Trisa Hugo's Blog, page 7

Twaalf Wit Borde

‘n Ruk gelede kom ek by ‘n vriendin aan waar sy haar bêreborde was en versigtig afdroog, voordat sy dit weer wegpak. Dis ʼn volledige Noritake stel, kompleet met opskepbakke en als. Die fynste blommetjies en goue randjies, te pragtig. Maar ai, dis darem só onprakties.  Daar sal min van die goue randjie oorbly as ʼn kind iets daarin warm maak in die mikrogolfoond, om nie eers te praat van die skottelgoedwasser nie. Daarom dat die vriendin die Noritake stel nog nooit gebruik het nie, sy sit dit weg langs die Royal Albert teestel met die pienk en goud.

Dit laat my toe wonder – wat máák mens in die hedendaagse lewe nog met bêreborde? Wanneer word dit uitgehaal en vir wie? As daar spesiale gaste kom, hoor ek die mense sê. Maar wie is nou spesiaal genoeg vir daardie bêreborde?As ons onsself nie goed genoeg ag om per geleentheid op ons beste borde te eet nie, wie ag ons dan goed genoeg?

Dit is net soos ons vroue, voordat ons ons voete by die deur uitsit op pad iewers heen, sal ons altyd eers in die spieël loer om te sien of ons hare reg lyk. Al is dit reg, voel-voel ons mos so terwyl ons in die spieël loer. Die laaste wat ons dan doen, is om nog ‘n vegie lipstiffie ook aan te sit. Let wel, nét voordat ons by die deur uitgaan. Hoeveel keer sien jy dit op parkeerterreine, net voordat ‘n vrou uit haar kar klim, loer sy in die spieëltjie om haar grimering te bekyk. Ons maak onsself altyd mooi vir ander.

Waarom doen ons dit? Waarom trek ons beter aan as ons uitgaan as wat ons vir onsself aantrek? Waarom maak ons onsself mooier vir ander? Waarom trek ons beter onderklere aan en verf ons toonnaels wanneer ons dokter toe gaan? Waarom haal ons ons beste borde uit as ons gaste kry? Waarom eet ons maalvleis en wors, maar vir gaste koop ons steak?

Hierdie ding kom al van ons vroegste kinderjare af. Ek onthou nog hoe ons klas skoongemaak het vir die dag wat die inspekteur kom. Hy was ‘n vreeslike belangrike man en die hele skool was in rep en roer vir so ‘n besoek.  Ons het inkvlekke van die banke afgeskrop en seker gemaak al ons boeke is mooi netjies oorgetrek. Die onderwysers het hulle spanning op die kinders oorgedra en die inspekteur se koms is met vrees en bewing afgewag.

As kind het my ma ‘n spesiale gestyfde wit damasktafeldoek gehad, wat net uitgehaal is as die predikant vir ete kom. Dan het my ma nooit beetslaai gemaak nie, want wat sou Dominee dink as iemand rooi vlekke op die tafeldoek sou mors?

Suid-Afrika het die bod om die 2006 wêreldsokker aan te bied verloor. Wat het gebeur om ons vervoerstelsels op te knap? Net mooi niks, totdat ons die bod gewen het vir die 2010 sokker! Toe word al die lughawens skielik opgeknap en daar was woes baklei om die Gautrein betyds gebou te kry.

Elke jaar Desember word ons dorp se beste uitgehaal vir besoekers aan ons kusdorp. Die Munisipaliteit spook om alles reg te kry vir Die Seisoen. Tog is dit ons inwoners wat Kleinmond aan die gang hou. Dit is tyd dat onsself goed genoeg ag dat ons al die projekte vir onsself doen, die toeriste sal vanself baat daarby.

