Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 13

Ο Τζον Στιούαρτ Και Η Ελλάδα

Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε ότι ο Τζον Στιούαρτ θα σταματήσει να παρουσιάζει την εκπομπή του κάποια στιγμή εντός της χρονιάς, και μ' αυτή την αφορμή μαζέψαμε τα τρία αποσπάσματα που έχει φτιάξει για την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια στο Daily Show, και τα παίξαμε στο #Facepalm:

#Facepalm - Episode 12 - Η Ευγενής Μας Τύφλωση by Tgeorgakopoulos on Mixcloud

Παρακάτω, τα σχετικά βιντεάκια, για να έχετε και την εικόνα:

Για τις ταραχές του 2011:

Για τις πρώτες εκλογές του 2012:

Για τις δεύτερες εκλογές του 2012:

Λινξ 167: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Λογιστικοί υπολογισμοί δαπανών του σπιτιού, από τον Φ. Σκοτ Φιτστζέραλντ 

Αυτό που λέει. Ακριβώς. Αριστούργημα.

2. Γιατί δεν είναι πολύ καλές οι μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων; 

Α better battery could change everything. But while countless breakthroughs have been announced over the last decade, time and again these advances have failed to translate into commercial batteries with anything like the promised improvements in cost and energy storage.

3. Μια μεγάλη και πολύ όμορφα στημένη συνέντευξη του Μπαράκ Ομπάμα

Από το Vox.com. Την ίδια ώρα, στο Buzzfeed:

Post by BuzzFeed Video.

4. Η μάχη για ένα οικόπεδο με θέα το υπνοδωμάτιο του Μαρκ Ζάκερμπεργκ

In November 2012, Voskerician was in a contract to buy the property behind Zuckerberg’s home in Palo Alto, California. He sent a letter to the Facebook chief executive officer saying he planned to tear down the home and build a 9,600 square-foot replacement. It would overlook the back of the Zuckerberg abode, a view that would include the master bedroom. Only then Voskerician made an unusual offer.

5. Κι αν ο καλύτερος τρόπος καταπολέμησης της φτώχιας είναι απλά να δίνουμε λεφτά στους φτωχούς; 

Studies from all over the world drive home the exact same point: free money helps. Proven correlations exist between free money and a decrease in crime, lower inequality, less malnutrition, lower infant mortality and teenage pregnancy rates, less truancy, better school completion rates, higher economic growth and emancipation rates. ‘The big reason poor people are poor is because they don’t have enough money’, economist Charles Kenny, a fellow at the Center for Global Development, dryly remarked last June. ‘It shouldn’t come as a huge surprise that giving them money is a great way to reduce that problem.’

 

Τρεις Άνθρωποι Που Θέλουν Να Πεθάνουν Στον Άρη

Αυτό το μικρό ντοκιμαντέρ μιλάει με τρεις από τους εθελοντές που έχουν δηλώσει συμμετοχή στην αποστολή του Mars One, μιας μη κερδοσκοπικής προσπάθειας που φιλοδοξεί να στείλει τέσσερις ανθρώπους στον Άρη το 2024. Χωρίς επιστροφή. Περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι από όλο τον κόσμο δήλωσαν συμμετοχή, και αυτή τη στιγμή υπάρχουν 660 "φιναλίστ". Στο παραπάνω δεκάλεπτο βίντεο ακούμε κάποιους από αυτούς.

Τι να σας πω, έχω πολλές απορίες, αλλά από την άλλη, τίποτε δεν με εκπλήσσει πια.

Άλλο ένα βιντεάκι για περισσότερους εθελοντές, εδώ.

 

Ο Γιάνης Βαρουφάκης "Ζει Το Παιδί Του Με Τα Χρήματα Του Μνημονίου"

Τις τελευταίες ημέρες διάβασα πάρα πολύ Γιάνη Βαρουφάκη, για τις ανάγκες ενός άρθρου που έγραψα για την εφημερίδα El Mundo. Δεν ήτανε καθόλου δυσάρεστο: Γράφει πολύ καλά και, αν το καλοσκεφτεί κανείς, το ότι γράφει καλά ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το ότι είναι σήμερα Υπουργός Οικονομικών της χώρας. Ένα από τα 263 άρθρα που έγραψε σε 4,5 χρόνια στο Protagon (ίσως το καλύτερο που διάβασα, καθώς είχε προσωπικό/εξομολογητικό και αναζωογονητικά ειλικρινή τόνο), περιείχε το εξής απόσπασμα:

Πριν κάποιους μήνες, ερωτήθηκα αν θα με ενδιέφερε να κατέβω στην πολιτική. Το ίδιο ερώτημα μου ετέθη πολλές φορές, στα ΜΜΕ, στην Πλατεία Συντάγματος κλπ. Η ενστικτώδης απάντησή μου ήταν, και παραμένει, αρνητική. Γιατί; Να σας πω: Το 1982 πήρα την μεγάλη απόφαση της πανεπιστημιακής καριέρας. Αυτό σήμαινε μια ζωή με πολύ λιγότερα χρήματα και εξουσία. Όμως, μια ζωή με μέγιστη ελευθερία έκφρασης και δυνατότητα αυτο-κριτικής (και αυτοσαρκασμού ακόμα). Ήταν μια επιλογή που δεν παίρνω πίσω. Όλον αυτό τον καιρό, συνομιλώ (έστω και στα κρυφά) με πολιτικούς όλων σχεδόν των κομμάτων. Αυτό έχει σημασία στον Καιρό της Κρίσης. Μου δίνει την δυνατότητα να τους βοηθώ αλλά και να τους κρίνω όλους (και τον εαυτό μου συνάμα). Την στιγμή που θα ανέβω στο μπαλκόνι και θα πω «ψηφίστε με», ξάφνου τίθεμαι εναντίον όλων των υπόλοιπων. Δεν μου έχω εμπιστοσύνη ότι, μετά από μία κίνηση, θα διατηρήσω την σκέψη μου ανεξάρτητη, καθαρή. Δεν το θέλω. Και δεν θα το κάνω.

