Mohammad Hanifeh > Recent Status Updates

گریستن در خلوت.
این است آنچه تو را از پَر هم سبک‌تر می‌کند.
گریه، حجامتِ روح است.

حکومتِ خوب، خوبان را مردود نمی‌کند.
خانه‌نشین شدنِ خوبان، حملۀ قلبیِ حکومت است.

-عکس را دوست ندارم. عکس، انسان را اسیر خاطره می‌کند.
-اسارتِ شیرینی‌ست.
-حال را اگر به قدرِ کافی شیرین کنی، احتیاجی به اسارت نیست.

تو پذیرفتی، عسل! چه آسان پذیرفتی! و ما عاقبت یادگرفتیم که حرف‌های خودمان را فقط برای خودمان بزنیم -با کمترین ارتفاع. هیچ چیز همچون صدایی که به خانۀ همسایه می‌رود، همسایه را از سستی بِنای خانۀ ما، و از واماندگی‌های طاقت‌سوزِ ما آگاه نمی‌کند. فریاد، مثلِ گَردِ زغال، روی اشیای خانه می‌نشیند و زندگی را کِدِر و بدرنگ می‌کند.
عاشق، زمزمه می‌کند، فریاد نمی‌کشد.

و هیچ چیز، در هیچ موقعیتی، پروازِ اندیشه را محدود نمی‌کند. به همین دلیل است که ستمگرانِ مستبد و نوکرانشان، هرگز نتوانسته‌اند جلوی شاعر شدنِ آدم‌ها را بگیرند، یا نقاش شدنشان را، یا موسیقیدان...
من این سخن را باور دارم که «انسان، حتی در یک زندانِ انفرادی تنگ و تاریک نیز می‌تواند برای خود زندگیِ نامحدودی به وجود بیاورد».

نمی‌شود؛ نمی‌شود که با چیزی که به آن اعتقاد نداری کنار بیایی و باز هم کَسی باشی. آبرومند باشی. شریف باشی. چیزی باشی.

شعار دادن و شعارها را برنامۀ کار قرار دادن، دوای تمام دردهای ماست. آنها که شعار نمی‌دهند، فقط به خاطرِ آن است که می‌ترسند که مجبور شوند پای شعارهایشان بمانند و نسبت به شعارهای خود وظیفه‌مند شوند. شعار نمی‌دهند چون وحشت دارند از اینکه نتوانند به شعارهایشان وفادار بمانند و به همین دلیل هم مسخرۀ ما مردم کوچه و بازار شوند.
هر شعارِ اخلاقی، یک تعهد است نسبت به جهان.

عظمت، در یکنواختی حرکت نیست، در تداومِ حرکت است، در باقی ماندنِ میل به حرکت، در ایمان به حرکت، و بازگشتِ به حرکت.

تکرار کردن فرزندِ فراموشی است، همان‌طور که تکرار نکردن. چقدر خوب است که ما هرگز خاطراتمان را زنده نمی‌کنیم. با خاطره زیستن، بُریدن از حال است نه غنی کردنِ حال.

تو باید باد، برف، باران، آفتاب، درختان، چشمه‌ها، کوه‌ها و همۀ بوته‌های خار را دوست داشته باشی تا زندگی را دوست داشته باشی، تا عشق را...

پس‌انداز یعنی داشتن. داشتن خوشبختی نمی‌آورد، درست همان‌طور که نداشتن. ثروت، آسایش نمی‌آورد، درست همان‌طور که فقر. شادی را باید بیرون خطّۀ داشتن ئ نداشتن جست‌وجو کرد.

چه دشوار است رؤیا را نوشتن. سرما، یخ را نمی‌شکند. ما سرمازدگان، آرزویی جز شکستنِ یخِ وجودِ دیگران نداریم. مگر می‌شود؟ این است که افسرده می‌شویم، و باید که از افسردگی درآییم.

عاشق، روزها و شب‌های هفته و ماه و سال را به حالِ خویش رها نمی‌کند.
عاشق شبیه نمی‌سازد.
عاشق دمامدم، چیزی را نو می‌کند -چیزی، حتی، بسیار بسیار کوچک را.-

عاشق، کم است، سخنِ عاشقانه، فراوان.

