Mohammad Hanifeh’s Reviews > جای خالی سلوچ > Status Update

در این دنیای بزرگ، جایی هم آخر برای تو هست. راهی هم آخر برای تو هست. درِ زندگانی را که گِل نگرفته‌اند.

پشمال جا عوض می‌کرد، اما بود. تی‌پا می‌خورد، اما بود. عصایش را که دور می‌انداختند، برمی‌داشت -چاردست و پا می‌رفت و آن را بر می‌داشت- اما بود. زخم زبان‌ها، خوشطبعی‌ها و شوخی‌ها، نیش و کنایه‌ها را تحمل می‌کرد، اما بود. ده شاهی یک قرانی از دست این و آم می‌گرفت یا نمی‌گرفت، اما بود. به هر حال بود! کاریش نمی‌توانستند بکنند. پشمال آمده بود که آمده باشد.

برخی چنینند که بلندی خود را در پستی دیگری، دیگران می‌جویند. به هزار زبان فریاد می‌زنند که: تو نرو تا ایستادهٔ من، بر تو پیشی داشته باشد! این گونه آدم‌ها، از آن رو که در نقطه‌ای جامد شده و مانده‌اند، چشم دیدن هیچ رونده و هیچ راهی را ندارند.

حتماً نباید کسی پدرت را کشته باشد تا تو از او بیزار باشی. آدم‌هایی یافت می‌شوند که راه‌رفتنشان، گفتنشان، نگاهشان و حتی لبخندشان در تو بیزاری می‌رویاند.

رهایی از دیگران آسان است. رهایی از خود دشوار است. بسا ناممکن.

دنیا را بگذار آب ببرد. وقتی تو در توفان گرفتار می‌آیی، چه خیالی که دکمهٔ یقه‌ات را بسته باشی یا که نبسته باشی؟ چه خیالی که خاک در چشمانت خانه کند یا نکند؟ چه خیالی؟! تو در توفان گرفتار آمده‌ای، می‌خواهی که گلویت خشک نشود؟ تو در خود رسوا شده‌ای، می‌خواهی که کربلایی دوشنبه در خانه‌ات پوست - تخت نیندازد؟!

زخمی اگر بر قلب بنشیند،؛ تو، نه می‌توانی زخم را از قلبت وابکنی، و نه می‌توانی قلبت را دور بیاندازی. زخم تکه‌ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیاندازی. قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند.