Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 7

Ποιοι Είμαστε;

Είναι ένα ερώτημα. Ποιοι είμαστε. Εμείς, εδώ, που απασχολούμαστε με τα πράγματα που είναι κοινά σ'αυτή τη χώρα. Σας παρακαλώ δείτε αυτό το βίντεο, στο οποίο συμπολίτες μας να προσπαθούν θυμηθούν θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό είμαστε; Μεταξύ άλλων, αυτό είμαστε. Αλλά είμαστε μόνο αυτό; Μήπως είμαστε και κάτι άλλο, πιο ελπιδοφόρο; Ποιος ξέρει; Πώς μετριέται;

Ένας τρόπος, θα έλεγε κανείς, είναι να μας ρωτήσουμε. Έγινε κι αυτό. Τα συμπεράσματα είναι σύνθετα.

Υποθέτω όμως ότι μετριέται και πιο αντικειμενικά, εκ του αποτελέσματος. Είμαστε μια συνισταμένη, όπως έχουμε ξαναπεί. Όλοι μαζί, συνθέτουμε ένα σύνολο. Το σύνολο αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί σχετικά αντικειμενικά. Για παράδειγμα, χρεοκοπήσαμε. Όλοι μαζί, δημοκρατικά και συντεταγμένα, μετά από προσπάθεια δεκαετιών, πτωχεύσαμε. Άρα μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι αυτό που είμαστε, η συνισταμένη μας, μοιάζει αρκετά με τα μπουμπούκια του παραπάνω βίντεο. Κι αυτοί, θα υπέθετε κανείς, αν τους άφηνε κάποιος να παίρνουν αποφάσεις για λογαριασμό μιας χώρας, θα τη χρεοκοπούσαν. Άρα η συνισταμένη μας, ο μέσος όρος μας, πιο κοντά σ' αυτό το πρότυπο είναι, παρά στο όποιο ορθολογικό, μορφωμένο και ικανό αντίθετο.

Άρα ποιοι είμαστε;

Ο Νίκος Καρανίκας είμαστε.

Έτσι δείχνουν τα πράγματα.

Καλές απόκριες.

Αυτή Η Απίστευτη Συνέντευξη Του Αρχιεπίσκοπου

Εχτές δημοσιεύτηκε αυτή η συνέντευξη του αρχιεπισκόπου, που είναι ο αρχηγός των εκκλησιαστικών πραγμάτων στην Ελλάδα (δεν ξέρω το οργανόγραμμα ακριβώς), στην ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΙ "Η Ελλάδα στον Καθρέφτη", που είχε για θέμα αυτή την έρευνα. Δεν την είχα δει προηγουμένως. Σας προτρέπω να τη δείτε. Αναφέρεται σε πολλά θέματα, στην καύση νεκρών, στο γάμο των ομοφυλοφίλων, στη μετανάστευση, στην εκκλησιαστική περιουσία, και λέει κατά τη γνώμη μου αναπάντεχα πράγματα, με αναπάντεχο τρόπο.

Αν θέλετε, γράψτε στα σχόλια τι σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση.

Έχω απορία.

Θα Κάνουμε Έρευνες

Λοιπόν, έχω μια νέα ιστορία να σας πω, η οποία κανονικά είναι μακροσκελέστατη και δεν θέλω να σας κουράσω, οπότε θα σας την πω πολύ συνοπτικά.

Όπως κάποιοι από εσάς μπορεί να ξέρουν, εμένα με απασχολεί το θέμα του γραπτού λόγου πάρα πολύ (τον προτιμώ από τον προφορικό, άλλωστε), και μάλιστα το θέμα του γραπτού λόγου ως επαγγελματική απασχόληση σε όλες του τις μορφές. Μέσα σ' αυτή τη διαρκή και διαχρονική αναζήτηση, η οποία έχει γεννήσει διάφορα πειράματα, ενδιαφέρθηκα κάποια στιγμή και για το concept της δημοσιογραφίας που χρηματοδοτείται από τη φιλανθρωπία. Είναι μια τάση που υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια, ειδικά στο χώρο της ερευνητικής δημοσιογραφίας που είναι ακριβό πράγμα, πολύ δύσκολο να χρηματοδοτηθεί στην εποχή μας από τα παραδοσιακά κερδοσκοπικά ΜΜΕ.

Μετά από μια αλληλουχία γεγονότων που περιλαμβάνει ένα δείπνο σε ένα αλβανικό μπριζολάδικο στη Νέα Υόρκη, έναν επιχειρηματία που ήθελε να φτιάξει κάτι σαν το Brookings Institute στην Ελλάδα, τον πρώην υπουργό παιδείας Πέτρο Ευθυμίου, και δυο εβδομάδες στο newsroom της ProPublica -μια ιστορία που δεν θα σας πω αναλυτικά γιατί δεν θέλω να σας κουράσω-, καταλήξαμε εδώ.

Η διαΝΕΟσις είναι ένας ανεξάρτητος μη-κερδοσκοπικός ερευνητικός οργανισμός ο οποίος διεξάγει και δημοσιεύει έρευνες. Διαφόρων ειδών και μεγεθών έρευνες. Μεγάλες έρευνες, δημοσιογραφικές έρευνες, μικρές έρευνες, απ' όλα θα κάνει. Έχει έδρα στο Μαρούσι, ένα προσωπικό εννέα ατόμων (που θα μεγαλώσει στο μέλλον -αλλά όχι πολύ), ένα αρκετά πυκνό ερευνητικό πρόγραμμα για το 2016 (το προετοιμάζουμε πάνω από ένα χρόνο τώρα), ένα website που ανοίγει επισήμως σήμερα και μια τηλεοπτική παρουσία σε εκπομπή που επίσης κάνει την πρεμιέρα της σήμερα. Βασίζεται αποκλειστικά σε ιδιωτικά κεφάλαια, ακολουθώντας το μοντέλο της ProPublica: Ένας ιδρυτής (ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος -του ΝΕΟΝ) που είχε και την αρχική ιδέα, χρηματοδοτεί τη λειτουργία του οργανισμού πλήρως για τρία χρόνια -ώστε να προλάβουμε απερίσπαστοι να φτιάξουμε ενδιαφέροντα και χρήσιμα πράγματα που έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο και αποτέλεσμα- και στη συνέχεια ο οργανισμός στηρίζεται σε φιλανθρωπικές εισφορές και άλλων, εφόσον αποδείξει ότι μπορεί να τις διεκδικήσει. Δεν υπάρχουν διαφημίσεις, δεν υπάρχουν πωλήσεις, δεν αναλαμβάνουμε έρευνες για λογαριασμό άλλων, δεν διεκδικούμε χρηματοδότηση από προγράμματα ή φορείς, ασχολούμαστε μόνο με το αντικείμενο, που είναι το ερευνητικό έργο.

Ο σκοπός αυτού του πράγματος, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι να συνεισφέρει τεκμηριωμένα στοιχεία για τα βασικά προβλήματα της χώρας σήμερα, πράγμα που ακούγεται ασαφές και βαρύγδουπο, αλλά είναι απολύτως συγκεκριμένο. Πόση είναι η φτώχεια στην Ελλάδα, ας πούμε; Πώς μετριέται; Πόσο μεγάλο είναι το δημογραφικό πρόβλημα; Πώς μπορεί να απλοποιηθεί το φορολογικό σύστημα; Πώς έχει επηρεαστεί το κοινωνικό κεφάλαιο της χώρας από την κρίση; Πόσο ευάλωτες είναι οι κρίσιμες υποδομές της χώρας;

Εγώ δεν ξέρω καμία από αυτές τις απαντήσεις. Ο οργανισμός χρηματοδοτεί έρευνες για να βρεθούν.

Στόχος είναι οι απαντήσεις που θα προκύψουν να φτάσουν στα κέντρα λήψης αποφάσεων, στην κυβέρνηση, στα κόμματα, στους αρμόδιους φορείς, αλλά ταυτόχρονα να φτάσουν και στο ευρύ κοινό, εκλαϊκευμένες και κατανοητές, για να βοηθήσουν λίγο το δημόσιο διάλογο που σήμερα, λέω εγώ, βασίζεται κυρίως σε κραυγές και συναισθήματα.

Το προετοιμάζουμε αυτό το πράγμα αρκετό καιρό, και έχουμε ήδη αναθέσει μια σειρά απο έρευνες που θα δημοσιευτούν τους επόμενους μήνες. Από σήμερα, ας πούμε, μπορείτε να διαβάσετε τα αποτελέσματα της έρευνας "Τι Πιστεύουν Οι Έλληνες", μιας πολύ μεγάλης -σε έκταση- δημοσκόπησης που μελετά τις απόψεις των Ελλήνων για μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα. Αυτή δεν καταλήγει σε προτάσεις για λύσεις, και ως εκ τούτου διαφέρει από τις περισσότερες επόμενες που θα κάνουμε. Αλλά είναι πολύ πιο ευκολοδιάβαστη και εύπεπτη.

Μια τέτοια έρευνα ήταν στο μυαλό μου από πρόπερσι, όταν μέσα στην κρίση (και βλέποντας έρευνες από το Pew και άλλες πηγές για άλλες χώρες) σκεφτόμουν ότι ένας κάπως γενικός αξιακός χάρτης του δικού μας υπέροχου λαού λείπει. Η ιδέα τότε ήταν να μαζέψω γνωστούς και φίλους καθηγητές (κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες και άλλους) και να φτιάξουμε ένα ερωτηματολόγιο, και μετά να αναθέσουμε την υλοποίηση της έρευνας σε μια εταιρεία δημοσκοπήσεων, βρίσκοντας πόρους από crowdfunding.

Τελικά τα πράγματα δεν έγιναν έτσι -έγιναν απλούστερα.

Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν σήμερα εδώ, και θα πλαισιωθούν με ανάλυση και αρθρογραφία. Τα βασικά συμπεράσματα μπορείτε να τα διαβάσετε συνοπτικά εδώ, την έκθεση του Γεράσιμου Μοσχονά (που ήταν ο επιστημονικός μας σύμβουλος και έφτιαξε μαζί μας το ερωτηματολόγιο) μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ (σε PDF), την έκθεση του κοινωνιολόγου Παναγή Παναγιωτόπουλου για τους νέους ηλικίας 18-24 μπορείτε να τη δείτε εδώ (επίσης σε PDF), ενώ όλες τις απαντήσεις σε διαγράμματα μπορείτε να τις βρείτε μαζεμένες εδώ.

Για τη συγκεκριμένη έρευνα, δε, θα μιλήσουμε σήμερα το βράδυ στην εκπομπή "Η Ελλάδα στον Καθρέφτη", που θα προβάλλεται στον ΣΚΑΙ, στις 23:55, κάθε δεύτερη Τετάρτη.

Δημοσιεύσαμε και κάτι άλλο σήμερα: Μια μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα για το ΕΣΠΑ 2007 - 2013, την περίοδο που πρόσφατα έληξε δηλαδή (το "2013" είναι τυπικό -το 2015 τελείωσε), στην οποία μελετάμε τι έγινε με όλα αυτά τα λεφτά, πού πήγαν, πώς, γιατί, ποιες είναι οι μεγαλύτερες στρεβλώσεις, και τι θα έπρεπε να γίνει καλύτερα. Αυτή η έρευνα θα εμπλουτιστεί επίσης με αρθρογραφία, ένα Facebook group, αλλά και μία μεγάλη τεχνική ανάλυση του επόμενου ΕΣΠΑ, (περίοδος 2014 - 2020 -αλλά άρχισε φέτος, άλλα αντι άλλων με τις ημερομηνίες, μη τα ψάχνετε).

Για τους επόμενους μήνες, δε, έχουμε προγραμματίσει μια σειρά από ενδιαφέροντα πράγματα, τα οποία θα μαθαίνετε κι από τα δικά μου γνωστά μέσα (Facebook, Twitter, newsletter, και όπου αλλού επικοινωνούμε εμείς τα δυο).

Ελπίζω ότι θα σας αρέσουν όλα αυτά και θα τα βρείτε ενδιαφέροντα.

 

Εννέα Πράγματα Που Μάθαμε Για Την Κυβέρνηση Της Ελλάδας Την Εβδομάδα Που Πέρασε

Ζούμε κρίσιμους και πυκνούς καιρούς, το δίχως άλλο, μα κοιτάχτε, μερικές φορές όλα γίνονται ταυτόχρονα, τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν τα προλαβαίνουμε. Η κυβερνησάρα μας, η πρωτηδεύτερη φορά αριστεροακροδεξιά, η καλύτερη κυβέρνηση του κόσμου, αυτή που κάνει όλα αυτά που κατήγγειλε χειρότερα από αυτούς που κατήγγειλε, συνεχίζοντας χωρίς δισταγμό να τα καταγγέλει, έδωσε άλλο ένα ρεσιτάλ την εβδομάδα που τελειώνει αύριο, μια από τις καλύτερές της, κι όπου γράφω "καλύτερος" σ' αυτό το άρθρο εννοώ "χειρότερος", για να μη μπερδεύεστε.

Συγκεκριμένα, αυτή την εβδομάδα, συνέβησαν τα εξής:

1) Το υπέροχο Υπουργείο Αμύνης κατέθεσε ένα ήδη διαβόητο σχέδιο νόμου που αλλάζει την κλίμακα βαθμολογίας των σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων προς τα κάτω. Και επίσης σκέφτεται να το κάνει και αναδρομικά, γι' αυτούς που έχουν αποφοιτήσει ήδη. Αυτό σημαίνει ότι χειρότεροι απόφοιτοι θα δικαιούνται προαγωγή, πράγμα που θα διευκολύνει την προώθηση κομματικά πιστών αξιωματικών στο στράτευμα, οι οποίοι κατά κανόνα δεν τα πηγαίνουνε και τόσο καλά στα γράμματα.