Η bold σημείωση είναι δικιά μου. Ενδιαφέρον, ε; Πιο κάτω, στο ίδιο κείμενο, τεκμηριώνει περαιτέρω την άρνησή του να κατέβει στην πολιτική ως εξής:

Μου έλαχε η κόρη μου να ζει στην Αυστραλία. Σε μια χώρα που οι τιμές των πάντων ανεβαίνουν και της οποίας το νόμισμα υπερτιμάται συνεχώς. Καθώς ο μισθός μου (κατά 3/5 μικρότερος από ό,τι θα ήταν αν είχα παραμείνει στην Αυστραλία προ των περικοπών) μειώνεται, όπως και όλων μας, σε λίγο όχι μόνο δεν θα μπορώ να την συντηρώ αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορώ να την επισκέπτομαι καν. Το φαντάζεστε να κατέβαινα στην πολιτική για να απομυζώ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο μισθό ικανό για να συντηρώ την κόρη μου στους αντίποδες; Να έχω, δηλαδή, γίνει κι εγώ ένας βουλευτής, γραφειοκράτης, υπουργός που βασίζεται στα χρήματα του Μνημονίου για να ζει το παιδί του; Όχι φίλες και φίλοι. Έξω και πάλι έξω. Γιατί αν υπάρχει ένα αγαθό που με κάνει ευτυχισμένο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα ότι δεν εξαρτώμαι, δεν φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά πιστεύω.

Σκληρά λόγια, υπονοούν πως όσοι εκλέγονταν βουλευτές και γίνονταν υπουργοί τότε ζούσαν από τα χρήματα του μνημονίου (οι πανεπιστημιακοί καθηγητές των δημοσίων πανεπιστημίων από τι ζουν, άραγε; Και τα χρήματα του μνημονίου για την αποπληρωμή του χρέους δεν πήγαιναν; Όχι για τις δαπάνες του κράτους και μισθούς καθηγητών ή βουλευτών. Αλλά ξεφεύγω) και επίσης είναι εξαρτώμενοι και φοβούνται να πουν τη γνώμη τους. Αλλά, βεβαίως, στα πλαίσια της ευρύτερης κριτικής μιας πολιτικής τάξης από κάποιον ανεξάρτητο παρατηρητή, θεμιτά. Στο τέλος του άρθρου, δε, βάζει μια δικλείδα, ένα παραθυράκι: 

Μέχρι να μπορώ να επιστρέψω διατηρώντας την ανεξαρτησία σκέψης μου, υπό συνθήκες που να μπορώ και πάλι να προσφέρω. Δεν θα αργήσει η μέρα. Για αυτό επέλεξα τον τίτλο «Γιατί λείπω» αντί για ένα πιο τελεσίδικο «Γιατί έφυγα».

Αυτό το κείμενο γράφτηκε στις 17 Απριλίου 2012, καθώς ο Βαρουφάκης έφευγε για την Αμερική, όπου δούλεψε στην εταιρεία videogames Valve και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Όστιν. 

Ακριβώς δύο χρόνια μετά, ακριβώς όμως, 17 Απριλίου 2014, ο Βαρουφάκης έγραψε άλλο ένα κείμενο, με αφορμή τις Ευρωεκλογές. Όπου επίσης αρνήθηκε να κατέβει ως υποψήφιος. Έγραψε το εξής: 

Όσο για τους λόγους που δεν θέλω να είμαι στην Ευρωβουλή, ή την Βουλή, οι πιο παλιοί αναγνώστες ίσως να τους θυμούνται. Αν όχι, τους θυμίζω κάτι που είχα γράψει εδώ στο protagon πριν ακριβώς δύο χρόνια για να εξηγήσω τους λόγους που μετακομίζω στην Αμερική και δεν θα σκεφτόμουν ποτέ την επαγγελματική ενασχόληση με την πολιτική στην Ελλάδα, δεδομένων και των οικογενειακών μου υποχρεώσεων: «Το φαντάζεστε να κατέβαινα στην πολιτική για να απομυζώ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο μισθό ικανό για να συντηρώ την κόρη μου στους αντίποδες; Να έχω, δηλαδή, γίνει κι εγώ ένας βουλευτής, γραφειοκράτης, υπουργός που βασίζεται στα χρήματα του Μνημονίου για να ζει το παιδί του;» Να σας θυμίσω και κάτι άλλο που έγραφα πάλι στο protagon πολύ πιο πρόσφατα από την Αμερική που είμαι, ως απόρροια της απόφασής μου εκείνης, σχετικά με το βουλευτιλίκι: «Παραιτούμαι από τη Βουλή για να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην πολιτική». Αυτό είχε πει το 2001 ο Τόνι Μπεν (που πέθανε πριν από μερικές μέρες) όταν ανακοίνωνε την αποχώρησή του από τη Βουλή των Κοινοτήτων. Είναι ο λόγος που δίνω όταν με ρωτούν γιατί δεν κατεβαίνω στις εκλογές: «Με ενδιαφέρει πολύ η πολιτική για να σπαταλώ τον χρόνο μου εγκλωβισμένος στα κομματικά όργανα και στα κονκλάβια.»

Και νάτονα, τώρα, ένας βουλευτής (πρώτος ανάμεσα σε 300 σε ψήφους), γραφειοκράτης, υπουργός που βασίζεται στα χρήματα του μνημονίου για να ζει το παιδί του (μέχρι να το αντικαταστήσει με το "πρόγραμμα γέφυρα", υποθέτω).

Γιατί η ανακολουθία;

Έχω δύο εξηγήσεις.

Την πρώτη την αναφέρω εν μέρει στο κείμενο της El Mundo: Ο ακαδημαϊκός, θεωρητικός οικονομολόγος που έχει την ευκαιρία να μετουσιώσει τη θεωρία του σε πολιτική πράξη είναι εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο -σιγά μην την άφηνε να πάει χαμένη.

Κι η δεύτερη; Απλούστατα, πέρα απ' όλα τα άλλα, ο άνθρωπος είναι μπλόγκερ. Εκατοντάδες posts εκατοντάδων ή και χιλιάδων λέξεων έγραφε, ε, μην περιμένετε απόλυτη συνέπεια σε όλα, η λογοδιάρροια του μέσου οδηγεί αξιωματικά σε αναπόφευκτες ανακολουθίες, όπως θα έχετε διαπιστώσει και όσοι μπαινοβγαίνετε κι εδώ μέσα.

