Merel Wildschut's Blog, page 19

Ik ga dit jaar wat dingen opruimen

Foto’s: Bette de Wit

In januari schrijf ik traditiegetrouw over opruimen, want dat is wat mensen doen in deze tijd van het jaar. Bij mij valt er dit jaar in letterlijke zin niet zoveel op te ruimen. Mijn huis is precies zoals ik het hebben wil, mijn kasten zijn overzichtelijk genoeg. Dit jaar heb ik andere dingen op te ruimen. Ik wil praten over het opruimen van zorgen en schaamte, twijfels en andere dingen die al veel te lang veel te veel ruimte opeisen.

Gisteren heb ik de serie How To Be Gay van Margriet van der Linden gebingewatcht. Dat ik alles in één keer moet kijken heeft voor een deel te maken met het feit dat ik mijn ogen niet van Margriet af kan houden. Zelden heb ik een vrouw zoveel zelfvertrouwen zien uitstralen. De manier waarop ze loopt en hoe ze de mensen aankijkt – ik vrees dat ik spontaan oplos in het luchtledige als ik bij haar in de buurt zou komen. Of misschien schuilt er in mij wel zo’n toekomstige veertiger, met bijpassend zelfvertrouwen. Ik hoop dat.

Margriet is ook niet altijd op deze plek geweest. Vorige week las ik haar boek; ‘De liefde niet’.  Ik kreeg daar herkenningsbuikpijn van, want haar verhaal is praktisch het mijne. Opgroeien in een strikt gelovige gemeenschap, niet kunnen zijn wie je bent, heel weinig bewegingsruimte hebben om dingen te onderzoeken voor jezelf en: de eeuwige schaamte en schuld die je met je meedraagt. Het is een heleboel verantwoordelijkheid om te moeten dragen.

De aflevering ‘The Dark Years’ van How To Be Gay was er ook weer zo eentje waar ik buikpijn van kreeg. Over een Mormoonse lesbienne die koeltjes dingen zegt als ‘ik heb er geen moeite mee dat ik lesbisch ben, ik heb gewoon geaccepteerd dat ik er niks mee kan doen.’ Het is alsof ik mezelf hoor praten, tien jaar geleden. Ik zei dan dingen als ‘God geeft iedereen een uitdaging, dit is de mijne.’ Ik word echt naar van mezelf als ik daar aan terugdenk. Ik wou dat ik mezelf destijds al meer had gegund.

In deze aflevering vertelt Margriet over haar coming out. Ze vergelijkt het met een heel groot verkeersongeluk. Je weet dat het gaat gebeuren en je hebt geen idee van de schade. Misschien gaan er wel geen overlevenden zijn, je weet het niet. Kun je je voorstellen hoeveel druk en verantwoordelijkheid dat op je schouders legt, als kind, als zoon of dochter? Dat is niet te doen. Dat weet ik uit ervaring, dat het niet te doen is. Tot nog helemaal niet zo lang geleden heb ik verschrikkelijke angsten gehad voor dat verkeersongeluk, maar het moest er een keer van komen. De brokstukken liggen nog hier en daar langs de weg, zoiets is niet zomaar opgeruimd. Ook zijn de wonden nog niet geheeld en blijven de nachtmerries nog niet uit, maar ik leef en ik doe de dingen die ik vroeger zo graag wilde doen. Ik moet daar een grote prijs voor betalen, namelijk de verantwoordelijkheid (en de consequenties) van het nooit kunnen voldoen aan dat plaatje waarvan men (mijn opvoeders, mijn gemeenschap, vrienden) dacht dat het goed voor mij was. Dat je mensen daar zo in moet teleurstellen, dat is heel zwaar voor iemand die altijd graag wil dat iedereen haar aardig vindt. Het is tijd om die jaren nu echt eens af te sluiten. Het is lang genoeg donker geweest.

Leven met een groot geheim is de allerergste vorm van hoarden die je je kunt voorstellen. Daar kan geen opruimprogramma tegenop. Het is thuiskomen, de deur opendoen en in de hal al tegen een berg spullen oplopen. Het is iets willen opzoeken op zolder, maar zoveel dozen zien staan dat je van gekkigheid niet weet waar te beginnen. Je verliest het overzicht, je weet niet meer waar dingen zijn. In welk laatje had ik nou ook alweer wat weggelegd?

Een bijwerking van heel lang moeten leven met een geheim, is dat je heel goed leert liegen. Tegen jezelf, natuurlijk, maar ook zeker tegen anderen. Ik lieg met het grootste gemak tegen mensen. Dat is niet iets waar ik trots op ben, dat is gewoon een skill die ik me in mijn jeugd heb aangeleerd, omdat dat nodig was. Vandaag de dag wil ik, natuurlijk, niet meer liegen, maar ik betrap mezelf er soms op. Wat ik langzaam begin te leren, is dat er mensen zijn tegen wie ik volledig eerlijk kan zijn, en dat ze me dan niet afwijzen of wegsturen. Dat is volstrekt nieuw voor me. Moet je je voorstellen wat voor een enorme doos met rotzooi dat is, die ik kan gaan weggooien. Wat zal ik me licht gaan voelen.

Veel te lang heb ik me laten leiden door mensen die voor mij bedachten wat goed voor mij zou zijn. Eerst volgens de regels van een heilig boek, daarna volgens de regels van hoe een goede relatie zou moeten zijn. Dan waren er nog vrienden die mij alleen maar leuk vonden als ik me gedroeg zoals zij dat voor mij hadden bedacht en wanneer je besluit met je gezicht op internet te verschijnen, zijn er ook weer heel veel mensen met heel veel meningen over ongeveer alles wat je doet. Kortom; ik ben er nooit heel erg aan toegekomen om zélf na te denken over wat goed voor mij is. Het is best wel een spannende stap om daar steeds meer op te gaan leunen. Op mezelf.

Ik heb nog een heleboel te onderzoeken en te ontdekken, en nu ik steeds meer opruim, komt daar steeds meer ruimte voor. Nu er geen partners meer zijn die veroordelend of raar doen over dingen die ik interessant vind, of die niet meer schrikken als ik uitspreek welke lucht ik nodig heb om de dingen te kunnen doen die ik voor mijn gevoel moet doen. Nu er niet meer dagelijks tegen me gezegd wordt dat ik ‘dingen altijd zo nodig anders dan anders moet doen’ hoef ik me niet meer zo’n lastig geval te voelen. Dat is namelijk hoe ik altijd bekend heb gestaan: Merel Lastig Geval Wildschut. Dat is niet leuk, echt niet, het is zelfs verschrikkelijk pijnlijk. Ik deed het namelijk nooit met opzet.

Ik hoop dat ik dit jaar nog meer schaamte en schuldgevoelens richting de stort ga sturen. Ik word doodziek van dat laagje stof. Soms is het maar heel dun laagje en kan ik het zo wegblazen, maar het is er altijd wel. Wat zou het lekker zijn als ik niet eerst zou hoeven poetsen, maar gewoon ergens in kan stappen zonder eerst al die overwegingen: kan dit wel? is dit niet vervelend voor iemand? is dit niet gênant? mag ik dit wel doen? Er is altijd zoveel te tackelen, het kost zoveel energie.

Soms is er zoveel afleiding, zijn er zoveel bijzaken, ik weet dan eventjes niet meer zo goed waar het nou eigenlijk ook alweer om gaat in het leven. Welke vrienden vormen mijn team en familie? Aan welke dingen of mensen wil ik mijn tijd besteden? Hoe verdeel ik mijn energie? Hoeveel ruimte blijft er over om voor mezelf te zorgen? Ik probeer steeds kritischer naar mijn agenda te kijken, alsof het een kamer is waar te veel spullen in staan, waardoor ik de dingen die ik echt mooi en waardevol vind, niet meer zie. Al die spullen vragen ook verzorging en verzorging kost tijd en energie. Tijd en energie kun je maar één keer verzilveren. Daarna is het weg. Ik wil daar zorgvuldig mee omgaan.

Het 2019-Opruimproject is er niet eentje dat ik er in een maand doorheen jaag. Dit gaat tijd kosten en ik heb daar wat dingen voor nodig. Zoals wat lucht, een beetje liefde en geduld. Ik kijk daar best wel tegenop, dat mogen jullie gerust weten. Maar toen ik gisteren naar Margriet keek kon ik alleen maar denken: het moet er toch een keer van komen. Ik kan niet voor altijd dat meisje blijven, ik wil die vrouw zijn.

The post Ik ga dit jaar wat dingen opruimen appeared first on De Groene Meisjes.

Mijn favoriete films, series, podcasts en boeken van 2018

Zoals beloofd schrijf ik ook dit jaar weer een overzicht van mijn favoriete films, muziek, series, podcasts en boeken. Ik las, luisterde en keek nogal wat het afgelopen jaar, dus ik moet een beetje waken voor een ellenlange lijst. Daarom kies ik in elke categorie vijf favorieten, om het nog een beetje leuk te houden voor jullie. Goed, gaan we.

Films

Ik keek dit jaar minder films dan het jaar ervoor. Ik denk dat ik te druk was met boeken lezen. Als ik al aan goede voornemens wil doen (nee), dan zou dat zijn: mijn Cinevillepas vaker gebruiken. Naar de film gaan is zo fijn, dat vind ik nog steeds. Op Eerste Kerstdag zat ik in mijn eentje in de bioscoop (dat wil zeggen: ik ging alleen, er waren wel andere mensen, best veel ook,) en dat was echt de perfecte manier om die dag door te brengen. Dat zorgde er meteen voor dat ik twee dagen later weer  naar de bioscoop wilde, dus misschien moet ik deze gang vast zien te houden. Mijn lijstje:

1. Call me by your name. Die heb ik drie keer gezien, geen schaamte te bekennen. Ik kan niet eens beginnen met vertellen waarom dit mijn favoriete film van het jaar is. Ik vind alles aan deze film mooi en lief en sexy en grappig en die muziek en oh…ik ging bíjna die millennial move van het boeken van zo’n ‘Call me by your name reisje’ naar Italië maken, maar ik wist me in te houden.

