچه پولدارهای حرفه بی دردی که با عصبانیت میگویند که با آنها بدرفتاری شده و مادران سطحی نگرشان هم دائم به فکر علایق پیش پا افتاده ی خودشان بوده اند. دیگر برای همه ی ما آشناست.

جان کلام، فلفلی هیچ ویژگی خاصی نداشت جز سوراخ های گنده ی دماغش، میل شدیدش به فضولی در کار و زندگی دیگران و ملغمه ای لایزال از انواع عذاب وجدان.