Merel Wildschut's Blog, page 50

Plantaardig ontbijten

Afgelopen woensdagavond kwam ik laat terug uit Londen. Ik had een paar te gekke dagen gehad, maar al onderweg naar huis wist ik: er wachten een paar extreem drukke dagen op me als ik straks thuis ben. Het lukte me niet echt om in slaap te komen en ik droomde erg onrustig. Dat resulteerde in een ontzettend gestrest gevoel toen ik de volgende ochtend wakker werd. Er wachtte een moordende To Do lijst op me, met onder andere 3 deadlines die ik moest halen en een opname voor een televisieprogramma. Ik besloot meteen maar onder de douche te springen om goed wakker te worden en trok daarna mijn koelkast open. SURE. Niks in huis. Ik had het kunnen weten. Goed, dan maar eerst naar de supermarkt voor een ontbijtje.

Op de fiets naar de supermarkt bedacht ik: het kan dan wel gewoon donderdag zijn, maar ik ga gewoon doen alsof het zondag is. Ik ga alle tijd nemen om eerst te genieten van mijn ontbijt. Ik koop alles waar ik zin in heb (dat resulteerde in een hele tas vol boodschappen Рterwijl ik eigenlijk alleen voor een broodje dacht te gaan,) en een ontzettend relaxt uurtje voor mezelf. Ik maakte het ontbijt met aandacht klaar: fruit snijden, vers geperst sapje erbij, theetje erbij, een rustig muziekje aan en een artikel in een magazine lezen ondertussen. Gewoon even lekker aan mijn eettafel zitten, met de openslaande deuren naar het balkon open, luisterend naar de geluiden van de buren om mij heen die zich ook aan het klaarmaken waren op een nieuwe werkdag. Terwijl ik hier zo zat, met mijn luxe zondagsontbijt, dacht ik: dit moet ik dus ̩cht vaker doen. Na dat uurtje voor mezelf was ik er namelijk helemaal klaar voor om opgewerkt en met een fris hoofd aan mijn dag te beginnen. De deadlines haalde ik met gemak en de opnames deed ik fluitend. Wat een lekker gevoel!

Een onderdeel van mijn ontbijt was de nieuwe Becel 100% plantaardig. Ik had al van een aantal enthousiaste vegans gehoord dat dit nieuwe product van Becel in de supermarkten lag en kon het daarom niet laten om het product mee te nemen om het te testen. En tja, die Becel moet natuurlijk ergens op – vandaar de beschuitjes en de gemberkoek. En daarop moet dan vervolgens ook weer iets – vandaar de jam en de hagelslag. (zo kom je dus aan een tas vol boodschappen ;)) Het was lang geleden dat ik een beschuitje at trouwens, dus ik was vergeten hoe lekker dat kon zijn. Een beschuitje met Becel en hagelslag. Simpel, maar heel lekker!

De Becel 100% plantaardig is vrij van conserveringsmiddelen, lactose (uiteraard, anders was het niet 100% plantaardig,) en kunstmatige geur-en kleurstoffen. Becel 100% plantaardig bevat Omega 3 en 6  – dat is goed voor het hart en draagt bij aan het behoud van een gezond cholesterolgehalte. Goed nieuws voor de vegans onder ons! Los van het feit dat deze plantaardige Becel goed is voor jou, is het ook beter voor het milieu om plantaardige producten te produceren. Een verschuiving naar plantaardige voeding helpt mee aan een lagere uitstoot van broeikasgassen.

Wat ik het allerleukste vind aan ontwikkelingen als deze, is dat er steeds meer ‘normale’ veganistische producten in de supermarkt verschijnen. Kijk naar mijn ontbijtje. Dat wijkt toch helemaal niet af van wat iemand die niet vegan eet, eet? Ik ben daar ontzettend blij mee, want het maakt duidelijk dat plantaardig eten helemaal geen enorme opgave of ingewikkelde zoektocht hoeft te zijn. Je hoeft ook niet naar een speciale winkel, je kunt het gewoon in je vertrouwde supermarkt vinden. Hoe ideaal is dat? Oh en over dat vinden: Becel heeft het extra makkelijk voor je gemaakt door het officiële vegan logo op de verpakking te zetten. Lekker makkelijk om te herkennen dus!

Kortom, ik ben blij met steeds meer volledig plantaardige producten in de reguliere supermarkt, van merken die we allemaal kennen en die voor iedereen toegankelijk zijn. Ik denk dat er steeds meer grote merken zullen volgen en dat is, als je het mij vraagt, een erg positieve ontwikkeling. Het maakt (vaker) plantaardig eten laagdrempelig en haalbaar voor heel veel mensen.  Daarbij komt dat ik het een prima product vind, goed smeerbaar en gewoon lekker op mijn beschuitje en op mijn ontbijtkoek vind – dus ik ben meer dan tevreden!

– Deze blogpost is gemaakt in samenwerking met Becel – 

 

The post Plantaardig ontbijten appeared first on De Groene Meisjes.

Nepal, thee en Groene Meisjes

Zoals velen van jullie inmiddels zullen hebben vernomen, vertrek ik op 17 oktober naar Nepal. Ik kan om meerdere redenen niet wachten. Het is mijn eerste reis naar Azië. Het is voor het eerst in heel lange tijd dat ik zó verweg ga én ik reis alleen. Maar ik ben vooral zo excited omdat ik heel toffe dingen ga doen. Ik mag namelijk op pad voor Social Vitamins, een mooie organisatie die zich inzet voor het welzijn van de kinderen in Nepal. Jullie kunnen mij en mijn reis ondersteunen en ik ga je vandaag vertellen hoe!

Social Vitamins werkt al een tijdje volgens het ‘one-for-one’ systeem, te weten met thee. Wat houdt one-for-one in, vraag je je misschien af? In dit geval betekent het: jij drinkt een lekker kopje thee, een kind krijgt een vitamine A supplement. Dat is namelijk wat Social Vitamins doet; de organisatie voorziet Nepalese kinderen van vitamine A. Kinderen in Nepal hebben doorgaans nog een vitamine A gebrek, wat gevaarlijk is. Social Vitamins zorgt ervoor dat heel veel kinderen hun vitamine A gehalte op pijl houden. En wat ga ik doen? Juist, ik ga vitamine A supplementen naar Nepal brengen!

