Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 10

Πότε Τελειώνει Το Μαρτύριο

Το 1897 η πτωχευμένη Ελλάδα επιτέθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία επειδή ο λαϊκισμένος όχλος πίστευε ότι η λύση του οικονομικού προβλήματος δεν ήταν οι μεταρρυθμίσεις του Τρικούπη, αλλά ένας επεκτατικός πόλεμος. Χάσαμε πανηγυρικά, βεβαίως, και έτσι η πτώχευσή μας έγινε ακόμα βαθύτερη, καθώς τώρα είχαμε να πληρώσουμε και τις πολεμικές αποζημιώσεις στους Οθωμανούς. Οπότε οι δανειστές μας είπαν ωραία, φτάνουν τα κόλπα, έχετε χάσει την εμπιστοσύνη μας, και ήρθαν και μας κατσικώθηκαν εδώ επιβάλλοντας οικονομικό έλεγχο. Τότε η Ελλάδα είχε ακόμα και κρατικά εργοστάσια που φτιάχναν σπίρτα και κάλτσες, και οι ξένοι πήγαιναν στα λογιστήρια, μέτραγαν τα κέρδη από τα σπίρτα και τις κάλτσες, και έπαιρναν το ποσοστό τους, λες και πρόκειται για τίποτα μαφιόζους, μέχρι να αποπληρώσουμε το χρέος.

Ξέρετε πότε έφυγαν αυτοί οι δανειστές από την Αθήνα; Το 1978.

Ποιος ήτανε, να δεις, που είπε εκείνο με την ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα;

 

Τις τελευταίες δύο τελευταίες εβδομάδες μοιάζει να έχει γυρίσει το σύμπαν ανάποδα, ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί τόσο πολύ που δεν προλαβαίνουμε να γράψουμε 140 χαρακτήρες στο Twitter και μοιάζουν ξεπερασμένοι. Όλοι είμαστε μπουρδουκλωμένοι και προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και να μαντέψουμε τι θα συμβεί. Και διαβάζουμε, συνέχεια.

Διαβάστε, σας παρακαλώ, αυτήν εδώ τη συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη, του ανθρώπου που φορούσε τις κόκκινες γραμμές στο γιακά του, ο οποίος σήμερα εξακολουθεί να παραθερίζει ανέμελος ανάμεσα στα αποκαϊδια της θητείας του. Για ακόμα μια φορά δηλώνει τα πάντα, μιλάει για όλα, σπάει τη σιωπή του, μόνο τη γνώμη του για το τρέιλερ Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν δε λέει. Μιλάει για το πώς είχε προτείνει να πάμε σε παράλληλο νόμισμα (ναι, ξέρω, παλιά δήλωνε ακριβώς το αντίθετο, τι μου λέτε), ότι τον πολεμάγανε στο γιούρογκρουπ και δεν τον σέβονταν όταν τους μιλούσε για την οικονομική του θεωρία, και επίσης για τα μελλοντικά του σχέδια, τα οποία δεν περιλαμβάνουν καμία αναφορά σε κάποια θητεία στο ελληνικό κοινοβούλιο, του οποίου προφανώς έχει ξεχάσει ότι αποτελεί μέλος.

Η συνέντευξη του Βαρουφάκη είναι χρήσιμη γιατί δείχνει την απόλυτη ασχετοσύνη με την οποία η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα προσέγγισε τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας τους τελευταίους μήνες. Τη δείχνει έμμεσα, από την απόλυτη έκπληξη για τα κίνητρα των σκληρών συνομιλητών μας, και την συνακόλουθη ανικανότητα να τα διαχειριστούμε με οποιονδήποτε τρόπο. Η ανικανότητα αυτή φαίνεται καθαρά και σε αυτή τη συνέντευξη ενός ανώνυμου στελέχους της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας. Καθώς είναι ανώνυμη η πηγή κρατήστε και μικρό καλάθι ως προς την αλήθεια των λεχθέντων, αλλά έστω ότι λέει αλήθεια ο κύριος: Το ότι οι απέναντι είναι κακοί και σκληροί και το ότι δεν το περιμέναμε το πόσο κακοί είναι, δεν αποτελεί δικαιολογία για κάποιον που διαπραγματεύεται. Οι δικοί μας ήταν εντελώς απροετοίμαστοι για το τι θα έβρισκαν απέναντί τους, εντελώς εκτός πραγματικότητας καθ' όλη τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, άκαμπτοι και ανελαστικοί, με διαπραγματευτικά χαρτιά που υπήρχαν μόνο στη φαντασία τους και εναλλακτικές επιλογές που δε ήξεραν καλά καλά να περιγράψουν. Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους δανειστές της είχε αποτύχει από το Φεβρουάριο κιόλα, αλλά το τράβηξαν όσο μπορούσαν επειδή δεν καταλάβαιναν τι τους (και μας) συμβαίνει, και δεν είχαν ιδέα καν για τις συνέπειες της στρατηγικής τους.

 

Για να σας το θέσω ως εξής, από το 1970 έχουν συμβεί 174 μεγάλες οικονομικές κρίσεις στον κόσμο. Μόνο σε επτά περιπτώσεις έκλεισαν οι τράπεζες. Όλες ήταν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, πλην της Κύπρου. Εμείς είμαστε η όγδοη. Αυτό που κάναμε, το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, είναι το σημείο μιας χρεοκοπημένης failed state.

Και βέβαια η συμπεριφορά των Γερμανών εταίρων απέναντι στο γυμνό από επιχειρήματα Έλληνα πρωθυπουργό εχτές ήταν σοκαριστική. Τον εξευτέλισαν χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος -για να υπογράψει είχε έρθει. Τον ταπείνωσαν παρ' όλο που αυτός τώρα θα κληθεί να υλοποιήσει αυτά που τον έβαλαν να υπογράψει. Δεν έχουν καμία δικαιολογία.

Από την άλλη, ούτε εμείς έχουμε καμία δικαιολογία πια. Τα τελευταία πέντε χρόνια υποφέραμε δυσανάλογα με το μέγεθος του εγκλήματός μας -ναι, χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας, ναι, το κράτος μας είναι ένα μπάχαλο, αλλά 25% του ΑΕΠ κάτω;- επειδή κωλυσιεργούσαμε και δεν υλοποιούσαμε ποτέ αυτά τα οποία υπογράφαμε. Αν όλα πάνε "καλά", ο Αλέξης Τσίπρας θα γίνει ο τελευταίος αντιμνημονιακός που θα υπογράψει μνημόνιο. Πλέον στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο θα έχουν μείνει μόνο οι ακραίες πολιτικές δυνάμεις που σιχαίνονται την Ευρώπη και θέλουν να φύγουμε από το ευρώ, οι κομμουνιστές/Λαφαζανιστές/Λαπαβιτσικοί, η Ζωή Κωνσταντοπούλου με τη Χρυσή Αυγή και οι φαρμακοβιομήχανοι της δραχμής που, υποθέτω, θα χρηματοδοτούν τους ανωτέρω. Αυτοί αντιπροσωπεύουν το 20-30% του λαού. Όλοι οι υπόλοιποι θα είναι, πια, και επισήμως "μνημονιακοί", αριστεροί, δεξιοί όλοι. Δεν θα τους συνδέει τίποτε εκτός από ένα: Θα αναγνωρίζουν εξ' ανάγκης ότι η υπογραφή μιας ελληνικής κυβέρνησης σε μια σύμβαση έχει ισχύ και αξία, όποια κι αν είναι η ελληνική κυβέρνηση. Όπως έγινε και στην Ισπανία, όπως έγινε και στην Πορτογαλία, θα τσακώνονται για τα μέτρα και για τα συμφέροντα της εκλογικής τους πελατείας, αλλά θα αναγνωρίζουν ότι το Μνημόνιο υπάρχει, είναι αναπόφευκτο, και ο μόνος τρόπος για να το ξεφορτωθούμε θα είναι να υλοποιήσουμε αυτά που λέει, όσο επώδυνα κι αν είναι. Κάποια από αυτά -κι αυτό ισχύει για όλα τα μνημόνια που έχουν περάσει- είναι απαραίτητο να γίνουν ούτως ή άλλως, για να γίνουμε μια σοβαρή χώρα. Αυτή είναι η τελευταία ελπίδα που έχει απομείνει, τουλάχιστον.

 

Βεβαίως, δεν έχουμε γλιτώσει ακόμη. Ούτε κατά διάνοια. Κι αν ακόμη περάσει αυτή η εβδομάδα, ψηφιστούν αυτά που πρέπει, ξεφορτωθούμε και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου με τον τρόπο που της αξίζει, δεν θα έχουμε γλιτώσει τίποτα. Θα εκκρεμεί το τρίτο μνημόνιο, κι άλλες συζητήσεις, και μετά τρία χρόνια υλοποίησης, ελέγχων από την τρόικα, εκταμιεύσεων δόσεων. Ανά πάσα στιγμή κάτι θα μπορεί να πάει στραβά, και δεν αναφέρω καν τις πολιτικές εξελίξεις, αν θα γίνουν εκλογές και πότε, τι είδους δυνάμεις θα κατέβουν σε αυτές, και τι θα βγει. Οι παράμετροι είναι τόσο πολλές και τα περιθώρια λάθους τόσο λίγα, που η σωτηρία της χώρας, όπως κι αν την ορίζει κάποιος αυτή, είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο. Πόσες πιθανότητες δίνετε να είναι η Ελλάδα εντός προγράμματος στήριξης -και εντός ευρώ- τέτοια εποχή του χρόνου, ας πούμε; Ακόμα και με το ιδανικότερο σενάριο μιας σταθερής κυβέρνησης Τσίπρα που θα υλοποιεί αναπάντεχα μεταρρυθμίσεις σα το Νίξον που πήγε στην Κίνα, πιστεύετε ότι το επόμενο καλοκαίρι θα έχουν φύγει όλα τα capital controls;

Αυτό έγραψα σε κάποιον που με ρώτησε "πώς θα ξέρουμε ότι πέρασε η κρίση":

Όταν θα ακούσετε ότι ανοίγουν οι τράπεζες και παύουν τα capital controls, και το πρώτο ένστικτό σας δεν θα είναι να πάτε να σηκώσετε μέχρι και το τελευταίο λεπτό του ευρώ που έχετε σε λογαριασμούς τραπεζικού συστήματος που διαχειρίζεται ελληνική κυβέρνηση. Τότε θα έχει περάσει η κρίση.

Πιθανότατα θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να φτάσουμε εκεί.

Αντίο, Γιάνη Βαρουφάκη

Ανέλαβε μια οικονομία που, για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια ύφεσης, μετά από αιματηρές θυσίες και γενναία εσωτερική υποτίμηση, είχε δείξει ένα τσάτρα-πάτρα πλεόνασμα.

Είχε μόνο μια δουλειά να κάνει: Να διαπραγματευτεί καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές της για να μην πτωχεύσει μέσα το πρώτο εξάμηνο του 2015, και μετά βλέπουμε.

Απέτυχε. Παταγωδώς.

Πέρασε πέντε μήνες εκνευρίζοντας και αποξενώνοντας τους απέναντι με την έπαρση και τον ερασιτεχνισμό του. Κάθε μέρα που περνούσε η διαπραγματευτική θέση του γινόταν χειρότερη, η συμφωνία που μπορούσε να κλείσει πιο σκληρή. Μα συνέχιζε. Μέχρι που τον απομάκρυναν από τις διαπραγματεύσεις, προς το τέλος, γιατί δεν τον υπέφεραν άλλο αυτοί από τους οποίους ζητούσαμε λεφτά.

Υπό την επίβλεψή του, η οικονομία μας καταβρόχθισε τις σάρκες της, εξαφανίζοντας 8 δις από όποια ταμειακά διαθέσιμα υπήρχαν εύκαιρα. Πλήρωνε χρέη βάζοντας χέρι σε ταμεία περιφερειών, ασφαλιστικά ταμεία, ό,τι ταμείο υπήρχε εύκαιρο. Την ίδια ώρα, τα έσοδα του κράτους κατέρρεαν, όπως γίνεται πάντα όταν υπάρχει ανασφάλεια και αβεβαιότητα στην οικονομία.

Την ίδια ώρα, φλόμωνε τους πάντες με θεωρίες, κομπασμούς και ψέματα, λαλίστατος, πολυφωτογραφημένος, αέναα ακκιζόμενος.

Υπό την σταθερή του καθοδήγηση η Ελλάδα χρεοκόπησε και επισήμως. Έγινε η πρώτη χώρα μετά από 14 χρόνια που αποτυγχάνει να πληρώσει δόση στο ΔΝΤ (η προηγούμενη ήταν η Ζιμπάμπουε).

Τελικά έκλεισε τις τράπεζες, έβαλε capital controls που θα μείνουν μαζί μας για μήνες, ίσως για χρόνια (ίσως για πάντα).

Και παραδίδει μια οικονομία που θα είναι πολύ τυχερή αν φτάσει σε μονοψήφια ύφεση το 2015.

Κι όλα αυτά τα κατάφερε μόνο σε 5 μήνες.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης σήμερα απολύεται, αέναα ακκιζόμενος.

Ήταν ο χειρότερος Υπουργός Οικονομικών που έχει περάσει ποτέ από την Ελλάδα; Πολύ πιθανό -δε μπορώ να θυμηθώ κάποιον που να τα έχει έχει κάνει τόσο θάλασσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Ήταν, όμως, ο χειρότερος Υπουργός Οικονομικών που έχει περάσει ποτέ από το σύμπαν;

Μπορεί και να ήταν.

Κανένας μικρότερος τίτλος δεν θα ταίριαζε στο μεγαλείο του.

Τι Να Ψηφίσω Στο Δημοψήφισμα

Από το 2012 κι ύστερα, οι εκλογές που γίνονται σ' αυτή τη χώρα είναι υπέροχες. Θαυμάσιες. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας -ίσως για πρώτη φορά γενικότερα-, οι Έλληνες πολίτες ψηφίζουν τόσο ελεύθερα και ανεμπόδιστα σύμφωνα με ό,τι υπάρχει μέσα στο κεφάλι τους. Έτσι ολόκληρο ΠΑΣΟΚ εξατμίστηκε μέσα σε τρία χρόνια, έτσι εμφανίστηκαν οι υπόδικοι νεοναζί στη Βουλή, έτσι αποκτήσαμε κυβέρνηση από άλλο, τρίτο κόμμα, έτσι φτάσαμε στις ευρωεκλογές του 2014 όπου τα μισά από τα κόμματα που συμμετείχαν ήταν ολοκαίνουρια. Από μακριά η ζύμωση που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα μοιάζει σα δημοκρατικός θρίαμβος. Μια έκρηξη ανακάτεψε τη σούπα της μεταπολίτευσης, και τώρα τα συστατικά αναδεύονται και συστρέφονται και αναδιατάσσονται μέχρι να βρουν κάποια ισορροπία, μέσα σε μια γαβάθα που τραντάζεται κι η ίδια.

Μέσα σ' αυτό το δημιουργικαταστροφικό μπάχαλο, κάθε που είχαμε εκλογές έγραφα κι ένα παραλήρημα στο οποίο έλεγα τη γνώμη μου για πολλά από τα κόμματα που συμμετείχαν, κυρίως τα μεγαλύτερα. Ήταν κείμενα χιουμοριστικά και κάπως απολιτικά, καθώς τα κορόιδευα όλα τα κόμματα. 

