Zy > Recent Status Updates

اما حرف من این است که خوانش ما می تواند دلیل ارزشمند دیگری نیز داشته باشد:برای حظ بردن از خودِ تجربه خواندن،برای انکه خود را به انواع لذت های وسوسه انگیز خواندن بسپاریم.

غالبا خواندن را وسیله ای برای دستیابی به یک هدف می دانند_برای کسب اطلاعات،دانش اندوختن،عمق بخشیدن به درک و فهم_که مسلما همه شان برای هر نوع از خواندن،از جمله خواندن ادبیات،اهدافی ارزشمندند.

در حالت مطلوب ، ما خود را در انچه می خوانیم گم می کنیم تا به خود بازگردیم ، خود تحول یافته ، متعلق به جهانی گسترده تر .

اطمینان ندارم که شجاعت فضیلت آغاز کردن باشد،یا دست کم جز این نباشد،یا در کل فقط همین باشد:ادامه دادن و حفظ کردن،به همان اندازه به شجاعت نیاز دارد،گاهی بیشتر.

شجاعت برای ادامه دادن و تاب اوردن،شجاعت برای زندگی کردن و مردن،شجاعت برای تحمل کردن،برای پیکار کردن،برای مقاومت کردن،برای استقامت کردن… اسپینوزا آن را استحکام روح نام نهاده است.

خوانش توام با تامل زندگی ما را غنا می بخشد و به ان جهت می دهد،و در مقابل،زندگی ما خوانشمان را میسر می کند و ان را بهبود می دهد.خوانش و زندگی در تعاملی دو سویه یکدیگر را جان و توان می بخشند.

عمیق خواندن همواره با پیوندها سروکار دارد:پیوند دادن انچه می دانیم با انچه می خوانیم،انچه می خوانیم با انچه احساس می کنیم،انچه احساس می کنیم با انچه می اندیشیم و طرز اندیشیدنمان با روش زندگی مان در جهانی به هم پیوسته.

ما در پرتو متونی که خوانده این زندگی می کنیم.متونی که برای ما اهمیت دارند بدل به ان چیزی می شوند که می توان((متون زندگی)) نامیدشان،نه صرفا متونی که برای ما با خواندن زنده می شوند،بلکه متونی که زندگی مان را غنی تر و پیچیده تر می کنند.

دلایل اصلی ما برای خواندن عبارت اند از کسب دانش،عمق بخشیدن به درک و فهم، تجربه کردن لذت و حتی،پس از دستیابی به این اهداف بلند پروازانه،کسب حکمت وخردی که بتوانیم باان زندگی کنیم.ایا این همان چیزی نیست که ازخواندنمان…

لذت همیشه یا تقریبا همیشه است:چه لذتی است زنده بودن!چه لذتی است کم و کسر نداشتن! چه لذتی است تسلط داشتن بر لذت های خود!فرزانه مکتب اپیکور بیشتر پرورش فشرده ی لذت هایش را به کار می بندد تا پرورش گسترده ی ان ها را.

مونتنی می گفت:((زیاده روی طاعون لذت است،و میانه روی افت ان نیست بلکه چاشنی ان است))،که اجازه می دهد لذت((در شیرینی جذاب اش)) مزه مزه شود.

چه بدبخت اند ان هایی که جسم خود را تحمل می کنند! و چه خوشبخت اند ان هایی که جسم خود را پرورش می دهند و از ان لذت می برند!

بر این اساس است که میانه روی فضیلت است.یعنی نوعی برتری:میانه روی،همان طوری که ارسطو گفته است،ان مسیری است که به ستیغ می رسد،از میان دو پرتگاه رو در روی هم،از میان زیاده روی و بی احساسی، از میان ملالت هرزگی و ملالت به ندرت لذت یابی،…

لذت هایی ناب ترند،به دلیل اینکه ازادترند.شادی بخش ترند به خاطران که بهتر مهارشده اند.ارام ترند چون کم تر ایجاد وابستگی می کنند. ایا کار اسانی است؟یقینا خیر.چنین چیزی امکان دارد؟نه همیشه و دست کم نه برای همه.

برعکس ، هر قدر شادی ای که در ما اثر کرده بیشتر باشد کمالی که به ان می رسیم عظیم تر است ، و بیشتر ضرورت دارد که از طبیعت الهی بهره مند شویم.بنابراین، وظیفه انسان فرزانه است که از اشیا استفاده کند و تا انجا که امکان دارد از ان ها لذت ببرد.

