Mohammad Hanifeh > Recent Status Updates

عشق مگر حتماً باید پیدا و آشکار باشد تا به آدمیزاد حق عاشق شدن، عاشق بودن بدهد؟ گاه عشق گم است؛ اما هست، هست، چون نیست. عشق مگر چیست؟ آن چه که پیداست؟ نه عشق اگر پیدا شد که دیگر عشق نیست. معرفت است. عشق از آن رو هست، که نیست. پیدا نیست و حس می‌شود. می‌شوراند. منقلب می‌کند. به رقص و شلنگ‌اندازی وامی‌دارد. می‌گریاند. می‌چزاند. می‌کوباند و می‌دواند. دیوانه به صحرا!

بعضی‌ها هستند که زودتر از طبیعتشان پیر می‌شوند. مِرگان هم یکی از همین ‌ها بود. اما باور نباید کرد که جوانی، پیش از وقت، در اینجور آدم‌ها می‌میرد. نه، جوانی پنهان می‌شود و می‌ماند. مثل چیزی که شرمنده شده باشد در دهلیزهای پیچاپیچ روح، رخ پنهان می‌کند. چهره نشان نمی‌دهد، اما هست.

تا بود نان خشک و کتک داشتیم. حالا که نیست فقط نان خشک داریم.

تا چشم‌هایت با تو هستند به نظر عادی می‌آیند؛ اما همین که این چشم‌ها ناگهان کور شوند، به میله‌ای داغ یا به سرپنجه‌هایی سرد، تو دیگر تنور خانه‌ای را هم که عمری در آن آتش افروخته‌ای، نمی‌بینی. تازه درمی‌یابی که چه از دست داده‌ای؛ که چه عزیزی از تو گم شده است: سلوچ!

دیگر چه می‌ماند که سر راه بر جای گذاشته باشد؛ غصه‌هایش؟ نه! به یقین که سهم خود را همراه برده است. به یقین برده است. این را دیگر نمی‌شود از خود کند و دور انداخت. این را دیگر نمی‌توان به کسی واگذار کرد. نه؛ با بار سنگین‌تری بر دل، باید رفته باشد. رفته است. رفته، بگذار برود. بگذار برود!

همه چیز عجیب بود. برای مِرگان، همه چیز عجیب می‌نمود؛ و از همه عجیب‌تر جای خالی سلوچ بود. اما هیچ روزی جای خالی سلوچ، مِرگان را به این حال وانداشته بود. دیگر این حیرت نبود، وحشت بود. هراسی تازه، ناگهانی و غریب. بی آنکه خود دریابد، چشم‌هایش وادریده و دهنش وامانده بود. جای خالی سلوچ این بار خالی‌تر از همیشه می‌نمود.

روزگار همیشه بر یک قرار نمی‌ماند. روز و شب است. روشنی دارد، تاریکی دارد. پایین دارد، بالا دارد. کم دارد، بیش دارد. دیگر چیزی از زمستان باقی نمانده. تمام می‌شود. بهار می‌آید.

بگذار دل برخی با مِرگان نباشد. نباشد! دیگرانی همیشه هستند که بارِ کینه را به کنایه بر زبان می‌آورند‌.

پندار اینکه دوباره دشت دست‌های بلند خود را می‌گشود...

حالا مِرگان هیچ آرزویی نداشت، جر این که لای در باز شود و عباس بیاید. بیاید. دشنام بر لب بیاید. بیاید و همه چیز را بر هم بزند. بیاید و ‌خانه را به آتش بکشد. بیاید و مادر را به باد کتک بگیرد. کتک بزند. بیاید. فقط بیاید!

من نمی‌خوام زندگیم دلپذیر بشه. می‌خوام زجرکُش بشم. می‌خوام مثل دکتر فاطمی بشم.

ولی دکتر فاطمی نرفت!!! :((((

مردم چه کم می‌فهمیدند! آن‌جا که پای سرنوشت در میان است، همه چقدر کم می‌فهمند.

عالی‌ست که انسان خودش باشد. فقط خودش. چطور؟ دشوارترین تردستی همین است. دشوار برای اینکه مستلزم هیچ کوششی نیست. تلاش نمی‌کنی این یا آن چیز باشی، نه بزرگ نه کوچک، نه زرنگ نه بی دست و پا، ... متوجهی؟ هر چه پیش بیاید انجام می‌دهی. با میل و رغبت. با فکر. چون هیچ چیز بی‌اهمیتی وجود ندارد. هیچ چیز. به جای خندیدن و کف زدن، لبخند نصیب خود می‌کنی. لبخندهای کوچک رضایت - تنها همین. و این معرکه‌ست... بزرگترین آرزوی هر انسان.

به ماهی‌ها بگو دوام بیاورند، شعر دارد به دریا می‌رسد...

در غرور این هوس گر جان دهیم به که دل در خانه و دکان دهیم

شاه دنیا فی المثل چون آتش است دور باش از وی که دوری زو خوش است

در جهان او را طلب کاران بسی است وصل او کی لایق چون من کسی است؟