Nu denk je misschien: maar die kun je toch ook gewoon opsturen? Natuurlijk, dat kan. Maar we willen graag laten zien welk belangrijk werk Social Vitamins in Nepal verricht en daarom stuurt de organisatie mij op pad met een plaatselijke gids en artsen. Ik ga naar ziekenhuizen en scholen en ga de vitaminesupplementen dus letterlijk zelf naar de kinderen brengen. Een ongelooflijk grote eer en ik vind het heel erg spannend, maar ik kijk er vooral heel erg naar uit om alle kinderen en hun verzorgers daar te ontmoeten. Ik kan me nog niet eens voorstellen met hoeveel verhalen ik ga thuiskomen.

Zoals ik al zei: jullie kunnen mij helpen en ik hoop van harte dat velen van jullie dit – naar eigen mogelijkheid – zullen willen doen. Het is heel erg simpel: je hoeft alleen maar een pakje thee te kopen :) Op die manier doneer je aan Social Vitamins. Hoe meer donaties, hoe meer vitaminesupplementen ik naar Nepal kan brengen. Wanneer er 500 pakjes thee zijn verkocht, verdubbelt Social Vitamins de donatie. Dat zou echt fantastisch zijn, dus laten we daarvoor gaan!

Hoe werkt het? Je gaat naar http://socialvitamins.nl/product/groene-meisjes-thee/ en kiest hoeveel pakjes biologische jasmijnthee je wilt kopen. De verzendkosten bedragen €2,95, maar vanaf 4 pakjes thee vervallen deze. Misschien handig als je samen met een ander dit mooie project wil steunen! (of als je gewoon heel erg van thee houdt, dan heb je voorlopig even genoeg in huis ;))

Het duurt nog precies twee weken voordat ik vertrek en in de komende dagen ga ik jullie nog voorzien van meer informatie over Social Vitamins en over het programma van mijn reis. Ik vind het zo spannend allemaal! Dat mogen jullie best wel weten. Maar omdat ik weet dat ik ter plekke alles met jullie kan delen – via social media en hier op mijn blog – heb ik er alle vertrouwen in. Ik weet dat jullie een beetje met mij meereizen en dat maakt me blij.

Deze oproep is absoluut geen oproep om míj te sponsoren. Ik maak deze reis voor Social Vitamins dan ook onbetaald. Het is werk, maar ik verdien er geen geld mee. Alles komt ten goede aan de kinderen in Nepal en ik denk ook dat het zo alleen maar zou kunnen zijn. Ik hoop daarom van harte dat jullie, net als ik, dit prachtige initiatief willen steunen door een pakje thee te kopen. Ik kan niet wachten om over twee weken los te barsten met foto’s en verhalen over de kinderen daar. Ik beloof dat ik alles met jullie zal delen :) Alvast ontzettend bedankt voor jullie support en vertrouwen!

liefs,

Merel.

Foto’s: Aline Bouma.

The post Nepal, thee en Groene Meisjes appeared first on De Groene Meisjes.

Weekmenu 3 – 7 oktober

Twee weken geleden deelde ik een weekmenu met het thema ‘end of summer’ met jullie. Alle credits gingen naar mijn vriendin Maartje, omdat zij het menu had samengesteld. Nu blijkt dat Maartje hier gewoon heel goed in is, want ze schudde zo weer een nieuw weekmenu voor jullie uit haar mouw. Dit keer met een Italiaans thema. Het meisje heeft smaak, hoor! Dus, voor jullie: een week lang pasta en anderszins eetplezier. Ciao!

Maandag – portobello’s en gnocchi in romige saus 

Het is lang geleden dat ik gnocchi heb gegeten, dus het lijkt me een ontzettend goed idee om hier maar meteen de week mee te beginnen. Oh en voor wie het zich afvroeg: gnocchi spreek je uit als ‘njog-kie.’ Kun je mooi indruk mee maken tijdens een date in een Italiaans restaurant. You’re welcome.

Dinsdag – pasta met courgette-walnootpesto 

Ja voor pasta en ja voor pesto. Gewoon doen dus.

Woensdag – salade met boekweit en gemarineerde champignons 

Voor wie denkt: te veel koolhydraten deze week (mij hoor je niet hoor, ik doe niet aan koolhydraten schrappen,) even een balansdagje met een salade. Of is boekweit ook helemaal geen goed idee als je geen koolhydraten wilt eten? Nou ja, jullie horen het. Diëtist zal ik nooit worden. Lekker is dit wel, dat weet ik dan weer wel!

Donderdag – sinaasappelrisotto met munt 

Risotto. Good one, Maartje. Maar risotto is altijd lekker. Of je er nou sinaasappel en munt doorheen doet, of rozemarijn en paddestoelen… heerlijk!

Vrijdag – koolpakketjes met vegan ricotta 

Normaal gesproken ben ik op vrijdag helemaal voor het vegan fastfood, maar ik vind het ook wel een keer leuk om juist lekker uit te pakken aan het begin van het weekend. Dit is een recept uit het kerstmenu van vorig jaar, dus behoorlijk uitgebreid, en zó lekker. Echt een gerecht om vrienden (of je geliefde) voor uit te nodigen aan tafel.

Geniet ervan en maak er een mooie week van! Maartje, bella, dankjewel voor je input.

The post Weekmenu 3 – 7 oktober appeared first on De Groene Meisjes.

Dal Bhat

Nog een maand en dan zit ik in Nepal. Ik kan me er echt nog helemaal niks bij voorstellen. Als ik in de herfstzon door Rotterdam wandel probeer ik me alvast in te beelden dat ik straks heel ergens anders zal zijn, maar echt lukken wil het nog niet. Mijn vaccinaties zijn gehaald, ik heb wat handige producten opgestuurd gekregen die ik kan meenemen op reis en de reis wordt as we speak uitgestippeld. Spannend is het! Jamie maakte voor de gelegenheid een Nepalees recept. Zo kan ik alvast een beetje wennen en kunnen jullie een beetje meedoen aan de voorpret ;)

Ik heb begrepen dat vegan eten in Nepal helemaal niet zo’n probleem hoeft te zijn, dus dat is mooi. In Zwitserland heb ik nota bene bij een Nepalees restaurant gegeten en dat was echt heel erg lekker. Ik bedoel, ze hadden er momos (dumplings,) en al zou ik dat de hele week moeten eten… geen zorgen, ik red me wel. Maar toen kwam Jamie met deze Dal Bhat. En nu denk ik: ja, momos en Dal Bhat en niks meer aan doen.