[image error]

Self het ek net twaalf borde. In totaal. Twaalf borde, twaalf papborde, tien kleinbordjies en verskillende groottes bakkies vir poeding en pap. (Gelukkig kan mens Maxwell Williams bly aanvul, nè?) Dis my beste borde, my gebruiksborde en die skottelgoedwasser loop elke dag, so dit is meer as genoeg vir ons twee. Ons het nooit soveel mense gelyktydig aan ons tafel nie, so waarom dan goed in gaste opgaar wat jy nie gebruik nie?

Haal uit daardie Noritake. Dek vir jou gesin tafel daarmee. Maak vir jouself tee in jou Royal Albert, en roer dit met jou goue teelepels. As ek sulke mooi goed gehad het, het ek dit gebruik. Jy verdien dit. En dra daardie mooi onderklere terwyl jy dit doen. Jy hoef nie lipstiffie aan te sit nie, anders moet jy dit weet van daardie mooi koppies afwas… Pluk sommer ‘n paar kappertjies in die tuin om die tafel nóg mooier te laat lyk.

Die beste wat jy het, is goed genoeg vir jou. Soos my twaalf wit borde.

“Be the one to stand out in the crowd,
Be the one to go where they’d rather not.
Beautiful things don’t beg for a chance to glow
They throw out their lights and just shine out loud!”
― Chinonye J. Chidolue

Hoor my lied

Soms dink ek hoe graag ek by my ma sou wou kla, dat sy my aanhoor. Al my probleme en my pyne, en sommer dié van die wêreld ook … Maar nou sit sy as bejaarde en ek as middeljarige en ek vind dat ek haar aanhoor. Ma moet tog net nie ontstel word nie, sê ons susters, en hou dinge dan weg van haar wat ons dink haar dalk mag ontstel. Dit gebeur dan ongelukkig ook soms dat ons vergeet om dinge met haar te deel wat sy graag sou wou hoor.

Noudat ek daaroor dink, ek het bitter min in my lewe my probleme met my ma gedeel. Ek kan net een maal onthou, en sy het my aangehoor en goeie raad gegee, wat gewerk het. Verder het ek maar self aangesukkel, my eie foute gemaak, my eie lesse geleer

Nou is dit so dat die jonger generasies geleer is om hulle gevoelens te deel, en oor hulle probleme te praat. So is dit dan ook dat ek my kinders in hulle veertigs steeds aan hoor, wat vir my ‘n groot kompliment is. Of eerder, aangehoor hét. Want nou vang ek hulle dat hulle dinge van my weghou wat mý dalk mag ontstel …

So, wie wil MY dan hoor? Klink my dit is net Facebook wat elke oggend vra, al besef ek die bybedoelings…. (My liewe man tel nie, hy hoor niks!)

[image error]Die enigste foto waarop ons vier geslagte is

Hoor jy my stem, oor die see
Dit klink so ver oor die water Dit het die klank van die wind waai
Dit het die kleur van wit
Ek roep oor die see
Ek is so alleen sê my waarom
Hoor jy my stem roep na jou?
Hoor jy my vraag waar is jy nou?
Hoor jy my stem, roep na jou? Hoor jy my vraag, waar is jy nou?
Hier waar ek staan voel ek naby jou
En hier het jy my teen jou vas gehou
Hier lê die spoor van ons saamwees
Nou het die see dit weggeves
Ek roep uit oor die see
Ek so alleen sê waarom
Hoor jy my stem, roep na jou?
Hoor jy my vraag, waar is jy nou?
Hoor jy my vraag, waar is jy nou?

(Geskryf deur Harry Erasmus, gesing deur Rina Hugo)

Vaalmuis word grys

Ek was my hele lewe lank ‘n vaal muis. Vaalmuis. My pa het so gesê, en ek het hom geglo. Ek is oortuig hy het nie lelik bedoel nie, maar ek het hom geglo dat ek muisvaal hare het, en my lewe lank probeer om dit mooi ligbruin te kleur. Soms rooier, dikwels blonder, dan ge-highlight en dan weer ge-lowlight, afhangend wat “voorgeskryf” is. As die gier dit vereis, geperm in ‘n bossiekop, maar altyd gekleur.

My vlegseltjies met die groot lintstrikke is afgeknip toe ek skool toe is en verder het ek nog altyd kort hare gehad, behalwe eenmaal in standerd vier het ek dit laat groei, totdat ek ‘n lekker poniestert kon maak. Die poniestert was nie omdat ek lang hare wou hê nie, ek was bloot ontevrede met die styl wat my pa my hare geknip het. Ons water op die plaas was lekker brak, en ons moes reënwater uit die tenk met ‘n emmertjie aandra en op die koolstoof warm maak om hare te was, so die poniestert is kort voor lank weer afgeknip. My ontevredenheid met die reguit kuif en kort, reguit haarstyl wat eers jare later die bob genoem is, het veroorsaak dat ek van standerd agt af my eie hare gesny het.

As ek so terugkyk na foto’s oor die jare, was my eie poging soos hierdie een in matriek, glad nie slegter as wat die deursnee haarkapper dit gesny het nie.

[image error]Standerd 4 – 1966[image error]Matriek – 1972

My hare was maar altyd half wederstewig, nie mooi krulle nie, maar ook nie mooi glad nie. Tóg het ek altyd lang, blinkgladde ligbruin hare begeer. Net toe ek gereed is om weer te groei, toe trou ek met ‘n man wat reken “ouer vroue” lyk verspot met lang hare. Ek was 33. En toe glo ek hom. En laat toe dat ek in my kop ‘n muisvaal ouer vrou word, wat kort kapsels blonde strepe maak en rooi maak en alles tussenin, om tog ook soos ander mooi, jong vroue te lyk en nie ‘n muisvaal ouer vrou nie.

Die keerpunt het eers gekom iewers in my vyftigs, toe ek besef haarkleursel en die seelug is nie ‘n goeie kombinassie nie, en ek het ophou kleur. Wat gebeur toe? Toe vra vroue my watter kleursel gebruik ek, hulle wil dieselfde kleur hê. En wie doen my highlights? Dis toe dat ek besef, ek probeer my lewe lank om my hare te kleur, presies soos wat dit van nature lyk – ligbruin met natuurlike ligstrepe in die somer.

“I do wonder why people hate their grey hair so much! I think grey hair is a gift from the moon! When the moon laughs, her eyes produce tears of joy that fall to the earth and onto the tops of people’s heads!”
― C. JoyBell C

Iewers het die begeerte na lang hare gebly en verlede jaar het ek besluit ek wil net eenmaal in my lewe voel hoe voel lang hare. My eie kleur hare, grys of te not. Ek wou voel hoe swiep ‘n poniestert as ek om ‘n paal swaai. Ek het, en dit was goed. Maar nou is dit klaar.

[image error]Grombre[image error]Laaste sien

Gryskop, kortkop, hier kom ek!

Vrede op Aarde en in die Mense ‘n Welbehae

Almal wens almal anders vrede en vreugde en seëninge toe. Dis ‘n tyd vir gesinne en saamwees en families en eet en oordaad. Moet asseblief nie vergeet om ook goeie wense aan jouself te wens nie. Jy verdien dit ook. Ja, jý.

Vir almal wat hulle nou afsloof omdat hulle kinders so hard gewerk het deur die jaar en nou ‘n ruskansie verdien – wat van jou? Wanneer rus jy?

As daar mense is wat vandag en/of more alleen is: ek dink aan julle. Reik uit na mense wat dalk more alleen is, nooi hulle oor. Of as jy self alleen is, maak soos vriendin Erla en kook ‘n enorme ete vir ander alleenmense.

Aan my maters wat tussen mense is/of gaan wees maar steeds alleen vóél, ek dink aan julle.

As jy alleen staan en skottegoed was, kry vir jou! Die lot wat na ete lê en rus, wag in antisipasie om ook ‘n vadoek in die hand te kry. Span hulle in. En sny daai waatlemoen. Dis tyd.

