Dit verhaal gaat niet over zeep

… of over bruisballen. Hoewel ik van beide een héleboel heb gezien (en geroken) afgelopen week op het Lush event in Londen. En natuurlijk, ook ik vind de producten van Lush te gek – net als zoveel mensen die vallen voor de kleurtjes en geurtjes. Ieder jaar is het weer tof om te zien wat ze nu weer hebben bedacht voor de wintercollectie en ik ben vooral heel erg fan van de verpakkingsvrije producten – zoals de shampoobars. Maar… er is meer. Lush is meer. Dat wist ik al wel, maar dat heb ik vorige week in Londen zelf ook weer mogen ervaren. Ik ga binnenkort nog veel meer over alle goede dingen die Lush doet vertellen, maar eerst wil iets anders kwijt.

Als je op een event met drieduizend mensen bent, dan kan het niet anders of je gaat inspirerende verhalen horen. Nou, dat was zeker zo. Nu is met grote groepen mensen omgaan niet zo mijn ding – ik raak nogal snel overwhelmed en wil dan eigenlijk alleen maar in mijn bed liggen – maar dit keer lukte het me toch aardig om de rust te vinden om goede gesprekken te voeren. Interessante en inspirerende gesprekken, met interessante en inspirerende mensen. En soms zijn het niet eens per se de gesprekken die mij de stof geven om over te schrijven, maar zijn het mijn eigen gedachten die ik na zo’n gesprek kan hebben.

Weet je, soms ben ik wel eens bang dat mensen naar mijn leven op Instagram kijken en denken: zo, die Merel heeft het echt allemaal hè? In zekere zin is dat ook zo. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb lieve een familie en de leukste vrienden, ik ben gezond en ik heb leuk werk waarmee ik mezelf goed kan onderhouden. Ik prijs mezelf daarmee ontzettend gelukkig en ik ben er voor honderd procent van bewust dat veel mensen dit zouden willen hebben, maar het niet hebben. Ik voel me daarom ook bijna bezwaard om het hierover te moeten hebben, maar toch wil ik het doen.

Weet je, zoiets als succesvol zijn (en dat is dan in mijn geval dat ik ‘van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken,’) is ongelooflijk relatief. Een vlotte babbel hebben, jezelf goed kunnen presenteren, een beetje succes boeken met dat wat je doet, een leuk salaris verdienen, de vrijheid hebben… allemaal echt fantastisch. Maar relatief. Want weet je wat ik het allerliefste zou willen? Dat ik het meer zou kunnen delen. Ik leid namelijk een behoorlijk solistisch bestaan. Ik woon alleen en ik werk alleen. Ik ga veel alleen op reis. Ik slaap in bedden in vijfsterrenhotels, alleen. Ik maak lange treinreizen in mijn eentje. Wanneer ik werk aan mijn toekomst, werk ik aan een toekomst voor mij alleen – immers, je weet niet waarmee je rekening moet houden.

Nu klinkt dit bovenstaande misschien een beetje eenzaam of zielig. Zo is het niet bedoeld. Absoluut niet zelfs. Ik heb een heel leuk leven en ik ben blij met alle kansen die ik krijg. (en ja, natuurlijk voel ik me wel eens eenzaam – wie niet?) Ik weet ook dat ik heus niet forever een solistisch bestaan zal blijven leiden. Maar waar het mij om gaat, is dat ik meer zou willen delen. Ik zou meer dingen samen willen doen. Samen kan op allerlei manieren. Dat kan betekenen dat er een partner thuis is die ernaar uitkijkt tot ik weer thuis kom van zo’n tripje. (weet je hoe fijn me dat lijkt? dat mag ik wel gewoon zeggen, toch?) Dat je het gevoel kunt hebben dat je elkaar kunt steunen in wat je doet, ook al ben je misschien niet letterlijk met hetzelfde bezig. Het zou kunnen betekenen dat ik mijn krachten bundel met die van een andere partij die toffe dingen doet, zodat we samen een beetje harder kunnen werken aan de wereld een leukere plek maken. Maar het kan ook betekenen dat ik wat meer menselijk contact heb, overdag, in plaats van dat ik alleen met mijn laptop thuis zit of van koffietent naar koffietent ga. Misschien zou ik meer willen brainstormen met gelijkgestemden, meer op projectbasis willen werken en meer lezers willen ontmoeten – zoals dat bijvoorbeeld het geval is bij de workshops die ik samen met mijn vriendin Rosanne organiseer. (en er komt een nieuwe serie aan, dus houd mijn blog en Facebook in de gaten!)