Αποτέλεσμα: Γράφεις κάτι μια δυο φορές, και μετά κάτι άλλο γίνεται και ορίστε, καταλήγεις εγκλωβισμένος στα κομματικά όργανα και στα κονκλάβια.

Yanis Varoufakis’ Perpetual Smirk

The new finance minister of Greece is a flamboyant economics professor that, until very recently, you had probably never heard of. Thanks to his European showcase these past few days, some extravagant -and sometimes contradicting- proclamations and his undeniable personal charisma, he has become a star in global news headlines. There are fake Twitter accounts and ironic Tumblrs about Yanis Varoufakis.

But what is he smiling about?

Unlike his German counterpart, Yanis Varoufakis had chosen to read from a prepared statement, which was unusual. This meeting, his first with Finance Minister Wolfgang Schäuble, was crucial, but wasn’t expected to generate substantial results. Indeed, it didn’t -Varoufakis didn’t even agree that the two men agreed to disagree. They would therefore have nothing particularly poignant to share, and the focus would lie in the mood implied by their general statements. And many people were watching.

Five years after Greece’s economy collapsed, and less than two weeks after Greeks elected a radical left party to govern, the relations between Greece and Germany could be described as tense at best. The new Greek government has rejected the previous austerity program agreed upon by the former government and the country’s debtors, and now considers the negotiation of a new program and an additional restructuring of its mountainous debt to be its clear mandate. This has sent shockwaves across Europe and the markets, raising doubts about the new government’s ability to convince its European allies to rethink or renegotiate anything. That is why Varoufakis was in Berlin on Thursday morning, the culmination of an urgent European tour. He wanted to explain his positions, and set the tone for deliberations to come. To be there, in Berlin, he’d miss the swearing-in ceremony of the new parliament back home in Athens.

Next to the frail 72 year-old Schäuble, the tanned, lithe Varoufakis seemed younger than his 53 years. He began reading his prepared statement and, soon after, right there, in the heart of Berlin, next to a man who has been a member of the Bundestag since 1972, Varoufakis started talking about Nazis.

—

Yanis Varoufakis is an economist. The main focus of his work has always been game theory, the study of strategic decision making. Born in Athens on March 24, 1961, he studied mathematics, statistics and economics at the University of Essex in the UK and, after a fellowship at Cambridge, moved to Australia to teach at the University of Sydney. He spent eleven years there, became an Australian citizen, got married, settled down and then, somehow, as so many expats eventually do, he decided to return to Greece. He taught Economic Theory at the University of Athens, created a lauded post-graduate program there, and produced some interesting work, including two well received books, “Foundations of Economics: A beginner’s companion” (2002) and his best known work, “Game Theory: A Critical Introduction” (2004). As a scientist he is well respected by his peers, despite the fact that he has held somewhat controversial views, questioning fundamental tenets of economic theory. His colleagues at the time describe him as inquisitive and cordial. “His post-graduate program was a noteworthy achievement”, says professor at the University of Athens Aristides Hatzis. “It focused on both theory and methodology, and was something sorely missing from Greece at the time. Varoufakis came in and built it. It did wonderful work”. “He was a very energetic teacher”, says Thodoris Papageorgiou, a student of Varoufakis in the early ‘00s. “He encouraged discussion on his subjects, and was extremely approachable and open. He’d write his mobile phone number on the board, for anyone to use”.

Around that time Varoufakis also produced something else: His daughter, Xenia, was born in 2004. One year later, however, he and his wife separated, and she returned to Australia with Xenia. Varoufakis chose to stay. He met conceptual artist Danae Stratou, a divorced mother of two, and scion of an industrial family, at a private event, and they instantly fell in love. In 2005 as part of her research for one of her works, they journeyed together to several countries with disputed borders, from Eritrea to Palestine and from Kashmir to Ireland. They married, and are still together.

Varoufakis stayed at the University of Athens until 2012, when he took a leave and went to work for Valve Corp., a quirky video game company in Seattle. As “economist-in-residence” at Valve, he conducted research on exchange rates and trade deficits in virtual economies. After a few months there, he went on to teach at the University of Texas at Austin.

What this career path shows, quite clearly, is this: Yanis Varoufakis is not a politician. Despite his adventurous nature, he has never been anything but an academic. How did he end up in the heart of Europe’s most challenging political negotiation? That is an interesting story as well. It is a story about a blog, a summer house and an ambitious fixation.

—

Some politicians tend to surround themselves with intelligent people, or seek out the counsel of expert advisors. That means that most successful Greek academics who work in fields adjacent to politics (economics, political science), are eventually summoned to consult or interact in some other meaningful way with the political class. Varoufakis had been an advisor to George Papandreou from 2004 to 2006, during Papandreou’s first years as the leader of centre-left PASOK. He left disappointed and disillusioned, and has been pretty vocal against Papandreou’s lack of organisational skills or strategical thinking ever since. One would expect that he wouldn’t have anything to do with politics again after that experience, but then something else happened:

The Greek economy imploded.

In 2010 George Papandreou, now a Prime Minister, announced that the country would seek a bailout from the EU, the IMF and the ECB. This cataclysmic event had violent repercussions throughout Europe, and led to the massive €240 billion bailout and a wave of austerity measures that have put enormous pressure on Greek taxpayers and have led to a radical overhaul of the Greek political system. Another result of the crisis: Yanis Varoufakis started to blog.

From March 30, 2010 until December 16, 2014, Varoufakis published 263 blog posts on protagon.gr, an opinion portal launched by journalist Stavros Theodorakis (who, fun fact, would go on to found a political party called “To Potami”, that would elect 17 MPs this January), as well as dozens of other posts and notes on his personal blog, where he mostly writes in English. The vast majority of his articles were about the details of the crisis, analysis of what the major players (the Greek government, the IMF, the ECB, Germany) were doing, and Varoufakis’ opinions on what they should be doing. Written in a concise, authoritative but immensely accessible manner, his posts started garnering attention, and he started to get noticed by an audience much wider than his fellow economists. Before long, invitations to appear on talk shows started coming in, and those appearances introduced him to an even larger audience. Here was a guy who spoke in a clear, authoritative voice, who looked good on TV, smiled often, and seemed to know what he was talking about. He was an instant hit. His articles on Protagon and weekly free-press newspaper Lifo were widely read, his Twitter followers were multiplying rapidly.

The underlying theme of Yanis Varoufakis’ blogging was his masterplan. His ideas about the European financial and monetary crisis, and his proposals for its solution had been assembled in a paper called “A Modest Proposal For Overcoming The Euro Crisis” (2011). The paper is co-authored by economist Stuart Holland, and describes a plan to essentially absorb part of the weaker European nations’ debt into the EU itself. The plan calls for a stronger fiscal Union, in which money from surplus-states is redistributed towards the deficit-laden states, not as debt relief, but as investment for recovery and growth.

Over the past few years Varoufakis has explained, refined and detailed this plan multiple times in his blog posts, and has evolved it to include -or, rather, to begin with- the Greek debt restructuring. He maintains that the Greek debt is not viable and should be restructured in a way that should become standard procedure for the European Union. He wants Europe to use Greece as a launching pad for the kind of Eurozone-wide fiscal reform he proposes.

His idea was met with scepticism by some of his peers, who observed his prolific output (he sometimes posted two or even three long, elaborate articles per week) with caution and, as one colleague of his told me “some bewilderment”. But his mainstream readership continued to widen, and would soon grow to include a nascent, increasingly powerful political movement. Even before the election of 2012, Varoufakis’ ideas about the debt restructuring and the European crisis had become a central part of SYRIZA’s political platform.

—

Alexis Tsipras, the Prime Minister of Greece, owes his current status in large part to his mentor, Alekos Flabouraris. A friend of Tsipras’ father, Flabouraris was one of the people who promoted Tsipras within the party of Synaspismos (later to be renamed to SYRIZA), and helped him get elected party leader in 2008. Flabouraris frequently hosts Tsipras and his family at his summer house in the island of Aegina. Guess who else has a summer house in Aegina: Danae Stratou. The Tsipras’ and the Varoufakis’ families have spent at least one summer vacation together in Aegina, their children playing, the grown-ups talking about Greece and the future. In Varoufakis, Tsipras has found a prominent, independent voice who supports a message that is in line with his party’s populist platform: The Greek problem can be solved with a wider, European solution, and the austerity measures should be terminated immediately. SYRIZA, which originally had a rather one-sided populist anti-Troika platform, added Varoufakis’ debt-restructuring as one of its major political proposals, and Varoufakis came closer to the party, without ever assuming an institutional role. He blogged his support to SYRIZA in 2012 and the European election of 2014, but refused to be a candidate in either election, quite vehemently.

In 2015, however, things changed.

This time there was more at stake than a seat in Parliament, European or Athenian. This time SYRIZA had a clear chance to form a government, and Varoufakis could get his chance to negotiate his plan himself, with the policy makers of Europe. How many economists have an opportunity like this? This particular one wasn’t going to let it get away.

—

Sitting next to Eurogroup president Jeroen Dijsselbloem, Yanis Varoufakis proclaimed: “We will not negotiate with the troika”. Talking to the Financial Times, he said that the government “would no longer call for a write-off of Greece’s €315bn foreign debt”, but opt for a “menu of debt swaps” to ease the burden. Speaking to the New York Times, he said that Greece “does not want” the remaining €7 billion loan disbursement from the current program, but rather to rethink the program. In Thursday’s press conference in Berlin, he said that “60% - 70%” of the reforms included in this current program are indeed necessary, and that Greece needs a “bridge program” to give her time to negotiate a new deal with her creditors. This was after he talked about the Nazis. “When I return home tonight”, he’d said, “I will find a country where the third-largest party is not a neo-Nazi party, but a Nazi party”. Supposedly the goal there was to strike a chord with the Germans, a people that found itself in what in his opinion were similar circumstances more than 80 years ago. Whether this approach proves tone-deaf or brilliant, it remains to be seen. However, Varoufakis’ entire strategy seems haphazard and made-up-along-the-way, appearing adamant and confident on one meeting, then emollient and conciliatory in the next. It is still early in the process, of course, and at this point there is still overwhelming support and goodwill towards the first initiatives of the new government, but the first round of criticism focuses on three things (four, if you count Varoufakis’ fashion choices): He is not a politician, his plan is focusing on the wrong things, and his narcissism could become a problem.

“The debt and its viability is not the most important issue”, a veteran politician told me. “Varoufakis and the government are focusing on the wrong thing”. There was a general expectation that Greece’s debt would be restructured sooner or later by any government. According to some, a Greek government should instead focus on making sure the country has access to capital, and implement sweeping reforms as soon as possible to kick start the economy. SYRIZA’s mandate is different, however, and Varoufakis is going to have to convince Greece’s lenders to renegotiate at least some of the party’s pre-election promises.

Varoufakis, a self-proclaimed “liberal marxist”, is not a member of the party nomenklatura. He has gained considerable clout by being elected MP with the most votes than anyone in the 300-member parliament this January (he got 137.000 votes in the 2nd electoral district in Athens, the largest electoral district in Europe), and he has the unconditional trust of the party’s leader, something very important in a political group that comprises of so many communists. But he clearly is not one of them. “If he fails to deliver a deal that is satisfactory”, the veteran politician told me, “SYRIZA will have an ideal fall guy”.

And there are questions about some controversial personality traits. The “n-word” cropped up very frequently in my discussions with people who have worked with him, though usually with disclaimers or caveats. Varoufakis was described to me as a mild narcissist, a man who is kind, has empathy towards others, but does love the sound of his voice a little too much, and thrives in the limelight. “Economics professor, quietly writing obscure academic texts for years, until thrust onto the public scene by Europe's inane handling of an inevitable crisis” he muses lyrically in his Twitter bio. His bio at Protagon reads “He considers his highest accomplishment the fact that the Australian government had to pass an amendment to force the state radio station to cancel his weekly show”, referring to an incident that got him suspended from SBS-radio for “the promotion of negative stereotypes about Jews”. He even spells his name incorrectly, with one “n” (correct spelling of Yannis in Greek uses two), “for aesthetic reasons”. He is clearly a man who spends time thinking about himself.

Still, he may very well be the man for this, particular job. He is undeniably brilliant, he knows his stuff, and there are few people in Greece who can match his grasp of economic theory, his mastery of the english language and his (perhaps standoffish, but popular) innate swagger. And there are two other important factors to consider, both of which have been mentioned above.