Deur die jaar eet ek bloedmin suiker en amper geen wit carbs nie. Maar vir Kersfees, nè, vir Kersfees maak ek aartappelslaai. ‘n Groot bak vol, dat ons drie dae daarvan kan eet. En kondensmelkmostertsous vir gammon. Én ek eet ‘n groot lepel vol uit die blik. En vir nagereg eet ons Pavlova, met tuisgemaakte meringue en soet roomys en bessies. So as ek volgende week sulk oor seer vingers en sensitiewe senu-eindpunte, ignoreer maar my klaagliederere.

Dis ongeveer al wat ons doen om Kersfees te vier. Ons eet bietjie kroek, ons kuier meer en die herwinningsak met bottels is bietjie voller. Ek kry elke jaar vanaf 1 Desember ‘n virtuele Adventkalender met ‘n spirituele boodskap,waaroor ek besin. Tog. Al is ek hóé jaloers op die lieflike rituele in Europa en elders, pas dit net nie in my lewe en omgewing nie.

Dankie weer vir wat jy vir my beteken het hierdie jaar. Ja, jý. En wat ons asseblief volgende jaar vir mekaar kan beteken.

[image error]Klippies vir Kersfees. Balans is alles!

Both Sides, Now

Joni Mitchell

Rows and flows of angel hair
And ice cream castles in the air
And feather canyons every where
Looked at clouds that way

But now they only block the sun
They rain and snow on everyone
So many things I would have done
But clouds got in my way

I’ve looked at clouds from both sides now
From up and down and still somehow
It’s cloud’s illusions I recall
I really don’t know clouds at all

Moons and Junes and ferries wheels
The dizzy dancing way that you feel
As every fairy tale comes real
I’ve looked at love that way

But now it’s just another show
And you leave ’em laughing when you go
And if you care, don’t let them know
Don’t give yourself away

I’ve looked at love from both sides now
From give and take and still somehow
It’s love’s illusions that I recall
I really…

Wie kan hierdie toneel vergeet in die onverganklike fliek, Love, Actually, waar Emma Thompson’s met Alan Rickman opbreek op maat van Joni Mitchell se Both Sides Now?

Wat jy Kry is nie altyd wat jy Sien nie

“Maar hulle gaan net daar slaap!”

Wat het hierdie woorde, Fred Mouton, Bun Booyens en Tribal Echo met mekaar te doen? Alles – As jy soos ek probeer orde en struktuur skep van die warboel in jou kop teen die einde van die jaar, voordat ons die illusie van die Reset knoppie kan druk om volgende jaar weer voor te begin.

“Maar hulle gaan net daar slaap!” Hierdie woorde hoor ek dikwels as mense van die dorp vir hulle kinders of ander familie plek soek, in die besigste tye, en dan boonop afslag wil hê omdat die mense net in ons gastehuis gaan slááp, verder gaan hulle mos heeldag by hulle kuier en daar eet. Maar hoe kry ons die plek ingerig vir gaste, wat is die onderhoud en bedryfskoste, sodat hulle net kan slááp?

So sien ek onlangs iemand kla oor die koste van vyf steke wat haar kind moes kry na ‘n val, sy reken: wat kan die paar stekies dan nou kos? Dit sou asem mors wees om te verduidelik van dokters se opleiding, hospitale se toerusting en bedryfskostes.

Gesprekke met kunstenaars en skrywers laat my altyd lekker voel, hulle kreatiewe energie vryf af op my en laat my lig voel. So was dit onlangs toe vriend Frazer en sy seuntjie verbyry op hulle fietse en eers by ons indraai vir koffie. Nou mense sien hulle internasionale sukses as Tribal Echo en ook hulle suksesvolle produksies op die verhoog en feeste en die toekennings wat hulle deesdae inryg, maar hulle sien ‘n liedjie, of ‘n produksie. Hulle sien nie 20 jaar se beplanning, laat nagte, harde werk en swoeg en sweet nie.

In vandag se Die Burger is ‘n lieflike artikel oor die spotprentkunstenaar, soos deur Bun Booyens aan Murray La Vita vertel. ons sien net die spotprent, en bewonder die man se insig en skerp kyk, maar ek het vandag verstom gelees hoeveel beplanning nodig is.

“Bedoelende, as jy gaan kyk hoeveel items daar op ’n bepaalde dag in ’n koerant is: Dis ’n gekibbel hier, ’n geveg daar, ’n huwelik, ’n egskeiding, ’n geslanery in die parlement. En dan kan jy net één ding teken van daai honderd goed.”

Dit is ‘n wonderlike klein sleutelgat waardeur jy kyk en sê: Dít is iets . . . ons sou dit nie geteken het as die gemiddelde leser van Die Burger nie geweet het presiés waaroor dit gaan nie.

[image error]

Soms help dit om ‘n bietjie dieper te kyk, te dink, daar wag dalk ‘n verrassing as jy sien wat iets werklik verg. Anderkant die horison wag dalk ‘n groot verrassing.

Ons ken almal die enorme ysberg wat in die see dryf, wat net sy punt wys. Die lewe is net so.

Ek is fucked up! Regtig?

Die boek, The Book Thief sluit af met die woorde:

A last note from your narrator: I am haunted by humans.
– The Book Thief

Soms wonder ek hoeveel hierdie woorde bygedra het dat mense so negatief oor hulself en ander mense is.

Daar is elke dag meer memes wat rondgaan, oor hoe mense grappies maak oor hoe fucked up hulle is, hoe hulle ander mense haat, hoe hulle nie sosiale kontak wil hê nie, hoe hulle op eilande wil gaan bly, hoe hulle selfone en veral Facebook haat. Alles op einste toestelle wat hulle haat, op die platform wat hulle haat woord hierdie goed in strome gedeel met die mense met wie hulle nie kontak wil hê nie. Nou hoe nou?

Wel, as jy aanhou om vir jouself te vertel hoe fucked up jy en jou omgewing is, gaan jy dit sonder twyfel regkry om as ‘n fucked up persoon in ‘n fucked up lewe te funksioneer, met fucked up toestelle in jou hand.

Mense maak ook sulke grappe met ‘n negatiewe strekking oor ouer word. Doen so voort en jy word daardie einste oumens, want jy vertel dit vir jouself.

Ek sien darem deesdae al hoe minder mense grappies maak van “Gee my ‘n Grandpa” as hulle gefrustreerd of iets is, of wil sê jy maak my klaar. My oorlee vriend Ray was sio lief om dit te sê. Nou as jy al ooit gesien het hoe lyk iemand wat aan Grandpa’s verslaaf is, en hoe daardie mense se binnegoed opgevreet word totdat dit aan hulle buitekante wys, sal jy jou wraggies weerhou van sulke grappies. As mense lank genoeg iets hoor word dit mos ‘waar’. Netnou begin kinders dink dis cool om Grandpa’s te sluk. Of het mense begin dink daaroor?

Daarmee sê ek glad nie daar is nie ‘n plek vir humor nie, inteendeel! Daar is niks so afrodisiaties soos goeie humor en ironie nie.

Net so is daardie oordrewe cliché-ish positiwiteit en affirmations uit The Secret se dae net so erg. Jou arme brein hoor heeltyd hierdie “positiewe” goed, en arme jy leef in ‘n doodgewone wêreld soos ons almal, met goed en sleg en alles tussenin. Op ‘n dag besef jy jou lewe steek maar sleg af teen al hierdie positiewe goed en dan is jy in ‘n donker dal.

Onthou jou brein is gemaak om te glo wat hy hoor, jou brein self kan nie onderskei nie. Dis jyself as bewustelike mens wat moet onderskei tussen die inligting wat jy jou brein voer. Dié is maar net ‘n orgaan, wat opdragte uitvoer. Wees realisties, wees nugter. En dink! Balans is alles…

[image error]

“The soul becomes dyed with the colour of its thoughts.”
― Marcus Aurelius, Meditations

Ondersoek jouself genadeloos!

As kinders is ons geleer daar is drie goed waaroor jy nie praat nie. Seks, Godsdiens en Politiek.

Nee, ek jok! Dit was net twee. Politiek en Godsdiens. Toe was Seks nog in totaliteit doodgeswyg. En politiek was maklik, want daar was net twee partye, die Natte en die Sappe.

Dis vreemd hoe sulke goed by ons bly as die waarheid, dat ons nie daaroor moet praat nie. Dis waarom ek hou van lekker gesprek daaroor, waar elke een kan verduidelik hoe hy voel. Uit een so ‘n gesprek, het ek vanoggend besef: Dis van stilbly oor die Groot 3, seks, geloof en politiek, wat die wêreld so deurmekaar is en wat mense mekaar steeds uitmoor, juis oor daardie drie goed. (En oor geld.) Dit is juis daardie goed wat nie ‘n goeie track record in die lewe het nie. As dit gewérk het om stil te bly daaroor, het ek nóú gesjarrap. Net soos die gebiddery en dankseggery vir reën, as dit gewerk het, was die Karoo lowergroen en ek ook op my knieë.

As mens heeltyd stilbly, voel dit vir my bietjie oneerlik, asof daar heeltyd ‘n paar olifante in die kamer stap wat mens moet ignoreer. Ek het ook vanoggend gedink, as die drie wat so stry om een tafel gaan sit, hou hulle nooit op praat nie en ek sal nie ‘n woord inkry nie. Ek ken al drie goed, dis intelligente mense wat gedurig selfondersoek doen. Ek kry wel mense jammer wat hulle eie gedrag en motiewe nooit bevraagteken en selfondersoek doen nie, en dan paniekbevange voortneuk en alles wat hulle mee geïndoktrineer is sedert kindsbeen, verdedig met hand en tand – dis hulle wat ek jammer kry.

So deur ‘n gepraat en geploeg en gestry, word mense dan die beste weergawe van hulself wat op die oomblik moontlik is. En hoe neem mens iemand dán kwalik vir wie hy is? So gesels daaroor en dink, stry as dit moet, ondersoek jouself, jou denke, motiewe en gedrag. Pas aan. Groei. Lees. Leer.

[image error]

My neef se geploegde land van ‘n paar jaar gelede, laat my vanoggend oor hierdie dinge dink. As jy jou dae vul met mense wat die lied in jou stem kan hoor; sal die dinge wat jou vreugde gee vir ander ook betekenisvol kan wees. Al praat julle nie dieselfde taal nie.

You can close your eyes to the things you do not want to see, but you cannot close your heart to the things you do not want to feel.

– Tabitha Suzuma, Forbidden

Die dag toe my ma vir my gejok het…

Hierdie pragtige Wisteria wat uiteindelik te swaar geword het vir my suster Teunet se huis, het my elke jaar laat dink as ek haar mooi foto’s sien – behalwe vir ons bobbejaantjies wat in die berg gevang is, stertjies afgekap is, in die seeppot in kookwater gegooi in en toe skoongeskraap is, is ‘n Wisteria en Bougainvillea die enigste ding waaroor my ma vir ons gejok het.

Daar was ‘n pragtige Bloureën soos ons dit geken het, wat ‘n dak gevorm het op die agterstoep. Aan die anderkant van die huis is ‘n donkerpers Bougainvillea só gevorm om ‘n groot kuierplek te vorm as die familie kom kuier het.

