Mohammad Hanifeh > Recent Status Updates

اگر حدس نمی‌زدید در آنچه تمام می‌شود، چیز دیگری شروع می‌شود، واقعاً نگران‌کننده است.

قانون‌های قدمیم دنیا، همان‌طور که از روبرو خوانده می‌شوند، برعکس هم خوانده می‌شوند:
کسی که چیزی کم دارد، در همان حال چیزی بیشتر دارد.

چیزهایی را بیشتر دوست دارم که در دنیا وجود ندارند، چیزهایی که در آن بالا موج می‌زنند. ترجیح می‌دهم وارد دنیا نشوم و در آستانۀ در بمانم. نگاه کنم. یکریز نگاه کنم. با شور و هیجان نگاه کنم. فقط نگاه کنم.

وقتی آدم کسی را دوست دارد، همیشه چیزی برای گفتن و نوشتن به او دارد، تا آخر دنیا.

تو خوب می‌دانی... سنگین‌ترین دردها، چون از صافیِ زمان بگذرند، به چیزی توصیف‌ناپذیر اما مطبوع تبدیل می‌شوند، و جملگی تلخی‌ها به چیزی که طعمی بسیار خاص اما به هر حال شیرین دارند...

عیب گرفتن؛ بی‌شک آسان است بانو؛ عیب را آنگونه و به آن زبان گرفتن که منجر به اصلاحِ صاحب‌عیب شود، این کاری است دشوار و عظیم، خیرخواهانه و دردشناسانه...

انسانی که یادهای تلخ و شیرین را، از کودکی، در قلب و روح خود نگه ندارد، و نداند که در برخی لحظه‌ها واقعاً باید کودکانه به زندگی نگاه کند، شَقی و بی‌ترحّم خواهد شد...

همیشه گفته‌ام و باز می‌گویم، عزیز من، کودکی‌ها را به هیچ دلیل و بهانه، رها مکن، که ورشکستِ ابدی خواهی شد...
آه که در کودکی، چه بی‌خیالیِ بیمه‌کننده‌ای هست، و چه نترسیدنی از فردا...

اشک، خدای من، اشک...
بدون احساسِ کمترین خجالت، به پهنای صورت گریستن را دوست می‌دارم؛ اما نه به خاطر این یا آن مسألۀ حقیر...

خوشبختی، گمان می‌کنم، تنها چیزی‌ست در جهان که فقط با دست‌های طاهرِ کسی که به راستی خواهانِ آن است ساخته می‌شود، و از پیِ اندیشیدنی طاهرانه.

ما تا زمانی که می‌کوشیم خود را خالصانه و عادلانه قضاوت کنیم، از قضاوتِ دیگران نخواهیم ترسید و نخواهیم رنجید...

هر کس هر کاری می‌کند، هر قدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی است که کاری نمی‌کنند.
انسان، حتی اگر «حضور» داشته باشد، و بر این حضور، مصر باشد، ناگزیر، تیرِ تنگ‌نظری‌های کسانی که عدم حضور خود را احساس می‌کنند، و تربیت، ایشان را اسیرِ رذالت ساخته، به او می‌خورد...

شب عمیق است؛ اما روز از آن هم عمیق‌تر است. غم عمیق است اما شادی از آن هم عمیق‌تر است.

زمان، از کنارِ انسان نمی‌گذرد، انسان از کنارِ زمان می‌گذرد. زمان، چیزی بیش از یک قصّۀ خواندنی، یک پیکرۀ سنگیِ دیدنی، نیست. حرکت، محصولِ اراده است. زمان، بدونِ اراده، بدونِ هدف، بدونِ آرزو، بدونِ تازگی، بدون دگرگونی‌های نامنتظر، یک پیکرۀ سنگی بیشتر نیست.

تاریخ، دردش این است که از عشق، پرهیز می‌کند، و همین باعث شده است که خشن، بی‌رحم، تلخ و خالی از احساس باشد.

عشق، پاسداری و نگهبانیِ دائمی می خواهد: آب، نور، حرکت...

عسل! برای آخرین بار بشنو! عشق، یک معجزه، یک کرامت، یک اقدامِ ساحرانه نیست؛ نفسِ عینی - عاطفی - حسی - اندیشمندانۀ زندگی‌ست. عشق، بدون اراده به اقدام، قدم از قدم برنمی‌دارد.

ما هر چه بخواهیم، می‌توانیم بشویم. استعداد، بزرگترین دروغی‌ست که انسان، به خویشتن گفته است.

ما دیگران را دیر می‌شناسیم، خودمان را دیرتر.