Zy > Recent Status Updates

شوپنهاور ملتفت این تناقض نبود.درست است که دنیا همه اش رنج است،یک اشتباه تمام عیار،اما دل خوشی هم دارد،بارقه های کوچک لذت.

مخمصه خارپشت مخمصه ما هم هست.برای بقا به دیگران نیاز داریم،اما[آن ها]ممکن است به ما صدمه هم بزنند.روابط آدمی همیشه نیازمند اصلاح و بازنگری بوده است.حتی ماهرترین ماهم گاهی در روابطمان سوزن خورده ایم.

امیال بی پایان،خواست های مدام،میل پس از میلی دیگر.دنیا و مافیها هیچ بس نیست برای اغنای این همه عطش،نه حدومرزی می توان گذاشت برای خواست ها،نه پر می توان کرد این مغاک بی انتها را.

هرروز که به امورات زندگی می رسیم،با این جهان برساخته،یا پدیداری،روبه رو می شویم.واقعی است_همان طور که سطح رودخانه واقعی ست،اما درست همان طور که سطح صاف و صیقلی رودخانه همه واقعیت وجودی ان نیست،جهان پدیداری هم …

شوپنهاور ایده الیست بود.ایداه الیست ها از منظر فلسفی ارمان های والا ندارند،بلکه باور دارند هرچه تجربه می کنیم بازنمود ذهنی دنیاست؛تصور ماست از عالم،نه خودِ عالم.اشیا عینی جهان هم تنها وقتی وجود دارند که به ادراک ما درمی آیند.

دنیا موجودیتی یکپارچه است.وقتی به کسی کمک می کنیم،انگار به خودمان کمک کردیم.درد و رنج دیگران درد و رنج خودمان است؛امری بیرونی و مختص دیگری نیست،بخشی از وجودمان است.

نکند کل زندگی این طور باشد؟نکند این دنیا هم خواب و خیالی بیش نبوده؟

اگر من نباشم،چه کسی قرار است [من]باشد؟

کم عمق یعنی فاقد عمق.سطحی اما یعنی دارای عمقی که پردامنه تر شده.آن سهمی که همه از دنیا می برند برای ثورو شده لایه ای نحیف اما به غایت بسیط.

ثورو زیادی می دید و این کار او را خسته و مرده می کرد.در یادداشت های روزانه اش نوشته بود:«عادت دارم خیلی به چیزها توجه کنم.حس هایم انگار هیچ استراحتی ندارند و در تقلای مدام می فرسایند.»

ثورو زیادی می دید و این کار او را خسته و مرده می کرد.در یادداشت های روزانه اش نوشته بود:«عادت دارم خیلی به چیزها توجه کنم.حس هایم انگار هیچ استراحتی ندارند و در تقلای مدام می فرسایند.»

ثورو را تعالی گرا می دانند،جنبشی فلسفی که در چهار کلمه خلاصه می شود:باور به امر نادیدنی.البته ثورو به امر دیدنی باور قوی تری داشت.آن قدری که حقیقت ذات برایش مهم بود به ذات حقیقت کشش نداشت.

وقتی راه می رویم،در آن واحد هم کنش داریم هم نه.ذهنمان از جهاتی مشغول است:متمرکز بر مسیر پیش رو و متوجه محیط اطراف،اما هیچ کدام از این ها ذهن آدم را آن قدری مشغول نمی کند.می شود قشنگ در دالان های ذهن پرسه زد و دیوانه وار پیش رفت.

«هیچ وقت ان قدر فکر نکرده ام،در زندگی ام حی و حاضر نبوده ام،زندگی نکرده ام،خودم نبوده ام…جز حین پیاده روی.»پیاده روی روسو را نجات داد؛جانش را هم گرفت.

همه مغموم بودند الا سقراط.تا اخر همچنان امیدوار بود و چیزی به روی خودش نمی اورد.گفته بود«دیگر وقت رفتن رسیده است؛من رهسپارِ مرگم و شما رهسپارِ زندگی.کدام یک عازم جای بهتری ست؟بر همه پوشیده است جز خدا.»