First, it’s his “modest proposal” he is negotiating. He is a theoretical economist with a plan, and he has a once-in-a-lifetime chance to turn even a small part of it into political action.

And the second thing? Well, it’s a negotiation. Remember what his specialty is? Game theory. The study of strategic decision making.The Greeks are hoping that this is what Yanis Varoufakis’ perpetual smirk indicates: 

He knows what he’s doing.

Originally published in Spanish in El Mundo.

Αυτός Κοίταγε Το Κινητό Του Και Δεν Πήρε Χαμπάρι Ότι Μπροστά Του Περνούσε Μια Φάλαινα

Πολλά πράγματα μπορούν να γραφτούνε για τη σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία και την επίδραση των social media στο πώς αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο γύρω μας αλλά πριν βιαστείτε να τα εκφράσετε, βασισμένοι στην παραπάνω φωτογραφία που δείχνει έναν τύπο να χαζεύει απορροφημένος το κινητό του καθώς μια γιγάντια φάλαινα περνά δυο μέτρα μακριά, λάβετε υπ' όψιν και το πού εμφανίστηκε αυτή η φωτογραφία που κοιτάτε τώρα, και σκέφτεστε αυτά που σκέφτεστε:

Στο Instagram

A sign of the times.

A photo posted by E. Smith (@esmith_images) on Feb 2, 2015 at 11:03pm PST

Λινξ 166: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Μπορεί, αλήθεια, να καταπολεμηθεί η διαφθορά; 

Μια εκτενής μελέτη με αφορμή του παραδείγματος του Αφγανιστάν (και της Σιγκαπούρης).

"Reconstruction money was entering the country in torrents, but managed just as quickly to disappear. Infrastructure projects seemed never to be completed, while contractors, subcontractors, and cronies grew rich. (...) A private security industry sprang up to meet the needs of the international community and morphed overnight into a lucrative protection racket".

2. Μια συνέντευξη του διευθυντή των New York Times 

Από το Der Spiegel.

I always thought that digital first was a simplistic notion, and I am not even sure quite what it means. It should be stories first. Let's take the Paris story: We covered it all day, we held nothing back. Everything we learned, we published online. Then, when you approach your print deadline, you have to do two things. You have to polish those stories that are online because print is less forgiving of mistakes.

3. Ο Λάρι Ντέιβιντ θα παίξει στο θέατρο

Σε θεατρικό έργο που έγραψε ο ίδιος. Μια μεγάλη συνέντευξη για το θέμα από το New York.

David had also been diverging from the script during rehearsals. Curb’s dialogue was all improvised, and now David found himself unable to stop ad-libbing during rehearsals. Some of this has resulted in improvements to the script, but Shapiro has also had to rein him in. “It’s been humbling,” David said.

4. Αυτοί οι 80 άνθρωποι έχουν όσα λεφτά έχουν 3,6 δισεκατομμύρια άλλοι άνθρωποι

Μια λίστα.

The report from the global anti-poverty organization finds that since 2009, the wealth of those 80 richest has doubled in nominal terms — while the wealth of the poorest 50 percent of the world’s population has fallen.

5. Στη Δανία φτιάχνουν λεωφόρους για να πηγαίνεις από πόλη σε πόλη με το ποδήλατο

It’s a remarkable story of regional cooperation, forged by one big city and 21 of its smaller suburban neighbors, who came together around a common vision for moving commuters from using their cars to riding their bicycles.

Ο Άλλος Πήγε Και Ρώτησε Τον Στίβεν Φράι "Αν Έβλεπες Το Θεό, Τι Θα Του Έλεγες;"

"Bone cancer in children? What's that about?"

Αριστούργημα.

Αναποδογυρισμένα Παγόβουνα

Αυτό είναι ένα παγόβουνο στην Ανταρκτική, που έχει μόλις αναποδογυρίσει. Περισσότερες απίστευτες φωτογραφίες από αυτόν τον κύριο, εδώ.

Υπέροχες Ελληνικές Εκλογές IV

Κοιτάχτε έξω: Ο ήλιος λάμπει! Ή βρέχει. Ένα από τα δύο. Αλλά ο κόσμος υπάρχει! Τα ATM αναβλύζουν ακόμα ευρώ, τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα με πολύχρωμα προϊόντα, τα βενζινάδικα έχουν βενζίνη, τα κτίρια στέκουν, ο αέρας έχει οξυγόνο. Ο κόσμος δεν τελείωσε! Δεν αλλαξε σχεδόν τίποτε. Οι Έλληνες πήγαν στις κάλπες, ψήφισαν αυτούς που κατά τη γνώμη τους είναι οι καλύτεροι για να διαχειριστούν τα θέματα του κράτους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, και η συντέλεια δεν ήρθε. Είμαστε ακόμα εδώ.

Τι ωραία που είναι.

Για μια ακόμα φορά οι Έλληνες πολίτες μαζεύτηκαν και αποφάσισαν τι μέλλον θέλουν, όπως κάνουν ελεύθερα εδώ και σαράντα χρόνια, και ήταν κάτι το υπέροχο. Γιατί από το 2012 κι ύστερα, όταν τα λεφτά τελείωσαν και ο πελατειακός δικομματισμός τελείωσε, οι πολίτες ψηφίζουνε όπως τους έρθει, όπως θέλουνε πραγματικά, κι όχι για επειδή ο παπαντρέας τους διόρισε την ανηψούλα στο ΙΚΑ. Και βλέπουμε ποιοι είμαστε, και μετριόμαστε. Τέταρτη φορά γίνεται αυτό, συνεχόμενα, και τι ωραία που είναι. Πόσο όμορφη γιορτή αυτογνωσίας.

