Zy > Recent Status Updates

از نظرش حکومت ایدئال همان چیزی بود که افلاطون در رساله هایش به تصویر کشیده بود و جز ان هیچ حکومتی را به رسمیت نمی شناخت

تکه های بزرگ نان را که در سوپتان شناورند می بینید؟بی جهت نیست که من را یاد پایان دنیا اندازند.می دانید،مکاشفات بزرگ از دل ساده ترین مشاهدات سر برمی اورند.

توی ذهن ادم چه می گذرد که خودش را مرکز جهان می بیند؟ان هم وقتی مدام میلیون ها مرکز دیگر ظاهر و ناپدید می شوند!دنیا همین طوری است،همین است که هست.

«شما جوان ها هیچ وقت باورتان نمی شود.دنیا فقط یک بالماسکه مرگ است.»یعنی با توجه به تکامل جهان،تکاملی فرای جهان.

«می دانید،زمستان که می شود رنج مثل برف از اسمان می بارد.»پرنده های اوازخوان اواز رنج سر می دهند.«هیچ قانونی نداریم که از ادم های ضعیف حمایت کند.»

واقعا همه منتظرند؟همه مثل من منتظرند چیزی از راه برسد و همه چیز را تغییر دهد،متلاشی کند،نابود کند؟تا همه چیز در سطحی دیگر ادامه پیدا کند،یا در عمق؟

کوه ها را ببینید،کوه ها شاهدان خاموش دردِ عظیم اند.

تمام هستی ازمایشی ابدی است برای مردن و دفن شدن.

افکار به خواست ما از سرمان بیرون نمی روند،نمی شود با زبان خوش بیرونشان کرد.برعکس درست همان لحظه در اعماق وجودمان ریشه می دهند و شروع می کنند به سرزنش و ازارمان.

تاثیرات کامل این اشنایی بعدها خودشان را در من نشان می دهند.فعلا نه.مثل تاثیرات دوران کودکی که تازه الان می بینیمشان؛تجربه هایی که در هشت یا نه سالگی داریم،ناگهان در سی سالگی خودشان را نشان می دهند.مثل پخش شدن رنگ توی ابی عمیق ..

گفت،«اسیب!دیدن رنج دیگران چطور می تواند به ادم اسیب برساند؟»پس می داند که برادرش رنج می کشد.البته نمی داند که چطور رنج می کشد.چون رنج نقاش فراتر از تصور اوست.رنج نقاش چقدر عمیق است؟اصلا مگر می شود عمق رنج یک نفر را فهمید؟

نقاش می گویدهیچ چیز قابل فهم نیست،چون همه چیز انسانی است و جهان از جنس انسان نیست،برای همین همه چیز قابل فهم است وعمیقاغم انگیز.درباره حرفش هیچ توضیحی هم نمی دهد.می گوید«عمیقا غم انگیز»وطوری ان راادا می کند که قلب هرکس به درد می اید.

وقتی رشته افکاری که سرچشمه شان نقاش بوده مرا با خودش می برد،وقتی از خودم دور می شوم،در اوج فکر و خیال های عجیب غریب،تازه ان موقع این موضوع به ذهنم خطور می کند.

«جوانی یک اشتباه است.»اشتباه پیری هم این است که خطاهای جوانی را مرور کنیم.گفت،«ادم در اوج جوانی اش ممکن است دیگر جوان نباشد.»

همان وقتی که داشتم از احساس امنیت برایش می گفتم،از باهم بودن و تنها ماندن،از عدم اتکا به نفس،از اعتماد زیاد،از عصیان و تمایزها،از توقف های ناگهانی و بازگشت ها،از ترس و سرزنش،از عشق و عذاب،از فریبندگی با بدیهی بودن چیزها،…

لذت مثل وقتی است که بعد از تلاشی جان فرسا به خوابی عمیق می روی،انگار شهرهایی که باید با شتاب از میانشان می گذشتی در برابرت عقب نشینی می کنند،مثل چنگال حیوانات درنده توی قفس.