Τώρα όμως έχουμε μια διαφορετική εκλογική διαδικασία. Την Κυριακή γίνεται δημοψήφισμα ή, μάλλον, για να είμαστε πιο σωστοί, "δημοψήφισμα". Είναι διαφορετική κατηγορία. Άλλη πίστα. Οι επιλογές είναι λιγότερες, μόνο δύο, και δεν είναι κομματικές. Βεβαίως, μπορώ να τις κοροϊδέψω και τις δύο, να κάνω ότι δήθεν πρόκειται για μια κανονική εκλογική διαδικασία, όπως οι άλλες. Αλλά δεν είναι. Είναι εντελώς διαφορετική. Είναι "δημοψήφισμα".

Κατά συνέπεια, έχω να σας πω τα εξής:

Όταν θα είστε στο παραβάν και θα κρατάτε το ψηφοδέλτιο και θα το κοιτάτε, σας προτείνω να κάνετε την εξής σκέψη:

"Μας κοροϊδεύουν".

Δεν το βλέπετε; Κοιτάζοντας το ψηφοδέλτιο υποθέτω ότι οι περισσότεροι φτάνετε στο ίδιο συμπέρασμα από μόνοι σας. Αυτό το ψηφοδέλτιο κι αυτό το "δημοψήφισμα" είναι μια κοροϊδία. Με αυτό το ψηφοδέλτιο που σας δίνει η κυβέρνηση της χώρας για να ψηφίσετε, προσπαθεί να σας εξαπατήσει. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, γιατί στις κατά κανόνα ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές που έχω ζήσει εγώ μέχρι τώρα, δεν έχει ξαναγίνει. Τώρα η κυβέρνηση της Ελλάδας μας μοιράζει ένα ψηφοδέλτιο προσπαθώντας να μας εξαπατήσει, για να ψηφίσουμε κάτι που τη συμφέρει.

Να το εξηγήσω λίγο: Όπως γράφω και εδώ, αυτό το δημοψήφισμα θέτει ένα ερώτημα που είναι ήδη άκυρο. Η συμφωνία που καλείται να υπερψηφίσει ή να καταψηφίσει ο ψηφοφόρος είναι μία από τις προτάσεις της τρόικας (όχι η τελευταία), η οποία δεν ισχύει πια. Το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας έληξε την Τετάρτη, η χώρα πλέον δεν έχει μνημόνιο, και έτσι δεν υπάρχει και καμία πρόταση παράτασής του. Αν οι Έλληνες ψηφίσουν "ΝΑΙ", η συμφωνία που θα εγκρίνουν δεν θα εφαρμοστεί. Θα πρέπει να εφαρμοστεί μια άλλη, που δεν ξέρουμε. Καθώς αυτή την εβδομάδα η οικονομία έχει διαλυθεί ακόμα περισσότερο, θα είναι σχεδόν σίγουρα χειρότερη (ευχαριστούμε, Τσίπρα).

Επιπλέον, δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει το "ΟΧΙ". Μέχρι τώρα κάθε στέλεχος της κυβέρνησης έχει και τις δικές του απόψεις, άλλος λέει ότι θα διαπραγματευτούμε καλύτερα, άλλος ότι θα φέρουμε συμφωνία σε 48 ώρες, άλλος σε μία ώρα. Τίποτε από αυτά δεν στηρίζεται σε τίποτε άλλο πέρα από τις δηλώσεις των στελεχών της κυβέρνησης, η αξιοπιστία των οποίων πλέον έχει δοκιμαστεί και επαληθευτεί επανηλειμμένα. Δεν υπάρχει δέσμευση από τους πιστωτές για τίποτε, δεν υπάρχει και καμία λογική βάση που να τεκμηριώνει ότι το ναι ή το όχι θα έχουν κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα όσον αφορά μια συμφωνία. Μόνο τις υποσχέσεις στελεχών τις κυβέρνησης έχουμε. Αυτό κρατήστε το.

Οπότε όλο το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι στον αέρα. Είναι άκυρο. Είναι σα να ρωτάς "θέλετε στo 11ο επεισόδιο του 5ου κύκλου του Game of Thrones ο Τζον Σνόου να τα φτιάξει με τη Μπριέν οφ Ταρθ;". Δεν υπάρχει 11ο επεισόδιο του 5ου κύκλου.

Αυτό σημαίνει ότι η ψήφος την Κυριακή είναι ένα "ΝΑΙ" ή "ΟΧΙ" σκέτο, χωρίς ερώτημα. Οπότε, όπως παρατηρείτε στην καθημερινότητά σας, ο καθένας προσπαθεί να ερμηνεύσει από μόνος του το ερώτημα. Οι περισσότεροι -συμπεριλαμβανομένων όλων των ξένων πολιτικών αρχηγών και αξιωματούχων πλην του Σόιμπλε (γιατί λέτε)- το εκλαμβάνουν ως ναι η όχι στο ευρώ και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εγώ το εκλαμβάνω με τον ίδιο τρόπο επίσης, επειδή εκτιμώ επιπλέον ότι η κυβέρνηση μας λέει ψέματα, και στην πραγματικότητα θέλει να βγάλει τη χώρα από την ευρωζώνη, αλλά αυτή είναι γνώμη, δε μπορώ να σας την τεκμηριώσω, οπότε μην τη λάβετε υπ' όψιν αν δε θέλετε. Λογικά και όλοι οι ψηφοφόροι του "ΝΑΙ" συμφωνούν με αυτή την προσέγγιση (ότι το ερώτημα είναι ευρώ-δραχμή, όχι ότι η κυβέρνηση θέλει Grexit -αυτό το πιστεύουμε πραγματικά λίγοι).

Αυτό που δείχνουν τα νούμερα, όμως, υπονοοεί πως και πολλοί από τους ψηφοφόρους του "ΟΧΙ" θέλουν το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σύμφωνα με κάποιες δημοσκοπήσεις το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μοιάζει εξαιρετικά αμφίρροπο, αλλά στην ερώτηση "θέλετε ευρώ ή δραχμή" το ποσοστό του "ευρώ" είναι σε ιστορικά υψηλά. Σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί από αυτούς εκλαμβάνουν την ερώτηση εντελώς διαφορετικά. Η προφανής εικασία είναι ότι βρίσκουν το δημοψήφισμα ως αφορμή για να καταψηφίσουν κάθε συμφωνία που έχει υπογραφεί με τους δανειστές, κάτι που υποθέτω ότι ήταν και στόχος στο σχεδιασμό της κυβέρνησης γι' αυτό το κόλπο. Με ένα ασαφές "όχι", η κυβέρνηση θέλει να κεφαλοποιήσει το σημαντικότερο πλούτο του λαού μας, την οργή. Φυσικά, πρόκειται για ένα σχεδιασμό ύπουλο: Από τη μία σε καλούν να καταψηφίσεις κάτι που μοιάζει με αυτά που έχεις δει και ζήσει, και από την άλλη σου δίνουν ως εναλλακτική κάτι που δεν μπορείς καν να διανοηθείς. Είπαμε: Ο στόχος είναι η εξαπάτηση. Αλλά ας πάμε παρακάτω.

Έστω λοιπόν ότι κάποιοι από αυτούς που θέλουν την Ελλάδα στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ψηφίζουν με βαριά καρδιά "ΝΑΙ", κάποιοι άλλοι που θέλουν παρόμοια πράγματα ψηφίζουν "ΟΧΙ" για να εκφράσουν την οργή τους, και επίσης οι αυθεντικοί αντιευρωπαίοι ψηφίζουν επίσης "ΟΧΙ", γιατί τι άλλο θα ψήφιζαν. Κάποιο αποτέλεσμα θα βγει.

Ας επιστρέψουμε στο ψηφοδέλτιο. Παρατηρήστε το λίγο. Σκεφτείτε και τη διαδικασία που ακολουθήθηκε για να διεξαχθεί το δημοψήφισμα. Ο πρωθυπουργός μας, σε αλλεπάλληλα διαγγέλματά του έχει δηλώσει πως τέτοια δημοψηφίσματα είναι κοινά στην Ευρώπη, τα κάνουν κι άλλες χώρες, έχει κάνει η Γαλλία το 2005 για το ευρωσύνταγμα, έχει κάνει και η Ιρλανδία το 2012 για το δικό της μνημόνιο. Δύο σημαντικές διαφορές: Και στα δύο δημοψηφίσματα -όπως και σε όλα τα δημοψηφίσματα-, δίνεται χρόνος διαβούλευσης που μετριέται σε μήνες. Γίνονται κανονικές καμπάνιες ενημέρωσης, ο κόσμος μαθαίνει τι ψηφίζει. Στη Γαλλία το σκέφτονταν τρεις μήνες. Στην Ιρλανδία δύο. Εδώ; Έξι ημέρες. Οι λόγοι είναι προφανείς: Να μην προλάβει να καταλάβει ο ψηφοφόρος τις συνέπειες των capital controls και των κλειστών τραπεζών στην οικονομία και στη ζωή του. Να τις δει μόνο φευγαλέα, πριν προλάβει να επηρεαστεί η ψήφος του, η οποία θα πούμε παρακάτω πού αποσκοπεί. Είπαμε, εξαπάτηση.

Άλλη διαφορά: Τα ψηφοδέλτια στα δημοψηφίσματα είναι πάντα απλά και ξεκάθαρα. Η ερώτηση είναι μικρή σε έκταση, συνήθως μια πρόταση όλη κι όλη, και εξαιρετικά σαφής. Το "ΝΑΙ" προηγείται του "ΟΧΙ", ή οι επιλογές βρίσκονται σε διαφορετικά ψηφοδέλτια. Όπως έγραψα, το δικό μας δημοψήφισμα η κυβέρνηση το έστησε στα όρια της παρανομίας με τσαπατσούλικες ΠΝΠ, και το ψηφοδέλτιο το σχεδίασε ειδικά για να μπερδέψει και να εξαπατήσει. Βεβαίως, δεν έχουμε αρμόδιο ανώτατο δικαστήριο για να εμποδίσει κάτι τέτοιο. Και έτσι γίνεται ό,τι γουστάρει ο υπολογισμός του εκάστοτε κομματικού μηχανισμού.

Οπότε το τελευταίο σημαντικό ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί;

Τι έχει να κερδίσει η κυβέρνηση από αυτό το δημοψήφισμα; Γιατί το προκήρυξε, και γιατί το προκήρυξε έτσι; Είναι ένα σημαντικό ερώτημα. Τα δημοψηφίσματα τα κερδίζει πιο συχνά αυτός που τα προκηρύσσει, και είναι σημαντικό για να τον ψηφοφόρο να ξέρει ή να ερμηνεύει γιατί προκηρύχθηκαν, τι προσφέρει με την ψήφο του σ' αυτούς (ή τι στερεί από αυτούς) που τα έκαναν. Για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αυτό δεν είναι άμεσα προφανές. Εγώ, ας πούμε, έχω μια πολύ συγκεκριμένη άποψη, την οποία σας ανάφερα και παραπάνω, και έγραψα και το Σάββατο: Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να γίνει Τσάβες, να κυβερνάει την Ελλάδα για δεκαετίες, και κατά συνέπεια ποτέ δεν θα υπογράψει συμφωνία ή μνημόνιο, προδίδοντας τον συμπαγή πυρήνα της λαϊκής του βάσης. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το αν θα είμαστε σε ευρώ ή δραχμή, ίσα ίσα που προτιμά να μην έχει πάνω από το κεφάλι του ξένους θεσμούς και Ευρωπαίους “εκβιαστές”. Όσο ο κόσμος τους θέλει, θα τους έχει, αλλά στο μεταξύ θα τους υπονομεύει σε κάθε του ομιλία. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι αυτή είναι η δικιά μου άποψη, άντε και κάποιων άλλων. Μπορεί και να μην ισχύει. Μπορεί άλλα να είναι τα κίνητρά τους.

Κοιτάξτε το ψηφοδέλτιο, σκεφτείτε πώς φτάσαμε ως εδώ, σκεφτείτε τι έχουν κάνει: Προσπαθούν να μας εξαπατήσουν για να πούμε όχι σε κάτι που δεν υπάρχει. Τι θέλουν;

Ψήφο εμπιστοσύνης θέλουν.

Με το “ΟΧΙ” δίνουμε ευθεία ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, εγκρίνουμε τους ως τώρα διαπραγματευτικούς χειρισμούς της, και της αναθέτουμε να πάει παρακάτω όπως νομίζει. Εγώ πιστεύω ότι με το “ΟΧΙ” θα πάει σε σκληρές διαπραγματεύσεις, θα φάει πόρτα, θα προχωρήσει σε ρήξη, θα πέσει (με χαρά) και θα περιμένει την όποια επόμενη κυβέρνηση να φάει όλο το χάος του Grexit που θα ακολουθήσει, από τη θέση της αταλάντευτης λαϊκής αντιπολίτευσης, για να επανέλθει σε συνθήκες χάους και να κυβερνήσει για πάντα. Αλλά, ξανά: Αυτή είναι μια δικιά μου γνώμη. Μπορεί να εκτυλιχθούν άλλα σενάρια -μην ξεχνάμε και τον παράγοντα της μνημειώδους ασχετοσύνης των στελεχών της κυβέρνησης. Είμαι σίγουρος ότι θα έχετε σκεφτεί και τα δικά σας.

Εγώ πάντως ξέρω τι θα ψηφίσω. Ποτέ δεν σας λέω τέτοια πράγματα, αλλά αυτή τη φορά, όπως είπαμε, οι συνθήκες είναι αλλιώτικες. Μόνο δύο επιλογές υπάρχουν, μάτια έχετε και καταλαβαίνετε, γιατί να το κρύβουμε. Σας λέω επίσης ότι τώρα έχω τρομάξει, όχι με τον κυνισμό ή την ασχετοσύνη των κυβερνητών μας (και φυσικά όχι με το ότι η μεγαλύτερη φράξια τους είναι αριστεροί -ίσα ίσα, λυπάμαι που δεν πρόλαβαν να περάσουν το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, και χαίρομαι που πέρασε το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια), αλλά με τα βροντερά σημάδια ολοκληρωτισμού που εμφανίζονται καθημερινά από τις τάξεις τους. Από τα ψέματα του πρωθυπουργού και του Υπ. Οικ. -ακόμα και οι παύσεις ανάμεσα στις λέξεις τους είναι ψέματα- μέχρι τις μεθοδεύσεις της απίθανης Ζωής Μαριλεπέν Κωνσταντοπούλου και του Πάνου Καμμένου που θέλει να βγάλει στους δρόμους τα τανκς. Δεν είναι μικρά πράγματα αυτά, και δεν είναι ανώδυνα για να τα αγνοείς, όπως κάνουν οι περισσότεροι, ειδικά μέσα στην πρωτοφανή καταστροφή.

Και, βεβαίως, δεν μου αρέσει καθόλου να προσπαθούν να με εξαπατήσουν τόσο εξώφθαλμα και ξεδιάντροπα. Θα μου πεις, σου άρεσαν τα μνημόνια και οι διαπραγματευτικές τακτικές του Σόιμπλε και του Ντάισελμπλουμ; Όχι, αλλά αυτούς δεν τους διάλεξα. Εκείνοι δεν μου έφεραν παραπλανητικό χαρτί για να τους δώσω carte blanche να κάνουν ό,τι θέλουν. Είχαμε εκλέξει αντιπροσώπους για να διαπραγματεύονται μ' αυτούς. Ετούτοι εδώ, την Κυριακή, μου φέρνουν. Εγώ δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου, και δεν θα τους τη δώσω. Δεν έχει καν σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ, τους ψεκασμένους ή τους Ναζί -Όποιο κόμμα ή όποιος φορέας και να μου έφερνε ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο, με τέτοιο ερώτημα, σε τέτοιες συνθήκες, θα έπαιρνε τη μόνη αυτονόητη απάντηση: Ψήφο στο αντίθετο από αυτό που θέλει. Προσπαθεί να με εξαπατήσει. Όποια κι αν είναι τα κίνητρά του, δεν το δέχομαι.

