Merel Wildschut's Blog, page 17

Officieel Blij de zomer in

Sinds april werk ik bij Bibliotheek Rotterdam. ‘Mijn’ filiaal zit aan een middelbare school vast en is onderdeel van een pilot die we draaien tussen de bibliotheek, de gemeente en de school. Het is echt heel leuk om iedere dag omringd te zijn door de scholieren en al geef ik ze dan geen les, het maakt toch dat ik sinds een paar maanden weer een beetje in de ‘onderwijssferen’ verkeer.

En dát maakt dan vervolgens weer dat ik me opeens weer heel erg bewust ben van het concept zomervakantie. Eerst waren er de examens, toen de examenuitslag, toen de toetsweken voor de jongere leerlingen, toen een verkort lesrooster in verband met het hete weer. Dan komen er nog de schoolreisjes en de diplomauitreiking, en de opruimdag voor de docenten – en dan weet je: dan is het klaar. Ik weet nog zó goed hoe was het om ieder jaar Officieel Moe maar ook Officieel Blij de vakantie in te rollen. Ik vind: het begin van de zomervakantie is iets dat je moet vieren met een vega-barbecue en een zomercadeautje voor jezelf. Dat is járen mijn traditie geweest en ik denk dat het tijd is om die weer eens op te pakken.

Oké, ik ga dit jaar niet écht met zomervakantie. Mijn bibliotheek is twee dagen in de week open, dus ik werk die dagen gewoon door. Toch wil ik wel een béétje mee in het ritme van de school, dus ik maak wel wat plannen voor  de komende tijd.

Het is nog maar anderhalve week geleden dat ik ontzettend gelukkig op Terschelling rondfietste. Mijn verkering was vrijwilliger op Oerol, ik had een persuitnodiging, dus ik besloot: ‘ach, ik kan eigenlijk wel even gaan.’ Dat ik pas heel laat besliste en boekte, maakte dat ik maar een heel kort weekendje kon gaan want álles zat vol. Ik heb in paniek nog bijna een vouwfiets gekocht, omdat ik dacht dat er op het eiland geen fiets meer te huur zou zijn. Thanks to Twitter (waar ik een oproepje plaatste) kon ik online gewoon nog een fiets reserveren. Evenals boottickets en een hotelkamer. Alles kwam goed en het was het meer dan waard. Die twee dagen op mijn favoriete waddeneiland hebben me heel erg goed gedaan. Er was heel veel zon, lekker eten, theater en fijn gezelschap. En natuurlijk waren er de duinen met hun eigen geur – want die zullen er altijd zijn – en dan is er ál het eten met cranberry erin, en toevallig vind ik alles met cranberry heel lekker. Er waren fietstochtjes en avondwandelingen langs het wad dat ‘s avonds echt alle pasteltinten aanneemt – en misschien ben ik gewoon heel erg moe en labiel de laatste tijd, maar ik moest er bijna van huilen, zo mooi vond ik het. Dit alles maakten we nog maar eens af met biertjes op het festivalterrein en ijsjes met discodip. Ik heb aan dit weekend zelfs een zeehondensleutelhanger overgehouden. Dan weet je het wel: één zeer blije Merel.

Toch een beetje een zomerbreak

Thuis gekomen van Terschelling besloot ik: meer van dit, deze zomer, alsjeblieft. Dus heb ik toch maar wat vrije dagen opgenomen bij de bibliotheek, terwijl ik eerst had bedacht dat pas in de herfst te doen, als mijn studie is begonnen en ik het ‘echt nodig ga hebben.’ Dit is iets wat ik heel lastig vind, want mijn neiging eens om altijd vooruit te willen kijken en alles in te willen calculeren. Voorzorgsmaatregelen treffen, dat idee. Maar als ik gewoon nú iets wil, dan moet ik het nu doen. Weet ik veel hoe ik er deze herfst bij zit? Misschien valt het wel heel erg mee en baal ik er tegen die tijd van dat ik niet meer uit mijn zomer heb gehaald. Die vrije dagen heb ik gekregen – #blessed – dus nu kan ik wat plannen maken voor de komende weken.

In ieder geval wil ik er nog een paar dagen tussenuit, de natuur in. Hey, ik moet mijn identiteit als buitenmeisje toch een beetje waarborgen hè. Ik heb dit jaar totaal geen behoefte om naar het buitenland af te reizen, dus ik denk dat ik het bij de Veluwe en Texel houd :) Klinkt goed, toch? Ook wil ik mijn verjaardag vieren, dat is in augustus. Hoe weet ik nog niet, maar ik vind in principe alles met citroentaart leuk. Verder wil ik op de fiets van Amsterdam naar Zaandam om naar het HEM te gaan, want volgens vriendin Naomi is daar een heel interessante expo te zien én is de koffie en het vegan eten er erg goed. Verder ga ik naar Welcome To The Village in Leeuwarden, omdat ik het toch ook niet kan laten om naar festivals te gaan, ook al roep ik ieder jaar weer ‘dat festivals niet echt iets voor mij zijn.’

Nou moet ik wel zeggen dat Welcome To The Village wel een festival is van het kaliber ‘introvert-proof.’ Een bescheiden en gezellig festival, en heel groen bovendien. Grappig, als je mensen vertelt dat je er naartoe gaat wordt er gereageerd met ‘helemaal in FRIESLAND?!’ Ik denk dan: ja, mensen uit Friesland reizen ook het hele land door om naar alle andere festivals te gaan – zó ver is het nou ook weer niet. Ik vind het in elk geval de moeite waard, juist ook omdat het festival echt een voorbeeldfunctie heeft als het om duurzaamheid gaat. Al jaren zet de organisatie zich in om zo circulair mogelijk te opereren, de hoeveelheid afval tot een absoluut minimum te beperken én er is Het Dorp, waar (jonge) duurzame ondernemers de kans krijgen om hun duurzame oplossingen en uitvindingen te delen met de festivalbezoekers. Er is trouwens nog ruimte in Het Dorp! Dus ben jij zo’n duurzame ondernemer die zijn ideeën aan de man wil brengen…? Het kan nog. Ik kijk er in het bijzonder uit naar uit om Bazart en FATA BOOM te zien spelen en ook ben ik benieuwd naar de vega food line-up. Wie van jullie zie ik 18-21 juli in Leeuwarden? Ben benieuwd! Er zijn nog kaartjes en campingplekken beschikbaar, dus je kunt nog besluiten te gaan ;)

Wat de rest van de zomer me gaat brengen? Geen idee. Ik kijk er ook heel erg naar uit om met die stapel boeken die ik nog moet lezen in parken rond te hangen – niet te veel plannen is dus het idee. En jullie? Wat zijn jullie plannen? Wie houdt er een traditionele zomervakantie en wie niet? Laat het me weten!

The post Officieel Blij de zomer in appeared first on De Groene Meisjes.

Vakantietip: 50 boeken gratis lezen en/of luisteren

Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Online Bibliotheek / Foto’s Bette de Wit

Nog heel even en de zomervakantie breekt aan. Nu weet ik dat voor velen van jullie de zomervakantie niet per se dé vakantie is. Dat is eigenlijk vooral voor mensen met schoolgaande kinderen, studenten en mensen die in het onderwijs werken. Ik behoor zelf niet (meer) tot deze categorieën, en toch voelt de zomervakantie voor mij altijd nog als een moment om toch even wat meer lucht en ruimt te willen scheppen voor mezelf. Ik plan wat vrije dagen, misschien ga ik er nog wel even tussenuit, ik kijk of er wat leuke festivals zijn om te bezoeken en ik neem mezelf voor om ‘lekker veel boeken te lezen.’ Alsof ik dat laatste normaal gesproken al niet doe trouwens, maar goed, je kan altijd nog een beetje meer lezen.

In mijn omgeving ben ik niet de enige Yung Matilda. Veel van mijn geliefden lezen veel en graag. Toch is niet iedereen zó into boeken als wij. In een artikel in de Volkskrant las ik dat Nederlanders in 1975 gemiddeld 6,5 uur (!) per week boeken lazen. In 2011 was dat nog maar 2,5 uur per week. Dat is een forse daling. Een andere ontwikkeling die we zien is dat mensen, en dan met name jonge mensen, steeds minder van papier en steeds meer van schermen zijn gaan lezen door de jaren heen.

Omlaag met die stresslevels

Naast dat lezen ‘gewoon’ heel leuk is, althans dat vind ik dus, is het ook een heel effectieve manier om tot rust te komen. In een artikel in de Volkskrant las ik dat zes minuten lezen per dag je stresslevels met 68% zou verlagen. Nu denk ik eerlijk gezegd dat dat vooral komt doordat je de tijd neemt om te gaan zitten en je hoofd te vullen met iets anders dan datgene dat je stress bezorgt. Toch fijn als dat met maar zes minuten per dag al kan – die tijd zou je, zeker in de vakantieperiode, toch moeten kunnen vinden?

Heb je wel zin om te gaan lezen deze zomer, maar weet je niet zo goed waar te beginnen? Geen zorgen, ik help je graag op weg. En nee, ik ga je niet naar de boekhandel sturen (boeken zijn duur!) en ook verwacht ik niet van je dat je naar de bibliotheek gaat. Al snap je dat ik het als bibliotheekmedewerker natuurlijk heel leuk zou vinden om je daar te verwelkomen. Maar nee, je mag van mij gewoon thuis blijven en de tips die ik voor je heb zijn gratis – we houden het zo laagdrempelig mogelijk.