همه فکرو ذکرمان شده گذران زمانی که در اختیارمان است..این هیچ ربطی به سطح هوش ندارد.معمولا افراد کم هوش راحت تر از دیگران با محیط اطرافشان کنار می آیند.کم کم معلوم می شود:دنیای ما،محیط اطرافمان،پر شده از نارضایتی،از نابرابری های …

مرگ یعنی پایان این دردها.مرگ رهایی است،خلاصی از همه چیز و،مهم تر از همه،رهایی از خودم.

وقتی کار را از حد گذرانده ایدوبه همین خاطر یکدفعه دیگر معنی لذت و تفریح را نمی فهمید،دیگر دنیا را درک نمی کنید،دیگر سر از هیچ چیز در نمی اورید.همه چیز می شود ایده ای دردناک.

فهمیده بود بی فکری و بی قیدی چطور ادم را به ورطه کرختی،تنهایی و رخوت می کشاند.می توانست اینده، حال و گذشته را در خودش یکی کند و در این بازی تا انجا پیش رفت که دیگر اغلب خودش هم در ان گم می شد.

«چون هیچ کس در امان نیست.هیچ وقت،هیچ جا.»مرگ در خواب غافلگیرت می کند،در مزرعه،در چمنزار.ادم ها وسط گفت و گویی«عمیق»یا«سطحی»اندکه مرگ می اید سراغشان.«برمی گیردند به وضعیت ازلی شان».

«هر چیزی در این جهان تجلی وجود خودمان است.»این فرایندی است ساده و بی دردسر تا موجود شگفت انگیزی که انسان باشد بتواند انسجامش را حفظ کند.

گذشته:کودکی،جوانی،درد و رنج،رنجی که انگار مدت هاست از میان رفته،اما نرفته،تکه ای از بهتر،قدری زمستان،کمی تابستان_کدامشان؟_انکه بیش از همه دوستش داشته اید.

خاطرات،این تکه پاره های عجیب و غریب که ادم دیگر نمی فهمدشان.خاطره بر جای می ماند و تا ابد خودش را از نو می سازد،در شکل و شمایل ‌همان وقتی که هنوز تبدیل به خاطره نشده بود.مثل صحنه تئاتری که ادم ها از رویش ناپذید می شوند.

هیچ وقت هم خوشحال نبوده ام!هیچ وقت!خوشحال نبوده ام! در ان احوالی نبوده ام که مردم اسمش را می گذارند خوشحالی.چون اشتیاق بی حد و حصرم به غیرمعمولی بودن،عجیب بودن،خاص بودن و دست نیافتنی بودن،این اشتیاق همه جا مثل خوره به جانم می افتاد…

حداقل می شد احوالم خوب باشد.چرا خوب نیست؟نه بی حوصله ام و نه ترسیده ام.دردی ندارم.چیزی ازارم نمی دهد.انگار در یک ان ادم دیگری می شوم.بعد دوباره:دردوناراحتی برمی گردد.بله،خودم هستم.می بینید:همه زندگی ام همین بوده!

نقاش گفت،((ادم می رسد جایی،بعد ترکش می کند،با این حال همه چیز،هر شیئی،تک تک چیزهایی که انجا درگیرشان بوده،می شود بخشی از سرگذشت زندگی اش.آدم هر چه سنش بالاتر می رود،کمتر به ارتباط های گذشته اش فکر می کند،به چیزهایی که فهمیده…

ادم ها وقتی به قله می رسند تازه می فهمند اصلا قله ای در کار نیست.همسن و سال شما که بودم دیگر می دانستم هیچ چیز ارزش جنگیدن ندارد و این تا مدت ها ارامم می کرد.بعد نگرانم کرد.حالا‌دوباره می ترساندم.همین ترس موجب شده راهم را گم کنم.

این نرم دلی همان خیرخواهی مونتنی است که،به عقیده او،ما حتی به حیوانات هم ان را مدیون ایم،یعنی حتی به درختان،به گیاهان.این یعنی امتناع از ازار رساندن ،از نابودی (وقتی که چنین ضرورتی وجود ندارد)،از تاراج.

این نرم دلی همان خیرخواهی مونتنی است که،به عقیده او،ما حتی به حیوانات هم ان را مدیون ایم،یعنی حتی به درختان،به گیاهان.این یعنی امتناع از ازار رساندن ،از نابودی (وقتی که چنین ضرورتی وجود ندارد)،از تاراج.