Mohammad Hanifeh > Recent Status Updates

و همیشه خاطرات عاشقانه، از «نخستین روز، نخستین ساعت، نخستین لحظه، نخستین نگاه و نخستین کلمات آغاز می‌شود.» همانگونه که سیاست، از نخستین زندان، نخستین شلاق، و نخستین دشنام‌های یک بازپرس.

برای نفسی آسوده زیستن، چاره‌ای نیست جز مِهی فشرده را گرداگردِ خویش انگار کردن؛ مهی که در درون آن، هر چیزِ غم‌انگیز، محو و کمرنگ شود.

از تمام خنده‌ها، آن را بستای که جانشین گریستن شده است.

آهنگ‌ها تنهایی را تسکین می‌دهند؛ اما تسکینِ تنهایی، تسکین درد نیست.

هلیا هیچ چیز تمام نشده بود. هیچ پایانی به راستی پایان نیست. در هر سرانجام، مفهوم یک آغاز نهفته است. چه کسی می‌تواند بگوید «تمام شد» و دروغ نگفته باشد؟

ما در روزگاری هستیم، هلیا، که بسیاری چیزها را می‌توان دید و باور نکرد و بسیاری چیزها را ندیده باور کرد.

باز می‌گردم. همیشه باز می‌گردم. مرا تصدیق کنی یا انکار، مرا سرآغازبپنداری یا پایان، من در پایانِ پایان‌ها فرو نمی‌روم. باز می‌گردم؛ همیشه باز می‌گردم. مرا بشنوی یا نه، مرا جستجو کنی یا نکنی، من مردِ خداحافظی همیشگی نیستم. باز می‌گردم؛ همیشه باز می‌گردم.

هلیا! فراموشی را بستاییم؛ چرا که ما را پس از مرگ نزدیک‌ترین دوست زنده نگه می‌دارد، و فراموشی را با درناک‌ترینِ نفرت‌ها بیامیزیم؛ زیرا انسان دوستانش را فراموش می‌کند، کتاب‌هایی را که خوانده است فراموش می‌کند و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر را... آن را هم فراموش می‌کند.

هلیا... در پایدارترین شادی‌ها نیز غمی نهفته است. و در پاکترین اعمال، قطره‌ای از ناپاکی.

در خواب باران گرفت. ابرها تنها برای تو آسمان شب را تطهیر کرده‌اند.

نه هلیا... بگذار که انتظار، فرسودگی بیافریند؛ زیرا تنها مجرمان التماس خواهند کرد.

نه، هلیا! تحملِ تنهایی از گداییِ دوست داشتن آسانتر است. تحملِ اندوه از گدایی همه شادی‌ها آسانتر است. سهل است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدی حیات برخیزد.

هلیا! برای دوست داشتنِ هر نَفَسِ زندگی، دوست داشتن هر دَمِ مرگ را بیاموز. و برای ساختن هر چیزِ نو، خراب کردن هر چیزِ کهنه را و برای عاشقِ عشق بودن، عاشقِ مرگ بودن را.

هلیا! دردِ تن، دردِ روح را سبک‌تر می‌کند.

هر سلام، سرآغاز دردناک یک خداحافظی‌ست.

در این دنیای بزرگ، جایی هم آخر برای تو هست. راهی هم آخر برای تو هست. درِ زندگانی را که گِل نگرفته‌اند.

پشمال جا عوض می‌کرد، اما بود. تی‌پا می‌خورد، اما بود. عصایش را که دور می‌انداختند، برمی‌داشت -چاردست و پا می‌رفت و آن را بر می‌داشت- اما بود. زخم زبان‌ها، خوشطبعی‌ها و شوخی‌ها، نیش و کنایه‌ها را تحمل می‌کرد، اما بود. ده شاهی یک قرانی از دست این و آم می‌گرفت یا نمی‌گرفت، اما بود. به هر حال بود! کاریش نمی‌توانستند بکنند. پشمال آمده بود که آمده باشد.

برخی چنینند که بلندی خود را در پستی دیگری، دیگران می‌جویند. به هزار زبان فریاد می‌زنند که: تو نرو تا ایستادهٔ من، بر تو پیشی داشته باشد! این گونه آدم‌ها، از آن رو که در نقطه‌ای جامد شده و مانده‌اند، چشم دیدن هیچ رونده و هیچ راهی را ندارند.

حتماً نباید کسی پدرت را کشته باشد تا تو از او بیزار باشی. آدم‌هایی یافت می‌شوند که راه‌رفتنشان، گفتنشان، نگاهشان و حتی لبخندشان در تو بیزاری می‌رویاند.

رهایی از دیگران آسان است. رهایی از خود دشوار است. بسا ناممکن.

دنیا را بگذار آب ببرد. وقتی تو در توفان گرفتار می‌آیی، چه خیالی که دکمهٔ یقه‌ات را بسته باشی یا که نبسته باشی؟ چه خیالی که خاک در چشمانت خانه کند یا نکند؟ چه خیالی؟! تو در توفان گرفتار آمده‌ای، می‌خواهی که گلویت خشک نشود؟ تو در خود رسوا شده‌ای، می‌خواهی که کربلایی دوشنبه در خانه‌ات پوست - تخت نیندازد؟!

زخمی اگر بر قلب بنشیند،؛ تو، نه می‌توانی زخم را از قلبت وابکنی، و نه می‌توانی قلبت را دور بیاندازی. زخم تکه‌ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیاندازی. قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند.

اما حالا که داشتند می‌رفتند، حالا که رفتند، نبودشان را حس می‌کرد. جاهای خالی! جای خالی یکی یکی‌شان، حفره حفره در خیال عباس داشت باز می‌شد. لانه‌های مورچگان در زمین نرم. حفره، حفره.

گاه آدم، خود آدم، عشق است. بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش عشق است. دست و قلبش عشق است. در تو عشق می‌جوشد. بی‌آنکه ردش را بشناسی. بی‌آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده. شاید نخواهی هم. شاید هم بخواهی و ندانی. نتوانی که بدانی. عشق، گاهی همان یاد کمرنگ سلوچ است و دست‌های به گِل آلودهٔ تو که دیواری را سفید می‌کنند. عشق خودِ مِرگان است.