Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 14

To Podemos, Οι Ξένοι Και Το Grexit: Πράγματα Που Μου Είπαν Δημοσιογράφοι

Για το 10ο επεισόδιο του #Facepalm, το προεκλογικό, μίλησα με τρεις ξένους δημοσιογράφους που έχουν έρθει στην Αθήνα για να καλύψουν τις εκλογές. Να το επεισόδιο:

#Facepalm - Episode 10 - Εκλογές! by Tgeorgakopoulos on Mixcloud

Τις τελευταίες ημέρες δεν ξέρω αν έχετε περπατήσει στο κέντρο της Αθήνας, είναι σα να είναι καλοκαίρι, οι δρόμοι είναι γεμάτοι με ξένους. Θα σας πω εγώ τι είναι: Δημοσιογράφοι. Η Αθήνα είναι τίγκα στους ξένους δημοσιογράφους που έχουν έρθει να καλύψουν τις εκλογές μας, και πρόλαβα να μιλήσω σε τρεις από αυτούς. Αφού τους είπα αυτά που ήθελαν να μάθουν, τους έκανα κι εγώ μερικές ερωτήσεις. Δύο από αυτούς, μάλιστα, έχουν και σχέση με την Ελλάδα. Ο ένας είναι διευθυντής στην Ιnnovation Media, την εταιρεία συμβούλων που έστησε μεταξύ άλλων και τον Ελεύθερο Τύπο της Γιάννας Αγγελοπούλου τα παλιά καλά χρόνια. Λέγεται Χουαν Αντόνιο Χινέρ, και ήρθε να καλύψει τις εκλογές για λογαριασμό της El Mundo. Πάνω στην κουβέντα έκανε δύο πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης γενικότερα.

“Χρειάζεται μια νέα πολιτική τάξη, μια νέα γενιά", μου είπε. "Εξεπλάγην όταν διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ γέροι. Είναι πολιτικοί πολλά χρόνια. Φαίνεται ότι και πολλοί ψηφοφόροι προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Δεν νομίζω ότι είτε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε οι Podemos στην Ισπανία είναι λύσεις. Αλλά χρειαζόμαστε ηγεσία σε όλες αυτές τις χώρες, και δεν τη βλέπω. Δεν είναι εποχές με Τσόρτσιλ, Αντενάουερ και ΝτεΓκολ. Έχουμε μια πολύ φτωχή πολιτική τάξη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ποια είναι η προσωπικότητα που ενώνει; Ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Κάμερον, ούτε ο Ολάντ, ούτε ο Ραχόι, ούτε υποθέτω οι ηγέτες από την Ελλάδα. Αν δεν εμφανιστεί μια νέα πολιτική τάξη στην Ευρώπη, η κρίση θα μείνει μαζί μας για πάρα πολλά χρόνια”.

Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και είναι κάτι που δεν έχει τονιστεί αρκετά, νομίζω. Το μόνο νέο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ότι δεν έχει ξανακυβερνήσει. Αλλά τα στελέχη του είναι παλιές καραβάνες των διαδρόμων της βουλής, του συνδικαλισμού και του δημοσίου. Δεν είναι νέοι. Ο Χινέρ ζει στο Λονδίνο, αλλά είναι Ισπανός, και ξέρει δυο πράγματα παραπάνω για την κατάσταση στη χώρα του. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μου είπε ήταν το εξής:

“Νομίζω ότι έχει υπερτονιστεί ο χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ ως κάτι νέο, ως καινούριο κόμμα, ως νέος τρόπος προσέγγισης της πολιτικής. Αν το συγκρίνουμε με το Podemos, έχουν πολύ μεγάλες διαφορές. Το Podemos δεν υπήρχε πριν από ένα χρόνο. Είναι επέκταση των "αγανακτισμένων", αποτελείται από νέους ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με την πολιτική, κυρίως φοιτητές και αποφοίτους πανεπιστημίων, χωρίς επαγγελματική εμπειρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ άμα τους δεις στην πραγματικότητα είναι γέροι. Κάνουν αυτή τη δουλειά πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό είμαι σκεπτικός για το αν μπορούν να φέρουν κάτι καινούριο. Ανήκουν σ’ αυτό που οι Podemos αποκαλούν “la casta”, το κατεστημένο που θέλουν να ξεφορτωθούν. Εδώ οι Podemos στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Χτες ο Πάμπλο Ιγλέσιας ήταν στη συγκέντρωση του Τσίπρα. Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ισπανικό κόμμα, με τα χαρακτηριστικά που έχει, ο Ιγλέσιας θα ήταν εναντίον του".

Ο Χινέρ λοιπόν δεν γοητεύτηκε ιδιαίτερα από τον επαναστατικό πυρετό της ριζοσπαστικής αριστεράς που ετοιμάζεται να δοκιμάσει να κυβερνήσει, κάτι που δεν μπορώ να πω για τους άλλους αλλοδαπούς που συνάντησα στο ηλιόλουστο κέντρο της Αθήνας. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι αυτοί είναι Νορβηγοί, έρχονται από μια εντελώς διαφορετική χώρα, με εντελώς διαφορετικά προβλήματα, από άλλο κόσμο θα έλεγε κανείς. Η Νορβηγία είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, έχει τα πετρέλαια, το μεγαλύτερο επενδυτικό fund στην ιστορία της ανθρωπότητας, αδιανόητη ποιότητα ζωής, και απίστευτο κρύο. Είναι σαν να μας έρχονται από άλλο πλανήτη.

Η Ίνγκεμπορ Μου είναι ρεπόρτερ της Aftenpost που καλύπτει ευρωπαϊκά θέματα στις Βρυξέλλες.

“Η αίσθησή μου είναι ότι πολλοί άνθρωποι είναι κουρασμένοι από τη λιτότητα και πολλοί θα ψηφίσουν το ΣΥΡΙΖΑ επειδή τον βλέπουν ως νέα εναλλακτική επιλογή", μου είπε στο Σύνταγμα. "Βεβαίως ξέρουμε ότι δεν θα ψηφίσουν όλοι τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλοι αναγνωρίζουν ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, και κανένας δεν περιμένει ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα στο μέλλον.

Η Νορβηγία δεν είναι μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά είναι πολύ στενά συνδεδεμένη με την Ευρώπη και ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη είναι σημαντικό από κάθε άποψη. Αλλά οι Νορβηγοί έχουν στενή σχέση με την Ελλάδα και παρακολουθούν αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία πέντε χρόνια. Τους ενδιαφέρουν πολύ".

Η Ίνγκεμποργκ όμως δεν είχε έρθει μόνη. Ήταν η ρεπόρτερ, πράγμα που σημαίνει ότι έκανε δουλειά πεδίου για λογαριασμό του editor, του αφεντικού της, ο οποίος ήταν επίσης στην Αθήνα και ήταν αυτός που θα έγραφε το άρθρο. Ο editor Ούλα Στόρεν, το λοιπόν, άρχισε να μου μιλάει ελληνικά. Τα οποία έμαθε από την πεθερά του, καθώς είναι παντρεμένος με ελληνίδα.

"Νομίζω ότι έχουμε φτάσει στο τέλος της λιτότητας", μου είπε, "υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει κανένας, ίσως ούτε ο κύριος Σαμαράς, που να έχει την πολιτική δύναμη ή τη βούληση να το πάει παρακάτω. Νιώθω ότι υπάρχει ένας πανικός στη Νέα Δημοκρατία, όσον αφορά την ικανότητά τους να υλοποιήσουν αυτές τις πολιτικές. Η κρίση έχει μετακινηθεί προς το βορρά, και έτσι πιστεύω ότι η Ελλάδα σε κάποιο επίπεδο θα έχει καλύτερη μεταχείριση από ό,τι πριν. Από την άλλη, στο θέμα του χρέους και τα διάφορα θέματα του μνημονίου δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Υπάρχει μεγάλη διάσταση απόψεων".

Και μετά έφυγαν οι δυο τους για να κατηφορήσουν την Πανεπιστημίου.

"Τώρα θα πάμε να δούμε τη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής, να δούμε τι γίνεται", μου είπαν. "Από ό,τι καταλαβαίνω δεν είναι πολύ δραστήριοι σ’ αυτές τις εκλογές. Αλλά εξακολουθεί να παραμένει ανησυχητικό το ότι έχουν τόσους οπαδούς".

Κούνησα το κεφάλι μου γεμάτος θλίψη.

Αυτά μου είπαν οι αλλοδαποί, και έφυγαν για τις δουλειές τους και ύστερα για τις χώρες τους, όπου τα πράγματα είναι καλύτερα. Εμείς, μείναμε εδώ. Κι αύριο θα ψηφίσουμε όλοι μαζί για το νέο κεφάλαιο του δράματος που είναι η ζωή στην Ελλάδα.

Ακούστε: Όλα τα επεισόδια του #facepalm εδώ ή κάντε subscribe εδώ.

Διαβάστε: Τι να ψηφίσετε στις εκλογές

Ακόμα: Η ελληνική γκρεμοκρατία

Και στα εγγλέζικα: Ποιος φοβάται τον Αλέξη Τσίπρα

Τι Να Ψηφίσεις Στις Εκλογές - 2015

Πάλι εκλογές! Η δημοκρατία γιορτάζει συνέχεια στη χώρα που τη γέννησε, το γλεντάει κανονικά, τέσσερις φορές εκλογές σε 33 μήνες, πολύ καλό σκορ, αν ήταν ισοκατανεμημένες οι αναμετρήσεις κάθε εννέα μήνες θα ψηφίζαμε, κάθε ψήφος και γέννα. 

Κι αυτό είναι καλό!

Η φωνή του λαού ακούγεται ουρανομήκης κι επαναλαμβανόμενη, κρυστάλλινη κι ειλικρινής, η βούληση του λαού εκφράζεται ελεύθερα, και βλέπουμε στα κοινοβούλια και τους θώκους τους εκλεγμένους μας εκπροσώπους, καθρέφτες της αληθινής μας ποιότητας, της υπευθυνότητας, της ευφυίας, της καλλιέργειας και της αντίληψης που κουβαλάμε πάνω απ' το λαιμό μας. Ο ελληνικός λαός, εμείς, οι συμπολίτες μας όλοι μαζί, αυτό είμαστε. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο. Καταλαβαίνω ότι μοιάζει περίεργο. Αλλά αναλογιστείτε το εξής: Δεν ξέρετε ποιος είναι ο ελληνικός λαός. Δεν τους γνωρίζετε όλους, και τα 9 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Γνωρίζετε μόνο τους φίλους σας και τους γνωστούς σας. Το δείγμα σας είναι απειροελάχιστο. Ακούστε το εξής: Το 25% του εκλογικού σώματος είναι ηλικίας άνω των 71 ετών. Το συνειδητοποιείτε; Ένας στους τέσσερις από τους ψηφοφόρους που θα επιλέξουν την Κυριακή ποιος θα μας κυβερνήσει είναι μεγαλύτερος σε ηλικία από το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’70 (ή το προσδόκιμο ζωής στη Ρωσία σήμερα). Απορείτε που πιάνει τόπο το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργούν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ; Κακώς. Ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους σχεδόν τον πρόλαβαν τον εμφύλιο. (Να το dataset από το data.gov.gr, με στοιχεία του Υπ. Εσ. από το 2012). 

Μπορεί οι εκλογές να μην απεικονίζουν την δικιά σας πολιτική βούληση, αλλά απεικονίζουν θαυμάσια την πολιτική συνισταμένη του ελληνικού εκλογικού σώματος. Είναι θαυμάσιο πράγμα. Κι αυτή τη φορά αναμένονται ακόμα πιο θεαματικές.

Γιατί πλέον η Ελλάδα μπαίνει στον πέμπτο χρόνο πτώχευσης. Πάμε φτωχονηπιαγωγείο πια. Μιλάμε καθαρά και με ολοκληρωμένες προτάσεις τα μνημονιακά πλέον. Έχουμε μάθει να μην τα κάνουμε στην πάνα-βρακάκι. Του χρόνου θα πάμε στο δημοτικό. Είμαστε μεγάλα παιδιά της πτώχευσης, πια. Σ' αυτές τις εκλογές θα δείξουμε τι έχουμε μάθει.

Όπως και τις άλλες φορές, εδώ θα κουβεντιάσουμε μερικές από τις επιλογές που προσφέρονται στους Έλληνες ψηφοφόρους μία μία. Τα σχόλιά μου σε καμία περίπτωση δεν έχουν το χαρακτήρα της πρότασης ή της παραίνεσης. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να βρεθώ σε μέρος που παίζουνε ελληνικά τραγούδια με μπουζούκια. Το προτελευταίο είναι να επηρεάσω το πώς ψηφίζετε εσείς. Δεν με νοιάζει καθόλου. Τα παρακάτω έχουνε μόνο μία χρηστική αξία, να σας βοηθήσουν να επιβεβαιώσετε πράγματα που ενδεχομένως ξέρετε ήδη. Ή να γελάσετε. Ελπίζω να γελάσετε. Κάποιοι από εσάς είναι πιθανό να γελάσετε με όλα τα παρακάτω εκτός από ένα. Κάποιων οι κάλοι θα πατηθούν. Είναι άγριες οι εποχές, υπάρχουν νεύρα, κάποια από αυτά θα ταραχθούνε, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Να σας θυμίσω εδώ λοιπόν ότι στα σχόλια υπάρχει moderation. Όλα στη ζωή είναι καλύτερα με moderation.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

1. Νέα Δημοκρατία

Ένα από τα καλά αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι το ότι θα εξασφαλίσει πως στο επόμενο αντίστοιχο άρθρο (το οποίο μπορεί και να μην αργήσει) η Νέα Δημοκρατία δεν θα αναγράφεται πρώτη. Στα δυόμισι χρόνια πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά βγήκε στην επιφάνεια το αληθινό πρόσωπο της αποκρουστικής ελληνικής λαϊκιάς δεξιάς, ήταν αναπόφευκτο αυτό. Έτσι είναι οι περίοδοι μεγάλων κρίσεων. Είναι σα να πηγαίνεις ταξίδι με ιστιοπλοϊκό -στις πέντε μέρες έχουν όλοι βγάλει τους αληθινούς εαυτούς τους κι εκεί δοκιμάζονται οι ανοχές του καθενός στην ανθρωπίλα.

Ο Αντώνης Σαμαράς δοκίμασε και στο παρελθόν τις ανοχές των Ελλήνων πολιτών στην ανθρωπίλα του, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα τον εξοβελισμό του από το πολιτικό σύστημα, αλλά κοίτα πώς τα φέρνουν τα πράγματα, μια δεύτερη ευκαιρία δόθηκε στους Έλληνες πολίτες να τον εξοβελίσουν. Πόσο συχνά γίνεται αυτό; Αυτή τη φορά μάλιστα εκπλήρωσε το προσωπικό του πεπρωμένο, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, και κυβέρνησε. Σε μια καταστροφική περίοδο, βεβαίως, όταν το γραφείο του πρωθυπουργού ήταν κάτι σαν πολιτική iron maiden. Τίποτε καλό δεν μπορούσε να βγει από αυτό. Αλλά το έκανε, και το έκανε με ζήλο και το έκανε με ειλικρίνεια. Κανείς δεν μπορεί να του το πάρει αυτό. Κυβέρνησε σα Σαμαράς. Με "εντολές". Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Μονίμως απών από τη Βουλή. Σνομπάροντας υπουργικά συμβούλια (έλα μωρέ τώρα, υπουργικό συμβούλιο, τι να το κάνουμε). Με μια κουστωδία ακροδεξιών αλλοπρόσαλλων συμβούλων. Και βέβαια με φράχτες, λαϊκισμούς, φτήνια, εικόνες στα σχολεία, και μπαλτακίλα να ζέχνει από παντού, συντήρηση, φοβία και μικροαστίλα να έχουν πιάσει μάκα στις γωνίες του Μεγάρου Μαξίμου.