Recept

Wat heb je nodig voor 3-4 porties?



2 teentjes knoflook, fijn gesneden

1 ui, gesneden

1 stukje gember, zonder schil en in blokjes gesneden

200 gram linzen (ik gebruikte bruine linzen)

1 theelepel kurkumapoeder

1 theelepel korianderpoeder

1 theelepel komijnpoeder

1/2 theelepel currypoeder

snufje cayennepeper

1 blik gepelde tomaten

gekookte rijst voor 3-4 personen

verse koriander

limoen partjes

Wat ga je doen?



1. Bak de knoflook, ui en gember in een scheutje olie voor 3 minuten.

2. Was de linzen en voeg ze toe aan de pan en bak deze voor 2 minuten mee.

3. Doe 750 ml water bij de linzen, breng aan de kook, doe de deksel op de pan en kook zachtjes voor 15-20 minuten totdat het meeste water weg is.

4. Voeg de kruiden en het blik tomaten toe. Roer goed door, breng aan de kook en laat zachtjes voor 10 minuten koken. Voeg eventueel wat extra water toe als het te droog wordt.

5. Serveer met de rijst, verse koriander en een partje limoen.

Het kan aan mij liggen, maar dit ziet er toch gewoon echt veel te lekker uit? Zo eenvoudig, maar zó goed. Echt, ik snap heus wel dat mensen ook weer zin hebben in boerenkoolstamppot en zo. Maar als je ook dit kunt eten…. kom op!

De komende tijd zal ik jullie nog van alles gaan vertellen over mijn reisje naar Nepal. Misschien ben je benieuwd naar wat ik daar zoal ga doen? Heel toffe dingen voor Social Vitamins, dat kan ik je al wel vertellen. Maar meer info volgt, dus houd mijn blog goed in de gaten :)

The post Dal Bhat appeared first on De Groene Meisjes.

Wie heeft de minste spullen?

Een paar weken geleden ging ik naar de screening van de documentaire ‘Minimalism.’ Je snapt waar deze film over ging. Het werd georganiseerd door Jelle, van Lijstjes.info, in Kriterion – een gezellig filmhuis in Amsterdam. Op zondagochtend, want dat hoort er een beetje bij, geloof ik. De film was erg interessant en ook leuk (grappig en ontroerend hier en daar zelfs,) en daarna was er een Q&A met Zoë, Marjolein en met mij. Zowel Jelle als het publiek (een bioscoopzaal vol mensen – zoveel mensen zijn er blijkbaar geïnteresseerd in minimalisme op de vroege zondagochtend,) stelden ons vragen. Erg leuk om te doen, en het gaf me zelf ook weer stof tot nadenken.

Zou ik mezelf minimalist noemen? Nou, niet per se. Ik ben een maand geleden verhuisd en heb toen zeker de helft van mijn spullen weggedaan, dat wel, maar minimalisme is natuurlijk veel meer dan weinig spullen hebben. Minimalisme heeft – voor mij – ook te maken met een hele mindset, om van minder meer te maken. Om meer tijd te besteden aan goede dingen en minder aan bullshit. Om meer ruimte te creëren voor dingen die er toedoen, omdat je je niet bezig hoeft te houden met alles (bezittingen, hobby’s en andere bezigheden, tastbaar of ontastbaar,) dat zoveel ruimte in beslag kan nemen. In je huis, in je hoofd en in je hart.

Het is een lifestyle die mij aanspreekt. Dat zeker. Maar als ik dan naar zo’n film kijk, dan denk ik: o ja, ik kan het nog op allerlei terreinen van mijn leven gaan toepassen. Als ik wil. En dat is precies het punt waarover ik het vandaag wil hebben. Want weet je wat het is? Ieder keer dat ik iets lees of hoor over minimalisme, bekruipt me het zelfde gevoel dat ik ook kan hebben als ik iets lees of hoor over veganisme. Of over duurzaamheid. Of over gezond leven. Het lijkt soms wel alsof er een wedstrijd gaande is over wie er het beste bezig is met een bepaald onderwerp. Dus bijvoorbeeld: wie is er het groenst? Wie mag zich het langst veganist noemen of wie heeft veganisme doorgevoerd in de meeste aspecten van zijn leven? En ook: wie heeft er de minste spullen? Wie heeft er het kleinste huis en wie kan er met de leegste koffer de wereld rondreizen? Wie eet er het ‘cleanst?’ But seriously people, gaat het daar echt om?

Bestaat er zoiets als de perfecte minimalist? Of het groenste meisje? Gaat het in het leven om challenges? Altijd maar meer, of juist minder? Moeten we kunnen bewijzen dat we een heel gelukkig leven hebben met ‘slechts 100 bezittingen?’ Ben ik door de test als ik een capsule wardrobe heb, kleiner dan die van jou? Om over challenges op het gebied van social media en gezond leven nog maar te zwijgen. Ben ik pas echt een goede social influencer als ik  jullie kan bewijzen dat ik prima 30 dagen zonder Facebook kan? En kan je jezelf pas een ‘echte voorbeeldveganist’ noemen als je naast plantaardig óók nog heel gezond (liefst suikervrij en glutenvrij) eet?

Wanneer ik kijk naar een bioscoopzaal vol met mensen die op zondagochtend geïnteresseerd zijn in minimalisme, of naar een zaal vol mensen die naar een lezing van mij, over veganisme, komen luisteren, dan bekruipt me soms wel eens het gevoel dat ik in een soort bubble leef. In een bubble met mensen die eigenlijk allemaal al lang weten wat ik hen aan het vertellen ben – waarschijnlijk weten ze het zelfs al langer, of weten ze er meer vanaf dan ik. En wanneer we het bij de documentaire over minimalisme hebben over gelukkiger worden met minder en zo min mogelijk hebben, om zoveel mogelijk uit ons leven te halen, dan denk ik: Tja, ga dit eens vertellen aan mensen die sowieso niks hebben en heel hard moeten vechten om gelukkig te worden. Ik zou die mensen bijna niet durven aankijken, zeg ik maar even eerlijk.