2. Lady Bird. Heb ik twee keer gezien. Vond ik aandoenlijk, grappig en hier en daar confronterend. (iets met moeders en dochters) Heel fijne film.

3. Black Panther. Jep, ik ben één van die zielen die normaal nooit naar actiefilms wil (heb nog nooit een Marvel film gezien joh,) maar omdat iedereen Black Panther goed vond, ging ik toch. Daar heb ik geen spijt van gekregen, want ik vond het heel erg tof.

4. The Shape of Water. Deze film wilde ik niet zien omdat ik niet van fantasie en sprookjes hou. Maar goed, toen zat ik in een vliegtuig naar New York en werd die film alsmaar aan me opgedrongen op het schermpje dus toen moest ik wel. En ja ok̩, toen bleek ook ik het een heel mooie film te vinden Рnet als de rest van de wereld. Dus die koppigheid moet ik soms ook maar eens laten varen.

5. The Favourite. Dit is de film die ik op Eerste Kerstdag keek. Ik had van tevoren een podcast over de film geluisterd en in die podcast hadden ze het over hoe goed, grappig én queer-minded de film was en ik dacht: nou, dat zullen we nog wel eens zien. Ook dit was weer zo’n film die ik eerst niet wilde zien, want: kostuumdrama. Kan ik niks mee. Maar goed, toen ging ik toch en stond ik na twee uur buiten te stuiteren en een vriendin een voicememo te sturen over hoé grappig en hoé sexy (stop drie heel knappe vrouwen in een film, laat ze een affaire met elkaar krijgen en je hebt me) en hoe interessant deze film is. De hele sfeer in de film is zo prachtig: een beetje duister, maar ook heel romantisch. Veel kaarslicht, veel (goede!) paardrijdscènes, veel knappe mensen.

Toevoeging: ik ging vanmiddag naar Colette en ook dat is een fijne film met mooie vrouwen in pakken en een best wel interessante verhaallijn – dus ook dat is een aanrader.

Podcasts

Over podcasts heb ik dit jaar veel geschreven, en ik zal er ook nog meer over schrijven want het is mijn favoriete medium van dit moment. Om die reden zal ik dit kopje kort houden en gewoon meteen beginnen aan mijn lijstje:

1. Heavyweight. Persoonlijke, intieme verhalen over gewone mensen die iets uit het verleden op te lossen hebben. Iedere keer dat ik een aflevering van Heavyweight luister denk ik: er is altijd hoop. Dingen kunnen altijd goed komen.

2. Luisterruit. Toen ik hoorde dat de NS een podcast had was ik niet meteen enthousiast, maar toen ik zag welk team deze podcast produceert dacht ik: ‘ok ok, ik ga wel even wat afleveringen downloaden dan.’ (wat ben ik toch een makkelijk mens hè? altijd zo makkelijk over te halen) En na één aflevering was ik overtuigd en heb ik alles gedownload en dagen lang alleen maar Luisterruit geluisterd op ieder vrij moment.

3. The Horror of Dolores Roach. Over deze podcast moet ik nog schrijven, dus ik houd het kort: een heel spannend luisterverhaal over een zwarte dakloze vrouw in New York, net ontslagen uit de vrouwengevangenis, op zoek naar een manier om weer iets van haar leven te maken. Deze podcast luistert als een film, en dat is iets heel goeds.

4. De Grote Vriendelijke Podcast. Om mijn liefde voor jeugdliteratuur nog een beetje extra te voeden luister ik trouw iedere maand naar de nieuwe aflevering van deze podcast waarin twee recensenten en auteurs de nieuwste kinderboeken bespreken. Alles aan deze podcast maakt mij blij. En alles aan deze podcast maakt mijn bankrekening een beetje leger. Dat ook.

5. Pop Culture Happy Hour. Ook vorig jaar stond deze podcast in mijn favorietenlijstje en voorlopig gaat hij daar ook niet uit. Iedere aflevering is weer een feestje en ik haal er alle goede tips voor films en series uit. Ik ben inmiddels zo gehecht aan de mening van het panel dat ik voordat ik naar een film ga eerst check wat zij ervan vinden. Ik vind het dan ook heel lekker om achteraf op te scheppen over het feit dat ik ‘al een podcast over deze film heb geluisterd’ – alsof iemand het iets kan schelen, maar goed.

(het is niet echt gelukt he, om dit kopje korter te houden? sorry.)

Series

Ik heb wel eens meer series gekeken dan in 2018, geloof ik. Toch heb ik weer heel wat uurtjes op Netflix en Videoland (dank aan het gratis 3-maanden abonnement dat ik kreeg,) doorgebracht. Mijn favorieten:

1. Wanderlust. (Netflix) Wat een lieve en sexy serie is dit. Het gaat over een getrouwd stel, met drie (jong) volwassen kinderen, dat besluit om hun relatie ‘te openen.’ Dat betekent dat er gedate wordt met anderen, wat soms heel spannend, maar soms ook vooral dramatisch is. De mooiste verhaallijnen gaan over de kinderen, die ook op hun eigen manier uitzoeken wat ze willen met de liefde. En, *spoiler alert*,  ik zeg het maar gewoon: er is een heel hete lesbische dochter die een affaire aangaat met iemand van wie je het niet helemaal ziet aankomen. Ik heb trouwens alle muziek van deze serie integraal opgenomen in mijn playlist op Spotify, want man, wat was dat goed.

2.  Alias Grace. (Netflix) Ook weer zo’n kostuumdrama dat me werd opgedrongen door iemand. Maar goed, ik ben dankbaar hoor, want ik vond het heel erg mooi en boeiend. Alias Grace is een verfilming van het gelijknamige boek van Margaret Atwood. Ik ga gewoon heel eerlijk toegeven dat ik nog nooit van Margaret Atwood had gehoord – dat is best wel beschamend, want ze is een heel belangrijke feministische schrijver.

3. The Handmaid’s Tale. (Videoland) Ja, die zag je wel aankomen hè? Inderdaad, ook een verfilming van het gelijknamige boek van dezelfde Margaret Atwood. Ik geef je twee redenen om deze serie te gaan kijken, mocht je dat nog niet hebben gedaan: ik vind het een ontzettend zorgvuldige verfilming van een boek dat best wel ingewikkeld is, en: Samira Wiley.

4. Atypical seizoen 2. (Netflix) Deze serie stond vorig jaar ook in mijn favorietenlijstje. Ik merk dat ik er een ‘zoooooooo’ met heel veel oooo’s in wil gooien om uit te drukken hoe lief ik deze serie vind. Ik vind heel veel herkenning in deze serie, omdat het over een gezin met een autistische zoon gaat, en ik kan me heel goed identificeren met zijn zus. Het enige nadeel is dat ik heel weinig sympathie voor de moeder van het gezin voel, dus van mij mag zij eruit geschreven worden volgend seizoen. (OH! MEREL! GEMEEN!) (ik zeg niet dat ze dood moet hè? kalmeer.)

5. Killing Eve. (Videoland) Ja, dit is gewoon heel spannend en de cast is zó sterk. Dit is er echt eentje om te bingewatchen.

Boeken

Ook over boeken heb ik dit jaar al heel veel geschreven. Ik heb dan ook héél veel boeken gelezen. Helaas heb ik het niet heel goed bijgehouden, (dat ga ik in 2019 wel weer doen,) en weet ik niet precies hoeveel boeken het waren, maar het is een flinke stapel. Met veel pijn en moeite heb ik vijf titels gekozen die me zijn bij gebleven en die ik jullie ook zou aanraden.

1. Normal People, Sally Rooney. Wat een lekker boek was dit. Over relaties en over hoe relaties mensen veranderen. Rooney heeft een schrijfstijl die mij heel erg bevalt, ik kan je haar andere boek, Conversations with friends, ook absoluut aanraden.

2. Moederschap, Sheila Heti. Dit boek heeft me (nog meer) laten nadenken over moederschap en dochterschap, in elke denkbare vorm. Het is niet zo dat als je dit boek leest, je een pasklaar antwoord op al je vragen hebt (‘wil ik moeder worden?’ vind ik sowieso nogal een onmogelijk vraagstuk) maar het helpt je wel bij het nadenken erover.

3. Drift, Bregje Hofstede. Dit boek leende en las ik op de valreep, bijna had ik het in januari gelezen, maar nu kan ie toch nog mee in dit lijstje. Drift voelde ik echt in mijn lichaam, als een soort buikpijn die niet heel vervelend (of stiekem misschien zelfs een beetje prettig) is. Het gaat over liefdesverdriet en relatiebreuken en seks en het is héél erg in je face, maar ik vind dat fijn om te lezen.

4. Lampje, Annet Schaap. Dit is zonder enige twijfel het mooiste kinderboek dat ik in jaren heb gelezen. Niet meer dan terecht dat de auteur (die tegelijkertijd ook de illustratrice is) zo ongeveer álle prijzen en nominaties die je binnen de jeugdliteratuur kunt krijgen heeft binnengesleept.

5. Mijn wilde tuin, Meir Shalev. Dit is een prachtig en poëtisch geschreven boek over de natuur. Of eigenlijk zelfs over een tuin, in Israël, meer is het eigenlijk niet. Dit boek gaat over bomen en vogels en insecten en bloemen en het maakte me kalm en ik kreeg er heel veel zin van om de natuur in te gaan.

Ik hoop dat je uit deze enorm lijst misschien wat leuke suggesties pikt om te gaan lezen, luisteren of kijken. Laat het me vooral weten! Ik ben heel benieuwd naar wat ik in 2019 allemaal weer ga ontdekken. Jullie zullen het vast wel weer op de Groene Meisjes voorbij zien komen :) 

The post Mijn favoriete films, series, podcasts en boeken van 2018 appeared first on De Groene Meisjes.

