Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 115

Βενιζέλος, Βάζελοι Και Το Αλτσχάιμερ Της Νέας Δημοκρατίας: Μια Κυριακή Στην Ελλάδα

Χτες έγιναν τρία ενδιαφέροντα πράγματα που δείχνουν γλαφυρά την ποιότητα της χώρας: Η κωμικοτραγική εκλογή του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ ήταν το λιγότερο ενδιαφέρον. Τα επεισόδια στο ΟΑΚΑ που οδήγησαν στη διακοπή του Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός* ήταν το άλλο, επίσης όχι πολύ ενδιαφέρον, και εν μέρει τυπικό και αναμενόμενο.

Για τα επεισόδια, βεβαίως, δε φταίνε μόνο «εκατό αλήτες» που λένε οι δημοσιογράφοι. Φταίνε και οι δημοσιογράφοι που μετά πάνε και γράφουν σ' αυτές τις εφημερίδες, φταίνε και οι υπόλοιποι αλήτες, οι οποίοι δεν πετάνε μολότοφ μεν, αλλά σιγοντάρουν βρίζοντας μανάδες και κραδαίνοντας κωλοδάκτυλα, και οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι από εκατό, είναι δεκάδες χιλιάδες, και βέβαια φταίνε και οι υπόλοιποι, οι μη-αλήτες, που είτε πληρώνουν εισιτήριο είτε στρώνονται παθιασμένοι σε καναπέδες για να δούν (κάκιστης, καταγέλαστης ποιότητας) ποδόσφαιρο υποστηρίζοντας ομάδες που κατά κανόνα ανήκουν σε μαφιόζους που επιχορηγούν τους προαναφερθέντες κάφρους και έχουν ούτως ή άλλως προσυμφωνήσει το αποτέλεσμα και στοιχηματίσει πάνω σ' αυτό.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον απ' όλα ήταν κάτι άλλο, που πέρασε κάπως πιο απαρατήρητο.

Στην τελευταία παράγραφο μιας χτεσινής ανακοίνωσης της Νέας Δημοκρατίας, αναφέρεται το εξής:

«…Η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ οφείλει να πάρει, άμεσα, ξεκάθαρη θέση. Το γεγονός ότι αναδεικνύεται, σήμερα, παγκόσμια ημέρα του Αλτσχάιμερ, ας μη νομίσει ότι επηρεάζει τη μνήμη και την κρίση του λαού».

Μπορείς να το διαβάσεις ακόμα μια φορά αν δεν το κατάλαβες με την πρώτη.

Ναι.

Το γραφείο τύπου της Νέας Δημοκρατίας κάνει πλακίτσα, χιούμορ επιπέδου Σεφερλή, για την εκλογή του Ευάγγελου Βενιζέλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιώντας ως punchline τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

Περισσότερο από όλα όσα συνέβησαν εχτές, νομίζω ότι αυτό το πράγμα είναι το χειρότερο, το ναδίρ, και αυτό που δείχνει πιο γλαφυρά το πόσο απορρυθμισμένη είναι η ηθική μας πυξίδα και το πόσο χαμηλό είναι το πολιτισμικό μας επίπεδο.

Σε εσένα που έχεις έρθει σε ετούτο εδώ το site δεν χρειάζεται βεβαίως να σου εξηγήσω γιατί δεν πρέπει να κάνουμε αστειάκια με θανατηφόρες και εκφυλιστικές παθήσεις του νευρικού συστήματος που επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων οικογενειών σε όλο τον κόσμο σε μια επίσημη ανακοίνωση πολιτικού κόμματος. Αλλά ο περισσότερος κόσμος σ' αυτή τη χώρα δεν το καταλαβαίνει. Δεν έχει υπάρξει καμία κατακραυγή. Ο κύριος που έκανε τη δήλωση είναι ακόμα εκεί, στη θέση του, και δεν έχει ζητήσει συγνώμη γιατί κανένας δεν του έχει πει ότι έκανε κάτι κακό γιατί η πλειοψηφία του πληθυσμού αυτής της χώρας δεν καταλαβαίνει πού είναι το πρόβλημα.