هیچ ربانیت و هیچ انسان دیگری ، جز فردی حسود ، از ناتوانی ما و از درد ما لذت نمی برد ، هیچ کس اشک های ما ، ناله های ما ، ترس ها و سایر نشانه های ناتوانی درونی ما را فضیلت به شمار نمی اورد .

عشق من،تا زمانی که من را می خواهی دوست ام بدار،ولی ما را فراموش مکن.

تمامی منزلت انسان در اندیشه اوست.تمام منزلت اندیشه در خاطره است.اندیشه فراموش کار شاید اندیشه باشد ولی اندیشه ای بی روح میل فراموش کار بی تردید میل است ولی میلی بی اراده، بی قلب و بی روح.

ولی آیا زندگی هدف است؟ خوشبختی هدف است؟دست کم،این زندگانی،این خوشبختی؟آیا باید حسرت حیوان،نبات و سنگ را خورد؟ولو این که انسان چنین حسرتی بخورد،ایا باید به این حسرت گردن نهاد؟ آن وقت،از روح چه باقی می ماند؟از بشریت چه باقی می ماند؟

کانت می گوید:وقتی انسان مدت زمان درازی نقش صاحبان فضیلت ها را بازی می کنند ، فضیلت هایی که تا این زمان فقط به صورت شان تظاهر می شد رفته رفته ایجاد می شوند و بخشی از خلق و خوی بازیگر می شوند.

همیشه در حالی که به خود می گوییم دیگران شاید وجود ندارند و ما هستیم که می افرینیم شان،به طور توصیف ناپذیری به رنج بردن از بی اعتنایی هایی که همشاگردی های مان به ما روا می دارند،…،ادامه می دهیم.

دیگر از این جنگ سربرنخواهیم اورد.بیهوده است.دیگر ادم های ارامی نخواهیم بود.ادم هایی فکر کنند،مطالعه کنند و زندگی شان را در صلح بسازند.ببینید بر سر خانه مان چه امده است.ببینید بر سرما چه امده است.هرگز ادم های اسوده ای نخواهیم بود.

لازم نیست زندگی رو درک کنی.فقط باید اون رو زندگی کنی.

سارتر زمانی نوشت:((زندگی در ورای نومیدی اغاز می شود.))

نورا در روابط انسانی سه نوع سکوت می شناخت.یکی سکوتی که از بی اعتنایی و در عین حال پرخاش نشئت می گیرد،یکی سکوتی که می گوید ما دیگر حرفی برای گفتن نداریم و دیگری سکوتی که که ظاهراادوارد و نورا بین خودشان ساخته بودند.سکوتی از سر بی نیازی

زندگی الگوهای متفاوتی داره.ریتم داره. وقتی تو یه زندگی گیر افتاده باشیم، خیلی راحت ممکنه توی خیالاتمون تصور کنیم که زمان های غم انگیزیاناراحت کننده یا شکست یا ترسمون نتیجه بودن توی اون زندگی خاصه،که فکر کنیم همه اتفاقات نتیجه اون…

هرثانیه روز داریم وارد یه جهان جدید می شیم.همه وقتمون رو هم صرف داشتن یه زندگی متفاوت یا مقایسه خودمون با بقیه و همین طور نمونه های دیگه خودمون توی زندگی های دیگه می کنیم، در حالی که هر زندگی ای شامل حدی از خوبی و حدی از بدیه.

اما اگه همیشه دنبال معنای زندگی بگردی، هرگز زندگی نمی کنی.
داری یکی از جملات البر کامو رو نقل قول می کنی.

اما شاید همه زندگی ها همین بودند.شاید حتی ان زندگی ای که‌کاملاپرهیجان به نظرمی رسیدیاان زندگی ای که همه فکر می کردند ارزشمنداست،در نهایت شبیه همدیگر باشند.ترکیبی بزرگ از نا امیدی و یکنواختی ودردورنج ورقابت،باچاشنی شگفتی و زیبایی.

عضوی از طبیعت بودن یعنی بخشی از میل به حیات بودن.
اگر مدت زیادی یک جا بمانی،یادت می رود دنیا تا چه اندازه وسیع است.از طول و عزض جغرافیایی سردرنمی اوری. درست همان طور که نمی توان درک درستی از وسعت روح هر انسان داشت.