Lief Winterlichaam,

Lief Winterlichaam, hoi Feestkilo’s,

Allereerst: hoe gaat het met jullie? Sorry dat ik dikwijls verzuim daarnaar te vragen. Te vaak barst ik vrijwel direct los in een klaagzang of juist in een lofrede over hoe jullie eruit zien of aanvoelen, zonder me af te vragen hoe het nou eigenlijk met jullie gáát. Dat spijt me. Hoe waren jullie afgelopen maanden, zo van de beginnende herfst tot nu, net na de feestdagen? Hebben jullie een fijne tijd met elkaar? Ik hoop het. Ik heb namelijk wel een fijne tijd met jullie – meestal dan. Jullie weten dat ik in ieder geval mijn best doe.

Nu ik dit heb gevraagd voelt het als niet meer dan terecht om een welgemeend excuus te maken naar die ochtend, een paar weken geleden, dat ik jullie toch weer eens meenam naar een weegschaal. Het was niet helemaal mijn bedoeling, maar die dingen gebeuren. En sorry Feestkilo’s, ik had bedacht niet zo van je te schrikken, maar toen het puntje bij paaltje kwam vond ik het toch een beetje lastig om je te zien. Ik hoop niet dat je dit al te persoonlijk opvat, maar je voelt soms een beetje als een ex voor wie ik nog warme gevoelens koester, maar die ik liever niet zie omdat dingen dan ingewikkeld worden. Ik weet ook nooit helemaal zeker of wij nou exen zijn of niet, want we blijven ook maar bij elkaar terugkomen. Misschien moeten we eens een goed gesprek voeren over verdergaan als vrienden, als jij daar ook voor openstaat.

Winterlichaam, ik wil jou een compliment maken over je veerkracht. Over hoe je dit seizoen al een paar verkoudheden hebt getackeld, hoe je me iedere dag (weer of geen weer) van A naar B fietst en hoe je lief en geduldig voor me bent als ik te veel drink of te weinig slaap of me niet warm genoeg kleed of vergeet de kachel aan te zetten en totaal verkleumd met je in bed ga liggen – hoe je het onder deze omstandigheden iedere dag weer voor elkaar krijgt om op te staan en te functioneren, dat is me wel eens een raadsel. Oh en heb je opgemerkt hoe goed die yogalessen gaan? Heb jij niet ook het idee dat we steeds sterker worden? Ik hoop dat je hoort dat ik milde gedachten over je heb tijdens die lessen, over hoe trots ik op ons ben en hoe fijn en hoe zacht je voelt op die momenten.

Ik vraag me wel eens af: hoor jij het eigenlijk ook als iemand anders liefkozende gedachten over jou heeft? Of hoor je het alleen als ik die dingen denk of zeg? Zelf denk ik wel eens dat ik die dingen wel hoor, maar niet echt hóór, snap je? Laatst nog zei iemand de allerliefste dingen over jou, maar ik denk dat het niet echt bij me binnenkwam. Toen ik daar achteraf over nadacht realiseerde ik me dat ik niet echt met jou in contact stond op dat moment – sterker nog, je leek heel ver weg. Kunnen we daar aan werken samen denk je? Kunnen we een manier vinden om, als iemand ons aanraakt, dat we elkaar dan even een teken geven of zo? Zo van ‘we zijn hier samen’? Dan zou ik me misschien wat minder alleen voelen.

Feestkilo’s, jij bestaat geloof ik voornamelijk uit kerstkransjes en pompoensoep. Vooruit, laat ik de rode wijn en de risotto niet vergeten. Is ook gewoon allemaal heel lekker hè? Dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen. Kijk, ik weet ook dat je weer gaat verdwijnen, want zo gaat het ieder jaar als ik verhuis naar Zomerlichaam. Ik doe dat niet eens heel bewust, dat weet je. Ik heb jou en Winterlichaam immers de belofte gedaan om niet meer te gaan diëten want daar werden we allemaal niet gelukkig van en het kwam onze relatie absoluut niet ten goede. Ik denk dat ik je volgend jaar dan gewoon weer zie? Ik weet niet hoe dat met jou zit, maar ik vind het wel prettig om dat soort dingen gewoon maar te weten.

Lieve alle twee, echt wel heel erg dankjewel voor alles wat jullie voor mij doen. Ik hoop dat ik jullie een beetje trots maak door deze brief te schrijven. Vorig jaar zou deze brief nog een heel stuk strenger zijn geweest, vol verwijten en boze gedachten. Daar ben ik gelukkig wel een beetje overheen. We doen het niet slecht hè? Dat mag ook best wel eens gezegd worden.

Heb een fijne tijd verder, laten we mild voor elkaar blijven.

Veel liefs van jullie loyale bewoner,

M.

The post Lief Winterlichaam, appeared first on De Groene Meisjes.

Fijne dingen van 2018

Ik schreef al jaaroverzichten lang voordat het cool was om te doen. In 2013 al, namelijk. Maar goed, ik drink mijn koffie ook met havermelk, dus ik ben er zo één. Wat waren de dingen die mijn 2018 (fijn) maakten? Ik neem je mee op excursie naar mijn afgelopen kalenderjaar.

Werk

Ik begin niet met het kopje werk omdat ik denk dat dat moet. Dat mensen altijd maar losbarsten over werk en druk zijn als je ze vraagt hoe het gaat, daar ben ik inmiddels wel een beetje overheen. Maar mijn blog ís mijn werk, en het brengt me mooie dingen, en daarom voelt het als logisch om daar iets over te vertellen.

Zoals ieder jaar deed ik weer allerlei toffe dingen voor mijn werk. Ik ging op reis, ik had leuke samenwerkingen, ik ontwaakte uit een lange winter/lente/zomerslaap en begon überhaupt weer met regelmatig bloggen, ik ging heel sporadisch naar evenementen waar ik dan aardige mensen ontmoette en ik kreeg mooie kansen. Het maken van de Groene Podcast was by far de leukste kans die ik kreeg. Podcasts zijn geweldig, Dennis (de radiomaker en inmiddels vriend met wie ik de podcaste maakte) is geweldig, jullie reacties zijn geweldig – ja hoor, allemaal even geweldig :) Ik kan er echt niks anders over zeggen, het was echt een feest om te doen en ik zou het zo weer doen. En ik hoop het ook in 2019 weer te gaan doen, want Dennis en ik willen erg graag een nieuw seizoen opnemen.

Het andere ontzettend fijne dat 2018 me gebracht heeft op werkgebied is mijn stagiaire Bette. Wat een lot uit de loterij is zij zeg. We maakten kennis, ergens in de zomer bij de Coffee Company en ik wist: ja hoor, die past wel bij mij. En dat bleek ook. Het samenwerken gaat soepel en vlot, Bette heeft leuke ideeën, het is altijd gezellig om op pad te gaan samen én ze maakt prachtige foto’s. Bette aannemen heeft ervoor gezorgd dat ik weer ritme en structuur in mijn werk heb gevonden – en daar was ik heel erg aan toe, want ik was na een ‘sabbatical’ (niet echt, maar een soort van) een béétje de draad kwijt. Dankjewel lieve Bette!

Clubjes

In 2018 gebeurden er twee fantastische dingen. Ten eerste kreeg ik de leesclub die ik altijd al wilde. Ik begon er zelf namelijk eentje, in de bibliotheek van Rotterdam. En na een tijdje lieten we de leesclub van Adem Inn en die van mij samensmelten en nu is dat een heel leuke club met mensen die net als ik ‘gewoon een beetje leuk willen praten over boeken.’ Het is eens per zes weken en ik heb er altijd weer zin in. Ik ben er ook echt trots op als ik mensen vertel dat ik een leesclub heb, (of bij een leesclub zit, het is maar net hoe je het bekijkt,) het doet het goed op feesten en partijen.

Ook Dikke Vinger, de body positivity supportgroep die ik dit jaar samen met mijn collega Non oprichtte bij Adem Inn, maakt me heel blij. En niet alleen omdat het heel erg fijn is om te kunnen praten over dingen waar ik tegenaan loop in mijn ‘dik-zijn’, maar vooral ook omdat de mensen die ik hier heb leren kennen echt fantastisch zijn. Het zijn stuk voor stuk lieverds met wie ik heel veel plezier heb. Ik bedoel, we doen kledingruilfeestjes, waarbij we zonder schaamte in ons ondergoed in de kamer staan, met in de ene hand een chocoladekoekje en in de andere hand een glitterjurkje. I’m living my best life, denk ik op zulke momenten.

Highlights

Tussendoor wil ik even wat random highlights met jullie delen. Van die dingen die de boeken in kunnen als dierbare herinneringen.

Zoals bijvoorbeeld mijn verjaardag, op 4 augustus, tijdens de Gaypride in Amsterdam. Dat vierde ik met mijn allerliefste vrienden om me heen, bij wie ik me zo veilig en welkom voel. En dat dat dan in een roze versierd glitterend Amsterdam is, met regenboogtaart en heel veel dansjes, dat maakte alles af. Mijn verjaardag is, net als de kerstdagen en oud en nieuw, beladen en ingewikkeld. Maar dit jaar voelde alles licht en vrolijk, en heb ik echt eens kunnen genieten van het jarig zijn.

Over de mensen bij wie ik me zo veilig voel gesproken: dit jaar werden Merlin, Dirk Jan en Hannah nóg belangrijker voor me dan ze al waren. Zij zijn mijn team, ik hou van deze mensen en zij van mij, en ze vinden elkaar ook allemaal nog eens leuk (wat een cadeautje is dat,) en ik weet dat we altijd op elkaar kunnen rekenen. Ik heb nog meer heel erg lieve vrienden, van wie ik ook heel veel houd en zo heb ik eigenlijk een familie voor mezelf gecreëerd, denk ik soms wel eens. Ik moet een beetje tranen als ik hieraan denk, omdat ik er zo blij mee ben.