Σας το είχα πει ότι αυτά τα άρθρα είναι παραληρηματικά, είμαι και με δέκα ώρες ύπνο σύνολο από το Σάββατο. Δείξτε επιείκεια, τελειώνουμε. 

Όπως πάντα, βεβαίως, τίποτα από τα παραπάνω δεν χρειάζεται να σας επηρεάσει. Εσείς κάνετε ό,τι καταλαβαίνετε. Χρησιμοποιείστε την ψήφο σας για άλλους σκοπούς, για να την πείτε στο Σόϊμπλε και τη Μέρκελ, ό,τι θέλετε. Είμαι σίγουρος ότι θα βάλουν τα κλάματα αν τους το κάνετε αυτό, ίσως και να παραιτηθούν. Αλλά κάντε το, πραγματικά, αγνοήστε όλα τα παραπάνω. Και αυτό μπορεί να πει κανείς ότι είναι η δημοκρατία, να μπορείς ακόμα και να επιλέξεις να εξαπατηθείς, αν θέλεις. Σα να τα φτιάχνεις με μια που ξέρεις ότι δεν είναι κατάλληλη, αλλά τη θες πάρα πάρα πολύ.

Το θέμα είναι, πώς θα ζήσουμε μαζί από τη Δευτέρα. Μετά βίας τα καταφέρναμε τόσα χρόνια, κι ήταν χρόνια εύκολα. Αν βγει το ΝΑΙ, και πάμε στο επόμενο, επώδυνο μνημόνιο, θα ζοριστούμε πολύ. Αν βγει το ΟΧΙ, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς μπράβους του, ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει, με φρέσκια εντολή, φοβάμαι ότι θα ζοριστούμε πολύ περισσότερο. Πιθανότατα η δημοκρατία, για την οποία μιλάνε τόσο πολύ, θα δοκιμαστεί σκληρά.

Ήδη μαθαίνω ότι κυκλοφορούν λίστες με ονοματισμένους εχθρούς του καθεστώτος στο ίντερνετ, και το όνομά μου δεν είναι σ’ αυτές. Γιατί δεν είμαι σ’ αυτές; Τι κάνω λάθος; Πρέπει να δω τι θα κάνω. 

Δείτε κι εσείς.

Καλή τύχη σε όλους και καλή ψήφο. Θα τα πούμε τη Δευτέρα, με ακόμα περισσότερα δράματα. 

Όλες Οι Χώρες Που Δεν Πλήρωσαν Το ΔΝΤ

Πριν από λίγο έληξε η διορία που είχε η Ελλάδα για την πληρωμή των τεσσάρων δόσεων του δανείου που έχει πάρει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι οποίες εκκρεμούσαν για τον Ιούνιο. Καθώς η χώρα δεν είχε μία, ανέβαλλε την πληρωμή όλων μαζί (συνολικό ύψος: 1,6 δις) για την τελευταία μέρα του μήνα, και την τελευταία ημέρα του μήνα εξακολουθούσε να μην έχει μία, οπότε δεν πλήρωσε. Δεν είναι η πρώτη χώρα που χάνει μια ή περισσότερες δόσεις του ΔΝΤ, και δεν θα είναι και η τελευταία. Είναι, ωστόσο, ένα φαινόμενο σπάνιο. Όλοι πληρώνουν το ΔΝΤ. Μόνο σε δραματικές εξαιρέσεις χάνουν οι χώρες τις πληρωμές. Μέχρι σήμερα, αυτό έχει συμβεί στις εξής τριανταδύο περιπτώσεις:

1959: Κούβα

1966: Αίγυπτος

1975: Καμπότζη, 36,9 εκ.

1983: Νικαράγουα, 14.4 εκ.

1983: Γουιάνα, 107.7 εκ.

1984: Τσαντ, 4.1 εκ.

1984: Βιετνάμ, 100.2 εκ.

1984: Σιέρα Λεόνε, 25.1 εκ.

1984: Σουδάν, 979.8 εκ.

1984: Λιβερία, 543 εκ.

1985: Τανζανία, 22.9 εκ.

1985: Ζάμπια, 115.1 εκ.

1985: Γκάμπια, 10.6 εκ.

1985: Περού, 621 εκ.

1986: Τζαμάικα, 50 εκ.

1986: Ζάμπια, 830.2 εκ.

1987: Σιέρα Λεόνε, 85.5 εκ.

1987: Σομαλία, 234.6 εκ.

1987: Ονδούρα, 3.3 εκ.

1987: Παναμάς 180.9 εκ.

1988: Δημοκρατία του Κονγκό, 115.4 εκ.

1988: Αϊτή, 9.2 εκ.

1988: Ονδούρα, 27.5 εκ.

1990: Ιράκ, 55.3 εκ.

1990: Δομινικανή Δημοκρατία, 24.3 εκ.

1990: Δημοκρατία του Κονγκό, 403.6 εκ.

1991: Αϊτή, 24.8 εκ.

1992: Βοσνία Ερζεγοβίνη, 25.1 εκ.

1992: Γιουγκοσλαβία, 101.1 εκ.

1994: Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, 1.6 εκ.

1995: Αφγανιστάν, 8.1 εκ.

2001: Ζιμπάμπουε, 81.1 εκ.

2015: Ελλάδα, 1.2 δις

(δείτε εδώ σε τι μονάδες είναι τα ποσά -δεν μετριούνται σε μεμονωμένο νόμισμα)

Διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα προκύπτουν: Πρώτον, έχουν περάσει 14 χρόνια από την τελευταία φορά που οποιαδήποτε χώρα του κόσμου καθυστέρησε πληρωμή στο ΔΝΤ. Δεύτερον, ιστορικά η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που το έκαναν βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Και, τρίτον, το ποσό που καθυστέρησε η Ελλάδα είναι ιλιγγιώδες. Μέχρι χτες τρεις από τις παραπάνω χώρες χρωστούσαν ακόμα καθυστερημένες πληρωμές στο ΔΝΤ: Το Σουδάν, η Σομαλία και η Ζιμπάμπουε. Το συνολικό ύψος που χρωστάνε στο ΔΝΤ είναι $1,79 δις. Από σήμερα οι χώρες είναι τέσσερις: Η Ελλάδα χρωστάει σχεδόν άλλα τόσα, από μόνη της.

Είναι, ομολογουμένως, μια ιστορική ημέρα.

Οι Μπολσεβίκοι Του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτό συνήθως δεν το κάνω, αλλά όλα αλλάζουν πια, το σύμπαν έχει αναποδογυριστεί, σε λίγο μπορεί να αρχίσω να ακούω ελληνικά τραγούδια, ποιος ξέρει. Οπότε ορίστε: Ανάμεσα στα δεκάδες emails και μηνύματα που έχω λάβει τα τελευαία 24ωρα, ξεχώρισα την παρακάτω ανάλυση του αναγνώστη Φ. Τη βρήκα ενδιαφέρουσα:

"Νομίζω οτι υπάρχει ένα πρόβλημα σε σχέση με το πώς προσπαθούμε να εξηγήσουμε τον Τσίπρα και το κόμμα του. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για τους εταίρους κατά την διάρκεια της 'διαπραγμάτευσης'. Όλοι προσεγγίζουμε το θέμα με τον δυτικό ορθό λόγο του level playfield και του make ends meet. Δεν λειτουργεί έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ειναι ενα κόμμα που εφαρμόζει τις στρατηγικές των μπολσεβίκων. Και με την εννοια αυτή, δεν νομίζω οτι ειναι ατσούμπαλοι. Αντιθέτως νομίζω οτι τα πάντα ειναι σχεδόν αριστοτεχνικά στημένα και οι ρόλοι μοιρασμενοι. Οι μπολσεβίκοι πιστεύουν οτι το κόμμα και η ιδεολογία ειναι πάνω απο την πατρίδα. Επίσης πιστεύουν οτι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Πρεπει να αρχίσουμε πάλι διάβασμα πραγμάτων ξεχασμένων εδω και δεκαετίες. Πρέπει να δούμε π.χ. ποιοί ειναι οι χρήσιμοι μενσεβίκοι στη υποθεση αυτή, πώς λειτουργούν οι αγκιτάτορες, πώς συγκαλύπτεται ενα σχέδιο κάτω απο ενα νεφέλωμα οπορτουνισμού, κλπ. Οι παλιοί ηγετες της ΕΕ είχαν βιωματική γνώση των παραπάνω. Ο Κολ, ο Ντ'Εστεν και ο Μπερλινγκουέρ ειχαν συναντήσει physically τον Χόνεκερ και τον Τσαουσέσκου. Αν υπήρχαν σήμερα, απλα θα έδειχναν την πόρτα στον Τσίπρα στις 26 του Γενάρη και θα του έλεγαν συγγνώμη, αλλά ειστε εξω από το range δεξιάς/αριστεράς μεσα στο οποίο λειτουργεί η ΕΕ. Οι τωρινοί ηγετες της ΕΕ ειναι αδιάβαστοι και έπεσαν στην παγίδα (μαζί με όλους εμάς).

Ο Τσίπρας θέλει χρόνο ωστε μαζί με τους συντρόφους του να στήσει το καθεστώς. Επίσης θέλει χρόνο για να αποτελειώσει το μεγάλο εμπόδιο που στέκεται μπροστά του στο στόχο αυτό: οτι εχει απομείνει απο τη μεσαία τάξη. Σύμφωνα με την κομμουνιστική θεωρία, η μεσαία τάξη ειναι το εμπόδιο στην κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου, αφού υπάρχει vested interest αμφίδρομα μεταξύ των δύο. Έχω την αίσθηση οτι αυτό μπορεί να γίνει και μέσα στο ευρώ. Έχω την αίσθηση οτι ο Τσίπρας ειναι νικητης στο δημοψήφισμα ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οποιο αποτέλεσμα και να έρθει, μεταφράζεται -ευκολότερα ή δυσκολότερα- σε παραπάνω χρόνο για τον Τσίπρα και τους συντρόφους τους. Αυτό θέλουν. Χρόνο. Αδιαφορουν για τις κλειστές τράπεζες, για τον κόσμο που θα υποφέρει, κλπ. διότι όλα γίνονται για εναν ανώτερο σκοπό και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ο ορθός λόγος ορίζει ότι τα παραπάνω αποτελούν τεράστια πολιτική αλητεία και προστυχιά, αλλά όχι στο μυαλό του μπολσεβίκου. Θα επιστρατεύσει τα πάντα, ακόμα και τους χειρότερους εχθρούς του για να το πετύχει. Δεν μπορεί βεβαια κάποιος να τα υποστηρίξει ανοιχτά όλα αυτά, γιατί δεν υπάρχουν αποδείξεις και θα τον φάνε λάχανο. Μπορουμε όμως να εστιάσουμε στο πως σκέφτονται αυτοί και να τους αντιμετωπίσουμε με τα ίδια όπλα. Έτσι ελπίζω τουλάχιστον".

Δύο διαφωνίες δικές μου στις τελευταίες φράσεις: Και βέβαια μπορεί κάποιος να τα υποστηρίξει ανοιχτά όλα αυτά, στα πλαίσια ερμηνείας συμπεριφορών και πολιτικής. Και δεν καταλαβαίνω πώς θα "τους αντιμετωπίσουμε με τα ίδια όπλα". Δεν έχουμε τα ίδια όπλα. 

Πώς Είναι Τα Πράγματα Στον Πάτο

Γεια σας.

Τι κάνετε; Όλα καλά; Όχι ε;

Μαντεύω ότι είστε κι εσείς άυπνοι κι αποσβολωμένοι, και προσπαθείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει, κάπως σαν τους κατοίκους της Πομπηίας καθώς έβλεπαν το βουνό να ξερνά παχιές και μαύρες τολύπες καπνού και στάχτη και φλεγόμενες κοτρώνες.

Καθώς κοιτάζω κι εγώ το ηφαίστειο μαζί σας, να μερικά πράγματα που σκέφτομαι:

Η ιδέα της "κωλοτούμπας", ότι δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας, ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου, με το που θα εκλεγόταν θα εγκατέλειπε τις λαϊκιστικές παλαβομάρες του "προγράμματος Θεσσαλονίκης" και του "με ένα νόμο κι ένα άρθρο" και θα υιοθετούσε τον πολιτικό πραγματισμό, πέθανε. Πέθαινε εδώ και μήνες, αλλά τώρα ακόμα και οι πιο ρομαντικοί και δήθεν γνώστες το κατάλαβαν. Τα είχαν σκεφτεί όλα λάθος.

Αν θέλει κανείς να ερμηνεύσει τα πράγματα που κάνει η κυβέρνηση του Τσίπρα -ή και κάθε κυβέρνηση- δεν πρέπει να σκέφτεται με όρους όπως "τι προστάζει το δημόσιο συμφέρον" ή "τι χρειάζεται η χώρα" ή ακόμα και "τι τον συμφέρει". Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι τον συμφέρει, γιατί μας λείπει ο μόνος πραγματικά σημαντικός όρος: Ποια είναι τα κίνητρά του. Τι θέλει.

Τόσο καιρό πολύς κόσμος νόμιζε ότι ο Τσίπρας θέλει να γίνει ο Ανδρέας Παπανδρέου του 21ου αιώνα. Έκαναν λάθος. Ο Τσίπρας δεν θέλει να γίνει Παπανδρέου. Θέλει να γίνει αυτό που υποσχόταν να γίνει ο Παπανδρέου, και δεν έγινε. Θέλει να γίνει Ούγκο Τσάβες. Και κανείς δεν μπορεί να γίνει Τσάβες σε μια χώρα της Ενωμένης Ευρώπης. Υπάρχουν περιορισμοί. Δεν έχει την, πώς να το πω, θεσμική άνεση.

Από νωρίς (αλλά όχι από την αρχή) υποπτευόμουν ότι ο πραγματικός στόχος του Τσίπρα ήταν η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά πώς το γράφεις αυτό το πράγμα; Δεν είσαι στο μυαλό του άλλου, και τα μόνα στοιχεία που έχεις είναι ενδεικτικά, πολλά και χειροπιαστά μεν, αλλά όχι αποδεικτικά. Οπότε έγραψα το εξής: Αν ο στόχος του ήταν η ρήξη, τι θα έκανε διαφορετικά; Η απάντηση όταν το έγραψα ήταν "τίποτα". Η απάντηση είναι ακόμα "τίποτα". Αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε να συμβιβαστεί με τους δανειστές και να "απομονώσει την αριστερή πτέρυγα", αλλά να πυροδοτήσει μια ρήξη με τους Ευρωπαίους, το νόμισμα και το κεκτημένο τους -αφού πρώτα τους περιγράψει πολύ καλά με διχαστικό λόγο και πολλά πολλά ψέματα ως "εχθρούς" στην εσωτερική πελατεία-, θα έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ακριβώς. Με αποκορύφωμα το χτεσινό δράμα.

