Zy > Recent Status Updates

کاش می توانستم والدین را متقاعد کنم که دردکشیدن،رشد بچه ها را تسریع می کند،و مبارزه،شخصیت انها را می سازد.والدین انقدر دلشان می خواهد فرزندان شان را خوشحال ببینند که انها را از تجربه رشددهنده ای مانند یاس،محرومیت و غم محروم می کنند.

کارمان ساختن بچه هاست ، اجرمان پاسخ های روزمره مان ، و سرپناه مان به ثمر رساندن انسانیت به طور کامل در کودک مان است .

نظر من این است : هدف بزرگ ما این است که راهی بیابیم که کمک کند فرزندانمان را راسخ و انسان بار بیاوریم . چه حسنی دارد که بچه تمیز ، مودب و خوش مشربی داشته باشیم که نظاره گر مشقت انسان ها باشد اما بی تفاوت بماند؟

هرکس در راه ارمانی از دل و جان تلاش کند _ اگرچه این ارمان ریشه در گذشته داشته باشد _ زمانه رو به اینده پیش می برد ، ...

متعالی ترین نیاز انسان ، نیاز بی مرگی است ؛ نیاز به لذت بردن جاودانه از فراوانی های فردی خویش است .

انچه دانته ، ان کاتولیک بزرگ ، کمدی الهی نامید ، تراژیک ترین تراژدی است که تاکنون نوشته شده است .

ایا ممکن نیست خدا در کامل مطلق شدنش خود را کمال ببخشد ، و اخرالامر خدایی بشود ((کل در کل)) ؛ یا اگاهی بی نهایتی که در برگیرنده همه اگاهی هاست ؟ و اگاهی بی نهایت چیست؟

ایا ممکن است همه چیز روح داشته باشد و ان روح ، تشنه ازادی باشد؟

اگر فرض کنیم هرچیز که در این عالم است رویای خدا باشد ، و خدا روزی از این رویا بیدار شود ، ایا رویایش را به یاد می اورد ؟

ایا نمی توان تخیل کرد که شاید این حیات دنیوی ما در برابر حیات دیگر مانند خواب در مقایسه یا بیداری باشد ؟ ایا ممکن نیست سراسر این زندگی ، خواب ، و مرگ بیداری باشد ؟ ولی بیداری از چه یا در چه ؟

انچه ما واقعا پس از مرگ ارزو داریم ، ادامه همین زندگی است ، همین زندگی خاکی فانی ، ولی بدون مرارت ها و شرارت ها ، بدون مرگ و ملالش .

باری ، خویشتن را بجوی ! ولی در جستن و یافتن خویش ایا نیستی خود را نیز نمی یابیم؟

روح انسانی چگونه می تواند بی انکه تشخص فردی خود را ، و یعنی خودی خود را ، از دست بدهد ، جاودانه در خدا زندگی کند و از خدا برخوردار باشد؟ از خدا برخوردار بودن چیست ؟

اشتیاق و ارزوی جاودانگی روح، ارزوی بقای اگاهی فردی شخصی مان به هر نحو ، به اندازه ارزوی وجود داشتن خدا ، ماهیت دینی دارد . هیچ یک از این دو ارزو و اشتیاق ، بی ان دیگری ، نمی تواند وجود داشته باشد ، به این دلیل که این دو اساسا یک چیزند .

دین عبارت است از احساس ساده ای از یک رابطه اتکایی و همبستگی با چیزی فراتر از بشر ، و اشتیاق به برقراری رابطه بیشتر با ان قدرت مرموز .

روح باید بداند که جز او و خدا هیچ نیست .

درد و رنج نوعی بیچارگی است ولی باعث می شود هسته و وجود درونی خود را بیابیم؛و در بیچارگی عظیم،در مرگ،اخر الامر و به مدد درد نابودی ، به کنه و کانون این حان عاریت می رسیم ، که خداست ، که در درد و خفقان روحی مان با نسیمش امیخته و با عشقش...

هرچه انسان توانایی رنج بردن و درد کشیدنش بیشتر باشد ، انسان تر ، یعنی الوهی تر است .

هرچند انسانیت ظاهری ما فانی می گردد لیکن باطن روز به روز تازه می گردد.

هرکس که نه شاعرانه نه دیندارانه زندگی کند ، ابله است .

از خودمان فارغ می شویم که به خویشتن والا برسیم ؛ اگاهی فردی از نا بیرون می شود تا به اگاهی کلی که خود جزئی از ان است بپیوندد ، بی انکه در ان محو شود .

انچه مارا به سوی ایمان به خدا می راند ، ضرورت عقلی نیست ، رنج است . و ایمان به خدا پیش از هرچیز و بیش از هر چیز ، همانا احساس نیاز و اشتیاق به وجود اوست ، عطش الوهیت است ، حس کردن جای خالی اوست ، ارزوی وجود داشتن اوست .

ایمان به خدا ، در وهله اول ، چنانکه خواهیم دید ، ارزوی وجود اوست ، و ناتوانی از زیستن بی او .

کامل باشید چنانکه پدر شما که در اسمان است کامل است .

توانایی لذت بردن بدون توانایی رنج بردن ، ممکن نیست . و توانش لذت و درد یکی است .

کی یر کگور می نویسد: (( خدا نمی اندیشد ، می افریند ، بودش ندارد ابدیت دارد .))

رنج راه اگاهی است،و موجودات زنده با رنج کشیدن به خوداگاهی دست می یابند .
از کجا به بعد من دیگر وجود ندارم.