Je kunt nu namelijk twee gratis apps downloaden: de Vakantebieb app en de Luisterbieb app – beide te downloaden in Google Play en de App Store. De bibliotheek komt deze zomer dus gewoon naar je toe, zou je kunnen zeggen! Die apps kun je vervolgens op je telefoon of op je tablet installeren. Handig voor als je veel onderweg bent, deze zomer een paar weken op de camping staat of als je festivals gaat bezoeken.

(Even hoor, maar hoe leuk zou het zijn als er op festivalterreinen ruimtes leesweides ingericht zouden worden? ik zie dat wel voor me, met matjes en kussens waar je op kan liggen lezen tussen de voorstellingen en concertjes door?)

Misschien vind je lezen van een scherm niet altijd prettig. Ik ben er zo’n eentje, ik moet er soms nog een beetje aan wennen, dus ik wissel papier en scherm af. Naast lezen vind ik het ook heel prettig om naar boeken te luísteren. En dat kan, want daar hebben we de Luisterbieb app met audioboeken voor! Zo’n luisterboek duurt vaak een uurtje of acht – precies een goede duur voor een treinreis naar, ik noem maar wat, Berlijn. Of misschien heb je iets nodig om in je tentje mee in slaap te vallen omdat je al die camping- en buitengeluiden niet meer gewend bent. Ik denk eerlijk gezegd dat zes minuten luísteren per dag precies hetzelfde effect heeft als zes minuten lezen per dag. We breken die stresslevels gewoon helemaal af deze zomer. Weg ermee.

Lees- en luistertips

Goed, ik heb even voor jullie rondgekeken naar wat interessante titels in de apps. Kijk alsjeblieft ook zelf nog even goed rond, want niks is zo persoonlijk als de keuze voor een (luister-)boek, maar ik doe toch even wat suggesties:

– De afstand tussen jou en mij (YA)

– Will Grayson, Will Grayson (YA)

– Mag ik even iets tegen je aanhouden? (volwassenen informatief)

– Broertje (volwassenen audio)

– Bibi’s Bijzondere Beestenboek (jeugd audio)

Ja, je ziet het goed: het merendeel van de door mij gekozen titels is uit de categorie ‘jeugd.’ Sowieso vind ik jeugdboeken lezen en luisteren heel leuk. Ik ga niet voor niks per 1 september beginnen aan de pre-master Jeugdliteratuur. Maar nog los van het feit dat ik jeugdliteratuur heel boeiend vind, heb ik gemerkt dat ik young adult (YA) romans de perfecte ‘tussenboeken’ vind. Ik heb de laatste tijd best wel wat pittige boeken gelezen en soms ben ik dan even toe aan iets dat net wat makkelijker leest. YA is daar heel geschikt voor. Bibi’s Bijzondere Beestenboek (van Bibi Dumon Tak – ik hou van al haar werk,) heb ik al gelezen, maar het lijkt me fantastisch om dit nog eens door haar voorgelezen te krijgen.

Ik hoop dat ik je ervan heb kunnen overtuigen om deze gratis apps te installeren en (luister-)boeken deze zomer een kans te geven. Het lijkt me heel leuk als jullie in de comments onder deze blogpost laten weten welke titels jullie interessant vinden of welke je misschien al gelezen of geluisterd hebt en zou willen aanraden aan anderen!

Nog even over die onderzoeken

We lezen minder uren boeken en meer digitaal. Is dat erg? Ik denk het niet. Ten eerste denk ik dat het volkomen logisch is dat dit zich zo ontwikkeld heeft. Het zegt veel over hoeveel afleiding we vandaag de dag hebben en over dat we misschien andere prioriteiten gekregen hebben. Minder boeken lezen past misschien gewoon in onze tijdsgeest.

Ten tweede betekent het feit dat we minder boeken lezen niet per se dat we in general minder lezen. Ik denk dat onze generatie juist heel veel leest. Social media kanalen staan vol met tekst, blogs staan vol met tekst, nieuwssites staan vol met tekst – er is juist een heleboel te lezen, en iedereen die kán lezen, leest. Naast lezen, kijken en luisteren we ook nog. We kijken geëngageerde Netflix-series en we luisteren leerzame podcasts. Vaak delen we datgene dat we gelezen, gehoord of geluisterd hebben ook nog met ons netwerk via social media – dat deden mensen in 1975 vast niet met alle boeken die ze gelezen hadden.

– sorry, ik wilde gewoon toch nog even een lans breken voor onze ‘ontlezende generatie’, dank voor uw aandacht –

Tot slot nog wat andere leestips

– ik schreef een blogpost over het trainen van je leesconcentratie (en hoe het uitlezen van een boek je zelfvertrouwen kan vergroten)

– mocht je de smaak van het lezen (of luisteren) hélemaal te pakken krijgen en je willen aansluiten bij een leesclub, of er zelfs eentje willen oprichten: ook daarover schreef ik een blogpost 

– dit artikel uit de Volkskrant, over ontlezing, vond ik heel boeiend

Veel boekplezier gewenst! 

PS Je hoeft geen lid te zijn van de bibliotheek om gebruik te maken van deze apps en het gratis leesaanbod. 

The post Vakantietip: 50 boeken gratis lezen en/of luisteren appeared first on De Groene Meisjes.

Ik las, luisterde en keek weer wat dingen

Momenteel houd ik mezelf een beetje in de luwte. Het is hier rustig en prikkelarm en fijn. Naast mijn werk in de bibliotheek, vrijwilligerswerk en het zien van geliefden, heb ik ruimte om een heleboel te lezen, luisteren en kijken. Daar zitten heel goede dingen tussen die ik met jullie wil delen. Ik dacht, ik maak weer eens een lijstje. Het is een nogal eclectische mix, zou je kunnen zeggen, maar goed, daar hou ik persoonlijk wel van.

Video’s

The Body Is Not An Apology – Sonya Renee Taylor. Over het eren en waarderen van je lichaam. Sonya’s optreden raakte me heel erg en nu ik de video een paar keer heb gezien, doet het dat eigenlijk nog steeds.

x

Sowieso vind ik alles wat Olave maakt fantastisch. Haar ‘Olave Talks’ video’s, waarin ze steeds een andere gast over een interessant onderwerp interviewt, zijn ook heel erg goed. Maar: die duren wel vrij lang en daar kan ik niet altijd de rust voor vinden. Daarom zijn de korte ‘Olave Explains’ video’s zo handig voor mij. In een paar minuten legt Olave je uit wat begrippen als ‘queer’, ‘non-binary’ en ‘neokolonialisme’ betekenen. Heel leerzaam en fijn om naar te kijken. Gotta love Olave

x

Alok Vaid-Menon is een transfeminine gender non-conforming spoken word performer en hun poëzie maakte diepe indruk op me. Ik lees op dit moment ook Alok’s bundel, maar dat maakt toch minder indruk op me dan om naar hun video’s te kijken, dus dat kan ik je heel erg aanraden te doen.

x
Boeken

Dit stukje bevat affiliate links naar bol.com. Dat betekent dat als je een boek bestelt via een link in mijn artikel, ik daar een kleine bijdrage voor krijg, zonder dat het voor jou meer kost. Natuurlijk ben ik óók een groot voorstander van boeken lenen in de bibliotheek of boeken kopen in je plaatselijke boekhandel, maar dit is een manier om mijn blog te onderhouden. Dank voor je support en vertrouwen :) 

. Spoken word is een kunstvorm die ik al jaren heel boeiend vind. Ik ga graag naar performances kijken en ik ken inmiddels ook een paar artists die ik goed vind, maar eigenlijk weet ik heel weinig van deze kunstvorm af. Ik had geen idee van het ontstaan bijvoorbeeld, of van de hele cultuur die erachter zit. Daarom ben ik heel blij met de bundel Hardop, die is samengesteld door Babs Gons (Spoken Word Koningin van Nederland). In de bundel vind je naast het werk van achttien Nederlandstalige spoken word artiesten ook een uitgebreide inleiding in de spoken word cultuur door Babs. Ik vond het heel leuk en leerzaam om te lezen en ik heb me voorgenomen me meer in deze discipline te verdiepen.

Ik werd laatst een beetje met mezelf geconfronteerd. Ik houd namelijk een lijst bij van alle boeken die ik lees en ik heb me er sinds dit jaar op toegelegd om voornamelijk vrouwen te lezen. Dat lukt aardig, ik zit al over de vijftig boeken dit jaar en 90% daarvan is geschreven door vrouwen. Echter, de meeste boeken zijn geschreven door Europese of Amerikaanse vrouwen. Sterker nog: de meeste boeken zijn geschreven door witte Europese of Amerikaanse vrouwen. Waar zijn de zwarte vrouwen en de vrouwen van kleur in mijn leeslijst? Die zijn er dus heel weinig en ik vind dat vreemd van mezelf. Waar is bijvoorbeeld de Afrikaanse literatuur, waarom lees ik dat zo weinig? Daar wil ik verandering in brengen voor mezelf, omdat ik het belangrijk vind om zo divers mogelijk te lezen. Toen ik de bundel Queer Africa, met korte verhalen over queer people in verschillende Afrikaanse landen, tegenkwam, was dat wel een beetje een teken voor me. Naast dit boek ben ik van Chimamanda Ngozi Adichie (je kent haar misschien van ‘We should all be feminists’) aan het lezen, en next on the list is van Yaa Gyasi.

