Mohammad Hanifeh > Recent Status Updates

به نظرت زندگی چه‌طور باید باشد؟ همه‌اش یک مشت چیز کوچک معمولی است. اگر قرار باشد خوشحال باشیم باید با همین‌ها خوشحال باشیم.

چرا از بچگی گم کردن را قبل از پیدا کردن یادمان دادند؟ شاید برای همین است که هر روز، تکه به تکه، چیزهایی را از زندگی‌مان گم می‌کنیم که دیگر هیچ‌وقت پیدا نمی‌شوند. گمشان می‌کنیم و زندگی‌مان هر روز خالی و خالی‌تر می‌شود تا دیگر جز یک مشت خاطرۀ خاک‌گرفته از گم‌کرده‌ها، چیزی در آن باقی نمی‌ماند.

خوبیِ چَت همین است. هر وقت بخواهی، چیزی می‌گویی و هر وقت نمی‌خواهی، نمی‌گویی و بدون خداحافظی گم می‌شوی. می‌توانی با بغض بخندی و هیچ کس نفهمد داری گریه می‌کنی. می‌توانی جواب حرفی را که دوست نداری ندهی، دست‌هایت را زیر چانه بزنی، خیره شوی به مانیتور و بگویی سرم شلوغ است. می‌توانی پشت کامپیوتر بنشینی و خاموش شوی. در یک لحظه اسمت لای اسم آدم‌ها گم شود و هیچ‌کس نگرانت نشود.

خیلی وقت است داریم ادا در می‌آوریم. ادای خوشبختی ساده‌ای که در این بدبختی محتوم ابدی گمش کرده‌ایم.

متنفرم از این که مثل هر روز تنها برسم خانه. کسی نباشد در را برایم باز کند و مجبور شوم خودم کلید بیندازم. متنفرم از این که شب‌ها، خودم چراغ‌ها را خاموش کنم. از این که بعضی وقت‌ها صدای خودم را بشنوم که دارم بلندبلند با خودم حرف می‌زنم و از این فکر این که دارم دیوانه می‌شوم، هر بار بیشتر از قبل بترسم.

کجا را اشتباه کردیم؟
کجای خلقت و با کدام فشار، شالوده‌مان تَرَک خورد که بدون این که بدانیم برای چه، با یک باد، طوری آوار شدیم روی خودمان که دیگر نمی‌توانیم از جایمان بلند شویم؟
نمی‌توانیم خودمان را بتکانیم و دوباره بایستیم و اگر بتوانیم، آنی نیستیم که قبل از آوار بوده‌ایم.
اشتباهِ کدام طراح بود که فشارها را درست محاسبه نکرد و سازه‌مان را طوری غیرمقاوم ساخت که هر روز می‌تواند برای شکستنمان چیزی داشته باشد؟

باید چیزی داشته باشم که مرا فرو ببرد توی خودش و نگذارد بفهمم کجا هستم. باید روزهایم را بگذراند. باید حواسم را پرت کند از همه چیز. حواسم که به چیزی پرت نمی‌شود، فکرها پیدایشان می‌شود.

صبح اگر غزال زنده مانده بود، یقین به محله باز می‌گشت، و اگر باز نمی‌گشت معنایش این می‌توانست باشد که دیگر، هرگز باز نخواهد گشت.
و صبح غزال باز نگشت.
ظهر، غزال باز نگشت.
شب، غزال باز نگشت.

چه حادثه‌ای ناگوارتر از این که باد پنجره‌ات را ببرد و نفهمی به کجا؟

کسی مرا به آفتاب
معرفی نخواهد کرد
کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد
پرواز را بخاطر بسپار
پرنده مردنی‌ست

مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی می‌گردد
و فکر می‌کند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده‌است.

من سردم است
من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد

حالتِ کسی را داشتم که ناگهان دریابد آنچه را چاردیواریِ امنی می‌پنداشته، صحنۀ تماشاخانه است و آنچه را دیوارِ ساتری تصور می‌کرده، شیشه‌ای است با دیدِ یک‌سویه، که در آن طرفش هم جمعی به تماشا نشسته‌اند.

هیچ کاری بی‌معنی‌تر از این نیست که بخواهی برای کسی که برایش مهم نیستی، از خودت بگویی.

«کسی که پرنده‌اش از جایی پر بکشد، مشکل می‌تواند همان جا بماند. در خانۀ خودش هم غریبه می‌شود.»
آیا من هم پرنده‌ای دارم؟ پرندۀ خودم. ولی مگر ممکن است کسی پرنده نداشته باشد؟

دیدن، شنیدن، دوست داشتن. زندگی هدیه‌ای است که هر روز صبح به محض بیدار شدن روبان‌هايش را باز می‌کنم. زندگی گنجی است که هر شب، قبل از بستن پلک‌ها، زیباترینش را کشف می‌کنم.