Και βέβαια το πρόβλημα δεν ήταν μόνο αισθητικό. Ο Αντώνης Σαμαράς μαζί με το αναπάντεχο sidekick του, το Βαγγέλη Βενιζέλο, κατόρθωσαν τα τελευταία δυόμισι χρόνια να μην πτωχεύσουν την Ελλάδα (περί κατορθώματος πρόκειται) όχι χάρη σ' αυτά που έκαναν, αλλά παρ' όλα αυτά που έκαναν. Εφαρμόζοντας μόνο ένα μέρος από τις υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές της -το μέρος αυτό που έκανε τη μεγάλη μάζα του Ελληνικού λαού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να χάσει λεφτά-, αλλά προστατεύοντας τις δομές τις διαφθοράς και τις πιο ισχυρές συντεχνίες λυσσαλέα, με όλους τους τρόπους και τις μηχανορραφίες και τις ματσακονιές που μπόρεσαν να σκεφτούν. Εξασφάλισαν ότι τα δημοσιονομικά της χώρας είναι τσάτρα πάτρα πιο φυσιολογικά, και ταυτόχρονα εξασφάλισαν το ότι οι δανειστές μας ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με φτωχολαμόγια και ασόβαρους σαλτιμπάνγκους. Νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος λόγος που η Ευρώπη δεν βλέπει το ΣΥΡΙΖΑ σα βελζεβούλ φτου φτου σκόρδα. Σου λέει, πόσο χειρότεροι από αυτούς μπορεί να είναι;

Οι δυο τους, ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, είναι μαζί ο επιθανάτιος ρόγχος του σαπισμένου από πάντα σάπιου πελατειακού συστήματος διεξαγωγής πολιτικής στην Ελλάδα, και μάλιστα στην πιο καρτουνίστικη, υπερβολική μορφή του. Η ιστορία δεν θα είναι επιεικής μαζί τους.

Παρ' όλα αυτά, πολύς κόσμος θα ψηφίσει και πάλι Νέα Δημοκρατία. Όχι όσοι ψήφιζαν παλιά τον ΚΚΚ (Κώστα Καταλληλότερο Καραμανλή) ή ακόμα πιο παλιά το θείο του, αυτά πάνε, αλλά κάμποσοι. Γιατί στην παλαβή εποχή που ζούμε η Νέα Δημοκρατία, η βαριά λαϊκιά δεξιά με ακροδεξιούς κόκκους, για κάποιους φοράει ακόμα τον τρύπιο μανδύα της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας.

Αν είχε πάει ο Καραμανλής τη χώρα στο ΔΝΤ, τώρα η Νέα Δημοκρατία θα ήταν στο 4% και ο Γιώργος Παπανδρέου θα υποδυόταν τον πυλώνα σταθερότητας. Απλά αντί για τους φράχτες για τους μετανάστες, θα μας έλεγε για την πράσινη ανάπτυξη.

Νέα Δημοκρατία ψηφίζουν δύο κατηγορίες πολιτών. Η μία είναι οι λαϊκοί δεξιοί, το τμήμα αυτό του πατρίδα/θρησκεία/οικογένεια που δεν είναι αρκετά μιλιταριστικό για να πηγαίνει με τη Χρυσή Αυγή, αλλά μην κοροϊδευόμαστε, είναι συγγενές. Είναι πάρα πολλοί αυτοί. Συνήθως τους καταλαβαίνεις από τον (τουλάχιστον ένα) τοίχο γεμάτο με θρησκευτικές εικόνες στο σπίτι τους, που στη μέση έχει κι ένα γκρίζο μαραφέτι που δεν ξέρεις τι είναι αλλά διστάζεις να ρωτήσεις γιατί μπορεί να σου πουν ότι είναι ο βαλσαμωμένος αριστερός παράμεσος του Αγίου Ιωνάθαν ή κάτι τέτοιο. Είναι οι άνθρωποι που πάνε στις εκκλησίες και ακούνε τις πολιτικές συμβουλές των παπάδων τους στα σοβαρά.

Η άλλη κατηγορία πολιτών που ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία είναι τρομοκρατημένοι νοικοκυραίοι, άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος να βγούμε σιγά σιγά από την κρίση ή, έστω, να μην πάθουμε καμία πολύ χειρότερη πλάκα είναι να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μείνουμε μέσα στην Ευρώπη και τους θεσμούς της, χωρίς επαναστατικές κραυγές και ανεδαφικούς λεονταρισμούς. Βλέπουν την προοπτική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κάπως έτσι: 

Αυτοί βέβαια δεν ψηφίζουν όλοι Νέα Δημοκρατία, αλλά ένα μέρος τους είναι πεπεισμένοι ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα μόνο η Νέα Δημοκρατία υπάρχει ως επιλογή προς αυτή την κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επαναστατολάτρης και ανισόρροπος και δε μοιάζει να έχει και σε πολλή υπόληψη τους θεσμούς της Ευρώπης, το ΠΑΣΟΚ είναι αμελητέα ποσότητα, οι υπόλοιποι είναι τρελοί, μικροί ή καινούριοι. Ψηφοφόροι τέτοιοι ήταν που έδωσαν τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία το 2012. Γιατί κατά τα άλλα, αν δεν το καταλάβατε, η Νέα Δημοκρατία είναι καταβαραθρωμένη, υπό διάλυση σαν το ΠΑΣΟΚ. Ο μόνος λόγος που δεν είναι στη θέση του ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι ότι έτυχε πάνω στην σωστή αλλαγή. Αν είχε πάει ο ΚΚΚ τη χώρα στο ΔΝΤ, τώρα η Νέα Δημοκρατία θα ήταν στο 4% και ο Γιώργος Παπανδρέου θα υποδυόταν τον πυλώνα σταθερότητας. Απλά αντί για τους φράχτες για τους μετανάστες, θα μας έλεγε για την πράσινη ανάπτυξη.

Αν αυτοί οι νοικοκυραίοι δεν ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία το 2012, τότε θα είχαμε σοβαρά ντράβαλα, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων. Αλλά έκτοτε μεσολάβησαν δυόμισι χρόνια μπαλτακίλας Σαμαρά που αηδίασε και τρόμαξε ακόμα και αυτοαποκαλούμενους κεντροδεξιούς, και έτσι οι τρομοκρατημένοι νοικοκυραίοι έχουν ακόμα περισσότερους λόγους να είναι τρομοκρατημένοι. Κάποιοι που ξέρω εξακολουθούν να πιστεύουν τα ίδια, παρ' όλα αυτά, και θα ξαναψηφίσουν Νέα Δημοκρατία. Δεν θα είναι αρκετοί, βεβαίως. Υποθέτω ότι ακόμα κι αν έσφαζε και έτρωγε παιδάκια live στην τηλεόραση ο Αντώνης Σαμαράς, πάλι Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσουν, κι ας μην το θέλουνε πραγματικά. Είναι τόσος ο φόβος τους για την 26η Ιανουαρίου υπό το #2:

2. ΣΥΡΙΖΑ

Παιδιά, έχετε πάρει χαμπάρι τι έχει γίνει; Κάντε ένα βήμα πίσω και δείτε τι έχει γίνει στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας τα τελευταία πέντε χρόνια. Το βλέπετε; Έχει ανατιναχτεί το σύμπαν. Έχουν περάσει λιγότερα από έξι χρόνια από το 2009, και τίποτε πια δεν είναι το ίδιο. Σύμφωνοι, υπάρχουν ακόμη κόμματα που λέγονται "ΠΑΣΟΚ" και "Νέα Δημοκρατία", αλλά κάπου εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Τώρα έχουμε Ναζί στη Βουλή -και στη φυλακή, ταυτόχρονα-, έχουμε μια χούφτα ολοκαίνουρια κόμματα, δραματικά ανανεωμένο πολιτικό προσωπικό στο κοινοβούλιο, κι έναν καινούριο δικομματισμό, αλλιώτικο, καίτοι γνώριμο. Και, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, από 26 Ιανουαρίου θα έχουμε πρώτο κόμμα έναν πολιτικό συνασπισμό ευρωπαϊστών αριστερών, ριζοσπαστών σοσιαλιστών και ατόφιων κομμουνιστών που αύξησε την εκλογική του δύναμη κατά 750% μέσα σε πέντε χρόνια.

Είναι η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ζούμε μεγάλες στιγμές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να νομίζει ότι είναι σαν τα παιδάκια στο μυθιστόρημα που τους πέφτει ο κλήρος να σώσουν τον κόσμο, είναι ο Έντερ στο Ender's Game, ο Νέβιλ Λόνγκμποτομ στο Χάρι Πότερ, οι Πέντε Φίλοι, οι Μυστικοί Επτά, τα Πέντε Λαγωνικά, που τελικά τον σώζουνε τον κόσμο, αλλά μόνο στα βιβλία, γιατί στην πραγματικότητα, που είναι πιο σκληρή, τα παιδάκια πέραν όλων των άλλων παραμένουν αυτό που είναι: Παιδάκια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2009 ήταν ένα κόμμα με έναν πυρήνα περίπου 200 στελεχών, ένα χαλαρό περιφερειακό δίκτυο 2-3.000 μελών/φίλων και περίπου 300.000 ψηφοφόρων από όλη την Ελλάδα, οι ψήφοι πολλών εκ των οποίων -ίσως των περισσότερων- ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας για το σαθρό πολιτικό σύστημα, που έπεφταν αντ' αυτού σε ένα σχετικά ήπιο και φαινομενικά άκακο πολιτικό σχηματισμό. Τα νούμερα δεν είναι ακριβή, αλλά έτσι μου μεταφέρθηκαν, και η τάξη μεγέθους πρέπει να είναι σωστή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αμελητέα ποσότητα, και είχε τις δομές αμελητέας ποσότητας. Ξαφνικά έπαθε έναν αδιανόητο και πρωτοφανή εκλογικό τυμπανισμό, τροφοδοτώντας με μπόλικες δόσεις λαϊκισμού το κλίμα αγανάκτησης και απόγνωσης σε συγκεκριμένες τάξεις του εκλογικού σώματος που θα δούμε παρακάτω. Είναι σαν ξαφνικά ο ημίτρελος άκακος θείος που τον είχες στα οικογενειακά τραπέζια να λέει τις παλαβομάρες του και χαμογελούσαν συγκαταβατικά όλοι, μετά από μια φριχτή τραγωδία να κληρονόμησε την οικογενειακή επιχείρηση από την οποία εξαρτώνται οι τύχες όλων. Ένα 60-65% του εκλογικού σώματος και ένα σωρό ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το ΣΥΡΙΖΑ ως εξής: 

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιο βαθμό είναι πολλοί τρελοί θείοι μαζεμένοι, παλαιοκομμουνιστές κυρίως, που για χι-ψι λόγους δεν είναι στο κανονικό ΚΚΕ, ίσως επειδή κατά κανόνα παρεκκλίνουν από την στενή ορθοδοξία του Περισσού, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Βεβαίως, η λέξη “παλαιοκομμουνιστές” είναι πλεονασμός. Όλοι οι κομμουνιστές είναι παλαιοκομμουνιστές. Ζούμε στο 2015, ο κομμουνισμός έχει ηττηθεί ιστορικά εδώ και 1/4 του αιώνα, αλλά πολλοί ανάμεσά μας εξακολουθούν να τον θεωρούν ένα ρεαλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, όπως πολλοί πιστεύουν ότι ο Έλβις Πρίσλεϊ ζει, ότι ο εμφύλιος συνεχίζεται, ότι έχουμε χούντα ή ότι τα αεροπλάνα μας ψεκάζουν. Θυμάστε τα ρομαντικά συνθήματα που φωνάζαν οι πολύ θυμωμένοι συμφοιτητές σας στα αμφιθέατρα; Αυτά που ήταν τσάτρα πάτρα αντιγραφές συνθημάτων του Μάη του ’68 και άλλων ουτοπικών μικροεπαναστάσεων, που είχαν όλες ως κοινά χαρακτηριστικά την αγαθή αφέλεια, την σοσιαλιστική χροιά (που είναι το ίδιο) και, βεβαίως, την παταγώδη αποτυχία; Ε, οι αυθεντικοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που τελείωσαν το πανεπιστήμιο (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) και, μεγαλώνοντας, πιθανότατα έγιναν συνδικαλιστές στο δημόσιο, ή μπήκαν στο κόμμα, οπότε ωρίμασαν μέσα σε ένα περιβάλλον ίδιο και απαράλλαχτο με του πανεπιστημίου τους, ανάμεσα σε λίγο-πολύ τους ίδιους ανθρώπους και έτσι έμειναν ολόιδιοι. Είναι σα να άκουγες με τη φιλενάδα σου New Kids On The Block στο γυμνάσιο και να μεγαλώσατε και να πήρατε ξεχωριστούς δρόμους και μια μέρα να την πετυχαίνεις στο δρόμο, 40 χρονών γυναίκα, να φοράει μπλουζάκι New Kids On The Block και να σου μιλάει για φήμες επανασύνδεσης της μπάντας.

Ως μαρξιστικό συνονθύλευμα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύει τα αγαθά του σοσιαλισμού, δηλαδή τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας και της λειτουργίας της δημόσιας ζωής από το κράτος. Η Ελλάδα καταστράφηκε και πτώχευσε από τη γιγάντωση των δημοσίων δαπανών και το στραγγαλισμό της οικονομίας της από το κράτος, είναι μια από τις λιγότερο φιλελεύθερες χώρες του κόσμου, και παρ’ όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως λυτρωτής και απελευθερωτής υποσχόμενος περισσότερο κρατισμό. 

Αγκαλιασμένοι με μια πεθαμένη ιδεολογία/δόγμα είναι σα να προσπαθούν να θεραπεύσουν το σπασμένο πόδι κλωτσώντας το.

Πώς φτάσαμε στα πρόθυρα της επίσημης κατοχύρωσης του ήδη καθιερωμένου ελληνικού σοσιαλισμού; Με το λαϊκισμό, τι πως;

Ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδότησε τη δημοσκοπική του γιγάντωση εγκολπώνοντας ΠΑΣΟΚους και λαϊκίζοντας ασύστολα, λαϊκίζοντας ανερυθρίαστα, λαϊκίζοντας αναίσχυντα, σε βαθμό που αν τους άκουγε από πουθενά ο Ανδρέας Παπανδρέου θα κοκκίνιζε από ντροπή. Από τις καθαρίστριες υπουργείων μέχρι τους φαρμακοβιομήχανους δεν υπήρξε συνδικάτο, μικροσυμφέρον, κεκτημένο ή καρτέλ που δεν γνώρισε την βροντερή (στα λόγια και την ψήφο) στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Όποια μικροομάδα θέλει κάτι, ο ΣΥΡΙΖΑ της το υπόσχεται. Θα την ξανανοίξουμε την ΕΡΤ, θα σας ξαναδώσουμε πίσω τις συντάξεις, θα σας ξαναπροσλάβουμε στο δημόσιο. Χωρίς κανένα φίλτρο, αταλάντευτα. Είμαι σίγουρος ότι αν ο Ψυχάρης και ο Μπόμπολας έφτιαχναν ένα “Συνδικάτο καναλαρχών” και κατέβαζαν καμιά 20αριά άτομα με κόκκινες σημαίες και αντιιμπεριαλιστικά πανό να κλείσουν το Σύνταγμα φωνάζοντας συνθήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους υποσχόταν ότι θα τους χαρίσει τα δάνεια.

Με το πες πες, βάλε όλα τα συνδικάτα μέσα και τους αγανακτισμένους του Συντάγματος και τους ΠΑΣΟΚους, βάλε και τους κομμουνιστές που είπαμε, να ένα μέρος του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ. Το υπόλοιπο ποσοστό καλύπτεται από δύο πολύ ενδιαφέρουσες -και πρωτοφανείς στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας- ομάδες: 1) Τους κωλοτούμπες και 2) Τους Τζόκερ.