Αυτό είναι το πρόβλημα.

Δεν καταλαβαίνουμε τι είναι σοβαρό και τι δεν είναι, τι χωράει στον πολιτικό λόγο και τι δε χωράει, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, τι λέγεται και τι δε λέγεται και πότε. Δεν είναι θέμα πολιτικής ορθότητας ή σοβαροφάνειας. Είναι θέμα πολιτισμού. Να μπορείς να καταλαβαίνεις τι είναι σημαντικό σ' αυτή τη Γη, ποιοι κώδικες επικοινωνίας υπάρχουν ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα και πώς πρέπει να χρησιμοποιούνται.

Ο κύριος Μιχελάκης της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος έκανε αυτό το αστειάκι για μια θανατηφόρα και εκφυλιστική πάθηση του νευρικού συστήματος, όπως εκείνος ο άλλος, ο σύμβουλος και δεξί χέρι του Αντώνη Σαμαρά, ο Φαήλος Κρανιδιώτης που γράφει κάτι απίθανες επιστολές** (ή οι οπαδοί του Παναθηναϊκού σήμερα, ή οι οπαδοί του Ολυμπιακού άλλοτε, ή εκείνη η δημοσιογράφος του Mega που είπε «σακάτη» το Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, ή ο Αυτιάς που τον είπε καροτσάκια, ή εκείνα τα κοριτσάκια που έκαναν κωλοδάχτυλο στους Αστυνομικούς ή γενικά όλοι οι φιλοξενούμενοι αυτού του site) είναι άνθρωποι με αισθητική Δελφιναρίου και τριτοκοσμικό πολιτισμικό επίπεδο, και τέλος πάντων δεν μπορείς να περιμένεις από ολόκληρο τον πληθυσμό μιας χώρας να ξέρει να συμπεριφέρεται, αλλά από τα στελέχη κομμάτων που διαφεντεύουν τις τύχες του πληθυσμού δεν το περιμένεις απλά, το απαιτείς. Ή θα έπρεπε να το απαιτείς.

Το ότι εδώ δεν είμαστε ακόμα σ' αυτό το σημείο, είμαστε πολύ πολύ πίσω, είναι κάτι που το σκέφτηκα και τις προάλλες, όταν ο Πατρίς Μουάμπα κατέρρευσε στο White Hart Lane.

Ο  ποδοσφαιριστής της Μπόλτον έπαθε καρδιακή προσβολή μέσα στο γήπεδο της Τότεναμ και κατέρρευσε στο χορτάρι και έμεινε εκεί για πάρα πολύ ώρα. Έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι το πρόβλημά του ήταν πολύ σοβαρό. Η αντίδραση των θεατών και του σχολιαστή του αγώνα ήταν αποκαλυπτική:

Σκέψου λίγο τι γίνεται σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ελλάδα (να σε βοηθήσω αν δεν ξέρεις: αν ο ποδοσφαιριστής είναι της φιλοξενούμενης ομάδας οι θεατές φωνάζουν «πέεεεθανεεεε», αν είναι της γηπεδούχου βρίζουν τις μάνες των αντιπάλων κραδαίνοντας κωλοδάχτυλα, μέχρι να μεταφερθεί ο τραυματίας εκτός γηπέδου, οπότε χειροκροτούν).

Δες, σε παρακαλώ, το βιντεάκι αυτό από την αρχή ως το τέλος και μετά σκέψου όλα όσα έγιναν χτες στην Ελλάδα.

Αν είναι οι Άγγλοι να είναι υποδείγματα πολιτισμού και σοβαρότητας, οι Άγγλοι, τότε μάλλον μας αξίζει και η πτώχευση και η ξεφτίλα και ένα γερό χαστούκι για να γυρίσουμε στην εποχή του χαλκού, μέχρι να μάθουμε πώς κάνουν οι άνθρωποι.