Βεβαίως, τα αποτελέσματα της βούλησης του λαού δε μπορεί να αρέσουν σε όλους. Συγκεκριμένα, καθώς από μια τέτοια διαδικασία βγαίνει ένας μέσος όρος, μια συνισταμένη, το αποτέλεσμα πολύ συχνά δεν αρέσει σε κανέναν απολύτως. Οι εκλογές συνθέτουν τις ιδέες, τις απόψεις και το αξιακό δυναμικό του κάθε Έλληνα ξεχωριστά, και παράγουν ένα αποτέλεσμα που δεν εκφράζει απόλυτα κανέναν Έλληνα ξεχωριστά. Εκφράζουν μόνο έναν φανταστικό "μέσο Έλληνα", που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Μόνο αυτός θα μπορούσε να είναι απόλυτα χαρούμενος σήμερα. Αυτός, κι εγώ. Γιατί εγώ είμαι παραδομένος στην πραγματικότητα, έχω αφεθεί πια. Απολαμβάνω μόνο την καθαρή κι αμείλικτη αλήθεια των αριθμών, που μου περιγράφουν γλαφυρά ποιοι υπάρχουν γύρω μου, τι σόι άτομα κατοικούν στην ακρούλα της Γης που αποκαλώ σπίτι μου. Κι αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο, δεν είναι; Τεκμηριώνει συμπεράσματα, τα επιβεβαιώνει.

Ας δούμε ένα ένα τα πράγματα που μάθαμε από τις εκλογές της Κυριακής και τα ως τώρα μεθεόρτιά τους:

1) Για πρώτη φορά αριστερά, πάλι 

Ω, τι περίλαμπρη νίκη! Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που πριν από πεντέμισι χρόνια σε βουλευτικές εκλογές συγκέντρωσε λίγο περισσότερες από 315.000 ψήφους, αυτή τη φορά εκτοξεύτηκε στις 2.250.000, από το 4,6% στο 36,4%, ένα νούμερο θεόρατο, 700% αύξηση, μια επίδοση θεαματική που έχει πολλές εξηγήσεις καμία εκ των οποίων δεν είναι το ότι το 1/5 των Ελλήνων, των βρεφών συμπεριλαμβανομένων, έγιναν ξαφνικά μαρξιστές. Ήτανε μια τιτάνια νίκη, αυτή, και σπάνια, και αξιοσημείωτη σε διεθνές επίπεδο, ένα συμβάν κάπως σα τη σύλληψη της 17 Νοέμβρη ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες  του 2004 ή την ίδια την πτώχευση, γεγονότα για τα οποία δεν είμαστε ακριβώς περήφανοι, αλλά προκαλούν τη διεθνή προσοχή προς το μέρος μας και αυτό μας κάνει να νιώθουμε κάπως, πώς να το πω, σημαντικοί. Κοιτάχτε, ξένοι, σα να τους λέμε, κοιτάχτε μας τι κάναμε. Βγάλαμε μαρξιστές πρώτο κόμμα το 2015. Ωραίο ε;

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται. Το έχουμε ξανακάνει αυτό, δεν τα θυμάστε εσείς, είστε μικροί: Το 1981. Ακριβώς το ίδιο πράγμα, μου λένε. Η διαφορά είναι ότι τότε η τομή ήταν πολύ πιο μεγάλη, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μέχρι πρότινος αποκλεισμένο από τους μηχανισμούς εξουσίας για δεκαετίες, αποκτούσε πρόσβαση στο κράτος. Επίσης, τότε υπήρχαν λεφτά. Με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το ποσοστό το μέχρι πρότινος αποκλεισμένο που αποκτά πρόσβαση κλπ. είναι λίγο-πολύ το προαναφερθέν 4,6%. Το υπόλοιπο είναι πρώην ΠΑΣΟΚ, λίγο πρώην Νέα Δημοκρατία, πρώην καθεστώς, τέλος πάντων, που έχασε κεκτημένα και ελπίδα και τη γη κάτω απ' τα πόδια, και σπεύδει εκεί που του τα υπόσχονται. Και τώρα δεν υπάρχουνε καθόλου λεφτά.

Οπότε ΣΥΡΙΖΑ! Ένα ΠΑΣΟΚ για τον 21ο αιώνα, φρέσκο, νεανικό, δηλαδή με νέο ηγέτη, γιατί οι υπόλοιποι στο κόμμα γέροι είναι, παλιές καραβάνες της παραδοσιακής αριστεράς, χρόνια στο κουρμπέτι, με συσσωρευμένα συμπλέγματα ενδεχομένως μοιραία, μα κοιτάχτε: Την περίλαμπρη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν την υποδέχτηκε ο λαός με bank run. Δεν κατέρρευσαν τα χρηματιστήρια. Δεν μας διώξανε από την Ευρώπη. Η παράλογη ελπίδα είναι μεταδοτική, όταν εκφράζεται τόσο μαζικά κολλάει, έστω και με ήπια εκδήλωση συμπτωμάτων, της μορφής "μακάρι να τα καταφέρουνε". Έκανε και ο νέος μας πρωθυπουργός πολιτική ορκομωσία και ενθουσιάστηκε το μικροσκοπικό μας υποσύνολο, έγιναν και οι πρώτες σαφείς νύξεις για την πολυαναμενόμενη κωλοτούμπα στους αλλοδαπούς, και ήταν μια ωραία μέρα.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι όλα ρόδινα. Γιατί την Κυριακή οι Έλληνες ψήφισαν πρώτο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έλαβαν μαζί πακέτο και κάτι άλλο.

2) Για να είμαστε ακριβέστεροι, αριστερά με ακροδεξιούς κόκκους

Πριν καν συναντηθεί με άλλα κόμματα, χωρίς άλλες συναντήσεις και επαφές, ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε με το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Η κυβέρνηση αυτή θα αποτελείται από 162 βουλευτές, οι 13 των οποίων θα είναι από το κόμμα του Πάνου Καμμένου. Του Καμμένου! Που έσπευσε να το ανακοινώσει ο ίδιος, από μόνος του. Του οποίου τους βουλευτές όλοι τρέχαν να αγοράσουν κατά την ψηφοφορία για τον Πρόεδρο. Ο οποίος είχε γράψει ένα βιβλίο που έλεγε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήξερε τα πάντα για τη δράση της 17 Νοέμβρη, της οποίας αρχηγός ήταν ο Πάμπλο. Το κόμμα που φιλοξενεί κυρίως περίεργους συνομωσιολόγους, τους τρελούς του χωριού, αυτούς που αποκαλούμε, με όχι λίγη στοργή, ψεκασμένους. Οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν ότι με το ζόρι θα έμπαιναν στη Βουλή, αν έμπαιναν. Μπήκαν άνετα. Στην κυβέρνηση.

