Zy > Recent Status Updates

مرزهای شناخت مابه گستره و قلمروی مشاهده پذیرهاودرک شدنی هامحدوداست.ورای این مرزهانه می توان چیزی را شناخت و نه می توان چیزی رااثبات کرد.با این همه ،وچه بسا به همین دلیل،به باور هاناارنت مابایدفضای ورای این مرزهارابکاویم …

((وقتی فکر می کنیم،کجا هستیم؟))آرنت،با این پرسش،مخاطبانش را از رویارویی با مکان هایی که (( در ان ها فکر می کنند)) فراتر می برد.

می توانی همه چیز را ببینی یا نگاهت را بدزدی و همه چیز را رها کنی.جهان بیرون اگاهی ما وجود ندارد.بیرون قصه های ما جهانی نیست.

‌من هیچ در پی ان نیستم که انچه برایم خوب تواند بود حقیقی وانمود شود.من در جستجوی انک که حقیقی است.اگر هم به دست اوردنش برایم مقدور نباشد،نمی توانم از تلاش به سوی ان چشم بپوشم.

خدابرای همه لازم است،و هر کس خدای خود را دارد،_حتی انان که خدارا منکرند!اما این خدا _این خداها_برای همه یک و یکسان نیستند.

زیرا ما همه خدایانی می افرینیم.این سخن اشرافی که می گوید:((برای توده مردم خدایی لازم است))،چنان رنگ تحقیر دارد که دشنام ان به دهانی که به کارش می برد برمی گردد.لبان من از چنین گفته ای ابا دارد.من خود از توده مردمم،و برای من همه توده اند.

نخست انکه اسمان و زمین،دریاها،ان هامونهای روان و لغزان،گوی تابناک ما،اختر تیتانی خورشید،از بنیادی روحانی که در انها به ژرفی جای گرفته است،زنده اند:روح که در اندامهای جهان در پراکنده است،توده رایکباره،به جان و جنب اورده است؛…

من نمی توانستم بیانگارم که تو از رهسپاریم دردی چنین جانکاه را در دل خواهی ازمود…بایست!از برابر دیدگان من نهان مشو.ایا به راستی از من است که تو می گریزی؟ این واپسین باری است که سرنوشت مرا وامی نهد که با تو سخن گویم.

ای مرد تروایی!ای پور انشیز!ای انکه از خون خدایان زاده ای!فرو رفتن در آورن کاری آسان است.دروازه پلوتون سیاه شب و روز گشوده است.اما آنچه تلاشی رنجبار است،آنچه ازمودنی است دشوار باز آمدن از راه رفته است؛و فرا امدن به سوی روشنایی فرازین.

سوگ هم پوسته های جدیدی روی جانم می کشد و هم پرده هایی را از جلوی چشمم کنار می زند.از((بایدها))ی گذشته ام پشیمان ام:قطعا باید سوگواری کنی،باید درباره اش حرف بزنی،باید با غمت رودرو شوی،باید از غمت عبور کنی؛بایدهای ادم کوته بینی که خودش

وقتی روحم مدام ترک می خورد و تکه تکه می شود،دنیا همین طور ادامه داشته باشد و بی هیچ تغییری نفس بکشد؟

زیستن،من درد زیستن دارم.ولی همین خوب است!…سوز خراشیدگیهایم مرا به فریاد می اورد.فریاد کشیدن،زیستن است.من هستم،و می خواهم باشم…پیش برویم!می روم و نگاهم به پیش روی خودم است،

اما شما هیچ درکم نمی کنید.در سفر به درون خود،شما نمی توانید راهنمایی ام کنید.سپاسگزارم که راهش را نشانم داده اید.اکنون خودم تنها خواهم رفت.شما که نباشید،ان تو بهتر خواهم دید.

اعتراف.تنها اینجاست که من به یک نقطه زنده رسیده ام : خویشتن خود.اعتراف ناگزیرم می کن. که در خود بنگرم.