*η μετάδοση του αγώνα γινόταν με τρία διαφορετικά σπικάζ, ανάλογα αν ήσουν Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός ή ουδέτερος, πράγμα που αποτελεί τόσο ξεδιάντροπη παραδοχή της άρρωστης φύσης του ποδοσφαιρικού φανατισμού, που νόμισα ότι η Nova το έκανε επίτηδες, ως μια αριστοτεχνική δράση κοινωνικής κριτικής, και πίστευα ότι και τα τρία σπικάζ τελικά θα ήταν το ίδιο, ένα, ψύχραιμο και αληθινό και πολιτισμένο -μα όχι. 

**αν κρίνει κανείς από τα γραπτά τους. Μπορεί να έχουν πρόβλημα με το γραπτό λόγο, και στην πραγματική τους ζωή να είναι ευγενείς και εκλεπτυσμένοι και με ευαισθησίες, μα αμφιβάλλω. 

 

 

Και Τώρα, Το Trailer Του Prometheus

Έχουν περάσει τριάντα τρία χρόνια από τότε που βγήκε το «Alien», παρεμπιπτόντως. Τριάντα. Τρία.

Το 1/3 του αιώνα.

Το Τραγούδι Του Σαν Μαρίνο Στη Eurovision Λέγεται «Facebook Uh Oh Oh»

…και είναι το χειρότερο πράγμα που έχει εμφανιστεί στα ίντερνετς από το «Friday«, άντε και από εκείνο το χορευτικό ποπ τραγούδι των Invisible Children. Το τραγουδάει η κυρία Βαλεντίνα Μονέτα και έχει για θέμα του, αν καταλαβαίνω καλά, το Facebook.

Συγνώμη.

 

Μακρουλά Διαβάσματα: 4 Μεγάλα Κείμενα Που Αξίζουν, Κι Ένα Χάλια

Να πέντε άρθρα πολλών λέξεων που αξίζει να κάτσεις με μιαν οθόνη αγκαλιά (ή στο τραπέζι, ή στην παλάμη, όπως σε βολεύει) και να τα διαβάσεις. Εκτός από το τελευταίο. Το τελευταίο το βάζω για να γελάσουμε.

1. Το καλύτερο σχολείο του κόσμου (New York Review of Books)

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο (σε δύο μέρη -το δεύτερο εδώ) για τα πράγματα που κάνουν τα Φινλανδικά σχολεία, που θεωρούνται τα καλύτερα στον κόσμο, να διαφέρουν από τα σχολεία σε εκπαιδευτικά συστήματα άλλων Δυτικών χωρών. Το κείμενο κάνει συγκρίσεις κυρίως με την Αμερικανική πραγματικότητα, αλλά δίνει παραδείγματα πολύ χρήσιμα και για τη δική μας, την τριτοκοσμική.

Finland's highly developed teacher preparation program is the centerpiece of its school reform strategy. Only eight universities are permitted to prepare teachers, and admission to these elite teacher education programs is highly competitive: only one of every ten applicants is accepted. There are no alternative ways to earn a teaching license.

Για περισσότερο διάβασμα πάνω στο θέμα, δες κι αυτό το βιβλίο.

2. Μια κριτική της βιογραφίας του Στιβ Τζομπς από τον Ευγένη Μορόζοφ (The New Republic)

Μπορεί να έχεις διαβάσει τη βιογραφία του Στιβ Τζομπς και όλα τα περί της βιογραφίας του Στιβ Τζομπς αλλά πρώτον: Έχει περάσει πολύς καιρός και δεύτερον: Σ' αυτό εδώ το άρθρο ο Ευγένης ο Μορόζοφ θέτει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία είναι άξια λόγου. Δυο παραδείγματα, πρώτον: Το κλειδί της επιτυχίας της Apple ήταν ότι δεν δίσταζε να φτιάξει πράγματα που υπονόμευαν την ίδια της την αγορά:

A conventional technology company might hesitate to launch a phone that does everything that its own highly profitable music player is already capable of doing, because the sales of the phone might cannibalize the sales of the player. Likewise, a conventional technology company might be reluctant to launch a tablet computer that would compete with its own profitable line of laptops and desktops. But Apple defied such conventions. It has consistently been taking risks—internecine risks, competing against itself. Not only does it introduce products that vie with each other, but it is not afraid to say so: one of the first ads for the iPhone noted that "there has never been an iPod that can do this." Apple's reasoning seemed to be that, while sales cannibalization may eat into short-term profits, it is not the worst thing that can happen to a great company. Whatever it may lose in sales, the company would gain in innovation—that is, its designers and engineers would never get a chance to slack off—and in branding: that is, new products (released with impeccable regularity) would guarantee regular press coverage and produce an even stronger association of its brand with progress and innovation.