Αύριο η κυβέρνηση θα εκλιπαρεί τους θεσμούς για ρευστότητα & παράταση συμφωνίας μέχρι το δημοψήφισμα, όπου καλεί το λαό να την καταψηφίσει

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) June 26, 2015

Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά των χειρισμών αυτής της κυβέρνησης είναι η τσαπατσουλιά και ο ερασιτεχνισμός. Υποκριτές και τυχοδιώτες υπήρχαν πάντα στην πολιτική, μην τρελαθούμε κιόλας, πρόσφατο τον έχουμε τον Αντώνη Σαμαρά, τη θυμόμαστε καλά την πολύχρωμη σταδιοδρομία του Βαγγέλη Βενιζέλου. Αλλά ετούτοι εδώ είναι επιπλέον και πάρα πολύ ατσούμπαλοι και γκαφατζήδες. Ούτε οι δολοπλοκίες τους δεν έχουν συνοχή.

Αυτό το δημοψήφισμα ενδέχεται να είναι παράνομο, είναι πιθανότατα αδύνατο να υλοποιηθεί σε επτά ημέρες, μάλλον δεν μπορούμε να το πληρώσουμε -δεν έχουμε καν εξασφαλίσει ότι θα είναι ανοιχτές οι τράπεζες- και το ερώτημά του ενδέχεται να είναι άκυρο, καθώς η συμφωνία στην οποία αναφέρεται προτείνεται για ένα πρόγραμμα που λήγει την Τρίτη. Αυτή δεν είναι πολιτική κίνηση. Είναι ανέκδοτο. Ακόμα και η κωμικοτραγική "Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος" στήθηκε με περισσότερη σοβαρότητα.

Εμείς παλεύουμε έξι μήνες και δε μπορούμε να αποφασίσουμε. Αποφασίστε εσείς σε επτά ημέρες.

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) June 26, 2015

Το δημοψήφισμα προκυρήχθηκε επειδή ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να υπογράψει μια συμφωνία που θα τον εμποδίσει να γίνει Τσάβες. Ο μόνος λόγος που δεν το έφερε νωρίτερα είναι οι δημοσκοπήσεις (ο ΣΥΡΙΖΑ παραγγέλνει δεκάδες δημοσκοπήσεις το μήνα) που εξακολουθούν να δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι προτιμούν το "ευρώ με κάθε θυσία" σε ποσοστό περίπου 60-40. Γι' αυτό έκανε πρόταση μέτρων η κυβέρνηση τις τελευταίες εβδομάδες. Αν και θέλει τη ρήξη, ο Τσίπρας καταλαβαίνει ότι ο λαός δεν τη θέλει. Ακόμα. Βασικός στόχος της κυβέρνησης -και βασική αιτία της κωλυσιεργίας τους όλους αυτούς τους μήνες- ήταν η αντιστροφή αυτού του ποσοστού. Έχουν ήδη καταφέρει αρκετά. Τον Ιανουάριο το ποσοστό ήταν 70-30.

Με το να ρίξει την ευθύνη στους ψηφοφόρους, ο Τσίπρας πιστεύει ότι "κερδίζει" ό,τι κι αν γίνει. Αν γίνει δημοψήφισμα και κερδίσει το "ΝΑΙ", παραιτείται ή ανασχηματίζεται, ανάλογα με τη συγκυρία, και συνεχίζει να είναι πυλώνας συσπείρωσης του αντιευρωπαϊσμού, είτε στην κυβέρνηση (όπου δεν θα υλοποιήσει τίποτε από τη συμφωνία, μη γελιόμαστε) είτε από την αντιπολίτευση, περιμένοντας. Αν κερδίσει το "ΟΧΙ", βεβαίως, αντιλαμβάνεστε. Ρήξη, δραχμή, και Τσάβες.

Εικασίες είναι αυτά, βεβαίως, εκτιμήσεις από αυτές που αποφεύγω να μοιραστώ τους τελευταίους μήνες. Αλλά τώρα είμαι άυπνος και ευάλωτος, οπότε ορίστε.

Σας διαβεβαιώ πάντως ότι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν ότι μπορεί να φέρουν τη ρήξη και να μην πέσει η κυβέρνηση -η να μεσολαβήσει μια προσωρινή κυβέρνηση "εθνικής ενότητας" ή όπως λέγεται, και να επιστρέψουν πολύ γρήγορα ως περήφανοι αντιευρωπαίοι, εκτός Ευρώπης. Το πιστεύουν.

Το ότι τους τελευταίους πέντε μήνες εξαφάνισαν τα αποτελέσματα αιματηρών θυσιών μιας πενταετίας, διέλυσαν τα δημόσια ταμεία, κατέστρεψαν την ιδιωτική οικονομία και εξαγρίωσαν όλους τους Ευρωπαίους εταίρους με κωλυσιεργία και ασχετοσύνη, δεν τους νοιάζει. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Όπως φάνηκε και από τα μέτρα που πρότειναν, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πελατεία των συνδικάτων, των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Αυτή η κυβέρνηση λειτουργεί προεκλογικά από τη μέρα που ορκίστηκε. Τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να δώσει σάντουιτς στη ΓΕΝΟΠ και ρύθμιση χρεών στον ΠΑΟΚ. Ακόμα και αυτή την εβδομάδα ο Κατρούγκαλος επαναδιορίζει επίορκους γιατρούς.

Και το ερώτημα είναι, τι γίνεται τώρα.

Ο νέος ελληνικός διχασμός κατοχυρώνεται και επισήμως, και φέρει ως διαχωριστική γραμμή την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα αντιευρωπαϊκό λαϊκιστικό κόμμα και επισήμως, μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή. Είναι ομολογουμένως μια εκλεκτή παρέα. Ο χωρισμός "αριστερά" - "δεξιά" σχεδόν δεν υφίσταται πλέον. Μέσα στην κρίση, οι Έλληνες χωρίστηκαν από μόνοι τους σε διαφορετικά στρατόπεδα. Αν τελικά γίνει δημοψήφισμα (που δύσκολο το βλέπω, να σας πω την αλήθεια) θα είναι η πρώτη επίσημη σύγκρουση μεταξύ τους. Όχι "μάχη" -διστάζω να χρησιμοποιήσω τέτοιες λέξεις. Επειδή τα πράγματα αναμένεται να κλιμακωθούν, ας μη σπαταλάμε τις μεταφορές.

Η ερώτηση του δημοψηφίσματος είναι ένα βλακώδες, διχαστικό και ανεδαφικό δίλημμα. Τι σημαίνει το "ΟΧΙ"; Τι θα γίνει αν ψηφίσει ο λαός όχι; Τι επιλέγει ακριβώς; Κανείς δεν ξέρει. Όποια αερολογία σκεφτεί κάθε παλαβός υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ή ο Καμμένος σημαίνει. Είναι κι αυτή μια "δημιουργική ασάφεια". Οπότε πρέπει να υποθέσουμε μόνοι μας ποιο είναι το πραγματικό ερώτημα. Η μόνη υπόθεση που μπορεί να γίνει είναι προφανής: Το νέο ελληνικό σχίσμα. Αυτό που θέλουμε εμείς και αυτό που δεν θέλουν αυτοί. Η Ευρώπη.

Αν γίνει δημοψήφισμα, το "ΝΑΙ" είναι μονόδρομος. Όχι η αποχή, που δεν ελέγχεται και δεν οργανώνεται (και δη σε μια εβδομάδα). Το "ΝΑΙ". Δεν λύνει τίποτα, απλά αναβάλλει το αναπόφευκτο. Κι αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει κανείς σήμερα.

Καλή τύχη.

 

LG G4 & HTC One M9: Ένα Διπλό Review

Ας ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο, που είναι μια κριτική δυο νέων κινητών τηλεφώνων που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά, με ένα συμπέρασμα που έχουμε επαναλάβει και στο παρελθόν: Σχεδόν όλα τα smartphones που κυκλοφορούν σήμερα είναι πάρα πολύ καλά. Σκεφτείτε τι είναι το smartphone: Ένας υπολογιστής που χωράει στην τσέπη και σου επιτρέπει να διαβάζεις το ίντερνετ, να ακούς μουσική, να τραβάς φωτογραφίες και να επικοινωνείς με όποιον θέλεις με μια ποικιλία οπτικοακουστικών τρόπων. Κάποτε, στην αρχή, τα παλιά τα χρόνια (το 2010) υπήρχαν smartphones που ήταν καλά και άλλα που δεν ήταν και πολύ καλά. Αλλά έκτοτε τα περισσότερα smartphones βελτιώθηκαν, και τώρα πλέον όλα έχουν μεγάλες οθόνες και κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν εύκολα και γρήγορα.

Πάρα πολύ συχνά άνθρωποι άγνωστοι σε εμένα μου στέλνουν μηνύματα και emails στα οποία με ρωτάνε ποιο κινητό να αγοράσουν, και για πάρα πολύ καιρό αυτές οι ερωτήσεις μου προκαλούσαν άγχος, επειδή δεν ήξερα αυτούς τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους, και φοβόμουν μην τους δώσω λανθασμένη απάντηση. Πλέον δεν έχω κανένα άγχος, επειδή υπάρχει μόνο μία απάντηση: Πάρτε όποιο να 'ναι. Σας αρέσει το Samsung; Πάρτε το Samsung. Έχετε συνηθίσει τα iPhone και έχετε λεφτά; Πάρτε iPhone. Δεν έχει σημασία. Ό,τι και να πάρετε, στο τέλος θα έχετε ένα αξιόπιστο κομπιούτερ στην τσέπη.

Μ' αυτό ως δεδομένο θα πίστευε κανείς ότι κείμενα όπως αυτό, στα οποία γράφω τη γνώμη μου για το ένα ή για το άλλο κινητό τηλέφωνο, κάπως χάνουν την αξία τους. Αφού όλα καλά είναι, τι νόημα έχει να καθόμαστε να κοιτάμε τις λεπτομέρειες; Έχουν σημασία;

Έλα μου ντε.

Εδώ, ας πούμε, έχουμε δύο καινούρια smartphones της τελευταίας εσοδείας που μου έστειλε να δοκιμάσω η COSMOTE, ναυαρχίδες μεγάλων εταιρειών της Άπω Ανατολής, της LG και της HTC αντίστοιχα. Είναι πολύ καλά και τα δύο. Αλλά το ένα είναι καλύτερο από το άλλο. Αν κάποιος με ρωτήσει ποιο από τα δύο, του έχω απάντηση. Η διαφορά είναι στις λεπτομέρειες. Αν πιστεύετε ότι έχουν σημασία, διαβάστε:

Πρώτα, το HTC One

Το HTC One M9 είναι η τρίτη εκδοχή του κορυφαίου κινητού της HTC με το μεταλλικό design που, όταν πρωτοβγήκε, ήταν πολυσυζητημένο και ευρύτατα αποδεκτό ως κάτι το ωραίο. Είναι ένα μεγάλο smartphone με HD οθόνη 5 ιντσών, αλουμινένιο και στιβαρό, που έχει για πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα τα εμφανή ηχεία πάνω και κάτω από την οθόνη, τα οποία βγάζουν τον καλύτερο ήχο που μπορεί να ακούσει κανείς από κινητό τηλέφωνο. Η ιδέα είναι ότι κρατάς το κινητό πλάγια και βλέπεις βιντεάκια, και παίζουν τα ηχεία στερεοφωνικό ήχο, κι αυτό είναι καλό. Βεβαίως, δεν ξέρω κανέναν που να χρησιμοποιεί πάρα πολύ το κινητό τηλέφωνο με αυτό τον τρόπο -ακόμα κι αυτοί που βλέπουν πολύ συχνά βίντεο στα κινητά, χρησιμοποιούν συνήθως ακουστικά. Αλλά τέλος πάντων, είναι κάτι.

Δυο προβλήματα μόνο: Πρώτον τα ηχεία και η γενικότερη φάσα πάνω και κάτω από την οθόνη κάνουν το HTC One M9 πολύ πολύ μεγαλύτερο από ό,τι θα έπρεπε. Παρ' όλο που είναι κινητό με οθόνη 5 ιντσών, είναι πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος από άλλα αντίστοιχα σύγχρονα ανταγωνιστικά μοντέλα. Επιπλέον είναι και παχύτερο και βαρύτερο. Είναι ένα μεγάλο κινητό. Έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος με το LG G4, το οποίο έχει οθόνη μισή ίντσα μεγαλύτερη. Κι αυτό είναι πρόβλημα. Το άλλο πρόβλημα; Το M9 είναι σχεδόν ολόιδιο με το Μ8, που είχε σχεδόν το ίδιο design, τα ίδια ηχεία, και ίδιας ανάλυσης οθόνη. Οι διαφορές μοιάζουν διακοσμητικές, εκτός από τα εντόσθια (όπου έχουν γίνει οι απαραίτητες αναβαθμίσεις) και ένα άλλο θέμα, το οποίο στο Μ8 (και στο Μ7) έπασχε πολύ: Την κάμερα.

Αλλά για την κάμερα του HTC One M9 θα μιλήσουμε παρακάτω, όταν θα αναφερθούμε και στην κάμερα του LG G4, μαζί.

Κατά τα άλλα, το M9 είναι ένα όμορφο, πολύ γρήγορο Android κινητό που κάνει όλα τα πράγματα που πρέπει να κάνει ένα σύγχρονο smartphone πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά. Έχει και σχετικά ελκυστικό UI, που βεβαίως δεν είναι καλύτερο από του αγνού, σκέτου Android, πράγμα σύνηθες πια. Η δε μπαταρία του είναι μια τυπική μπαταρία κινητού του 2015, κρατάει μια ημέρα με το ζόρι. Πέρα από το μέγεθος και το βάρος, βρίσκω άλλα δύο προβληματάκια στο συγκεκριμένο μοντέλο: Το κουμπί και την τιμή.

Τα προηγούμενα HTC One, αν και εξίσου μακρουλά, είχαν το κουμπί on/off στο πάνω μέρος, οπότε έπρεπε να έχεις μακρουλά δάχτυλα για να το φτάσεις εύκολα. Ε, το Μ9 επιτέλους ακολουθεί το παράδειγμα τόσων ανταγωνιστών, και μεταφέρει το κουμπί στο πλάι. Ένα προβληματάκι: Το μετέφεραν στην ίδια πλευρά που βρίσκονται και τα σχεδόν πανομοιότυπα κουμπιά του volume, τα οποία μάλιστα είναι τοποθετημένα πιο βολικά για να τα φτάνει ο δείκτης.

Τα μπέρδευα συνέχεια. Δυο εβδομάδες χρησιμοποίησα το κινητό, ποτέ δεν συνήθισα την τοποθεσία του κουμπιού. Αλλά τέλος πάντων, μπορεί εγώ να είναι βραδείας καύσεως, δεν έχω δει πολλή γκρίνια στα ίντερνετς για το θέμα.

Το άλλο πρόβλημα είναι το πρόβλημα της τιμής, το οποίο θα το αναλύσουμε διεξοδικότερα πιο κάτω, αλλά εδώ ας πούμε μόνο ότι η επίσημη τιμή του HTC One M9 με 32GB μνήμη είναι 770 ευρώ.

Έτσι που λέτε.

Αλλά ας περάσουμε στον έτερο καππαδόκη:

Και τώρα, το LG G4

Την LG την είχανε πολλοί λίγο του πεταματού μέχρι πρόπερσι. Θέλω να πω, μια χαρά εταιρεία είναι, και κλιματιστικά βγάζει και τηλεοράσεις και απ' όλα, αλλά δεν ήταν πάρα πολύ φημισμένη για τα smartphones της. Ε, μέχρι που έβγαλε το LG G2, το οποίο ήταν ένα κινητό θαυμάσιο. Μαζί με το Nexus 5 και το Samsung Galaxy S4 ήταν το Android που έχω απολαύσει να χρησιμοποιώ πιο πολύ όλα αυτά τα χρόνια που δοκιμάζω κινητά. Ήταν στιβαρό και στρουμπουλό, πλαστικό με καλούτσικη κάμερα, αλλά είχε καταπληκτικό design στην πρόσοψη, με ελάχιστα περιθώρια γύρω από την οθόνη, και μια καταπληκτική μπαταρία που έβγαζε μια μέρα εντατικής χρήσης με άνεση, και περίσσευε κιόλα. Πολύ ωραίο.