En wanneer ik een inbox krijg van iemand die geen idee heeft wat agar agar is (het is een plantaardige vervanger van gelatine,) of waar je het moet kopen, dan schaam ik me bijna om weer te moeten zeggen: ja, daarvoor moet je even naar de biowinkel. Of wanneer iemand commentaar levert op mijn weekmenu’s, omdat de boodschappen wel heel erg duur uitpakten, dan denk ik: jeetje, ja, daar heb ik eerlijk gezegd geen moment aan gedacht. Ik heb alleen maar gedacht: ik zoek vijf lekkere vegan recepten uit. En dan geneer ik me wel eens een beetje. Omdat ik in die bubble verkeer, van duizenden mensen die alleen maar zullen zeggen: “wow, lekker weekmenu, ik ga het allemaal maken!” Terwijl dat eigenlijk allemaal mensen zijn die al lang weten hoe het werkt – en die inderdaad het zich kunnen veroorloven om naar die biowinkel te gaan, en daar alles kopen wat ze nodig hebben. Maar dat is geen realistische afspiegeling van hoe de wereld werkt. Ik wil me daar bewust van blijven.

Soms bekruipt me het gevoel dat ik vooral bezig ben met luxeproblemen in het leven. Ik weet dat het weinig zin heeft om me schuldig te voelen over het feit dat ik het goed voor elkaar heb – ik bedoel, wat heeft een ander daaraan? Maar soms ben ik wel eens bang dat we met z’n allen onze realiteitszin een beetje kwijtraken. En dan wil ik schrijven over alledaagse, haalbare dingen, waar iedereen – ongeacht je inkomen, afkomst of status – tegenaan loopt. Ik wil niet strijden om de titel ‘meest minimalistische blogger.’ En ook niet om de titel ‘meest perfecte veganist, die nooit een “misstap” ‘ begaat. Ik wil niet doen alsof ik zero waste leef, omdat ik weet dat ik daarmee heel veel lezers naar mijn blog kan trekken. Ik wil niet de schijn ophouden dat ik  alles biologisch en fairtrade koop – inclusief mijn kleding. Natuurlijk, ik doe mijn best, maar ik ga niet zeggen dat het altijd makkelijk is.

En als je me vraagt of deze groene lifestyle voor iedereen haalbaar is, dan zeg ik: niet voor iedereen in dezelfde mate. Laten we het niet mooier maken dan het is. Het ís niet voor iedereen een optie om bij elke keuze die gemaakt wordt, te denken aan het groenste alternatief. Ik ben me er ontzettend van bewust dat er heel veel mensen zijn die eerst eventjes aan zichzelf of aan hun gezin zullen moeten denken, voordat ze kunnen gaan voor de groenste optie. Ik ben me er ook van bewust dat zulke dingen soms ook moeten groeien. Dat het er niet altijd pasklaar kan zijn, laten we daar gewoon realistisch over blijven.

Weet je, heel veel dingen zijn ook heel relatief. Wanneer ik moet kiezen tussen biologische tomaten in een plastic verpakking bij Albert Heijn, of voor niet-biologische tomaten, met deuken en gekneusde plekken erin, voor bijna gratis op de markt, dan kies ik liever voor dat laatste. Waarom zou ik per se die biologische tomaten kopen? Nog los van het feit dat ik goedkoper uit ben met deze optie, denk ik ook: ja leuk, die biologische tomaten (en misschien zijn ze lekkerder,) maar wat als deze kneusjestomaten worden weggegooid? Zit ik dan met die vier biologische tomaten thuis, terwijl ik voor minder geld een hele pan tomatensoep had kunnen koken. Goed, waar wil ik heen met mijn tomatenverhaal? Mijn eerste gedachte is: tomaten koop ik biologisch. Maar waarom eigenlijk? Omdat dat nou eenmaal is wat ik doe? Wat een beetje bij een groen meisje hoort? Ik denk dat ik daar tegenwoordig wat meer maling aan heb en gewoon per situatie wil bekijken wat goed voelt. (je snapt dat dit verhaal over tomaten slechts een metafoor is)

Dus noem ik mezelf minimalist? Liever niet. Schreeuw ik van de daken dat ik veganist ben? Ook dat liever niet. Hoewel ik hoop mensen te inspireren om (uiteindelijk) groenere keuzes te maken, hoop ik niet dat mensen mij te veel langs een meetlat leggen. Hoe groen is dat groene meisje eigenlijk? Ik vind het zelf in elk geval absoluut niet interessant hoe groen iemand anders zichzelf profileert. Je doet wat je kunt, daar ga ik vanuit. Mijn basishouding in het leven is dat ik er altijd op wil vertrouwen dat iedereen het beste met een ander, zichzelf en de wereld voor heeft. Daarbij komt: een titel of een graadmeter gaan dingen niet beter of indrukwekkender maken. Althans, voor mij niet.

The post Wie heeft de minste spullen? appeared first on De Groene Meisjes.

Koken met Merel (STUDIO by IKEA)

Ja hoor mensen, it’s your green girl Merel in de keuken. Samen met IKEA maakte ik een toffe video. Een beetje een kookvideo, maar ook weer niet – het is eigenlijk meer dat IKEA mij het kookschort van het lijf vroeg. (ok, heel eerlijk? ik draag nooit een kookschort – maar dit geheel terzijde.)

Ik kreeg de meest uiteenlopende vragen op mij afgevuurd: wat is mijn guilty pleasure? Hoe kan iemand mij versieren? Wat kook ik tijdens een eerste date? Van wie heb ik eigenlijk leren koken en wat betekent koken voor mij? Kortom, naast dat je mij – in mijn nieuwe keuken – een Mexicaanse comfortfood-schotel in elkaar ziet klussen, kom je ook nog eens iets meer over me te weten. Benieuwd? Veel kijkplezier!

Je bekijkt de video op het wooninspiratie platform van IKEA. (klik op de link en scroll een mini stukje naar beneden om de video te vinden) De aflevering vóór mij was met Chef met Lef – ook een aanrader!

Bij de video’s worden ook de producten die we gebruiken tijdens het koken gementioned – handig voor wanneer je iets leuks tegenkwam in beeld!

Ik ben zelf heel erg blij met de video, omdat ik terugkijk op een ontzettend leuke draaidag, met een super creatief team. We hebben vreselijk veel gelachen en dat doe ik nu nog steeds als ik de video zie. Als ik bedenk dat dít mijn werk is… wow. Ik hoop dat jullie ook met plezier hebben gekeken!

– Dit is een samenwerking met IKEA – 

The post Koken met Merel (STUDIO by IKEA) appeared first on De Groene Meisjes.