2) Παράλληλα, η κυβέρνηση θέλει να εξαιρέσει τις συμβάσεις δημοσίων εργων ύψους άνω των 60.000 ευρώ από την υποχρεωτική ηλεκτρονική υποβολή στο σύστημα που υπάρχει ήδη έτοιμο, μέχρι τουλάχιστο το 2017. Έτσι αυτές οι συμβάσεις θα μπορούν να συνεχίσουν να περνάνε απαρατήρητες, απαραίτητο στοιχείο της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων που παραδοσιακά αγαπούν και εκμεταλλεύονται όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις.

3) Μιας και λέμε για πελατειακό κράτος, χτες μάθαμε ότι διορίστηκε και η ξαδέρφη του πρωθυπουργού (η γυναίκα του διαβόητου ξάδερφου, που διορίστηκε πρώτος πρώτος στο Υπ. Εξ.), στο γραφείο του Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Χρήστου Σπίρτζη. Την ίδια μέρα ο πρωθυπουργός έδωσε μια ξεκαρδιστική ομιλία για τη Δημόσια Διοίκηση.

Η δημόσια διοίκηση χρησιμοποιήθηκε για δεκαετίες ως εργαλείο κομματικής εξουσίας, πεδίο πελατειακών σχέσεων, χωρίς έλεγχο και λογοδοσία.

— Alexis Tsipras (@atsipras) January 14, 2016

Μιας και λέμε για δημόσια διοίκηση, στα πλαίσια του ιού ελαμωρετώρα που έχει μολύνει την χώρα, στις εξετάσεις εισαγωγής στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης (που θεωρείται και καλή, τρομάρα της), μπήκε θέμα για τον "Κωνσταντίνο Παπανικολάου". Εννοούσαν, φυσικά, το Γεώργιο Παπανικολάου. Το γιατρό, όχι το μπασκετμπολίστα. Αλλά αυτό δεν το βάζω σε ξεχωριστό νούμερο γιατί κοιτάχτε τη βαρύτητα των υπόλοιπων.

4) Ξεκίνησε ο δημόσιος διάλογος για την Παιδεία, δηλαδή σχεδόν ξεκίνησε, γιατί στην πρώτη δημόσια συζήτηση μπούκαραν εμπροσλαεμησκυβειστοκεφάλοι και διέκοψαν τη διαδικασία φωνάζοντας συνθήματα και ζητώντας "μόνιμους διορισμούς παντού", τον ορισμό του Greek Dream δηλαδή.

5) Σε παρεμφερή θεματολογία, και στα πλαίσια του ιού ελαμωρετώρα, το Υπουργείο Παιδείας εξέδωσε απόφαση που απαγορεύει την αξιολόγηση καθηγητών των ιδιωτικών σχολείων από μη-κρατικούς σχολικούς συμβούλους (μια διαδικασία αξιολόγησης που έχει σταματήσει), αλλά αυτό δεν είναι το πιο αστείο. Η απόφαση ανάφερε μια παράγραφο άρθρου του Συντάγματος για να υποστηρίξει τη θέση της. Ήταν λάθος παράγραφος. Λάθος άρθρου.

6) Παράλληλα, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την επέκταση της λειτουργίας των δημοτικών σχολείων στο 8ωρο, η οποία θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από δίδακτρα που θα πληρώνουν οι γονείς. Μια ιδέα που υλοποιείται σε άλλες χώρες και που υπό (πολλές) προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι καλή. Δύο παρατηρήσεις: Πρώτον, έτσι και τολμούσε βουλευτής άλλου κόμματος να τη διατυπώσει θα είχαν πέσει πάνω του να τον κατακρεουργήσουν οι Αυγές και τα λεφτ.γρ και δεύτερον, το ότι η αντίδραση από την άλλη πλευρά στην πρόταση του βουλευτή αποδείχτηκε ότι αντιγράφει απόλυτα το λαϊκισμό, τη λεκτική βία και την ιδεοληπτική χολή της αντιμνημονιακής υστερίας, πράγμα που με τη σειρά του δείχνει ότι ο δημόσιος διάλογος έχει μολυνθεί βαθιά, καθολικά και πιθανότατα μη αναστρέψιμα. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο.

7) Η ElDorado Gold ανακοίνωσε ότι παγώνει την επένδυσή της στη Χαλκιδική, καθώς μετά από όλες τις αποφάσεις του ΣτΕ η κυβέρνηση εξακολουθεί να αρνείται να εκδώσει τις απαραίτητες άδειες. Καθώς εκατοντάδες εργαζόμενοι μένουν άνεργοι, η θαυμάσια κυβέρνησή μας, εκστατική από χαρά, κατηγόρησε την εταιρεία για εκβιασμό, της πέταξε κι ένα πρόστιμο, ενώ ο αρμόδιος εκατομμυριούχος υπουργός κατηγόρησε τους εργαζόμενους στα μεταλλεία ότι "έχουν χάσει την ταξική τους συνείδηση".  Παράλληλα, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ (υπεύθυνος ποιότητας!) σε ξεκαρδιστικό του άρθρο προτείνει οι φρεσκοεγκαταλειμένες στοές των μεταλλείων να χρησιμοποιηθούν για αναπαλαίωση κρασιού και καλλιέργεια μανιταριών.

8) Ταυτόχρονα με αυτή την μεγάλη νίκη της περιβαλλοντικής συνείδησης, από την οποία διαθέτει πάρα πολλή η κυβέρνησή μας, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ανέβασε στο Twitter φωτογραφία με νεκρό καρχαρία, που ανήκει σε προστατευόμενο είδος.

Ένας ένας οι μεγαλοκαρχαρίες ..... pic.twitter.com/H96bk0zNkn

— Panos Kammenos (@PanosKammenos) January 9, 2016

9) Τέλος, αυτή την εβδομάδα μάθαμε ότι μπλογκ του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ κατέταξε ως χειρότερη διαπραγματευτική τακτική του 2015 την περήφανη και αξέχαστη διαπραγμάτευση της υπέροχης κυβέρνησής μας, που οδήγησε στο χάος του καλοκαιριού, στο χείλος του Grexit, στα capital controls, και τη μνημονιάρα που απολαμβάνουμε όλοι μαζί σήμερα. Τα πήγαν χειρότερα κι απ' τη διοίκηση του Reddit και της Sony Pictures -δεν είναι μικρό πράγμα αυτό.

Κι αυτά έγιναν μόνο τις τελευταίες τέσσερις ημέρες.

Ποιος ξέρει πόσα θα γίνουν αύριο.

Ο Κόσμος, Η Ελλάδα (Κι Εγώ) Το 2015

Λοιπόν, αυτό δεν το περιμέναμε, ε;

Δηλαδή, είχανε δει πολλά τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια, σ' αυτήν εδώ την πτωχευμένη χώρα, και νομίζαμε ότι αυτό ήταν, ότι δεν πάει παρακάτω, ότι είχαμε πιάσει πάτο.

Το 2015 ήταν η χρονιά που η Ελλάδα, εγκλωβισμένη στον πάτο, άρχισε να σκάβει.

Συνέβησαν τόσο πολλά και τρομερά πράγματα, σχεδόν κάθε εβδομάδα είχαμε κι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, τόσα πολλά που κάποια στιγμή γκώσαμε. Ήταν μια χρονιά που κανονικά έπρεπε να μετράει διπλή.

Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά πέρυσι τέτοιο καιρό, στα τέλη του 2014, στα πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αρνηθεί να ψηφίσει τον δεξιό Σταύρο Δήμα για Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να προκαλέσει εκλογές, και η Ελλάδα αντιμετώπιζε μια δύσκολη αξιολόγηση από τους δανειστές της, καθώς εκεί προς το τέλος του 2ου μνημονίου είχε αρχίσει να τα κάνει σαλάτα πάλι.

Πού βρισκόμαστε φέτος;

Φέτος, από όποια άποψη κι αν το κοιτάξει κανείς, όποιος κι αν είσαι, ό,τι μυαλά κι αν κουβαλάς (με την εξαίρεση των πολύ πιστών -και πιθανότατα φρεσκοδιορισμένων στο δημόσιο- στρατιωτών του νέου μας καθεστώτως), είναι προφανές ότι η χώρα είναι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, και μετά ακολούθησε το τσίρκο της κωμικοτραγικής "διαπραγμάτευσης",  το 3ο μνημόνιο και μέσα σε όλα αυτά, κοίτα να δεις πράγματα, αποκτήσαμε χειρότερο δεξιό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήταν ένα κομβικό σημείο καμπής για τη χώρα ετούτη και, φυσικά, ήταν υπέροχες. Ήταν η αρχή της Εποχής του Σανού, το έπος της αφασικής διαπραγμάτευσης, το βατερλώ της χρεοκοπίας στο ΔΝΤ, τα capital controls, οι κλειστές τράπεζες, η μνημονιάρα, το καυτό, αξέχαστο, ιστορικό καλοκαίρι του '15.

#meanwhile pic.twitter.com/6neMyOnOMg

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) July 7, 2015

Για κάποιους, όλα αυτά ήταν αναμενόμενα και προφανή από το Φεβρουάριο. Ή το Μάρτιο. Το μέγεθος της καταστροφής, όμως, δεν ήταν. Κανείς δεν περίμενε ότι μια τόσο κατεστραμμένη χώρα έχει τόσα περιθώρια καταστροφής ακόμη.

Στο κέντρο αυτής της καταστροφικής αλληλουχίας γεγονότων υπήρξε το ένα, μοναδιαίο γεγονός που θα θυμούνται όλοι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπως γίνεται συνήθως με τις τεράστιες καταστροφές: Το δημοψήφισμα και τα οδυνηρά του παρελκόμενα.

Εσείς θυμάστε πού ήσασταν τη νύχτα εκείνου του διαγγέλματος;

Το απίστευτο, αξέχαστο καλοκαίρι του 2015 η Ελλάδα διχάστηκε, παλάβωσε και μετά μέτρησε την παλαβομάρα της, και λούστηκε της συνέπειές της. Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ήταν μια πρωτοφανής πολιτική απάτη την οποία κατάπιε αμάσητη ένα ολόκληρο εκλογικό σώμα. Μέρος του την κατάπιε και με ενθουσιασμό, χοροπηδώντας στην πλατεία Συντάγματος, ενώ άλλο, μειοψηφικό, την κατάπιε με απόγνωση, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή που είχε οραματιστεί για τον εαυτό του και για το μέλλον του είναι εντελώς αδύνατη εδώ. Αν ποτέ έρθουν εξωγήινοι και θέλουν να καταλάβουν αν ο πλανήτης μας κατοικείται από έλλογα όντα, πιστεύω ότι θα πρέπει να τους πούμε την ιστορία του ελληνικού δημοψηφίσματος του 2015, για να πειστούν ότι δεν αποτελούμε κίνδυνο γι' αυτούς και να μας αφήσουν στην ησυχία μας, σαν άκακα μυρμήγκια του γαλαξία.

Και μετά από αυτό το απίστευτο καλοκαίρι, τι έγινε; Τι να γίνει.

Τίποτε δεν άλλαξε. Η χώρα εξασφάλισε ότι θα είναι άλλη μια τριετία στην εντατική, με μνημονιάρα, ιλιγγιώδεις φόρους και λιτότητα, απλά τώρα κυβερνάνε άλλοι, ολόιδιοι. Μετά την επιτάχυνση του καλοκαιριού, η χώρα συνεχίζει να καταρρέει κατά τα γνωστά, όπως την προηγούμενη πενταετία, μέσα στην αφασική άρνηση και τον λαϊκισμό, αλλά με ακόμα περισσότερη αναποτελεσματικότητα και ανικανότητα, κι αυτό δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, δείτε ας πούμε τον τραγέλαφο που ήταν οι εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας (ακόμα κι όταν έγιναν). Δεν λειτουργεί τίποτε σωστά, κανείς δε νοιάζεται και, όχι, λάθος, πήγα να πω πάλι ότι η χώρα καταρρέει, η χώρα δεν καταρρέει πια, είπαμε.

Είναι στον πάτο. Και σκάβει.

Κι ο υπόλοιπος κόσμος δεν τα πέρασε και πολύ καλύτερα

Όπως όλες οι χρονιές, και το 2015 ήταν γεμάτο με επιτεύγματα, ιστορικά γεγονότα και τραγωδίες, από τους σεισμούς στο Νεπάλ και την πτώση του Germanwings, μέχρι την επίσκεψη διαστημοπλοίου στον Πλούτωνα και την πτώση του Σεπ Μπλάτερ. Ο ISIS, η Μπόκο Χαράμ και οι παραφυάδες τους, τα αποτρελαμένα απόβλητα της ανθρωπότητας, δολοφόνησαν εκατοντάδες ανθρώπους σε πολλές χώρες του κόσμου, κυρίως μουσουλμάνους, αλλά φέτος χτύπησαν και στην καρδιά της Δύσης, στο Παρίσι. Δύο φορές.