Άντε τώρα να το εξηγήσεις αυτό σε έναν Έλληνα επιχειρηματία μπαρμπαγιώργο (φερ' ειπείν, στα media). Δεύτερον: Η αναγέννηση της Apple ήρθε στην καταλληλότερη στιγμή για να αναγεννήσει την πίστη του κόσμου στην τεχνολογία.

Amid all the current brouhaha about the liberating impact of social media, it is easy to forget that, as far as technology was concerned, the last decade began on a rather depressing note. First came the dot-com bubble, which all but shattered the starry-eyed cyber-optimism of the 1990s. It was quickly followed by September 11—hardly an occasion to celebrate the wonders of modern technology. The hijacked airplanes, the collapsing twin towers of the World Trade Center, the failure of the American military—the most technologically savvy force in the world—to do much about it, the invisible surveillance of our electronic communications in AT&T intercept facilities: it seemed as if technology was either malfunctioning or profoundly repressive.

Apple's response to the mood of the time was to build technology that was easy to use and worked flawlessly. While its gadgets looked plain enough to match the sober spirit of the country, they also teased their users with the promise of liberation. "It just works"—Jobs's signature promise at product launches—was soothing to a nation excited and addled and traumatized by technology. Nothing could go wrong: Apple had thought of everything. The technology would work as advertised; it was under total control; it would not get hacked. Apple promised a world in which technology would be humane, and used to ameliorate—rather than undermine—the human condition. For much of the last decade, Apple was not just selling gadgets; it was also selling technologically mediated therapy—and America, a nation that likes to cure its ills with redemptive shopping, could not resist the temptation.

Αμήν.

3. Ο Τζον Πάτον, ένας βετεράνος επιχειρηματίας/στέλεχος εταιριών εντύπων media, γράφει στο μπλογκ του τα αυτονόητα, ότι το θέμα print/digital έχει λήξει, και ότι το χειρότερο πρόβλημα των εφημερίδων σήμερα είναι ότι τις διευθύνουν άνθρωποι που εδώ και πάρα πολλά χρόνια αποτυγχάνουν να βρουν λύσεις και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.

In our blustering for self-justification we have created a myth of our value. Without ever establishing its economic value, we have argued our value as journalists and journalism itself is self-evident and unassailable.

This has been one of the most gut-wrenching struggles for me to deal with because clearly journalism is not without value but, for sure, how it is largely practiced in print today – particularly "he said last night journalism" – nearly is valueless.

(…)

And for God's sake stop listening to newspaper people. We have had since the mid-90s to get this right and clearly we are no good at it.

Put the digital people in charge – of everything.

They can take what we have built and make it better.

4. Μια πολύ ωραία συνομιλία του ιστορικού Τζορτζ Ντάισον με τον Κέβιν Κέλι για την ιστορία της τεχνολογίας (Wired)

From the human perspective, computers are idle 99 percent of the time, just waiting for the next instruction. While they're waiting for us to come up with instructions, more and more computation is happening without us, as computers write instructions for each other. And as Turing showed mathematically, this space can't be supervised. As the digital universe expands, so does this wild, undomesticated side.

Περιέχει κι αυτή την πολύ ωραία αναλογία/ερμηνεία του ψηφιακού κόσμου:

Digital codes are strings of binary digits—bits. A Pixar movie is just a very large number, sitting idle on a disc, while Microsoft Windows is an even larger number, replicated across hundreds of millions of computers and constantly in use. Google is a fantastically large number, so large it is almost beyond comprehension, distributed and replicated across all kinds of hosts.

