Zy > Recent Status Updates

اگر پالاس از میان رفته است،و من زندگانیی رنجبارو توانکاه را می گذرانم،بازوی تو انکیزه اینهمه است:بازوی تو تورنوس را به پسر و پدر وامدار است.این تنها نیکویی و مهری است که من می توانم از انه و بخت چشم بدارم.

همین سرنوشت هولبار جنگ اکنون مارا به ریختن اشکهایی دیگر فرامی خواند.ای پالاس بزرگ! جاودان بدرود! جاودان بدرود!

ای مرد جوان که می شایی دل برتو بسوزند! ایا می بایست در زمانی که بخت برروی من لبخند می زند، به داشتن دوستی همچون تو بر من رشک برد؛و تو را،به هیچ روی، وانگذارد که قلمرو مرا ببینی، و پیروزمند، به سرای پدری بازروی؟

زندگی سریع تغییر می کند.
زندگی در لحظه تغییر می کند.نشسته ای شام بخوری و ناگهان زندگی ای که برایت آشناست تمام می شود.

در جایی از مالون می میرد،بکت می نویسد((احساس می کنم تاریکی دیرینه همه جا پخش می شود تا زمینه تنهایی و انزوا مهیا شود،همان تنهایی ای که به واسطه ان خودم را می شناسم.))

خنکی صبح پوستم را می نوازد.خون خورشید به اسمان پاشیده.خورشید پنج میلیارد سال دیگر هم به این سیاره گرما و نور و زندی می دهد.کسی چه می داند بعدها چه می شود.دلم می خواهد فکر کنم وقتی می دانیم زندگی در این دنیا با مرگ امیخته،دلیلی ندارد …

بسیاری براین باورند که نوشتن خودش یک جور خوددرمانی است.نوعی خودمراقبتی برای کسی که در شرایطی سخت زندگی می کند.نوعی حفظ و نگهداری یا چه بسا مراقبت از معنای زندگی .

مراقبت برای من خودمراقبتی هم هست.هم جسمی است و هم روحی.مراقبت از روح و روان ان اوایل برای من رویایی درونی بود.،مثل شمع سرسوزنی در پناه تند باد که باید در سخت ترین و طاقت سوزترین لحظه ها خودم را جان پناهش می کردم.

انگار خیالم اسوده می شود که زندگی و جهان دیگری هم ممکن است،چیزی رنگین تر و گسترده تر از انچه هرروز مجبور به زیستنش هستم.از همان لحظه عاشق خواندن کتاب های قصه می شوم.

در واقعیت سخت و بی رنگ هرروزه ای که فقر برایمان می سازد،این کتاب با رنگ ها و داستانش،ناخواسته مثل دریچه ای می شود،گشوده به دنیایی دیگه.دنیایی که رویا و خیال در ان راه دارد.تنها چیزهای زیبای این جهان که نیازی نیست برایشان پول دهیم.

به موازات انکه پاداشها انگیزه درونی را تحلیل می برند و در مقابل رضایت درونی مانع ایجاد می کنند،نیازهای بیرونی نیرومندتر می شوند.از این رو نیازهای بیرونی قوی تری در اشخاص پدید می ایند و جای نیازهای ارضا نشده اساسی تر را می گیرند.

در واقع هرقدر چیزی که وعده داده می شود مطلوب تر باشد نفرت شما از کاری که باید برای به دست اوردنش انجام دهید بیشتر می شود.

مرگ در دل زندگی جای دارد و چشم بربستن ما بر این حقیقت شگفتی ام را برمی انگیزد.مارا گریزی از اموختن مرگ نیست؛مرگ که حضور بی رحمش را در هر فراز و فرودی تجربه می کنیم و از اموختن تدریجی ان گریزی نداریم.همه زندگی همین است: خلق تدریجی مرگی…

سوگ می گوید همه چیز تمام شده و دلت می گوید نشده.سوگ می کوشد عشقت را در گذشته زندانی کند و دلت می گوید عشق هنوز زنده است.

دوستی جمله ای از یکی از رمان هایم را برایم می فرستد:((سوگ جشن بزرگداشت عشق بود.ان هایی که می توانستند سوگ واقعی را حس کنند خوش اقبال بودند که کسی را دوست داشته اند.))چقدر عجیب است که خواندن کلمه های خودم چنین دردناک است.

هرچیزی که به عنوان شرط یا پیش نیاز چیز دیگری مطرح گردد،یا به عبارتی وسیله ای شود برای رسیدن به هدفی دیگر ، از مطلوبیت و ارزش کمتری برخوردار است.

یک بار پاداش گرفتن برای کاری که قبلا با لذت انجامش می دادیم کافی است تا علاقه ما را برای هفته ها از بین ببرد.

پاداشهای بیرونی انگیزه درونی را کاهش می دهد.

برای انکه انسانها را واداریم تا به روش خاصی رفتار کنند…باید…ان قدر درمانده و محتاج باشند که ارائه پاداش،رفتار مطلوب را در انها تقویت کند.

عقیده رفتارگرایان در خصوص انسان به عنوان موجود منفعلی که انگیزه های بیرونی در قالب مشوق باید او را وادار به عمل کند،با هر مقیاسی که سنجیده شود،عقیده ای منسوخ است.

ادعای من این است که که رفتار گرایی کاربردی اساسا انسانیت ما را زیر سوال می برد.

البته اگر ما پیوسته شاهد کنترل مردم توسط پاداش باشیم نه تنها این امر را عادی تلقی می کنیم بلکه ممکن است ان را به عنوان یک راهکار کلی بپذیریم:اگر به بزرگسالان در ازای کارشان پاداش می دهیم ان ها نیز از لابه لای رفتار ما این پیام را …

تفکر محوری در رفتار گرایی کاربردی این است: ((این کار را بکن تا فلان پاداش را بگیری)).

و اما زمان نگرانی هنگامی است که ایده ان قدرشایع میگرددکه دیگر حتی موردتامل قرارنمی گیردوچنان ریشه می دواندکه مسلم فرض می شود.وقتی ارامخالف بی پاسخ می مانداین مانیستیم که ایده را در اختیارداریم،بلکه ایده است که مارا دراختیارمیگیرد

گاهی هنگام تماشای اسمان حس می مردم ذره ای بیش نیستم:ناچیز در جهان پهناور و بزرگ.و با این حال می خواستم این پهنه را دوباره تصرف کنم.می خواستم به ان چیزی دست پیدا کنم که همیشه مالکش بودم ولی شاید قدرش را نمی دانستم.

همه چیز خاکستری،سرد و دلگیر به نظر می رسید.روحم نمی توانست بی دغدغه رویاپردازی کند.ان جا روح اساسا اجازه رویاپردازی نداشت.دست بالا می توانست در افسردگی غرق شودو بدن راهم دنبال خودش بکشاند.هدف حاکمان هم جز این نیست.

لذت واقعی اندیشیدن،کار کردن،نوشتن و فهمیدن همین است:خلاص شدن از شر خود،همچون ماری که پوست می اندازد.

در این استعاره افلاطونی هم سبکبالی نقش پررنگی دارد: تمام ارواح امکان پرواز دارند و هرچه در سلسه مراتب کیهانی بالاتر باشند، رهاتر پرواز می کنند.امتیاز خدایان این است که روح شان کاملا رها در فضا به پرواز درمی اید…

استعاره روح بال داری که پرهایش در زندگی روزمره ریخته اما اگراروس نیک خو هدایتش کند،پرهایش از نو می رویند.کام جویی محرک رویش دوباره پروبال روح است و اینجا دلیل سبکبالی وجودی عاشقان به شکلی نمادین اشکار می شود.

هانا ارنت زمانی پرسشی طرح کرد که به چند شیوه می شود به ان پاسخ داد؛پرسشی که هم راهنماست و هم هشیار کننده:((وقتی فکر می کنیم،کجا هستیم؟))