Iets anders waar ik heel fijne herinneringen aan heb, is aan alle momenten die ik dit jaar buiten in de natuur heb doorgebracht. Dat waren veel meer momenten dan de jaren hiervoor en daar heb ik heel erg van genoten. Het fijnste waren de knisperende schelpenpaadjes in de duinen van Schiermonnikoog, maar opwarmen met thee en taart na een frisse wandeling in het herfstbos was ook heerlijk. Ook in mijn eigen (stadse) omgeving lette ik meer op dingen als veranderde kleuren aan de bomen of vogelsoorten die ik nooit eerder zag. Ik merk dat ik meer en meer neig naar natuurvakanties dan naar stedentrips en als iemand me op een wandeldate vraagt kan ik mijn geluk niet op. Buiten zijn is zo belangrijk.

Liefde

In 2018 was er heel veel liefde. En een beetje drama, want lesbisch zijn gaat daar nu eenmaal mee gepaard. Laatst zei ik nog tegen Merlin: ‘Ik wil dingen graag overzichtelijk houden.’  Toen zei zij: ‘Schat, je bent lésbisch.’ Toen zei ik: ‘Oh ja, dat is ook zo. Laat maar.’

Maar goed, ik ging op allerlei fijne dates met leuke vrouwen, ik beleefde avonturen in de avonduren (mijn persoonlijke slogan die in 2018 erg goed uit verf kwam,) ik leerde dingen over mezelf, ik werd verliefd of misschien toch ook niet, nee niet – of weet ik veel? Dat gedeelte van mijn liefdesleven is me nog niet helemaal duidelijk geworden. Laat ik dat in 2019 allemaal nog maar eens rustig bekijken. Ik heb geen haast.

Persoonlijke ontwikkeling

Toen ik deze zomer mijn enkel op twee plekken brak en het gips in moest en Dirk Jan mijn huis kwam schoonmaken, toen dacht ik terwijl ik op de bank naar hem zat te kijken: hey, dit kan ik nu. Ik kan nu toelaten dat ik word geholpen ergens mee. Ik durf ook om hulp te vragen. Ik vroeg bijvoorbeeld mensen om boodschappen mee te nemen als ze langs kwamen, of om samen te eten omdat ik me een beetje alleen voelde met dat been in dat ellendige gips. Er gebeurden allemaal lieve dingen, zoals Jennie die sapjes kwam brengen zodat ik toch een beetje vitamines binnen kreeg nu ik niet naar buiten kon, Suus die toen ze op bezoek kwam ook nog even de stofzuiger door mijn huis haalde – er waren allemaal gebaren van mensen die iets voor me wilden doen en ik sputterde niet eens tegen zoals ik dat vroeger wel zou hebben gedaan. Dat is een behoorlijke ontwikkeling voor me.

Het werd ook weer eens duidelijk dat ik mezelf toch vaak een beetje kan overschatten. Ik schreef me in voor een premaster in Tilburg, werd toegelaten en was in de gloria. En toen het erop aankwam, bleek dat ik veel te lang van mijn spaargeld geleefd had, veel te lang niet echt gewerkt had (ik was gewoon met andere dingen bezig, zo ging dat) en ik kwam tot de conclusie dat nu gaan studeren helemaal niet haalbaar was. Dus ik nam mijn beslissing terug en cancelde de inschrijving. Daar moest ik om slikken, want het voelde als falen, maar inmiddels weet ik dat ik – als ik wil – volgend jaar het weer opnieuw kan proberen. Stiekem vind ik het hartstikke eng, want ik heb nog nooit één dag op een universiteit rondgelopen en misschien ben ik wel veel te dom. En misschien is zo’n master wel veel te zwaar voor me en kan ik het niet af maken. Ik heb, zoals je misschien merkt, op dit gebied nog het één en ander te ontwikkelen. Inmiddels ben ik er wel over uit dat ik dat wil aangaan. Het is ook niet erg om een beetje bang te zijn en ik wil niet voor dingen (die ik heel erg graag wil) weglopen.

Over dingen leren gesproken: ik luisterde dit jaar oneindig veel podcasts en las stapels boeken en ik heb echt het gevoel dat ik daardoor dingen heb geleerd die ik anders nooit geleerd zou hebben. Mijn blik op de wereld is veranderd. Ik heb meningen bij moeten stellen of nuanceren en ik heb geleerd om kwesties vanuit verschillende perspectieven te bekijken vóórdat ik er überhaupt een mening over vorm. Toen ik deze week opnames had voor een podcast en ik een uur lang werd geïnterviewd over dik zijn, toen merkte ik; hey, ik kom behoorlijk beslagen ten ijs hier. Ik vertelde geloof ik een steekhoudend verhaal en ik onderbouwde mijn gedachten over dingen best wel goed. Dat was een kleine overwinning voor me, want als er iets is waar ik onzeker over kan zijn dan is het wel dat ik altijd denk dat mensen denken: ‘waar hééft die griet het over?!’

Dit jaar heb ik ook veel nagedacht over mijn seksualiteit. Of nee, ik heb er niet alleen over nagedacht, ik heb er ook van alles over onderzocht. Dat is niet echt een onderwerp waar we heel snel over praten hè? Dat is eigenlijk wel jammer, want het is volgens mij hartstikke belangrijk. Als ik even voor mezelf spreek, dan is het nog maar sinds kort dat ik überhaupt een beetje weet hoe seks voor mij ‘werkt.’ Op mijn seksualiteit rustte (of rust nog steeds wel hoor, ik ben er nog niet) een enorm laag schaamte en schuldgevoelens en lange tijd heb ik het volstrekt onnodig gevonden om dat eens te onderzoeken. Zo begon ik vol schaamte te luisteren naar podcasts over seks en allerlei vormen in relaties, of las ik boeken, of praatte ik erover met anderen, of nouja, probeerde ik dingen. Dat is wel een beetje life changing, vind ik. Ik denk dat we onszelf dat allemaal moeten gunnen.

Tot slot twee dingen die volstrekt onbelangrijk lijken maar het niet zijn: ik liep mijn dr Martens (na vier jaar!) eindelijk in én ik las boek 3, 4 en 5 van Harry Potter. Iets met doorzettingsvermogen en mezelf iets gunnen, denk ik.

2019

Ik heb wel zin in een nieuw jaar. In mooie nieuwe samenwerkingen (er komt een samenwerking met de Vogelbescherming aan en ik ben daar heel excited over want het betekent dat ik de natuur in mag voor mijn werk,) in nieuwe reisjes, nieuwe avonturen, liefde en plezier, kunst en cultuur, eten en drinken.

Voor 2019 gun ik mezelf om steeds minder bang te zijn om bang te zijn. Om vaker maling aan dingen te hebben en gewoon eens iets doms te doen (natuurlijk nooit ten koste van een ander) zonder het gevoel te hebben dat te moeten onderbouwen. Om vaker Merel en niet altijd maar ‘Merel van de Groene Meisjes’ te zijn. Om meer te dansen, meer te lachen en meer te kussen.

Alle liefs en een mooi en gelukkig jaar voor jullie allemaal,

Merel.

The post Fijne dingen van 2018 appeared first on De Groene Meisjes.

Mijn reisjes van 2018

Sms ‘REISMEISJE AAN’ naar 0909belmijniet 

Het is inmiddels een beetje een traditie geworden om aan het einde van het jaar op een rijtje te zetten welke reisjes ik zoal gemaakt heb dat jaar. Het ene jaar zijn dat er heel veel, of heel veel in het buitenland, en het andere jaar zijn het er minder en bleef ik dichterbij huis. Dit jaar was reistechnisch gezien best wel een rustig jaar voor mij en dat was helemaal prima. Veel reizen kan voor iemand die het liefste thuis is (lees: snel last van heimwee krijgt) veel stress geven en je kunt je afvragen waarom je jezelf dat per se aan zou willen doen als het niet hoeft. Dit jaar hoefde ik voor werk niet heel vaak naar het buitenland en daar was ik helemaal oké mee. Toch maakte ik een paar heel toffe trips en ik ga ze voor je op een rijtje zetten met de leukste foto’s erbij.

Januari

Ik begon het jaar in Berlijn, waar het ontiegelijk koud was, maar wát een fijne trip was dit. Zo eentje met heel veel koffie om warm te blijven, knuffels en fijne gesprekken met Scott en Eva en vegan donuts tot ik misselijk werd. Ook dit begint trouwens een kleine traditie te worden; Berlijn in januari. Ik heb voor dit jaar nog niet geboekt, maar wat niet is kan natuurlijk nog komen.

Februari

In februari zocht ik de zon op in Portugal. Daar was ik drie keer eerder geweest, maar dan in Lissabon en in de Algarve. Dit jaar reisde ik af naar Porto, waar alles roze was en waar de zon inderdaad scheen. Dat was precies wat ik nodig had op dat moment, dus daar kijk ik met plezier op terug.

Maart

De hele maand maart bleef ik in Nederland. Misschien niet écht een reisje, maar wel heel tof: ik sliep in Amsterdam in een hijskraan. Ik was gelukkig in fijn gezelschap, want toen de stroom uitviel (!) was ik wel heel eventjes een klein beetje bang. Avonturen in de avonduren – de hijskraaneditie,  zullen we maar zeggen. Het was fijn om weer even toerist te zijn in Amsterdam .

April

In april ging ik met Dirk Jan naar New York, waar we echt de tijd van ons leven hadden. Wat een geweldige week was dit Gent te rijden. Ik hou van Gent, het is er zo knus en je kunt er zo lekker eten. Ook dat waren twee heel fijne dagen met Hannah.

Mei

In mei ging ik twee keer op reis voor mijn werk. Eén keer naar Brussel, met een groep bloggers, en één keer naar Parijs, met Hannah en Dirk Jan. Dat laatste was ook weer zo’n avontuur voor in de boeken. Wanneer mag je nou je nicht en je beste vriend meenemen op een reisje voor je werk? Zo leuk!