Oct. 11, 2015 - Lesbos Island, Greece - Credit Image: © Antonio Masiello/NurPhoto via ZUMA Press

Αλλά το μεγαλύτερο και σημαντικότερο συμβάν του 2015 μάλλον ήταν άλλο, και σ' αυτό ήμασταν επίσης μπλεγμένοι κι εμείς. Τη χρονιά που τελείωσε 850.000 άνθρωποι από τη Συρία, το Ιράκ και άλλες ρημαγμένες χώρες πέρασαν από τη χώρα μας προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη. Είναι η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών και η μεγαλύτερη προσφυγική κρίση της πρόσφατης ιστορίας, και βεβαίως δεν άρχισε τώρα. Συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, καθώς μαίνεται ο αλλοπρόσαλλος εμφύλιος στη Συρία και εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν σπίτια, περιουσίες και πατρίδα. Αλλά το 2015 το φαινόμενο το είδαμε μπροστά μας, ήρθε σε εμάς, πέρασε από πάνω μας.

Όχι ότι πήραμε χαμπάρι, ως χώρα.

Το φθινόπωρο που πέρασε βρέθηκα στην Κω, και είδα πώς είναι να χάνεις τα πάντα στο Αιγαίο. Και είδα και άλλα πράγματα, εξίσου σκοτεινά.

Αυτός είναι ο Γιουζεφ Χαμο από τη Δαμασκό. Είχε τέσσερα παιδιά. Η βάρκα που τον έφερνε στην Κω την περασμένη Τρίτη, βούλ...

Posted by Thodoris Georgakopoulos on Sunday, November 22, 2015

Εν τω μεταξύ, στα δικά μας

Συνέβησαν και διάφορα, πολύ μικρότερης σημασίας πράγματα φέτος.

Μίλησα σε ένα συνέδριο για παιδιά και για νέους:

Τα δέκα δημοφιλέστερα posts σ' αυτό εδώ το site το 2015 ήταν:

10. iPhone 6: To Review

9. Κώστας Φωτοπουλος: Καταδικασμένος σε θάνατο (το θυμήθηκαν λόγω τηλεοπτικής εκπομπής)

8. Τι να ψηφίσεις στις εκλογές: 2015 Part II

7. Αντίο, Γιάνη Βαρουφάκη

6. 5+1 Μύθοι Από Την Καλύτερη Χώρα Του Κόσμου

5. Τι να ψηφίσεις στο δημοψήφισμα

4. 50 Shades of Grey: Το review (το θυμήθηκαν λόγω της ταινίας)

3. Πώς Είναι Τα Πράγματα Στον Πάτο

2. The J Files: Η Αληθινή Ιστορία Του Ιησού (ξανάγινε viral φέτο)

1. Τι να ψηφίσεις στις εκλογές: 2015

Βεβαίως, αυτό που διάβασαν οι περισσότεροι φέτος μάλλον ήταν αυτό.

Επίσης, έγραψα στην αρχή της χρονιάς δύο κείμενα για τους πρώτους πρωταγωνιστές της Εποχής του Σανού στην εφημερίδα El Mundo:

Βαρουφάκης - Φεβρουάριος, Αγγλικά

Τσίπρας - Ιανουάριος, Αγγλικά - Ιούλιος, Ισπανικά

Έγραψα επίσης και κάποια άλλα πράγματα στα εγγλέζικα, ένα essay για το επάγγελμα του γραφιά, τα περιοδικά και την αγορά του Τύπου στο "Letters from Greece" του πολύ ενδιαφέροντος Pigeonhole, ένα κείμενο για το ομορφότερο βιβλιοπωλείο του κόσμου, και έκανα και μια φωτογραφική περιήγηση σε αρχαιολογικούς χώρους και μεσαιωνικά ερείπια της Ελλάδας.

Το 2015 πήγα για πρώτη φορά σε Expo. Έβγαλα και συμπεράσματα. Επίσης, έκανα μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με το διευθυντή του αεροδρομίου της Αθήνας. Δοκίμασα gadgets, αλλά λιγότερα από παλιά. Έγραψα στην Καθημερινή (τα δεύτερα "Πράγματα Που Σκέφτομαι Στο Ντους" έρχονται σε λίγες εβδομάδες). Εξακολουθήσαμε να διαβάζουμε βιβλία στο Bookworm, τα μέλη του οποίου πλέον είναι πάνω από 2000.

Και, βεβαίως, υπάρχει και ένα άλλο θέμα για το οποίο δεν είναι ακόμα ώριμος ο καιρός να σας μιλήσω, καθώς και πολλά άλλα, που τα ξεχνάω. Κάντε μια βόλτα στο site, στο Twitter και στο Facebook page, αν θέλετε να ψάξετε αυτά που ξεχνάω. Μπορείτε επίσης να κάνετε αυτό που έχουν πολύ σοφά κάνει άλλοι τρεις χιλιάδες άνθρωποι, περίπου, και να γραφτείτε εδώ για να παίρνετε το εβδομαδιαίο newsletter που στέλνω. Και θα σας πω και κάτι άλλο που σκέφτηκα τώρα που τα μάζεψα όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά από πάνω (όχι αμέσως αποπάνω, δεν εννοώ τα δικά μου, εννοώ τα πιο πάνω):

Είναι μεν σημαντικά πράγματα που θα τα θυμόμαστε για πάντα, όλα, αλλά τις ώρες τις βραδινές, που έχει γίνει το κεφάλι κουδούνι από το θόρυβο της ημέρας, δεν εύχεστε λιγάκι να μπορούσαμε να αποφασίσουμε ότι αυτή τη χρονιά θα τη θυμόμαστε για κάτι άλλο, ανώδυνο;

Ας πούμε, εκείνο το ηλιοβασίλεμα;

Τι συμβαίνει

A photo posted by Thodoris Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) on Nov 3, 2015 at 7:38am PST

Μερικά Λόγια Για Το Star Wars VII: Με Spoilers

Υπάρχουν καλές ταινίες και υπάρχουν κακές ταινίες, και υπάρχουν ταινίες που είναι περισσότερο από ταινίες. Η πολιτισμική βαρύτητα οπτικοακουστικών προϊόντων αλλάζει ανάλογα με την καθολικότητα της αποδοχής τους, και λίγα προϊόντα έχουν αποκτήσει τις τελευταίες δεκαετίες μεγαλύτερη πολιτισμική βαρύτητα στο "δυτικό" κόσμο από τον Πόλεμο των Άστρων, τη σειρά ταινιών φαντασίας που ξεκίνησε από εκείνη τη μία (κάπως μέτρια για τα σημερινά δεδομένα) ταινία του 1977 και εξελίχτηκε σε ένα κοινό μύθο αλλεπάλληλων γενεών ο οποίος περιλαμβάνει βιβλία, σειρές, ταινίες, παιχνίδια, πιτζάμες, Lego, και άλλα καταναλωτικά προϊόντα. Και τώρα βγήκε ακόμα μια ταινία στη σειρά, πολυδιαφημισμένη και θορυβώδης. Την οποία είδα πριν από λίγες ημέρες, και για την οποία θα σας γράψω ακόμα μερικά λόγια παρακάτω.

Αν δεν έχετε δει ακόμη το "The Force Awakens" τότε, όπως θα 'λεγε και το αρχέτυπο Jedi mind trick, "this is not the post you're looking for". Να πάτε εκεί, για γενικότερη συζήτηση χωρίς καθόλου spoilers. Εδώ από κάτω θα σας γράψω σημειώσεις  και παρατηρήσεις γι' αυτά που περιέχει μέσα η καινούρια ταινία.

Ξαναλέω, αν δεν την  έχετε δει, φύγετε. Τώρα. Φύγετε. Δείτε την και μετά ξαναελάτε.

Λοιπόν.

Ένας από τους κυριότερους λόγους για τους οποίους δεν μου αρέσουν πια οι περισσότερες ταινίες δράσης και περιπέτειας που κυκλοφορούν στους σινεμάδες, είναι το ότι οι περισσότερες από αυτές, η συντριπτική πλειοψηφία, δεν βγάζουν κανένα νόημα. Θέλω να πω, οι περισσότερες πολυδιαφημισμένες ταινίες του Χόλιγουντ που κυκλοφορούν έχουν πλοκές που δεν βγάζουν κανένα νόημα. Δεν είναι περίπλοκες ταινίες. Λένε ιστορίες λίγο-πολύ απλοϊκές, γραμμικές, οι οποίες βασικά υπάρχουν για να υποστηρίζουν τις σκηνές καταδίωξης, τις εκρήξεις και τα μπουνίδια. Αυτό δε με ενοχλεί -ίσα ίσα. Είναι μέρος της απόλαυσης. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι κι αυτές οι υποτυπώδεις ιστορίες είναι γεμάτες με λογικά χάσματα και παράλογες παραδοχές τις οποίες δεν θα έπρεπε κανείς να ζητά από έναν έλλογο θεατή.

Αυτό το πρόβλημα υπάρχει και στο καινούριο Star Wars. Και είναι μόνο ένα από τα προβλήματα αυτής της ταινίας.

Παρεμπιπτόντως εδώ να σας πω ότι την ταινία την είδα ευχάριστα και, αν βαθμολογούσα, θα της έβαζα πέντε στα δέκα. Έχει πολλά πράγματα που μου άρεσαν. Έχει χιούμορ σε εύστοχες δόσεις. Σε πολλά σημεία χτυπά τις σωστές χορδές της νοσταλγίας, και πολλές από τις σκηνές είναι εξαιρετικά φτιαγμένες. Θυμηθείτε, ας πούμε, τη σκηνή που ο Φιν παρατηρεί την πτήση ενός πολύ επιδέξιου πιλότου στον ουρανό μέσα στο χάος της μάχης, χωρίς να ξέρει ότι ο πιλότος είναι ο Πο. Είναι ένα καταπληκτικό μονοπλάνο, αριστοτεχνικά φτιαγμένο. Υπάρχουν δε και διάφορα άλλα πλάνα εκπληκτικής ομορφιάς, όπως η πρώτη φορά που βλέπουμε τη Ρέι μέσα στο ερείπιο του παλιού διαστημόπλοιου, ή η επέλαση των X-Wings πάνω απ' το νερό. Υπάρχουν βέβαια και χαζά πλάνα όπως πολλές στιγμές στις μάχες που δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται (κοινό πρόβλημα των περισσοτέρων ταινιών δράσης) ή εκείνη η στιγμή στο τέλος που ανοίγει ένα χάσμα πέντε μέτρων ανάμεσα στον κακό Κάιλο Ρεν και τη Ρέι, οι οποίοι δευτερόλεπτα πριν στέκονταν μισό μέτρο ο ένας απ' τον άλλο. Αλλά τέλος πάντων.

Στα θετικά πρέπει να υπολογιστούν και οι ερμηνείες των δύο νεαρών πρωταγωνιστών. Αυτό δεν είναι αυτονόητο σε τέτοιες ταινίες. Δείτε οποιαδήποτε από τις παλιές ταινίες (ή και τα prequels) για να θυμηθείτε πόσο ξύλινα έπαιζαν τότε όλοι οι ηθοποιοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Σε ετούτη, όλοι παίζουν λίγο πολύ καλά, και σ' αυτό βοηθάει σε κάποια σημεία και το σενάριο, που περιέχει κάπως πιο ανθρώπινους -ενίοτε και πνευματώδεις- διαλόγους από των παλιών ταινιών. Και ο χαρακτήρας του Χαν Σόλο και, κυρίως της Ρέι, που είναι η κύρια πρωταγωνίστρια της ταινίας, είναι σε γενικές γραμμές καλογραμμένοι.

Ωστόσο, κατά τα άλλα η ταινία είναι μια σαλάτα.

Δύο είναι κυρίως τα προβλήματά της: Πρώτον, η ιστορία της δε βγάζει κανένα νόημα, και δεύτερον, δεν είναι μια καινούρια ή πρωτότυπη ταινία. Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο, που είναι και το πιο βασικό.

Ο σκηνοθέτης Τζ. Τζ Έιμπραμς και η παραγωγός Καθλίν Κένεντι που ανέλαβαν να φτιάξουν ετούτο το έργο είχαν φυσικά πολύ δύσκολη αποστολή καθώς, όπως είπαμε στην αρχή, αυτή δεν είναι μια απλή ταινία. Είναι κομμάτι ενός πολιτισμικού φαινομένου που μοιράζονται εκατομμύρια άνθρωποι. Συνήθως οι ταινίες προσπαθούν να ικανοποιήσουν ένα συγκεκριμένο κοινό με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά ταινίες όπως οποιοδήποτε καινούριο Star Wars καλούνται να ικανοποιήσουν πολλά διαφορετικά κοινά, κάποια εκ των οποίων είναι πάρα πολύ απαιτητικά. Σκεφτείτε ας πούμε τους σαρανταπεντάρηδες που είδαν το πρώτο Star Wars στο σινεμά και αυτή η εμπειρία στιγμάτισε πολιτισμικά την παιδική τους υλικία, και ως τέτοια την κουβαλάνε ακόμα. Πώς το ικανοποιείς αυτό το κοινό; Τι του δίνεις; Πιστεύω ότι ο Έιμπραμς και η Κένεντι κάθισαν και το σκέφτηκαν πολύ αυτό το πράγμα, και κατέληξαν σε μια πολύ συγκεκριμένη και συνειδητή απόφαση:

Να ξαναφτιάξουν το πρώτο Star Wars.

Όχι τη συνέχειά του -το ίδιο. Να ξαναγυρίσουν την ίδια ταινία. Γιατί αυτό είναι το "The Force Awakens" -η ίδια ταινία, ξαναγυρισμένη. Δεν είναι sequel. Είναι remake.

