Mohammad Hanifeh > Recent Status Updates

ملّا محمّد صدر، امّا، می‌گفت که خداوند، کمالِ مطلقِ زیبایی‌ست، و این زیبایی، یکسره در «هستِ جاریِ بیرونی»، ملموس و محسوس واقع نمی‌شود. بنابراین در «یاد» و «خیال» -که بعد از خدا زیباترین چیزها هستند و زیباترین چیزهایی که خداوند آفریده است، می‌توان چنان پرواز کرد که به آسمان هفتم رسید و از آنجا، ذره‌ای از بی‌نهایتِ زیبای حق را دید و احساس کرد:

نخفته‌ام به خیالی که می‌پزد دل من
خمارِ صدشبه دارم، شرابخانه کجاست؟

فرق است میان «حسرت» و «میلِ به جبران»، چرا که میل به جُبران، قرینِ تؤبه است، و تؤبه بازسازی روح است در محضر حق.

فرق است میان «حسرت» و «میلِ به جبران»، چرا که میل به جُبران، قرینِ تؤبه است، و تؤبه بازسازی روح است در محضر حق.

پنهان داشتنِ اندوه، بسیار دشوارتر از مخفی‌کردنِ شادی‌ست.
اشک، هنگامی که باید فرو بریزد، می‌ریزد؛ امّا خنده را می‌توان مهار کرد.

انسان برای توانستن خلق شده است محمّد، نه نتوانستن. اگر خواستِ خدا بر ناتوانیِ انسان بود، از اصل، انسانی خلق نمی‌کرد...

قصد جانان کرد و جان بر باد داد
رسم آزادی به مردان، یاد داد...

سال‌ها تمرین کرده‌ام که بخشی از زمان را در وجودم فراموش کنم. بارها به خودم گفته‌ام آنچه حالا هستم اهمیت دارد. مهم نیست از کجا آمده‌ام. یه دایی نمی‌گویم که فقط در یاد عبو نیست که نمی‌مانم، بعضی وقت‌ها در یاد خودم هم نمی‌مانم. گم می‌شوم. فراموش می‌شوم. آن‌چه از من می‌مانَد کم است. ناچیز است.

می‌گویند از آدمیزاد هر چیزی برمی‌آید. می‌تواند دریا را خشک کند، کوه را بردارد، یا چه می‌دانم، درخت‌های جنگل را گره بزند به هم. دروغ می‌گویند. برنمی‌آید. آخرش یک مشت بی‌شرف می‌آیند گند می‌زنند به دریاهایی که خشک کرده. آن‌وق باید دور بزند برود جنگل، کوه چه می‌دانم، برود هر جا که می‌تواند گم شود. برود جایی که یادش برود دریایی بوده و او می‌خواسته خشکش کند.

نمی‌دانم این «چیزی شدن» را چه کسی توی دهان ما انداخت؟ از کِی فکر کردیم باید کسی شویم یا کاری کنیم. این‌همه آدم در دنیا دارند نباتی زندگی می‌کنند. بیدار می‌شوند و می‌خورند و می‌دوند و می‌خوابند. همین. مگر به کجای دنیا برخورده؟

کاش شوک می‌دادند بهم و یادم می‌رفت همه‌چیز. اصلاً کاش حافظه نداشتم. ماهی می‌شدم، همان‌طور که بابا می‌خواست، و هر روز ریسِت می‌شدم. صبح که بیدار می‌شدم یادم می‌رفت دیروز قرار بود بروم فرانسه یا هر گور دیگری. آن وقت مثل ممنتو چیزهایی را که می‌‌خواستم می‌نوشتم روی دیوار. می‌نوشتم هیچی. هر روز فقط همین را می‌نوشتم. می‌نوشتم من هیچ‌وقت نمی‌خواسته‌ام هیچ‌چیز بزرگی بشوم.

تنهایی خیلی سخت است. سخت‌تر از زندگی بی‌رؤیا است. آدم همیشه توی ابرها زندگی نمی‌کند. کم‌کم می‌آید پایین و آن وقت تنهایی از همه‌چیز سخت‌تر می‌شود.