Οι κωλοτούμπες είναι οι ψηφοφόροι που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ επειδή πιστεύουν ότι δεν θα κάνει αυτά που υπόσχεται. Είναι μια καταπληκτική ομάδα. Έχουν τόσο πολύ εξαγριωθεί από τους Σαμαράδες και τα παραδοσιακά κόμματα (απολύτως κατανοητό) που αποφασίζουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο επειδή δεν είναι Σαμαράδες και παραδοσιακό κόμμα. Και μετά έρχονται οι Λαφαζάνηδες και οι Τόλιοι και οι Σκουρλέτηδες και, αίφνης, και σταγονίδια τύπου Ραχήλ Μακρή και πετάνε παλαβομάρες αδιανόητες, και βγαίνουν και οι της αρχηγικής ομάδας και λένε παλαβομάρες εξίσου αδιανόητες (περί ΕΝΦΙΑ, ας πούμε) και βγαίνει και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και λέει παλαβομάρες για νταούλια και ότι δεν θα τηρήσει τις συμφωνίες με τους δανειστές και ότι θα αλλάξει την Ευρώπη ολόκληρη μαζί με την Ελλάδα (ταυτόχρονα ή εναλλάξ, δεν έχω καταλάβει), και τους λες, κάτσε ρε φίλε. Δεν είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αλλά αυτοί είναι παλαβοί. Και σου λένε, μα δεν θα τα κάνουν. Αυτά τα παλαβά που λένε, δεν υπάρχει περίπτωση να τα κάνουν. Θα κάνουν κωλοτούμπα. Είναι σίγουροι γι’ αυτό. Πιστεύουν ότι το κόμμα που πετάει όλες τις προεκλογικές ανεδαφικές κοτσάνες, έχει συναίσθηση ότι πετάει κοτσάνες, και μόλις εκλεγεί θα κάνει τα άλλα, τα λογικά και αναπόφευκτα για να μην πτωχεύσουμε. Είναι μια πίστη σχεδόν θρησκευτική, καθώς δεν βασίζεται σε ιδιαίτερα αντικειμενικά κριτήρια. Οι κωλοτούμπες είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα, την μετεκλογική της συμπεριφορά και τις αντιδράσεις της περιμένω να δω με ανυπομονησία.

Οι Τζόκερ είναι τσακισμένες ψυχές, άνθρωποι κάπως πιο ευαίσθητοι, που δεν αντέχουν άλλο. Η πίκρα, η γκρίνια και η μιζέρια των τελευταίων χρόνων της πτώχευσης τους έχουν φθείρει, τους έχουν διαλύσει, που εύχονται να γίνει κάτι για να τελειώσει το μαρτύριο, έστω κάτι ακραίο, έστω κάτι τελεσίδικο. Θέλουν την πτώχευση. Θέλουν τη δραχμή. Θέλουν να δούνε τη χώρα να βουλιάζει, όχι από υστεροβουλία ή από μοχθηρία, αλλά επειδή επιζητούν την ίδια την καταστροφή ως λύτρωση. Σα το Τζόκερ στο Μπάτμαν. Κι αυτοί είναι περισσότεροι από ό,τι φαντάζεστε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το λοιπόν, θα καταχτήσει την πρωτιά και ενδέχεται να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση. Μπορεί και αυτοδύναμη. Μερικοί λένε ότι έτσι είναι καλύτερα. Ή μπορεί να φτιάξει κυβέρνηση με το ΚΚΕ, ώστε να ολοκληρωθεί το πεπρωμένο της εμφυλιοπολεμικής βιοθεωρίας μερικών εξ’ αυτών, όπως το φαντάζονται. Ενδέχεται από τις 26 Ιανουαρίου λοιπόν να έχουμε κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς, πράγμα που δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει. Μπορεί να σημαίνει ότι θα κάνουν κωλοτούμπα και θα διαπραγματευτούν με την τρόικα και θα υπογράψουν μια συμφωνία (το μόνο καλό μνημόνιο είναι το αριστερό μνημόνιο) για να έχει λεφτά η χώρα και μπορεί να το καταφέρουν χωρίς να λυσσάξουν οι Λαφαζάνηδες και πάμε σε άλλες εκλογές ή δημοψηφίσματα με διλήμματα του τύπου “ευρώ ή αξιοπρέπεια (τύπου Βενεζουέλας)”. Μπορεί. Μπορεί να διαπραγματευτούν και το χρέος, το μεγάλο θέμα που ανέδειξαν ως προτεραιότητα, επειδή αυτό καταλαβαίνουν να εξηγήσουν οι σύμβουλοι οικονομολόγοι τους, λες και το χρέος μας μάρανε, την ώρα που θέλουν να εκτοξεύσουν τις δημόσιες δαπάνες πίσω στο 2009. Μπορεί. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Ποιος ξέρει; Ό,τι και να γίνει, να ξέρετε από τώρα, αυτοί δε θα φταίνε. Ούτε το 1/3 του εκλογικού σώματος που θα τους ψηφίσει θα φταίει. Καθόλου, άπαπα. Η Μέρκελ θα φταίει, οι δανειστές μας οι τοκογλύφοι που δε μας χαρίζουν τα λεφτά των ασφαλιστικών τους ταμείων για να πληρώνουμε τις δικές μας συντάξεις. Οι ξένοι θα φταίνε, που θα μας εκβιάζουνε και θα μας φέρουν προ τετελεσμένων. Αυτοί φταίγαν πάντα, μαζί με τους εγχώριους συνεργάτες τους. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα φταίει για τίποτε. Αφού είναι αριστεροί. Είναι θυμωμένοι και ενάρετοι. Έχουν το αλάθητο της φαντασιακής αφέλειας.

3. ΠΑΣΟΚ

Ένα από τα καλά αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι το ότι θα εξασφαλίσει πως στο επόμενο αντίστοιχο άρθρο (το οποίο μπορεί και να μην αργήσει) το ΠΑΣΟΚ δεν θα αναγράφεται τρίτο. Για όσους λένε ότι η κρίση δεν γέννησε καλά πράγματα, ορίστε: Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που ευθύνεται περισσότερο από όλα για το χτίσιμο του γιγάντιου διεφθαρμένου, δυσκίνητου μα πάντα πελατειακού κράτους που πτώχευσε, εξαφανίζεται. Από 3 εκατομμύρια ψήφους το 2009 πήγε στις 833.000 το Μάιο του 2012, στις 755.000 τον Ιούνιο του 2012, στις 458.000 ψήφους στις Ευρωεκλογές πέρυσι, σε μια υπέροχη, θαυμάσια πορεία προς το μηδέν. Την ερχόμενη Κυριακή το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα καταφέρει να μπει στη Βουλή. Μάλλον. Δεν είναι εντελώς σίγουρο. Αλλά πιθανότατα δεν θα είναι τρίτο κόμμα και υπολογίζοντας και την απίθανη, ξεκαρδιστική, σχεδόν απολαυστική τελευταία τρικλοποδιά που του έβαλε ο γιός του ιδρυτή του, ενδέχεται να υποχωρήσει σε ποσοστό μικρότερο από αυτό που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2009.

Όπως αντιλαμβάνεστε, υπάρχουν κάποιοι από εμάς που απολαμβάνουν αυτό το θέαμα με χαρά πρόδηλη. Είναι κατανοητό, δεν είναι; Όπως σε όλα τα δράματα, και το δράμα της ελληνικής πτώχευσης των ‘10s χρειάζεται μια κάποια εξιλέωση. Μια χαραμάδα ελπίδας, κάτι το χαρούμενο μέσα στη μιζέρια. Η καταβύθιση του ΠΑΣΟΚ είναι αυτή η χαραμάδα. Τι απόλαυση να το παρακολουθάς να βουλιάζει, κατευθυνόμενο από το σταθερό χέρι του Βαγγέλη Βενιζέλου, του επιδέξιου τιμονιέρη που έχει βαλθεί να σπάσει το ρεκόρ των περισσότερων πολιτικών λαθών στην ιστορία της δημοκρατίας. Θυμάστε κάποτε που τον θεωρούσαν πάρα πολύ έξυπνο, γατόνι, επειδή μπορεί και μιλάει πάρα πολύ γρήγορα; Είναι σαν αυτό που θεωρούσαν το Θοδωρή Ρουσόπουλο φέρελπι πολιτικό επειδή φορούσε γυαλιά. Συντασσόμενο με μια κυβέρνηση που, όπως είπαμε παραπάνω, απέτυχε παταγωδώς να κάνει μεταρρυθμίσεις, να τηρήσει τα συμφωνηθέντα και να δώσει έστω την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται να βοηθήσει την οικονομία να πάρει μπρος, το ΠΑΣΟΚ έκανε όσα λάθη μπορούσε να κάνει υπό τις δεδομένες συνθήκες, κι έτσι κατρακυλάει στη λήθη που του αξίζει, στο 3%, στο μεταίχμιο της ανυπαρξίας, να βλέπει από εκεί τους άλλους να παλεύουν για την εξουσία και για την ουσία, κι αυτό μόνο να θυμάται τις όχι και πολύ παλιές δόξες, τότε που του ανήκε η χώρα, τότε που οι άνθρωποί του έκαναν ό,τι ήθελαν, που ήταν κυρίαρχοι, πανίσχυροι, βασιλιάδες. Αυτά πάνε, τέλος. 

4. Το Ποτάμι

Το Ποτάμι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, ένα εξωθεσμικό πράγμα που δημιουργήθηκε δυο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές για να συμμετάσχει στις ευρωεκλογές, και τα πήγε αναπάντεχα καλά, κυρίως επειδή η αφετηρία του είναι μια εύκολα κατανοητή αντίθεση: Όχι στα κόμματα, όλα τα κόμματα, κάτω τα κόμματα. Καθώς ο Έλλην ψηφοφόρος ψηφίζει κυρίως με κριτήριο τα πράγματα που μισεί, και καθώς μισεί πάρα πολύ τα κόμματα, και επίσης καθώς ψηφίζει με κριτήριο το ποιους βλέπει στην τηλεόραση, και ο ιδρυτής του Ποταμιού είναι από την τηλεόραση, έδωσε ένα αξιοπρεπέστατο ποσοστό στο Ποτάμι, αρκετό για να εξασφαλίσει ότι η συμμετοχή του και στις γενικές εκλογές πιθανότατα αξίζει τον κόπο.

Το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη στελεχώνεται από ενδιαφέροντες ανθρώπους “της αγοράς” και εν πολλοίς σνομπάρει τα παραδοσιακά πολιτικά στελέχη, με κάποιες εξαιρέσεις. Έχει φτιάξει ένα πρόγραμμα με μερικές πολιτικές θέσεις που κυμαίνονται στα πλαίσια της λογικής. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες επιλογές αισθητικής, θα έλεγε κανείς ότι είναι λίγο βαρετό, άχρωμο, χωρίς γωνίες και πλήθος χαρακτηριστικών, δύσκολο να του κάνεις πλάκα, ακόμα κι αν διαφωνείς μαζί του, κάτι σαν το Σημίτη. Δε βρήκα ούτε ένα gif που να ταιριάζει για δαύτο. 

Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον που αξίζει να συζητηθεί για το Ποτάμι είναι οι αντιδράσεις που πυροδοτεί, και μια παραδοχή στον πυρήνα της ύπαρξής του που πιθανότατα είναι λανθασμένη.

Η πιο ενδιαφέρουσα κριτική που έχω ακούσει για το κόμμα ετούτο είναι ότι δεν εχει ιδεολογική ταυτότητα, και ως εκ τούτου είναι απολιτικό κατασκεύασμα. Η κατηγορία αυτή προέρχεται κυρίως από ανθρώπους που έχουν ιδεολογική ταυτότητα, πολύ έντονη, και κατά συνέπεια πιστεύουν πως το να έχει κάποιος ιδεολογική ταυτότητα είναι γενικά καλό πράγμα, και στην πολιτική απαραίτητο. Είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη λέξη “απολιτίκ” ως βρισιά. Βεβαίως, το επιχείρημά τους το 2015 είναι στον πυρήνα του γελοίο. Οι ιδεολογίες ως δόγματα είναι ιδέα προηγούμενων αιώνων, στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο (πλεονασμός;) αυτά είναι μπούρδες, χρήσιμες μόνο σ’ αυτούς που θέλουν σώνει και καλά να αυτοπροσδιορίζονται με όρους που είχαν μάθει να ακούνε στα φοιτητικά τους χρόνια. Και δεν καταλαβαίνουν πώς μπορούν σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι να συμμετέχουν στο ίδιο πολιτικό κόμμα, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι στην πρακτική, κανονική πραγματικότητα είναι το ίδιο πράγμα. Την άκουσα αυτή την κριτική σε μία από τις σπάνιες φορές που έτυχε να δω μια από αυτές τις ανυπόφορες εκπομπές που οι πολιτικοί ουρλιάζουν ταυτόχρονα γύρω από άβολα τοποθετημένα τραπέζια. Ένας κύριος ρωτούσε μια κυρία από το Ποτάμι πώς είναι δυνατό να συνυπάρχουν στο κόμμα της ο τάδε και ο δείνα. Αυτός ο κύριος (δεν θυμάμαι πως λεγόταν, νομίζω από τη Νέα Δημοκρατία), προέρχεται από μία εποχή άλλη, με σαφή κουτάκια, οι δεξιοί από εδώ, οι αριστεροί από εκεί, και δεν μπορεί να επεξεργαστεί και να κατηγοριοποιήσει τον πολυπαραγοντικό αχταρμά που είναι η πολιτική σήμερα.

Ωστόσο, η έλλειψη παλιομοδίτικης ιδεολογικής ταυτότητας από το Ποτάμι έχει μια παρενέργεια: Το κόμμα αυτό καλλιεργεί (ίσως επίτηδες) μια θολούρα γύρω από το ποιο είναι και τι θέλει να κάνει. Πριν από τις ευρωεκλογές, ας πούμε, δεν είχε δηλώσει σε ποιον σχηματισμό του Ευρωκοινοβουλίου θα ενταχθεί. Ψήφιζαν Ποτάμι οι άλλοι και δεν ήξεραν αν δίνουν ευρωβουλευτές στον Σουλτς ή στον Βερχόφστατ. Ψιλά γράμματα θα μου πεις. Αλλά δεν είναι: Πρέπει να ξέρεις τι είναι αυτό που ψηφίζεις και να έχεις μιαν εικόνα για το ποιος είναι ο ρόλος του, τι σκοπεύει να κάνει. Φταίει και το ότι είναι σχετικά νέος σχηματισμός, βέβαια, αλλά νομίζω το κάνουν και λιγουλάκι επίτηδες, επειδή είναι λίγο κίνημα βλέποντας-και-κάνοντας, όχι πολύ οργανωμένο ή συμπαγές, πολύ ελληνικό και κάπως, πώς να το πω, απολιτικό. 

Το τελευταίο που μπορώ να πω είναι μια παγίδα: Καλό πράγμα είναι να απορρίπτεις συλλήβδην τους πολιτικούς, και δημοφιλές, καλό και να αναδεικνύεις ανθρώπους που έχουν παρουσιάσει μια ενδιαφέρουσα ακαδημαϊκή ή επαγγελματική πορεία, αλλά υπάρχει ένα θέμα εδώ: Η πολιτική είναι δουλειά. Η διεξαγωγή της πολιτικής είναι δουλειά, με δικούς τους κανόνες. Η διοίκηση ενός υπουργείου δεν έχει καμία σχέση ως αντικείμενο με τη διοίκηση μιας εταιρείας, η δουλειά ενός βουλευτή δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά ενός πανεπιστημιακού δασκάλου. Το ότι κάποιος είναι καταξιωμένος ή έξυπνος ή καπάτσος δε σημαίνει καθόλου ότι είναι ικανός να καταλάβει τις δομές ενός μηχανισμού, να αξιολογήσει τις ισορροπίες τους, να κινητοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό που πρέπει για να επιτύχει τους στόχους που μπορεί να προδιαγράψει, τους καλύτερους με βάση τις διαθέσιμες συνθήκες τις οποίες πρέπει και να αξιολογεί. Αν εξαιρέσει κανείς ανθρώπους που έχουν δουλέψει σε τέτοιες δομές όπως ο Χάρης Θεοχάρης και ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, το απολιτίκ δυναμικό του Ποταμιού δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να κάνει κανονική πολιτική. Το πώς θα μεταφραστεί αυτό σε συμπεριφορά κοινοβουλευτικής ομάδας σε πραγματικές συνθήκες απομένει να το δούμε.

Α, και πώς αναπληρώνουν το κενό πολιτικού αισθητηρίου και δυνατοτήτων άλλοι πολιτικοί χώροι; Μα με ιδεολογία.

5. Το Κίνημα

Τίποτα δε δείχνει την ανατίναξη του ελληνικού πολιτικού σκηνικού γλαφυρότερα από το νέο κόμμα που έφτιαξε ο Γιώργος Παπανδρέου λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές. Ο πρωθυπουργός που παρέλαβε τη χρεωκοπημένη χώρα από τον ΚΚΚ και φώναξε το ΔΝΤ και όποιον άλλο ευκαιρούσε να μας δανείσει λεφτά για να μην πτωχεύσουμε επισήμως, και ο οποίος μετά απέτυχε να διαχειριστεί τις συμφωνίες που υπέγραψε κι έπεσε αυταναφλεγόμενος, επιστρέφει μετά από μόλις δυόμισι χρόνια, στην ηλικία των 62, με μια μακριά πορεία τριάντα χρόνων στη σάπια κρατική μηχανή που βοήθησε να δημιουργηθεί, διαλύει το κόμμα του, φτιάχνει άλλο, και ζητά την ψήφο του εκλογικού σώματος εκ νέου.