Juni

Ook in juni ging ik weer twee keer naar het buitenland voor mijn werk. Eén keer naar Milaan, voor Lush, wat echt te gek was, want er was net een verpakkingsvrije winkel geopend in het kader van World Oceans Week. Daarbij komt dat ik gek ben op Milaan en er alleen maar heel fijne herinneringen aan heb (aan mijn vakanties met Jamie daar, bij haar familie) dus ik was blij om daar weer eens te zijn. Later die maand reisde ik weer af naar Berlijn, voor een samenwerking met de NS. Net als in Parijs ging ik op zoek naar toffe musea in de stad, om er vervolgens een blogpost over te schrijven. Was erg leuk om te doen.

Juli en augustus

Hier had ik twee redenen om niet op reis te gaan: het festivalseizoen brak aan, dus ik had het te druk met feesten, en: ik brak mijn enkel. Dus ja, dan zit reizen er gewoon even niet in. Het was heerlijk om de zomer op festivals en in Rotterdam door te brengen. Ik had ook eigenlijk nergens anders willen zijn.

September

In september mocht ik weer twee keer op een tripje voor mijn werk, maar dan wel lekker dichtbij huis. Ik ging namelijk uitwaaien op Schiermonnikoog (wat ik echt fantastisch vond) en ik mocht een duurzame shopgids ontwikkelen voor/in Antwerpen. Ook dat was erg leuk om te doen en daarbij komt: Antwerpen is altijd een goed idee.

Oktober

De hele maand oktober was ik thuis. Ik weet niet precies waarom, misschien was er niet eens echt een reden voor, maar het was prima. Ik was veel thuis en veel met Bette aan het werk en op stap :)

November

In november mocht ik voor werk twee dagen naar Nijmegen, wat ik altijd leuk vind want ik ben gek op die stad en op de mensen die er wonen, en ik zou voor werk naar Brighton, voor Ben&Jerry’s, maar dat kon door persoonlijke omstandigheden niet doorgaan. November was een beetje het startpunt van een weer wat moeilijker periode, waarvoor ik nu weer wat intensievere therapie volg, dus het is ook gewoon helemaal prima om het even rustig aan te doen.

December

Maar onder ‘rustig aan doen’ versta ik wel ook: kerstlichtjes kijken in Brugge. Want dat was wel even heel fijn afgelopen weekend. Glühwein, kerstmarkten, kerstlichtjes en een hotelkamer met een bad – wat wil een mens nog meer?

Als ik het goed geteld heb, zijn het toch weer twaalf reisjes in een jaar tijd. Het zijn er wel eens veel meer geweest, maar dit is precies mooi zo. Voor 2019 heb ik wel een paar wensen. Ik zou dolgraag een weekend op Terschelling zitten, ik wil graag naar Marokko of Israël, naar Oslo (waar Nijmegen dit jaar Green Capital was, is Olso dat in 2019, dus dat lijkt me tof) en ik zou graag naar Keulen willen om mijn vriendin Suus te bezoeken, die van Berlijn naar daar verhuisd is. En eigenlijk is mijn jaar niet compleet als ik niet minstens één keer in Berlijn ben geweest, dus daar moet ik maar eens even naar kijken.

Zo vult het jaar zich vanzelf weer. Leuk. Ik heb er altijd weer zin in, want naast dat ik reizen best wel ingewikkeld vind, vind ik het vooral ook heel leuk en leer ik er altijd weer van alles van (al dan niet over mezelf). Ik vind het ook leuk om na te denken over de plekken waar ik nog níet ben geweest en welke er dan voorrang krijgen om die te gaan bezoeken. En als ik dan achteraf terugkijk op zo’n jaar, dan ben ik eigenlijk op allerlei andere plekken geweest dan ik gedacht had. Grappig is dat. Dus dat lijstje hierboven moet je ook niet zien als een strak plan, want we zien wel waar ik dit komende jaar allemaal weer zal belanden :)

Wat is het mooiste reisje dat jij in 2018 maakte? En heb je plannen voor 2019? 

The post Mijn reisjes van 2018 appeared first on De Groene Meisjes.

Mijn favoriete podcasts van dit moment (deel 2)

Twee weken geleden publiceerde ik de blogpost ‘Mijn favoriete podcasts van dit moment, deel 1′ en daar kreeg ik heel veel leuke reacties op. Waarvoor dank! Zoals ik in de post al zei, heb ik (altijd) te veel tips en wilde ik jullie niet in één keer overladen met allemaal dingen die je moét luisteren – dus nu doe ik dat alsnog, maar dan verspreid over twee blogposts. Ja sorry, als het over boeken of podcasts gaat word ik nou eenmaal enthousiast en dan wil ik alles met jullie delen. Ik word regelmatig ‘leesmoeder’ en ‘wandelend reclamebord voor podcasts’ genoemd. Ben best trots op die reputatie. Heb er hard voor gewerkt.

Where should we begin

Ja, dat is dus de titel van de podcast hè? Where should we begin, with Esther Perel. Wie Zomergasten heeft gekeken (of geluisterd, want ook daar is een podcast van!) heeft ongetwijfeld van Esther Perel gehoord. Ik had het idee dat heel Nederland verliefd in één klap verliefd op haar was. En terecht. Ik luisterde haar podcast al een tijdje, op aanraden van een collega-blogger met wie ik op persreis was en met wie ik ein-de-lijk eens podcasttips kon uitwisselen. Gelukkig kom ik steeds vaker mede-podcastjunkies tegen, maar naar mijn smaak zijn toch nog te weinig mensen fan van het medium.

Terug naar Esther Perel: zij is een heel beroemde (zeg maar gerust: wereldberoemd) psychotherapeut, en wanneer je naar haar luistert heb je het idee dat zij echt álles van de liefde en seksualiteit weet. Dat is natuurlijk niet zo, want niemand kan ooit alles weten, maar ik denk dat Perel echt heel erg in de richting komt. In de podcast gaat ze iedere aflevering met een koppel (alle denkbare samenstellingen mogelijk) in gesprek, over hun relatie en seksleven. Dat is natuurlijk mega intiem allemaal, maar daar gaat Perel echt heel erg goed mee om. Ik heb al meerdere keren met tranen in mijn ogen op de fiets gezeten (omdat het zo aandoenlijk was, of omdat de liefde zo ingewikkeld kan zijn) maar ik heb ook hardop gelachen (again: omdat het zo aandoenlijk was, of omdat de liefde zo ingewikkeld kan zijn.) Wat ik leer van deze podcast is dat er geen probleem of issue is dat niet besproken kan worden, dat we allemaal mensen met eigen behoeften en schaamte zijn en dat de liefde op allerlei manieren kan bestaan tussen mensen. Ik word van iedere aflevering heel gelukkig.

Deze podcast is Engelstalig. 

DAMN, HONEY!

Behoefte om je kennis van het feminisme een upgrade te geven? Luister dan naar Damn, Honey! Deze super toegankelijke podcast van Marie Lotte en Nydia gaat over ‘alle shit waar je als vrouw van deze tijd mee moet dealen.’ Dat vat het wel mooi samen, ja. Iedere aflevering is er een gast met wie over feministische zaken wordt gesproken en dat is vaak erg interessant en leerzaam.

Ik vind de podcast vooral vermakelijk en eerlijk. Marie Lotte en Nydia zullen het meteen toegeven als er bepaalde onderwerpen zijn waarover zij zelf nog meer moeten leren. Dat vind ik een enorme kracht, om zo transparant te durven zijn. Ook vind ik het lekker als de meiden zich opwinden over iets en echt boos worden. Ik zit dan met een grote glimlach in de trein te luisteren: YES, ze worden ergens boos om. FEISTY! Tegelijkertijd wordt er veel gelachen in iedere aflevering en dat maakt dat het heel toegankelijk is en blijft. Love dat. Er zijn nog maar weinig Nederlandse feministische podcasts en ik ben daarom erg blij met dit initiatief. Als het goed is ben ik ergens in 2019 ook te gast in de Damn, Honey podcast, dus daar kijk ik alvast naar uit!

D eze podcast is Nederlandstalig. 

Heavyweight

Toen ik Heavyweight getipt kreeg – dankjewel nogmaals daarvoor Eline, – had ik zo’n periode van ‘ik kan en wil alleen maar Heavyweight luistern, dus sorry, ik ben emotioneel onbereikbaar.’ Ik moest namelijk álles terugluisteren wat ik had gemist. Nou, dat was nogal wat, want deze podcast bestaat al wel een hele tijd. Inmiddels zijn er 23 afleveringen van ieder ongeveer een uur. Dat is een flink taakje, maar het is het helemaal waard en inmiddels ben ik helemaal bij.

Heavyweight is een Gimlet Media podcast en ik kan niet anders dan zeggen dat Gimlet producties stuk voor stuk geweldig zijn. Maar, Heavyweight vind ik vooral zo briljant vanwege het concept en vanwege de maker en host: Jonathan Goldstein. Ik zal proberen uit te leggen waar Heavyweight over gaat:

Iedereen heeft dingen gedaan of niet gedaan waar hij spijt van heeft. Er zijn mensen die je uit het oog bent verloren, er zijn onuitgevoerde plannen en verbroken beloften. Er is sluimerend liefdesverdriet, er zijn onontdekte geheimen en onopgeloste ruzies. Over dit soort onderwerpen gaat de podcast. Iedere aflevering gaat Jonathan op zoek naar zo’n verhaal. Een persoonlijk verhaal van iemand die iets heeft op te lossen of uit te zoeken. Jonathan helpt die mensen daarbij. Dat is soms grappig, soms verdrietig of ontroerend, soms zelfs spannend. Soms worden dingen daadwerkelijk opgelost, soms ook niet.

