Mohammad Hanifeh’s Reviews > یک عاشقانه‌ی آرام > Status Update

زمان، از کنارِ انسان نمی‌گذرد، انسان از کنارِ زمان می‌گذرد. زمان، چیزی بیش از یک قصّۀ خواندنی، یک پیکرۀ سنگیِ دیدنی، نیست. حرکت، محصولِ اراده است. زمان، بدونِ اراده، بدونِ هدف، بدونِ آرزو، بدونِ تازگی، بدون دگرگونی‌های نامنتظر، یک پیکرۀ سنگی بیشتر نیست.

تاریخ، دردش این است که از عشق، پرهیز می‌کند، و همین باعث شده است که خشن، بی‌رحم، تلخ و خالی از احساس باشد.

عشق، پاسداری و نگهبانیِ دائمی می خواهد: آب، نور، حرکت...

عسل! برای آخرین بار بشنو! عشق، یک معجزه، یک کرامت، یک اقدامِ ساحرانه نیست؛ نفسِ عینی - عاطفی - حسی - اندیشمندانۀ زندگی‌ست. عشق، بدون اراده به اقدام، قدم از قدم برنمی‌دارد.

ما هر چه بخواهیم، می‌توانیم بشویم. استعداد، بزرگترین دروغی‌ست که انسان، به خویشتن گفته است.

ما دیگران را دیر می‌شناسیم، خودمان را دیرتر.

گریستن در خلوت.
این است آنچه تو را از پَر هم سبک‌تر می‌کند.
گریه، حجامتِ روح است.

حکومتِ خوب، خوبان را مردود نمی‌کند.
خانه‌نشین شدنِ خوبان، حملۀ قلبیِ حکومت است.

-عکس را دوست ندارم. عکس، انسان را اسیر خاطره می‌کند.
-اسارتِ شیرینی‌ست.
-حال را اگر به قدرِ کافی شیرین کنی، احتیاجی به اسارت نیست.

تو پذیرفتی، عسل! چه آسان پذیرفتی! و ما عاقبت یادگرفتیم که حرف‌های خودمان را فقط برای خودمان بزنیم -با کمترین ارتفاع. هیچ چیز همچون صدایی که به خانۀ همسایه می‌رود، همسایه را از سستی بِنای خانۀ ما، و از واماندگی‌های طاقت‌سوزِ ما آگاه نمی‌کند. فریاد، مثلِ گَردِ زغال، روی اشیای خانه می‌نشیند و زندگی را کِدِر و بدرنگ می‌کند.
عاشق، زمزمه می‌کند، فریاد نمی‌کشد.