Εφόσον το έχετε δει (και, πραγματικά, ελπίζω αν έχετε φτάσει ως εδώ να το έχετε δει, καθώς ακολουθούν ακόμα πιο χοντρά spoilers), και εφόσον έχετε δει και την παλιά ταινία, καταλαβαίνετε τι εννοώ, δε νομίζω ότι χρειάζεται να το εξηγήσω πάλι. Ορφανός ήρωας από πλανήτη με έρημο. Κακός με μάσκα και βαθιά φωνή*. Μια κακιά φασιστική οργάνωση εναντίον της οποίας πολεμάνε ηρωικοί αντάρτες (με τα ίδια όπλα). Είχε την cantina με τα πολύχρωμα πλασματάκια το παλιό Star Wars; Cantina με πλασματάκια και το καινούριο. Η κορύφωση του παλιού ήταν η ανατίναξη του Death Star; Η κορύφωση του καινούριου είναι η ανατίναξη άλλου ένα (τρίτου!) Death Star. Η λίστα είναι ατελείωτη.

Και ακόμα κι αν για κάποιο περίεργο λόγο δεν παρατηρήσει κάποιος ότι βλέπει πάλι την ίδια ταινία ξαναγυρισμένη, το σενάριο είναι γεμάτο με ένα γαλαξία από "κλεισίματα του ματιού" στο θεατή. Και τα 12 parsecs ακούμε, και τον garbage compactor, και το I have a bad feeling about this, και το επιτραπέζιο με τα ζωάκια στο Falcon βλέπουμε, το μισό σενάριο της παλιάς ταινίας αναπαράγεται στην καινούρια με "κλεισίματα του ματιού", είναι σαν οι καινούριοι σεναριογράφοι (ανάμεσά τους και ένας που είχε δουλέψει στις παλιές ταινίες) να έγραψαν το καινούριο σενάριο αποκλειστικά με annotations πάνω στο .doc του "A New Hope". Τόσο "κλείσιμο του ματιού" δε λέγεται "κλείσιμο του ματιού", λέγεται βλεφαρόπτωση.

Αυτό δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι η ταινία είναι απαραίτητα "κακή", ίσα ίσα, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι από κάποιες απόψεις -όπως οι ερμηνείες, που αναφέραμε- είναι καλύτερη από την παλιά. Αλλά με το να είναι πρακτικά η ίδια ταινία, ξαναγυρισμένη λίγο καλύτερα, μου δημιούργησε ένα αίσθημα μάλλον ανάποδο από αυτό που υποθέτω ότι στόχευε. Όχι απογοήτευσης, per se. Μικροεξαπάτησης.

Κι εγώ, να πούμε εδώ βέβαια, δεν ανήκω στη γενιά που είδε το πρώτο Star Wars στο σινεμά (είμαι λίγο μικρότερος) αλλά έχω συμμετάσχει στην όλη πολιτισμική εμπειρία, και σε κάποιο βαθμό τη μοιράζομαι. Θεωρώ τον εαυτό μου "φαν". Έχω το φωτόσπαθο του Λουκ, τα είπαμε. Σε εμένα, το κόλπο απέτυχε.

Το άλλο, το πρώτο πρόβλημα, ωστόσο, είναι αυτό που εμποδίζει αυτό το remake να γίνει, έστω, καλή ταινία από μόνη της. Η υπόθεση δε βγάζει κανένα νόημα.

Το καινούριο Death Star (αυτή τη φορά πήγαν κατευθείαν σε έναν πλανήτη και τον μετέτρεψαν σε Death Star, γιατί είδαν και απόειδαν με τα τεχνητά) είναι μια εντελώς ακατανόητη και αδιανόητη μηχανή διαστρικού θανάτου, που ρουφάει τον ίδιο τον ήλιο που βρίσκεται παραδίπλα για να φορτίσει (!) και πάνω σ' αυτό το αστρικό σώμα, το οποίο είναι ευάλωτο (και αυτό) σε μια επίθεση από μια ντουζίνα αεροπλανάκια, και το οποίο προφανώς απέχει μια τρίχα απ' το να γίνει σουπερνόβα ανά πάσα στιγμή, η "First Order" (δε θυμάμαι πως μεταφράζεται) βάζει να στρατοπεδεύει ολόκληρος ο στρατός της.

Εμένα αυτά τα ακατανόητα πράγματα στις ταινίες με ενοχλούν πάρα πολύ γιατί με βγάζουν από την ατμόσφαιρα και την όποια απόλαυση του θεάματος, σα να με αρπάζουν και να με ταρακουνάνε για να ξυπνήσω και να καταλάβω ότι κοιτάζω κουταμάρες.

Μιας και είπαμε "First Order": Στην ταινία ποτέ δεν γίνεται απολύτως κατανοητό ποιος πολεμάει με ποιον, πόσο και γιατί. Η δημιουργική ασάφεια αυτή δεν είναι ανώδυνη, γιατί ουσιαστικά ακυρώνει το τέλος της παλιάς τριλογίας απολύτως. Στα παιδικά μας χρόνια αφήσαμε τους ήρωές μας θριαμβευτές, να έχουν φέρει την ειρήνη στο γαλαξία, να τα έχουν βρει μεταξύ τους, τα συναισθηματικά τους και τα οικογενειακά τους, και να ατενίζουν το μέλλον (και το φλεγόμενο death star στον ουρανό) με δικαιολογημένη αισιοδοξία. Η καινούρια ταινία μας τα ανατρέπει όλα αυτά.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το μήνυμα των Έιμπραμς και Κένεντι στη γενιά του Star Wars, αυτούς τους 45άρηδες, είναι ότι καμία ειρήνη δεν έρχεται ποτέ, καμία νίκη δεν είναι τελεσίδικη, ότι καμιά αγάπη δεν κρατάει για πάντα, ότι τα κωλόπαιδα τελικά θα σας απογοητεύσουν, και πως η ζωή είναι μια αέναη επανάληψη της ίδιας μάχης, συνέχεια.

Στον κόσμο της ταινίας υπάρχει η "Δημοκρατία", που υποτίθεται ότι επικράτησε τελεσίδικα κατά της Αυτοκρατορίας στις προηγούμενες ταινίες (30 χρόνια νωρίτερα, στον κόσμο της σειράς) και υπάρχει η First Order που είναι τα (ακατανόητα πανίσχυρα, από ό,τι φαίνεται) απομεινάρια της Αυτοκρατορίας. Υπάρχει όμως και μια "Αντίσταση", της οποίας στρατηγός είναι η Λέια Οργκάνα. Τι "αντίσταση" είναι αυτή; Αντίσταση απέναντι σε τι; Αφού κουμάντο κάνει η Δημοκρατία. Αντίσταση εναντίον ποιού; Θεωρητικά, αν υπάρχει κάποια "αντίσταση" μετά την "Επιστροφή των Τζεντάι", αυτή δεν θα πρέπει να είναι η "First Order"; Που κάνει αντίσταση κατά της Δημοκρατίας;

Το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι η "Αντίσταση" της ταινίας είναι κάτι σαν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που κάνει ότι αντιστέκεται στα μνημόνια.

Η υπόθεση της ταινίας έχει πάρα πολλά κενά και στο θέμα των χαρακτήρων και της εξέλιξής τους. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον, γιατί δεν ξέρω, εσάς μπορεί να σας έπεισε το προσωπικό ταξίδι του Φιν, που από πειθήνιο, κατασκευασμένο όργανο της ναζιστόμορφης First Order έγινε ήρωας του Καλού μέσα σε διάστημα μιας ώρας πραγματικού χρόνου (πέντε λεπτά στην ταινία). Ή ο χαρακτήρας της Μπριέν από το Game of Thrones, που παίζει τη χρωμιωμένη Stormtrooper (πόσο χρόνο περνά να γυαλίζεται κάθε μέρα;), που είναι σκληρό και άτεγκτο στέλεχος της φονικής μηχανής των ναζί και μετά ξαφνικά κατεβάζει σε dt τους διακόπτες καταδικάζοντας όλους τους συντρόφους της σε σίγουρο θάνατο μόνο και μόνο επειδή ένας παππούς κι ένας πιτσιρικάς που καθάριζε πατώματα την απειλούν με μπιστόλια. Ή μήπως εσείς καταλάβατε για ποιό λόγο βρίσκεται στην ταινία η Μαζ Κανάτα (ή όπως τη λένε) ή και για ποιο λόγο πήγαν οι ήρωές μας στην cantina της;

Αλλά το σημαντικότερο πρόβλημα (ίσως και ολόκληρου του σεναρίου, αν το καλοσκεφτεί κανείς), έχει να κάνει με τον τρόπο που οι δημιουργοί της ταινίας συμπεριφέρονται στα συναισθήματα των (συναισθηματικά προ-φορτισμένων) θεατών όσον αφορά το θάνατο, τον κίνδυνο και τα δραματικά διακυβεύματα που τους παρουσιάζουν.

Στην κορύφωση της ταινίας, στην πιο δραματική στιγμή, ο πρώην Μπεν Σόλο νυν Κάιλο Ρεν καμακώνει με το φωτόσπαθο το αγαπημένο, αειθαλές αλάνι του γαλαξία, το μπαμπά του. Κουβέντα χωράει και στη δικιά τους σχέση και τα κίνητρά τους αλλά ας πούμε ότι αυτό ξεπερνιέται, αυτή η ιστορία κατά τη γνώμη μου δεν είναι από τα πολύ προβληματικά σημεία του έργου. Το πρόβλημα είναι άλλο: Λίγα λεπτά (κινηματογραφικά) νωρίτερα, το τεράστιο Death Star 3 έχει πετάξει την κόκκινη αχτίνα θανάτου κι έχει καταστρέψει μισή ντουζίνα πλανήτες δολοφονώντας εκατοντάδες εκατομμύρια, ίσως και δισεκατομμύρια ανθρώπους. Πράγμα που το προσπερνάμε με μια ψυχραιμία. Κανένας δε νοιάζεται ιδιαίτερα. Το να μας βάζει αμέσως μετά ο σκηνοθέτης να νοιαστούμε για το θάνατο του ενός Χαν Σόλο είναι μια συναισθηματική απάτη που βρήκα κάπως ανάρμοστη. Σα να μου υπογραμμίζει ο άλλος ότι είμαι ένας ένας υποκριτής κι ένα καθίκι, να, στο δείχνω στο πανί. Γιατί ρε ταινία μου το κάνεις αυτό;

Αυτά κατά τη γνώμη μου είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα του remake του Star Wars, και οι λόγοι για τους οποίους όταν με το καλό έφτασε η τελευταία σκηνή, και η πρωταγωνίστρια Ρέι βρήκε το Λουκ Σκάιγουόκερ, εγώ δε ρούφαγα τις μύξες μου κλαίγοντας από συγκίνηση και νοσταλγία, όπως διάφοροι γύρω μου, αλλά αναρωτιόμουν: Μα γιατί τους δείχνει τόσο πολλή ώρα να κοιτιούνται, ακίνητοι, χωρίς να μιλάνε; Πάρα πολλή ώρα.

Βεβαίως, μπορείτε να διαφωνήσετε με όλα αυτά. Μπορεί εσάς να μην σας ενοχλούν καθόλου οι σεναριακές τρύπες ή οι συναισθηματικοί συμψηφισμοί των καλλιτεχνών. Όπως σας έγραψα και στο αspoilerο κείμενο, σας ζηλεύω. Αυτή η αδυναμία μου να τα αγνοώ αυτά τα πράγματα μου έχει στερήσει τη συμμετοχή σε σχεδόν όλες τις αντίστοιχες με του Star Wars (αν και, έστω, μικρότερες) μαζικές πολιτισμικές εμπειρίες που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία 15-20 χρόνια, τους Άρχοντες των Δαχτυλιδιών, τα Χάρι Πότερ, τις ταινίες της Marvel, όλα αυτά. Ωστόσο, επιτρέψτε μου να εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν φταίω εγώ. Όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι άνθρωποι είναι επαγγελματίες παραμυθάδες, με πλούσια μέσα, ιδανικές συνθήκες, και διαθέσιμο χρόνο. Γιατί δεν μας γράφουν ιστορίες που να βγάζουν ένα κάποιο νόημα;

Γιατί με ταρακουνάνε έτσι;

 

Υ.Γ.: Και μια άλλη, τελευταία απορία.

Σε κάποια στιγμή βλέπουμε τον ΒΒ-8 να κατεβαίνει σιγά σιγά, σκαλοπάτι σκαλοπάτι, σκάλες.

Πώς τις ανεβαίνει;

 

*Παρεμπιπτόντως: Ο Κάιλο Ρεν δεν χρειαζόταν να φοράει μάσκα, ούτε για τις ανάγκες του σεναρίου, ούτε και δραματουργικά (η φάτσα του Άνταμ Ντράιβερ είναι αρκετά αποτελεσματική). Η θεωρία μου είναι ότι έβαλαν επίτηδες μάσκα στον κακό, για να νομίζουν όσοι βλέπουν το τρέιλερ ότι κακός έχει γίνει ο Λουκ Σκάιγουοκερ -όπως και ειπώθηκε-, και να γίνει κουβέντα και τζέρτζελο. Ε, και για να είναι όπως τον κακό του Episode IV, του οποίου το νέο είναι αντιγραφή. 

Τα Ολοστρόγγυλα Νούμερα Των Εκλογών Της Νέας Δημοκρατίας

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο έγιναν οι εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Είχε μεσολαβήσει μια αποτυχημένη προσπάθεια, υπήρξε και μια μεγάλη καθυστέρηση στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, αλλά τέλος πάντων, οι εκλογές έγιναν. Αποτέλεσμα βγήκε.

Χτες κάποιος μου έστειλε στο Twitter κάτι που μου έκανε εντύπωση. Είναι ένα πινακάκι που δείχνει τον αριθμό ψήφων που έλαβε κάθε υποψήφιος, όπως ανακοινώθηκε από την αρμόδια επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας, και το ακριβές ποσοστό τους επί του συνόλου. Τα ποσοστά μοιάζουν εντυπωσιακά στρογγυλά. Ύποπτα στρογγυλά.