Heerlik koel en mooi daarby. Dan het ons al die kombuis stoele en ‘draadstoele’ (daardie wittes met die ronde ring gesweis) uitgedra soontoe en in ‘n kring gepak, vir die grootmense natuurlik. Ons moes tee maak en gaan speel. Ek was altyd doodbang ons gaan nie ‘n slang sien wat in die takke skuil nie en my ma het ons altyd gerusgestel: Daar is twee soorte plante waarin ‘n slang nooit kom nie, ‘n Bloureën en ‘n Bougainvillea.

Ek het dit vir die waarheid vir my kinders vertel toe ek een goeie dag my eie Bougainvillea snoei… En tóé eers het die besef deurgedring toe die lang, dun slang elegant oor die tak drapeer lê …

[image error]

I am relieved. May I now have the truth?

– Georgette Heyer, These Old Shades

‘n Laaste begin

Vandag sewentientien jaar gelede was dit die laaste dag wat ons in Roodepoort gewoon het. Laatmiddag toe die treklorrie weg is, het ons gou die laaste skoonmaakwerk gedoen. Ongelooflik hoe vuil so spierwit huis skielik lyk as al die meubels, potplante (ons het reuse plante gehad) en skilderye uit is. Daarna het ons die besem en mop in die bakkie gepak en geduldig vir twee ure die katte gesoek voordat ons die lang pad Kaap toe met twee karre gevat het.

Op hierdie moment  was ek alleen in my volgepakte kar met my oë stip op die twee rooi agterliggies van John se bakkie en swaargelaaide sleepwa, op pad Kaap toe, na ‘n nuwe lewe. Ek was bang vir die donker en die lang pad, maar met die twee getraumatiseerde katte kon ons nie oorslaap nie. My susters het heelpad SMS’s gestuur, net na middernag het Magda gesê ek moet mooi ry, sy gaan nou slaap. 

Dit was traumaties om ons kinders, die familie en my ouers agter te laat, en die onbekende in te vaar. Nogal sonder dat ons weet hoe ons gaan maak om geld in te bring. Om my kop besig te hou, het ek die 1415 km opgedeel in eenhede van 50 km. Dit was maar 29! So kom ek heeltyd sommetjies in my kop maak en dit het my baie gehelp. Net heeltyd John se agterliggies dopgehou. Dit was vir my makliker om hom te volg as om voor te ry. My susters het heelpad kontak gehou, tot laat in die nag opgebly om my te ondersteun.

By Leeu Gamka was ons die oggend 03:00 bitter moeg en op ‘n manier het ons mekaar verloor. My frantiese oproepe na sy selfoon, een van die eenvoudige eerste Nokias, is nie geantwoord nie. Lang storie, kat wat uitglip, en hy wat soek. Ons wat mekaar weer vind. Daar in die donker met net trokdrywers waar jy kyk, het ek besef ons twee is nou op mekaar aangewese. By die volgende Stop/Go was daar ‘n bokkie, sy ogies was vir ‘n oomblik herlder in die lig. Ek was nie seker of ek hom gesien het nie, maar John het die kode geflits met sy agterliggies en ek het geweet die bokkie was werklik. ‘n Boodskap.

Met dagbreek het ons deur die lieflike Hexrivier gery. Daardie poort was vir my simbolies van die poort na my nuwe lewe. Ons was weer vars, die lug was helder. Deur Worcester het die bruin tannies met vrolike dogtertjies kerk toe gestap. Tog snaaks watter pentjies bly in mens se kop sit. ‘n Klompie stout seuns saamgebondel het my laat dink, ek hoop nie hulle plant spykers vir verbygangers nie. Spyker of nie, you attract what you fear. By Theewaterskloofdam waar ons vir die laaste maal bene gerek het, het ons my kar se pap band gesien. Daardie Mercie was gepák! Ons moes alles uitpak om by die spaarband uit te kom. Die moegheid en lang nag en wonder het sy tol begin eis. John het op sy tande gebyt en ek wou huil. Maar wat, dit was ‘n avontuur, en ons was net ‘n uur weg van ons nuwe lewe af.