Μερικές φορές μπροστά στο εντελώς ακατανόητο θράσος η μόνη αντίδραση είναι το ειλικρινές δέος.

Ποια είναι η αφήγηση που τρέχει στο μυαλό του Γιώργου Παπανδρέου; Τι νομίζει ότι συνέβη στην καριέρα του; Πως βλέπει τον εαυτό του και το ρόλο του σε ό,τι έγινε τα τελευταία δυόμισι χρόνια (για να μην μιλήσουμε για τα τελευταία τριάντα); Τι υπάρχει μέσα σ’ αυτό το distortion field στο οποίο ζει και δρα ο ίδιος και οι γύρω του;

Βλέπω πάντα με απορία τον Γιώργο Παπανδρέου, με τα ποδήλατά του και τις εκκεντρικότητές του και την ευγένειά του, είναι σαν άνθρωπος που θα έπρεπε να κάνει μια άλλη δουλειά, να διευθύνει παιδικές κατασκηνώσεις ξέρω γω, κάτι χαρούμενο, στη φύση. Ποτέ δεν κατάλαβα τι δουλειά έχει στην ελληνική πολιτική. Το να φτιάχνει κόμμα την ώρα που ο κόσμος χάνεται, όταν ο ίδιος δεν έχει ούτε κατά διάνοια εξιλεωθεί κι αναβαπτιστεί στις γνώμες και τις συνειδήσεις για το ρόλο του στην κρίση, δείχνει άλλου επιπέδου…

...τι;

Άγνοια; Αφασία; Θα ήθελα να φέρναμε το Ρόμπερτ Κάρο στην Ελλάδα να παρακολουθήσει λίγο το πολιτικό σκηνικό, να δει ποιοι συμμετέχουν και τι κάνουν. Να τον βάλουμε να μελετήσει την πορεία του Γιώργου Παπανδρέου, μπας και καταλάβει, μπας και βγάλει κανένα νόημα. Γιατί εγώ δε βγάζω. Το “Κίνημα” του Γιώργου Παπανδρέου θα παλέψει, λένε οι δημοσκοπήσεις, να μπει στη νέα Βουλή στηριζόμενο, υποθέτω εγώ, αποκλειστικά σε γέρους και γριές που ψηφίζουν αποκλειστικά όποιον τον λένε Παπανδρέου, τους ίδιους που το δίχως άλλο ευθύνονται για την καριέρα του τηλεοπτικού σεφ. Αν δε μπει, θα έχει κόψει ένα 2-2,5% από τα κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή, μειώνοντας το όριο που πρέπει να ξεπεράσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει στην αυτοδυναμία. Αν μπει, ε. Τι έγινε; Και τι έγινε, αν μπει το κομματάκι του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή το 2015; Τι έχει να προσφέρει, και σε ποιον; 

Τίποτε δεν καταλαβαίνω.

6. Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις

Ω τι ταραχώδεις που ήταν οι περασμένοι μήνες για τους Ανεξέλληνες του Πάνου Καμμένου. Αποχωρήσεις, αναταραχές, τριβές, σκάνδαλα, μια μανία κι ένα πάθος μπροστά στο φάσμα της αποτυχίας να ξαναμπούνε στη Βουλή. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας για την εκλογή Προέδρου είχαμε την φαρσοκωμωδία με την απόπειρα δωροδοκίας (ή δωροληψίας, εκκρεμεί δικαστική διαδικασία υποθέτω), το πιο αστείο πράγμα στο οποίο έχει εμφανιστεί ο Παύλος Χαϊκάλης από εκείνο το πρωτοχρονιάτικο επεισόδιο των Απαράδεκτων. Γενικά όλοι προσπαθούσανε να εξαγοράσουνε τους Ανεξέλεγκτους Έλληνες εκείνες τις ημέρες, ενώ αυτοί συζητούσαν σε ποιο άλλο κόμμα τους βολεύει να πάνε για να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Μια ωραία ατμόσφαιρα.

Θα μπούνε στη Βουλή; Δε θα μπούνε; Η λαχτάρα τους να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ και να πάρουν υπουργεία μπορεί να μείνει αυτό, λαχτάρα. Χάσανε και το υπέρλαμπρο αστέρι τους, τη Ραχήλ Μακρή από την Κοζάνη, που έκανε το θεαματικό άλμα από την ακροδεξιά στη ριζοσπαστική αριστερά λες και είναι η Χάικε Ντρέσλερ και πάει να τυπώσει δισεκατομμύρια με το ΣΥΡΙΖΑ. Γενικά σκούρα τα πράγματα για τη γραφική ψεκασμένη ακροδεξιά, που μετά το ΛΑΟΣ κινδυνεύει να χάσει κι άλλο ένα έξαλλο κομματίδιο.

Υπό εξαφάνιση επίσης: Η ΔΗΜΑΡ, η οποία νομίζω πλέον είναι μόνος του ο Φώτης Κουβέλης, μαζί με τους Οικολόγους. Υποθέτω θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε κάποτε τις λεπτομέρειες για το μπαμπέσικο τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ εξολόθρευσε τη ΔΗΜΑΡ λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές, παίζοντας το “will they - won’t they” με ύπουλη μαεστρία. Επίσης, σ’ αυτές τις εκλογές δεν συμμετέχει η Δημιουργία Ξανά, αλλά συμμετέχει ο δήμαρχος Στυλίδας Απόστολος Γκλέτσος με το κόμμα του που το λένε Τελεία.

Στις εκλογές επίσης συμμετέχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Υπάρχουν ακόμη ψηφοφόροι του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Να υπενθυμίσουμε επίσης την παραίνεση του Αλέξη Τσίπρα προς το Κόμμα να εκπληρώσει το πεπρωμένο του και μετά από  “70 χρόνια” να έρθει στην κυβέρνηση, μαζί του. Εγώ λέω τον σύντροφο Κουτσούμπα να τον βάλει υπουργό εξωτερικών. Είναι ευκαιρία να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας με τη Βόρεια Κορέα, τώρα που τσακώθηκε μ’ αυτό τον αχώνευτο το Τζέιμς Φράνκο.

7. Νεοναζί Υπόδικοι

Στην Ελλάδα έχουμε βουλευτές προφυλακισμένους και υπόδικους για κακουργηματικές πράξεις, μέλη μιας νεοναζιστικής οργάνωσης που θαυμάζουν το Χίτλερ και θέλουν να διώξουν τους ξένους. Τους ψηφίζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες από το 2012 ξανά και ξανά, κι όσο βλέπουν περί τίνος πρόκειται, τι μέρη του λόγου είναι, πώς εκφράζονται και τι κάνουν, και τι γράφει η δικογραφία ότι έκαναν, τόσο τους αρέσουν περισσότερο, και τους ψηφίζουν κι άλλο, γιατί αυτό είναι. Εκατοντάδες χιλιάδες νεοναζί. Σ’ αυτές τις εκλογές οι δημοσκοπήσεις λένε ότι η Χρυσή Αυγή θα μειώσει την εκλογική της δύναμη, αλλά κάτι τέτοιο έλεγαν και στις ευρωεκλογές. Εγώ σας το λέω: Αν βγουν τρίτο κόμμα, και αν τυχόν δείτε να εμφανίζεται ενδεχόμενο ο φυλακισμένος αρχηγός τους να πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, μην πέσετε από τα σύννεφα. Όχι πάλι. Πάρτε το πια απόφαση.

Τώρα, ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλα κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές. Λυπάμαι που δεν ξέρω περισσότερα πράγματα γι’ αυτά για να γράψω εξυπνάδες για όλα. Όπως και να ‘χει, εδώ, στον πάτο των 5000 λέξεων όπου φτάσατε, έχω να σας πω το εξής:

Δεν έχει σημασία.

Να πάτε την Κυριακή και να ψηφίσετε ό,τι καταλαβαίνετε, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν έχετε σημασία. Η συνισταμένη είναι σαφής, ισχυρή, αλλοπρόσαλλη μα αταλάντευτη. Η πορεία της χώρας στην οποία ζούμε είναι προδιαγεγραμμένη, απεικονίζει απόλυτα τα αποτελέσματα της βούλησης των πολιτών της, και δύσκολα αλλάζει σε εύλογο χρονικό διάστημα. Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει/καταρρεύσει οκτώ φορές τα τελευταία διακόσια χρόνια. Για να αλλάξει πραγματικά, να γίνει μοντέρνα χώρα με ορθολογική οικονομία και λειτουργικούς μηχανισμούς χρειάζονται δεκαετίες, ίσως γενιές ολόκληρες με διαφορετική παιδεία, με στιβαρούς θεσμούς (σαν αυτούς που υπενοικιάζουμε προς το παρόν από την Ευρώπη, αλλά εγγενείς, σεβαστούς από τους πολίτες) και μια άλλη νοοτροπία, καλύτερη. Δεν θα αλλάξει η Ελλάδα την Κυριακή. Μπορεί να επιταχυνθεί η κατάρρευση, ή μπορεί να επιβραδυνθεί. Ή μπορεί ο ρυθμός της να μείνει ως έχει. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να παρακολουθείτε τι συμβαίνει, να μη στεναχωριέστε πάρα πολύ, να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε για τον εαυτό σας και τους δικούς σας ανθρώπους, να συμμετέχετε και να συνεισφέρετε όπου η συνεισφορά σας γίνεται αποδεκτή, και να αντέχετε. Ούτως ή άλλως, ξέρω πάνω κάτω ποιοι είστε. Δεν αποφασίζετε εσείς την Κυριακή. Το 25% του εκλογικού σώματος είναι πάνω από 71 ετών. Δική τους είναι η χώρα.

Ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν.

Who Is Afraid Of Alexis Tsipras

Alexis is shifting uncomfortably in his seat. He seems somewhat embarrassed as he begins to answer, his eyes fixated shyly on the desk before him. He is wearing a red sweater and sports a carefully curated hairdo, long sideburns and all. He looks like a student in the principal’s office -which he is, in a sense- but his words flow confidently. “That’s not exactly what we mean”, he corrects the interviewer. It is the winter of 1990 and he, the president of his school’s student board, is giving a one-on-one interview on national television, trying to explain why so many public schools around the country have been occupied by students protesting a new education bill. “We would like it to be our right to decide if, at some point, we want to skip class”, he finally says. And as the final words come out of his mouth, he raises his eyes and looks at the interviewer. He is 16, and he looks shy, but also defiant and determined.

Cut to: 2008

This time there is no shyness. Alexis Tsipras is giving his first television interview as the president of Synaspismos, a small leftist political party. He is now a grown man, confident, eloquent and comfortable. His hair is much shorter. He looks at his interviewer’s eyes constantly. “I will be honest with you”, he admits with a hint of a smirk. “We are not ready. We do not have an alternative proposal to rule. This is our great challenge now. To build a proposition. To become ready”. He is 34 years old, the youngest political leader in the country’s history. He may not be ready, but by the end of the sentence, he is beaming.

  Cut to: 2014

Shyness is now a distant memory. Alexis Tsipras stands behind a podium against a background of retina-searing blood red. He is speaking before a crowd of party enthusiasts, mostly farmers, in the small town of Lamia. His delivery is very different - he speaks slowly, and very loudly. He is wearing a suit with no tie. He is gesticulating fiercely. “The markets are doing their job, which is to profit”, he yells. “We’re doing our job, which is to serve the interests of the Greek people. What is important is who plays the tabor. We will be the ones playing the tabor, and the markets will be the ones dancing”. It is November. He is 40 years old, and the election for a new Greek President from the parliament has just been moved up to next month. It is a process very likely to fail, in which case a snap general election will be called for early 2015. For the first time, Alexis Tsipras has a clear chance to rule. On that podium, yelling, he appears to feel ready.

 

Alexis Tsipras may be just days from becoming Greece’s next prime minister. At 40 he would be the youngest leader the country has seen, and the first from a radical leftist party in the history of the republic. These facts would be noteworthy and interesting by themselves. But Greece is a country in turmoil, still mired in recession, indebted and structurally bankrupt. Its woes have sent shockwaves throughout Europe and have completely transformed the political landscape within its borders. In such a volatile political and economical climate, the idea of a passage of power to a virtually unknown and untested political entity, cobbled up by tiny leftist fragments of the political fringes, and led by a young politician with little experience and seemingly naive notions of revolution and change, triggers more than just fascination in Greece and abroad.

It triggers fear.

But is that fear justified?

1. 

Alexis Tsipras was born in Athens on July 28, 1974, just four days after the brutal seven-year military junta ended and democracy was restored in Greece. He is the youngest of three children, born to a civil engineer and a housewife and raised in down-town Athens. Politically active from a very young age, Tsipras became a member of the Communist Youth at 14, while in high school. He was elected president of his school’s student board and achieved national notoriety during the high school uprising of the winter of ’90-’91, when most schools in Greece where shut down by students protesting an education bill introduced by the New Democracy government. After finishing high school, Tsipras left the Communist Youth, but continued to be politically active within a more moderate branch of the Left. He studied civil engineering in Athens, and became a prominent participant in university student politics, a field that is highly politicized in Greece, as well as a natural breeding ground for future political stars.

Andreas Karitzis, a member of SYRIZA’s Central Committee today, was also a student at the Polytechnic at the time and became friendly with Tsipras. “He was always decisive and a pragmatist, a doer”, he remembers. Although his department was small and his political group’s clout limited, he became a fixture in campus politics, drawing fans and enemies alike. “He had an uncanny ability to identify achievable goals and do whatever necessary to achieve them”, says Karitzis. After they finished school, they both joined the youth chapter of Synaspismos, the small leftist party that had spun out of a former broader coalition of the Left almost a decade earlier, after the Communist Party of Greece had abandoned it.

Synaspismos (the word means “coalition”) had always been a minor force in Greek politics. A Marxist-socialist party that was pro-Europe, it usually barely managed to scrape up enough votes to overcome the 3% barrier and elect a handful of MPs in parliament. Promoting a platform that included environmental and welfare issues, as well as immigration reform, it was always considered a benign, non-threatening political entity. This was the time of monolithic unilateral governments led by either the Social Democrats of PASOK or the conservatives of New Democracy, giant parties that usually swept a combined 80% of the popular vote. Smaller parties like Synaspismos or the Communists never had real power and were all but inconsequential compared to the behemoths that ruled Greece.

Alexis Tsipras rose quickly in those close ranks. He became the secretary of Synaspismos’ youth branch in 1999. In 2004 he was elected a member of the party’s Central Committee. Then, in 2006, party leader Alekos Alavanos surprised many by selecting him to be Synaspismos’ candidate for the mayorship of Athens. Coming up against a cadre of seasoned politicians, this fresh-faced 32 year old managed to get an amazing 10,5% of the vote that was only good for third place, but was considered a triumph for his tiny party. Now everybody knew his name, and everyone recognized his face.

Two years after that, Alavanos decided to step down as party leader, and promoted Tsipras as his successor. He proceeded to dominate the internal election getting 70% of the votes against the experienced Fotis Kouvelis, thus becoming the youngest party leader in the history of the Greek republic. At 34 he was in control of a small leftist party in a small country in Europe. For people within his political spectrum, this was as far as one could conceivably get. There are reasons to believe that Tsipras did not consider this the pinnacle of his ambition, however. Journalist Christoforos Kasdaglis, a SYRIZA MP candidate at the Dodecanese in the upcoming election, first met him around that time. “Speaking with him and his close associates”, he remembers, “what stroke me as fascinating was their deep conviction that they would play a significant part in the political evolution of the country. This belief was clearly evident back then, and it surprised me. They obviously did not expect it to happen the way it eventually did but, as it turns out, they were right”.