سقراط شکست خورده بود.می دانم،حرف بی رحمانه ای ست.اما درست است.خیلی از مکالمه ها،عوض گشایشی از جنسِ اذرخش های زئوس،به بن بست می رسند.فلسفه بیشتر مشکل زاست تا حلالِ مشکلات؛ذاتش همین است.

«از خودتان بپرسید خوشحالید یا نه،تا ببینید چطور شادی تان در لحظه محو می شود.»هر چه بیشتر پی شادی باشیم،بیشتر از دستمان سر می خورد و می رود.شادی هیچ وقت غایت نیست؛محصول است.ثروتی ست نامنتظر،حاصل زندگی زیسته و شایسته.

«از خودتان بپرسید خوشحالید یا نه،تا ببینید چطور شادی تان در لحظه محو می شود.»هر چه بیشتر پی شادی باشیم،بیشتر از دستمان سر می خورد و می رود.شادی هیچ وقت غایت نیست؛محصول است.ثروتی ست نامنتظر،حاصل زندگی زیسته و شایسته.

سقراط برای خودش یک پا باغبان بود.هیچ چیز برایش لذت بخش تر از«کاشتن بذر مسئله در ذهن،و تماشای به بار نشستنِ ان»نبود.

چرا ادم گاهی شیفته چیزی می شود؟ حس می کند چیزی صدایش می زند:سوال های بنیادین. ما که هستیم؟ چه هستیم؟این جا چه کار می کنیم؟ آدمی به معنا نیاز دارد.بله،واقعا چیزی داشت مرا صدا می کرد.

در هر وقفه بذر شناخت و البته حیرت می بالد و به بار می نشیند.

وقتی چیزی سبب می شود کارهایمان را بگذاریم کنار و کمی فکر کنیم،می گوییم«درکارم وقفه افتاد».وقفه خطا یا اشکال فنی نیست.معنی لکنت یا توقف نمی دهد.حس خلاْوبیهودگی هم ندارد.بیشترمقوله ای درونیست.بذر تفکر است.

ادم باید پی یافتن بهترین شیوه زندگی باشد.برای کسب که ذره ای درک و شعور دارد،چه مسئله ای مهم تر از این؟

برای زندگی ازموده باید از خودمان فاصله بگیریم؛قدمی پس تر برویم تا خودمان را بهتر ببینیم.گفت و گو بهترین شیوه برای دست یافتن به چنین منظری ست.می شود گفت«فلسفه»و«گفت و گو»برای سقراط یک معنا داشتند.

سقراط نخستین کسی بود که فلسفه را از اوج اسمان ها و ملکوت ، به زمین اورد،به شهر و روستا،به خانه های مردم.

«تلاش برای شناخت خودوبهبود خویشتن»شدرسالت سقراط در تمام زندگی اش.این تصمیم سقراط فلسفه را زیرورو کرد.دیگر خبری از ان تفکرات گیج کننده درباب گیتی نبود.فلسفه همه اش اززندگی می گفت،زندگی خودتان،و اینکه چطور بهترین بهره را از ان ببرید.

«تلاش برای شناخت خودوبهبود خویشتن»شدرسالت سقراط در تمام زندگی اش.این تصمیم سقراط فلسفه را زیرورو کرد.دیگر خبری از ان تفکرات گیج کننده درباب گیتی نبود.فلسفه همه اش اززندگی می گفت،زندگی خودتان،و اینکه چطور بهترین بهره را از ان ببرید.

البرکامو،فیلسوف اگریستانسیالیست فرانسوی،می گوید خودکشی«تنها مسئله به واقع جدی فلسفی»است.زندگی ارزش زندگی کردن دارد یا نه؟تنها مسئله واقعی این است و باقی حرف ها دیگر پرگویی غامض است.

امروز چون دیروز و فردا چون همیشه
باز از خواب برخواهیم خاست و به عادت
پشت به اندوه و وحشی ترین شادکامی ها خواهیم کرد
به سان غوکی که با دیدن قلوه سنگی پیشِ پایش
راه و دهانش را کج می کند…

دیگر نه شاد بودم نه ناشاد.
این نیز بگذرد.این تنها عبارتی ست که در دوزخ ادمیان به درستیِ ان رسیده ام.
این نیز بگذرد.