Dit was bewolk en reënerig, presies ‘n dag soos vandag. Die Overberg op sy heel, héél mooiste. Wuiwende donkergroen graanlande, wat golwe gemaak het in die wind. Die een reënboog na die ander het die skoonste, suiwerste kleure gekaats in die venster en in die reendruppels. My gemoed het opgebou, trane het oor my wange gestroom sonder dat ek huil, en my siel het ontplof. In ‘n oomblik van ekstase. Dit was onbeskryflik. Die hele lug was vol reënboë, nooit vantevore, en nooit weer sedertdien het ek so iets beleef nie. En toe was daar die absolute magiese oomblik, waarvan ek nog nooit gehoor het nie. Ons het onderdeur ‘n reënboog gery, ons nuwe lewe in. Op daardie moment het ek geweet ek is besig om my sielspad te loop, dat dit goed is, en reg. En more, op 1 September, bly ons sewentien jaar hier, die langste wat ek ooit op een plek gebly het.

 

“The thing about being catapulted into a whole new life–or at least, shoved up so hard against someone else’s life that you might as well have your face pressed against their window–is that it forces you to rethink your idea of who you are. Or how you might seem to other people.”
― Jojo Moyes, Me Before You

[image error]

‘n Vrou en ‘n Skoen

Op 25 Augustus 2015 het ek geskryf: Die waarde van Facebook. And the joys of living in a small town. Die see het geneem en die see het gegee… Tien dae tevore het ek gevra: Waar kry ek my skoen? Een FitFlop verlore tussen klein strandjie en hoofstrand. As jy dit dalk sien, bêre asseblief vir my?

[image error]Die skoen-sonder-maat

Tien dae voor 25 Augustus, was dit 15 Augustus, dus vandag presies 4 jaar gelede, op die dag het ek ‘n skoen verloor, en vier mense het gesoek waar ek dit verloor het en nie gevind nie. Ons vier het die volgende oggend op ‘n blommetoer gegaan, en ek het aanvaar my dure skoen is weg. In Springbok het ek toe ‘n paar plakkies gekoop om op die Weskus-reis te dra, en aanvaar ek sal maar weer ‘n ordentlike paar draskoene kom koop as ons terug is. Ek het altyd net een paar plakkies, een paar sandale, een paar slippers, een paar skoene, een paar tekkies en een paar boots. Dit dra ek dan op voordat ek ander koop.

Tien dae later was ons terug, en my foon het gelui. ‘n Vreemde vrou het gebel, en gesê sy het ‘n verrassing vir my. Sy het die oggend op die strand gaan stap, en gesien hoe daar ‘n skoen uitspoel. My skoen was 10 dae ter see – ongeskonde. Na vier jaar het dit effens begin verinneweer, waar die ander een nog perfek was. Sê iets van FitFlop se kwaliteit!

[image error]Na tien dae op die oop see…

En toe vandag, dag en datum vier jaar nadat ek een skoen verloor het op die strand, gebeur dit weer. Hierdie keer het ek nie besef hy was weg nie, maar ons het deur die lagune gestap en na ‘n ruk het ‘n vreemde man van oorkant af arms geswaai en geroep. Ek het gewonder wat gaan aan, want dit was net ons op die strand. Toe gooi hy my skoen oor die stroom! Hy het blykbaar van die restaurant af gesien dat ek my skoen verloor en niks agterkom nie, ek was droomverlore besig om skatte te soek op die strand, nadat ek gevra het: Give me a sign… Die stukkie seeglas was die eerste wat ek in 17 jaar op die strand opgetel het. Give me a sign…

[image error]Die skoen en die skatte, direk nadat ek gevra het…

And I, much like sea glass, shall shatter myself from my broken-bottled beginnings and take the journey of my life. I wish the sea to erode me, transform me, and I hope you’ll then pluck my shards from the sand and call me good enough, call me yours.

Thank you, Universe.