Πέρυσι η LG έβγαλε το G3, που ήταν όμως λίγο διαφορετικής φιλοσοφίας. Πιο μεγάλο, με οθόνη 5,5 ιντσών, ανταγωνιζόταν περισσότερο για Galaxy Note παρά τα Galaxy S αυτού του κόσμου. Μου άρεσε λιγότερο. Το φετινό G4 είναι παραλλαγή του G3, με μερικές διακοσμητικές αλλαγές και τουλάχιστον μία πολύ ουσιαστική.

Τo G4 είναι καλύτερο από το G3 σχεδόν από όλες τις απόψεις. Είναι πλαστικό μεν, αλλά η πλάτη του αυτή τη φορά έχει μια δερμάτινη επένδυση πολύ ασυνήθιστη και όχι δυσάρεστη. Στην αφή δεν θυμίζει πάρα πολύ δέρμα (καθώς έχει ελάχιστο πάχος), και δεν ξέρω τι είδους αντοχή και φθορά θα έχει, αλλά είναι ωραία η αίσθηση στο χέρι.

Ωστόσο, είναι μόλις το δεύτερο πιο ενδιαφέρον εξωτερικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου smartphone. Το πρώτο είναι η καμπύλη.

Το LG G4 έχει σχήμα σχετικά πρωτότυπο: Το σχήμα της μπανάνας. Δεν φαίνεται πολύ έντονα, αλλά η οθόνη του καμπυλώνει λίγο, ανεπαίσθητα, κάτι που υποτίθεται ότι επιτρέπει στο κινητό να στέκεται καλύτερα δίπλα στo μάγουλο όταν μιλάτε, και επίσης μειώνει τις πιθανότητες της θραύσης της οθόνης σε περίπτωση πτώσης. Δεν έτυχε να μου πέσει (ακόμη), αλλά ακούγεται λογικό.

Η καμπύλη είναι τόσο ανεπαίσθητη που σχεδόν δεν φαίνεται. Αλλά υπάρχει.

Κατά τα άλλα, η οθόνη του G4 είναι θεαματική, πολύ μεγάλη (5,5 ίντσες, με το συμπάθειο), ultra HD, από τις καλύτερες που έχω δει. Δεν έχω πολλά άλλα να σας πω γι' αυτή, πέρα από ένα παράδοξο: Φορώντας γυαλιά ηλίου, η οθόνη δε βλέπεται σε landscape διάταξη. Είναι αλλόκοτο, σχεδόν μαγικό, φοράς τα γυαλιά ηλίου και βλέπεις το κινητό κανονικά σε portrait, το γυρνάς πλάγια να βγάλεις μια φωτογραφία και τσουπ, εξαφανίζεται η εικόνα. Μαύρο. Δε βλέπεις τίποτε. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει συγκεκριμένη επιστημονική εξήγηση, αν μου τη βρείτε και την αφήσετε στα σχόλια θα σας είμαι υπόχρεος.

Παρ' όλο το μέγεθος της οθόνης, δε το μέγεθος του κινητού δεν είναι τεράστιο. Το G4 είναι πολύ μικρότερο και αρκετά ελαφρύτερο από το iPhone 6 Plus, που έχει οθόνη ίδιου μεγέθους (αλλά χαμηλότερης ανάλυσης) και από το Galaxy Note 4, που έχει λίγο μεγαλύτερη. Κρατιέται στο χέρι ευχάριστα και κουμαντάρεται έξω στον πραγματικό κόσμο με σχετική άνεση. Βεβαίως, κατά τη δικιά μου γνώμη τα κινητά του μεγέθους του Samsung Galaxy S και του iPhone 6 θα είναι πάντα πιο βολικά. Αλλά και το LG G4 δεν ξεφεύγει πολύ, ειδικά αν έχετε μεγάλα χέρια.

Στα θέματα του απομέσα, το G4 κάνει κι αυτό όλα τα Android πράγματα γρήγορα και αποτελεσματικά. Έχει ίδια μπαταρία με το G3 (και το G2), η οποία μοιραία δεν φτάνει τις θρυλικές αντοχές του G2 (που είχε μικρότερη οθόνη) κι αυτό με πληγώνει. Επίσης, η ράχη του η δερμάτινη είναι αποσπώμενη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορείτε να του βάλετε άλλη μπαταρία ή κάρτα μνήμης. Είναι ένα χαρακτηριστικό που γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο.

Τα σχόλια για την κάμερα θα τα κάνουμε παρακάτω, αλλά επιτρέψτε μου εδώ ένα σχόλιο πάλι για το κουμπί on/off. Είναι ένα θέμα που ποτέ δεν αναφέρω σε τέτοια κείμενα, αλλά να που αυτές τις ημέρες δοκίμασα δυο συσκευές που είχαν το κουμπί σε αλλόκοτα μέρη. Το G4, όπως και τα προηγούμενα, έχει το κουμπί on/off στην πλάτη. Είναι μια επιλογή που σε γενικές γραμμές διχάζει, αλλά εμένα με έχει βολέψει. Υπάρχει και το κόλπο που μπορείς να πατήσεις το κουμπί του volume δυο φορές, και ανάβει αυτόματα η κάμερα. Κι αυτό βολικό. Όλα αυτά τα κουμπιά, δε, είναι βουλιαγμένα μέσα στο καμπυλωτό σώμα της πλάτης του κινητού, και δεν πατιούνται εύκολα από μόνα τους.

Τέλος, δυο λόγια για την επίσημη τιμή του LG G4: Ίδια με του HTC One M9. Ολόιδια. 770 ευρώ.

Ας μιλήσουμε τώρα για τις κάμερες

Όπως κάποιοι από εσάς γνωρίζετε, τραβάω πάρα πολλές φωτογραφίες με τα κινητά που έχω στις τσέπες, ως εκ τούτου έχω γνώμη περί του θέματος και η γνώμη μου μέχρι πρότινος ήταν η εξής: Τα iPhones έχουν τις καλύτερες κάμερες κινητών. Τις είχα δοκιμάσει σχεδόν όλες, και είχα βρει ότι κάποιες πλησίαζαν, αλλά καμία δεν ξεπερνούσε την ταχύτητα, την ακρίβεια και το τελικό αποτέλεσμα της κάμερας του εκάστοτε κορυφαίου iPhone.

Πλέον η γνώμη αυτή δοκιμάζεται πολύ σοβαρά. Ας δούμε αυτή την εικόνα:

Καταλαβαίνετε τι βλέπετε, υποθέτω, δε χρειάζεται να σας τα εξηγήσω. Είναι τρεις φωτογραφίες του ίδιου πράγματος, τραβηγμένες από τρία κορυφαία smartphones τελευταίας γενιάς. Και οι τρεις είναι αξιοπρεπείς, και κάνουν τη δουλειά τους καλά. Αλλά δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να ισχυριστώ ότι η φωτογραφία του iPhone είναι η καλύτερη. Το τι τραβάει το κάθε κινητό αλλάζει ανάλογα με τις συνθήκες φωτισμού και (από ό,τι έχω διαπιστώσει) τα κέφια του, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το Galaxy S6 έχει πιο σωστή απόδοση χρωμάτων από όλα. Η εικόνα του HTC One είναι καλή, αλλά λίγο ξεπλυμένη απ' το φως, και του iPhone είναι κάπως, πώς να το πω, κίτρινη.

Και υπάρχει και το θέμα των megapixels, ένας μεγάλος μύθος. Ας δούμε μια λεπτομέρεια από τις παραπάνω φωτογραφίες:

(πατήστε πάνω για να τη δείτε σε πλήρες μέγεθος, αν χρειάζεται)

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια υπάρχει ευρύτατα διαδεδομένη η άποψη ότι ο αριθμός των megapixels των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών δεν έχει καμία σημασία, και ότι η ποιότητα των φωτογραφιών εξαρτάται από άλλους παράγοντες. Αυτό είναι πάρα πολύ σωστό και ισχύει για όλες τις κάμερες. Στο θέμα των φωτογραφικών μηχανών των smartphones, ωστόσο, υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψιν: Οι κάμερες των smartphones δεν κάνουν οπτικό ζουμ. Δεν χωράει τέτοιος φακός στο σώμα των συνηθισμένων κινητών, οπότε αν θες να πας πιο κοντά στο θέμα που θέλεις να φωτογραφίσεις πρέπει να πάρεις το ποδαράκια σου και να κάνεις ακριβώς αυτό: Να πας πιο κοντά. Κατά συνέπεια, στην πλειοψηφία των φωτογραφιών που τραβάω με κινητά, προκύπτει η ανάγκη του crop. Κι εκεί είναι που είναι χρήσιμα τα megapixel, όπως φαίνεται κι από την αποπάνω εικόνα. Το HTC One M9 έχει κάμερα 20 megapixels, το Samsung Galaxy S6 και το LG G4 έχουν κάμερες 16 megapixels, και το iPhone 6 έχει κάμερα 8 megapixels. Όλα τους βγάζουν πολύ καλές φωτογραφίες, αλλά είναι προφανές ποιες βγάζουν περισσότερη λεπτομέρεια όταν χρειάζεται. Στο παρελθόν η ποιότητα της κάμερας του iPhone ήταν τόσο καλύτερη που η διαφορά αυτή έμοιαζε αμελητέα. Αυτό δεν ισχύει πλέον. Να, ας πούμε, μια καμηλοπάρδαλη κροπαρισμένη (ήταν μακριά).

Η διαφορά στη λεπτομέρεια που πιάνουν τα δύο κινητά είναι μεγάλη. Δείτε το κλουβί, ή τα δέντρα στο βάθος. Αυτό παλιά δε συνέβαινε. Ακόμα κι όταν κινητά τράβαγαν φωτογραφίες πολλών megapixels, η τελική εικόνα είχε πάντα περισσότερο θόρυβο, πιο θολά ή "πειραγμένα" χρώματα, και έτσι το συνολικό αποτέλεσμα ήταν χειρότερο από τις φωτογραφίες που τράβαγε το iPhone. Σήμερα έχω δοκιμάσει τέσσερα κινητά που μπορώ να πω ότι έχουν εφάμιλλη ή και καλύτερη κάμερα από του iPhone. Αυτό είναι σημαντικό.

Για όσους, τέλος πάντων, θεωρούν αυτά τα πράγματα σημαντικά.

Στο ζωολογικό κήπο με ένα #LGG4 #COSMOTE

A photo posted by Thodoris Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) on Jun 16, 2015 at 2:42am PDT

Η σύγκριση και το συμπέρασμα

Όπως ίσως καταλάβατε από τα παραπάνω, εδώ έχουμε δύο πολύ καλά και πάρα πολύ ακριβά smartphones, με ωραίες κάμερες, ένα εκ των οποίων προτιμώ λίγο περισσότερο επειδή μου αρέσει πιο πολύ το ότι έχει μεγαλύτερη οθόνη παρ' όλο που το γενικότερο μέγεθός του είναι σχεδόν ολόιδιο, επειδή έχει λίγο καλύτερη κάμερα, κι επειδή αυτές τις εβδομάδες προτιμούσα να χρησιμοποιώ αυτό, παρά το άλλο. Είναι, βεβαίως, πανάκριβα και τα δύο. Πανάκριβα. Έχουμε πει πολλές φορές ότι μπορεί κάποιος να κάνει την ίδια δουλειά σχεδόν το ίδιο καλά αγοράζοντας ένα πολύ πιο φτηνό smartphone. Ακόμα και το προπέρσινο μοντέλο κάθε εταιρείας να πάρει κάποιος, μια χαρά ευχαριστημένος θα μείνει.

Ωστόσο, αν κάποιος έρθει και μου πει "έχω 770 ευρώ και μου βαραίνουν το πορτοφόλι και θέλω Android, ποιο από τα δύο", θα του πω να πάρει το LG G4, καθώς κατά τη γνώμη μου είναι λίγο καλύτερο. Βεβαίως, πρώτα θα του βγάλω το λογύδριο "όλα καλά είναι" που σας είπα και στην αρχή, και θα του πω και μερικά πράγματα για τον καταναλωτισμό, τις προτεραιότητες, τη δύσκολη εποχή που ζούμε, και πώς ίσως θα πρέπει να επανεξετάσει τη ζωή του. Συνήθως, βεβαίως, αυτές οι συζητήσεις δεν έχουν καλή κατάληξη.

Βαθμολογίες:
HTC One M9: 6,3

LG G4: 6,7

Περισσότερες κριτικές smartphones: 

Samsung Galaxy S6 & S6 Edge

iPhone 6 Plus

iPhone 6

Samsung Galaxy Note 4

Samsung Galaxy Alpha

Sony Xperia Z3 & Z3 Compact

Λινξ 173: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Η φρικτή ιστορία του Καλίφ Μπρόουντερ

Τον έπιασαν για ληστεία που δεν είχε κάνει. Έμεινε τρία εφιαλτικά χρόνια στη φυλακή, περιμένωντας μια ανούσια δίκη. Το New Yorker του έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα. Τις προάλλες, αυτοκτόνησε.

2. Ένα παλαβό σεμινάριο υποκριτικής με το Μάρλον Μπράντο 

Συνέβη το 2002, το παρακολούθησαν γνωστοί ηθοποιοί όπως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, και ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλο και αλλόκοτο.

During one of the sessions, a troupe of little people and a team of Samoan wrestlers — Brando somehow had wrangled all of them to the warehouse on the same day — did improvisation exercises together on the stage. Another time, Brando plucked a homeless man from a dumpster and brought him in for acting lessons. He had students strip naked in front of the entire class. While a jazz musician played Brando's favorite tunes on a rented piano, Philippe Petit, the French tightrope walker who had crossed the Twin Towers, did stunts on a high-wire. Michael Jackson popped in for a class. Robin Williams attended all 10 days, at one point doing a 30-minute improv rou­tine about haggling with a used-car salesman.

3. Η μυστική ιστορία της ομάδας που σκότωσε τον Μπιν Λάντεν

They have plotted deadly missions from secret bases in the badlands of Somalia. In Afghanistan, they have engaged in combat so intimate that they have emerged soaked in blood that was not their own. On clandestine raids in the dead of the night, their weapons of choice have ranged from customized carbines to primeval tomahawks. Around the world, they have run spying stations disguised as commercial boats, posed as civilian employees of front companies and operated undercover at embassies as male-female pairs, tracking those the United States wants to kill or capture. Those operations are part of the hidden history of the Navy’s SEAL Team 6, one of the nation’s most mythologized, most secretive and least scrutinized military organizations. Once a small group reserved for specialized but rare missions, the unit best known for killing Osama bin Laden has been transformed by more than a decade of combat into a global manhunting machine.

4. Ο άνθρωπος που θέλει να μάθει τις μηχανές να σκέφτονται

Ένα ενδιαφέρον προφίλ του Ντάγκλας Χόφστατερ, συγγραφέα αυτού, που μελετά το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης από την ανάποδη.