@tgeorgakopoulos πέταξα τα νουμερα των εκλογών της ΝΔ σε ενα excel και μου εβγαλε κατι ωραία δεκαδικά! pic.twitter.com/025vqHLe0I

— aniparktos (@aniparktos) December 23, 2015

Και, βέβαια, το Excel στρογγυλοποιεί τα νούμερα από κάποιο δεκαδικό ψηφίο και μετά. Αλλά αν κάποιος κάνει τις πράξεις με το χέρι διαπιστώνει ότι όντως τα νούμερα είναι πάρα πολύ στρογγυλά, και μόνο μετά το τέταρτο ή πέμπτο δεκαδικό ψηφίο εμφανίζεται τυχαιότητα. Κι αυτή η τυχαιότητα είναι δικαιολογημένη -δεδομένου ότι ο αριθμός των ψήφων δεν μπορεί να έχει δεκαδικά ψηφία. 

Βαγγέλης Μεϊμαράκης - 39,799989%

Κυριάκος Μητσοτάκης - 28,499943%

Απόστολος Τζιτζικώστας - 20,300041%

Άδωνις Γεωργιάδης - 11,400027%

Αυτό δηλαδή σημαίνει ότι οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας πήραν αριθμό ψήφων ακριβώς τέτοιο ώστε όλοι να βγάζουν ποσοστά που στρογγυλοποιούνται όσο πιο απόλυτα είναι δυνατό στο πρώτο δεκαδικό ψηφίο. Και οι τέσσερις. Αν έστω και ένας έπαιρνε μία ψήφο λιγότερη ή περισσότερη, χαλάει η ομοιομορφία. Η τυχαιότητα θα εμφανίζεται στο τρίτο δεκαδικό, σε τουλάχιστον δύο υποψηφίους (γιατί κάποιος άλλος θα έπαιρνε την ψήφο που έχανε ο ένας). 

Θα μου πεις, γιατί είναι ενδιαφέρον αυτό. Δε μπορεί να είναι τυχαίο;

Όχι.

Εγώ μαθηματικά καλά δεν ξέρω, αλλά διάφοροι που είδαν τον πίνακα στα social media ξέρουν, και προθυμοποιήθηκαν να υπολογίσουν πόσο τυχαία μπορεί να είναι αυτά τα αποτελέσματα.

Κάποιος, λοιπόν, υπολόγισε ότι η πιθανότητα είναι 1 στα 64.000.000.

Ένας άλλος την υπολόγισε στο 0,0000008%.

Είναι περισσότερο πιθανό να πετύχεις το τζόκερ, παρά να βγουν ακριβώς έτσι τα αποτελέσματα.

Ή, όπως το παραλλήλισε ένας άλλος αναγνώστης, είναι σα να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ και να ζητάς 250 γραμμάρια τυρί, και να σου κόβει ακριβώς 250,000 γραμμάρια. Τέσσερις συνεχόμενες φορές.

Φυσικά, δεν ξέρουμε πώς έγινε αυτό το απίθανο και μαγικό αποτέλεσμα, αλλά μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις. Θα μπορούσε κάποιος κακοπροαίρετος, ας πούμε, να φανταστεί ότι εκεί στη Νέα Δημοκρατία πρώτα κατέληξαν στα ποσοστά, 39,8 ο ένας, 28,5 ο άλλος, ώπα καλά είσαι, και μετά απλά έκαναν τη διαίρεση ως προς τους συνολικούς ψηφοφόρους για να βγει το νούμερο που είδαμε.

Αλλά μπορεί και να ήταν απλώς τυχαίο.

Το iPad Pro Και Τα Tablets Στoν Κόσμο Του 2016

Έχω εδώ μπροστά μου, που λέτε, το iPad Pro. Το iPad Pro είναι το τελευταίο iPad που έφτιαξε η Apple, το μεγαλύτερο, το ακριβότερο, και το πιο θεαματικό. Είναι ένα iPad, αλλά πιο μεγάλο. Κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες στην ελληνική αγορά και, αυτό το μοντέλο που μου έστειλε η COSMOTE να δοκιμάσω, με το 4G και τα 128GB μνήμης, κοστίζει 1279 ευρώ, περισσότερο από πανίσχυρα λάπτοπ της αγοράς δηλαδή.

Διάφορες σκέψεις περάσαν από το μυαλό μου τις τελευταίες δύο εβδομάδες που το χρησιμοποιώ, όχι μόνο σχετικά με το ίδιο, αλλά και με την αξία των tablets ως αντικείμενα στον κόσμο του 2016 (έχουμε σχεδόν 2016) εν γένει. Μερικές από αυτές τις σκέψεις θα τις μοιραστώ μαζί σας εδώ.

Όσοι παρακολουθείτε τα reviews ετούτα εδώ πέρα τα τελευταία χρόνια θα έχετε πάρει χαμπάρι ότι η σχέση μου με τα tablets έχει υπάρξει επεισοδιακή και έχει περάσει από πολλά κύματα. Γενικά είμαι άνθρωπος που τα σκέφτεται τα πράγματα, τους δίνει χρόνο, και καταλήγει στη διαμόρφωση απόψεων μετά από μελέτη και σπουδή. Γι' αυτό το θέμα αυτών των προϊόντων με ταράζει: Έχω αλλάξει γνώμη για τα tablets τουλάχιστον τέσσερις φορές μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια, κι αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο. Γιατί σιγά το πολύπλοκο θέμα. Γκάτζετς είναι.

Στην αρχή, όταν πρωτοδοκίμασα εκείνο το πρώτο iPad, δεν κατάλαβα τη χρησιμότητά του, το θεωρούσα ωραίο, μα άχρηστο. Μετά όχι απλά το βρήκα χρήσιμο, αλλά αγόρασα και ένα. Μετά αγόρασα καινούριο λάπτοπ (κι ένα Kindle) και σιγά σιγά σταμάτησα να χρησιμοποιώ το iPad τελείως, οπότε για αρκετό καιρό πάλι θεωρούσα τα tablets περιορισμένης χρησιμότητας. Μετά βγήκε το iPad Mini, και ήταν τόσο μικρό και βολικό και φορητό που άρχισα να το καλοβλέπω πάλι. Μετά έγιναν μόδα τα μεγάλα smartphones, οπότε η χρησιμότητα του iPad Mini εκμηδενίστηκε στα μάτια μου. Μετά άρχισα να διαβάζω για τη δουλειά μου PDFs (papers και άλλες δημοσιεύσεις), και διαπίστωσα ότι ο καλύτερος τρόπος για να διαβάζει κανείς τέτοια πράγματα δεν είναι ούτε σε κομπιούτερ ούτε σε Kindle, αλλά σε tablet -σαν το εκπληκτικό iPad Air 2.

Κάπου εδώ είμαι τώρα. Παρ' όλο που δεν χρησιμοποιώ tablet (εκτός από αυτά που μου στέλνουν να δοκιμάσω) εδώ και λίγα χρόνια, ένα iPad Air 2 δεν θα μου ήταν άχρηστο, θεωρώ. Και σ' αυτή τη φάση ακριβώς μου ήρθε ένα iPad Pro.

Θα σας πω εδώ λίγα λόγια γι' αυτό, τώρα.

Το iPad Pro είναι ένα πολύ, πολύ, πολύ μεγάλο αντικείμενο. Υποθέτω ότι είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς πόσο μεγάλο είναι, πριν το πιάσει στα χέρια του. Φανταστείτε ένα περιοδικό μεγάλου μεγέθους, δεν ξέρω αν τα θυμάστε, "περιοδικά", εκείνα τα χάρτινα, που γύρναγες τις σελίδες; Θυμάστε;

Ουφ.

Καλά, φανταστείτε τότε ένα coffee table book. Αυτά τα μεγάλα που είναι σα λευκώματα και τα βάζεις στο τραπεζάκι του σαλονιού. Ή στη βιβλιοθήκη. Υποθέτω ότι τα βάζεις και στη βιβλιοθήκη, ενίοτε και οριζόντια γιατί όρθια μπορεί να μη χωράνε στο ράφι. Ε. Τόσο μεγάλο είναι (σε πλάτος και σε ύψος) το iPad Pro.

Ή, θυμάστε τις πρώτες επίπεδες οθόνες των υπολογιστών; Τις πρώτες έγχρωμες LCD που βγήκαν το 1997 ή εκεί γύρω, και τις λαχταρούσαν όλοι; Ε, φανταστείτε ότι παίρνετε μια τέτοια, μια από τις πανάκριβες, μια EIZO ξέρω γω, και της αφαιρείτε τα 3/4 του βάρους, και το 80% του πάχους, και της εφταπλασιάζετε την ανάλυση και την παίρνετε στην αγκαλίτσα και αυτό το αντικείμενο που προκύπτει και κρατάτε έχει και ολόκληρο το κομπιούτερ μέσα, ε, αυτό είναι το iPad Pro.

Είναι ένα τεράστιο, παράδοξο, θεαματικό αντικείμενο.

Το ότι είναι τόσο μεγάλο το κάνει, βεβαίως, ένα πολύ εντυπωσιακό μηχάνημα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί κι ένα σωρό προβλήματα, τα οποία θα αναφέρουμε και παρακάτω. Από πάνω το βλέπετε δίπλα σε ένα 13άρι Macbook Air, κι εδώ το βλέπετε πάνω στην οθόνη του Macbook Air:

Η οθονάρα του αυτή, των 12,9 ιντσών, είναι, βεβαίως, το πιο εντυπωσιακό και σημαντικό χαρακτηριστικό του. Είναι μια εκπληκτική οθόνη, την κοιτάς και τη χαίρεσαι, έχει περισσότερα πίξελ από τα περισσότερα (αν όχι όλα τα) λάπτοπ της αγοράς, είναι λαμπερή και "ρηχή" (αυτό που την ακουμπάς και νιώθεις ότι πιάνεις τα ίδια τα πίξελ) και, αν πρέπει να της βρει κανείς δυο ψεγάδια, είναι το ότι δεν έχει αυτό το 3D Touch που έχουνε βάλει στα iPhones, και επίσης ότι μαζεύει πάρα πάρα πολύ εύκολα τις δαχτυλιές. Παράδειγμα:

Αλλά κατά τα άλλα είναι ένα φανταστικό, πεντακάθαρο πράγμα, που χαίρεσαι να κοιτάς και να διαβάζεις.

Βεβαίως, το μέγεθός της μπορεί να αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για πολλά από τα use cases ενός τυπικού tablet. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμένα ένα tablet είναι πολύτιμο κυρίως σε τρία σημεία, στην τουαλέτα, στον καναπέ και στο κομοδίνο. Το πρόβλημα με το iPad Pro είναι πως το να πιάνεις μια οθόνη σχεδόν 13 ιντσών με την τσίμπλα στο μάτι για να τσεκάρεις email και Twitter το πρωί μπορεί να είναι κάπως οδυνηρή υπόθεση. Το διάβασμα το βράδυ είναι επίσης προβληματικό: Τόσο μεγάλη οθόνη βγάζει πολύ φως, στραβώνεται ο κόσμος. Επίσης, κι αυτό ισχύει και για τον καναπέ, τώρα το χειμώνα με τα παπλώματα μπορεί κανείς να την ακουμπάει στην κοιλίτσα, αλλά η συσκευή είναι το πιο βαρύ iPad που έχει κυκλοφορήσει, κοντά οχτακόσα γραμμάρια, δεν κρατιέται εύκολα στο χέρι, και το καλοκαίρι με το σεντονάκι θα κόβει.

Για την τουαλέτα μια χαρά είναι, πάντως.

Στην πράξη διαπίστωσα ότι το έπιανα σχεδόν αποκλειστικά σε οριζόντια διάταξη, όχι σα βιβλίο δηλαδή, αλλά σαν οθόνη, αντίθετα με όλα τα tablets που έχω χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα. Έτσι ήταν πιο βολικό, δεν ξέρω. Το iPad Pro έχει κι αυτό το ωραίο χαρακτηριστικό που σου επιτρέπει να τρέχεις δύο εφαρμογές σε ανοιχτά παράθυρα δίπλα δίπλα, κι αυτό λειτουργεί αρκετά καλά. Δεν το κάνουν όλες οι εφαρμογές, και το μέγεθος των παραθύρων δεν είναι εντελώς ελεύθερο (κλειδώνει στο 1/4, 1/2 ή 3/4) αλλά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι χρήσιμο.

Μια άλλη παράπλευρη συνέπεια του να το κρατάς αυτό το πράγμα οριζόντια είναι ότι μπορείς να χαρείς πλήρως ένα από τα λιγότερο γνωστά μοναδικά χαρακτηριστικά του iPad Pro: Τα ηχεία. Το Pro είναι το μόνο iPad που έχει στερεοφωνικά ηχεία στα δύο άκρα της συσκευής, και έτσι είναι η πρώτη φορητή συσκευή της Apple με ηχεία αρκετά αξιοπρεπή για να ακούς δυνατά μουσική ή ήχο από βίντεο χωρίς ακουστικά ή περιφερειακά μαραφέτια. Γενικά το iPad Pro είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να βλέπει κανείς σειρές, ταινίες ή YouTube. Είναι το πρώτο iPad που, κατά τη γνώμη μου, είναι καλύτερο για να βλέπει κανείς media απ' το να διαβάζει.