What also became evident at the time was that Tsipras was not above political machinations. Synaspismos was by then the largest member of a broader coalition of about a dozen different Leftist parties called SYRIZA. This coalition participated in elections as a unit, led by Synaspismos’ leader. By the time of the 2009 general election, Alekos Alavanos, Tsipras’ predecessor, was cast aside and would not even be a candidate for a seat in parliament. He would later leave the party altogether. Immediately after the election, which gave SYRIZA a slightly disappointing 4.6% and 13 seats in parliament, Fotis Kouvelis departed as well, going on to create a new party called Democratic Left. Within those few months Tsipras had managed to remove both conceivable internal opponents and consolidate his power within his small organization. This would turn out to be key.

Because in the meantime, the Greek economy and the entire Greek political system was about to implode.

2.

After Greece requested a bailout from a troika of institutions (the IMF, the ECB and the EC) in 2010, and during its subsequent financial and social woes, the political landscape in Greece has been transformed in a way that may be unprecedented for democratic countries during peacetime. Within 3 years the two giant parties that have governed Greece pretty much non-stop since 1974 lost 64% of their power. PASOK and New Democracy got a combined 5,5 million votes in 2009, and a paltry 2 million in May 2012. New parties came from nowhere to claim hundreds of thousands of indignant votes and bring a disparate stream of political first-timers into the political forefront. Greece has a Nazi party in its parliament now (although most of its MPs are in jail awaiting trial for a series of alleged felonies). A record 43 parties participated in last year’s European elections, 26 of which did not exist the previous time Greece held European elections. As the election of January 25th approaches, even more parties are being set up to participate. Former Prime Minister Papandreou has one. A former television actor who is the mayor of a small township north of Athens has one as well. A popular television journalist has a real shot for the third place spot. PASOK, the party that ruled Greece until 2012, receiving a massive 44% of the popular vote in 2009, may struggle to pass the 3% barrier in 2015. And MPs are changing parties left and right, trading allegiances in frantic attempts to hold on to their seats. None of this is normal. Politics has gone berserk in Greece. It is within this unprecedented turmoil that SYRIZA has soared.

The massive wave of discontent among the electorate -or, at least, the majority of it that did not wash over the Nazis- ended up finding shelter mostly in the best known and least polarizing of the small fringe parties that existed before the crisis hit. SYRIZA soared in 2012, getting a 16,8% of the popular vote in May and an unbelievable 26,9% in June, less than 3% behind New Democracy, the party that ended up forming a governing coalition with a diminished PASOK and Fotis Kouvelis’ Democratic Left. “It was not self-evident that SYRIZA would be the one to play the main role” says Andreas Karitzis. “Before the 2012 election, polls showed that the Democratic Left was the frontrunner”. Karitzis attributes this partly to his leader’s political acumen, but other factors have also contributed to this stunning ascent, among which one has to consider luck.

For some, unabashed populism was another factor.

For the better part of the past few years Alexis Tsipras has been the most vocal opponent of Greece’s agreements with the Troika, as they are described in a series of memoranda signed by the two last governments and the country’s lenders. Those deals have saved Greece from defaulting on its massive debt, and have kept the country afloat during a period in which it is unable to borrow. The price, however, is a series of reforms and austerity measures that Greece has promised to implement, measures that include radical cuts in public spending and unprecedented reductions in wages and pensions. The discontented have flocked to SYRIZA, partially encouraged by Tsipras’ repeated promises to repeal the memoranda and abandon all deals with the troika if and when he is elected Prime Minister. This kind of talk is partially what many have been afraid of, both within Greece and abroad.

No matter the cause, SYRIZA’s rapid ascent was not without complications. This was a small-time party with just a handful of experienced members and serious organizational flaws that suddenly blew up to represent a sizeable portion of the electorate, and maybe even govern. The imbalance became evident in the double election of 2014, where SYRIZA was supposed to come up with strong candidates for the European election and for local elections in all cities, townships and prefectures of Greece at the same time. Some high profile rejections, organizational missteps and a mediocre result in local elections (as compared to the broadly disgraced but infinitely more organized in the local level traditional parties) clearly showed that SYRIZA may be on the precipice of power, but sorely lacks in infrastructure and, perhaps, in manpower as well.

And this is just one of the doubts people have on the ability of SYRIZA and its leader to govern.

3. 

In a recent editorial at “Kathimerini”, the newspaper’s editor in chief Alexis Papahelas notes an interesting paradox: A significant number of SYRIZA supporters intend to vote for SYRIZA because they are certain that the party will not follow up on its combative rhetoric. Meanwhile, the incumbent Prime Minister Antonis Samaras and his cohort are once again attempting to scare voters away from SYRIZA, claiming that the party’s confrontational plan can only lead to an exit from the Eurozone and several other states of ruin.

Mr. Tsipras’ short-term anti-troika plan comprises of a series of aid packages and pension raises aimed at those most affected by the austerity measures. The plan’s sensibility and the feasibility of its funding are highly disputed, of course, as pre-election relief promises usually are. But, despite the fact that it aims to reverse parts of Greece’s deal with its debt holders, the part of SYRIZA’s program that is getting the most attention is something else entirely: The demand for instant and significant debt relief. Greece currently owes over $300 billion dollars to its creditors, and most of the troika money is meant to pay parts of that debt as it comes due. SYRIZA claims that this debt is unsustainable, and Greece should be relieved by a significant part of it for its economy to be able to grow. This is not an eccentric or far-fetched idea. Indeed, many economists believe that any Greek government would eventually need to request further restructuring of the country’s debt. Many fear, however, that this issue should be dealt with more responsibly, in coordination with the entities that own the debt, without misplaced ultimatums or populist decrees by the debtors. Inside the country many feel that an inflexible stance may prompt Germany to make an example of Greece. The risk of instability at the Eurozone from a possible “Grexit” is significantly smaller than it was in 2012, and a “punishment” of disobedient Greeks may serve as a detractor to similar notions in Spain or Italy.

Here is the deal, though: No one knows how Tsipras will handle those issues if and when he does come into power. Whether he is determined to clash with the Troika and Germany and how flexible he is going to be in those negotiations may be what will decide Greece’s place in the Eurozone. But we just don’t know what his reactions will be when he enters the negotiation. The main cause of fear in Greece and beyond is that Tsipras and his party are unknown quantities. People don’t know him as an active politician. And they don’t know what the dynamics -and the limits- of his unusual party can be.

Mr. Tsipras declined to comment for this profile. I did speak to several people who have known him for a long time, however, from old comrades and college buddies to current advisors and the guy who cuts his hair, and the common thread of their opinions is this: He is a good guy. Unlike most politicians, he is not arrogant, confrontational or standoffish. He was universally described to me as affable and down-to-earth, friendly and charming, someone who genuinely cares for other people’s feelings. “He is the kind of guy I could hang out with”, says Christoforos Kasdaglis, “and that is something I wouldn’t say for most politicians”. When Tsipras accepts an invitation to speak as a guest at a book signing (as he has done twice for Kasdaglis), he takes the time to read the book beforehand, and makes sure he has meaningful things to say about it. His natural charm, immediately evident everywhere (except, perhaps, during his more aggressive appearances on the pulpit), is not a political calculation -it is apparently genuine.

Tsipras, of course, is a Marxist. An atheist who lives with his partner Betty Baziana in an apartment in Kypseli -a rather seedy part of down town Athens- he has not baptized either of their sons, Phoebos-Pavlos and Orfeas-Ernesto, unlike the vast majority of Greeks.

Yes, you read that right: He did name his second son “Ernesto”.

However, during the past few years he has made concessions to the Greek Orthodox church, a still powerful political entity in the country. He has visited Mount Athos and has appeared in religious functions, gestures clearly aimed to appease a large part of the electorate, but at odds with his personal ideological stance.

He has made more controversial concessions to another part of the political establishment in Greece: PASOK. SYRIZA has slightly opened up towards the centre-left, allowing some former members of the once dominant party to bring their expertise -and their loyal voters- to the fold. This election cycle the party’s openness was further enhanced, raising dissenting voices from the pure radical and communist minorities within it. One example was the inclusion of controversial MP Rachel Makri in the party’s candidate lists. Makri comes form the far-right “Anexartiti Ellines” (“Independent Greeks”) party, and has expressed clear anti-immigration and anti-semitic views in the past.

Tsipras’ ability to adapt has been emphasized to me by almost everyone who has worked with him. “He is not reckless”, said Andreas Karitzis. “He can read most situations and realize what can be achieved under the circumstances. He is like a chess player”.

And he has evolved. Ever since he became the leader of SYRIZA, Alexis Tsipras has been meeting and talking with a series of mentors and experts on a variety of issues and topics. “During the past six years he has become sophisticated and knowledgeable” one of his more infrequent advisors told me. “He began with a narrow field of knowledge, but he is open and eager and has been able to achieve much in a very short period of time”. Apparently, he has also radically improved his mastery of the English language, an issue of much debate in the past. Few can forget his repeated mentions of a “frozen war” between the United States and the USSR at a speech at Columbia University two years ago.

Tsipras has also been more than willing to repeat that a unilateral exit from the Euro is not part of his negotiation toolkit. “Alexis Tsipras believes that every policy he pursues can and should be implemented within the structure of the European Union” says Yiannis Roubatis, a former journalist, MEP, an on-and-off interlocutor of Tsipras’ during the past six years.

On the other hand, his detractors are eager to point out two things: His lack of experience or objective credentials, and possible pressures he may face from his own party. “There is a part of SYRIZA that Alexis Tsipras does not control”, an opposing MP told me. “If he strays too much towards compromise, they will not follow him willingly”. SYRIZA, you may remember, used to be a coalition of several small parties, some of which are to the left of Tsipras on the political spectrum. As mentioned, they have already revolted against the excessive infusion of former PASOK members to the party, and have an even stronger anti-troika stance than their leader. Some of them do not share Tsipras’ devotion to the European ideals. Or to the Euro.

At the same time his critics stress his lack of experience in dealing with the internal mechanisms of the Greek state, as well as handling international relations. The previous generation of Greek Prime Ministers, (Papandreou, Samaras, Simitis & Karamanlis) were all educated abroad and, with the exception of Karamanlis, had all served in cabinets before becoming Prime Ministers. “This is not just about Tsipras”, a former minister also told me. “SYRIZA does not have enough prominent, experienced, efficient and serious members to fill an effective cabinet”.

This was a real issue within the party in 2012. When it became clear that SYRIZA had a small chance at winning the election, many party members were horrified. Alexandre Papanicolaou & Emilie Yannoukou’s documentary “Hope on the Line”, that followed Tsipras from June 2012 to June 2013, features a scene from election night in which party members claim that the loss was preferable. “We weren’t ready”, someone mutters.

Tsipras disagreed then. He feels even more ready now.

“Is he ready to govern”? I asked one of his advisors, who has worked with several Greek Prime Ministers. “Let me put it this way”, he said. “He is more ready than Papandreou or Samaras were, when they took on the office”.

This, of course, remains to be seen. No matter what happens, no matter what the repercussions will be in Greece, the eurozone and the EU, for one shy boy who 24 years earlier was fighting for his right to cut class, this has been a spectacular journey.

 

Originally published in "El Mundo", January 18, 2015

Γιατί Ζείτε Στην Ελλάδα;

Στο 9ο επεισόδιο του #Facepalm έθεσα ένα ερώτημα σε οκτώ διαφορετικούς ανθρώπους: Το ερώτημα του τίτλου. Μου μίλησαν ο Στάθης Καλύβας, η Μαίρη Συνατσάκη, η Ματούλα Κουστένη, ο Νίκος Κακαβούλης, ο Αργύρης Καστανιώτης, ο Έρικ Παρξ, η Τίνα Μανδηλαρά και ο Γιώργος Γαλάνης. Εδώ μπορείτε να ακούσετε την ημίωρη εκπομπή, και παρακάτω να διαβάσετε μια καταγραφή των πραγμάτων που μου είπαν όλοι αυτοί.

#Facepalm - Episode 9 - Γιατί ζείτε στην Ελλάδα; by Tgeorgakopoulos on Mixcloud

Σκεφτείτε το λίγο.

Γιατί ζείτε στην Ελλάδα; Είναι μια ερώτηση που πολλοί άνθρωποι δεν κάνουν στον εαυτό τους εύκολα. Γιατί ζω εδώ; Γιατί δεν ζω κάπου αλλού;

Οι περισσότεροι γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, δουλεύουμε, φτιάχνουμε οικογένειες και βγάζουμε ρίζες στο ίδιο μέρος. Είναι ίδιον και της χώρας μας, αυτό. Η Ελλάδα είναι μικρή, έχει λίγες μεγάλες πόλεις και έντονους οικογενειακούς δεσμούς. Είναι λίγο πολύ λογικό και αναμενόμενο οι άνθρωποι να περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο μέρος όπου γεννήθηκαν, ή κάπου κοντά σε αυτό. Αλλά γιατί; Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι;

Νομίζω ότι είναι επίκαιρο θέμα. Ίσως να μην ήταν ιδιαίτερα επίκαιρο πριν από δέκα χρόνια, ας πούμε. Τότε η ζωή στην Ελλάδα ήταν πιο ευχάριστη. Δεν υπήρχε δίλημμα. Τώρα ίσως υπάρχει. Μετά από πέντε χρόνια πτώχευσης και βαριάς ύφεσης, η Ελλάδα, μπορεί να υποστηρίξει κάποιος, δεν είναι ένα πάρα πολύ καλό μέρος για να ζει κανείς. Βεβαίως, είναι ακόμα σχετικά πλούσια χώρα, μια από τις 40 πλουσιότερες στον κόσμο. Κι έχει αυτό το καταπληκτικό κλίμα, και τις όμορφες παραλίες. Αυτά δεν φεύγουν. Αλλά η οικονομία της είναι τόσο στρεβλή και σε τόσο άσχημη κατάσταση που δεν προσφέρει αρκετές ευκαιρίες ευημερίας στους ανθρώπους που ζουν σήμερα εδώ. Κυρίως δεν προσφέρει προοπτική ελπίδας στους ανθρώπους που μεγαλώνουν και ενηλικιώνονται αυτή την εποχή. Οπότε γιατί να ζει και να προσπαθεί σήμερα κάποιος στην Ελλάδα; Καθώς ο κόσμος γίνεται μικρότερος, οι ευκαιρίες για μια καριέρα ή για μια κάποια ζωή σε κάποια άλλη χώρα γίνονται περισσότερες και ίσως ευκολότερες.

Ρώτησα μερικούς ανθρώπους, Έλληνες, να μου πουν για ποιο λόγο ζουν στην Ελλάδα. Δεν είναι εύκολη ερώτηση. Σε βάζει να σκεφτείς βασικά πράγματα για τις επιλογές ζωής που έχεις κάνει, πράγματα που ενδεχομένως δεν έχεις αναλογιστεί ποτέ. Αλλά την κάναμε. Και την κάναμε σε ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων, που ζουν διαφορετικές ζωές και σε διαφορετικές συνθήκες για να δούμε πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τη συγκεκριμένη επιλογή. Αν είναι επιλογή.

Ένα κριτήριο επίσης των ανθρώπων που ρώτησα ήταν η θεωρητική δυνατότητά τους να φύγουν από τη χώρα και να πάνε να ζήσουν κάπου αλλού. Επέλεξα να μιλήσω με ανθρώπους που θεωρητικά θα μπορούσαν να επιλέξουν να φύγουν. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν τα μέσα, τις προσβάσεις ή τις γνωριμίες για να δοκιμάσουν μια τέτοια μετακίνηση με καλούς όρους, χωρίς να το κάνουν από ανάγκη. Το ερώτημα που τους έκανα ήταν: Γιατί δεν το κάνουν.

Η Τίνα Μανδηλαρά και η Ματούλα Κουστένη είναι δημοσιογράφοι. Η μεν Μανδηλαρά γράφει στο Πρώτο Θέμα, η δε Κουστένη είναι ραδιοφωνική παραγωγός στον Pepper 96.6, όπου την ακούτε τα πρωινά. Η Ματούλα το έθεσε ως εξής:

"Το ιδανικό θα ήταν να ζω στη Νέα Υόρκη. Αλλά είναι το πράγμα που ονειρεύομαι. Μένει στο όνειρο. Αισθάνομαι, κι όσο μετράει ο χρόνος αυτό το πράγμα σε βαραίνει, ότι την ποιότητα ζωής που έχεις εδώ ακόμα και μέσα στην ύφεση και την κατρακύλα δεν μπορείς να τη φτιάξεις έξω. Κι ο καθένας μας έχει ένα μικρόκοσμο. Είναι σα να πρέπει αν ζητήσεις από πολλούς ανθρώπους να μεταφέρουν κάτι αλλού. Δεν μπορώ να το κάνω".