(Βεβαίως, αν το σκεφτεί κανείς εντελώς ψυχρά με ρόλους realpolitik, μπορεί να είναι και μια σωστή, εξαιρετικά κυνική πολιτική επιλογή, που βοηθά στην πιο απαλή μετάβαση κάπως δεξιόστροφων κομματιών του κράτους, μη δουν απότομα οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί πολιτικούς προϊσταμένους Λαφαζάνηδες και πάθουνε τίποτε. Αλλά, όπως και αν το κάνεις, τώρα έχουμε στο υπουργικό συμβούλιο τον Πάνο Καμμένο και την Έλενα Κουντουρά, και είναι κάπως φρίκη).

Ταυτόχρονα, για να μην το ξεχνάμε, η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από έναν (άγνωστό μου ακόμα -37;) αριθμό βουλευτών που προέρχονται από τις πιο ριζοσπαστικές συνιστώσες, οι οποίες ήδη δεν καλοβλέπουν τους καμμένους, ενώ γενικά έχουνε θεματάκια με τυχόν ευελιξίες και συμβιβασμούς απέναντι στους δανειστές μας. Οπότε έχουμε μια κυβέρνηση που στηρίζεται από μια κοινοβουλευτική ομάδα με ακροδεξιούς αντισημίτες υπερπατριώτες συνομωσιολόγους ψεκασμένους, και επίσης με κομμουνιστές. Δεν καταλαβαίνω πώς θα γλιτώσουμε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση το 2015.

Αλλά όταν κάνω τέτοιες σκέψεις έχω βρει ένα καινούριο mantra που επαναλαμβάνω για να ηρεμήσω: μακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνε.

3) Αντίο Αντώνη, αντίο Βαγγέλη

Δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί λιγάκι για να σκεφτεί τους χαμένους της Κυριακής, καθώς και ο δικός τους αγώνας περιέχει κλέος. Ο Αντώνης Σαμαράς θα έπρεπε να είναι πολύ ευχαριστημένος, καθώς διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας για δυόμισι χρόνια, κάτι που πριν από δυο δεκαετίες ας πούμε έμοιαζε εντελώς αδύνατο. Και, εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε να είναι εντελώς αδύνατο. Μα είμαστε ψυχοπονιάρηδες μπαγάσηδες και με μνήμη χρυσόψαρου, πανάθεμά μας, και έτσι η δεύτερη θητεία του Σαμαρά σε θέσεις ευθύνης υπήρξε περίπου το ίδιο επιβλαβής με την πρώτη, φρονώ. Βεβαίως, η πτώση 2 μονάδων στις εκλογές μετά από δυόμισι χρόνια βαριάς λιτότητας και απάνθρωπων μέτρων δεν είναι και πολύ μεγάλη αποτυχία για ένα κυβερνητικό κόμμα. Να το λέμε κι αυτό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εξακοντιστεί σε ποσοστό ηττημένου κόμματος του παλιού δικομματισμού, ίσως να μην θεωρείτο καθόλου αποτυχία. Ευτυχώς θεωρήθηκε, και ευτυχώς υπάρχει περίπτωση να εξαφανιστεί ο Αντώνης Σαμαράς, ο πολιτικός μορτης, με το ύφος το μάγκικο και τη λαϊκιά του περιφρόνηση (στους θεσμούς ακόμα και του ίδιου του γραφείου του) για δεύτερη και, ελπίζουμε όλοι, τελευταία φορά από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αρκεί να κρατήσει λιγουλάκι το φαινομενικά σαθρό κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ και των ψεκασμένων, για να σταματήσουν οι της ΝΔ να ελπίζουν ότι αυτό θα είναι "αριστερή παρένθεση".

Στη μεριά του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι πιο απλά: Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ολοκλήρωσε την αποστολή του, οδήγησε με τόλμη και αυταπάρνηση το ΠΑΣΟΚ, το οποίο πριν από τρία χρόνια κυβερνούσε, στην έβδομη θέση, κάτω και από τους ψεκασμένους, από 3 εκατομμύρια ψήφους στις 300.000, μια τάξη μεγέθους κάτω, δεν είναι μικρό κατόρθωμα αυτό. Και έφυγε, ωρυόμενος κατά των άλλων που φταίνε, πολύ εκνευρισμένος, ίσως επειδή υποπτεύεται το πώς θα του συμπεριφερθεί η ιστορία. Το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να υπάρχει, διαρκώς συρρικνούμενο κι εκτός θέματος, με τη Φώφη Γεννηματά, το Νικόλα Ανδρουλάκη και άλλα απομεινάρια της πολιτικής, μα τίποτε από αυτά που ήταν κάποτε δεν θα έχει απομείνει, θα έχουν όλα γίνει αέρας, κομμάτι του DNA του ΣΥΡΙΖΑ, εν μέρει, αλλά κατά τα άλλα μνήμες για μουστάκια, ζεϊμπέκικα, ρουσφέτια και πούρα.

4) Πολιτική είναι οι άνθρωποι

Μα η βούληση του υπέροχου λαού δεν εκφράζεται μόνο από το κόμμα που επιλέγουν, όχι, εκφράζεται κι από τα πρόσωπα. Ποιους επιλέγουν οι Έλληνες για να τους εκπροσωπήσουν; Πού βάζουνε σταυρό; Κάθεται ο άλλος μέσα στο παραβάν με δεκάδες λίστες με ονόματα, πώς επιλέγει; Ποιο είναι το thought process που επιστρατεύει; "Θέλω αυτή, αυτή κι αυτός να μιλούν και να ψηφίζουν εκ μέρους μου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια", λέει, βάζοντας τους σταυρούς του. Οι επιλογές του μας λένε ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για τον τρόπο που σκέφτεται. Έτσι ήταν στις ευρωεκλογές, έτσι έγινε και τώρα.

Το '12 2.394 συμπολίτες μας από την Κοζάνη ψήφισαν τη Ραχήλ Μακρή για βουλευτίνα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Μετά από δυόμισι χρόνια ρηξικέλευθου κοινοβουλευτισμού, μιας μεταγραφής στον ΣΥΡΙΖΑ, κι ένα κρεσέντο τώρα στο τέλος με την ιδέα της εκτύπωσης ευρώ, η Ραχήλ Μακρή επανεξελέγη. Ξέρετε πόσοι πολίτες την ψήφισαν τώρα; 12.693. Δέκα χιλιάδες περισσότεροι από την άλλη φορά, το 13% όλων των ψηφοφόρων της Κοζάνης, την είδαν, την έμαθαν, την εκτίμησαν και τους άρεσε, και τη σταύρωσαν.