Βοηθά και η μπαταρία, η οποία είναι θεόρατη, και κρατά όσο κρατά ένα τυπικό iPad (πολύ), παρ' όλη τη θηριώδη οθόνη. Το πρόβλημα με τη μπαταρία -κι αυτό δεν το έχω δει να αναφέρεται πολύ συχνά-, είναι άλλο: Αργεί πάρα πολύ να φορτίσει.

Δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα.

Μου συνέβη να βάζω το Pro, σχεδόν άδειο, να φορτίσει το βράδυ, και το πρωί να το βρίσκω στο 60%. Κι αυτό με τον φορτιστή που περιλαμβάνεται στη συσκευασία -συνήθως τις συσκευές τις Apple τις βάζω να φορτίζουν στα διάφορα καλώδια iPhone που έχω διάσπαρτα στο σπίτι και στο γραφείο, τις μικρές, κι αυτές με το iPad Pro αργούν ακόμα πιο πολύ, δε φτουράνε καθόλου. Δεν ξέρω γιατί έχουν βάλει τόσο αναιμικό φορτιστή στη συσκευασία αυτού του iPad -μου συνέβη να έχω τη συσκευή στην πρίζα, να δουλεύ παίζω Monument Valley και η μπαταρία όχι απλά να μη φορτίζει, αλλά να αδειάζει. Αυτό μπορεί να μην είναι πολύ σημαντικό πρόβλημα για απλή χρήση της ταμπλέτας (είπαμε, η μπαταρία κρατά κάμποσες ώρες), αλλά αν θέλετε να κάνετε σοβαρή δουλειά μ' αυτό το μηχάνημα, ίσως να είναι θέμα.

Κι εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο θέμα. Τη "δουλειά".

Μια συσκευή με τέτοιο μέγεθος (και άρα περιορισμένη φορητότητα) και τέτοιο βάρος και, κυρίως, τέτοια τιμή δε μπορεί να είναι μόνο ένα παιχνίδι, ή για να βλέπεις YouTube στην τουαλέτα. Είναι φτιαγμένη και για σοβαρή χρήση, να έρθει να αντικαταστήσει άλλες συσκευές που χρησιμοποιούν άνθρωποι, όπως τα λάπτοπ. Θεωρητικά, ας πούμε, θα μπορούσε ένας designer να χρησιμοποιεί την οθονάρα αφής του iPad Pro για να ζωγραφίζει τα σχέδιά του. Και για να το επισημοποιήσει το concept η Apple κυκλοφόρησε και δύο περιφερειακά, ειδικά για το Pro, ένα πληκτρολόγιο-θήκη και -αν είναι δυνατό- ένα stylus. Το οποίο αποκαλούν "μολύβι".

Κανένα από τα δύο περιφερειακά δεν δοκίμασα, καθώς δεν έχουν έρθει ακόμη στην Ελλάδα, αλλά και μόνο το ότι υπάρχουν δείχνουν ότι η Apple συνειδητά και απροκάλυπτα θέλει να αντιγράψει ευθέως, ευθύτατα το Surface 4 της Microsoft, μια συσκευή παρόμοια, εξίσου ακριβή, όχι πάρα πολύ επιτυχημένη εμπορικά, αλλά με πολύ καλές κριτικές. Και, βέβαια, από πολλές απόψεις καλύτερη (παίζει κανονικά Windows, έχει καλύτερο πληκτρολόγιο, το stylus φυλάσσεται με πολύ καλύτερο τρόπο). Και τα δύο περιφερειακά της Apple για το iPad Pro, να σημειώσουμε εδώ, αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα μιας πρόσφατης σχεδιαστικής κατρακύλας της εταιρείας από τα υψηλά επίπεδα αρτιότητας που μας έχει συνηθίσει (ψάξτε να δείτε πώς διπλώνει το πληκτρολόγιο, ή πώς φορτίζει το "μολύβι").

Όπως και να 'χει, πάντως, εγώ το iPad Pro το δοκίμασα μόνο του, γυμνό, και ως τέτοιο φυσικά δεν αποτελεί επ' ουδενί ικανό αντικαταστάτη λάπτοπ. Ίσα ίσα, η απορία μου ήταν ακριβώς αυτή: Τι να το κάνεις αυτό το πράγμα τη στιγμή που μπορείς να πάρεις ένα κανονικότατο Macbook Air που είναι ολόκληρος υπολογιστής με πολύ λιγότερα λεφτά; Ναι, δεν έχει τόσο ωραία οθόνη, αλλά είναι κομπιούτερ. Είναι σα να συγκρίνεις ένα φανταστικό ποδήλατο με ένα μεσαίο αυτοκίνητο, και το αυτοκίνητο να είναι πιο φτηνό. Ωραίο είναι και το ποδήλατο, αλλά υπάρχει καλύτερος και φτηνότερος τρόπος για να πας στο Β από το Α.

Βεβαίως, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που τέτοια πράγματα δεν τα αντιμετωπίζουν ως διλήμματα. Γιατί μόνο το ένα από τα δύο, σου λέει. Θα πάρω και ποδήλατο. Τι, θα μου τα φάνε στο επόμενο κούρεμα των καταθέσεων; Γι' αυτούς τους ανθρώπους, τι να σας πω, αν έχετε disposable income που να σας επιτρέπει να δώσετε 1300 ευρώ για να βλέπετε βιντεάκια στην τουαλέτα (και όλα τα άλλα ωραία πράγματα που κάνει κανείς με ένα tablet, ας μη γίνομαι λαϊκιστής), εγώ σας συμβουλεύω να δώσετε τα 869 για να πάρετε το iPad Air 2 με 128GB και 4G, και τα υπόλοιπα να τα κάνετε κάτι άλλο, δεν ξέρω, ένα ταξίδι σε ποτάμια ή μεσαιωνικές πόλης, ή αγοράστε backpacks για παπούτσια για τους πρόσφυγες, τόσα πράγματα μπορείτε να τα κάνετε.

Και, ασφαλώς, έτσι επιστρέφουμε και στην αρχική κουβέντα περί χρησιμότητας τέτοιων συσκευών στον κόσμο του 2016. Μετά από δεκαπέντε ημέρες με το iPad Pro, δεν είμαι πεπεισμένος ότι είναι μεγάλη. Ποιος ξέρει για πόσο.

Τα PDF πάντως καλά τα δείχνει.

Μερικά Λόγια Για Το Star Wars VII - Χωρίς Spoilers

Σε αυτό εδώ το κείμενο θα σας μιλήσω για το νέο Star Wars, το οποίο είδα περίπου μία εβδομάδα πριν βγει επισήμως στις ελληνικές αίθουσες. Καθώς πιθανότατα δεν το έχετε δει εσείς ακόμη, ετούτο το κείμενο δεν έχει κανένα spoiler. Μπορείτε να το διαβάσετε άφοβα. Βασικά, δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου στην ίδια την ταινία. Είναι ένα κείμενο με αφορμή το Star Wars, όχι κριτική. Κριτική της ταινίας με spoilers θα σας δείξω τις επόμενες ημέρες, όταν θα είναι πιο κατάλληλες οι συνθήκες.

Λοιπόν.

Στα τέλη της δεκαετίας του '90 κάτι τραγικό και πολύ τραυματικό μου συνέβη και, σχετικά απότομα, μέσα σε μόλις δύο-τρία χρόνια, έχασα κάτι πολύ σημαντικό. Κι από ό,τι φαίνεται, το έχασα για πάντα.

Αυτό που έχασα, αν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, ήταν το εξής: Τη δυνατότητα να αντλώ τεράστιες ποσότητες ευτυχίας από προϊόντα πολιτισμού και οπτικοακουστικές εμπειρίες. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι είναι αυτό που εννοώ. Νομίζω ότι μόνο ένας ειδικός τύπος ανθρώπου (αυτοί που αποκαλούμε "nerds", ή σπασίκλες, ή φύτουκλες, ή διάφορα άλλα τέτοια) μπορεί να το καταλάβει. Αυτό που βλέπεις μια ταινία, ή μια σειρά, ή που ακούς μια μουσική, ή τέλος πάντων καταναλώνεις κάποιο προϊόν πολιτισμού, και το καταναλώνεις με πολύ πιο πολύπλοκο τρόπο από μια απλή θέαση ή ένα άκουσμα. Το κάνεις κομμάτι του εαυτού σου, μέρος της ταυτότητάς σου, το αφήνεις να σε επηρεάσει με τρόπους δυσανάλογα σημαντικούς και έντονους. Από απλός καταναλωτής γίνεσαι κοινωνός, γίνεσαι "fan".

Για να σου συμβεί αυτό πρέπει κάποιες προϋποθέσεις να ισχύουν, δεν γίνεται έτσι απλά. Πρώτον, πρέπει εσύ να είσαι δεκτικός. Να έχεις ζωηρή και πλούσια φαντασία που να το χωράει αυτό το μεγάλο και το κολοσσιαίο ερέθισμα, ας πούμε, ή να σου λείπουν άλλα ερεθίσματα (κοινωνικά, συναισθηματικά) και έτσι να έχεις μέσα σου κενό. Αυτός είναι ένας ελάχιστα μελετημένος ρόλος των έργων πολιτισμού παγκοσμίως: Να γεμίζουν τέτοια κενά σε ολόκληρες γενιές ανθρώπων, από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα και μετά, τουλάχιστον. Είχε συνέπειες αυτό το πράγμα, και εξακολουθεί να έχει, και νομίζω ότι δεν υπάρχει αρκετή βιβλιογραφία για το θέμα. Τέλος πάντων.

Σταδιακά άρχισα να διαπιστώνω ότι και πολλές άλλες ταινίες που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μου προκαλούν χαρά και ενθουσιασμό, ήταν μπούρδες.

Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα του '80 και του '90, εγώ από τέτοια κενά άλλο τίποτα, βεβαίως, και ακριβώς εκείνη την εποχή η κοινωνία μας πλημμύρισε για πρώτη φορά από τα καλύτερα προϊόντα του δυτικού πολιτισμού, και έτσι όλα αυτά διαδοχικά με πλημμύρισαν και εμένα, τα κατάπια αμάσητα, σχεδόν όλα. Επιστημονική φαντασία, τηλεόραση, μουσική (στις αρχές της δεκαετίας του '90, κυρίως), videogames, βιβλία, ταινίες, τα κατανάλωνα όλα με τρομερή όρεξη και, από κάποια από αυτά, από τα καλύτερα, αντλούσα τρομερή ευχαρίστηση. Πελώρια ευχαρίστηση. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόση ευχαρίστηση, υποθέτω ότι όσοι από εσάς είστε εθισμένοι στα ναρκωτικά μόνο μπορείτε να καταλάβετε το μέγεθος. Ή όσοι είστε σαν εμένα.

Και μετά, σχεδόν ξαφνικά, αυτό τελείωσε.

Θυμάμαι τρία σημαντικά πράγματα που συνέβησαν στα τέλη της δεκαετίας του '90, και συνέπεσαν με (ή και σφράγισαν/επιτάχυναν) αυτή την καμπή. Το 1997 ο Ολυμπιακός κέρδισε το πρωτάθλημα Ευρώπης στο μπάσκετ. To 1999 βγήκε στο Star Wars Episode I: The Phantom Menace. Την ίδια χρονιά βγήκε και το Matrix. Μετά από αυτά τα τρία γεγονότα:

1) Σταδιακά σταμάτησε να με ενδιαφέρει αν κερδίζει ο Ολυμπιακός, ή οτιδήποτε έχει σχέση με τον επαγγελματικό αθλητισμό στην Ελλάδα,

2) σταμάτησα να περιμένω πως και πώς κάθε καινούριο χολιγουντιανό υπερθέαμα και

3) σταμάτησα να νιώθω αυτή την πελώρια χαρά και τον απέραντο ενθουσιασμό βλέποντας ταινίες ή σειρές.

Η διαδικασία αυτή ήταν λίγο πιο σταδιακή από ό,τι την περιγράφω, βεβαίως. Θυμάμαι στιγμές ευτυχίας με videogames την επόμενη δεκαετία, ας πούμε, ή με κάποια επεισόδια του Sopranos, ή το Euro 2004, ή εκείνο το επεισόδιο του Breaking Bad, αλλά αυτές ήταν σποραδικές και μοναδιαίες. Aυτό που είναι σίγουρο είναι ότι πλέον, πολλά πολλά χρόνια μετά, η ικανότητά μου να απολαμβάνω όλα αυτά τα πράγματα με τον ενθουσιασμό που τα απολάμβανα τότε έχει χαθεί. Με στενοχωρεί λίγο αυτό. Αλλά το έχω πάρει απόφαση, και έτσι ήξερα από πριν ότι αυτό εδώ το καινούριο Star Wars πιθανότατα δεν θα μου αρέσει ή, έστω, δεν θα είναι μια συγκλονιστική νοσταλγική εμπειρία, όπως περίπου το περιγράφουν διάφοροι 40χρονοι αυτές τις ημέρες στα (εγγλέζικα) reviews. Εγώ δε μπορώ να δω ταινίες έτσι, πια, και λυπάμαι γι' αυτό. Και ζηλεύω.

Γι' αυτό ήλπιζα ότι θα είναι τουλάχιστον μια αξιοπρεπής, διασκεδαστική περιπέτεια, γιατί ήθελα πάρα πολύ να συμμετάσχω στο παγκόσμιο πανηγύρι που έχει στηθεί αυτές τις ημέρες στα social media. Ζηλεύω αυτό τον ενθουσιασμό, και μου λείπει, γιατί θυμάμαι πόσο χαρούμενος ήμουν όταν αντλούσα κι εγώ τέτοια ευχαρίστηση. Αν μου έδινε κάτι η ταινία, κάποια ψίχουλα, έστω, ποιότητας ή νοσταλγίας (ή και τα δύο), θα μπορούσα να κάνω ότι συμμετέχω κι εγώ στον ενθουσιασμό. Γιατί οι προϋποθέσεις υπάρχουν, ω, σας διαβεβαιώ ότι υπάρχουν.

