Zy > Recent Status Updates

شایدبهمین علت باشدکه هرچیزنوزادحتی ادمیزادپیش ازالوده شدن به گناه یک زیبایی جذاب وسحراسائی داردزیراهر چیزدرنوع خود وقتی تازه پابه عرصه وجودگذاردپربهاترین وپسندیده ترین ولطیف ترین چیزجهان است وخلاصه انعکاسی است ازمحبت ولطف …

این از شیوه جواب گوئی داوود به یهوه پیدا است«تا به کی ای یهوه خود را پنهان خواهی کرد؟تا ابد؟ایا غضب تو مثل اتش خواهد سوزاند؟ اخر مرا به یاد اور و بیندیش که زندگی من چه کوتاه است.چرا ادمیزاد را برای هیچ افریده ای؟…»

ولیکن ایوب تزلزلی در ایمان خود راه نمیدهد و این عبارت پر معنی را بزبان میراند((هم اکنون گواه من در اسمان است و مدافع من در اعلی علیین…دیدگانم در پیشگاه خدا اشک می ریزند تا مدافع من در برار خدا از حق من دفاع کند…))

سادگی فضیلتی مکمل برای هستی انسان نیست.خودِ هستی است،بی هیچ کم و زیاد؛به همین دلیل ،سبک ترین،شفاف ترین و کمیاب ترین فضیلت هاست…سادگیْ زندگی با همه چیزهای بی اهمیت اش است،و زندگی با همه واقعیت هایش.

چه کسی گاهی اوقات آرزو نمی کند که بمیرد تا از شر خود خلاص شود؟

مردمان دنیای باستان خود را میرنده می دانستند:می اندیشیدند که فقط مرگ ان ها را از خدایان جدا می کند.ما امروز چنین نمی اندیشیم،و می دانیم که فناناپذیری هم نمی تواند چیز دیگری جز ان چه ،افسوس،هستیم از ما بسازد.

واقعیت این است که ان خداوند(خداوندما:خداوندیهودیان،مسیحیان و مسلمانان)، چه به ان اعتقاد داشته باشند و چه نداشته باشند،برای هرکس،جداجدا،درس گرانبهای افتادگی است.

اندوه واقعی از شادی دروغین بهتر است.

انسان هر اندازه فرزانه باشد،باز هم انسان است:چه چیزی کهنه تر،بدبخت تر و نیست تر از این وجود دارد؟

افتادگی اندوهی است که در انسان از مشاهده ضعف و ناتوانی خود به وجود امده است.

چرا سپاسگزار وجود خورشید نباشیم؟سپاسگزار زندگی،گل ها،پرندگان؟هیچ شادی ای برای من،بی وجود بقیه جهان ممکن نخواهدبود( چون بی وجود بقیه جهان من وجود نخواهم داشت).به همین خاطر است که هر شادی ای، حتی شادی درونی محض یا درون نگر،…

انسان خارج از جهان قرار ندارد: هرچیزی واقعی است،هر چیزی واقعیت دارد،هم خیر و هم شر،و به همین دلیل است که،خارج از عشق یا نفرت،هیچ چیز نه خیر است و نه شر.به همین جهت است که بخشایش خداوند،به گفته اسپینوزا، واقعا بی نهایت است.

بی ترحم،انسان بهتر زندگی می کند،دست کم ان هایی که خوب زنددگی می کنند بهتر از زندگی لذت می برند.ولی ایا این اسایش هدف زندگی است؟ایا این نوع زندگی هنجار اخلاقی است؟پس به چه درد می خورد که مثل دیوانه ها فلسفه بافی شود،…

ایا رنج خودمان کافی نیست؟چه کسی ترجیح نمی دهد که رنج دیگران را از یاد ببرد یا نسبت به ان بی احساس باشد؟

به چشمهایش نگاه کن،به چشمهایی که پر از تصمیم است،آزاد و‌وحشی است،همین چشمهاست که مرا می کشند،با آن جذات بی حدش،با آن شجاعت بی پایانش و با این پیروزی پر خشونتش،با این قفس تن تو چه میتوانم بکنم،من قادر نیستم از آن خارج شوم و از زندان..