درامد بخور و نمیر معمولا ذهن ادم را محدود می کند،خلق ادم را هم تنگ می کند،کسانی که زندگی بخور و نمیری دارند و در محیط محدود و سطح پایین تری زندگی را به زحمت پیش می برند ممکن است تنگ نظر و بدعنق بشوند.

نصف ادم های دنیا از لذت های نصف دیگر ادم های دنیا سر در نمی اورند.

انان سبب این اتش افروزی را نمی دانند؛ اما بر رنجی که شیفتگی و شوری سترگ که ان را به گناه و ناپروایی خوار داشته اند ، پدید می تواند اورد ؛ و بر انچه زنی اسیمه و تبزده می تواند کرد،اگاهند؛

همه چیز ناپایدار،گذرا،پوچ، اشفته به نظر می رسید.مغزم کارش را درست انجام نمی داد،ولی ماریا خواب و خیال،رویایی، بود که پیوسته به خاطرم باز می گشت، چیزی وخم گون و غمبار باد.چند ساعتی گذشت تا ذهن من کار خودرا با دقت و توان معمولی اش از …

به نظر رسید پلی بین ما زده است.ولی من احساس می کردم که این پل موقتی و شکننده است که بر بلندای پرتگاهی می لرزد.

گریه و مویه می کنیم،می میریم،دیگران هم می میرند،و موجودات دیگری به دنیا می ایند تا این کمدی بی معنی را از سر گیرند.

بعضی وقت ها احساس می کتم که هیچ چیز معنی ندارد.در سیاره ای که میلیون ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می رود،ما در میان غم زاده شده ایم؛ بزرگ می شویم،تلاش و تقلا می کنیم،بیمار می شویم،رنج می بریم،سبب رنج دیگران می شویم،…

ذهن من دالان تودرتوی تاریکی است.گاهی نوری در ان می درخشد،مثل اذرخش،که بعضی از گذرگاه ها را روشن می کند.من نمی دانم چرا بعضی کارها را می کنم.نه، این طور نیست…

•تجربه به من اموخته است که انچه به نظر من واضح و بدیهی می رسد برای انسان های دیگر هیچ گاه چنین نیست.

ای خواهش دل اشوب زر! ای آز! به چه کردارها دل ادمی را برمی انگیزی و ناچار می سازی!انگاه که هراس و دهشت مرا وانهاد،من سردارانم را،و پیش از انان، پدرم را از این شگفتی اگاهیدم ؛ انچه را دیده بودم،برانان بازگفتم..

گاهی وقت ها می شود که یک نفر احساس می کند یک ابرمرد است،و فقط بعد ها پی می برد که او هم پست و شریر است و خیانتکاری بیش نیست…تا انجا که می دانم هیچ فرد بشری از این انگیزه پرشکوه پیشرفت انسانی بی بهره نیست.

مالویدا مرا،_خفته ای که نمی خواست بیدار شود،_می دید.و بیدارم نمی کرد.رویای من ،رویای جوانی خودش را به یادش می اورد.هردومان،هرکدام از سویی…((حتی لذت تیره قلبی اندوهگین…))را می چشیدیم.

اکنون می خواستم هم خود را در افرینش اثر متمرکز کنم.اصل همین بود .هرچه مانعش می شد،می بایست کنار زده شود! …از این رو، می بایست از شغلی که گذران زندگی ام بدان بسته بود و برای دستیابی بدان چندین زمان رنج برده بودم چشم بپوشم.

به یاری کدامین گفته ها می تولن شنی انچنان را، شب کشتار و مرگ و سوگ را برنگاشت و باز نمود؟

چه کشوری است این کشور!ای آشات!کدامین بوم درجهان از بینوایی و تیره روزی ما آکنده نشده است؟آنک پریام!حتی دراینجانیز کردارهای نیک بی پاداش نمی ماند؛اشکی ازسرناکامی و شوربختی،برای ریختن هست؛و رنجهاواندوهان آدمی دلها را به درد می اورد.