Dit verhaal gaat niet over zeep

… of over bruisballen. Hoewel ik van beide een héleboel heb gezien (en geroken) afgelopen week op het Lush event in Londen. En natuurlijk, ook ik vind de producten van Lush te gek – net als zoveel mensen die vallen voor de kleurtjes en geurtjes. Ieder jaar is het weer tof om te zien wat ze nu weer hebben bedacht voor de wintercollectie en ik ben vooral heel erg fan van de verpakkingsvrije producten – zoals de shampoobars. Maar… er is meer. Lush is meer. Dat wist ik al wel, maar dat heb ik vorige week in Londen zelf ook weer mogen ervaren. Ik ga binnenkort nog veel meer over alle goede dingen die Lush doet vertellen, maar eerst wil iets anders kwijt.

Als je op een event met drieduizend mensen bent, dan kan het niet anders of je gaat inspirerende verhalen horen. Nou, dat was zeker zo. Nu is met grote groepen mensen omgaan niet zo mijn ding – ik raak nogal snel overwhelmed en wil dan eigenlijk alleen maar in mijn bed liggen – maar dit keer lukte het me toch aardig om de rust te vinden om goede gesprekken te voeren. Interessante en inspirerende gesprekken, met interessante en inspirerende mensen. En soms zijn het niet eens per se de gesprekken die mij de stof geven om over te schrijven, maar zijn het mijn eigen gedachten die ik na zo’n gesprek kan hebben.

Weet je, soms ben ik wel eens bang dat mensen naar mijn leven op Instagram kijken en denken: zo, die Merel heeft het echt allemaal hè? In zekere zin is dat ook zo. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb lieve een familie en de leukste vrienden, ik ben gezond en ik heb leuk werk waarmee ik mezelf goed kan onderhouden. Ik prijs mezelf daarmee ontzettend gelukkig en ik ben er voor honderd procent van bewust dat veel mensen dit zouden willen hebben, maar het niet hebben. Ik voel me daarom ook bijna bezwaard om het hierover te moeten hebben, maar toch wil ik het doen.

Weet je, zoiets als succesvol zijn (en dat is dan in mijn geval dat ik ‘van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken,’) is ongelooflijk relatief. Een vlotte babbel hebben, jezelf goed kunnen presenteren, een beetje succes boeken met dat wat je doet, een leuk salaris verdienen, de vrijheid hebben… allemaal echt fantastisch. Maar relatief. Want weet je wat ik het allerliefste zou willen? Dat ik het meer zou kunnen delen. Ik leid namelijk een behoorlijk solistisch bestaan. Ik woon alleen en ik werk alleen. Ik ga veel alleen op reis. Ik slaap in bedden in vijfsterrenhotels, alleen. Ik maak lange treinreizen in mijn eentje. Wanneer ik werk aan mijn toekomst, werk ik aan een toekomst voor mij alleen – immers, je weet niet waarmee je rekening moet houden.

Nu klinkt dit bovenstaande misschien een beetje eenzaam of zielig. Zo is het niet bedoeld. Absoluut niet zelfs. Ik heb een heel leuk leven en ik ben blij met alle kansen die ik krijg. (en ja, natuurlijk voel ik me wel eens eenzaam – wie niet?) Ik weet ook dat ik heus niet forever een solistisch bestaan zal blijven leiden. Maar waar het mij om gaat, is dat ik meer zou willen delen. Ik zou meer dingen samen willen doen. Samen kan op allerlei manieren. Dat kan betekenen dat er een partner thuis is die ernaar uitkijkt tot ik weer thuis kom van zo’n tripje. (weet je hoe fijn me dat lijkt? dat mag ik wel gewoon zeggen, toch?) Dat je het gevoel kunt hebben dat je elkaar kunt steunen in wat je doet, ook al ben je misschien niet letterlijk met hetzelfde bezig. Het zou kunnen betekenen dat ik mijn krachten bundel met die van een andere partij die toffe dingen doet, zodat we samen een beetje harder kunnen werken aan de wereld een leukere plek maken. Maar het kan ook betekenen dat ik wat meer menselijk contact heb, overdag, in plaats van dat ik alleen met mijn laptop thuis zit of van koffietent naar koffietent ga. Misschien zou ik meer willen brainstormen met gelijkgestemden, meer op projectbasis willen werken en meer lezers willen ontmoeten – zoals dat bijvoorbeeld het geval is bij de workshops die ik samen met mijn vriendin Rosanne organiseer. (en er komt een nieuwe serie aan, dus houd mijn blog en Facebook in de gaten!)

Die dagen in Londen lieten me inzien dat dingen echt mooier kunnen worden wanneer je ze samen doet. Wanneer Lush zich inzet voor homorechten wereldwijd, en haar klanten meekrijgt om mee te strijden, dan bereik je écht iets. Wanneer één dakloze aan een woning wordt geholpen, dan heb je écht iemand kunnen helpen. Wanneer je met z’n allen laat zien dat het allemaal om liefde gaat, en dan bedoel ik echt in alles en iedereen, in de hele wereld, dan komen we echt ergens met z’n allen.

Soms heb ik het gevoel dat het nog best wel lastig is om dingen met liefde te doen. Ik doe mijn best door dat te schrijven en te delen waar ik echt in geloof en waar ik me hard voor wil maken. Maar wanneer ik thuiskom uit Londen en er weer vier deadlines op me wachten en twee draaidagen voor tv, dan vraag ik me wel een beetje af: waar is de liefde? Het leven gaat zo snel. Álles gaat zo snel. Het is een vluchtige wereld en je moet heel hard werken om alles maar op de rails te houden. Ik vind het lastig om dan soms een beetje tijd te vinden om liefde te delen. Om niet alleen bezig te zijn met het boven water houden van mijn eigen hoofd – voordat ik aan dat van een ander kan denken. Herkennen jullie dat?

Terwijl dat precies is wat ik graag doe. En dat ligt ook in mijn aard. I am love, all there is. Ik heb een heleboel weg te geven, maar soms lukt het niet, omdat het te veel wordt. Te veel of te druk. Of te haastig. Ik struggle daarmee, dat mogen jullie best wel weten. Dan heb ik het gevoel dat ik alleen aan mezelf toekom en dat vind ik absoluut niet fijn.

