Moederschap

Passief ben ik al moeder. In mijn baarmoeder heeft nog nooit een kindje geleefd, maar ik ben een vrouw en daarmee ben ik automatisch behept met moederschap. Als we kleine meisjes zijn, zien mensen al moeders in ons. Afgelopen zaterdag hoorde ik Marja Pruis en Andrea van Pol en Connie Palmen slimme dingen zeggen over moederschap. Over de keuzes en de offers die ermee gemoeid zijn. Ouderschap is, denk ik, vooral heel veel denkwerk.

Het enige dat ik wist toen ik jonger, zelf nog een kind was, was dat ik mijn kind Mees zou willen noemen. Dat leek me grappig op een naambordje; Merel&Mees. ‘En je partner dan?’ vroegen de mensen in mijn omgeving. Oh ja, daar had ik overheen gekeken. Het idee van die namen leek me gewoon leuk, verder maakte ik me geen concrete voorstellingen bij dit alles. ‘Misschien noem ik mijn hond dan maar Mees,’ dacht ik dan. Over honden stellen mensen minder vragen.

Later fantaseerde ik over kinderen adopteren en stelde ik adoptiefouders in mijn omgeving allerlei impertinente vragen, zoals ‘waar hebben jullie de baby opgehaald?’ en ‘hoeveel kost dat?’ Kinderen adopteren leek me romantisch. Toen ik nog wat ouder was droomde ik over het ontmoeten van een vrouw die al kinderen had, zodat ik stiefmoeder kon worden. Ik denk nog steeds dat ik een leuke stiefmoeder zou kunnen zijn. Tijdens mijn jaren in het onderwijs, toen ik voor de klas stond en zag dat er te veel pubers met ongelukkige thuissituaties zijn, begon ik na te denken over het starten van een pleeggezin. Mijn ideeën over moederschap namen alle vormen aan, maar niet één keer dacht ik: ik moet nadenken over biologisch moederschap. Nooit dacht ik: ik wil er eentje van mezelf.

Wanneer mensen vragen naar mijn kinderwens – wat nu ik richting de vijfendertig ga steeds vaker voorkomt, – antwoord ik sinds een paar jaar met een resoluut ‘ik heb een gezinswens.’ Want die heb ik namelijk wél. Ik zie mezelf graag in een verzorgende rol. Ik denk dat ik een goede ouder zou kunnen zijn, maar van wie of hoe of welke vorm dat dan aanneemt, dat vind ik minder belangrijk.

Als kind had ik een lange tijd een obsessie voor Karin Bloemen. Dat kwam niet doordat ik haar werk zo fantastisch vind, al weet ik natuurlijk dat ze heel getalenteerd en ook heel mooi is. Mijn fascinatie kwam voort uit een interview dat ik gelezen had, waarin Karin vertelde dat ze de zoon van haar zus opvoedde. Haar zus en twee van haar kinderen kwamen om bij een brand en Karin nam de overlevende zoon in huis. Prachtig vond ik dat.

Ik wil hier geen zwaarmoedig stuk van maken, helemaal niet zelfs, maar de laatste tijd denk ik steeds vaker aan het feit dat ook mij nog een hoop ellende gaat treffen in de pak-em-beet vijftig jaar die ik hier nog ga doorbrengen. Ook ik ga meemaken dat dierbare vrienden ziek worden, of misschien zelfs overlijden – en wie gaat er dan voor hun kinderen zorgen? Iemand moet beschikbaar zijn. Ook zijn er een hoop jongeren met ouders die niet in staat zijn om voor ze te zorgen. Geef mij die pubers maar. Misschien heb ik vriendinnen die alleen voor hun kinderen zorgen en wel een beetje hulp kunnen gebruiken. Laten we in een groot huis gaan wonen, met de kinderen erbij, laten we een groepje vormen. Laat mij maar mee-moederen.

Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen en denken: heb alsjeblieft niet een te rooskleurig idee bij dit alles. Dat heb ik ook zeker niet. Maar wat te denken van alle baby’s die worden geboren uit een romantische gedachte aan een product van twee geliefden? Hoeveel baby’s moeten een leegte vullen? Hoeveel baby’s worden verantwoordelijk gesteld voor het geluk van hun voortbrengers? Een heleboel baby’s. Ik heb dáár ook volstrekt geen rooskleurig idee bij. Moeder zijn gaat hoe dan ook ingewikkeld zijn.

Natuurlijk zijn er die momenten, bijvoorbeeld wanneer ik in de zomermaanden op mijn balkon zit en ik de achterburen druk in de weer hoor in hun levens met kinderen die aan tafel moeten en vervolgens op tijd naar bed moeten, maar daarvoor moeten ze eerst nog in bad en wie laat de hond vanavond uit? Op die momenten word ik wel eens emotioneel van het geluid van het hard plastic tuinservies dat opgestapeld wordt. Zit ik dan, op mijn balkon, met de twee katten die nog lang niet naar bed hoeven.

Mijn gezinswens is gestoeld op een verlangen om te zorgen. Om verantwoordelijk te zijn voor iemand. Soms wil ik dolgraag op zaterdagochtend een kind naar toneelles rijden, of een puber dronken ophalen van een feestje bij vrienden. Een weekend kan soms leeg en doelloos voelen en de ogenschijnlijke zekerheid die het hebben van een gezin biedt, die wil ik dan heel graag. Ik ben een single zzp’er van drieëndertig, ik woon in een stad waar alles kan, al mijn geld is voor mij. Soms lijkt het me heel veilig en duidelijk als dingen een beetje voor me bepaald werden.

Er zijn ook andere kanten aan dit verhaal. Ik ben nog volop aan het ontdekken wie ik ben als vrouw. Wat betekent mijn vrouw-zijn? Kennelijk voel ik in ieder geval niet de behoefte om de meest voor de hand liggende route te bewandelen: biologisch moederschap. Ik moet nog veel onderzoeken over relaties (en relatievormen,) over studies en carrières, over hoe en waar ik wil wonen en over welke dingen mijn tijd en energie moeten krijgen. Tot die tijd is het misschien ook maar beter dat ik nog geen concreet moederschap uitoefen.

Ergens is er ook een activistisch deel in mij dat zich bewust wil verzetten tegen de gevestigde orde: vrouw moet moeder willen zijn. Hoezo eigenlijk? Ik wil dat mijn gezinsloze leven, met al mijn tijd en energie en liefde, even waardevol is als dat van elke andere vrouw. Ik weet dat het goed bedoeld is en dat ideeën over moederschap nu eenmaal diep geworteld zitten, maar het raakt me wel wanneer mensen dingen zeggen als ‘ik wil dat geluk ook gewoon voor jou.’ Vaak gehoord na break-ups, met een licht motiverende boodschap erbij over dat ik nu toch maar eens op zoek moet naar iemand met wie ik aan die toekomst (die iedereen toch wil?) kan gaan bouwen. Ik wil niet dat het hebben van een vaste relatie en het in elk geval wérken aan het stichten van een gezin mij definieert als vrouw, als waardevol en gelukkig mens. Ik geloof, en wil, dat dat op duizenden manieren kan.

Als je eens een ander geluid over moederschap wil horen, afwijkend van ‘uiteindelijk wil iedereen een baby’, dan raad ik je aan om of te lezen.

The post Moederschap appeared first on De Groene Meisjes.