“Cognition is recognition,” he likes to say. He describes “seeing as” as the essential cognitive act: you see some lines as “an A,” you see a hunk of wood as “a table,” you see a meeting as “an emperor-has-no-clothes situation” and a friend’s pouting as “sour grapes” and a young man’s style as “hipsterish” and on and on ceaselessly throughout your day. That’s what it means to understand. But how does understanding work? For three decades, Hofstadter and his students have been trying to find out, trying to build “computer models of the fundamental mechanisms of thought.”

5. Ο Ερυθρός Σταυρός συγκέντρωσε $1 δις για την Αϊτή, και μ' αυτό έφτιαξε έξι σπίτια 

Μια έρευνα για τον τρόπο που ο οργανισμός διαχειρίζεται τα χρήματα που συγκεντρώνει, από την ProPublica.

In late 2011, the Red Cross launched a multimillion-dollar project to transform the desperately poor area, which was hit hard by the earthquake that struck Haiti the year before. The main focus of the project — called LAMIKA, an acronym in Creole for “A Better Life in My Neighborhood” — was building hundreds of permanent homes. Today, not one home has been built in Campeche. Many residents live in shacks made of rusty sheet metal, without access to drinkable water, electricity or basic sanitation. When it rains, their homes flood and residents bail out mud and water.

The Red Cross received an outpouring of donations after the quake, nearly half a billion dollars.

The group has publicly celebrated its work. But in fact, the Red Cross has repeatedly failed on the ground in Haiti. Confidential memos, emails from worried top officers, and accounts of a dozen frustrated and disappointed insiders show the charity has broken promises, squandered donations, and made dubious claims of success. The Red Cross says it has provided homes to more than 130,000 people. But the actual number of permanent homes the group has built in all of Haiti: six.

Παρεπιμπτόντως: Κάθε Παρασκευή στέλνω φρέσκα και λαχταριστά λινξ μέσα στο εβδομαδιαίο νιουζλέτερ που μέχρι τούδε λαμβάνουν 2.600 εκλεκτοί αναγνώστες. Μπορείτε να αφήσετε το email σας στο παρακάτω κουτάκι για να το λαμβάνετε κι εσείς, αν θέλετε.

5+1 Μύθοι Από Την Καλύτερη Χώρα Του Κόσμου

Να, εδώ, μια ομιλία που έδωσα το Μάιο του 2015, σε κοινό ηλικίας 19-23. Το θέμα της είναι οι μύθοι που επικρατούν στα μυαλά μας σήμερα, και οι συνέπειές τους. Πιο κάτω, μια καταγραφή της με λόγια και μερικά από τα slides.

"Όταν πήγαινα τρίτη γυμνασίου, πρώτη λυκείου, δε θυμάμαι ακριβώς, μου συνέβη μια μοναδική και κρίσιμη εμπειρία που άλλαξε για πάντα τη ζωή μου. Είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που θυμάμαι από το σχολείο. Αυτο, και οι καταλήψεις του '90. Και μία Μαρία. Τέλος πάντων, ήμασταν στο μάθημα της ιστορίας, και είχαμε φτάσει στο 19ο αιώνα, προς το τέλος, εκεί που έλεγε για το Χαρίλαο Τρικούπη. Το κεφάλαιο κατέληγε σε μία παράγραφο που έλεγε πάνω κάτω τα εξής:

"Και στη συνέχεια ακολούθησε ο πόλεμος του 1897, ένα δυσάρεστο επεισόδιο της Ελληνικής ιστορίας, το οποίο καλύτερα να μη θυμόμαστε".

Κάπως έτσι το έγραφε.

Μια φορά είχα βγει με μία και βαριόταν τόσο πολύ στο ραντεβού που πήρε τηλέφωνο δύο φίλους της και τους κάλεσε να έρθουν επιτόπου στο ραντεβού, εκεί, για να μη βαριέται. Αυτό είναι ένα δυσάρεστο επεισόδιο που καλύτερα να μη θυμόμαστε. Όχι ολόκληρος πόλεμος.

Εκείνη τη μέρα στο μάθημα συνέβη το εξής: Έπαψα να πιστεύω όσα λένε τα βιβλία του σχολείου. Είπα: Αν είναι να περνάνε έτσι ολόκληρο πόλεμο, τι άλλο μας κρύβουν; Τι άλλο δε μας λένε; Και από αυτά που μας λένε, πόσα είναι αλήθεια; Κι αν κοτζάμ βιβλίο ιστορίας συμπεριφέρεται σαν υστερικιά θεία, ποιος άλλος μας λέει ψέματα;

Από ό,τι αποδείχτηκε, όλοι. Όλοι λέμε ψέματα, μεταξύ άλλων και στους εαυτούς μας. Σήμερα πολλά από τα πράγματα που θεωρούμε ως δεδομένα είναι μύθοι. Δεν ισχύουν. Είναι ψέματα. Επίσης, πολλά σημαντικά πράγματα που ισχύουν δεν τα ξέρουμε καθόλου. Δεν τα συζητάμε. Τα αγνοούμε. Οι μύθοι είναι παντού, βεβαίως, δεν είναι μόνο στην ιστορία ή σε θέματα εθνικής ταυτότητας. Για παράδειγμα, το ότι πρέπει να έχεις φάει τρεις ώρες πριν για να βουτήξεις στη θάλασσα. Είναι ένας ευρύτατα διαδεδομένος μύθος. Δεν ισχύει. Αλλά είναι ένας μύθος σχετικά ανώδυνος -δεν πέθανε κανείς επειδή έκανε μπάνιο νηστικός. Υπάρχουν άλλοι μύθοι που έχουν σημαντικότερες συνέπειες, και για μερικούς τέτοιους θα κουβεντιάσουμε σήμερα.

1. Είμαστε ένα σπουδαίο, αρχαίο έθνος που όλο νικάει

Αυτός, ας πούμε. Αφορά εμάς τους Έλληνες. Σε κάποιο βαθμό, οι περισσότεροι το πιστεύουμε. Είναι στοιχείο της κοινής μας ταυτότητας.

Αυτή εδώ είναι η φρεγάτα Ελλάς. Αριστερά όπως κοιτάτε την εικόνα. Ήταν το πρώτο πλοίο που αγοράστηκε από το ελληνικό ναυτικό το 1824 και παραλήφθηκε το 1826. Υπήρξε βεβαίως και ένα σκάνδαλο στην αγορά, το πληρώσαμε διπλά λεφτά, έτσι γίνονταν πάντα τα πράγματα. Αλλά ήταν το πρώτο πλοίο που αγοράσαμε ως χώρα μετά την ανεξαρτησία. Μεγάλη υπόθεση. Και είχε άδικο τέλος. Το 1831, ενώ βρισκόταν στο λιμάνι του Πόρου, πυρπολήθηκε και βυθίστηκε. Ποιος τη βούλιαξε τη φρεγάτα; Αυτός.

Ποιος είναι αυτός; Ο Ανδρέας Μιαούλης.

Σαν περίεργο δεν ακούγεται; Ο Μιαούλης, ήρωας της επανάστασης, να βουλιάξει ελληνικό πλοίο δέκα χρόνια μετά την επανάσταση; Κι όμως. Πολλά επεισόδια της ιστορίας αυτής της χώρας δεν συνέβησαν ακριβώς όπως τα μάθαμε στο σχολείο. Κρυφό σχολειό δεν υπήρξε. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δε σήκωσε κανένα λάβαρο την 25η Μαρτίου. Στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας το 1821 η Ελλάδα έχασε. Τα επόμενα χρόνια οι Έλληνες πολέμαγαν και μεταξύ τους. Οι ναύτες του Ελληνικού στόλου δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε ο Μαυροκορδάτος επειδή δε μίλαγαν τα ελληνικά, μίλαγαν αρβανίτικα. Ο άλλος τη βούλιαξε τη φρεγάτα της χώρας του επειδή ήταν Υδραίος και οι Υδραίοι δε γούσταραν τα μέτρα που έπαιρνε ο Καποδίστριας.

Παρακάτω στην ιστορία, το 1897 οι Έλληνες επιτέθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και έχασαν πανηγυρικά σε 30 μέρες, μας διέλυσαν. Πήραμε δάνεια για να τους αποζημιώσουμε και τα αποπληρώναμε μέχρι τη δεκαετία του ’70. Το 1970.

Και μετά έχουμε κι άλλα: Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπήρχαν Έλληνες στρατιώτες που πολεμούσαν με την πλευρά των συμμάχων, και άλλοι Έλληνες στρατιώτες που πολεμούσαν με την πλευρά των Γερμανών. Γιατί τότε είχαμε εθνικό διχασμό.

Αυτός ο κυριούλης που βλέπετε στην εικόνα με το καπέλο στο χέρι είναι ο Ιωάννης Μεταξάς, που είπε το “Όχι" στους Γερμανούς. Οι άλλοι δίπλα του χαιρετούν φασιστικά επειδή ο Μεταξάς ήταν φασίστας και δικτάτορας.

Εμείς οι Έλληνες αυτοπροσδιοριζόμαστε κυρίως από τα επιτεύγματα των προγόνων μας, τα οποία θεωρούμε λαμπρά. Μόνο που στην πραγματικότητα ήταν λιγότερο λαμπρά από ό,τι τα θεωρούμε. Η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο θολή και αμφιλεγόμενη. Η ίδια η εθνική ταυτότητα του “Έλληνα” είναι σχετικά πρόσφατη ιδέα.

Όλοι αυτοί οι ιστορικοί μύθοι μας έχουν δώσει την εντύπωση ότι είμαστε ένα έθνος μοναδικό, ότι είμαστε εξαιρετικά σπουδαίοι. Εφόσον οι πρόγονοί μας ήταν τόσο φανταστικοί, άρα και εμείς είμαστε φανταστικοί. Κι αυτό είναι εύφορο έδαφος για να φυτρώσουν και διάφοροι άλλοι μύθοι που πιστεύουμε για την Ελλάδα σήμερα, όπως για παράδειγμα

2. Είμαστε μια ισχυρή χώρα

...που δεν είμαστε ακριβώς. Είμαστε το 0,003% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Και μάλιστα, είμαστε και χώρα αρκετά προβληματική.

Από τη γέννηση του ελληνικού κράτους, από το 1824 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα έχει περάσει σχεδόν τα μισά της χρόνια πτωχευμένη. Η χώρα μας έχει πτωχεύσει επισήμως ή έχει κυρήξει στάση πληρωμών το 1827, το 1843, το 1893, το 1932, το 1941 και το 2010.

Είμαστε μια μικρή χώρα, και μια μικρή οικονομία, όχι πάρα πολύ σημαντική.

Άλλος μύθος:

3. Οι ξένοι μας μισούνε και μας ζηλεύουν

Μάλλον το αντίθετο ισχύει. Γιατί στον κόσμο κατά κανόνα οι λαοί δεν ασχολούνται με τους άλλους, μόνο με τον εαυτό τους ασχολούνται, παρ’ όλα αυτά ξένες μεγάλες χώρες έχουν δείξει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα διαχρονικά. Δυσανάλογο του μεγέθους μας. Κι όχι μόνο με ωφελιμιστικά κίνητρα, αλλά και με άλλα. Ακόμα και με ρομαντικά.

Οι ξένοι ήταν αυτοί που μελέτησαν την ελληνική ιστορία. Εξαιτίας τους ξέρουμε τι έγινε στην αρχαία Ελλάδα. Τις ανασκαφές ξένοι τις ξεκίνησαν. Τα αρχαία κείμενα κυρίως ξένοι τα διατήρησαν. Τις περισσότερες φορές που ξένοι μας επιτέθηκαν, ή που τους επιτεθήκαμε, άλλοι ξένοι επενέβησαν για να μας σώσουν. Αν δεν είχε γίνει η ναυμαχία στο Ναβαρίνο πολλοί από εμάς σήμερα θα μιλούσαμε κάποια άλλη γλώσσα.

Οι λόγοι δεν ήταν πάντα ανιδιοτελείς, βέβαια, αλλά η Ελλάδα είχε πάντα μια θέση στην καρδιά και τη σκέψη των ξένων, ανώτερη από τη θέση που είχε η Βουλγαρία, ας πούμε, που δεν ήξεραν τι είναι. Και μας ήθελαν μαζί τους, και μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η ίδια η ιδέα της Ελλάδας ως ανεξάρτητου κράτους, ήταν μια ιδέα που ξεκίνησε από ξένες πρωτεύουσες.

Άλλος μύθος:

4. Είμαστε ένας χαρούμενος, φιλόξενος λαός

Αυτός είναι πολύ περίεργος μύθος, μου προκαλεί έκπληξη το πώς επιβιώνει, καθώς είναι πάρα πολύ εύκολο να καταρριφθεί. Απλά βγείτε έξω. Δείτε πώς οδηγούμε, πώς παρκάρουμε, πώς συμπεριφερόμαστε στους κοινόχρηστους χώρους και στις πόλεις μας. Πώς συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας. Είναι μύθος το ότι εμείς είμαστε χαρούμενοι, έξω καρδιά, κι οι βόρειοι λαοί ας πούμε είναι καταθλιπτικοί και δυστυχισμένοι. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι οι πιο φτωχοί Δανοί είναι πιο ευτυχισμένοι από τους πιο πλούσιους Έλληνες.

Σκεφτείτε και το άλλο: Υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται κοινωνικό κεφάλαιο: Είναι ουσιαστικά μια μονάδα μέτρησης της εμπιστοσύνης του πολίτη προς την κοινωνία και τους θεσμούς της. Σε όλους τους δείκτες που μετράνε το κοινωνικό κεφάλαιο, όπως για παράδειγμα στα ποσοστά αιμοδοσίας ή στις συμμετοχές σε εθελοντικές οργανώσεις, είμαστε στις τελευταίες θέσεις ανάμεσα στις χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης. 

Λίγο πολύ αυτοί οι μύθοι που τους περνάμε εδώ συνοπτικά συμπυκνώνονται στην εξής πεποίθηση:

5. Είμαστε η καλύτερη χώρα του κόσμου

Αυτός είναι ο Φίλιππος Πετσάλνικος. Το 2010 ήταν πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, και ως τέτοιος, δήλωσε, για τους Γερμανούς:

Εμείς τα τελευταία σαράντα χρόνια πήραμε δύο Νομπέλ Λογοτεχνίας. Αυτοί, μια χώρα 85 εκατομμυρίων, τι έχουν να επιδείξουν;

Ας το συζητήσουμε λίγο αυτό. Είναι μια ερώτηση. Τι έχουν να επιδείξουν;

Τρία νόμπελ λογοτεχνίας. Αυτό έχουν να επιδείξουν.

Επίσης, να πούμε και το άλλο. Η Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια δεν έχει πάρει δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας, έχει πάρει ένα, του Οδυσσέα Ελύτη. Ο Σεφέρης το πήρε το 1963.

Να πούμε και το άλλο: Έστω ότι θεωρούμε ότι τα βραβεία Νόμπελ είναι καλή μονάδα μέτρησης για μια χώρα. Η Ελλάδα σε όλα τα χρόνια που υπάρχουν βραβεία Νόμπελ από όλες τις κατηγορίες, έχει πάρει δύο -αυτά τα δύο. Η Γερμανία έχει πάρει 102. Κι από άλλες, μικρότερες χώρες; Η Ουγγαρία έχει πάρει 12. Η Ιρλανδία 10. Το Ισραήλ 12. Η Πορτογαλία 4. Η Σουηδία 30.