Laatst had ik een hele fantasie waarin ik mezelf op een bakfiets door Rotterdam zag fietsen, met bossen ecologisch geteelde bloemen voorop. Die bloemen ging ik naar koffietentjes, ziekenhuizen, bejaardenhuizen en restaurants brengen – ik zag mezelf als ecologische bloemencateraar. Hoe cool klinkt dat? Misschien is dat wat ik over een paar jaar ga doen, als ik het gevoel heb dat ik genoeg op internet heb gedaan. Dan wil ik weer iets tastbaars. Iets minder digitaal. Wel iets voor mezelf, begrijp me goed, want dat bevalt gewoon prima. Maar misschien wil iets concreter het gevoel krijgen dat ik wat meer kan aarden en dat ik wat liefde en aandacht kan weggeven. Misschien wil ik ook wel wat minder van hot naar her tegen die tijd. Wie weet wil ik voor een organisatie – zoals Lush – werken, die zich inzet voor allerlei goede dingen in de wereld. Er is nog zoveel mogelijk. En bovenal: er is nog zoveel liefde weg te geven.

Het liet me zelfs denken aan een bijbeltekst die ik in mijn jeugd (ik ben gelovig opgevoed, waarvoor ik nog vaak dankbaar ben, want het heeft me veel gebracht,) graag las. Het gaat om 1 Korinthiërs 13:2.

“Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn.”

Gelovig of niet gelovig, dit is wel gewoon waar. Toch?

Het kan soms zo lekker zijn om er in twintig minuten 1300 woorden uit te tikken. Dan is het wel heel erg fijn om eigen platform te hebben waarop ik kan publiceren wat ik maar wil – en wie weet heeft ook nog iemand er iets aan. En dat allemaal na zo’n 48 uur in Londen. Dankjewel voor de eye-openers, Lush :)

The post Dit verhaal gaat niet over zeep appeared first on De Groene Meisjes.

Wel of niet voor jezelf beginnen?

Vorige week schreef ik de blogpost ‘een halfjaar als zelfstandige‘ en jullie reacties waren te gek. Ik vind het zo leuk om te lezen dat zovelen van jullie er ook over nadenken om voor jullie zelf te gaan werken, in welke sector dan ook. Gewoon heel erg tof om te weten dat er zoveel mensen met goede ideeën rondlopen – of je er nou al wel of niet iets mee doet op dit moment. Je denkt erover na en dat is al dapper. Ik kreeg deze week een heleboel vragen: wanneer kwam voor jou nou dat moment dat je het zeker wist? En: welke drempels heb jij moeten overwinnen voordat je echt voor jezelf ging werken? Wat is doorslaggevend geweest? Op die vragen ga ik vandaag wat dieper in.

Wanneer kwam het moment dat ik zeker wist dat ik voor mezelf wilde werken?

Sommige mensen worden op een dag wakker en weten: dit is wat ik ga doen en ik begin er vandaag mee. Zo ging dat bij mij niet. Aanvankelijk begon het starten van De Groene Meisjes wel op die manier. Jamie en ik werden veganist, zochten inspiratie op internet en konden het niet vinden. Op een druilerige zondagmiddag zei ik opeens: hey, anders beginnen we zelf een blog? Jamie bedacht de naam en ja hoor, daar gingen we. Maar in die  tijd, nu bijna vijf jaar geleden, was het natuurlijk gewoon nog een hobby en leuk voor erbij. Jamie was nog aan het afstuderen, ik had een vaste baan in het onderwijs. Wisten wij veel dat het uiteindelijk een fulltime baan voor twee personen opleverde.

Lange tijd – vier jaar lang zelfs – heb ik naast het bloggen in het onderwijs gewerkt. Oké, het werd steeds een beetje minder. Vijf dagen werden er vier, vier werden er drie, drie werden er twee.. totdat ik letterlijk nog maar één dag in de week voor de klas stond en ik me een klein beetje begon af te vragen of dat nou nog wel zo handig was. Maar ik vond het zo leuk. Ik gaf het vak social media en ik was coach en ik houd van mijn leerlingen (nog steeds!) dus waarom stoppen als het niet echt hoeft? Toch kwam dat moment dat ik voelde: ja, nu moet het echt. Dat was een opeenstapeling van dingen waar ik tegenaan liep. Ik moest bijvoorbeeld steeds vaker kiezen: ga ik wel of niet mee op die persreis? Ga ik wel of niet naar dat event? Ga ik wel of niet die campagne doen? Ik moest namelijk iedere keer kiezen: waar ga ik mijn tijd aan besteden? En niet alleen dat, ook liep ik er tegenaan dat ik het gevoel kreeg dat ik dingen halfbakken deed. Halfbakken bloggen, halfbakken lesgeven. Dat valt misschien achteraf gezien allemaal wel een beetje mee, maar dat kan zo voelen. Ik ben iemand die alles graag heel goed doet en dat lukte niet meer, dus dat irriteerde me en ik voelde me daar niet goed over. Ook vond ik het jammer dat ik de krenten uit de pap van het bloggen soms moest overslaan, omdat ik dan toch weer verplichtingen op school had… en ja, toen kwam dat punt dat ik dacht, nu moet ik echt gaan kiezen.

De keuze was vrij snel gemaakt, ook al vond ik het afscheid nemen van het onderwijs heel erg lastig. Maar waarom ik de knoop toch vrij resoluut kon doorhakken, is omdat ik me heel goed realiseerde: deze kans komt één keer. De Groene Meisjes, dat is nu. Als ik het niet nú aangrijp, dan is de kans straks misschien voorbij. In het onderwijs werken kan, in theorie, altijd nog. Dat maakte de keuze gemakkelijker en zo heb ik het ook aan mijn baas uitgelegd. Ik maakte me daar wel zorgen om hoor, dat gesprek. Het voelde toch als een stekker ergens uittrekken en iets niet helemaal af maken. Ik had me altijd zo voorgenomen om nooit halverwege een schooljaar weg te gaan en nu ging ik dat toch doen. Dat voelde heel vervelend, maar ik moest wel, want het lukte me allemaal niet meer. Mijn baas was één al begrip. Ze had het wel zien aankomen en gunde me al het succes en geluk van de wereld. Dat was fantastisch en enorm supportive. Mijn collega’s reageerden ook begripvol en mijn leerlingen waren de allerbesten. Ze zeiden: “Merel, jij roept al jaren tegen ons dat we altijd moeten doen wat ons blij maakt en dat we ons hart moeten volgen. Dus nu moet jij dat ook doen.” Jep, ik heb wel even wat tranen gelaten in dat klaslokaal, hoor.