خوشبختانه روح دارای قدرتی است که درچشمان ادمی منعکس میشود واگرچه غالبا ناخوداگاهانه است ولی این انعکاس حقیقتا وجود دارد.نگاهم را برصورتش دوختم،صورتی که از شدت خشم چون کو ه سرخ شده بود.بی اختیار اهی کشیدم،…

بدین ترتیب بخشندگی از لحاظ اجتماعی کم تر ضروری است،ولی از لحاظ انسانی ، به نظرم گران بهاتر است.

موضوع تا ابد زندگی کردن در میان نیست،چون چنین چیزی امکان ندارد،بلکه مسئله خوب زندگی کردن مطرح است،و این زندگی چگونه بی شجاعت و بی بخشندگی ممکن است؟

چه فضیلتی دلپسندتر،چه اشتیاقی فضیلت بارتر از لذت بردن از اراده خاص و برتر خویش است؟در این عرصه است که انسان به بزرگی روح دست می یابد:بخشنده بودن یعنی ازاد بودن،یعنی تنها بزرگی واقعی.

یانکویچ قبول می کند:«مسلما ممکن است بخشندگی مستلزم عشق نباشد،ولی عشق تقریبا همیشه بخشنده است،دست کم نسبت به محبوب و در مدتی که عشق دوام می یابد.»بخشندگی و عشق یکی نیستند ولی در«بالاترین قله»جداکردن شان از همدیگر دشوار است.

پاسکال می گفت:«که قلب انسان خالی و پر از لجن است».به خاطر ان که،تقریبا همیشه،فقط پر از خود است.آیا باید عشق را از بخشندگی متمایز کرد و حتی رو در روی ان قرار داد؟

همبستگی چیست؟بیش تر یک وضعیت است تا یک وظیفه؛یک حالت روحی است(که انسان احساس می کند یا نمی کند)پیش از انکه فضیلت باشد یا ارزش.همبسته بودن یعنی به یک گروه تعلق داشتن،ان طوری که به لاتینی می گفتندin solido,یعنی«برای همه»بودن.

عادل چه جور ادمی است؟کسی است که نیرویش رادرخدمت قانون و در خدمت حق ها گذاشته است،کسی است که در عمق وجودش برابری هرانسانی راباهر انسان دیگر،علیرغم نابرابری ها،در عمل ودراستعدادها،که بی شمارند،به عنوان اصلی خدشه ناپذیر پذیرفته است.

خواندن بیش از اینکه ضرورت باشد نوعی تجمل است،البته تجملی که زندگی مان را قطعا غنا می بخشد.خواندن ما را در نظر خودمان جالب تر می کند،همنشین بهتری برای خودمان،و برای دیگران،می شویم.خواندن به ما کمک می کند ذهن زیباتری داشته باشیم.

خواندن ارزشمند است،اتفاقا به این دلیل که مطلقا برای زندگی ضروری نیست_مانند نفس کشیدن نیست؛برای ادامه زندگی ضرورت ندارد. خیلی ها بی انکه مطالعه چندانی داشته باشند،افراد موفقی از اب درامده اند.خوب خواندن،شهرت یاثروت راتضمین نمی کند.

کسی که می تواند هوشمندانه بخواند نشانی از فرهیختگی دارد و احتمالا ادم جالبی است.همچنین توانانی خواندن همراه با درک و رضایت،منبع لایزالی از لذت فراهم می سازد.

در چنین تصویری از خواندن،انگار زندگی به تعویق افتاده،لحظه دچار فشردگی شده،خواننده مدهوش شده،مسحور گشته،در دنیای دیگری سیر می کند، در حالی که جهان حقیقی واقعیت مادی کم کم به کناری رفته و به طور موقت به حالت تعلیق درامده است.

تصویر خواننده منفردی که مجذوب کتابی شده،همچون معتادی گرفتارش شده،طوری در ان غرق شده که دیگر پیدا نمی شود،و احتمالا چنان از خود بی خود شده که زمان برایش متوقف شده است.همواره تصویری جالب و گیراست.

ما می خوانیم چون از خواندن لذت می بریم.گاهی از سر وظیفه می خوانیم؛اما اغلب اوقات خواندنمان به خاطر میل به لذت بردن است:حظ بردن نسبت به وظیفه و تکلیف انگیزه بسیار قوی تری است.اما خواندن چه لذت هایی دارد؟