حافظه، برای عتیقه کردنِ عشق نیست، برای زنده نگه داشتنِ عشق است. اگر پرنده را به قفس بیاندازی، مثل این است که چرنده را قاب گرفته باشی. و پرندهۀ قاب گرفته، فقط تصور باطلی از پرنده است.
عشق در قابِ یادها، پرنده‌ای است در قفس. منتِ آب و دانه بر سرِ او مگذار و امنیت و رفاه را به رخِ او نکش.
عشق، طالب حضور است و پرواز، نه امنیت و قاب.

هیچ‌وقت همه چیز درست نمی‌شود؛ چون توقعات ما بیشتر می‌شود و تغییر می‌کند. هیچ قله‌ای آخرین قله نیست. رسیدن، غم‌انگیز است. «راه، بهتر از منزلگاه است.» برویم بی آنکه به رسیدن بیاندیشیم؛ اما، واقعاً، برویم.

باید از یاد ببریم که محتمل است سعادت، چیزی دور از دسترس باشد؛ چرا که تنها اعتقاد به اینکه سعادت، دور از دسترسِ ماست، سعادت را دور از دسترس ما نگه می‌دارد.
هیچ چیز همچون اراده به پرواز، پریدن را آسان نمی‌کند.
و هیچ چیز همچون باورِ ساده‌دلانه و صمیمانۀ سعادت، سعادت را به محلۀ ما، به کوچۀ ما، و به خانۀ ما نمی‌آوَرَد.
سعادت، شاید، چیزی نباشد الا همین اعتقاد مؤمنانه به سعادت.

بیا تا برکه‌های حقیرِ دغدغه را دریا کنیم ای دوست!
چرا که هیچ دریایی، هرگز، از هیچ توفانی نَهَراسیده است.
و هیچ توفانی، هرگز، دریایی را غرق نکرده است.

خوشبختی، همیشه به شکلِ خوشبختی نیست. ما خوشبختیم: شکنجه‌شدگانِ خوشبخت، و آنها سیه‌بختند: شکنجه‌کنندگانِ سیه‌بخت.

-تو گفتی عاشقان تنها نیستند.
-تنها نیستند؛ اما عاشق که هستند. درد، مِلکِ عاشقان است.

قیمتِ عشق همیشه بیش از تحملِ آدمیزاد بوده است. باید، اما سخت است که زندگی را به یک عاشقانۀ آرام تبدیل کنی. باید، آما سخت است. می‌دانم.

مشکل، زندگی را زندگی می‌کند.
مشکل، به زندگی، معنی می‌دهد.

چیزی بیش از یاد، بیش از عکس، بیش از نامه‌های عاشقانه، بیش از تمامِ نخستین‌ها عشق را زنده نگه می‌دارد: جاری کردنِ عشق: سَیَلانِ دائمی آن. در گذشته‌ها به دنبال آن لحظه‌های ناب گشتن، آشکارا به معنای آن است که آن لحظه‌ها، اینک، وجود ندارند.

تاب آوردم و سر فرونینداختم. تاب آوردم، چرا که جرمم فقط خواستن بود، و به این جرم، بَد می‌کُشند؛ اما آنکه کشته می‌شود، سرافکنده کشته نمی‌شود.

عاشق، بهانه نمی‌گیرد.
عاشق، نِق نمی‌زند.
عاشق، در بابِ زندگی، سخت نمی‌گیرد.
عاشق، به نان خالی و ظرف پر از محبت راضی‌ست.

خداوندِ خدا، پیش از آنکه انسان را بیافریند؛ عشق را آفرید؛ چرا که می‌دانست انسان، بدون عشق، دردِ روح را ادراک نخواهد کرد، و بدونِ دردِ روح، بخشی از خداوندِ خدا را در خویشتنِ خویش نخواهد داشت.

عشق نَفسِ نخستین است، و درد: دردِ جاری، نخستینِ همیشه.