Welke drempels heb ik moeten overwinnen?

Je zou misschien denken dat het lastigste van aan voor jezelf beginnen is om alle praktische zaken op orde te hebben. Zoals je financiën bijvoorbeeld, zodat je zeker weet dat het echt kan en dat je niet op droog brood moet leven. Natuurlijk, dat is zeker iets wat je moet onderzoeken en dat blijft ook spannend – want niks zo wisselvallig als het salaris van een zelfstandige, kan ik je vertellen. (de ene maand denk je: feestje! de andere maand denk je: even kijken bij wie ik ‘s avonds mag aanschuiven aan tafel.)

Toch was voor mij het spannendste: kan ik dit wel? En wat vindt mijn omgeving ervan? En: wat als het niet lukt? Nou, die laatste vraag had ik vrij snel gecoverd. Als het niet lukt, dan ga ik terug het onderwijs in. Sterker nog, ik zou mijn oude baas opbellen met een smeekbede en dan maar heel erg hopen dat ze uren voor me zou hebben. Er is in principe altijd wel werk in het onderwijs, dat is een heel geruststellende gedachte voor me. Daarbij komt dat ik lesgeven ook heel erg leuk vind, dus ik zou het ook geen heel grote straf vinden om weer terug te gaan naar dat werk. Toch: liever niet. Want voor mezelf werken verkies ik daar toch boven.

De andere vragen waren wat complexer. Kan ik dit wel? Ben ik er wel voor gemaakt om voor mezelf te werken? Dat weet je pas als je het probeert. Cliché, maar waar. De enige zekerheid die ik had, was dat ik wist dat ik behoorlijk wat discipline heb – en dat is wel wat je nodig hebt als je voor jezelf werkt. Ik schreef in februari een blogpost over hoe je een eigen werkritme kunt creëren als je voor jezelf werkt. Dat is hoe ik altijd al werkte, maar nu ik fulltime blog zéker. En dat werkt prima voor mij. Dus discipline had ik wel, maar is dat genoeg? Nee. Voor jezelf werken vraagt ook een bepaalde attitude van je. Van zelfredzaamheid en met een assertieve insteek. Je moet ook nog een beetje zakelijk zijn. Als er iets is wat ik niet ben, van nature, dan is het zakelijk – en tegen die uitdaging loop ik nog dagelijks aan.

Ook was ik best wel bezig met wat mijn omgeving ervan zou vinden. Gek eigenlijk, want ik heb me nooit afgevraagd wat mijn omgeving er zou vinden als ik voor altijd in het onderwijs zou blijven werken. En toen ik daarmee begon, heb ik ook niet gedacht: zullen mensen daar een mening over hebben? Het was gewoon iets wat ik deed en iedereen vond dat prima. En toen ik fulltime blogger werd, dacht ik opeens allemaal dingen als: wat nou als mensen het gek of stom vinden? Totaal irreële gedachten, want mensen zijn voornamelijk met zichzelf bezig en vinden helemaal niet zó gauw iets van je. En als ze dat wel vinden, wat dan nog? Daar ben ik inmiddels gelukkig wel overheen. Maar natuurlijk, ik vond het bijvoorbeeld spannend wat mijn ouders ervan zouden vinden. Je geeft toch een heleboel zekerheid op en gaat een nieuwe uitdaging aan. En je weet hoe dat gaat met familie en vrienden; iedereen wil dat het goed met je gaat. Zo min mogelijk risico’s alsjeblieft. Dat heb ik toch maar een beetje van me afgeschud en ik heb mijn gevoel gevolgd. En wat ben ik daar nu blij mee. En mocht dit hele project straks toch een mislukking blijken te zijn, tja, van gedachten veranderen mag. Je mag gewoon toegeven dat iets niet lukt zoals je dat verwacht had of terugkomen op beslissingen die je eerder nam. Dat is helemaal niet erg. Door dat maar genoeg tegen mezelf te zeggen, geloofde ik: het komt wel goed met mij. We zijn nu op de helft van mijn proefjaar (ik heb mezelf een jaar de tijd gegeven om te kijken of dit werkt of niet,) en ik denk dat ik niet meer zo bezig hoef te zijn met wat anderen ergens van vinden. Dat is een enorme verademing, want ik kan me nu gewoon concentreren op mijn werk!

Ik denk dat als zelfstandige werken wel een beetje bij je moet passen, wil je er goed in zijn, maar het ook nog echt leuk vinden. Het blijft een kwestie van gewoon maar proberen en een beetje risico’s durven nemen, maar natuurlijk kun je van tevoren wel een beetje proberen uit te zoeken of het voor jezelf werken iets voor jou zou kunnen zijn. Je kunt bijvoorbeeld de Startersscan van ABN AMRO eens invullen om te kijken hoe je scoort als potentiële ZZP’er. Deze scan neemt een halfuur van je tijd – wat al meteen aangeeft dat het een degelijke scan is, en niet zomaar een vluchtig testje.  Uiteraard kan een scan geen garantie bieden, maar het kan je wel een basis geven om verder uit te zoeken hoe je jouw onderneming vorm zou willen geven en of het valide zou gaan zijn.

Natuurlijk, er bestaat niet zoiets als de perfecte ZZP’er, maar je kunt wel een beetje inschatten of het wel of niet bij je gaat passen.   Tools als de Startersscan, maar ook business podcasts (van andere zelfstandigen) en motiverende boeken voor entrepreneurs kunnen enorm behulpzaam zijn. Het kan je de motivatie en het zelfvertrouwen geven om op z’n minst serieus uit te zoeken of je voor jezelf zou willen werken of niet.

Wat is doorslaggevend (geweest) voor mij?

Vrijheid. Herhaal keer 67. Maar echt. Ik was net bij het Havenziekenhuis om mijn vaccinaties voor mijn reis naar Nepal (die ik maak voor mijn blog,) te halen. Ik haalde mijn fiets van het slot en zag aan de overkant van de weg Alohabar, in het voormalige Tropicana zwembad, liggen. Het is vandaag 27 graden en strakblauw. Ik zei tegen mezelf: je gaat een uurtje binnen zitten werken en daarna mag je een uurtje op het terras zitten. Dat is precies wat ik nu aan het doen ben en het voelt zó goed.