. In veel boeken over body positivity kan ik me niet heel erg goed vinden. Ik vind dat de nadruk over het algemeen nog te sterk ligt op schoonheid. En schoonheid, daar is natuurlijk niks mis mee, maar ik wil voor mezelf een beetje losweken van de beautystandaarden die er (universeel) gelden. Dit boek gaat over je goed in je vel voelen, en blij met jezelf en je leven zijn zónder dat de nadruk altijd moet liggen op mooi zijn. Hoewel het boek me weinig vertelt wat ik nog niet weet, maar dat komt misschien doordat ik alles vergelijk met de bijbel die heet, vind ik het toch een verfrissend geluid en ben ik er blij mee. Ook is het boek heel leuk geïllustreerd en is de vormgeving aantrekkelijk, waardoor het bijvoorbeeld ook een heel geschikt cadeauboek zou kunnen zijn.

Podcasts

Diversity stories, season 2, episode 3. Deze luisterreportage, gemaakt door Jozien Wijkhuis in opdracht van ArtEZ studium generale, was heel tof om te luisteren. Jozien neemt je mee naar de bijeenkomst Guess who’s coming to dinner too? die op 3 april 2019 in De Kerk in Arnhem werd gehouden. We horen onder andere kunstenares Patricia Kaersenhout die met haar community art project kritiek levert op het werk The Dinner Party, van Judy Chicago uit 1979, dat draaide om sterke vrouwen, maar waarin zwarte vrouwen en vrouwen van kleur werden ondervertegenwoordigd. Haar werk is een eerbetoon aan de vrouwen die zich in het verleden en heden hebben verzet of verzetten tegen racisme en onderdrukking. Kaersenhout praat over kleursensitiviteit en over het belang van het vormen van een ‘lichaam’ met elkaar (om samen sterk te staan,) en ik vond het heel erg interessant. Deze podcast is hier te luisteren. 

Gender Reveal, episode 33, met Sonalee Rashatwar. Misschien ken je Sonalee van Instagram? Daar is hen bekend als ‘The fat sex therapist’ en ik vind hun posts altijd weer heel inspirerend en motiverend. In deze aflevering praat Sonalee over wat het betekent om dik te zijn, over body image trauma’s en over gender (expressie). Sonalee komt op mij over als een enorm warm (en grappig!) persoon, met een heel kritische kijk op de wereld – again: super boeiend, maar vooral ook heel erg inspirerend en motiverend. Je kunt deze podcast hier luisteren. 

Artikelen

Omdat ik momenteel bezig ben met de voorbereiding van een evenement (in Utrecht) rondom queer(ing) vriendschappen, las ik deze tekst die voor mij heel goed verwoordde hoe belangrijk dit soort vriendschappen zijn. De tekst is geschreven door Sohini Chatterjee en werd gepubliceerd op Feminism in India. Het gaat over het vormen van community en hoe we niet moeten onderschatten dat we elkaars support hard nodig hebben – zeker als je iemand bent die afwijkt van de algemeen geldende normen.

Tot slot: dezelfde Sonalee als die je al voorbij zag komen bij de podcasttips werd geïnterviewd voor een heel boeiend artikel over de politieke kant van fatfobie en fatshaming. Het onderstreept waar ik momenteel ook veel mee bezig ben: een beetje vanuit #selfcare van je eigen lichaam leren houden is niet genoeg. Dikke mensen worden onderdrukt – mensen in general worden onderdrukt door beautystandaarden. Dat vereist politieke daden en activisme, maar het vereist ook dat we het probleem serieus nemen en goed voor onszelf (laten) zorgen.

De tekst is geschreven door Melissa A. Fabello  en gepubliceerd op BitchMedia. 

Ik hoop dat jullie zo weer eventjes vooruit kunnen? Denk het wel hè, het is nogal een lijst. Veel plezier! En laat me vooral weten wat je interessant vond, of wat niet. Misschien lees, hoor of zie je dingen waar je iets over wil zeggen: wees welkom in de comments. 

The post Ik las, luisterde en keek weer wat dingen appeared first on De Groene Meisjes.

Coffee to stay

Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Stichting Max Havelaar 

Door de jaren heen ben ik koffie meer en meer gaan waarderen. Ik drink nu dagelijks één of twee koffies en lever daarmee een bescheiden bijdrage aan de 50 miljoen kopjes koffie die er op dagelijkse basis in Nederland doorheen gaan. Vijftig miljoen kopjes koffie per dag – dat zijn aantallen waar ik bijna niet over kan nadenken. Maar waar ik wel over kan nadenken, is dat ik hoop dat een steeds groter deel van die kopjes koffie Fairtrade zullen zijn, want ik weet dat koffieboeren wereldwijd het behoorlijk zwaar hebben.

Waarom kiezen voor Fairtrade koffie?

Hier zie je een zak filtermaling van Coffee to Stay. Wat mij als eerste opviel, was dat de verpakking zo vrolijk is. Als ik niet al zin had in koffie, dan kreeg ik het er nu wel van. Ik ben zó blij dat Fairtrade producten er tegenwoordig zo aantrekkelijk uitzien – de tijd dat verantwoord consumeren een stoffig imago had ligt natuurlijk ook al ver achter ons.

Coffee to Stay is een product van de Climate Academy van Max Havelaar. Het is 100% Fairtrade koffie, geproduceerd door boeren die een training hebben gekregen om zich te kunnen weren tegen de gevolgen van klimaatverandering. De Climate Academy brengt boeren kennis bij over onder andere het klimaatbestendiger maken van de landbouw (dit gebeurt bijvoorbeeld door schaduwbomen te plaatsen om de koffiestruiken te beschermen tegen de hitte,) maar de boeren leren ook over het ontwikkelen van nieuw inkomen, om teruglopende koffieoogsten te compenseren. Fairtade (dat wij kennen zowel als keurmerk, maar ook als wereldwijde beweging,) helpt hiermee de boeren om zich steviger in de handelsketen te positioneren.

De koffie-industrie is gigántisch. Als je bedenkt dat er dus in Nederland alleen al vijftig miljoen koppen koffie per dag worden gedronken; wat betekent dat dan wereldwijd? Om te voorkomen dat de markt uitgeput raakt, denk ik dat wij onze verantwoordelijkheid moeten nemen en voor Fairtrade koffie moeten kiezen waar dat mogelijk is.

Gewoon eens gezellig thuis

Ik ben, zoals jullie weten, een kind van de Randstad geworden. Ik heb dat totale ‘single 30-ers in de grote stad’ – leven. Het is een beetje beschamend om toe te moeten geven, maar ik drink de meeste van mijn koffies buiten de deur. Ja, dat kost me een klein fortuin op jaarbasis. Gek hè, dat is iets dat zich dan zo ontwikkelt. Bij mij gebeurde dat in Amsterdam. Voordat ik naar mijn werk ging, haalde ik een koffie bij de Coffee Company op het Javaplein – ik zie mezelf daar nog staan, dag in dag uit. Hele stapels spaarkaarten gingen erdoor. Aan thuis koffie zetten dacht ik eerlijk gezegd niet. Dat vond ik vast te veel gedoe, of ik dacht dat de koffie niet lekker genoeg zou zijn.

Ik had kennissen en vrienden in Amsterdam bij wie ik nooit, maar dan ook echt nooit, thuis ben geweest.* En zij kwamen ook niet bij mij – we zagen elkaar in koffietentjes en restaurants. In Rotterdam is de mentaliteit wat dat betreft misschien toch net een beetje anders. Ook hier zitten we graag massaal met laptops in koffietenten en gaan mensen natuurlijk ook geregeld uit eten (joh,) máár: ik ben hier al bij heel veel vrienden thuis geweest en zij ook bij mij. Thuis eten is vrij gebruikelijk en ik wil eigenlijk ook introduceren dat we weer ‘ouderwets’ bij elkaar op de koffie gaan. Dat is dan heel letterlijk een ‘coffee to stay’ hè?

Zo was ik vorige week bij mijn vriendin Carol (die leukerd op de foto’s hierboven) thuis, die eerst al een heerlijke aubergine-linzenstoof voor me gekookt had, en met wie ik daarna neerstreek op het trappetje voor haar prachtige huis, mét koffie en bitterkoekjes. Wij hebben geen fancy café nodig hoor, dit werkt echt absoluut perfect zo. Komende donderdag komen Carol, Ginger en Sigrid bij mij thuis eten en dan kook ik een Fairtrade maaltijd voor ze. Ik ga eens even nadenken welke producten ik daarvoor nodig heb – en aangezien het komende week Fairtrade Week is, ga ik mijn voordeel doen met het feit dat alles in de aanbieding is!