Tο είδα ευχάριστα, χωρίς να μου γεμίζει κανένα κενό, ζηλεύοντας όλους τους υπόλοιπους.

Εγώ το Star Wars το παλιό, το όριτζιναλ, δεν το είδα στο σινεμά, γιατί ήμουν πολύ μικρός τότε. Στο νηπιαγωγείο ήμουν εθισμένος με το Battlestar Galactica, μια σειρά που ήταν στυγνή αντιγραφή του Star Wars, αλλά εγώ δεν το ήξερα. Ένα από τα πρώτα αγαπημένα μου παιχνίδια που θυμάμαι ήταν ένας stormtrooper, αλλά δεν ήξερα ότι είναι stormtrooper. Τις ταινίες τις είδα σε βιντεοκασέτες αργότερα, και μέσα στα χρόνια φυσικά και τις αγάπησα και τις έβαλα στη βασική αποθήκη των αγαπημένων μου μύθων, μαζί με τον Ιντιάνα Τζόουνς, το Μαγκάιβερ, τον Ιππότη της Ασφάλτου και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (το βιβλίο, όχι την ταινία). Και ειδικά το Star Wars, επειδή ήταν πολύ πιο επιτυχημένο προϊόν από τα περισσότερα υπόλοιπα, το κράτησα ζωντανό στο μυαλό μου περισσότερο. Έχω ακόμα εδώ δίπλα ένα συλλεκτικό φωτόσπαθο (το μπλε του Λουκ -ανάβει και κάνει και ήχο). Το 1999 πήγα να δω το πρώτο prequel με τρομερό ενθουσιασμό, και για ένα διάστημα μετά προσπαθούσα να πείσω και τον εαυτό μου ότι μου άρεσε, επειδή ακριβώς ήθελα να συμμετάσχω στο τότε πανηγύρι.

Αλλά ήταν μια μπούρδα.

Και μετά σταδιακά άρχισα να διαπιστώνω ότι και πολλές άλλες ταινίες που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μου προκαλούν χαρά και ενθουσιασμό, ήταν μπούρδες. Δεν μου άρεσε πραγματικά καμία ταινία της τριλογίας του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών". Θεωρώ σχεδόν όλες τις ταινίες της Marvel κακογραμμένες και ακατανόητες μπούρδες. Η τελευταία ταινία δράσης που μου άρεσε κάπως είναι μια περιπέτεια που πέρασε κάπως απαρατήρητη και λεγόταν "Kingsman". Η τελευταία ταινία που μου άρεσε πολύ, γενικότερα, ήταν το "Gravity". Η τελευταία ταινία μου με ενθουσίασε με τον τρόπο τον παλιό, του ακατάσχετου ενθουσιασμού ήταν, είπαμε, το "Matrix", το 1999.

Το "The Force Awakens" σ' αυτή την κλίμακα πέφτει κάπου κοντά στο "Kingsman", κι αυτό σημαίνει ότι την είδα με ευχαρίστηση και όρεξη, παρ' όλο που καταλάβαινα ότι σε αρκετά σημεία είναι βαρετή, και επίσης πολλά σημεία της δεν βγάζουν κανένα νόημα.

Παρεμπιπτόντως: Αυτό είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των ταινιών που βλέπω, πια, το οποίο δεν το αντέχω. Υποθέτω ότι παλιά το άντεχα (η υπόθεση του "A New Hope" επίσης δεν βγάζει νόημα), αλλά πλέον με εκνευρίζει κιόλας. Τόσο χρόνο είχαν οι ακριβοπληρωμένοι και αναμφίβολα ταλαντούχοι σεναριογράφοι, σκέφτομαι. Γιατί δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν την τάδε απιθανότητα του σεναρίου; Γιατί έβαλαν τους χαρακτήρες να πάνε εκεί; Τι ρόλο βαράει ολόκληρη η τάδε σεκάνς, που δεν προσφέρει τίποτε απολύτως στην πλοκή; Υπάρχουν τέτοια προβλήματα και στο καινούριο Star Wars.

Αλλά υπάρχουν και αναμφίβολα θετικά, όπως οι ερμηνείες των δύο νεαρών πρωταγωνιστών και του Χάρισον Φορντ, μερικές σκηνές σπάνιας ομορφιάς, και επίσης κάποιες δόσεις χιούμορ εδώ κι εκεί, και άλλα πράγματα που θα σας γράψω στο κανονικό review με τα spoiler.

Οπότε το είδα ευχάριστα, χωρίς να μου γεμίζει κανένα κενό, ζηλεύοντας όλους τους υπόλοιπους (κυρίως συνομήλικους, ή και μεγαλύτερους δημοσιογράφους) γύρω μου που, ολοφάνερα, είτε ένιωθαν αυθεντική χαρά, σαν εκείνη που ένιωθα τότε, είτε αυθυποβάλλονταν για να κάνουν ότι τη νιώθουν.

Εγώ δε μπορώ πια.

Αν εσείς μπορείτε, δεν χρειάζεται να σας πω τίποτε, πιθανότατα έχετε κλείσει ήδη εισιτήρια για να πάτε. Η μόνη συμβουλή που σας δίνω είναι να μην το δείτε σε 3D. Δεν προσφέρει τίποτε, και κάνει την εικόνα υπερβολικά σκοτεινή. Η συμβουλή ισχύει, βεβαίως, αν βρίσκεστε στην Ελλάδα, που δεν έχει οθόνες ΙΜΑΧ (αντίθετα με τη Βουλγαρία, ας πούμε, που έχει δύο). Το IMAX είναι άλλη κατηγορία.

Να πάτε, λοιπόν, και μετά αν θέλετε να διαβάσετε και το άλλο κείμενο που θα γράψω, για να δούμε αν αυτά που με εμποδίζουν εμένα να απολαμβάνω τέτοια πράγματα, πια, εσάς σας είναι τελείως αδιάφορα, και δεν σας στερούν την χαρά και την απόλαυση καθόλου. Αν είστε σ' αυτή την κατηγορία, να ξέρετε ότι σας ζηλεύω, και αναρωτιέμαι: Εσείς πώς τη σκαπουλάρατε στη φάση την αντίστοιχη μ' αυτή που πέρασα στα τέλη της δεκαετίας του '90;

Α, γιατί ξέχασα να σας πω και τι άλλο έγινε στα τέλη της δεκαετίας του '90 για εμένα. Εκείνο το τραυματικό, που πιθανότατα ήταν και το πιο σημαντικό.

Έγινα ενήλικας.

:(

iPhone 6s & 6s Plus: Το Review

Ό,τι δηλαδή τι;

Θα κάτσουμε να μιλάμε για πολυτελή και πανάκριβα κινητά τηλέφωνα τώρα;

Αυτό μας μάρανε;

Άλλη πρεμούρα δεν είχαμε;

Εδώ χάνεται ο κόσμος και εμείς θα συζητάμε για το iPhone;

Μισό λεπτό.

Ηρεμήστε.

Ακούστε με λίγο.

Θυμάστε την άλλη φορά που είχαμε κάνει εκείνο το κόλπο; Εκείνο το ωραίο; Που καθίσαμε και αποφασίσαμε ότι για τα επόμενα είκοσι λεπτάκια θα υποδυθούμε ότι και καλά δεν καταρρέει το σύμπαν; Και έτσι μπορέσαμε να μιλήσουμε για γκάτζετς και το μέλλον και καμπυλωτά τζάμια, έστω για λίγο; Ωραία δεν ήταν;

Αυτή τη φορά, βεβαίως, καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο θα είναι λίγο πιο δύσκολο. Έκτοτε τα πράγματα γίναν ακόμα πιο σκούρα για τη χώρα, ακόμα πιο δύσκολα για ανθρώπους που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο, κι επιπλέον μεσολάβησαν τραγωδίες, ανθρώποι σκοτωθήκαν στο Παρίσι, Τούρκοι ρίξαν ρώσικο αεροπλάνο, γενικά πολλά πράγματα δυσάρεστα, κι όλα αυτά συσσωρεύονται για εμάς εδώ τα τελευταία χρόνια, ουφ, τέλος πάντων, μην σας τα θυμίζω τώρα, εδώ έχουμε έρθει για να κάνουμε ακριβώς το ανάποδο, κι ας είναι δύσκολο. Ας τα ξεχάσουμε, μόνο για λίγο. Για τα επόμενα λεπτά, ας φτιάξουμε ένα αόρατο χωροχρονικό κουκούλι, ο καθένας το δικό του, κι ας κουβεντιάσουμε μερικά πράγματα για κάτι εντελώς άσχετο, σαν από άλλο σύμπαν: Ας μιλήσουμε για τα καινούρια iPhones.

Αυτά είναι τα καινούρια iPhones, το μικρό iPhone 6s και το μεγάλο iPhone 6s Plus, τα οποία μου έστειλε να δοκιμάσω η COSMOTE. Όπως γίνεται κάθε που βγαίνουν iPhones με το "s" στο όνομα, τα καινούρια μοντέλα είναι σχεδόν πανομοιότυπα εξωτερικά με τα παλιά, με τις όποιες βελτιώσεις να βρίσκονται στο απομέσα τους.  Εξακολουθούν, βεβαίως, να είναι εξαιρετικά smartphones, από τα καλύτερα του είδους σε ετούτη τη Γης, και επίσης εξακολουθούν να είναι αδιανόητα και αδικαιολόγητα πανάκριβα αντικείμενα, όπως πάντα, και πριν προχωρήσω περισσότερο στην ουσία του θέματος, θα ήθελα να ανεφερθώ σε αυτό.

Έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: Τα iPhones το 2015 είναι για τα κινητά τηλέφωνα ό,τι οι πολύ ακριβές γυναικείες τσάντες (εδώ θα έπρεπε να αναφέρω μια πολύ ακριβή μάρκα, αν ήξερα) για τις γυναικείες τσάντες. Θέλω να πω, στην εποχή μας τα περισσότερα κινητά τηλέφωνα κάνουν καλά τη δουλειά τους, όπως οι περισσότερες γυναικείες τσάντες κάνουν τη δουλειά της τσάντας αψεγάδιαστα. Αλλά μερικές τσάντες, χωρίς να είναι τριάντα φορές καλύτερες τσάντες, χωρίς καν να είναι τρεις φορές καλύτερες τσάντες, κοστίζουν τριάντα φορές περισσότερο. Ε. Το iPhone είναι σαν αυτές τις γυναικείες τσάντες.

Δεν κοστίζει τριάντα φορές περισσότερο, ούτε καν δύο φορές περισσότερο, αλλά κοστίζει περισσότερο από όλα τα ανταγωνιστικά μοντέλα, χωρίς προφανή λόγο άλλο πέρα από τα profit margins της Apple. Επιπλέον, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί δεν ίσχυε παλαιότερα, δεν είναι πια πάρα πολύ καλύτερο από τα υπόλοιπα. Κανείς θα μπορούσε κάλλιστα να πει ότι είναι εφάμιλλο, ίσως λίγο καλύτερο σε κάποια χαρακτηριστικά (την μεταπωλητική αξία, την σταθερότητα του software μετά από μακροχρονια χρήση) αλλά πλέον και χειρότερο σε άλλα (οθόνη, μπαταρία, και άλλα, κατά περίπτωση).  Οπότε γιατί το αγοράζουν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο; Γιατί το προτιμάνε από τα άλλα, γιατί είναι τόσο προβεβλημένο και διάσημο; Για το λόγο που είναι προβεβλημένες και διάσημες και οι πανάκριβες τσάντες (καίτοι όχι τόσο διάσημες ώστε να τις ξέρω κι εγώ, αλλά εγώ είμαι άσχετος, δε μετράω). Επειδή είναι θέμα μόδας, κοινωνικού στάτους, όλα αυτά. Εκατομμύρια άνθρωποι δίνουν παραπάνω λεφτά για να πάρουν iPhone για λόγους που χρήζουν κοινωνιολογικής ανάλυσης, όχι για αμιγώς τεχνολογικά κριτήρια, τα μόνα που θα έπρεπε να έχουν σημασία.

Είναι ίσως απλοϊκή η προσέγγιση, αλλά νομίζω ότι έχει βάση, και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θέλω να αναλύσω εδώ σήμερα.

Το δεύτερο, πιο παραδοσιακό μέρος ετούτου εδώ του διαλείμματος, θα ασχοληθεί λίγο με τα χαρακτηριστικά αυτών των κινητών ως τέτοια. Κάθε φορά σας λέω πόσο καλό είναι ετούτο το κινητό, τι κάνει καλά, τι δεν κάνει, ε, ας το κάνουμε και σήμερα, παρ' όλη την πολιτική αστάθεια και τα κρίσιμα προβλήματα που υπάρχουν, είπαμε, εμείς είμαστε στο κουκούλι μας για λίγο ακόμα, ασφαλείς.

Το λοιπόν, τα φετινά iPhones είναι πολύ παρόμοια με τα περυσινά iPhones, ως είθισται τις μονές χρονιές. Έχουνε το ίδιο σουλούπι, σχεδόν το ίδιο μέγεθος, ίδιες οθόνες, ίδια προβλήματα. Το 6s έχει μια από τις μικρότερες οθόνες της κατηγορίας του, το 6S Plus τη μικρότερη οθόνη της δικιάς του κατηγορίας, οι οθόνες αυτές δεν είναι και πολύ υψηλής ανάλυσης, αλλά είναι λαμπερές και επαρκέστατες, ακόμα κι έτσι.