Iedere aflevering heeft als titel de naam van de persoon over wie het verhaal gaat. De afleveringen zijn allemaal ontzettend persoonlijk en intiem, en je hebt als luisteraar echt het gevoel dat je iemand een beetje hebt leren kennen. En dat vind ik misschien ook wel het mooiste aan deze podcast. Het gaat over onbekende, échte mensen met echte verhalen. Die mensen en die verhalen zou ik zonder Heavyweight misschien wel nooit hebben leren kennen.

Je merkt misschien al wel aan hoe lang van stof ik ben dat dit één van mijn meest favoriete podcasts ooit is? Mocht je uit 23 afleveringen Heavyweight niet weten waar te beginnen, dan heb ik hier drie aanraders: #5 Galit (zoveel herkenning, huilen!) , #11 Christina (nog meer huilen) en #21 Rachael (minder huilen, wel heel herkenbaar).

Deze podcast is Engelstalig.

De Groene Podcast

Stiekem is dit natuurlijk gewoon een goede gelegenheid om reclame te maken voor mijn eigen podcast. Of wacht even, dat hoeft niet stiekem eigenlijk, want ik ben er heel trots op. Hey, ik heb dus een eigen podcast en hij is heel tof en ik zou het heel erg leuk vinden als je hem zouden luisteren als je dat nog niet hebt gedaan! Het eerste seizoen van de Groene Podcast gaat over voedselverspilling. Over hoe dat probleem ontstaat en groeit, maar ook over wat wij er (op alledaags niveau) aan kunnen doen om dat tegen te gaan. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden!

Deze podcast is Nederlandstalig. 

Inmiddels luister ik alweer twee nieuwe podcasts én een luisterverhaal, dus ik kan binnenkort alweer aan een derde blogpost met tips beginnen. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen en iets aan de tips hebben :) Trouwens, een vraagje voor jullie: is het gewenst als ik een jaaroverzicht maak met mijn favoriete boeken, podcasts, films, series en muziek van 2018? Een soort groot jaaroverzicht van mijn grootste aanraders? Laat het me maar weten in de comments! Voor nu: veel luisterplezier de komende tijd en tot snel!

The post Mijn favoriete podcasts van dit moment (deel 2) appeared first on De Groene Meisjes.

Amelisweerd en de Veldkeuken

Foto’s: Bette de Wit

Eén van de dingen waar ik heel erg blij mee ben dit jaar, is dat het me eindelijk lukt om vaker naar buiten te gaan. Dit jaar ben ik vele malen meer buiten geweest (en dan bedoel ik natuurlijk: de natuur in) dan de jaren hiervoor. Steeds vaker krijg ik de kriebels en wil ik de stad uit. Misschien heb ik het buitenmeisje in mij eindelijk een beetje omarmd, of misschien word ik gewoon oud en krijg ik andere behoeften. Hoe dan ook, ik voel me er goed bij en buiten zijn, bij weer of geen weer, doet me altijd goed. Bette en ik reden vorige week naar landgoed Amelisweerd, vlakbij Utrecht, waar we wandelden en waar we ook heel lekker aten bij de Veldkeuken.

Moet je die rode Greenwheels auto nou eens lekker zien afsteken tegen die grijze lucht

Amelisweerd is overigens prima te bereiken met het openbaar vervoer. Je zou bijvoorbeeld kunnen fietsen vanaf station Utrecht Vaartsche Rijn. Je zou daar een OV fiets kunnen huren en zo verder kunnen gaan. Ook stopt er een bus voor de ingang van het landgoed, die rijdt gewoon vanaf Utrecht Centraal en ik denk dat je er dan maximaal een half uurtje over doet. Wij kozen vandaag voor de Greenwheels omdat we ook nog naar een kringloopwinkel verderop gingen en omdat het regende. Dit is geen gesponsorde post voor Greenwheels trouwens – ik ben al jaren lid, naar grote tevredenheid. Ik betaal dus gewoon lekker zelf :)

Amelisweerd is een prachtig landgoed, dat nog van Napoleon is geweest, die er een koninklijke residentie van wilde maken. Sinds 1951 is Oud-Amelisweerd van de gemeente Utrecht en in 1963 kreeg de gemeente Nieuw-Amelisweerd ook in haar bezit. Nu is het dus een landgoed of een natuurgebied dat voor iedereen toegankelijk is. Je kunt er wandelen en recreëren – het is een begrip in de omgeving, heb ik begrepen van de Utrechters in mijn omgeving.

Ik was één keer eerder op Amelisweerd geweest, in mei 2017, voor een shoot met Aline. Het was toen super mooi weer. (kijk maar – klik!) Nu, in december, staan de groenten in de moestuin er heel anders bij dan in mei. De spruitjes en de boerenkool staan dapper te groeien – grappig, je ruíkt echt kool en spruitjes als je er langs loopt. In de pluktuin zijn op dit moment geen bloemen te vinden. Dat komt over een paar maanden weer. Het leuke is dat er een biologisch winkeltje bij de tuinen te vinden is, waar je verse groenten kunt kopen. En in de zomermaanden kun je er ook zelf je boeketten plukken. Dat wil ik zeker eens gaan doen.

Na een wandeling over het landgoed kun je lekker bij de Veldkeuken neerstrijken. Wat een fijne plek is dit! Ik kan me zo voorstellen dat je hier in de lente en zomer heerlijk op het terras kunt zitten, met een koud wijntje en een borrelplank. Ik zie mezelf al zitten.

Wij hielden het bij een stevige lunch (brood met korianderpesto en gegrilde schorseneren) en een koffie. En toen we naar huis gingen, namen we uiteraard  brood uit de bakkerswinkel mee. Ik bedoel, probeer dat lekkere brood maar eens te weerstaan – niet te doen. Ik koos voor een abrikoos-hazelnotenbroodje en dat was echt fantastisch. Volgende keer ga ik denk ik voor het ‘houthakkersbrood’. Al was het maar omdat het brood dan bij mijn lesbische houthakkersblouse past. Cute.

Voldaan na een goede portie frisse lucht aan mijn hoofd én content met een goede broodscore vertrokken we weer naar Rotterdam. Wat een fijne plek is dit zeg. Ik wil hier vaker naartoe. Er schijnt ook een pannenkoekenhuis te zijn, en ik wil naar de pluktuin in de zomer. Je kunt hier trouwens ook kanoën, heb ik me laten vertellen. Je maakt dan een flinke tocht (van 2 uur) en eindigt dan bij de Veldkeuken. Dat laatste klinkt fantastisch – kanoën, daar doe ik niet aan. (iets met bootvrees) Maar wandelen, dat wil ik altijd wel. Ik kan niet wachten om Amelisweerd een keertje in de sneeuw te bewonderen. Romantisch moet dat zijn. Of in de herfst, als alle bomen nog blad hebben. Ik ben benieuwd!

Om Amelisweerd en de Veldkeuken met de auto of iets te bereiken, kun je navigeren naar Koningslaan 11A in Bunnik. Je auto parkeer je gratis aan het begin van het terrein op de grote parkeerplaats.

Of pak bus 41 richting Wijk bij Duurstede vanaf Utrecht Centraal en stap uit bij halte Bunnik, Oud Amelisweerd.

Ik ben benieuwd wie van jullie hier wel eens geweest is! Of wie heeft er zin gekregen om op pad te gaan?

The post Amelisweerd en de Veldkeuken appeared first on De Groene Meisjes.

Duurzame kerstcadeaus

Foto’s: Bette de Wit 

De ‘twelve days of Christmas’ zijn aangebroken en we beginnen lekker in de sfeer te komen. Heb jij je kerstcadeautjes voor je geliefden al rond? Nee? Geen stress, ik heb een fijn lijstje met tips voor je. Mocht je geen kerst-met-cadeaus vieren, dan kan je deze tips natuurlijk op ieder ander moment in het jaar gebruiken. Ik heb rekening gehouden met een budget tot ongeveer twintig euro, dat leek me een leuk bedrag. Doe er je voordeel mee!

Maar voordat ik losbarst in een lijstje met cadeautips: bedenk eerst een paar dingen.

1. Het gaat áltijd om het gebaar, en niet om het cadeau. Wanneer je een cadeau krijgt van iemand, krijg je eigenlijk een stukje van diegene. Als jij een cadeau geeft, geef je dus ook een stukje van jou aan de ander. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, maar als je erover nadenkt slaat het toch wel echt ergens op. Het gaat veel meer om de tijd en moeite die je doet, om de aandacht en om het idee dat je aan een ander hebt gedacht. Wanneer je een cadeau me aandacht geeft, is dat altijd lief en wordt dat altijd gewaardeerd, wat het ook het is.

2. Het inpakken van cadeautjes is mogelijk nog het leukste onderdeel van dit hele gebeuren. Er eens goed voor gaan zitten met je ‘knutselspullen’, thee en kerstkoekjes erbij, dat idee. Oh, en vergeet geen kerstplaylist aan te zetten. Essentieel. Als ik je een fijne lijst mag aanraden? Ik vind de Indie Christmas list op Spotify erg goed. Goed voor ruim drie uur alternatieve kerstmuziek. In die tijd kun je een hóóp cadeaus inpakken.

3. Cadeaus kunnen ook tweedehands zijn. Uit de kringloop of uit een vintage winkel, bijvoorbeeld. Het zouden dingen kunnen zijn die jij gekregen hebt, maar niet wil houden. Het zou kunnen dat je je huis hebt opgeruimd en dingen tegenkwam waar je afscheid van wil nemen, maar waarvan je weet dat een ander er blij mee zou zijn. Het zouden tweedehands kleren kunnen zijn, noem maar op. Je hoeft absoluut geen nieuwe dingen te kopen, als je dat niet wil of niet kunt doen dit jaar. Nogmaals: het gaat altijd om het gebaar. En: wat voor iemand afval is, kan voor een ander een schat zijn.

Goed, laten we dan aan het lijstje beginnen.