Πάρα πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι παγκοσμίως είμαστε κάτι το σπουδαίο. Η Ελλάδα είναι σπουδαία και φανταστική, καλύτερη από όλες τις άλλες χώρες στους περισσότερους τομείς, ή καλύτερη από τις περισσότερες. Τα βραβεία Νόμπελ βεβαίως δεν ειναι ο καλύτερος τρόπος να μετράει κανείς αν μια χώρα είναι καλή ή κακή. Υπάρχουν ένα σωρό τρόποι και δείκτες που κατατάσσουν τις χώρες ανάλογα με μετρήσιμα κριτήρια.

Υπάρχει ας πούμε ένας δείκτης που μετρά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, και από 144 χώρες που μετρήθηκαν η Ελλάδα βρίσκεται στην 81η θέση. Είμαστε η 81η πιο ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο. Πολύ πιο χαμηλά από χώρες όπως οι Φιλιππίνες, το Περού και το Μαρόκο.

Στο δείκτη καινοτομίας είμαστε νούμερο 50. Πιο χαμηλά από τη Σαουδική Αραβία, τη Βουλγαρία και τα Μπαρμπάντος.

Στο δείκτη κοινωνικής προόδου είμαστε στο νούμερο 34, χαμηλότερα από τη Λετονία, την Κόστα Ρίκα και την Πολωνία.

Στην ελευθερία του Τύπου είμαστε στο νούμερο 99, πιο κάτω από το Μπουτάν, το Κιργιζιστάν και τη Ζάμπια.

Στο δείκτη διαφθοράς είμαστε στο νούμερο 69, πιο κάτω από τη Γκάνα, τη Μαλαισία και το Ομάν.

Στο δείκτη ευημερίας είμαστε νούμερο 59, κάτω από χώρες όπως το Καζαχστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Βιετνάμ.

Στην ισότητα των δύο φύλων είμαστε στο νούμερο 91, κάτω από χώρες όπως η Ναμίμπια, η Ζιμπάμπουε και η Σρι Λάνκα.

Δύο πράγματα υπάρχουν στα οποία η Ελλάδα είναι η πρώτη στον κόσμο: Στην κατανάλωση ελαιόλαδου και στην κατανάλωση καπνού. Από όλες τις άλλες τις απόψεις, με βάση ολες τις υπάρχουσες μετρήσεις, είμαστε μια μέτρια χώρα. Δεν είμαστε η καλύτερη χώρα του κόσμου. Δεν είμαστε καν ανάμεσα στις καλύτερες.

Αλλά από την άλλη πλευρά, υπάρχει κι άλλος ένας μύθος. 

6. Είμαστε η χειρότερη χώρα του κόσμου

Ετούτη την τελευταία περίοδο, που η χώρα μας και οι κοινωνία μας έχουν χρεωκοπήσει, υπάρχουνε διάφοροι γκρινιάρηδες, καλή ώρα, που όλα τα παραπάνω τα τονίζουνε πάρα πολύ. Όλο αυτό, το ότι είμαστε μια χώρα γεμάτη με λαμόγια που μισιούνται μεταξύ τους, ότι είμαστε οι χειρότεροι, ότι καλά πάθαμε και πτωχεύσαμε, ότι μας αξίζει να πάθουμε και άλλα πολλά. Αυτό το αυτομαστίγωμα είναι αρκετά έντονο τα τελευταία χρόνια.

Και είναι εξίσου άστοχο.

Θυμάστε εκείνο τον αχταρμά με τους δείκτες που δείχναν πόσο μακριά είμαστε από την κορυφή, από τις καλύτερες χώρες του κόσμου; Είχανε και μια άλλη πλευρά: Υπάρχουν και χειρότερες χώρες του κόσμου από εμάς. Πάρα πολλές. Δεν είμαστε οι χειρότεροι από όλους. Ναι, ας πούμε έχουμε πολλούς απατεώνες και λαμόγια που κλέβουν το κράτος. Η παρακοικονομία στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι είναι κοντά στο 28%. Είμαστε πιο διεφθαρμένοι από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά όχι πάρα πολύ. Ο μέσος όρος της παραοικονομίας στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι μηδέν. Είναι 19%. Δεν είμαστε πάρα πολύ χειρότεροι. Σε άλλα πράγματα είμαστε αρκετά πάνω από το μέσο όρο. Ακόμα και σήμερα, με όλα τα οικονομικά μας προβλήματα, είμαστε μέσα στις 40 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Δεν είμαστε τελευταίοι σχεδόν σε τίποτε. Ίσα ίσα, έχουμε κάποια επιτεύγματα.

Αυτή είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία στο μεγαλύτερο μέγεθος που έφτασε, στα τέλη του 17ου αιώνα. Αν δει κανείς ποιες σύγχρονες χώρες προήλθαν από εκεί, φτάνει εύκολα στο συμπέρασμα ότι εμείς είμαστε πιθανότατα η καλύτερη. Τα πήγαμε σχετικά καλύτερα από όλες. Είχαμε την περισσότερη ειρήνη, την περισσότερη δημοκρατία, από τις περισσότερες καταλήξαμε να είμαστε και η πιο πλούσια.

Από όλες τις χώρες της βαλκανικής χερσονήσου ήμασταν η μόνη που γλίτωσε από τον κομμουνισμό και δεν πέρασε το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα σε ακραία φτώχια και ανελευθερία, όπως εκείνες. Δεν τα κάναμε όλα λάθος.

Πήραμε και δύο Nόμπελ.

Όσο σημαντικό είναι να ξέρουμε ότι πολλά από τα πράγματα που μαθαίνουμε στο σχολείο ή πολλά απο όσα πιστεύουμε για τη χώρα μας και την ιστορία της είναι μύθοι, άλλο τόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε ότι μερικά πράγματα δεν είναι ψέματα. Δεν είναι όλα μύθοι. Ο τελικός στόχος, και είναι δύσκολος στόχος, είναι να βρίσκουμε πού είναι η αλήθεια.

Γιατί είναι σημαντικό να βρίσκουμε την αλήθεια;

Ε είναι λίγο αυτονόητο.

Η αυτογνωσία είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Κάθε μέρα καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις και για τον εαυτό μας και για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Είναι απαραίτητο να ξέρουμε ποιος είναι αυτός ο εαυτός για να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις. Αν νομίζουμε ότι είμαστε μια χώρα πανίσχυρη, αυτάρκης, περικυκλωμένη από εχθρούς παντού, προφανώς θα αποφασίσουμε με βάση αυτά τα δεδομένα. Αν όμως στην πραγματικότητα είμαστε μια μέτρια, ευάλωτη χώρα, με μεγάλα επιτεύγματα αλλά και χτυπητές αδυναμίες, τότε οι αποφάσεις μας θα είναι λανθασμένες. Θα πρέπει να αποφασίσουμε αλλιώς. 

Ή, για να σας το θέσω ως εξής: Αυτός είναι ο Αγησίλαος

Έστω οτι ο Αγησίλαος αγαπάει τη Ρωξάνη. Καλό και ευχάριστο, είναι ωραίο πράγμα ο έρωτας. Τι γίνεται όμως αν αυτή είναι η Ρωξάνη.

Ο Αγησίλαος θα πρέπει να κάτσει να σκεφτεί μερικά πράγματα πάρα πολύ σοβάρα. Το ίδιο κι εμείς".

Μερικά βιβλία για διάβασμα: 

“Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας: Η διαμόρφωση του νεοελληνικού κράτους, 18ος-21ος αιώνας” - Κώστας Κωστής - Εκδόσεις Πόλις

“Η Ευγενής Μας Τύφλωσις: Εξωτερική πολιτική και "εθνικά θέματα" από την ήττα του 1897 έως τη μικρασιατική καταστροφή” — Γιάννης Γιαννουλόπουλος - Βιβλιόραμα

“Modern Greece: What Everyone Needs To Know” - Stathis Kalyvas - Oxford University Press

Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας - Νίκος Δήμου - Opera

Ακόμα: Άλλη μία ομιλία, από το 2010, για το μέλλον της δημοσιογραφίας

Samsung Galaxy S6 & S6 Edge - Το Review

Αυτά εδώ τα κείμενα δεν είναι μεμονωμένα. Αυτό έχω συμπεράνει πλέον. Η κάθε κριτική που γράφω για κάθε φορητό γκάτζετ που δοκιμάζω τα τελευταία χρόνια δεν είναι αυτοτελής. Είναι μέρος μιας συνεχόμενης αφήγησης που περιγράφει την εξέλιξη της προσωπικής τεχνολογίας μέσα από στιγμιότυπα. Επεισόδια. Κάθε αντικείμενο που πέφτει στα χέρια μου είναι ένα επεισόδιο, και επεισόδιο όχι αυτοτελές. Η ιστορία ξεκίνησε περίπου πέντε χρόνια πριν, όταν άρχισα να γράφω τέτοια, και μετά από περίπου 50 επεισόδια (τόσα μαραφέτια δοκίμασα τα τελευταία χρόνια), έφτασε σήμερα εδώ.

Αυτά είναι δύο καινούρια κινητά τηλέφωνα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τη Samsung και μου τα έστειλε η COSMOTE για να τα δοκιμάσω. Είναι το Galaxy S6 και το S6 Edge. Είναι πρακτικά ένα τηλέφωνο, το ίδιο, απλά με δύο διαφορετικά σχήματα. Θα τα κουβεντιάσουμε αυτά παρακάτω. Αλλά αυτό που θέλω να σας πω πρώτα, είναι το πού βρισκόμαστε, το πού έχει φτάσει αυτή η Ιστορία των Γκάτζετς. Έχει φτάσει σε μια ενδιαφέρουσα καμπή.

Πριν από δεκαεφτά χρόνια άνθρωποι άρχισαν να βάζουν στις τσέπες τους αντικείμενα τα οποία τους επέτρεπαν να παίρνουν τηλέφωνο άλλους ανθρώπους από οπουδήποτε, χωρίς να βάζουν τίποτε σε πρίζα στον τοίχο. Αργότερα, αντίστοιχα αντικείμενα άρχισαν να τους επιτρέπουν να στέλνουν και γραπτά μηνύματα ο ένας στον άλλο. Λίγα χρόνια μετά, οι συσκευές άρχισαν να μπορούν να στέλνουν και να λαμβάνουν emails και να μπαίνουν στο ίντερνετ. Μετά μεγάλωσαν σε μέγεθος, και απέκτησαν έγχρωμες οθόνες αφής, οι οποίες επέτρεπαν στους χρήστες να χρησιμοποιούν το ίντερνετ πολύ πιο εύκολα. Μετά η ταχύτητα του ίντερνετ στα κινητά αυξήθηκε, το κόστος της πρόσβασης έπεφτε, και δημιουργήθηκαν ολόκληρες αγορές παραγωγής εργαλείων γι' αυτές τις συσκευές, που πια ήταν λίγο-πολύ ολόκληροι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και ταυτόχρονα φωτογραφικές μηχανές.

Σ' αυτό το σημείο φτάσαμε περίπου το 2008. Μέσα σε 10 χρόνια από την ευρεία κυκλοφορία των πρώτων κινητών, είχαμε φτάσει στο iPhone και στα Android. Και μετά, τα επόμενα επτά χρόνια, τι έγινε;

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, όχι πάρα πολλά πράγματα.

Τα τελευταία χρόνια στην αγορά των smartphones συμβαίνει το εξής: Κυκλοφορούν κάθε χρόνο νέα, λίγο καλύτερα μοντέλα από της περυσινής χρονιάς, που κάνουν λίγο-πολύ αυτά που έκαναν τα προηγούμενα, αλλά λίγο πιο γρήγορα. Με λίγο καλύτερο UI. Με λίγο καλύτερη κάμερα. Με λίγο μεγαλύτερη οθόνη. Οι αλλαγές πλέον είναι μικρές και σταδιακές. Δείτε την αλληλουχία όπως περιγράφεται στα επεισόδια που έχω γράψει για 26 από τα κινητά τηλέφωνα που έχω δοκιμάσει τα τελευταία χρόνια. Βρισκόμαστε πια σε μια περίοδο σχετικής στασιμότητας, κατά την οποία βελτιώνονται οι λεπτομέρειες, και δεν εισάγονται νέες, ρηξικέλευθες και επαναστατικές καινοτομίες.

Η κατάσταση της αγοράς, δε, έχει ως εξής: 1) Κυκλοφορούν πλέον ωραιότατα και φτηνότατα Android smartphones τα οποία κοστίζουν από 150 μέχρι 300 ευρώ και κάνουν τη δουλειά τους αξιοπρεπέστατα. Κάποια από αυτά, κυρίως από Κινέζικες εταιρείες, είναι εφάμιλλα των καινούριων "ναυαρχίδων". 2) Παράλληλα, οι τιμές περυσινών και προπέρσινων ακριβών μοντέλων κατακρημνίζονται, με αποτέλεσμα να μπορεί να βρει κανείς κορυφαίο smartphone του 2014 με 300 ευρώ, ή και λιγότερο. Το οποίο επίσης κάνει τη δουλειά του αξιοπρεπέστατα. 3) Και βέβαια, κάθε χρόνο οι μεγάλες και διάσημες εταιρείες, που είναι λίγες, κυκλοφορούν νέα κορυφαία smartphones, τις ναυαρχίδες τους, οι οποίες κοστίζουν πολλές εκατοντάδες ευρώ.

Έτσι έχει η κατάσταση.

Σήμερα θα μιλήσουμε για τις ναυαρχίδες μιας από τις μεγάλες και διάσημες εταιρείες, της Samsung. Θα είναι ένα ενδιαφέρον επεισόδιο.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε, φυσικά, είναι το ότι εδώ έχουμε δύο τηλέφωνα και όχι ένα. Η Samsung έκανε κάτι ενδιαφέρον: Κυκλοφόρησε το καινούριο της Galaxy, και επίσης κυκλοφόρησε και μια άλλη εκδοχή του, που έχει ένα αλλόκοτο χαρακτηριστικό: Μια οθόνη που καμπυλώνει μαζί με το γυαλί της στα πλαϊνά της οθόνης. Θα κουβεντιάσουμε πρώτα για τα βασικά, το αν ετούτα είναι καλά κινητά τηλέφωνα, αν δουλεύουνε καλά, αν βγάζουνε καλές φωτογραφίες και κάνουνε καλό ίντερνετ, και μετά θα πούμε λίγα για το θέμα του Galaxy S6 Edge και του αλλόκοτου σχήματός του. Α, και βεβαίως θα σας πω ποιο από τα δύο να διαλέξετε, αν έχετε αποφασίσει ότι θέλετε ένα από τα δύο.

1. Λίγα λόγια για την ουσία

Τα Samsung Galaxy είναι smartphones πολύ δημοφιλή και από το S3 κι έπειτα τα έχω δοκιμάσει όλα. Το αγαπημένο μου ήταν το S4: Είχε το ιδανικό μέγεθος για κινητό τηλέφωνο κατά τη γνώμη μου, και δούλευε πάρα πολύ καλά για πάρα πολύ καιρό (παρ' όλο που δεν του φέρθηκα καλά). Ήταν ένα τίμιο smartphone. Τα προβλήματα με τα Galaxy S ήταν ανέκαθεν κυρίως δύο: Ήταν πλαστικά και κάπως φτηνιάρικα στην υφή, και ήταν και γεμάτα με το κακάσχημο software της Samsung που κατέπνιγε το Android σε απειράριθμα χρωματάκια και χαριτωμενιές άχρηστες. Το δεύτερο πρόβλημα γενιά τη γενιά λυνόταν, καθώς η Samsung σιγά σιγά εξανθρώπιζε/εξαφάνιζε το επάρατο TouchWiz. Το πρώτο πρόβλημα λύθηκε τώρα.