Maar ook het idee dat ik niet afhankelijk ben van een vaste werkplek, als ik dat niet wil. Ik kan wonen waar ik wil, werken waar ik wil,  samenwerken met wie ik wil. Ik kan projecten bedenken en oppakken. Ik kan reizen – al dan niet beroepsmatig. Met mijn laptop in mijn rugtas heb ik mijn werk altijd bij me en ik kan je eigenlijk niet eens helemaal uitleggen hoe ongelooflijk goed dat voelt. Het geeft me een gevoel van trots dat ik nooit echt eerder zo heb gevoeld als het om mijn werk gaat. Alles dat ik doe, investeer, probeer, waarin ik slaag of faal – alles is omdat ik het durf te doen. En dat geeft een ongelooflijk gevoel van voldoening. Ik hoop dat ik na mijn ‘proefjaar’ nog heel veel jaren voor mezelf mag blijven werken, want op dit moment moet ik er echt nog niet aan denken om het op te geven.

Goed, dan ga ik nu met mijn lavendellimonade buiten op het terras van de Alohabar zitten. Nog even wat Rotterdamse zomer meepakken. Mijn werk is af voor vandaag, dus ik heb het wel verdiend vind ik ;)

Als je vragen hebt over het werken als zelfstandige: schroom niet en stel ze bij de comments! Ik help je graag een beetje omweg.

– Deze blogpost is geschreven in samenwerking met ABN AMRO / Foto 1 is gemaakt gemaakt door Aline Bouma. –

The post Wel of niet voor jezelf beginnen? appeared first on De Groene Meisjes.

Weekmenu 19 – 23 september

Hi leukerds! Vraag je je af wat je de komende werkweek nou allemaal weer moet gaan koken? No worries. Groene meisjes to the rescue. Ik vroeg mijn vriendinnetje Maartje wat zij deze week zou willen eten en daar rolde zo een ‘end of summer’ weekmenu uit. Dat delen we met liefde met jullie. Dat Maartje een goede smaak heeft, dat wist ik al veel langer. Maar als het op eten aankomt stelt ze me ook zeker niet teleur. Oké, let’s go!

Maandag – Naan pizza met tzatziki 

Dit is één van mijn lievelings ‘gerechten.’ Je mag het bijna geen gerecht noemen, omdat het zo eenvoudig is. Maar zó lekker. Nu al zin in maandagavond!

Dinsdag – raw vegan sushi 

Iets meer werk om zelf sushi te maken, maar je gaat zó blij zijn met jezelf als het klaar is.

Woensdag – hartige broccolitaart 

Een taartje bakken om het midden van de week te vieren!

Donderdag – pasta met gerookte paprikasaus 

Ontzettend eenvoudig, maar heel erg smaakvol. Gerookte paprika for the win!

Vrijdag – Vegan kapsalon 

(cute, dit is echt een héél oud recept, dat zie je wel terug aan de foto) 

Vrijdag fastfooddag, dus dan mag een vegan kapsalon wel. Zo ongezond is deze variant trouwens ook helemaal niet, dus het kan sowieso wel ;)

Maak er een mooie nieuwe week van! 

The post Weekmenu 19 – 23 september appeared first on De Groene Meisjes.

Iced kurkuma latte

Bij één van mijn lievelings tentjes in Haarlem drink ik vaak een iced tea met jasmijnthee of een wat meer bijzondere variant. Natuurlijk kan je heel makkelijk iced tea maken: maak thee, voeg wat suiker toe en laat het afkoelen. Vandaag deel ik een recept voor jullie voor een chaivariant en om het drankje wat op te ‘spicen,’ voeg ik kurkuma en kokosmelk toe. Super fris en lekker kruidig! Een lekkere koude variant op de populaire ‘golden milk.’

Voor het maken van de kurkumamelk gebruik ik een pak kokosmelk. Dit is niet hetzelfde als de dikke kokosmelk uit een blik. Uit pak is een stuk lichter, minder vet en daardoor vind ik het wat geschikter voor in een drankje. ‘Dikke’ kokosmelk gebruik ik graag in een curry, bijvoorbeeld. Voor een super romig resultaat kun je natuurlijk wel ook gewone kokosmelk gebruiken, als jij dat lekkerder vindt. De pakken vind je in de supermarkt en biowinkel bij de plantaardige drinks – er is keuze genoeg!

Een tip: een tijdje geleden demonstreerde ik in een korte video hoe je drankkartons het beste weggooit. Je plet je pak, zodat het zo min mogelijk ruimte inneemt, en je draait de dop er weer op. De doppen worden namelijk, net als de karntonnen verpakkingen, ook gerecycled. Ik heb ontdekt dat ik bij mij in Rotterdam de drankkartons gewoon in de oranje plastic bakken mag gooien. Ideaal! Check deze website voor alle tips en instructies rondom het recyclen van drankkartons.

– overgenomen van Vegan Richa –



Wat heb je nodig voor 2 grote glazen?

750 ml gekookt water

2 chai theezakjes

flinke snuf gemalen kardemom, gember en kaneel

1 eetlepel maple syrup of andere vloeibare zoetstof

1-2 eetlepels (kokos)suiker

voor de kurkuma melk:

250 ml kokosmelk uit pak

1/4 theelepel gemalen kurkuma

snuf gemalen kaneel

1 eetlepel suiker of maple syrup

ijsblokjes

Wat ga je doen?



1. Doe het water in een pannetje en hang de theezakjes erin. Voeg de gemalen specerijen en suikers toe en roer dit beetje door. Laat nog 2 minuten trekken en haal dan van het vuur. Laat dit zoveel mogelijk afkoelen en haal eventueel de theezakjes er eerder uit zodat het niet te sterk wordt.

2. Maak de melk door de kokosmelk, kurkuma, kaneel en suiker te mixen.

3. Vul de glazen voor de helft met ijsblokjes en schenk de thee erin. Voeg de kurkuma melk toe en roer door.

Ik ben benieuwd of je de iced kurkuma latte gaat maken! Ik vond het echt ontzettend lekker  en ik hoor graag wat jullie ervan vinden. Je kunt een foto met ons delen met #degroenemeisjes op Instagram. Alvast bedankt voor de moeite en geniet van je weekend! 

The post Iced kurkuma latte appeared first on De Groene Meisjes.