* dit kan natuurlijk ook iets zeggen over het soort vriendschap dat je hebt met elkaar. Misschien leent niet iedere vriendschap zich ervoor om bij elkaar thuis te hangen. Gelukkig kom ik bij mijn ‘beste’ vrienden wél thuis, ook in Amsterdam ;) 

Fairtrade Week

Ik doe mijn best om zoveel mogelijk Fairtrade producten te kopen en dat wordt steeds makkelijker, omdat het aanbod in de supermarkten groter en groter wordt. Deze week, van 4 tot en met 12 mei, is het Fairtrade Week in Nederland. Tijdens deze week zijn in alle Nederlandse supermarkten de Fairtrade producten afgeprijsd, zodat je op laagdrempelige wijze kennis kunt maken met nieuwe producten. Misschien kun je deze week een Fairtrade maaltijd koken voor vrienden (ga ik dus doen, donderdagavond) of je kunt je buurvrouw bij wie je altijd op bezoek gaat verblijden met een zak Fairtrade koffie. Hoe meer mensen in aanraking komen met Fairtrade producten, hoe beter!

De koffie van Coffee to Stay is te bestellen via de webshop. Je kunt kiezen voor bonen of voor een filtermaling en in beide gevallen geldt: wanneer je vier zakken bestelt, betaal je geen verzendkosten. Met vier zakken, dat maakt samen een kilo koffie, kun je weer even vooruit. (ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat ik hier niet de enige koffieleut ben – of, dat ik zelfs nog maar een babykoffieleut ben, want ik heb begrepen dat twee koffies per dag nog maar heel bescheiden is).

Welke producten ga jij komende week, tijdens de Fairtrade Week proberen? Ik ben benieuwd! 

The post Coffee to stay appeared first on De Groene Meisjes.

Yung Matilda

Ik kocht deze prachtige uitgave van Matilda in december. Het was een jubileumuitgave, waarbij je kon kiezen tussen een paar covers. Op de covers zag je een volwassen Matilda in verschillende beroepen uitgebeeld. Ik koos de cover waarop Matilda is afgebeeld als CEO van de British Library. Grappig, misschien had ik een voorspellende blik. 

Als je mijn blog al wat langer volgt heb je ongetwijfeld gemerkt dat ik de afgelopen tijd niet heel regelmatig post. Dat heeft verschillende redenen en eentje daarvan is dat ik druk bezig ben met het opnieuw vormgeven van mijn weken. Of, beter gezegd: het opnieuw vormgeven van mijn leven. De afgelopen jaren was ik altijd onderweg. Als ik niet op reis was, dan zat ik met mijn laptop in een koffietent te werken. Of ik was op een bloggersevenement óf ik zat een boek te lezen – dat ook heel vaak. Dat vele lezen, dat wilde ik blijven doen. De rest? Niet per se. Ik blog nu zeven jaar. Ik vind schrijven nog steeds heel erg leuk, maar er is een hoop gebeurd en veranderd door de jaren heen. Fulltime bloggen heeft duidelijk mijn interesse niet meer – ik wilde andere dingen doen. Los daarvan gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat fulltime bloggen niet meer genoeg opleverde, en dat bedoel ik dan puur financieel, om ervan te kunnen leven. Die tijd is geweest, denk ik.

Ik wilde niet alleen andere dingen doen en leren, ik snakte ook naar meer regelmaat in mijn bestaan. Waar andere mensen heel gelukkig worden van altijd maar op reis zijn en geen week die hetzelfde is, word ik daar heel onrustig van. En na dat tóch een paar jaar gedaan te hebben dacht ik: zo is het wel genoeg geweest. Je hebt jezelf nu wel genoeg uitgedaagd op dit gebied. Dat ging niet over één nacht ijs, natuurlijk.

Eerst moest ik mezelf nog allemaal vragen stellen. Zoals: is dit niet een tijdelijke instorting en denk ik er volgende maand weer anders over? Is het geen afgang als ik nu iets anders ga doen? Faal ik nu als freelancer? Wat gaat iedereen hier nou weer van vinden? Toen ik tegen mijn therapeut zei dat ‘ik eigenlijk gewoon terug wilde naar waar ik vroeger gelukkig van werd,’ gaf ik mezelf al het antwoord; het gaat helemaal níet om wat anderen ergens van vinden, ík moet hier gelukkig van worden. Met dit leven van mij.

En dus besloot ik nu eens iets te gaan doen wat me ‘gewoon heel leuk’ leek. En dat werd: werken in de bibliotheek. Hoe ik daarbij kwam? Ik dacht aan de plekken waar ik graag kom en de dingen die ik graag doe. Ik kom graag in de bibliotheek en ik hou van lezen en van mensen helpen. Toen ik zag dat Bibliotheek Rotterdam een vacature had twijfelde ik geen moment om te solliciteren – het leek me een heel leuke organisatie om voor te werken.

En nu ben ik een trotse bibliotheekmedewerker. Ik scan boeken, ik maak reserveringen, ik ruim boeken boeken op, ik help kindjes prentenboeken uitzoeken, ik help ouderen met het verlengen van hun boeken – en ik vind het allemaal heel erg leuk. Ik heb (aardige en grappige!) collega’s, ik heb vaste werkdagen en tijden, ik weet precies wat ik moet doen. En als ik naar huis fiets denk ik: dat was een leuke dag, overmorgen zien we weer verder. Het is overzichtelijk en gestructureerd, precies wat ik nodig heb. Maar daarnaast is het ook sociaal en voldoening schenkend – ook precies waar ik naar op zoek was. Ik omring me met boeken – dat alleen al maakt mij als Yung Matilda heel erg gelukkig.

Voor nu is dit heel erg fijn. Het is maar twee dagen in de week en dat is op de langere termijn niet genoeg om mijn rekeningen van te betalen. Zeker niet als ik in september start met de premaster Jeugdliteratuur in Tilburg, want ook studeren kost geld. Ik speel ook met de gedachte om terug te gaan het onderwijs in én het zou ook zo maar kunnen zijn dat ik besluit parttime in een tuincentrum te gaan werken omdat ik naast boeken ook heel erg van planten hou. (dit is in principe een grapje, maar je weet het nooit met mij) Ik probeer nu te denken: we’ll cross that bridge when we get there.

Eerlijk gezegd ben ik best wel trots op mezelf. Ik heb mijn ego aan de kant gezet. Ik had namelijk alweer allerlei gedachten over ‘stel dat ik lezers van mijn blog tegenkom terwijl ik aan het werk ben in de bibliotheek en mensen zien dat ik nu andere dingen doe dan een succesvol blogger zijn,’ en: ik heb in principe een hoger opleidingsniveau, ik kan andere dingen doen dan dit. Maar waarom zou ik dat per se moéten doen? Als dit gewoon is waar ik nu blij van word?

Los daarvan ben ik er trots op dat ik mijn gevoel volg en ook vrij snel in actie ben gekomen. Zo ben ik ook wel, als ik iets wil veranderen, dan doe ik het meteen. Ik geef mezelf nu ook de vrijheid om te kijken naar het hier en nu. Wat heb ik nú nodig? Wat ik nu doe, hoef ik niet over vijf jaar nog steeds te doen. Ik hoef het allemaal nog niet te weten. Dat klinkt voor sommige mensen misschien als heel logisch, maar ik weet vrij zeker dat velen zich in mijn verhaal herkennen. We verwachten enorm veel van onszelf en we maken ons veel te druk om wat anderen van ons vinden.

Zo, dan zijn jullie weer even op de hoogte van wat ik zoal doe met mijn tijd, momenteel :) Mocht je in Rotterdam of omgeving wonen of werken: kom gerust een keer een boek bij me lenen in de bibliotheek in Kralingen. Vind ik gezellig. Tot later! 

The post Yung Matilda appeared first on De Groene Meisjes.

Een boek en twee podcasts over dik zijn

Het was even stil hier voor een weekje of twee. Ik heb het druk met nieuw werk (daarover zal ik jullie later meer vertellen,) en ik was achter de schermen bezig met dingen als stapels boeken lezen (what’s new?) en podcasts opnemen. Dus vandaag hoop ik het goed te maken met je door je van wat lees- en luistervoer te voorzien.

Eerst even over het boek van Tatjana Almuli. Als je je interesseert voor het onderwerp (fatshaming,) of als je een beetje actief bent op social media, dan kan het je bijna niet zijn ontgaan dat deze lieve vrouw een boek geschreven heeft: ‘.’ Inmiddels is het alweer bijna een jaar geleden dat ik Tatjana ontmoette omdat ze me graag wilde interviewen voor haar boek. Sindsdien heb ik haar beter leren kennen (ze is zo slim en lief, ik ben dol op haar) én heb ik natuurlijk op de voet gevolgd wat haar boek ging doen. Nou, daar kunnen we kort over zijn: dat boek slaat aan als een malle. En terecht. Fatshaming is te lang weggezet als een Amerikaans probleem, het is de hoogste tijd dat we er hier in Nederland en België ook over gaan praten.