Το design των συσκευών είναι ίδιο, κι αυτό είναι ένα θέμα, καθώς το design του iPhone 6 δεν ήταν και τίποτε το συγκλονιστικό. Ετούτη η φουρνιά των iPhones, η εσοδεία των περυσινών και των φετινών, είναι αλλόκοτα και ασουλούπωτα αντικείμενα, που είναι μεν λιτά και απέρριτα, αλλά έχουν κάτι παλαβομάρες που χαλάνε τη συνταγή, όπως τις άσχημες γραμμές στην πλάτη και το φακό της καμερούλας που εξέχει από το σώμα του κινητού. Τα κινητά αυτά, φτιαγμένα από καμπυλωτό αλουμίνιο και γυαλί, μοιάζουν εύθραυστα και γλιστερά, κι εμένα προσωπικά μου μοιάζουν σαν να είναι μισοτελειωμένα. Σαν να χρειάζονται και μια θήκη για να είναι ολόκληρα. Κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου.

Ωστόσο, οφείλω να πω ότι τα φετινά είναι λίγο αλλιώτικα. Είναι φτιαγμένα από άλλο, καλύτερο και πιο γερό αλουμίνιο, ώστε να μη λυγίζουν τόσο εύκολα όσο τα περυσινά, αλλά αυτό έχω την εντύπωση ότι κάνει και διαφορά στην αφή. Μπορεί να είναι ιδέα μου, μπορεί να λέω τρέλες, αλλά πιάνοντας τα καινούρια iPhones φοβάμαι λιγότερο μη μου γλιστρήσουν. Είναι σαν η επιφάνειά τους να έχει διαφορετική υφή, σα να είναι λίγο πιο τραχιά. Ξαναλέω, μπορεί να είναι ιδέα μου. Αλλά τις τελευταίες έξι εβδομάδες κυκλοφορώ με το iPhone 6s Plus στην τσέπη, και δεν έχω νιώσει καμία επείγουσα ανάγκη να του φορέσω θήκη. Κρατήστε το αυτό, αν έχει κάποια αξία.

Κάτι άλλο που ήθελα να σας πω, είναι το θέμα του μεγέθους. Κάποιοι από εσάς, ανεξαρτήτως τι σας γράφω εγώ, ή ο οποιοσδήποτε, iPhone θα πάρετε, οπότε για εσάς το θέμα ενδέχεται να περιορίζεται στο δίλημμα: Ποιο iPhone; Πέρυσι που πρωτοκυκλοφόρησαν τα iPhones σε νέα μεγέθη, τα δοκίμασα προσεκτικά και αποφάσισα ότι το μεγάλο είναι υπερβολικά μεγάλο, και ότι το μικρό είναι ό,τι πρέπει. Φέτος το συμπέρασμά μου είναι σχεδόν το ίδιο. Χρησιμοποίησα περισσότερο το 6s Plus, κι αυτό εδώ το review κυρίως σε αυτό αναφέρεται, και έκανα ειλικρινή και συνειδητή προσπάθεια να το συνηθίσω. Καθώς βλέπω ολοένα και περισσότερα smartphones να βγαίνουν σε αυτό το μέγεθος, λέω να αρχίσω να προσαρμόζομαι, καθώς έχουν και τα προφανή προτερήματα που κανένα δεν αφήνουν ασυγκίνητο: Πολύ μεγάλη οθόνη, και μεγαλύτερη μπαταρία.

Το πρόβλημα με το νέο iPhone 6s Plus δεν είναι μόνο το ότι είναι εξίσου μεγάλο με το περυσινό 6 Plus, και λίγο παχύτερο μάλιστα (θα πούμε το γιατί παρακάτω) αλλά και το ότι είναι και αρκετά βαρύτερο. Και το 6s είναι βαρύτερο από το 6, αλλά εκείνη τη διαφορά ομολογώ ότι δεν την καταλαβαίνω και πολύ καλά κρατώντας τα και τα δυο στο χέρι. Το 6s Plus, όμως, είναι κοντά 200 γραμμάρια πια, με διαφορά το βαρύτερο smartphone της κατηγορίας του. Είναι ένα ατσούμπαλο αντικείμενο που σακουλιάζει τις περισσότερες τσέπες. Κι αυτό έκανε την προσπάθειά μου να το συνηθίσω ακόμα πιο δύσκολη.

Βεβαίως, το ότι τα νέα iPhones είναι σχεδόν ίδια εξωτερικά, δεν σημαίνει ότι είναι ίδια και από μέσα. Ποτέ δεν είναι. Αυτή τη φορά, ας πούμε, ο αισθητήρας που αναγνωρίζει τα δαχτυλικά αποτυπώματα είναι πολύ πολύ πιο γρήγορος.

Όπως πάντα, τα καινούρια έχουν καινούριο επεξεργαστή πολύ γρήγορο, αν και αυτή τη φορά υπήρξε και μια κάποια ίντριγκα σ' αυτό το θέμα. Η Apple χρησιμοποίησε δύο προμηθευτές για να της φτιάξουν τον επεξεργαστή, και απο ό,τι φαίνεται τα αποτελέσματα δεν ήταν πανομοιότυπα. Στα τεμάχια που έχουν μέσα τους τον επεξεργαστή που έφτιαξε η Samsung (τυχαίο;) αναφέρθηκε χαμηλότερη ζωή της μπαταρίας και περιστατικά στα οποία το κινητό ζεσταινόταν περισσότερο. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί κανείς να ξέρει εκ των προτέρων τι επεξεργαστής θα του τύχει. Εμένα το iPhone 6s που μου έστειλε η Cosmote είχε τον "καλό" επεξεργαστή, ενώ το 6s Plus είχε τον "κακό". Να σας πω την αλήθεια, διαφορά δεν κατάλαβα.

Κατά τα άλλα τα καινούρια iPhones έχουν και πολυσυζητημένη καινούρια κάμερα, που τραβά φωτογραφίες 12 megapixel αντί για 8, και επίσης και κάτι "live" φωτογραφίες που σημαίνει ότι εκτός από την εικόνα που τραβάτε, το κινητό τραβά και ένα βιντεάκι λίγα δευτερόλεπτα πριν και μετά, κάτι μνημειωδώς άχρηστο που πιθανότατα δεν θα δοκιμάσετε καν. To Plus, όπως και πέρυσι, έχει οπτικό σταθεροποιητή, ενώ το σκέτο 6s αρκείται σε ψηφιακό.

Δοκίμασα την κάμερα του 6s Plus δίπλα δίπλα με του iPhone 6 σε διάφορες συνθήκες για να δω διαφορές, και είδα τα εξής (πατήστε για μεγαλύτερο μέγεθος):

Τα αποτελέσματα είναι προφανή, τα περισσότερα πίξελ προσφέρουν περισσότερη λεπτομέρεια σε συνθήκες καλού φωτισμού (και τίποτε παραπάνω), ενώ σε συνθήκες περιορισμένου φωτισμού, όπως στην τελευταία φωτογραφία, η διαφορά μπορεί να είναι πολύ εμφανής και μεγάλη. Η κάμερα των καινούριων iPhones σε αρκετές περιπτώσεις τραβάει φωτογραφίες σαφώς καλύτερες από εκείνη από των παλαιών, και εφάμιλλες των αντίστοιχων άλλων smartphones. Ίσως και να είναι η καλύτερη κάμερα από όλες, ανάλογα πώς τα μετράει κανείς, είναι υποκειμενικές οι διαφορές πλέον, τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Δύο ενστάσεις μου τώρα πριν προχωρήσουμε για το δια ταύτα.

Η πρώτη έχει να κάνει με το μοντέλο του iPhone που έχει μέσα μνήμη 16GB. Δεν επιτρέπεται το 2015 να υπάρχει smartphone, και δη της ανωτάτης τιμολογιακής υποστάθμης, που να κυκλοφορεί σε έκδοση με 16GB μνήμη.

Πρέπει να σας το εξηγήσω; Δεν νομίζω ότι χρειάζεται.

Υποθέτω ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου μοντέλου έχει να κάνει με το κοινωνιολογικό θέμα που αναφέραμε παραπάνω, το οποίο εξηγεί γιατί πολλοί καταναλωτές που αγοράζουν iPhone ενδέχεται να το χρησιμοποιούν μόνο για να κρατάνε iPhone στο αυτί όταν παίρνουνε τηλέφωνο, και δεν τραβάνε φωτογραφίες, ούτε βιντεάκια, ούτε παίζουν παιχνίδια, οπότε δεν χρειάζονται περισσότερα από 16GB. Βεβαίως, για ανθρώπους σαν εμάς, το μοντέλο των 16GB είναι σαν να μην υπάρχει, είναι νεκρό για εμένα, είναι σα να μην ήταν, πώς το λένε. Εδώ και τα 64GB του iPhone 6 έχουν αρχίσει να με περιορίζουν λιγάκι εδώ και μερικούς μήνες. Αλλά τέλος πάντων.

Η δεύτερη ένστασή μου έχει να κάνει με ένα νέο χαρακτηριστικό των iPhones, το οποίο κατά τα άλλα είναι ωραιότατο, καμία αντίρρηση περί τούτου. Πρόκειται για το 3D Touch, αυτό που μπορείς να ζουπάς πλέον την οθόνη και ανάλογα με το πόσο τη ζουπάς, ανταποκρίνεται.

Ωραίο είναι, βεβαίως εγώ δεν το χρησιμοποιώ καθόλου πλέον επειδή είναι ένα χαρακτηριστικό πολύ αλλόκοτο ως προς το ότι είναι εντελώς αόρατο -δεν ξέρεις τι πατιέται και τι όχι, ποτέ- αλλά η αντίρρησή μου έγκειται στην προσθήκη του 3D Touch στα iPhones σε συνδυασμό με δυο άλλες, σχετικές και σημαντικές αλλαγές. Πρώτον, για να χωρέσουν το 3D Touch τα νέα iPhones είναι λίγο πιο παχουλά, και λίγο πιο βαριά. Δεύτερον, και τα δύο, και το 6s και το 6s Plus, έχουν μικρότερες μπαταρίες.

Μικρότερες.

Μπαταρίες.

Αυτό το πράγμα, το ότι δηλαδή η Apple τόσα χρόνια δε βάζει μεγάλη μπαταρία για να μη γίνει χοντρή και βαριά η συσκευή, αλλά τώρα χοντραίνει και βαραίνει τη συσκευή για να της βάλει το ρημαδο3D Touch μικραίνοντας τη μπαταρία με έκανε τόσο έξω φρενών (στα πλαίσια που μπορεί να με κάνει έξω φρενών οτιδήποτε έχει σχέση με τα γκάτζετς μέσα σε έναν κόσμο που καταρρέει, τουλάχιστον, μην τρελαθούμε κιόλας) που τα είπα σε ένα βίντεο, να ηρεμήσω:

Αυτά που λέτε, οι αντιρρήσεις μου για τα νέα iPhones υποθέτω ότι είναι πια καλά τεκμηριωμένες, αλλά αφήστε με να τις βάλω και σε bullets πριν περάσουμε στο δια ταύτα:

- Είναι πανάκριβα, αδικαιολόγητα ακριβότερα από τον ανταγωνισμό

- Κυκλοφορούν και σε εκδόσεις των 16GB, αλλά αυτές είναι νεκρές για εμένα

- Έχουν μικρές μπαταρίες, και δεν τους νοιάζει

Όμως:

Είναι καταπληκτικά smartphones, και τα δύο. Αυτό δεν έχει αλλάξει -κάθε νέο iPhone είναι ένα καταπληκτικό smartphone, που κάνει όλες του τις δουλειές πολύ γρήγορα, έχει όλα τα applications που μπορεί να χρειαστεί κανείς, τραβάει καταπληκτικές φωτογραφίες, είναι πάρα πολύ γρήγορο, έχει εξαιρετική αντοχή στο χρόνο (ένα χρόνο μετά, τα κολλήματα είναι ανεπαίσθητα, τέτοια πράγματα εννοώ), παίρνει άμεσα όλες τις αναβαθμίσεις του software που κυκλοφορούν, και έχει εξαιρετική μεταπωλητική αξία.

Όλα τα προηγούμενα προβλήματα είναι σημαντικά, και σε μια εποχή στην οποία όλα τα smartphones είναι καταπληκτικά smartphones, αξίζει να τα λάβει κανείς υπ' όψιν. Αλλά δεν έχω μπορέσει να πω σε κανέναν από τους ανθρώπους που μου στέλνουν e-mail για συμβουλές και θέλουν να πάρουν iPhone, "μην πάρεις". Όπως έχουμε ξαναγράψει, τα smartphones είναι πλέον οι βασικοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να κάνουν τη δουλειά τους ευκολότερη και τη ζωή τους καλύτερη. Είναι το πιο σημαντικό τεχνολογικό μαραφέτι που χρειάζεται να αγοράσει ένας άνθρωπος που ζει το 2015, με την εξαίρεση του ψυγείου. Οπότε αν κάποιος έχει την ευχέρεια να πληρώσει παραπάνω για να πάρει ένα iPhone, δεν μπορώ να του πω εγώ όχι.

Ποιος είμαι εγώ να του πω όχι;

Αφού εδώ πέρα, στο κουκούλι μου -το οποίο πια φτάνει στα όρια της αντοχής του, και διαλύεται, και μ' αφήνει έρμαιο στον πραγματικό κόσμο- κι εγώ iPhone έχω.