Stel: iemand in je familie is net begonnen met vegetarisch of veganistisch eten. Of stel dat je vrienden allemaal mega enthousiast en nieuwsgierig zijn naar jouw vega(n) eetpatroon – hoe leuk zou het dan zijn om die mensen wat vega(n) kookinspiratie cadeau te doen? Bijvoorbeeld in de vorm van dit prachtige of de mooie vega winterspecial van GoodFood’s! Het boek is hardcover en prachtig en kost €17,99. Het magazine is wat goedkoper (€5,99) maar zéker niet minder bruikbaar, en je vindt hem bij de supermarkt, in de boekhandel of kiosk. Ik vind het ook echt een bewaarnummer, waar je de hele winter nog plezier van hebt. Wie weet koken je vrienden of familieleden volgend jaar wel vega(n) voor jou uit het boek of magazine!

Dit vind ik nou een heel origineel, schattig én duurzaam cadeautje: de ‘bubble buddy.’ (probeer dat woord maar eens een paar eer uit te spreken, mij lukt het niet) De Bubble Buddy is een heel slim dingetje. Het is namelijk een zeepschaaltje/bakje en een rasp inéén. Het product komt met een stuk werfzeep (biologische zeep) en het toffe is: je kunt de zeep raspen en er volgens zelf schoonmaakmiddelen mee maken! Op de verpakking staat uitgelegd hoe het werkt. Ik vind het een behoorlijk briljante uitvinding en het ziet er nog heel erg leuk uit ook. De Bubble Buddy kocht ik voor €16,90 (dat is inclusief een stuk werfzeep) bij Bloemetje op tafel in Rotterdam. Nu is het zo: de Bubble Buddy is ook online te koop, op meerdere plekken, maar omdat het een mega populair dingetje is, is hij op veel plekken uitverkocht.  De Bubble Buddy is er overigens in een aantal heel mooie pastelkleuren, dus je hoeft alleen nog maar even te kiezen welke je het meest toepasselijk vindt voor de ontvanger.

Een ander prachtig, origineel en duurzaam artikel: de rockbooks van Paper on the rocks. Dit jaar heeft het merk een bijzondere samenwerking met ontwerpers Honorata. Het resultaat is een mooie collectie van drie notitieboeken (gemaakt van steenpapier) in een prachtige cadeauverpakking. Zo sjiek! Wat mij betreft is een notitieboek altijd een fijn cadeau, maar als het dan ook nog van zo’n mooi en duurzaam merk is, dan heb je me hoor. De Human vs Earth collectie is hier te bekijken. De boekjes kosten €14,95 per stuk. De collectie in de cadeauverpakking kost €39,95.

Geef iemand wat tijd voor zichzelf cadeau. Zoals bijvoorbeeld met een strippenkaart voor een fijne koffietent. Deze strippenkaart kocht ik bij Coffee Company en is goed voor vijf koffies. (de kaart kost €13,50 en is ook online te bestellen) Ik kan me zo voorstellen dat voor iemand met een heel druk leven het zo ongeveer een godsgeschenk is om vijf keer eventjes een half uurtje rustig te mogen zitten met een lekkere koffie en een krantje. Het is toch een fijn idee om iemand dat cadeau te doen? Andere manieren om iemand wat tijd voor zichzelf cadeau te doen is door een yogales vooruit te betalen (dat kost meestal rond de vijftien euro,) of door een bioscoopkaartje te kopen. Maar voor mij gaat er weinig boven vijf keer koffie drinken – maar goed, ik ben dan ook een groot liefhebber van in koffietentjes rondhangen, zoals jullie weten ;)

Nog een optie: geef in plaats van een (duur) cadeau een mooie donatie aan een goed doel dat je vindt passen bij de ontvanger. Lush heeft dit jaar bijvoorbeeld een samenwerking met SOS Sumatra, een goed doel dat chimpansees in Sumatra beschermt. Wanneer je een zeep (€9,50) of een shampoobar (€10,95) koopt, gaat de volledige opbrengst naar het goede doel. Ik weet vrij zeker dat een dierenvriend dit heel erg kan waarderen. Dit is toch eigenlijk wel twee spreekwoordelijke vliegen in één klap hè? Een fijn Lush product krijgen en weten dat er een goed doel is gesteund – ik zou dat heel attent vinden.

Omdat ik zelf heel erg van lezen hou, is het voor mij eigenlijk vrij logisch om mensen boeken cadeau te willen geven. Nou zijn er een heleboel boeken die ik cadeau zou willen geven, omdat ik dit jaar zelf een hoop goede boeken heb gelezen, dus dat maakt de keuze niet per se makkelijker. Maar! Wat je ook kunt doen, is een beetje in een thema denken. Op dit moment lees ik veel over vogels. Waarom precies? Weet ik niet. Ik heb soms van die tijdelijke obsessies. Ook ben ik bezig met Harry Potter, en omdat daar veel uilen in voorkomen, wil ik nu alles over die dieren weten. Daarom kocht ik . En moet je kijken hoe kerstig het is! Zo mooi! De achterliggende gedachte zou kunnen zijn dat ik iemand zou willen uitnodigen om met me mee naar buiten te gaan, de natuur in, zodat we op zoek kunnen naar vogels. In dat geval zou je trouwens ook cadeau kunnen doen. Of een . Het kan van alles zijn natuurlijk. Maar het idee van een boek geven met al een boodschap erbij (‘ga je mee wandelen?’) spreekt mij erg aan.

Misschien merk je al wel een beetje aan mijn blogpost dat ik altijd weer val voor bepaalde cadeaus. Ten eerste kijk ik naar duurzame artikelen. Ik wil alleen dingen van goede kwaliteit cadeau geven en mensen niet opzadelen met onzin. Ook wil ik dat het bruikbare cadeaus zijn. Dingen waar mensen echt iets aan hebben. Geen dingen die in de kast belanden en nooit aangeraakt worden. De symbolische cadeaus (tijd voor jezelf of een goed doel steunen) zijn misschien nog wel mijn favorieten. Kortom; ik probeer altijd goed na te denken over wat ik iemand geef. Er zijn al zoveel spullen in de wereld en mensen hebben vaak ook al zóveel, ik wil daar geen negatieve bijdrage aan leveren.

Ik hoop dat er iets voor je tussen zit! Veel plezier met nadenken over wat je iemand gaat geven en met welke aandacht. En veel plezier met het inpakken ook. Maak er een fijn ritueel van en geniet vooral van het gebaar :)

The post Duurzame kerstcadeaus appeared first on De Groene Meisjes.

Een samengeraapt zooitje winterrecepten

Het is december, ik vind dat we schaamteloos los mogen op winterrecepten. Met winterrecepten bedoel ik eigenlijk alles wat je warm houdt, maar ook al die typische dingen die op koude dagen opeens veel beter lijken te smaken dan op andere dagen. Soms zijn dat ongezonde dingen (zoals taart of warme chocolademelk met vegan slagroom,) maar soms ook niet, hoor. Balans en shit. Namasté.

Warme hazelnoot-chocolademelk met vegan slagroom 

Laten we hier meteen maar mee beginnen. Want hey, de winter is niet echt begonnen als je nog geen warme choco hebt gedronken. (ok en als je nog geen oliebol hebt gegeten.) Deze is dan ook meteen wel heel erg lekker. Het is een warme chocolademelk DeLuxe editie – minder dan dit verdien je niet.

Stamppot met vegan jus 

Want ja, vegans willen soms ook ‘gewone’ dingen eten, net als ieder ander. Dus wat een godsgeschenk is het ook dat je tegenwoordig gewoon vegan rookworsten kunt kopen. Revolutie is hier! Vegan jus maken is trouwens ook de moeite waard. Er zijn mensen die dit recept opzoeken, speciaal voor de jus. Ik ben zelf helemaal geen stamppottenmens (hier maken mensen/vrienden grappen over in de trant van ‘nee? hou jij niet van stampPOT?!’, vinden ze heel grappig,) maar ik zou best willen leren om mijn repertoire van stamppotten een beetje uit te breiden. Misschien ga ik binnenkort eens aan de zoete aardappel-spruitjesstamppot. Schijnt heel lekker te zijn. We gaan het zien.

Erwtensoep 

Als we dan toch stilstaan bij een paar klassiekers, dan mag de oerhollandse snert ook niet ontbreken. Want ja, ook dat kan prima vegan. Heel makkelijk zelfs. Ik weet nog hoe leuk ik het vond om dit voor het eerst from scratch te maken, ik voelde me heel ambachtelijk.

Minestrone

Persoonlijk ben ik het hele jaar door een soepfan, maar kom op, in de winter smaakt het nóg beter.  Niks lekkerder dan een kom soep na een koude winterwandeling. Ja, ik weet het, ik verander in oma Wildschut. Ik heb besloten het te omarmen. Deze goed gevulde minestrone is super eenvoudig te maken. Je kunt er letterlijk alle groenten in stoppen die je nog hebt liggen, ik hou ervan.

Pompoenpuree met geroosterde knoflook 

Denk: pompoen. Denk: geroosterde (!) knoflook. Weet: dit gaat goddelijk zijn. Deze pompoenpuree is een fantastisch bijgerecht (bijvoorbeeld voor je kerstdiner), is goed te eten als dip (op een broodje bij een kom soep) of vormt een goede vervanger voor aardappelpuree en is daarmee ook weer te verwerken in, bijvoorbeeld, een ovenschotel.

Speculaascake met sinaasappel en amandel

Deze cake heeft drie ingrediënten/smaken die me aan de winter doen denken: speculaas, sinaasappel en amandel. Het is ontzettend eenvoudig te maken (maar met een groots effect, want kijk dan hoe mooi het eruit ziet!) en als bonus gaat je huis er echt waanzinnig lekker van ruiken.

 

Tahinkoekjes met chocolade 

Ook zo’n winterse activiteit: koekjes bakken. We hoeven niet tot kerst te wachten hoor, het mag gewoon nu al. Probeer deze tahinkoekjes eens. Het is een andere smaak dan je misschien gewend bent, minder zoet, meer sesam. Maar zó lekker.