In Knap voor een dik meisje vertelt Tatjana het verhaal van haar gewicht; hoe ze als jong meisje al te zwaar was, hoe haar familie daarmee omging, hoe haar gewicht en figuur haar puber- en studententijd vormden,  hoe dat ging op het gebied van dating en de liefde, hoe ze meedeed aan het progamma Obese en afviel en ook weer aankwam, hoe ze verschillende begeleide afvalmethodes probeerde, in therapie ging – kortom, we leren Tatjana en haar lichaam en de struggles die daarmee gepaard gaan, kennen. Het is een persoonlijk en ontroerend verhaal. Tatjana heeft zeker geen standaard jeugd gekend en ze schrijft er heel mooi over.

Maar dit boek gaat niet alleen over Tatjana. Dit boek gaat over dikke mensen. Tatjana richt zich met name op dikke vrouwen, omdat ze van mening is dat dikke mannen weer te maken hebben met andere problematiek (wie gaat daar onderzoek naar doen? wie gaat daar een boek over schrijven?) Dit boek bespreekt zo ongeveer alle issues waar je als dikke vrouw tegenaan loopt. Hoe je moeder zich kan schamen voor jouw figuur, hoe jongens  op de middelbare school altijd liever een slank meisje willen kussen, hoe je in de puberteit onzeker kunt zijn over je veranderende lichaam en je dan ook nog eens kleren moet zien te vinden in een grotere maat dan je klasgenoten dragen, hoe anderen zich continu met  je gezondheid en figuur bemoeien, hoe je vriendinnen hun best doen om te doen alsof je net zo normaal bent als zij maar iedereen weet dat het niet zo is want zij komen níet vast te zitten in terraststoelen, hoe mannen je wel willen, maar dan juíst omdat je een dik lichaam hebt en dat niet altijd de vorm van intimiteit en liefde is die je zoekt, hoe, kort gezegd, niks zorgeloos is wanneer je dik bent.

En ik sta er dus ook in, in dit mooie boek en dat vind ik een grote eer. Ik vertel je iets over mijn ervaringen met daten, over de ingewikkelde verhouding die ik met eten heb en over hoe ik nu probeer het dik-zijn te omarmen, zonder daarover te hoeven doen alsof dat iedere dag een feestje is. Kortom: lees alsjeblieft. Lees het als je zelf dik bent en een manier zoekt om daar meer vrede mee te hebben. Lees het als je beste vriendin dik is. Lees het als je dikke leerlingen hebt. Lees het als je van jezelf weet dat je moeite hebt met dikke mensen, maar je eigenlijk niet precies weet waarom. Lees het als je dochter dik is.

Merel, Tatjana, Nydia, Marie-Lotte 

Dan: afgelopen zaterdag was ik met dezelfde Tatjana te gast in de DAMN HONEY podcast. Je weet wel, die ontzettend populaire feministische podcast van Nydia en Marie-Lotte. Nooit geluisterd? Wel doen! Begin dan maar met ‘onze’ aflevering, zou ik zeggen. We voerden een openhartig gesprek over dik-zijn. Over hoe beautystandaarden ons (en met ‘ons’ bedoel ik: de mens, in het algemeen) onderdrukken. Hoe we áltijd maar bezig moeten zijn met schoonheid. Waarom in godsnaam?! Ik heb wel belangrijker dingen in mijn agenda. Ik wil gewoon neutraal naar mijn lichaam kijken. We praatten over hoe dikke mensen gediscrimineerd worden: achtergesteld, anders behandeld, klein gehouden. We hebben het over representatie in de media, over dik zijn en je gezondheid, over de liefde vinden (óók als je dik bent,) en over hoe je nooit mag moraliseren hoe of wat mensen eten. Ik ben ontzettend blij met dit gesprek. We zeggen allemaal heel eerlijke, kwetsbare dingen en ik hoop dat jullie er iets aan hebben. Het is in elk geval met veel liefde en plezier opgenomen. Je kunt de aflevering hier luisteren.

En: er is meer! Ik was namelijk ook te gast in de gloednieuwe podcast ‘Domme vragen bestaan wél,’ van One’sy en Vinny. Twee ontzettend toffe hosts die moeilijke onderwerpen (dik zijn, gay zijn, kanker hebben,) bespreekbaar maken. Dat doen ze door een gast het hemd van het lijf te vragen: welke ‘domme’ vragen stellen mensen jou zoal en hoe reageer jij daarop? Voor de ‘dikke aflevering’ was ik de gast en vertel ik over hoe het is als mensen je maar ongevraagde adviezen over sporten en afvallen blíjven geven, hoe mensen impertinente vragen stellen over mijn seksleven en geef ik tips over hoe je dikke mensen wél comfortabel kunt laten zijn. En natuurlijk mag je dan vragen stellen. Vragen stellen mag wat mij betreft altijd. Alles staat of valt met hoe je dat doet. Mijn aflevering van ‘Domme vragen bestaan wél’ kun je hier luisteren. (het kan zijn dat de aflevering later vandaag pas verschijnt, het moet in elk geval op 15 april online komen!) 

Ik ben enorm blij dat er steeds meer aandacht is voor dit onderwerp en dat ik de kans krijg om mij hierover uit te spreken. Ik pretendeer absoluut niet de wijsheid in pacht te hebben maar ik ben wél een ervaringsdeskundige. Hoewel ik vroeger nooit gedacht zou hebben dat ik het leuk zou vinden om over dit onderwerp te praten, doe ik nu zo ongeveer niks liever. Het helpt me en het is een goede manier om zelf ook weer makkelijker met mijn issues rondom mijn gewicht om te gaan. Dus ook: dankjewel. Ook voor jullie, voor het luisteren en lezen. 

The post Een boek en twee podcasts over dik zijn appeared first on De Groene Meisjes.

Moederschap

Passief ben ik al moeder. In mijn baarmoeder heeft nog nooit een kindje geleefd, maar ik ben een vrouw en daarmee ben ik automatisch behept met moederschap. Als we kleine meisjes zijn, zien mensen al moeders in ons. Afgelopen zaterdag hoorde ik Marja Pruis en Andrea van Pol en Connie Palmen slimme dingen zeggen over moederschap. Over de keuzes en de offers die ermee gemoeid zijn. Ouderschap is, denk ik, vooral heel veel denkwerk.

Het enige dat ik wist toen ik jonger, zelf nog een kind was, was dat ik mijn kind Mees zou willen noemen. Dat leek me grappig op een naambordje; Merel&Mees. ‘En je partner dan?’ vroegen de mensen in mijn omgeving. Oh ja, daar had ik overheen gekeken. Het idee van die namen leek me gewoon leuk, verder maakte ik me geen concrete voorstellingen bij dit alles. ‘Misschien noem ik mijn hond dan maar Mees,’ dacht ik dan. Over honden stellen mensen minder vragen.

Later fantaseerde ik over kinderen adopteren en stelde ik adoptiefouders in mijn omgeving allerlei impertinente vragen, zoals ‘waar hebben jullie de baby opgehaald?’ en ‘hoeveel kost dat?’ Kinderen adopteren leek me romantisch. Toen ik nog wat ouder was droomde ik over het ontmoeten van een vrouw die al kinderen had, zodat ik stiefmoeder kon worden. Ik denk nog steeds dat ik een leuke stiefmoeder zou kunnen zijn. Tijdens mijn jaren in het onderwijs, toen ik voor de klas stond en zag dat er te veel pubers met ongelukkige thuissituaties zijn, begon ik na te denken over het starten van een pleeggezin. Mijn ideeën over moederschap namen alle vormen aan, maar niet één keer dacht ik: ik moet nadenken over biologisch moederschap. Nooit dacht ik: ik wil er eentje van mezelf.

Wanneer mensen vragen naar mijn kinderwens – wat nu ik richting de vijfendertig ga steeds vaker voorkomt, – antwoord ik sinds een paar jaar met een resoluut ‘ik heb een gezinswens.’ Want die heb ik namelijk wél. Ik zie mezelf graag in een verzorgende rol. Ik denk dat ik een goede ouder zou kunnen zijn, maar van wie of hoe of welke vorm dat dan aanneemt, dat vind ik minder belangrijk.

Als kind had ik een lange tijd een obsessie voor Karin Bloemen. Dat kwam niet doordat ik haar werk zo fantastisch vind, al weet ik natuurlijk dat ze heel getalenteerd en ook heel mooi is. Mijn fascinatie kwam voort uit een interview dat ik gelezen had, waarin Karin vertelde dat ze de zoon van haar zus opvoedde. Haar zus en twee van haar kinderen kwamen om bij een brand en Karin nam de overlevende zoon in huis. Prachtig vond ik dat.

Ik wil hier geen zwaarmoedig stuk van maken, helemaal niet zelfs, maar de laatste tijd denk ik steeds vaker aan het feit dat ook mij nog een hoop ellende gaat treffen in de pak-em-beet vijftig jaar die ik hier nog ga doorbrengen. Ook ik ga meemaken dat dierbare vrienden ziek worden, of misschien zelfs overlijden – en wie gaat er dan voor hun kinderen zorgen? Iemand moet beschikbaar zijn. Ook zijn er een hoop jongeren met ouders die niet in staat zijn om voor ze te zorgen. Geef mij die pubers maar. Misschien heb ik vriendinnen die alleen voor hun kinderen zorgen en wel een beetje hulp kunnen gebruiken. Laten we in een groot huis gaan wonen, met de kinderen erbij, laten we een groepje vormen. Laat mij maar mee-moederen.

Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen en denken: heb alsjeblieft niet een te rooskleurig idee bij dit alles. Dat heb ik ook zeker niet. Maar wat te denken van alle baby’s die worden geboren uit een romantische gedachte aan een product van twee geliefden? Hoeveel baby’s moeten een leegte vullen? Hoeveel baby’s worden verantwoordelijk gesteld voor het geluk van hun voortbrengers? Een heleboel baby’s. Ik heb dáár ook volstrekt geen rooskleurig idee bij. Moeder zijn gaat hoe dan ook ingewikkeld zijn.

Natuurlijk zijn er die momenten, bijvoorbeeld wanneer ik in de zomermaanden op mijn balkon zit en ik de achterburen druk in de weer hoor in hun levens met kinderen die aan tafel moeten en vervolgens op tijd naar bed moeten, maar daarvoor moeten ze eerst nog in bad en wie laat de hond vanavond uit? Op die momenten word ik wel eens emotioneel van het geluid van het hard plastic tuinservies dat opgestapeld wordt. Zit ik dan, op mijn balkon, met de twee katten die nog lang niet naar bed hoeven.

Mijn gezinswens is gestoeld op een verlangen om te zorgen. Om verantwoordelijk te zijn voor iemand. Soms wil ik dolgraag op zaterdagochtend een kind naar toneelles rijden, of een puber dronken ophalen van een feestje bij vrienden. Een weekend kan soms leeg en doelloos voelen en de ogenschijnlijke zekerheid die het hebben van een gezin biedt, die wil ik dan heel graag. Ik ben een single zzp’er van drieëndertig, ik woon in een stad waar alles kan, al mijn geld is voor mij. Soms lijkt het me heel veilig en duidelijk als dingen een beetje voor me bepaald werden.

Er zijn ook andere kanten aan dit verhaal. Ik ben nog volop aan het ontdekken wie ik ben als vrouw. Wat betekent mijn vrouw-zijn? Kennelijk voel ik in ieder geval niet de behoefte om de meest voor de hand liggende route te bewandelen: biologisch moederschap. Ik moet nog veel onderzoeken over relaties (en relatievormen,) over studies en carrières, over hoe en waar ik wil wonen en over welke dingen mijn tijd en energie moeten krijgen. Tot die tijd is het misschien ook maar beter dat ik nog geen concreet moederschap uitoefen.

Ergens is er ook een activistisch deel in mij dat zich bewust wil verzetten tegen de gevestigde orde: vrouw moet moeder willen zijn. Hoezo eigenlijk? Ik wil dat mijn gezinsloze leven, met al mijn tijd en energie en liefde, even waardevol is als dat van elke andere vrouw. Ik weet dat het goed bedoeld is en dat ideeën over moederschap nu eenmaal diep geworteld zitten, maar het raakt me wel wanneer mensen dingen zeggen als ‘ik wil dat geluk ook gewoon voor jou.’ Vaak gehoord na break-ups, met een licht motiverende boodschap erbij over dat ik nu toch maar eens op zoek moet naar iemand met wie ik aan die toekomst (die iedereen toch wil?) kan gaan bouwen. Ik wil niet dat het hebben van een vaste relatie en het in elk geval wérken aan het stichten van een gezin mij definieert als vrouw, als waardevol en gelukkig mens. Ik geloof, en wil, dat dat op duizenden manieren kan.

Als je eens een ander geluid over moederschap wil horen, afwijkend van ‘uiteindelijk wil iedereen een baby’, dan raad ik je aan om of te lezen.

The post Moederschap appeared first on De Groene Meisjes.

Voor op je feministische leeslijst

In de Boekenweekspecial van De Groene las ik het essay ‘De moeder de schrijver,’ van Marja Pruis. Dit essay schreef ze speciaal voor literair festival Tilt. Zoals wel vaker in het werk van Marja Pruis wordt ‘De tweede sekse’ van Simone de Beauvoir aangehaald. In de speciale Boekenweekaflevering van VPRO Boeken zegt Marja zoiets als ‘Simone de Beauvoir is altijd met me mee gewandeld, door de jaren heen.’ Enigszins beschaamd moet ik toegeven dat ik nog nooit iets van Simone de Beauvoir heb gelezen. Wat voor feminist ben ik joh? Ik heb uit schrik De tweede sekse meteen uit de bibliotheek opgehaald. Hopelijk is Marja trots op me. Ik dacht, ik begin met een light-read. Voor wie het boek niet kent en nu niet kan inschatten of ik een grapje maak of niet: ik maak absoluut een grapje. De tweede sekse is, zoals mijn vriendin Lydie zo mooi zei, ‘het moederschip’.

Even terug naar het essay. ‘Je wordt niet als vrouw geboren, je wordt tot vrouw gemaakt,’ moet wel de beroemdste uitspraak van Simone de Beauvoir zijn. Wat deze uitspraak precies te betekenen heeft moet ik nog uitzoeken, omdat ik het moederschip nog moet lezen. Maar wat wel meteen tot mijn verbeelding spreekt, is hoe Pruis hierop reageert. Ze schrijft: ‘De betekenis van vrouw-zijn is niet in lood gegoten. Onder veranderende omstandigheden kun je haar ook niet-worden, de voorgeschreven rol afschudden en ‘jezelf’ worden, al is dat natuurlijk ook weer zo wat.’ Voor mij klinkt dit als een routemap met allerlei mogelijke afslagen, niks staat vast. Je kunt er zelfs voor kiezen om geen vrouw te worden. Dat mag kennelijk gewoon.

Ik heb nog een hoop afslagen te nemen. Daarvoor moet (wil) ik onder andere nog een hoop boeken lezen. Wie me volgt op Twitter en Instagram weet dat ik sowieso al veel las en misschien is het je opgevallen dat ik de laatste tijd vrij heavy on the feministische literatuur ben. Ik lees een hoop non-fictie, veel essays vooral. Vandaag zal ik in het kort drie bundels bespreken, en dan heb ik als bonus ook nog twee tips voor literaire events voor je. Noem me Leesmoeder des Vaderlands, baby.

Drie bundels

– samengesteld door Maartje Laterveer.

De ondertitel van deze bundel is ‘Dertien essays over de vrouw.’ Ik hoor Maaike Meijer (hoogleraar en literatuurwetenschapper) al in opstand komen. In die VPRO Boeken aflevering die ik gisteren terugkeek, stak ze een prachtig betoog af over wat voor waanzin het is om mensen te categoriseren als ‘de man’ en ‘de vrouw.’ Zoiets bestaat niet. Wat mij betreft had de ondertitel van deze bundel dus ook beter ‘Dertien essays over vrouwen’ kunnen zijn. Goed, dit doet verder geen afbreuk aan de bundel, want die zou ik je nog steeds heel erg willen aanraden. De essays, geschreven door  Nederlandse en Vlaamse auteurs  en journalisten, (zoals Basje Boer, Anaïs Van Ertvelde, Nelleke Noordervliet, Herien Wensink en Naema Tahir,) zijn stuk voor stuk interessant. De verhalen die mij het meeste aanspraken waren ‘Feminisme en groepsculturen’ van Tahir en ‘Vrouwen uit de kunst’ van Brem.

– samengeteld door Scarlett Curtis.

Deze bundel belichaamt wat ik ‘happyhappyjoyjoy feminisme‘ noem. In zo’n driehonderd pagina’s (schrik niet hoor, veel pagina’s zijn gevuld met quotes in lettergrootte 42) wordt uitgelegd: dit is feminisme, dit is waar ‘we’ voor staan, en, bovenal: we zijn geen boze vrouwen, we zijn hartstikke leuk, feminisme is hip and happening en we mogen gewoon een roze jurk aan als we dat willen. De bronnenlijst is kort, zeg maar zo kort dat eigenlijk alleen Bridget Jones (de film of het boek, dat weet ik even niet,) erop staat. Tja, eh, ik zou zeggen: kan. Maar hoeft niet. Ik zou deze bundel denk ik alleen aanraden aan mensen die alleen een basiskennis van het feminisme hebben. Het lijkt me best een geschikt boek voor middelbare scholieren van een jaar of 14, die hun eerste activistische stappen zetten. Young adult feminisme, zo zou ik het willen noemen.

– samengesteld door Marja Pruis.

Komen we toch weer bij Marja terug hè? Ik denk dat ik een beetje een literaire crush op haar heb. (Maak je geen zorgen Marja, die dingen gaan ook altijd weer over.) Op de achterkant van de bundel las ik ‘Verplichte leeskost voor een nieuwe generatie feministische lezers’ en ik dacht: dit ben ik. Ik heb dit boek nodig. In deze bundel helpen bekende Nederlandse auteurs je op weg in de wereld van de feministische literatuur. In een samenwerking tussen uitgeverij Das Mag en De Groene is er een lijst samengesteld met klassiekers die iedere feminist gelezen zou moeten hebben. Dat gaat van Virginia Woolf naar Sylvia Plath en van Maggie Nelson naar Audre Lorde. In essayvorm vertelt een moderne auteur (zoals bijvoorbeeld Bregje Hofstede, Nina Weijers, Clarice Gargard en Marja herself,) waarom je deze klassieker zou moeten lezen. Dat is eigenlijk een heel eenvoudig format en dat is precies wat deze bundel zo sterk maakt. Of je jezelf nou al een doorgewinterd feminist noemt of niet, deze bundel is voor iedereen boeiend en leerzaam. Een kleine waarschuwing: het heeft mijn verlanglijst met boeken wel ernstig langer gemaakt dan hij al was. Daar moet je op voorbereid zijn – je bent voorlopig nog niet klaar.