Die dagen in Londen lieten me inzien dat dingen echt mooier kunnen worden wanneer je ze samen doet. Wanneer Lush zich inzet voor homorechten wereldwijd, en haar klanten meekrijgt om mee te strijden, dan bereik je écht iets. Wanneer één dakloze aan een woning wordt geholpen, dan heb je écht iemand kunnen helpen. Wanneer je met z’n allen laat zien dat het allemaal om liefde gaat, en dan bedoel ik echt in alles en iedereen, in de hele wereld, dan komen we echt ergens met z’n allen.

Soms heb ik het gevoel dat het nog best wel lastig is om dingen met liefde te doen. Ik doe mijn best door dat te schrijven en te delen waar ik echt in geloof en waar ik me hard voor wil maken. Maar wanneer ik thuiskom uit Londen en er weer vier deadlines op me wachten en twee draaidagen voor tv, dan vraag ik me wel een beetje af: waar is de liefde? Het leven gaat zo snel. Álles gaat zo snel. Het is een vluchtige wereld en je moet heel hard werken om alles maar op de rails te houden. Ik vind het lastig om dan soms een beetje tijd te vinden om liefde te delen. Om niet alleen bezig te zijn met het boven water houden van mijn eigen hoofd – voordat ik aan dat van een ander kan denken. Herkennen jullie dat?

Terwijl dat precies is wat ik graag doe. En dat ligt ook in mijn aard. I am love, all there is. Ik heb een heleboel weg te geven, maar soms lukt het niet, omdat het te veel wordt. Te veel of te druk. Of te haastig. Ik struggle daarmee, dat mogen jullie best wel weten. Dan heb ik het gevoel dat ik alleen aan mezelf toekom en dat vind ik absoluut niet fijn.

Laatst had ik een hele fantasie waarin ik mezelf op een bakfiets door Rotterdam zag fietsen, met bossen ecologisch geteelde bloemen voorop. Die bloemen ging ik naar koffietentjes, ziekenhuizen, bejaardenhuizen en restaurants brengen – ik zag mezelf als ecologische bloemencateraar. Hoe cool klinkt dat? Misschien is dat wat ik over een paar jaar ga doen, als ik het gevoel heb dat ik genoeg op internet heb gedaan. Dan wil ik weer iets tastbaars. Iets minder digitaal. Wel iets voor mezelf, begrijp me goed, want dat bevalt gewoon prima. Maar misschien wil iets concreter het gevoel krijgen dat ik wat meer kan aarden en dat ik wat liefde en aandacht kan weggeven. Misschien wil ik ook wel wat minder van hot naar her tegen die tijd. Wie weet wil ik voor een organisatie – zoals Lush – werken, die zich inzet voor allerlei goede dingen in de wereld. Er is nog zoveel mogelijk. En bovenal: er is nog zoveel liefde weg te geven.

Het liet me zelfs denken aan een bijbeltekst die ik in mijn jeugd (ik ben gelovig opgevoed, waarvoor ik nog vaak dankbaar ben, want het heeft me veel gebracht,) graag las. Het gaat om 1 Korinthiërs 13:2.

“Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn.”

Gelovig of niet gelovig, dit is wel gewoon waar. Toch?

Het kan soms zo lekker zijn om er in twintig minuten 1300 woorden uit te tikken. Dan is het wel heel erg fijn om eigen platform te hebben waarop ik kan publiceren wat ik maar wil – en wie weet heeft ook nog iemand er iets aan. En dat allemaal na zo’n 48 uur in Londen. Dankjewel voor de eye-openers, Lush :)

The post Dit verhaal gaat niet over zeep appeared first on De Groene Meisjes.