Welke gerechten maak jij graag op koude dagen? En welke van bovengenoemde recepten ga of wil je proberen? Laat het me vooral weten! 

The post Een samengeraapt zooitje winterrecepten appeared first on De Groene Meisjes.

De rust opzoeken in Amsterdam

Deze blogpost is geschreven in samenwerking met NS / Foto’s: Bette de Wit

Een paar weken geleden stapten Bette en ik op een gure, mistige maandagmorgen in de trein naar Amsterdam. We gingen op ‘excursie’! In de trein naar huis keek ik terug op en superleuke dag en ik vind het leuk om dit ook met jullie te delen.”

Bijna wekelijks maak ik wel een keer gebruik van de verbinding tussen Rotterdam en Amsterdam en ik ben altijd weer blij dat dat met de trein zo gemakkelijk gaat. Waar ik nog meer blij mee ben? Met mijn te gekke stagiaire! Met Bette op pad gaan is altijd gezellig en goed. Dat komt vooral doordat we aardig hetzelfde denken over wat we leuk vinden om te doen. Beiden houden we niet van drukte of mensenmassa’s, we zijn graag buiten, hebben interesse in kunst en cultuur én we houden allebei van goede koffietjes drinken. Nu denk je misschien; als je niet van drukte houdt, waarom ga je dan naar Amsterdam? Omdat je in onze hoofdstad ook prima de rust kunt opzoeken. Je hoeft helemaal geen last te hebben van massa’s toeristen of allerlei prikkels en veel lawaai. Dat wilde ik Bette vandaag laten zien.

Natuurlijk vond ik het ook erg leuk om Bette mee te nemen naar mijn oude buurtje – de Indische Buurt – waar ik zes jaar met veel plezier heb gewoond. De Indische Buurt ligt in Amsterdam Oost en het is niet een buurt waar je snel belandt als je de stad niet zo goed kent. En dat is eigenlijk jammer, want heel stadsdeel Oost is erg de moeite waard. Het is er gezellig, groen en gemoedelijk. Ik vind het er ook nog best wel rustig (in ieder geval rustiger dan in het centrum, natuurlijk) en ik ken er een hoop leuke adresjes. In deze blogpost zal ik enkele adressen met jullie delen.

Een beetje verdwalen in het groen

Ik heb dus zes jaar in Amsterdam gewoond maar ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik nooit uit mezelf naar de Hortus ben geweest. En dat terwijl ik zo van planten houd! Wanneer ik op stedentrip ben naar Europese steden check ik altijd of er een botanische tuin is, want soms vind ik het leuker om daarheen te gaan dan naar een museum. Maar in mijn eigen stadje was ik kennelijk niet op het idee gekomen om te gaan.

Bette en ik besloten met openingstijd (10:00 uur) bij de hortus te zijn. Dat bleek een schoot in de roos: want waren de eerste bezoekers en zeker een halfuur lang heb ik het idee gehad dat er helemaal niemand anders in de tuin was. We dwaalden wat door de kassen en door de tuin, verwonderden ons over de herfstkleuren en over hoe stil het hier is – terwijl je toch echt míddenin de stad bent. Wat een lekker begin van onze week!

Zoals jullie weten ga ik ook heel erg graag naar musea en natuurlijk zijn er in Amsterdam allerlei musea die heel erg de moeite waard zijn. Maar ik vind persoonlijk dat een mooie botanische tuin zoals de Hortus absoluut niet onderdoet voor een museum. Of sterker nog, ik zie het eigenlijk als een levend museum want het ziet er ieder seizoen weer anders uit. Een bezoek aan de Hortus in het najaar kan ik je in ieder geval aanraden – het is er nu echt prachtig. Eind november barst het Amsterdam Light Festival los en daar doet de Hortus ook aan mee. Ik herinner me prachtige lichtinstallaties in en rond de tuin, heel indrukwekkend is dat. Het Amsterdam Light Festival, met lichtinstallaties door de hele stad, vindt plaats van 29 november tot en met 20 januari en is een grote aanrader om een stadswandeling met gids te boeken. Je komt dan ook langs de Hortus – dat mag je echt niet missen.

Mijn oude buurtje

We pakten tram 14 (richting Flevopark) naar mijn oude buurtje. Het leek me leuk om Bette te laten zien waar ik gewoond heb al die jaren. Mijn oude huis staat nog altijd in de steigers en er is een hoop veranderd, maar toch voelde het vertrouwd. Wat liggen er hier een hoop herinneringen, niet te geloven.

Zoals bijvoorbeeld aan alle koffietjes die ik dronk bij Studio/K. Oh en alle films die ik hier zag. Studio/K was mijn favoriete hang-out voor bijkletsen met vrienden, films kijken (het is ook een filmhuis) en ik heb er ook heel wat uren zitten tikken voor de Groene Meisjes. Op een gegeven moment gingen ze hier ook nog heel goede vegan maaltijden serveren en toen hoefde ik nooit meer ergens anders naartoe. Bij wijze van spreken dan hè? Bij Studio/K is het op ochtend eigenlijk altijd wel lekker rustig, niet alleen op maandag. Vind een fijn plekje op een vintage stoel of bank, neem je boek mee en geniet in alle rust van je thee of koffie!

Andere plekken waar ik áltijd kwam zijn (buurt-)bar Joost (met veel leuke speciaal biertjes en je kunt er ook heel gezellig spelletjes spelen,) mijn vaste kapsalon Draagbaar en de Java Bookshop waar ik vele tientallen boeken heb gekocht. Dit is een heel toffe boekhandel die wordt gerund door twee of drie vrouwen die kennelijk een heel goede smaak hebben, want de collectie is altijd on point.

We wandelden door de prachtige Javastraat, die altijd in ontwikkeling is, en ik zag dat er alweer allerlei nieuwe tentjes zijn geopend in het halfjaar dat ik hier niet ben geweest. Zoals de CousCous Bar, van Nadia Zerouali (je kent haar misschien van haar kookboeken, ze is geweldig) waar je authentieke Marokkaanse couscous kunt eten. Natuurlijk is er ook een vegan variant. We zijn immers in Amsterdam. Wat een aanwinst voor de Javastraat is dit. Ik word er bijna weemoedig van: de Indische buurt is, als je het mij vraagt, nog altijd de allerleukste buurt van Amsterdam.

Hoewel het behoorlijk fris was buiten, besloten we onze wandeling nog een beetje te verlengen. Ik vind dat altijd wel lekker, een beetje door die kou heen wandelen en dan ergens opwarmen. We liepen door de Dappermarkt (waar het dan weer wat drukker is, dus die hebben we gauw weer achter ons gelaten) richting Oosterpark. Ken je dit park? Het is er prachtig, ruim en rustig. Echt een heel fijne plek. Als je helemaal door het park heen loopt (of je loopt door de Oosterparkbuurt door de mooie straten,) dan kom je uiteindelijk op de Wibautstraat uit. Je hebt er dan echt een leuk rondje Oost opzitten, dus ik kan je dit aanraden. Wij kozen ervoor om te lunchen bij het Volkshotel, waar het overigens stampvol zat met studenten en zzp’ers met laptops – ook dat is Amsterdam. Het was er druk, zeker, maar de sfeer was goed. En de tomaat-paprika-pompoensoep was lekker. Dat is ook wat waard.

Rust en ruimte in de stad

Ik hoop dat deze blogpost laat zien dat Amsterdam heus niet overal zo druk en vol is. Natuurlijk, toen ik later die week op avond ging eten bij vrienden en ik op mijn OV-fiets over de grachten croste en hier en daar moest uitwijken voor toeristen, toen dacht ik wel weer: blij dat ik hier niet meer woon. Maar dat neem ik meteen terug als ik naar de maandagochtend daarvoor kijk. Want die drukte, die moet je gewoon niet opzoeken als je daar niet voor in de mood bent. Je kunt er namelijk prima omheen. Naast de buurten rondom het centrum waar het al een stuk rustiger is, heb je ook nog de parken. Of je gaat met de pont naar de overkant van het IJ, een beetje verdwalen een Noord. Dat voelt alsof je een dorp bezoekt. Je hoeft jezelf niet te frustreren in de Kalverstraat of op het Spui. Nergens voor nodig.

Bette vond het heel tof om te zien waar ik al die jaren rond gewandeld en gefietst heb. Zij kent Amsterdam niet zo goed en zou uit zichzelf misschien niet heel gauw in Oost belanden. Daarom vond ik het extra leuk om haar eens mee te nemen naar mijn favoriete stadsdeel. We komen natuurlijk wel eens vaker samen in Amsterdam, maar dat is dan in het centrum als we naar een (bloggers-) evenement gaan. Maar deze maandag was compleet anders en daardoor heel erg leuk. ‘s Middags zaten we behoorlijk moe van al het wandelen in de trein terug naar Rotterdam. In een uurtje waren we weer terug in ons (ook zo) geliefde Rotje – dankjewel NS! Ik las mijn boek uit, Bette bekeek haar foto’s op haar camera. Het is heel ontspannen allemaal. Dit is het zoveelste treinreisje dat we samen maken en we blijven maar mooie herinneringen opdoen!

Ik denk alvast na over de andere buurtjes in Amsterdam die ik nog meer de moeite waard vind om Bette eens te laten zien. Ik zie ons wel op OV-fietsjes door Noord rijden, bijvoorbeeld. Er is nog genoeg te ontdekken! In elk geval staat er op de planning om nog een keer met haar naar Foam te gaan. Ik bedoel, als fotografiestudent moet je toch een keer in het leukste fotomuseum van Nederland zijn geweest. Hoewel ik gek ben op het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam, is Foam nog altijd mijn favoriet. Misschien moet dat onze kerstexcursie worden. En dat we dan ergens warme chocolademelk kunnen drinken en de feestdagen kunnen inluiden. Maar dan wel weer op een maandagochtend. Lekker rustig.

The post De rust opzoeken in Amsterdam appeared first on De Groene Meisjes.