Και τα δύο S6 είναι όμορφα, σύγχρονα κινητά, ευχάριστα στην αφή και με ιδανικό μέγεθος. Ασφαλώς, το σκέτο S6 είναι σαν το παιδί που έκαναν το iPhone 6 με το iPhone 4 μετά από μια νύχτα ανώμαλου αιμομικτικού πάθους. Το γυαλί μπρος-πίσω και η περιφέρεια από γκρίζο μέταλλο είναι λιγάκι copy/paste. Είναι σα να είπαν, οι της Samsung, αμάν πια, δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε άλλο διαφοροποιώντας τα κινητά μας για να μη μας πουν ότι αντιγράφουμε, θα αντιγράψουμε κι ας πει ο ντουνιάς ό,τι θέλει.

Ως μέλος του ντουνιά, ομολογώ ότι δεν με νοιάζει. Ας αντέγραψαν. Το Galaxy S6 είναι ένα ωραιότατο κινητό. Και, ούτως ή άλλως, όλα τα κινητά ίδια είναι, πια, μια οθόνη με λίγα υλικά γύρω γύρω, πόσο διαφορετικά να τα κάνεις. Το  S6 Edge, βέβαια, είναι άλλη περίπτωση, την οποία θα κουβεντιάσουμε πιο αναλυτικά παρακάτω.

Το S6, στο οποίο αναφερόμαστε πιο πολύ εδώ, καθώς είναι το "νορμάλ" κινητό της φουρνιάς, έχει μια μεγάλη οθόνη 5,1 ιντσών, η οποία έχει τη θεαματική ανάλυση 2560x1440. Είναι καταπληκτική, από τις καλύτερες που έχουνε δει τα μάτια μου, λαμπερή, με εξαιρετική απεικόνιση των χρωμάτων. Είμαι έξαλλος που τη χρησιμοποίησε η Samsung, βεβαίως, καθώς τόσα εκατομμύρια πίξελ τρώνε μπαταρία, κι αυτό είναι ένα πράγμα πολύ σημαντικότερο. Αλλά τέλος πάντων.

Το S6 έχει το Android 5.0, το επονομαζόμενο Lollipop, το οποίο και έχει μπασταρδέψει λιγότερο από ό,τι συνηθίζει. Βεβαίως, δεν είναι σκέτο και γυμνό -τα εικονίδια και τα μενού είναι όλα της Samsung, και κατά συνέπεια πιο άσχημα, αλλά πλέον δεν είναι πολύ κραυγαλέα ή αποκρουστικά. Το σίγουρο είναι πως τα πάντα δουλεύουν γρήγορα, τα apps ανοίγουν ακαριαία, όλα τα συνήθη που κάνουν τα καλά smartphones το 2015.

Κάτι που το S6 κάνει καλύτερα από τα περισσότερα καλά smartphones: Οι φωτογραφίες. Η κάμερα τραβάει φωτογραφίες 16 megapixels, και είναι πάρα πολύ καλές. Σε αρκετές περιπτώσεις είναι καλύτερες από τις φωτογραφίες που τραβάει το iPhone 6, ας πούμε, κι αυτό είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε κανένα από τα smartphones που έχω δοκιμάσει. Τα επιπλέον megapixel, δε, μπορεί να μην κάνουν τις φωτογραφίες καλύτερες, αλλά βοηθάνε σε φωτογραφίες που θέλετε να κροπάρετε.

Αλήθεια, πώς μεταφράζεται το "crop" στα ελληνικά;

Αυτό που το S6 κάνει χειρότερα από διάφορα smartphones είναι το να μένει ζωντανό: Η μπαταρία του με το ζόρι φτουράει μια μέρα, πράγμα για το οποίο ασφαλώς ευθύνεται η οθόνη. Παρατήρησα βεβαίως ότι φορτίζει ασυνήθιστα γρήγορα, αλλά εντάξει, σ' αυτό το επεισόδιο της εξέλιξης έχουμε όλοι ωριμάσει λιγάκι και έχουμε καταλάβει τι είναι το σημαντικό, και το σημαντικό δεν είναι να φορτίζει γρήγορα ή να έχει πολλά πίξελ στην οθόνη, αλλά να κρατάει, το ρημάδι, λίγο παραπάνω. Η μπαταρία του S6 έχω την εντύπωση ότι κρατάει λιγότερο από ότι κράταγε η μπαταρία του S5. Κι αυτό δεν είναι το μόνο πισωγύρισμα.

Για να είναι έτσι όμορφα και συμπαγή και μοντέρνα, με τα γυαλιά και τα μέταλλά τους, τα νέα Galaxy S δεν έχουν αποσπώμενο πίσω μέρος, ούτε και παίρνουν κάρτες μνήμης. Κι αυτό είναι κρίμα. Γιατί μπορεί οι προηγούμενες γενιές να ήταν κακάσχημες πλαστικούρες, αλλά είχαν τουλάχιστο αυτή τη δικαιολογία. Μπορούσες να τους ξεκολλήσεις την πλάτη και να βάλεις μέσα μια άλλη μπαταρία, ή μια καρτούλα SD 64 GB που να χωράει ό,τι έχεις. Τώρα πια δεν μπορείς. Τουλάχιστον η εξωτερική μνήμη ξεκινά από τα 32 GB, που είναι και το απολύτως μίνιμουμ για όποιον χρησιμοποιεί smartphone σήμερα (και δη με κάμερα που τραβά φωτογραφίες 16 megapixel), κι αυτό είναι κάτι.

Είπαμε λοιπόν για το software, είπαμε για την οθόνη, την κάμερα και τη μπαταρία. Αυτά είναι τα βασικά. Τι μένει; Ε, ας μιλήσουμε για το Edge.

2. Οι καμπύλες και οι αιχμές

Το Samsung Galaxy S6 Edge έχει, όπως είπαμε, αυτό το πολύ ασυνήθιστο σχήμα, με το γυαλί να κάνει έντονη καμπύλη στα πλάγια, δεξιά κι αριστερά όπως κρατάς το κινητό. Είναι θεαματικό πράγμα να το κοιτάς αυτό, πολύ ιδιαίτερο, και έχει και ένα άλλο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό: Εκτός από το γυαλί, καμπυλώνει και η οθόνη από κάτω. Όχι πάρα πολύ, λίγο. Αλλά η καμπύλη υπάρχει, είναι οφθαλμοφανής, και είναι ένα χαρακτηριστικό που σου δημιουργεί μια ταραχή όταν το κοιτάς, σαν να μην ξέρεις απολύτως σίγουρα αν βλέπεις κάτι το ιδιοφυές ή κάτι το απλά φαντασμαγορικό.

Τόσα χρόνια η Samsung έφτιαχνε βαρετά πλαστικά τηλέφωνα, και τώρα ξαφνικά πήγε κι έφτιαξε κάτι που στ' αλήθεια δε μοιάζει με τίποτε άλλο. Οπότε μπορεί να πει κανείς ότι δικαιολογείται και η αντιγραφή που αναφέραμε παραπάνω. Σου λέει, εγκαταλείπουμε την προσπάθεια και αντιγράφουμε, αλλά θα φτιάξουμε κι άλλο ένα που δεν θα μοιάζει με κανένα.

Galaxy S6 Edge είναι ένα αντικείμενο πάρα πολύ όμορφο και ιδιαίτερο και μου αρέσει πολύ να το κοιτάζω. Την πρώτη φορά που το είδα, σκέφτηκα το εξής:

Ωραίο το νέο Samsung Galaxy S6, η απορία μου είναι η εξής, γιατί έφτιαξαν δύο; Γιατί όχι μόνο το Edge; pic.twitter.com/fnHjyQzYAn

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) March 23, 2015

Ήταν μια σκέψη που μου φάνηκε λογική: Τα δύο κινητά είναι ουσιαστικά τα ίδια, και το ένα είναι βαρετό και ολόιδιο με όλα τα υπόλοιπα που κυκλοφορούν, ενώ το άλλο δεν είναι. Έχει κάτι. Είναι αλλιώτικο. Γιατί δεν έφτιαξαν μόνο το αλλιώτικο, να ξεχωρίσουν και να σαρώσουν; Μου φάνηκε προφανές.

Έκτοτε έχω αλλάξει γνώμη.

Αφ' ενός επειδή το "αλλιώτικο" είναι επίσης και "αλλόκοτο", και αφ' ετέρου επειδή τα δυο τους δεν έχουνε την ίδια τιμή.

Αλλά ας τα πούμε ένα ένα.

Το ότι το Edge έχει αυτές τις λείες καμπυλωτές άκρες σημαίνει ότι το μεταλλικό πλαϊνό του κινητού έχει συρρικνωθεί στο μέγεθος μιας κοφτερής γραμμής που σου κόβει λιγάκι το χέρι όταν το κρατάς και σου δίνει την εντύπωση πως αν το τρόχιζες λιγάκι θα μπορούσε ενδεχομένως να κόβει και τίποτα κρεμμυδάκια, ή να τρίβει το τυρί. Παράλληλα, η καμπύλη που κάνει η οθόνη κάνει το σουλούπι του πιο αλλόκοτο αλλά δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα το λειτουργικό και το ουσιαστικό. Σύμφωνοι, μπορεί να ανάβει το φωτάκι και να το βλέπεις να λάμπει στο πλάι όταν έχεις το κινητό μπρούμυτα, ή να τραβήξεις από το πλάι ένα μενού με κεφαλάκια contacts για να παίρνεις τηλέφωνα, αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι αληθινά χρήσιμο. Η καμπυλότητα προσφέρει μόνο το εφέ, και σε κάποιες περιπτώσεις το εφέ είναι και λίγο αρνητικό, όπως για παράδειγμα όταν παρακολουθείς βιντεάκια και στις ακρούλες η εικόνα στρίβει λιγάκι. Δεν είναι σοβαρό πρόβλημα, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι και πλεονέκτημα.

Το περίεργο σχήμα που προκύπτει από το design του κινητού, δε, δημιουργεί και δύο θεματάκια: Πρώτον, είναι λιγότερο άνετο στο χέρι (είπαμε, κοφτερό) και, δεύτερον και κυριότερον, είναι πιο εκτεθειμένο σε πεσίματα και τριβές. Το είχα αναφέρει αυτό και στο review του iPhone 6, το οποίο έχει μιαν ανεπαίσθητη καμπύλωση στην ακρούλα του γυαλιού, εκεί που πάει και κολλάει στο αλουμίνιο. Αυτή η καμπύλη είναι ευάλωτη, αυξάνει την επιφάνεια του κινητού που κινδυνεύει να κοπανήσει πρώτη το πεζοδρόμιο όταν σου πέσει (γιατί αργά ή γρήγορα θα σου πέσει). Κι εδώ, στο Edge, η ευάλωτη καμπύλη δεν είναι ανεπαίσθητη, είναι καραμπινάτη, κραυγαλέα. Είναι που είναι αλλόκοτο σχήμα για να φορέσει θήκη (και, πραγματικά, τι σόι άνθρωπος θα πάρει τo Edge για να του φορέσει θήκη, ποιο το νόημα), με τόσο γυαλί μοιάζει εξαιρετικά ευπαθές σε χτυπήματα και γρατζουνιές.

Ομολογώ ότι ήθελα να το δοκιμάσω αυτό το πράγμα, γι' αυτό έριχνα χύμα στην τσάντα κάθε μέρα το Edge για δύο εβδομάδες (συγγνώμη, COSMOTE), περιμένοντας να δω τις γρατζουνιές να εμφανίζονται στη ράχη της γυάλινης καμπύλης, μα του κάκου. Ακόμα και σήμερα δεν βλέπω εμφανείς ατέλειες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα τις πάθει στο μέλλον. Αλλά ενδέχεται να είναι πιο ανθεκτικό από ό,τι φαίνεται. Που δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου.

3. Συμπέρασμα;

Ξεκινώντας ανάποδα, θα σας εξηγήσω γιατί η γνώμη μου για το Edge ήταν λανθασμένη, και μετά θα μιλήσουμε για την κατάσταση της αγοράς των κινητών σήμερα.

Η γνώμη μου, το λοιπόν, ήταν λανθασμένη επειδή από τα δύο κινητά το Galaxy S6 είναι το μόνο που έχει πραγματικά νόημα. Το Edge είναι πολύ αλλόκοτο και περίεργο, καίτοι πάρα πολύ πιο όμορφο. Και, βεβαίως, είναι πολύ πολύ πιο ακριβό. Σύμφωνα με τις επίσημες τιμές, το S6 κοστίζει €770 στην ελληνική αγορά, ενώ το Edge €900. Ναι. €900. Είναι ολόιδια τα δυο τους, η μόνη τους διαφορά είναι η καμπυλωτή οθόνη (και το Edge έχει λιγάκι μεγαλύτερη μπαταρία). Και το καμπυλωτό εκ των δύο χρεώνει τις καμπύλες του 130 ευρώ περισσότερο.

Δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης.

Εκεί που χωράει συζήτηση είναι το αν και το σκέτο S6 στα €770 ευρώ είναι άξιο λόγου ως επιλογή το 2015. Στην εισαγωγή εξηγήσαμε πώς είναι δομημένη η αγορά των κινητών σήμερα, με τις τρεις κατηγορίες, κάντε ένα σκρολ στην κορυφή για να το θυμηθείτε αν το ξεχάσετε. Ε, μπορεί να πει κανείς ότι σήμερα έχει νόημα να δώσει κάποιος τα τρία τέταρτα του χιλιάρικου για να αγοράσει κινητό μόνο αν θέλει σώνει και καλά iPhone (δεν υπάρχουν φτηνά iPhones). Αυτή τη στιγμή στην αγορά υπάρχουν ένα σωρό Android κινητά που κάνουν λίγο-πολύ τα ίδια πράγματα που κάνει και το S6 και κοστίζουν εκατοντάδες ευρώ λιγότερα. Ακόμα και η ίδια η Samsung έχει κάμποσα. Οπότε γιατί να πάρει κανείς το Galaxy S6; Είναι πάρα πολύ καλό smartphone, είναι καταπληκτικό, και έχει πολύ καλή κάμερα. Μόνο στη μπαταρία πάσχει λίγο. Αλλά €770;  Πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη τόσο πανάκριβα smartphone-ναυαρχίδες μόνο και μόνο επειδή η Apple κρατάει τις τιμές των δικών της τόσο ψηλά (για να βγάζει +40% κέρδος από το καθένα) και άρα δίνει στην αγορά και τους καταναλωτές το μήνυμα πως, ναι, το 2015 έχει νόημα να πληρώνεις για ένα κινητό τηλέφωνο όσα λεφτά δίνεις για δύο λάπτοπ.

Κατά συνέπεια, δύσκολα μπορώ να συστήσω σε κάποιον να αγοράσει το ολοκαίνουριο Samsung Galaxy S6 σήμερα, και ακόμα πιο δύσκολα το πανέμορφο και καμπυλωτό Samsung Galaxy S6 Edge. Σήμερα. Γιατί σε μερικούς μήνες θα βγουν καινούρια, λίγο καλύτερα, και οι τιμές αυτών θα πέσουν.

Πόσο να κάνει άραγε ένα καινούριο S4 σήμερα; Αυτό πάρτε.

Βαθμολογίες:
Samsung Galaxy S6: 6.7
Samsung Galaxy S6 Edge: 6.1

Περισσότερες κριτικές κινητών

iPhone 6 Plus

iPhone 6

Samsung Galaxy Note 4

Samsung Galaxy Alpha

Sony Xperia Z3 & Z3 Compact

LG G3

HTC One (M8)

Samsung Galaxy S5