Αμ ο Παύλος ο Χαϊκάλης;

Στον πυρήνα ενός αμφιλεγόμενου σκανδάλου κατά της διάρκεια της διαδικασίας εκλογής προέδρου, ο Χαϊκάλης έχασε 10.000 ψήφους στην περιφέρεια Αττικής, αλλά φυσικά επανεξελέγη. Όπως και η Άννα Καραμανλή! Τη θυμάστε, που πρότεινε στον υπουργό οικονομικών να πάει να κάνει γλυκό έρωτα επειδή, με αφορμή τον ΕΝΦΙΑ (τον οποίο και η ίδια ψήφισε) φοβόταν ότι δεν θα επανεκλεγεί; Κανένα πρόβλημα: 30 χιλιάδες ψηφοφόροι της Β' Αθήνας την εμπιστεύονται, θεωρούν ότι κατά λάθος ψήφισε τον ΕΝΦΙΑ, και την ξαναέστειλαν στη Βουλή, διπλάσιοι από όσους την ψήφισαν το 2012.

Εξάλλου, 27 χιλιάδες συμπολίτες μας γοητεύτηκαν από τη Σοφία Βούλτεψη, δε, και 22 χιλιάδες από το Γεράσιμο Γιακουμάτο, απολύτως κατανοητό, γοητευτικές περσόνες και οι δύο, όπως και ο Νίκος ο Νικολόπουλος από την Αχαΐα, ο ομοφοβικός λεβέντης, ο οποίος πήρε μεταγραφή στους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον οποίο εμπιστεύτηκαν 4.296 ψηφοφόροι. Και η γοητεία ξεχειλίζει: Ο Γιάννης ο Μιχελογιαννάκης ο περιπλανώμενος, ο με την ξεκαρδιστική απεργία πείνας δίπλα στους κανονικούς απεργούς πείνας στο Σύνταγμα, το 2012 ως υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ είχε εμπνεύσει 9000 πολίτες του Ηρακλείου αλλά φέτος, με το ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να σαγηνεύσει 27.000. Και τη Βουλή μας θα κοσμούν κι άλλα αστέρια, ο Κώστας Ζουράρις από τη Θεσσαλονίκη, η Θεοδώρα Τζάκρη από την Πέλλα, καθώς και κλασσικές αξίες σα τον Ευρυπίδη Στυλιανίδη από τη Ροδόπη.

Μα ο λαός επέλεξε και με την αρνητική του ψήφο, στερώντας από τη Βουλή κοσμήματα σα τον Αργύρη Ντινόπουλο, τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, το Φαήλο Κρανιδιώτη. Το Δάνη Τζαμτζή, που δυσκολευόταν να τα φέρει βόλτα και ως βουλευτής, οπότε πλέον λογικά θα λογίζεται στα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης. Έξω μένει ο Μιχάλης Ταμήλος, ο γνωστός για την εργατικότητά του, από τα Τρίκαλα. Θα μας λείψει η Κατερίνα Παπακώστα, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, η Άντζελα Γκερέκου, που άλλαξε και κόμμα. Εκτός μένει και η Εύα Μπράουν της Ελλάδας, εκτός μένει η Κατερίνα Στανίση, εκτός και ο Δημήτρης Τσουκαλάς, ο βουλευτής με το golden parachute του 1 εκατομμυρίου. Εκτός και ο Αλέξης Τσίπρας ή, πιο σωστά, ο Αλέξανδρος Τσίπρας που κατέβηκε υποψήφιος με το Ποτάμι στην Αιτωλοακαρνανία.

Ο λαός μίλησε.

¯\_(ツ)_/¯

5) Αυτοί που ψηφίζουν δημοκρατικά κατά της δημοκρατίας 

Κι επίσης υπάρχει ένα 12-13% των ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας που ψηφίζουν κόμματα που δεν συμπαθούν τη δημοκρατία και προτιμούν άλλα συστήματα. Φυσικά δεν μπορεί να πει κανείς ότι η ψήφος στο ΚΚΕ και η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι το ίδιο, ή έστω και εφάμιλλο. Το ΚΚΕ πρεσβεύει το σταλινικό μοντέλο απολυταρχικής διακυβέρνησης, αλλά εδώ και δεκαετίες συμμετέχει αξιοπρεπώς στο πολιτικό μας σύστημα, είναι μέρος του πολιτικού κατεστημένου, παλαβό μα συνεπές και ειρηνικό. Δεν το λέει, αλλά στην πράξη σέβεται τις διαδικασίες και τους θεσμούς στους οποίους συμμετέχει. Από την άλλη έχεις την εγκληματική συμμορία των τραμπούκων νεοναζί, πολλοί από τους οποίους είναι στη φυλακή, και ο λαός τους ψηφίζει σταθερά, 400.000 άνθρωποι πάνω-κάτω, εδώ και τρία χρόνια. Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό, γιατί αναδεικνύει το πρόβλημα. Κι αυτό είναι μια πρώτη αρχή. Η λύση του, βεβαίως, δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν σβήνεις τετρακόσιους χιλιάδες ναζί με απλές ή γρήγορες πολιτικές. Χρειάζεται δουλειά στην παιδεία για δεκαετίες και ενδυνάμωση των θεσμών σοβαρή για να μειώνεται το ποσοστό σιγά σιγά καθώς ξέρω γω πεθαίνουν από φυσικά αίτια. Δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά τουλάχιστο έχουμε τις εκλογές για να τους βλέπουμε να καταγράφονται, να τους μετράμε, να ξέρουμε πόσο μεγάλος είναι ο καρκινικός όγκος στο σώμα της χώρας, και για να εντοπίζουμε εγκαίρως τυχόν μεταστάσεις.

Είναι άλλη μια υπηρεσία αυτή των υπέροχων, θαυμάσιων Ελληνικών εκλογών. Ανυπομονώ να έρθουν κι οι επόμενες. Μέχρι τότε,

μακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνεμακαρινατακαταφερουνε