Zy > Recent Status Updates

ای یاران و همراهان من ! تنها امروز نیست که ما تیره روزی و نگونبختی را می ازماییم:شما رنج ها و دشواریهایی بس گران تر را پیش از این برتافته اید؛خدایان این رنج ها را نیز بر ما به پایان خواهند اورد.

زیستن وظیفه سالمی است، مقاومت ناپذیرتر و شاید مقدس تر از وظیفه فرزندی.

زیستن،دستور بود!

تو برای پیروز شدن ساخته نشده ای.حتی برای زندگی ایا ساخته شده ای؟

کتاب را هرگز کسی نمیخواند.در خلال کتاب ها ما خود را می خوانیم،خواه برای کشف و خواه برای بررسی خود.و انان که دید عینی تری دارند بیشتر دچار پندارند.

-شما دوستان خوبم،در حق بخت چه کرده اید تا شما را اینجا به زندان بفرستد؟
-زندان!
-دانمارک یک زندان است.
در این صورت ، جهان هم خود چنان است.
زندانی فراخ که فراوان سلول و سیاه چال و برج و بارو‌ دارد…

«زندگی، مسیری است که هر کس باید با پای خود برود، حتی اگر این راه پر از درد و تنهایی باشد.»

خواندن کنش واقعا غریبی است:عملی در انزوا،درون گرا،بیرون از زمان(زمان کنترلی روی ان ندارد)و با مراقبت و نظارت هم پیوندی ندارد.

اگر کسی عاشق کتابی شود جذبش می شود و در ان خیس می خورد و بعدا روغن(عصاره)ان در نوشته او خود را نشان می دهد.

تنها ان چیزی که درون تو است از گزند دیگران مصون است و نمی توانند به ان دسترسی پیدا کنند

اما این کتاب قادر است شما را در اتاقی به حرکت دراورد.یا از صندلی راحتی تان بلندتان کند و به جایی سنگلاخی در کنار دریا ببرد.یا از شوهرتان،زنتان،بچه هایتان،از تمام هستی تان،جدایتان کند.می تواند انسان را از یک عمر درد و رنج برهاند.

همیشه رویایش این بود که در حال کتاب خواندن از دنیا برود،با کتابی چنان جذاب در دست که گذار از زندگی به مرگ را هیچ نفهمد.

گریه کردم کاری منحصر به انسان هاست.تمام انسان ها،اهل هرکجا هم که باشند و به هر زبانی هم که حرف بزنند،گریه می کنند.با این دیدگاه،پس کارل سال های متمادی انسان نبوده،چون گریه کردن را فراموش کرده بود.

دانستن اینکه ادم کاری را برای اخرین مرتبه انجام می دهد حتی به کارهای ساده هم حالتی خاص می بخشد.

می دانی! هر کتابی با همه ارتباط برقرار نمی کند.به علاوه، یک کتاب احمقانه هم می تواند به افکاری خردمندانه منتهی شود.کمی حماقت تا کنون به هیچ کس اسیب نزده. فقط باید مراقب بود که بر ادم مسلط نشود و در وجودش گسترش پیدا نکند.

اما حتما چند کتاب وجود دارند که ازان ها خیلی خوشت امده.ادم ان ها را که دیگر به کسی نمی دهد.می خواهد داشته باشدشان.من که هیچ وقت خواهران غریب را به کسی نمی دهم!
اتفاقا این کتاب ها رابایدبه دیگران دادتاخوشبختی شان رادر ان‌ها پیدا کنند…

سیاوش پسر کاوس پس کیقباد چنین مردی است.او در شمار راستانی است که هر چند یک بار می ایند تا این گیتی را به سامان رستگار سازند.

خویشکار کامل،انسان کامل است.عمل به خویشکاری پیمانی است با جهان،با خود و خدا.انکه از خویشکاری در گیتی به فروهر خود پیوسته از نیک و بد عالم امکان فراگذشته و با خدا در وحدت است.

ادمی چون به کاری پردازد که به خاطر ان افریده شده است،خدا را کامروا کرده است.کار انسان کار خداست.

پس انسان در نظام جهان و نبرد نیک و بد وظیفه ای دارد که باید به فرجام رساند.در زبان پهلوی این وظیفه و انجام ان را «خویشکاری»می نامیدند که ترجمه دقیق و رسای خوره(فر)است.

کمدی کوتاه من به پایان رسید.پرده می افتد.
اینک که از میان می روم، دیگر زیادی نیستم…
اخ،خورشید چه پرنور است! ابدیت، این انوار پرتوان را سرشار کرده است…


من می میرم…ای زنده ها،زندگی کنید!

من به زودی،خیلی زود،خواهم مرد.رودخانه ها

وداع با زندگی برای زنده ها چه ناگوار است!

در برابر مرگ،اخرین بطالت های زمین رنگ می بازد.احساس می کنم که دارم ارام می گیرم؛دارم ساده تر و ایین مند تر می شوم.ولی چه دیر به خود امدم!…

می دانیم که مغز انسان سعادتمند به غایت بی کنش است.حسی ارامش بخش و شورانگیز،حس رضایت به تمام وجودش نفوذ می کند؛او‌ در این حس غرق می شود؛هویتش را می بازد…

من به زودی،خیلی زود،خواهم مرد.رودخانه ها یخ جامه هاشان را از تن می کنند و من بر جریان برفاب واپسین می روم…به کجا؟خدا می داند!شاید به دریا.چه می شود کرد! اگر قرار به مردن است چه بهتر که در بهار رخت بندم…

من به زودی،خیلی زود،خواهم مرد. رودخانه ها یخ جامه هاشان را از تن می کنند و من بر جریان برفاب واپسین می روم…به کجا؟خدا می داند! شاید به دریا.چه می شود کرد! اگر قرار به مردن است چه بهتر که در بهار رخت بندم.

شما به مسیج اعتقاد دارید؟ من به انسان اعتقاد دارم.البته من نمی دانم که شما به انسان اعتقاد دارید یا نه.من شما را ستایش می کنم.من ذهن هرکسی را که از همه ادیان مستقل باشد ستایش می کنم.عقیده شما درباره ذهن مسیح این است؟

ادم هیچ وقت نمی داند.ما هیچ وقت نمی توانیم بگوییم چه چیزی در وجودمان هست.ومن اگر به جای شما بودم بی شک ناامید نمی شدم.از راه ناهموار به سوی ستارگان.

پیرمرد ترانه خواند:
در جوانی اتشی سوزانده ام،
در میانسالی شتابان رفته ام،
پیری امد،عابد و زاهد شدم.