5. Το χειρότερο προφίλ/συνέντευξη που έχω διαβάσει φέτος: Τζον Χαμ στο Esquire

Τα τελευταία χρόνια που διαβάζω πάρα πολλά ωραία πράγματα από ολόκληρο το Ίντερνετ που τα διαλέγω μόνος μου έχω χάσει εντελώς επαφή με ένα μεγάλο κομμάτι της δημοσιογραφίας που παλιά το μελετούσα συχνά: Την κακή.

Τις προάλλες, λοιπόν, πέτυχα αυτή τη συνέντευξη του ηθοποιού Τζον Χαμ στον Τομ τον Τσιαρέλα, έναν από τους πιο γνωστούς συντάκτες της ύστερης περιόδου ακμής του Αμερικάνικου Esquire, του οποίου η δουλειά ποτέ δε μου άρεσε ιδιαίτερα, ούτε την εποχή που το Esquire μου άρεσε (το περιοδικό αυτό για μένα ήταν κάπως σαν τα βιβλία του Νικ Χόρνμπι -κάποτε μου άρεσε πολύ, μετά μου πέρασε, και δεν πίστευα ότι κάποτε μου άρεσε, νιάτα). Αυτό το κείμενο είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Προσπαθώντας σκληρά να μην κάνω copy/paste το μισό κείμενο, να ένα μόνο μικρό απόσπασμα:

And I'm sorry, but Jon Hamm really does look like that Spanish Imperial eagle to my immediate left. This is really more description than metaphor. He's poetry. Eagle poetry. Dark eyes, brightened skyward, shoulders flaring.

Όλο το κείμενο έτσι είναι. Ψευτοποιητική δηθενιά με τραβηγμένες από τα μαλλιά παρομοιώσεις και κάτι ευρήματα που δε βγάζουν κανένα νόημα για να γεμίσουν οι λέξεις και να καλύψουν το γεγονός ότι δεν έχει γίνει κανενός είδους έρευνα για αυτό το κείμενο, πέρα από μια συνέντευξη, κατά τη διάρκεια της οποίας υπήρχε αυτό το ναδίρ:

After eating our way through several small plates at the clubhouse, we drive home from the golf course through the black net of the California night. His car, his golf clubs, his watch: He's willing to admit they came gratis, gifts or promotional deals. He shrugs like a guy who took a shower by walking through the rain. "I drove a lot of lousy cars in my day," he says, and somehow it is a perfectly good explanation. He likes the AMG, naturally. Its engine was assembled by a single person, who somehow put his signature on the block. "You ever looked for the stamp?" I ask. Hamm purses his lips then; the modesty enzyme trickles into the forward part of his cerebellum, making it so that he wants to fit the bed right then and there. "It's down in there somewhere," he assures me. Then he begins talking about his work with Mercedes.

His voice, resonant and liquid, assigns itself to making me understand that he appreciates what he has. "I'm happy to be working with a company like this, where all they care about is excellence. I'm a company guy. Good company, too." Jon Hamm favors some alt-country and dusty rockabilly. He has something to say about every song. Some little review, some fact, some tweak of trivia. This stuff blends together, the seat of the car grips and releases my shoulders on the turns, some cowboy sings as we squeeze down out of the valley.

…ένα απόσπασμα που δίνει και την εξήγηση για την ποιότητα του κειμένου: Πρόκειται για advertorial της Mercedes.

Παρασκευή: Πέντε Βίντεα Εντελώς Διαφορετικά Μεταξύ Τους, Για Χάζεμα

Και τώρα, πέντε βίντεα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Δες τα όλα μαζί, ή δες τα ένα-ένα. Δεν έχει καμία σημασία.

1. O Τζορτζ Κλούνεϊ στα βουνά του Σουδάν

Στα όρη Νούμπα στο νότιο Σουδάν εκτυλίσσεται μια τρομερή γενοκτονία. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ πήγε και είδε κι είχε μαζί του κάμερες (προσοχή: έχει σκληρές σκηνές)

2. Η Ιστορία της Σελήνης 

Να τί συνέβη στο φεγγάρι τα τελευταία 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, και πώς απέκτησε τη μούρη που βλέπουμε σήμερα

3. Οι χειρότεροι ψηφοφόροι στη Γη;

Δες μερικούς ψηφοφόρους από την πολιτεία του Μισισίπι, που είναι η φτωχότερη των ΗΠΑ (κι αυτή που εξαρτάται περισσότερο απ' όλες από το κράτος).

4. O Κουέντιν Ταραντίνο Μιλάει στο Τζον Στιούαρτ και είναι 1994

Ο μεν είναι 31 ετών, ο δε 32, και μιλάνε για το Pulp Fiction, που δεν είχε βγει ακόμα.

5. Τέλος, μια ταινία μικρού μήκους

Αν θέλεις να δεις εφιάλτες το βράδυ, να μια φανταστική ταινιούλα με θέμα την ομορφιά, ή την πλαστική χειρουργική, ή κάτι άλλο, δεν ξέρω, αφήστε με, δε θα ξανακοιμηθώ ποτέ.

Ας Δούμε Τώρα Πού Πάνε Τα Λεφτά Που Μαζεύει Η Καμπάνια KONY 2012

Σχετικά με την αμφιλεγόμενη δράση της οργάνωσης Invisible Children, που έφτιαξε το πιο viral video στην ιστορία των ίντερνετς, ο Τσάρλι Μπρούκερ τα λέει όπως είναι:

Το boing boing έχει ένα ωραιότατο post όπου έχει μαζέψει μερικά από αυτά τα αδιανόητα (και δαπανηρά) βιντεάκια που έχουν φτιάξει αυτοί οι κάπως τρομακτικοί και ελαφρώς τρομακτικά αλλόκοτοι τύποι.

Λινξ 5: Πράγματα Που Αξίζει Να Διαβάσεις Σήμερα

…και το ίντερνετς συνεχίζει να ξεχειλίζει ενδιαφέροντας πράγματα. Για παράδειγμα:

1. Να πώς ένα ανεξάρτητο e-book με BDSM θέμα έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία -και τώρα θα κυκλοφορήσει και στο χαρτί. (Αν δεν ξέρεις τι είναι BDSM μην ψάξεις στα κουτουρού στο ίντερνετς -επίτρεψέ μου να σε κατευθύνω εδώ)

2. Να επτά ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες ιδέες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τολμηρά startups. Για παράδειγμα: Φτιάξτε μια καλύτερη μηχανή αναζήτησης .

3. Θυμάσαι τον τύπο με την απίθανη διαφήμιση με τα ξυραφάκια; Έ, έδωσε συνέντευξη στο Bloomberg Businessweek.

4. Να ένα ενδιαφέρον infographic για τη ραγδαία ανάπτυξη του Pinterest. Επίσης: Ακολούθα με και στο Pinterest. Επίσης: Τα εκπληκτικά στατιστικά του 9gag.com!

5. Να μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για το πώς θέριεψε και διαδόθηκε η καμπάνια KONY 2012 μέσα από τα social media. Για την ιστορία αυτή τα έχουμε ξαναπεί εδώ κι εδώ.

(τα σημερινά λινξ έστειλαν και οι @gdementis @iantoniadis75, @argyrisk)

Κανείς Δε Γιαουρτώνει Υπαλλήλους Του ΙΚΑ

Σύμφωνα με αυτό, 40.000 Έλληνες έκλεψαν 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ από το ασφαλιστικό σύστημα τα τελευταία χρόνια, δηλαδή από το κράτος, δηλαδή από τους υπόλοιπους Έλληνες, δικά μας λεφτά. Τα βούτηξαν. Άπλωσαν το χέρι, και μας τα πήραν, και έτσι τώρα οι γονείς σου και οι παππούδες σου θα παίρνουν λιγότερη σύνταξη,  γιατί τα λεφτά τους και τα δικά σου πήγαν στους τυφλούς της Ζακύνθου και τους ανάπηρους των Χανίων.

Τα λαμόγια, οι κλέφτες, οι φοροφαγάδες, είναι συνάνθρωποί μας και ζουν δίπλα μας εδώ και δεκαετίες.

Αλλά δε βλέπω πολύ θυμό εναντίον τους. Δε βλέπω λάβρες ανακοινώσεις από την αγωνιστική Αριστερά. Δε βλέπω τους επαναστάτες του ίντερνετς να τους βρίζουν με τους χαρακτηρισμούς που επιφυλάσσουν για τράπεζες ή πολιτικούς.

Α ναι, οι πολιτικοί.

Η οργή του λαού στοχεύει αποκλειστικά προς τους πολιτικούς. Οι οποίοι φταίνε, βεβαίως, και πολύ. Κοίταξε, όμως, κάτι το ενδιαφέρον: Στα εγκλήματα των πολιτικών εμείς δεν είμαστε μόνο θύματα -είμαστε και συνένοχοι. Γιατί εμείς τους βάλαμε εκεί που είναι, εμείς τους βάλαμε το όπλο στο χέρι, κατά μία έννοια. Πρέπει να τους ελέγχουμε και να τους βρίζουμε, σίγουρα. Είναι ανίκανοι και κάποιοι από αυτούς είναι και κλέφτες. Αλλά στα εγκλήματα των συμπολιτών μας, όμως, δεν είμαστε συνένοχοι. Είμαστε μόνο θύματα. Στην περίπτωση αυτή είναι πολύ πιο ξεκάθαρο το θέμα. Αυτοί είναι οι κλέφτες, κι από τις δικές μας τσέπες κλέβουν εδώ και δεκαετίες. Ούτε τους ψηφίσαμε, ούτε τους διαλέξαμε. Απλά καθόμασταν και τους κοιτάγαμε να κλέβουν, ανήμποροι να αντιδράσουμε. Αυτούς θα έπρεπε να τους βρίζουμε περισσότερο.

Το παράλογο είναι πως και τώρα, που έχουμε φτάσει στο τέλος, τα γιαούρτια* πέφτουν μόνο στους πολιτικούς (εντάξει, και στον Νταλάρα). Κανένας δεν πρόκειται να γιαουρτώσει υπάλληλο του ΙΚΑ ή λαμόγια που εισπράττουν συντάξεις πεθαμένων.

Είναι σαν να μη μας νοιάζει η κλεψιά αν δεν είναι θεσμική.

Είναι σα να μη τη λογίζουμε για κλεψιά, όταν προέρχεται από ομοίους μας.

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να υπογραμμίζει καλύτερα την ηθική κατάρρευση αυτής της κοινωνίας.

 

*και, βεβαίως, δεν εγκρίνω ούτε επιδοκιμάζω τη χρήση γιαουρτιών με αυτό τον τρόπο, ή τέτοιες μορφές βίαιης αντίδρασης -απλά υπογραμμίζω την αντίδραση

Διάβασε: Όσα έχω γράψει για την Ελληνική Κρίση

Ο Διεθυντής Του ΜοΜΑ Γκλεν Λάουρι Μου Είπε Κουβέντες

Τον περασμένο Δεκέμβριο κουβέντιασα με τον Γκλεν Λάουρι, που είναι διευθυντής του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και είχε έρθει στην Αθήνα για να μιλήσει στο  TEDxAthens. Μέρος της κουβέντας εμφανίστηκε ως συνέντευξη στο περιοδικό Blue της Aegean. Τώρα μπορείς να τη διαβάσεις ολόκληρη εδώ.

Τα Πρώτα Reviews Του Νέου iPad

Το νέο iPad (μα γιατί να μην το λένε iPad 3, να συνεννοούμαστε) κυκλοφορεί αύριο στις ΗΠΑ οπότε βγήκαν τα πρώτα αμερικάνικα reviews και είναι όλα ίδια: Έχει πολύ ωραία οθόνη.

Διάβασε γνώμες:

Στους New York Times

Στη Wall Street Journal

Στο The Verge

Στο Techcrunch (το πιο κακογραμμένο όλων)

Στο The Loop

Στο Macworld