Η Τίνα έθεσε δύο σημαντικά θέματα που θα ακούσουμε αρκετές φορές σήμερα, της δουλειάς και της ποιότητας ζωής. Το θέμα της ποιότητας ζωής, ωστόσο, το έθεσε λίγο ανάποδα από τους περισσότερους άλλους:

"Κατ' αρχάς επειδή αγαπώ τη δουλειά μου, κι εφόσον είναι εδώ δεν θέλω να διακινδυνεύσω μια αλλαγή περιβάλλοντος. Επιπλέον μπορώ με τη δουλειά μου να ταξιδεύω, και για εμένα αυτός είναι ένας εύκολος τρόπος διαφυγής ώστε να μην έχω την αίσθηση ότι είμαι εγκλωβισμένη εδώ. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση απόδρασης. Από εκεί και πέρα σαφώς θα ήθελα να ζήσω στο εξωτερικό, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί πιστεύω ότι υπάρχει ποιότητα ζωής στην καθημερινότητα. Μια βόλτα στο πάρκο, μια βόλτα με το ποδήλατο, το να μπορώ να πηγαίνω στη δουλειά μου με άνεση, νομίζω αυτό είναι το ουσιαστικότερο. Από εκεί και πέρα απολαμβάνω το γεγονός ότι οι περισσότεροι φίλοι μου είναι εδώ, και μερικά πράγματα μπορούν να γίνονται πιο άμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις και στην επικοινωνία. Ίσως ο αυθορμητισμός των Ελλήνων που είναι τόσο άσχημος μερικές φορές εμένα να μου αρέσει με τα χρόνια. Στο Λονδίνο επειδή έζησα κάποια χρόνια, και θα ήθελα να επιστρέψω, έζησα και το πόσο σκληρά είναι κάποια πράγματα. Το να νοσηλευτείς. Το να περνάς δύσκολα. Το να πρέπει να έχεις μια οικονομική κατάσταση άνω του μετρίου για να ανταπεξέλθεις. Υπάρχει μια δυσκολία στην καθημερινότητα".

Οπότε αμέσως αμέσως έχουμε τρία θέματα άξια λόγου. Το θέμα της δουλειάς, ότι δηλαδή άμα έχεις δουλειά δύσκολα την αφήνεις για να πας να την κάνεις αλλού, το θέμα του κοινωνικού περίγυρου που δύσκολα εγκαταλείπεις, και το θέμα της ποιότητας ζωής. Για τα δύο πρώτα μου μίλησε η Μαίρη Συνατσάκη, η οποία είναι τηλεπαρουσιάστρια. Την ξέρετε, την έχετε δει το δίχως άλλο κάπου κάποτε σε κάποια οθόνη. Δουλεύει στην τηλεόραση από τα 18 της, δηλαδή στο 33,3333% 40% της ζωής της, καθώς πριν από λίγες ημέρες έκλεισε τα 30.

"Ο βασικός λόγος που μένω στην Ελλάδα είναι το ότι δουλεύω στην Ελλάδα. Η κρίση έχει επηρεάσει τη δουλειά μου, έχω μείνει κι εγώ από δουλειές, έχω δουλέψει και τσάμπα, αλλά ευτυχώς βιοπορίζομαι από αυτό που κάνω. Επίσης, δεν έχω μείνει ποτέ έξω. Δεν έχω σπουδάσει έξω. Δεν έχω αυτή την εμπειρία. Η μόνο εμπειρία που έχω είναι από τους φίλους μου, που δεν είναι δικιά μου, δικιά τους είναι, και απλά τη μοιράζονται. Έχω μια διστακτικότητα, δεν ξέρω σαν άνθρωπος αν θα μπορούσα να φύγω. Είμαι και λίγο φοβιτσιάρα. Τα πράγματα είναι άγρια εδώ και πολύ συχνά δε συμφωνώ με το πώς λειτουργούνε, αλλά τουλάχιστο μου είναι γνωστά, κάπως οικεία. Σε ένα επίπεδο αυτό με κρατάει σε μια ηρεμία. Δεν ξέρω πώς θα το αντιμετώπιζα αν ήμουν σε ένα ξένο τόπο. Και κάπως όταν φεύγεις φεύγεις και μόνος σου, δεν παίρνεις και πολύ κόσμο μαζί σου. Η πρώτη φορά που άνοιξε στο μυαλό μου το παράθυρο του εξωτερικού ήταν όταν ο κολλητός μου και η κολλητή μου μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη. Χρειάζομαι κάποιον μάλλον να μου δημιουργεί μία ασφάλεια. Είναι πολύ έτσι, τι να σου πω. Εγώ αν δεν είχα δουλειά θα έφευγα. Δεν θα με τρόμαζαν όλα αυτά. Αν είσαι σε μια κατάσταση που δε μπορείς να βιοποριστείς εδώ είναι πολύ πιο φιλικές οι συνθήκες σε πολλές χώρες της Ευρώπης και θα το 'κανα. Μια φίλη μου έχει πάει στη Σουηδία. Είναι καλύτερα να είσαι σερβιτόρα στη Σουηδία, είναι καλύτερες οι συνθήκες για εσένα. Οπότε θα το 'κανα. Αλήθεια".

Θα διαβάσουμε τώρα τι μου είπαν δύο άνθρωποι που τόλμησαν και έφυγαν και έζησαν στο εξωτερικό για πολλά χρόνια, και είχαν αυτή την εμπειρία και μπορούν να κάνουν τις συγκρίσεις. Ο Γιώργος Γαλάνης είναι φίλος και παλιός συμφοιτητής. Γνωριζόμαστε τόσο πολλά χρόνια ώστε να μην θέλω να κάνω την αφαίρεση αυτή τη στιγμή. Ο Γαλάνης μετά τα πανεπιστήμια αναζήτησε την τύχη του στα ξένα, έζησε και δούλεψε για εννέα χρόνια σε Αγγλία, Ηνωμένες Πολιτείες και Ελβετία, και το 2010, καθώς ξεκινούσε η κρίση, επέστρεψε. Όχι από ανάγκη. Το επέλεξε μόνος του. Τον ρώτησα να μου πει το γιατί.

"Δεν έχω μετανιώσει ούτε λεπτό που γύρισα στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος στην Ελλάδα μπορεί να κάνει πάρα πολλά πράγματα. Ειδικά το 2010 η Ελλάδα ήταν μια χώρα πάρα πολύ κακομαθημένη, με πάρα πολύ κακό κόσμο στον ιδιωτικό τομέα, και άρα αν κάποιος είναι καλός μπορεί να ξεχωρίσει και να πετύχει. Δε λέω ότι είναι εύκολο. Βέβαια, στο δικό μου κομμάτι, επέλεξα δουλειές που δεν έχουν να κάνουν με το δημόσιο και την καθημερινή τριβή που αυτό σου φέρνει. Φίλοι που συνεργάζονται με το δημόσιο ξέρω ότι έχουν πολύ διαφορετική εμπειρία από εμένα. Το δεύτερο κομμάτι είναι το προσωπικό. Εγώ άλλαξα τρεις χώρες, και σε καμία από αυτές δεν είχα εύρος συναναστροφών τόσο μεγάλο όσο εδώ. Το να συναναστρέφεσαι ανθρώπους από διαφορετικά περιβάλλοντα κι από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις το οποίο είναι εφικτό για έναν Έλληνα, εμένα μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον. Το τρίτο είναι η ποιότητα ζωής, όπως εγώ την αισθάνομαι. Στην Αθήνα σε 40 λεπτά από το σπίτι σου είσαι σε καλή παραλία. Το πόσο κοντά είσαι στη θάλασσα, το πόσο εύκολα μπορείς να πας σε ένα νησί, το να κάθεσαι έξω και να πίνεις τον καφέ σου ή να τρως, είναι μια μεγάλη πολυτέλεια, και καθόλου συνηθισμένο στην Ευρώπη ή στην Αμερική".

Παρόμοια ιστορία έχει κι ένας άλλος άνθρωπος που ξέρω υπερβολικά πολλά χρόνια, ο Νίκος Κακαβούλης. Ο Νίκος είναι συνιδρυτής του "Daily Secret", του γνωστού newsletter, και με τις σπουδές του στο Columbia, μια μικρή θητεία στην Conde Nast και τη δουλειά του για το Daily Secret συμπλήρωσε σχεδόν δεκαετία στη Νέα Υόρκη. Και φέτος, γύρισε. Γιατί γύρισε;

"Στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου, αν χρειαζόταν να κάνω μια λίστα με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να μένεις σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, συνειδητοποίησα με έκπληξηότι η Ελλάδα κερδίζει. Ή μάλλον, η Αθήνα κερδίζει. Είναι το καλύτερο deal που θα μπορούσα να έχω. Επαγγελματικά για κάποιον που είναι στο χώρο της τεχνολογίας η Ελλάδα σου δίνει μία συμπυκνωμένη αγορά η οποία διψάει να υιοθετήσει καινούριες ιδέες, διψάει γι' αυτό που λέμε καινοτομία, όχι με το μαρκετινίστικο τρόπο αλλά με χρηστικό τρόπο. Κάνει πράγματα με πιο παλιακό τρόπο, και έχει επιθυμία να τα κάνει με καλύτερο. Ταυτόχρονα μια σειρά από μειονεκτήματα που υπήρχαν στο παρελθόν δεν υπάρχουν πια. Το ίντερνετ μας επιτρέπει να ζούμε σε ένα είδος χρονοκάψουλας. Μπορούμε να βλέπουμε το μέλλον όπως αυτό εξελίσσεται στις πιο αναπτυγμένες χώρες του εξωτερικού, έστω και με παράσιτα, και να έχουμε τη δυνατότητα να πηδάμε σ' αυτό όταν κάποιες από αυτές τις τεχνολογίες έχουν ωριμάσει. Η Ελλάδα σου δίνει δε την ασφάλεια να μη χρειάζεται να είσαι ο πρώτος που δοκιμάζει κάτι.

Το φυσικό προϊόν της Ελλάδας είναι απίστευτο. Σ' αυτή τη φάση της ζωής μου η φύση είναι κάτι που με εμπνέει, και θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι δεν χρειάζεται να πληρώσω πέντε χιλιάδες δολάρια για να ξεφύγω το Σαββατοκύριακο από την πόλη μου. Η Αθήνα, καλώς ή κακώς είναι από τα πιο ολοκληρωμένα αστικά προϊόντα του κόσμου, είναι μια μητρόπολη ζωντανή που δεν της λείπει τίποτα".

Το θέμα της δραστηριότητας στον τομέα της τεχνολογίας το συζήτησα και με άλλον ένα Έλληνα που δραστηριοποιείται στο χώρο. Ο Έρικ Παρξ είναι συνιδρυτής του Pinnata, ενός messaging application για τα κινητά τηλέφωνα, και δουλεύει σε μεγάλη διαφημιστική εταιρία. Η περίπτωση του Έρικ έχει ενδιαφέρον καθώς, όπως μπορεί κανείς να μαντέψει, είναι αμερικανός πολίτης. Θα μπορούσε πολύ ευκολότερα από τους περισσότερους από εμάς να πάρει την οικογένειά του και να φύγει. Δεν το έχει κάνει.

"Οι λόγοι είναι τεσσάρων κατηγοριών. Ο πρώτος είναι συναισθηματικός. Έχει να κάνει με το ότι εδώ μεγάλωσα, εδώ μεγάλωσε η γυναίκα μου. Δεν είναι τόσο τα μέρη -τα μέρη δε λένε τίποτε. Είναι οι άνθρωποι. Οι φίλοι μας, οι κουμπάροι μας, όλο το σύστημα που έχουμε δημιουργήσει, το οποίο δεν το εγκαταλείπεις εύκολα. Ο δεύτερος είναι ωφελιμιστικός. Έχω ζήσει στην Αμερική και, παρά τα πλεονεκτήματα που υπάρχουν, θεωρώ ότι ακόμα και τώρα έχουμε πλεονεκτήματα σε επίπεδο ζωής. Δεν είναι καθόλου κακή η ζωή. Την Αμερική την αγαπώ, τη λατρεύω, είναι το άλλο μου μισό, αλλά δεν θα ήθελα να μεγαλώσω παιδιά εκεί. Η έννοια της οικογένειας εκεί με τρομάζει ακόμα. Το τρίτο είναι το αισιόδοξο κομμάτι. Ασχολούμαι με την τεχνολογία. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι στην Ελλάδα με τους οποίους μπορώ να συνεργαστώ, και μάλιστα με όρους οικονομικούς που δεν θα μπορούσα να βρω στο εξωτερικό. Οπότε μπορείς να κάνεις ενδιαφέροντα πράγματα. Επίσης όταν ασχολείσαι με την τεχνολογία οι οικονομικοί κύκλοι με τους οποίους έρχεσαι σε επαφή δεν είναι απαραίτητα οικονομικοί κύκλοι της Ελλάδας. Αν είμαστε σε κρίση εδώ δεν σημαίνει ότι το web είναι σε κρίση παγκοσμίως. Ο τελευταίος λόγος είναι ένα ψέμα. Το παραμύθι που λέω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά, ότι υπάρχουν ευκαιρίες εντός της κρίσης και άλλα τέτοια. Δεν ξέρω αν θα υπάρξουν τέτοια πράγματα, ειδικά όσο γίνονται έκρυθμα τα πράγματα, αν γίνουν. Τέλος, είμαι παντρεμένος με δύο παιδιά. Έχουμε βιώσει οικογενειακώς αρκετές σφαλιάρες, ίσως πάνω από το μέσο όρο. Νομίζω ότι αυτές οι προσωπικές εμπειρίες μας έχουν δώσει μια νηφαλιότητα που μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι λίγο πιο στωικά".

Οικογένεια έχει και ο Αργύρης Καστανιώτης των εκδόσεων Καστανιώτη, ένας τριαντάρης μπαμπάς που ζει στην Αθήνα και δουλεύει και προσπαθεί μέσα στην κρίση να βγάζει ωραία βιβλία, ενίοτε και πολύ ωραία βιβλία. Κάναμε μία ευρεία κουβέντα πάνω στο θέμα η οποία δεν ήταν πολύ ηχογραφήσιμη, αλλά κράτησα κάτι πολύ συγκεκριμένο που το βρήκα εύστοχο και μου άρεσε. Μου το είπε απαντώντας στην ερώτηση, αν μπορούσες θα έφευγες;

"Πολύ πιθανό. Θα έφευγα, και ίσως θα έφευγα κι από την Ευρώπη. Αλλά δεν είναι τυχαίο που μένουμε 11 εκατομμύρια σε μια χώρα που κάνει τα πάντα για να σε διώξει. Κάτι έχει και σου προσφέρει, κι αν προσφέρεις και εσύ πίσω ίσως να βρεθούν και περισσότεροι λόγοι για να μη φύγουν όσοι φεύγουν".

Είναι εύστοχη παρατήρηση. Μέχρι τώρα έχουμε ακούσει διάφορα που απαντάνε στο τι είναι αυτά που κρατάνε 11 εκατομμύρια ανθρώπους εδώ. Πριν τα συνοψίσουμε, θα ήθελα να ακούσουμε και μια διαφορετική γνώμη από κάποιον που δεν ζει ακριβώς εδώ.

Ο Στάθης Καλύβας δεν ζει στην Ελλάδα. Είναι καθηγητής στο Γειλ, και έτσι περνά τον περισσότερο χρόνο του στο Νιου Χέιβεντ του Κονέκτικατ, μια πόλη το καλύτερο χαρακτηριστικό της οποίας είναι το ότι απέχει δύο ώρες με το τρένο από τη Νέα Υόρκη. Ξέρω, έχω πάει. Ο Καλύβας είναι πολιτικός επιστήμονας, αρθρογραφεί και στην Καθημερινή, και ο λόγος που του έθεσα την ερώτηση, λίγο παραλλαγμένη, είναι το ότι έρχεται πάρα πολύ συχνά στην Ελλάδα. Έχει το σπίτι του στο κέντρο της Αθήνας και επιδιώκει να περνά όσο περισσότερο καιρό μπορεί εδώ, και όχι μόνο το καλοκαίρι για διακοπές, όπως οι περισσότεροι. Του ζήτησα να μου εξηγήσει το γιατί, προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που κρατάει τους άλλους και ελκύει αυτόν.

"Ο ιδανικότερος συνδυασμός είναι να ζεις σε πολλά μέρη ταυτόχρονα. Μπορείς να αντλείς διαφορετικές παραστάσεις, αν συναντιέσαι με διαφορετικούς ανθρώπους, να βλέπεις τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Το γιατί μία από τις διαφορετικές χώρες θέλω να είναι η Ελλάδα έχει να κάνει με δύο παράγοντες. Ο ένας είναι υπαρξιακός, γιατί με αφορά, γιατί αισθάνομαι σπίτι μου παρ' όλο που λείπω πάρα πολλά χρόνια -και, μάλιστα, εδώ και δύο χρόνια πέρασα τη γραμμή και έχω πια ζήσει πιο πολλά χρόνια εκτός Ελλάδος παρά στην Ελλάδα-, πάντα την κρατάς μαζί σου, δεν μπορείς να απομακρυνθείς. Ο δεύτερος είναι το ότι η Ελλάδα έχει έναν πολύ ενδιαφέροντα πλούτο ανθρώπων και πραγμάτων που μπορείς να τον αντιληφθείς καλύτερα αν κι εσύ προέρχεσαι από αυτήν και μάλιστα αν κουβαλάς παραστάσεις και από αλλού. Αυτός ο συνδιασμός του εδώ και του αλλού σου επιτρέπει να δεις το εδώ με πολύ διαφορετικό τρόπο και να ανακαλύψεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα".

"Ο πλούτος συνίσταται σε ένα συνδιασμό περίεργης εξωστρέφειας -στην Ελλάδα συναντάς ανθρώπους που έχουν κι αυτοί τα ίδια χαρακτηριστικά, ζουν κι αυτοί έξω, ζουν και μέσα και φέρνουν έναν ενδιαφέροντα πλούτο, συναντάς επίσης και μια πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνική ζωή και, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα, βλέπεις τα τελευταία χρόνια και καλές πλευρές, ανθρώπους να εξελίσσονται με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσα να τον έχω φανταστεί. Είμαι οπαδός της Αθήνας γιατί έχει ένα δυναμισμό και μια ζωή που μπορεί να υπάρχουν σε άλλα μέρη, αλλά όχι με τα χαρακτηριστικά που υπάρχουν εδώ και βρίσκω πάρα πολύ ενδιαφέροντα".

Τι μάθαμε, λοιπόν; Βασικά, ότι η ζωή στην Ελλάδα για τους ανθρώπους που έχουν ακόμη δουλειά και δεν αντιμετωπίζουν βιοποριστικό πρόβλημα είναι ακόμα καλή. Η ποιότητα ζωής είναι βέβαια μία θολή έννοια. Άλλοι εντάσσουν σ' αυτή τη δυνατότητα να περπατάς στο πάρκο ή να κινείσαι με το ποδήλατο. Άλλοι θεωρούν πρωταρχικό στοιχείο της τις ανθρώπινες σχέσεις, τους φίλους. Όλοι όμως βρίσκουν στοιχεία αρκετά να τους κρατήσουν εδώ, ή αρκετά ισχυρά που τους τράβηξαν από αλλού. Κι αυτό δεν έχει ανατραπεί από την κρίση. Ακόμα και τώρα εξακολουθεί να ισχύει. Εφόσον μπορεί να διατηρήσει ένα επίπεδο ζωής, κανένας δεν μοιάζει ιδιαίτερα πρόθυμος να φύγει, κι ας ονειρευόμαστε όλοι ζωές στη Νέα Υόρκη και τα Λονδίνα. Βεβαίως, επαναλαμβάνω ισχύει για ένα υποσύνολο του πληθυσμού: Επαγγελματίες άνω των 30, που έχουν ήδη κατοχυρωμένη θέση, στρωμένη ζωή, ίσως και οικογένεια. Αυτό ήταν το κάπως στενό δείγμα που ρώτησα. Για τους μικρότερους νομίζω ότι ισχύουν άλλα. Το έθεσε πάρα πολύ ωραία ο Καλύβας:

"Πάντα προτείνω στους νέους να φύγουν από την Ελλάδα, ιδιαίτερα αν την αγαπούν, όχι γιατί θα βρουν το ιδανικό ή το καλύτερο κάπου αλλού, αλλά για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ζούμε σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο παγκοσμιοποιημένος, και μ' αυτή την έννοια το να αναζητήσεις το καλύτερο στον τομέα που σε ενδιαφέρει, με βάση τις πιθανότητες και μόνο δεν πρόκειται να το βρεις εδώ. Θα το βρεις μόνο εκεί που μαζεύονται οι άνθρωποι που έχουν τα χαρακτηριστικά που έχεις κι εσύ στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Δεύτερον γιατί πιστεύω ότι κάποιος ολοκληρώνεται μόνο ταξιδεύοντας, αποκομίζοντας παραστάσεις που είναι διαφορετικές, που τον αναγκάζει να βγει από τη ζώνη ασφαλείας του, να συνομιλήσει να ζήσει διαφορετικά, να δει τα πράγματα διαφορετικά, και μέσω αυτής της διαδικασίας καταλαβαίνεις καλύτερα αυτά που είχες".

Αν είστε κάτω των 30, άνεργος ή δεν έχετε πολλούς φίλους, ίσως πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά τι σας κρατά σ' αυτήν εδώ τη χώρα. Αυτό, υποθέτω, είναι το συμπέρασμα όσων ακούσαμε σήμερα. Είναι βέβαια ένα συμπέρασμα που ενδέχεται να ισχύει για περίπου μία εβδομάδα ακόμη. Την επόμενη Κυριακή έχουμε εκλογές, και πολύς κόσμος φοβάται ότι θα σηματοδοτήσουν μια νέα, πολύ πιο ταραγμένη φάση της ελληνικής κρίσης. Μπορεί το πεδίο των ανθρώπων που θα σκεφτούν τη μετανάστευση να διευρυνθεί απότομα. Ποιος ξέρει. Εσείς τι πιστεύετε;

Το #facepalm είναι ένα podcast που μπορείτε να ακούτε τα Σάββατα στις 4 το απόγευμα στον Amagi Radio, και μετά στο iTunes, σε οποιονδήποτε podcast player, στο Mixcloud και σε mp3.

Λινξ 165: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Η πραγματική ζωή του Bad Luck Brian

Μακροσκελές αφιέρωμα σε ένα παιδάκι που έγινε meme και πλέον δε μοιάζει καθόλου με το παιδάκι που έγινε meme.

2. Η σκαμπρόζικη ζωή του πρίγκιπα Άντριου

Το περιοδικό Vanity Fair υπάρχει κυρίως για να γράφει για βασιλιάδες και σελέμπριτι (και ενίοτε για σοβαρά θέματα, για το ξεκάρφωμα), κι αυτό είναι ένα άρθρο της πρώτης κατηγορίας. Είναι παλαιότερο, και χρήσιμο όχι για το κουτσομπολίστικο του θέματος, αλλά επειδή προσφέρει μια ωραιότατη εικόνα του πώς λειτουργεί αυτή η εταιρεία διαχείρισης περιουσίας που είναι η βασιλική οικογένεια της Μεγάλης Βρετανίας.

The Queen, who is reputed to be among the richest people in the world, with a net worth of about $20 billion, receives $60 million from the government to cover her expenses. Most of her fortune is tied up in priceless art treasures, jewels, and Crown Estates, none of which she can sell. According to Philip Beresford, who follows royal finances for The Sunday Times, the Queen has liquid assets of about $500 million—one-third in shares of blue-chip companies, one-third in revenue-producing properties at Sandringham and Balmoral, and one-third in racehorses and a stamp collection. Last year, the Queen paid the British treasury nearly $328 million in taxes. Plus, she has to come up with money to support all the minor royals staying in Kensington Palace.

3. Η καταπληκτική ζωή του Τζέιμς Πάτερσον

Άλλο ένα μακροσκελές κείμενο για τη ζωή και τη δουλειά του συγγραφέα/μηχανή παραγωγής best sellers. Είχαμε δει άλλο ένα, παλιότερο, εδώ.

One secret to his success: outlines of up to 80 pages for each book, in which Patterson alone sketches virtually all the action in detail, in a brisk and breezy tone that mirrors the finished books. For the novels on which he works with co-authors (some recruited from his days at J. Walter Thompson, some recommended by other writers, one a former New York City doorman), Patterson sends his collaborator an outline, then revises the resulting manuscript multiple times.

4. Πώς η Ελλάδα μπορεί να γλιτώσει την έξοδο από το ευρώ

Σύμφωνα με τον Economist είναι σχετικά απλό:

...the pressures within Greece to avoid a confrontation, either by Syriza doing less well than expected at the polls, or through a more emollient stance by Mr Tsipras if he does win power, may just be sufficient to avoid a Grexit.

Emollient.

Μην το φοβάστε. Καλό είναι.

5. Η πραγματική φύση της κρίσης μέσης ηλικίας  

Blanchflower and Oswald have found that, statistically speaking, going from age 20 to age 45 entails a loss of happiness equivalent to one-third the effect of involuntary unemployment.

Ο Κόσμος, Η Ελλάδα (Κι Εγώ) Το 2014

Πάει κι αυτό, ο πλανήτης που μας μεταφέρει στο σύμπαν έκανε άλλη μια γύρα γύρω από τον ήλιο, κι ενώ γυρνούσε πολλά συναρπαστικά και ενδιαφέροντα συνέβαιναν στην επιφάνειά του.

Όπως κάθε χρόνο.

Εγώ έκανα διάφορα πράγματα το 2014 (τις 100 ταράτσες, το Bookworm, ένα newsletter, ένα podcast, ένα e-book) κι οι υπόλοιποι Homo sapiens έκαναν πολλά πράγματα επισης, από ό,τι φαίνεται.

Αλλά ας τα δούμε λίγο συνοπτικά.

στον κόσμο

Το 2014 ήταν η χρονιά μιας νέας, πιο έντονης και παρατεταμένης έξαρσης του ιού Εμπόλα και μιας νέας, ακόμα πιο φριχτής έξαρσης του μίσους. Στην κορύφωση της παρατεταμένης Ουκρανικής κρίσης, η Ρωσία μπούκαρε και κατέλαβε τη ρομβοειδή χερσόνησο της Κριμαίας. Οι Ταλιμπάν, ο ISIS και οι Μπόκο Χαράμ, μεταξύ άλλων αφιονισμένων τρομοκρατών, έσπειραν το θάνατο σε αλλόδοξους. Από την άλλη πλευρά, Επιτροπή της Γερουσίας των ΗΠΑ δημοσίευσε μια έκθεση που αποδεικνύει ότι η CIA έκανε βασανιστήρια σε κρατούμενους. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι συνέχισαν να πολεμούν στη Γάζα αφήνοντας πίσω τους οι μεν χιλιάδες, οι δε εκατοντάδες νεκρούς.

Η Μαλάλα πήρε το Νόμπελ Ειρήνης. Αμερικάνοι αστυνομικοί δολοφόνησαν αθώους χωρίς συνέπειες, κι ο κόσμος εξεγέρθηκε. Κόσμος επίσης εξεγέρθηκε στη Βενεζουέλα, στην Τουρκία, στο Χονγκ Κονγκ, για διάφορους λόγους. Η ανθρωπότητα προσεδάφισε διαστημόπλοιο σε κομήτη. Η Ισπανία άλλαξε βασιλιά. Η Σκοτία δεν αποσχίστηκε από την Αγγλία. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχτισε ένα φαραωνικό παλάτι. Χάκερ εκβίασαν αμερικανική κινηματογραφική εταιρεία για να μην κυκλοφορήσει ταινία η υπόθεση της οποίας δεν άρεσε στη Βόρεια Κορέα. Ασυνήθιστα πολλά αεροπλάνα έπεσαν, πολλά καράβια χάλασαν/βούλιαξαν, ένα στο τέλος της χρονιάς και με Έλληνες επιβάτες. Ακόμα, έγινε το καλύτερο Μουντιάλ που έχουμε δει ποτέ, Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, ο κόσμος αυτομπουγελώθηκε για την ALS και το ίντερνετ έγινε mainstream.

στην Ελλάδα

Η ελληνική τραγωδία της πτώχευσης συνεχίστηκε για τέταρτη χρονιά. Πάλι ένας θίασος από ανεπαρκείς και νούμερα κυριάρχησε στην ειδησεογραφία, κυρίως με τις αστείες, άστοχες, απονεννοημένες τους προσπάθειες να σώσουν ή να σαμποτάρουν, ανάλογα, μια οικονομία (και μια χώρα) χαμένη. Δημιουργήθηκαν μερικά καινούρια πολιτικά κόμματα, το Ποτάμι, η Τελεία, οι Ρίζες και, αν κατάλαβα καλά, πρακτικά έπαψε να υπάρχει ένα άλλο, η ΔΗΜΑΡ. Ή όχι. Μάλλον όχι. Δεν ξέρω. Υπάρχει ΔΗΜΑΡ; Υπήρξε ποτέ, στ' αλήθεια; Στα πολιτικά είχαμε την πρόσφατη γελοία υπόθεση απόπειρας δωροδοκίας του βουλευτή Παύλου Χαϊκάλη από συνεργάτη του, και κάμποσες άλλες γελοίες ιστορίες με Ταμήλους, Νικολόπουλους, Μιχελογιαννάκηδες και άλλες φυσιογνωμίες της πολιτικής σκηνής που κανείς δε θέλει να θυμάται, αλλά τέλος πάντων είναι όλες καταγεγραμμένες.

Το 2014, βεβαίως, ήταν η χρονιά που ανοίχτηκε ο τάφος στην Αμφίπολη και είδαμε τα ωραία πράγματα που είχε μέσα.

Επίσης, τρομοκράτες κάψανε την Athens Voice. Ο νεαρός ληστής Νίκος Ρωμανός κάνοντας απεργία πείνας προκάλεσε την κάλυψη ενός νομικού κενού, μια υπηρεσία πολύ χρήσιμη στη δημοκρατία που μισεί. Σε άλλες φυλακές, φύλακες βασάνισαν και δολοφόνησαν κρατούμενο που νωρίτερα είχε δολοφονήσει συνάδελφό τους.

Τι άλλο;

Έγιναν ευρωεκλογές και δημοτικές/περιφερειακές εκλογές στην Ελλάδα.

Και ήταν υπέροχες.

εδώ στα δικά μας

To 2014, κι αυτό είναι σημαντικό, έμαθα για πρώτη φορά ποιοι είστε σεις. Σας ρώτησα και μου απαντήσατε. Είστε πολύ αξιόλογοι άνθρωποι. Να σας χαίρεστε.

Εμένα η χρονιά με βρήκε στις ταράτσες. Έτσι ξεκίνησε το 2014. Από 1η Ιανουραρίου και μέχρι τις 10 Απριλίου, για 100 ημέρες, ανέβαζα μία φωτογραφία της Ακρόπολης όπως φαίνεται από μια από 100 ταράτσες της πόλης. Οι φωτογραφίες ανέβαιναν στο 100taratses.com, στο Instagram και τελικά και σε ένα σωρό άλλα μέρη. Προέκυψαν συμπεράσματα. Υπήρξαν δημοσιεύσεις, αναδημοσιεύσεις, αναφορές και συνεντεύξεις.

Στο τέλος, χάρισα και τα κινητά που τράβηξαν τις φωτογραφίες σε τυχερούς, και πήγαμε παρακάτω.

Ενάμιση μήνα μετά, φτιάχτηκε το Bookworm.

Τεχνικά αυτό είναι λάθος: Το Bookworm υπάρχει χρόνια, ήταν το μπλογκ για βιβλία που είχα κάποτε. Όταν άρχισα να μαζεύω τα πράγματα που γράφω σ' αυτό εδώ το site, το Bookworm παροπλίστηκε, αλλά το 2014 ήταν ο καιρός να αποχτήσει έναν άλλο ρόλο: Μιας λέσχης ανάγνωσης.

Το 2014 το Bookworm συγκέντρωσε 1600 μέλη τα οποία διάβασαν 7 βιβλία και συμμετείχαν σε 4 συναντήσεις σε βιβλιοπωλεία (όπου κέρδισαν 51 βιβλία-δώρα και γνώρισαν δύο συγγραφείς). Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες πληροφορίες για τα μέλη και το ποιόν τους εδώ.

Στα πλαίσια του Bookworm, δε, φτιάξαμε και ένα web app με όλες τις δανειστικές βιβλιοθήκες της Ελλάδας, για να μπορεί όποιος θέλει να τις βρει.

Την άνοιξη άρχισα να στέλνω κι ένα εβδομαδιαίο newsletter στους αναγνώστες, με μερικές κουβέντες, νέα, και λινξ που μου φαίνονταν ενδιαφέροντα. Το στέλνω ακόμα κάθε Παρασκευή. Έχουνε γραφτεί λίγο παραπάνω από 2200 άνθρωποι μέχρι τώρα, άμα θέλετε να το παίρνετε γραφτείτε και σεις εδώ.

Φέτος, δε, άρχισα να σας τα λέω και προφορικά.  Τα Σάββατα ηχογραφώ ένα δίωρο podcast στο Amagi Radio και εσείς μπορείτε να ακούσετε τι έχει γραφτεί ως τώρα εδώ κι εδώ. Κάνω διάφορες δοκιμές για να καταλάβω πώς λειτουργεί η φόρμα, και δε λειτουργούν καλά όλες, αλλά μερικές λειτουργούν, ενίοτε. Να, εδώ, ένα ενδεικτικό επεισόδιο στο οποίο μίλησα με δυο ανθρώπους για ταινίες.

#Facepalm - Episode 6 by Tgeorgakopoulos on Mixcloud

To 2014 συνέχισα να γράφω κάθε Παρασκευή στην Καθημερινή. Τα πρώτα 50 κείμενα τα συγκεντρώσαμε σε ένα δωρεάν e-book το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε από όλα τα συνήθη μέρη. Λέγεται "Πράγματα Που Σκέφτομαι Στο Ντους", γιατί αυτό είναι.

Εξάλλου, τα άρθρα που διαβάστηκαν περισσότερο φέτος σ' αυτό το site ήταν τα εξής:

10. Τo Golden Hall, Ο Λένιν Και Η Σύγχυση Του Επαναστάτη

9. Μερικά Πράγματα Που Έχω Να Πω Σε Ανθρώπους Που Είναι 15 Χρονών

8. iPhone 6: To Review

7. Πόσοι Ενήλικες Ηλικίας 25-34 Ζουν Με Τους Γονείς Τους;

6. iPhone 5S: To Review

5. Τι Να Ψηφίσεις Στις Ευρωεκλογές

4. Nexus 5: To Review

3. Υπέροχες Ελληνικές Εκλογές ΙΙΙ

2. 50 Shades of Grey: Το Review

1. LG G2: To Review

Αυτά που λέτε. Και τώρα; Παρακάτω;  Η Ελλάδα θα ξεκινήσει το 2015 τρέχοντας ξανά στις κάλπες, οπότε πάλι θα απολαύσουμε τη βούληση του λαού μας, που θα εκλέξει αυτούς που πραγματικά θέλει κι αυτούς που τον εκφράζουν.

Θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα γίνει bank run; Θα μας πετάξουν από την ευρωζώνη; Θα γίνουμε μια σοσιαλιστική ουτοπία/μπανανία; Ή θα συνεχίσουμε να ζούμε σ' αυτό το μαρτυρικό καθαρτήριο; Εγώ, να σας πω την αλήθεια, έχω αρχίσει να το συνηθίζω. Δε θυμάμαι πώς ήταν πριν.

Δεν έχω ιδέα τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες, αν θα υπάρχει ιδιωτική οικονομία ή ευρώ στην Ελλάδα όταν θα μπαίνει 2016, ή αν θα είμαστε λίγο-πολύ όπως είμαστε τώρα, πτωχευμένοι και ζορισμένοι, αλλά ένα χρόνο πιο ώριμοι, λίγο πιο διαβασμένοι, λίγο πιο έτοιμοι γι' αυτά που θα 'χει να μας σερβίρει η επόμενη χρονιά, η σίγουρα συναρπαστική, όπως όλες.

Για να δούμε.

Θυμήσου τις ανασκοπήσεις:

Του 2013

Του 2012

Δοκιμή: OTE My Wifi

Αφού το κράτος μας το υπέροχο και το πάντα αποτελεσματικό δεν μπορεί να το κάνει, ας δούμε λίγο πώς η ιδιωτική πρωτοβουλία (ή, έστω, εν μέρει ιδιωτική) προσπαθεί να καλύψει το κενό. Το My WiFi είναι μια καινούρια υπηρεσία που προσφέρει ο ΟΤΕ στους συνδρομητές του που έχουν Double Play, επιτρέποντάς τους να μοιράζονται τη σύνδεσή τους με άλλους συνδρομητές, και να έχουν πρόσβαση στις συνδέσεις των άλλων. Ή κάπως έτσι. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, θα σας εξηγήσω πώς δουλεύει παρακάτω, και στηρίζεται σε τεχνολογία μιας ισπανικής εταιρείας που λέγεται Fon, την ιστορία της οποίας θα σας γράψω επίσης παρακάτω. Δοκίμασα την υπήρεσία τις τελευταίες εβδομάδες, και την εμπειρία μου θα σας την περιγράψω, κι αυτή, παρακάτω.

Πολλά πράγματα θα γίνουν παρακάτω, γενικά. Ετούτο το άρθρο είναι όπως η ζωή.

Πρώτα απ' όλα, ας εξηγήσουμε πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα:

Έχετε τη σύνδεσή σας, την του ίντερνετ, με τον κατάλληλο router που σας έχει στείλει ο ΟΤΕ, όλα καλά. Κατανοητόν; Ωραία. Αν είστε καινούριος συνδρομητής, δε χρειάζεται να κάνετε τίποτε, ο router είναι σεταρισμένος από μόνος του. Αν είστε παλιός συνδρομητής, γράφεστε στην υπηρεσία My Wifi με τα username και password σας με έναν από τους διαθέσιμους τρόπους. Και στις δύο περιπτώσεις η σύνδεσή σας παθαίνει μία διχοτόμηση: Το ένα μέρος συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά για τις συνήθεις ανάγκες σας (browsing, chatting, streaming, torrenting, πορνογράφειν, ό,τι ενδιαφέρει τον καθένα), αλλά το άλλο, μεγέθους 1Mbps, ανοίγει στο λαό. Άλλοι συνδρομητές του My Wifi που ενδέχεται να περνάνε από κάτω ή που μένουν στο απέναντι διαμέρισμα μπορούν να τη χρησιμοποιούν για τα δικά τους browsing, chatting και ούτω καθ' εξής. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν, βεβαίως, μόνο μέχρι 1 Mbps, και μπορούν να συνδεθούν μόνο μέχρι δύο ταυτόχρονα. Αν δεν συνδεθεί κανένας (που είναι και το πιο σύνηθες), το 1Mbps είναι δικό σας να το κάνετε ό,τι θέλετε, μαζί με το υπόλοιπο. Όχι ότι θα καταλάβετε διαφορά αν το χρησιμοποιεί κάποιος άλλος. Οι συνδέσεις είναι ανεξάρτητες, και η διαφορά στην ταχύτητα είναι αμελητέα. Το 1Mbps δεν θα σας λείψει, ακόμα κι αν μένετε σε περιοχή με μέτρια πρόσβαση, όπως εγώ.

Έτσι λειτουργεί, αυτή είναι η ιδέα. Γράφεστε και δίνετε ένα μέρος της σύνδεσής σας στο ίντερνετ στο λαό. Ταυτόχρονα, όμως, γίνεστε και μέλος του λαού. Παίρνετε, λοιπόν, και κάτι πίσω: Πρόσβαση σε όλες τις συνδέσεις όλων των μελών που έχουν ενεργοποιήσει την υπηρεσία. Παντού στη Γη.

Ανοίγοντας τις ρυθμίσεις της φορητής σας συσκευής καθώς γυρνάτε τον κόσμο θα δείτε αργά ή γρήγορα το "ΟΤΕ WiFi Fon" στις επιλογές δικτύων Wifi. Μπορείτε να συνδεθείτε μία φορά με τα στοιχεία σας και αυτό ήταν: Κάθε φορά που βρίσκεστε στην ακτίνα του router κάποιου χρήστη θα μπορείτε να έχετε WiFi. Αν είστε μερακλής μπορείτε να κατεβάσετε και το σχετικό app (υπάρχει για iOS και Android) που έχει κι ένα βολικό χάρτη για να δείτε πού βρίσκεται το πιο κοντινό δίκτυο.

Και τώρα θα σας γράψω πώς μου φάνηκε όλο αυτό το πράγμα στην πράξη.

Το αλτρουιστικό μέρος της διαδικασίας είναι απλό, δεν κάνεις τίποτα και, όπως είπαμε, δεν καταλαβαίνεις καμία διαφορά στη σύνδεση αν κάποιος συνδέεται και χρησιμοποιεί το 1Mbps σου. Το άλλο κομμάτι της διαδικασίας, είναι πιο ενδιαφέρον.

Βγήκα που λέτε στους δρόμους με τα κινητά πηγαίνοντας σε δουλειές, σε ραντεβού και σε βόλτες, και πάντα είχα στο μυαλό μου να το δοκιμάσω αυτό το πράγμα, να βάλω να δω πού υπάρχουν αρκετά ανοιχτά δίκτυα και αν μπορώ να μπω και πόσο γρήγορα είναι, και πάντα συνέβαινε το ίδιο: Το ξέχναγα. Όχι μόνο επειδή είμαι αφηρημένος, αλλά κυρίως επειδή ισχύει το εξής: Στο κινητό, πλέον, σπάνια χρειάζομαι Wifi.

Το παθαίνετε κι εσείς;

Δεδομένου ότι η εξάπλωση του 3G (από όλες τις εταιρείες) και 4G (από COSMOTE και Vodafone) είναι πια αρκετά εκτεταμένη (όχι πλήρης, ούτε κατά διάνοια, αλλά αρκετά), οι φορές που βρίσκομαι χωρίς γρήγορο ίντερνετ στο κινητό είναι σχετικά λίγες. Βεβαίως υπάρχουν πολλά τυφλά σημεία εντός των Αθηνών (κυρίως στο δίκτυο της Vodafone, όπως είδαμε εδώ), αλλά τις προηγούμενες εβδομάδες όποτε χρειαζόμουν 4G λίγο-πολύ το είχα, οπότε ξεχνούσα να ψάξω για Wifi. Ένας χρήστης που έχει συμβόλαιο με αρκετά MB data δεν έχει πολλές αφορμές να ψάξει για Wifi στο κινητό, έτσι δεν είναι;

Ταυτόχρονα, όμως, κινούμαι εκεί έξω και με μια άλλη φορητή συσκευή, η οποία έχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη το ίντερνετ, και δυσκολότερη πρόσβαση σ' αυτό: Το λάπτοπ.

Δοκίμασα να δουλέψω σε καφέ, σε ξένα γραφεία και σε σπίτια έξι φορές τις τελευταίες εβδομάδες, και σε όλες τις περιπτώσεις δοκίμασα να χρησιμοποιήσω το My WiFi. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν πως μόνο σε μία περίπτωση δεν βρήκα "ΟΤΕ Wifi Fon" δίκτυο διαθέσιμο στην περιοχή. Σε μία άλλη περίπτωση βρήκα, αλλά δεν έλεγε να συνδεθεί (δεν ξέρω γιατί), ενώ τις υπόλοιπες τέσσερις συνδέθηκε κανονικά. Η σύνδεση δούλεψε μια χαρά, έκανα ό,τι είχα να κάνω στο ίντερνετ όπως πάντα, με αξιοπρεπή ταχύτητα, λίγο-πολύ σα να είχα κάνει tether σε 4G σύνδεση κινητού. Λειτούργησε καλά.

Τώρα θέλω να σας πω μερικές κουβέντες για τη Fon, την ισπανική εταιρεία που ανέπτυξε αυτή την τεχνολογία το 2005. Έχει έδρα στη Μαδρίτη, την ίδρυσε αυτός ο κύριος, και κατά την εξέλιξή της δέχτηκε χρηματοδότηση μεταξύ άλλων από τη Google, τη Skype και τη Sequoia Capital. Η Fon έχει πλέον παρουσία σε καμιά εξηνταριά χώρες και περίπου 8 εκατομμύρια μέλη -οι επονομαζόμενοι Foneros- έχοντας αναπτύξει συνεργασίες με μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες τηλεπικοινωνιών στον κόσμο, όπως η ΒΤ και η Deutsche Telekom. Και πλέον και ο ΟΤΕ. Σε κάποιες από τις ξένες αγορές, δε, υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος να χρησιμοποιηθεί το δίκτυο των Foneros: Χρήστες που δεν συμμετέχουν στο δίκτυο, μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση πληρώνοντας ένα ποσό, όπως γίνεται με πολλά κλειστά WiFi δίκτυα. Η διαφορά είναι ότι μέρος των εσόδων μπορούν να το μοιράζονται οι Foneros. Αυτό σημαίνει ότι το bandwidth που συνεισφέρεις δεν το προσφέρεις μόνο δωρεάν στα άλλα μέλη, αλλά το πουλάς στα μη-μέλη. Αυτή η μορφή της υπηρεσίας δεν λειτουργεί σε όλες τις χώρες, ωστόσο -ούτε και στην Ελλάδα.

Εν κατακλείδι, δεν ξέρω αν το My Wifi αποτελεί ικανό κριτήριο για να πείσει κάποιον να βάλει Double Play, αυτές οι επιλογές είναι αρκετά περίπλοκες ούτως ή άλλως, περιλαμβάνουν παράγοντες σημαντικότερους όπως η ταχύτητα του δικτύου της τάδε ή της δείνα εταιρείας σε μια συγκεκριμένη περιοχή, ή η χροιά της φωνής του υπάλληλου που σε πήρε τηλέφωνο για να σε πείσει να αλλάξεις. Το σίγουρο είναι πως αν έχετε ήδη Double Play δε χάνετε τίποτε να ενεργοποιήσετε την υπηρεσία. Δεν θα καταλάβετε καμία διαφορά στην ταχύτητα του ίντερνετ του σπιτιού, ενώ ανάλογα και με τις ανάγκες σας, μπορεί να σας φανεί πολύ χρήσιμη εκτός σπιτιού.

Υποθέτω, τώρα που το σκέφτομαι, ότι η χρησιμότερη εφαρμογή θα είναι κάποια άλλη, ένα σενάριο που δυστυχώς δεν πρόλαβα να δοκιμάσω.

60 χώρες.

8 εκατομμύρια Foneros.

Φανταστείτε να έχετε πρόσβαση σε όλα αυτά τα δωρεάν hotspots σε όλο τον κόσμο.

Α, ταξίδια!

 

Ποιες Γλώσσες Μιλιούνται Στην Ελλάδα Σύμφωνα Με Τη Google;

Ψάχνοντας νέα δωρεάν fonts τις προάλλες (μην απορείτε, τέτοια κάνω) βρήκα το εξής: Σε μια από τις σχετικές σελίδες των Google fonts, υπάρχει χάρτης με όλες τις χώρες του κόσμου και τις αντίστοιχες γλώσσες τους, για να μπορούν οι χρήστες να βρίσκουν fonts που έχουν τα αντίστοιχα αλφάβητα κατά το δοκούν. Η λίστα γλωσσών που βγάζει για την Ελλάδα είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Αν έχετε φίλους (δεν το νομίζω), γνωστούς (πιο πιθανό) ή συγγενείς (σχεδόν βέβαιο) ψεκασμένους ή παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας, μπορείτε να τους δείξετε τη λίστα για να γελάσετε λιγάκι αυτά τα Χριστούγεννα, αν ακόμα γελάτε με τέτοια πράγματα.

Παρακαλώ.

Ακραία Πεντάμορφα Καιρικά Φαινόμενα

Όμορφες καταιγίδες, λυσσαλέες.

Το 2014 Σύμφωνα Με Το Facebook

Μένουν ακόμη 22 ημέρες για να τελειώσει το 2014, το 6% της χρονιάς δηλαδή, αλλά το Facebook προφανώς δεν περιμένει να συμβεί τίποτε το συνταρακτικό, οπότε έβγαλε από τώρα το βιντεάκι του με το Ρόμπιν Γουίλιαμς, τη Μαλάλα, τον Εμπόλα, το Μουντιάλ και τα υπόλοιπα που είδαν και μοιράστηκαν οι χρήστες του, το ένα έκτο της ανθρωπότητας δηλαδή, φέτος.