Twee literaire events

Tilt festival 

Aankomende zaterdag, 30 maart, mogen we naar Tilburg. Ga je mee? In theater De Nieuw Vorst kunnen we, ter afsluiting van de Boekenweek, gaan luisteren en kijken naar onder andere Connie Palmen, Basje Boer, Mensje van Keulen, Aynouk Tan en Marja Pruis. (daar is ze weer! en ze zal het essay uit de Groene, waar ik het in mijn inleiding over had, ten gehore brengen) Het belooft een avond te worden waarin er hokjes worden doorbroken (wat nou ‘moeder de vrouw’?) met onder andere voordrachten en mini-colleges van in totaal 50 auteurs. Indrukwekkend! Kaartjes (20 euro) kopen kan hier: klik. Ik hoop jullie daar tegen te komen zaterdag!

BorderKitchen met Kristen Roupenian

Een bundel die een beetje buiten de boot valt in het rijtje in deze blogpost, omdat het om fictie gaat: Je weet dat je dit wil, van Kristen Roupenian. Wie denkt ‘die naam laat wel een belletje rinkelen, maar ik weet niet waarvan': Roupenian schreef het beroemde verhaal Catperson, dat werd gepubliceerd door The New Yorker en compleet viral ging, zo’n anderhalf jaar geleden. Je weet dat je dit wil is een bundel vol met verhalen over daten, consent, romantiek en seks – heel interessant en heel tof geschreven.

Op maandagavond 1 april komt Kristen Roupenian naar Den Haag, waar dan in de bibliotheek een editie van BorderKitchen plaatsvindt. Het idee is: Kristen wordt geïnterviewd door Persis Bekkering en na afloop van het interview is er ruimte voor het signeren van haar boek. Het wordt heel cool, en ik kan het weten, want ik werk sinds kort bij BorderKitchen :) Komen jullie ook? Kaartjes kosten €7,50 en kun je hier (klik!) kopen.  Tot dan!

Eén vraag

Wat ik dan nu toch een beetje discutabel vind, is dat feministische boeken zo vaak een roze cover moeten hebben. Zouden uitgevers bang zijn dat vrouwen (ongetwijfeld hun grootste target,) in de boekhandel anders niet herkennen dat ‘dit hun kastje’ is? Wat vinden wij daarvan?

 

The post Voor op je feministische leeslijst appeared first on De Groene Meisjes.

Waarom het zo fijn is om gewoon thuis te mogen zijn

(nou, bijvoorbeeld om de buurt waarin je woont te zien veranderen door de seizoenen heen) 

De afgelopen drie jaar waren de meest hectische jaren van mijn leven tot nu toe. Ik was altijd onderweg. Letterlijk – ik zat altijd in treinen, auto’s of vliegtuigen. Ik was op evenementen waar ik niet wilde zijn, met mensen die ik niet per se om me heen hoefde te hebben als het aan mij zou liggen. Ik sliep in hotelbedden, of in bedden van andere mensen in steden waar ik zelf niet woonde. Minder letterlijk betekende het dat ik nooit echt was waar ik was. Voor iemand die zich identificeert als ‘special snowflake’ (anderen noemen dit ‘overgevoelig’) is dit een uitdagend en onrustig bestaan. Tel daar bovenop dat ik heimwee heb, waardoor reizen altijd meer opgave dan plezierig is. Je zou kunnen zeggen dat ik mezelf behoorlijk ongelukkig aan het maken was met mijn lifestyle.

Een tijdje geleden besloot ik dat het wel genoeg geweest was. De magie was er wel een beetje vanaf en ik had ook wel genoeg aan de buitenwereld bewezen dat ik een heel interessant leven had. Gisteren bedacht ik me dat ik in 2019 nog niet op reis ben geweest en dat ik nog niet één nacht in een ander bed heb geslapen dan in dat van mij. Laatst zou ik een nachtje (op uitnodiging) in Amsterdam in een hotel slapen, maar door een miscommunicatie ging dat niet door. Dat vond ik heel stom, want het werd veel te laat geannuleerd en dat was erg onprofessioneel van de organisatie. Maar ‘s avonds, toen ik dus toch weer in mijn eigen bed lag, dacht ik; het is misschien gewoon echt de bedoeling dat ik hier blijf. En toen vond ik het allemaal wel weer prima.

Dat niet meer de hele tijd maar ergens zijn, geeft mij heel veel rust. Ik heb meer overzicht, ik heb minder stress en ik heb het idee dat ik daardoor de dingen (samenvattend: het leven) beter aankan. Als ik het breder trek, dan denk ik dat deze kalmere levenswijze ervoor zorgt dat ik mijn idealen beter kan nastreven. Laatst trok ik bijvoorbeeld al mijn keukenkastjes en mijn koelkast leeg en besloot ik: ik ga eerst eens alles opmaken wat ik nog in huis heb. Dat kun je alleen doen als je thuis bent om daar te koken, in je eigen keuken, met je eigen spullen. Dat lukt niet als je de meeste avonden van de week buiten de deur eet – zoals ik lange tijd gedaan heb.

Maar ook andere dingen lukken me beter. Zoals mijn huishouden op orde houden, to-do lijstjes niet meer uit de hand laten lopen en taken niet meer maanden voor me uitschuiven. Een ander voorbeeld dat voor mij heel duidelijk maakt dat mijn leven echt een verandering heeft doorgemaakt: vorig jaar werd ik lid van de bibliotheek. Ik ging er niet vaak heen, maar als ik ging, nam ik een paar boeken mee. Die vergat ik vervolgens terug te brengen. Dat kwam er gewoon niet van. De optelsom was dat ik op jaarbasis praktisch meer boetes betaalde dan abonnementsgeld. Nu ik altijd hier ben, ga ik bijna iedere week een keer naar de bieb, breng ik boeken keurig op tijd (en gelezen en wel!) terug en hoef ik dus nooit meer een boete te betalen. Nu klinkt dat misschien als heel logisch voor jou, maar dat zijn voor mij wel manifestaties van hoe mijn leven eigenlijk zou moeten werken. Overzichtelijk en haalbaar. Lekker behapbaar allemaal. Fijn vind ik dat.

En dat zijn alleen nog maar praktische dingen. Dat is allemaal mooi meegenomen. Waar ik nog veel meer waarde aan hecht zijn dingen als vrienden veel vaker kunnen zien en mensen bij mij thuis uit kunnen nodigen. Sommige vriendschappen zijn hierdoor heel intiem geworden. Dat komt niet doordat ik als mens ben veranderd (al is dat ongetwijfeld ook wel een beetje zo,) maar het heeft vooral te maken met ergens echt zíjn. Als je altijd maar ver weg bent (of dat nou letterlijk of figuurlijk is,) dan mis je een heleboel van wat er dichtbij gebeurt. Ik wil dat niet meer laten gebeuren. Daarvoor zijn mijn geliefden veel te belangrijk voor me.

Alsmaar weg zijn kan een manier om te vluchten worden. Dat is niet per se altijd het geval, soms heeft het ook gewoon te maken met een heel druk bestaan en de consequenties die daarbij komen kijken. In mijn geval was het eigenlijk een beetje van beide: én ik had het heel erg druk met mijn bloggersbestaan én ik wilde constant níet hier zijn. Die neiging dringt zich nog steeds wel eens aan me op. Als ik een moeilijke dag heb is mijn eerste gedachte nog steeds: ik ga. Ik stap in een trein of een auto of desnoods in een vliegtuig. Weg hier. Inmiddels zijn er gelukkig redenen en fijne dingen én mensen die ervoor zorgen dat ik juist precies blijf waar ik ben. En als ik dan ‘s avonds weer in mijn eigen bed lig, dan voel ik me ontzettend veilig en dan weet ik weer dat alles precies goed is zoals het is.

Ik merk dat het voor mijn generatiegenoten soms heel ingewikkeld kan zijn om thuis te zijn. Vooral de alleenstaanden onder ons hebben het er moeilijk mee. Misschien zijn we bang om ter vereenzamen* of om ons te vervelen. Je kunt een hoop spannends missen als je thuis bent en hoe moet het nou met die hele wereld die je nog moet zien? Nou, dat hoeft dus helemaal niet. Dat mág allemaal wel, maar als je net als ik eigenlijk het allergelukkigste bent wanneer je thuis bent, in je veilige omgeving, met je eigen (al dan niet menselijke) dieren om je heen, dan ben je óók precies even veel waard.

Hoe is dat voor jou? Hoe richt jij je leven in? Ben je veel thuis of veel weg? En wat vind je daarvan? Ik ben benieuwd naar jullie ideeën en ervaringen. Deel ze gerust in de comments, als je die behoefte hebt!

* Alleen zijn en eenzaam zijn worden dikwijls met elkaar verward. Iemand die alleen is hoeft niet per se eenzaam te zijn, iemand die zich eenzaam voelt is niet per se alleen. Eenzaamheid heeft te maken met het je ergens niet thuis of op je plek voelen, dat kan ook in relaties of in groepsverband zijn. Eenzaamheid kan leiden tot ernstige depressies. Er rust nogal een taboe op eenzaamheid onder jongeren. Als jij je wel eens eenzaam voelt, praat er dan alsjeblieft over met iemand die je vertrouwt.

 

The post Waarom het zo fijn is om gewoon thuis te mogen zijn appeared first on De Groene Meisjes.

LHBTIQ+ representatie in de media / deel 2

Op 24 februari publiceerde ik een blogpost over LGBTIQ+ representatie in de media. Dank voor jullie interesse en reacties! Fijn om te lezen dat mijn verhaal stof tot nadenken gaf en dat mensen zich erin herkenden. In mijn vorige blogpost had ik het vooral over representatie op tv, in series en films. In deze post wil ik het hebben over het belang van representatie in de literatuur. Boeken kunnen een grote rol spelen – niet in de laatste plaats voor jongeren.

Misschien noem jij jezelf Yung Matilda en verslind je je leven lang al boeken alsof het niks is. Voor veel mensen geldt dat hun liefde voor lezen een handje geholpen moest worden, of dat lezen altijd in de ‘dat moest nou eenmaal voor de lijst’ sfeer is blijven hangen. Hoe je je ook tot lezen verhoudt: wie kan lezen, leest. Wat het dan ook is dat je oppakt (prentenboeken die je aan je kinderen voorleest, romans, gedichten, strips,) we zullen tijdens het lezen zoeken naar iets van herkenning. Dat zit in de aard van het beestje: we willen onszelf (een beetje) terugzien in alles en iedereen om ons heen.

Ik herinner me nog goed dat ik als middelbare scholier veel moeite had met het vinden van boeken waarin ik mezelf een beetje herkende. Nu wil ik hiermee niet zeggen dat het altijd zo moet zijn dat je jezelf helemaal kunt herkenen in een boek. De kracht van een goed geschreven boek kan juist zijn dat het je meeneemt in een wereld die niet de jouwe is en dat het je daar dan toch laat thuisvoelen. Dat kan een heel verrijkende ervaring zijn. Echter, met name voor jonge mensen, die nog volop bezig zijn met het vormen van een identiteit, kan het heel helpend zijn om zich te kunnen identificeren met personages in boeken. Personages kunnen bondgenoten of zelfs vrienden worden. Zeker wanneer een jongere in diens omgeving niet veel herkenning vindt in bijvoorbeeld leeftijdgenoten of broers of zussen, kunnen fictieve bondgenoten van onschatbare waarde zijn.

Zo zie ik mezelf nog in de bibliotheek van Warnsveld (een dorp naast Zutphen, waar ik opgroeide) tevergeefse zoekpogingen doen in de catalogus op de computer, iedere keer maar weer woorden als ‘lesbisch’ en ‘homoseksualiteit’ intikkend. Ik eindigde steevast bij informatieve boeken over aids in de jaren ’80 (niet heel opbeurend, wel leerzaam) en bij Rita Mae Brown. Die broeierige boeken van haar las ik graag, maar ik had gewild dat ik meer keuze had gehad. Ook de mediatheek op school bood weinig soelaas.

Grappig is dat ik me heel goed herinner dat ik tijden met ‘Twee vrouwen’ van Harry Mulisch onder mijn arm rondliep op school, vaak net iets te opzichtig in de buurt van docenten van wie ik vermoedde dat ze lesbisch waren. Dat deed ik natuurlijk uit uitdagende overwegingen. Ik wilde gewoon heel erg graag dat iemand mij vragen ging stellen.

Jammer genoeg waren er geen docenten die dachten: ‘die griet moet eens een goed queer boek lezen, laat ik haar iets tippen.’ Mijn docent Engels bleef me maar gortdroge stukken van Shakespeare opdringen, ‘omdat ik zo’n extravagant theatermeisje was.’ Ik kwam daar niet doorheen, ik had echt een grafhekel aan die toneelstukken. Waarom liet hij me geen Virginia Woolf lezen denk ik nu, als hij me zo nodig aan de klassiekers wilde hebben? Hij had me überhaupt alleen maar hoeven vragen waarin ik dan wél geïnteresseerd was. Maar goed, misschien is dit ook een generatieding en hebben we pas later geleerd dat vragen stellen aan jonge mensen niet is om bang voor te zijn.

Er zijn onderwerpen waarover ik in mijn jeugd nooit iets heb gehoord. Thuis niet, op school niet. Zo ontdekte ik bijvoorbeeld per ongeluk wat het inhoudt als iemand transseksueel is en had ik géén idee van feminisme. Ik had allerlei vragen en onthechte meningen, en niemand gaf me er een boek over te lezen. Ik merk dat ik me daar vandaag de dag nog steeds een beetje verongelijkt over voel. Misschien is het ook wel de reden waarom ik nu zo belachelijk veel lees – ik heb voor mijn gevoel nog steeds van alles in te halen.

Waar ik me in mijn tijd in het onderwijs (en dan bedoel ik: de periode waarin ik zelf werkzaam was als docent,) wel eens zorgen om heb gemaakt, is dat er nog zoveel docenten zijn die van bepaalde onderwerpen niet weten hoe ze die moeten behandelen met jongeren. Hoe vaak er in teamvergaderingen naar mij en mijn mede-gay-collega’s gekeken werd, omdat ‘jullie wel weten hoe je dat moet bespreken met die kids,’ – dat is dus niet oké.

Alle docenten zouden die verantwoordelijkheid moeten nemen. Het kan niet zo zijn dat ik, omdat ik gay ben, de aangewezen persoon ben. Dat is een veel te grote verantwoordelijkheid. Natuurlijk deed ik het met heel veel plezier en liefde en is het heel waardevol als leerlingen een voorbeeld in je zien (de coming-outs die ik aan mijn bureau heb gehad in acht jaar tijd: niet meer na te tellen,) maar álle docenten zouden ervoor open moeten staan om te praten over identiteitvormende onderwerpen als seksuele oriëntatie, gender, feminisme, enzovoorts. Als je het lastig vindt om over sommige dingen iets legitiems te zeggen, omdat het misschien wat ver-van-je-bed is, dan zou je een leerling bijvoorbeeld een mooie documentaire of een goed boek kunnen tippen.

En kijk en lees dat zelf dan ook, alsjeblieft. Educate yourselves.

Hé, zo belanden we weer bij de literatuur. Gelukkig is er ook goed nieuws en wil ik van dit stuk absoluut geen klaagzang maken. Afgelopen februari werd er namelijk iets fantastisch gelanceerd: queerboeken.nl. Op deze website vind je een alternatieve leeslijst met queer themed titels. Er staat (al dan niet vertaalde) young adult literatuur op, maar er is ook een kopje ‘Lezen voor de lijst.’ Handig voor middelbare scholieren! De website wordt op dit moment nog gevuld en er staan nu geloof ik vijftig titels op. Dat is een mooi begin, maar er is natuurlijk nog veel meer en dat zal in de loop der tijd worden aangevuld. Ter gelegenheid van de lancering van de website bracht de organisatie (bestaande uit De Leescoalitie, COC, GSA en De Versterking) een fantastisch boekje uit met een mooi voorwoord door Arthur Japin, en vijf fragmenten uit (bekende) queer boeken, gekozen door vijf bekende Nederlanders. Dit boekje werd in een oplage van 15.000 exemplaren verspreid onder middelbare scholieren. Mijn lerarenhart bloeide helemaal op toen ik hoorde over deze actie. Het maakt me echt heel erg blij.

Niet iedereen is zo enthousiast over het initiatief als ik. Er zijn mensen die het onzin vinden, want: waarom zou je je altijd moeten kunnen herkennen in literatuur? (het moet ook niet altijd, het is gewoon fijn en leuk en soms ook helpend als het kan, dus is het goed als het beide wordt aangeboden) En: als je jongeren die gay literatuur gaat opdringen (huh?) ja, dan worden ze vanzelf gay. (als het toch eens zo eenvoudig zou zijn allemaal) En: er is toch ook geen website met een leeslijst met heteroboeken?! (sorry, mijn ogen zitten éventjes te ver naar binnen gerold om je nog aan te kunnen kijken)

Wat ik hierover eigenlijk alleen maar wil zeggen is dat uit bovenstaande commentaren maar weer eens heel duidelijk wordt waarom initiatieven als queerboeken.nl vandaag de dag nog hard nodig zijn. Oh en: dat ik hoop dat juist de níet-queer mensen ook eens een blik op deze lijst zullen werpen. Het kon wel eens heel leerzaam zijn om eens een boek te lezen over een personage waarin je je níet kunt herkennen. Dat doe ik immers ook mijn hele leven lang al. ‘Lezen met andermans ogen.’ Toevallig is dat ook de slogan van deze campagne van de Leescoalitie en ze hadden wat mij betreft geen betere kunnen kiezen.

The post LHBTIQ+ representatie in de media / deel 2 appeared first on De Groene Meisjes.