Zy > Recent Status Updates

قلب من از رنج می ترسد.
به او بگو ترس از رنج ، از خود رنج بدتر است . و این که هیچ قلبی، تا زمانی که در جستجوی رویاهایش باشد ، هرگز رنج نمی برد. چون هر لحظه جست و جو ، لحظه ملاقات با خداوند و ابدیت است.

اموختم که جهان روحی دارد ، و کسی که این روح را درک کند ، زبان همه موجودات را می فهمد .

فلسفه حقیقی به ارتباط نیاز دارد تا به هستی(اگزیستانس) وارد شود .

درختان سر به فلک کشیده همچون بزرگسالانی بودند که از بالا به ادم هایی که ان پایین در بین ان ها بازی می کردند ، می نگریستند . هایدگر وقتی انجا تنها بود ، اسکی می کرد،قدم می زد، اتشی می برافروخت ، غذاهای ساده می پخت،با روستاییان گپ می زد...

نخواهید که به بیرون بروید ، به سوی خود بازگردید ، حقیقت درون ادمی سکنا دارد .

برای المانی های جوانی که در فرایبورگ دیدم ، فلسفه جدید چیزی بیشتر از یک نظریه بود . به نظر انان فلسفه مزبور ارمانی نو برای زندگی و برگی جدید از تاریخ و تقریبا می شود گفت ، مذهبی تازه بود.

زندگی خیلی بزرگ تر و عمیق تر در حال گذر است درست در همین لحظه!

امروز با تمام ناکامی ها،انتظارها و ناتمام ماندن ها،در اختیار ماست.انچه همه مااحتیاج داریم کمی استراحت است. استراحت در میان تمام خستگی ها ونرسیدن ها و نداشتن ها،و این استراحت،ارام جانمان خواهد شد اگر اجازه دهیم که (اکنون)در دل تمام..

و گاهی همین حرف های نگفته اند که رابطه را تمام می کنند.همین جواب ندادن های ساده.همین ندیدن های ساده و همین خبر نگرفتن های گاه و بی گاه.همین امروزو فرداکردن های انباشته شده.اخر یک روز برمی گردیم و می بینیم انقدر دور شده ایم که دیگرحتی...

هروقت ناگفته هایتان را مرور می کنید ، فرصت بدهید که غمتان بالا بیاید و بعد تمامش کنید. در ناگفته هایتان غرق نشوید که این غرق شدن تمام شدنی نیست . چند ساعت وقت بگذارید و دوباره به جریان زندگیتان برگردید.ببیندشان،بشنویدشان و عبور کنید.

ایا مهم است چند سال در کنار جسم طرف زندگی کرده ایم وقتی قلبش به اندازه کهمشان ها از ما دور است؟

لذت ببرید از هرانچه هستید،از ناکامل بودنتان واز خوشحالی های درونیتان که در عین حال ناپایدارنیز هستند.نگران از دست دادن شادی ها و ادم ها نباشید.نگران کنترل کردن جریانهای بیرون ازخودتان نباشید.به جریان های شادی ولذت درونیتان بچسبید.

حجم اندوه که زیاد باشد ، سرریز می شود به بعد دیگری از زمان و ما را هم با خودش می برد . می برد به بعد دیگری ؛ گویی ما را اماده می کند تا بتوانیم با حجم اندوه کنار بیاییم . بعد دیگری از زمان .

در این کره خاکی چند سالی بیش نخواهد زیست . ولی اگر تاریخ بشریت تاریخ حیات خود اوست ، وی به تعبیری زنی چند هزار ساله است.

با پرسیدن مداوم این پرسش که ((چه احساسی داری؟)) هوش عاطفی فرزندتان را گسترش دهید.کودکان باید ابتدا بتوانند حالات احساسی گوناگون را در خود تشخیص دهند تا بعد نسبت به احساس های دیگران حساس شوند .

برای انکه همدلی را به کودکان بیاموزید ، باید به کودکان همدلی نشان دهید .

خدا با انکه هم در طبیعت و هم در روح ادم حضور دارد ، در عین حال در عالمی برتر و فراتر از این جهان است .

افلاطون می خواهد بگوید رابطه تاریکی غار و چگونگی دنیای بیرون همانند است با رابطه صورتهای جهان طبیعی و صورت های عالم مثال . نمی گفت جهان طبیعی تاریک و غم انگیز است،می گفت در قیاس با روشنایی عالم مثل تاریک و غم انگیز است .

افلاطون همچنین معتقد است روح پیش از ان که در جسم حلول کند وجود دارد.اما روح همین که در بدن انسان حلول کرد ، همه مثال های اعلا را از یاد می برد . بشر صورتهاب گوناگون جهان طبیعی را که می بیند ، خاطره ای مهم در روحش جرقه می زند.

اگر تو پیوسته کارهایی بکنی که در ته دل می دانی درست نیست ، ایا می توانی راحت و اسوده خاطر باشی؟افراد زیادی را می شناسیم که دروغ می گویند،فریب می دهند و بدخواهی می کنند.ایا اینها نمی دانند که این کارها درست نیست یا-بهتر بگویم-روا نیست؟

برای بسیاری از کمال طلب ها ، ملاک ها و معیارهای سطح بالا برای خود ایشان در مقایسه با دیگران دردسرسازتر است .

تفکر همه یا هیچ all or nothing که به نام تفکر سیاه و سفید ، تفکر دسته بندی و یا طرز تفکر دوگانه نیز شناخته می شود . متمایل به دیدن امور از زاویه درست یا غلط است، بدون ان که فرد تشخیص دهد که کاهی اوضاع پیچیده تر از ان است که بتوان منفک کرد ...

گرچه معیارهای سطح بالا مهم هستند ، اما کمال طلبی باعث می شد ان چنان ملاک ها و معیارهایمان سطح بالا باشند که در واقع مانع از عمل کردن شوند ، باعث انفعال اند .

تپانایی شنیدن احساس ها و نیازهای خودمان و همدلی با انها می تواند ما را از افسردگی نجات دهد .

ایا نبوغ فقط در زهدان ماست؟...نمی توانیم علم و دانش بیافرینیم ؟ نمیتوانیم موسیقی بنوازیم؟ نمی توانیم دستگاه های فلسفی بسازیم؟ نمی توانیم در بهبود بشریت دخالت داشته باشیم؟ ایا سرنوشت ما همیشه باید به امور جسمانی ختم بشود؟

با استمرار همدلی ، به گوینده امکان برقراری تماس با لایه های عمیق تر وجودش را می دهیم .

حضور: لازم نیست کاری بکنی، فقط حضور داشته باش!

چگونه می توان متفکر شد اگر حداقل یک سوم روز را دور از هیجانات ، مردم و کتاب ها سپری نکرد؟

فلسفه تا انجا که من ان را درک کرده و زیسته ام ، زیستن اجباری در یخ و کوه های بلند است.

فلسفه ترکیب شگفت انگیزی است از اینان شدید به توان بشری (رضایت خاطر در دسترس همه ما هست ، درست مثل نگارش رمان های بزرگ) و پایداری شدید(شاید لازم باشد یک دهه مصیبت بار را صرف نگارش کتاب اول کنیم .)