Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 9

Υπέροχες Ελληνικές Εκλογές V

Τι ωραία μέρα που ξημέρωσε! Βρέχει καταρρακτωδώς και οι δρόμοι έχουν γίνει ποτάμια γιατί έχουν γκώσει όλα τα σιφώνια, κι είναι τα αυτοκίνητα με τα φώτα αναμμένα στις 12 το μεσημέρι γιατί έχει πέσει ένα σκότος σα μεταφυσικό καταπάνω στη χώρα, ποιος ξέρει γιατί, αλλά κατά τα άλλα είναι μια υπέροχη ημέρα, μια ημέρα ανάτασης, γιατί αντηχεί ακόμα στον ουρανό η φωνή του Λαού, ο αχός της εκπεφρασμένης του βούλησης, ή μπορεί να είναι απλά οι κεραυνοί.

Γίναν εκλογές! Υπέροχες, όπως πάντα, δημοκρατικές κι ελεύθερες. Κόντρα στους δημοσκόπους, σε συμφέροντα, σε θεωρητικούς του καναπέ και πολυλογάδες του πληκτρολογίου, ο λαός μίλησε, έκανε το δικό του, έκανε του κεφαλιού, ό,τι του γουστάρει έκανε, όπως πρέπει σε μια δημοκρατία.

Δεν αστειεύομαι.

Οι χτεσινές εκλογές, όπως και όλες οι εκλογές από το Καστελλόριζο και μετά, είναι υπέροχες. Ο λαός είναι κυρίαρχος, διαλέγει ακριβώς αυτό που θέλει, υπαγορεύει τα γεγονότα και ανταποκρίνεται ακαριαία (του δίνονται και τόσες ευκαιρίες, άλλωστε), στις ανάγκες της πραγματικότητας, όπως την καταλαβαίνει.

Κι αυτό το τελευταίο είναι το κρίσιμο.

Γιατί μπορεί πολλοί από εμάς να πιστεύουμε ότι τα πράγματα έχουν κάπως, και για να λυθούν τα προβλήματα πρέπει να γίνουν το άλφα το βήτα και το γάμα, αλλά "ο λαός", όλοι μαζί, η συνισταμένη μας, προφανώς πιστεύει κάτι άλλο. Ποιος έχει "δίκιο"; Εμείς, που λέμε ότι πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις, ότι το κοινό καλό πρέπει να υπερισχύσει των συμφερόντων των συνδικάτων και των μικρο-ομάδων, και ότι μια κυβέρνηση ευρύτατων συνεργασιών που δεν τη νοιάζει το πολιτικό κόστος και τοποθετεί στις νευραλγικές θέσεις τους καλύτερους; Φυσικά και έχουμε δίκιο. Έτσι πιστεύουμε, τουλάχιστον, επειδή αυτή είναι η γνώμη μας. Εννοείται ότι έχουμε δίκιο. Αλλά εμείς είμαστε λίγοι. "Ο λαός" αποφασίζει, όχι εμείς. Οι πολλοί. Η συνισταμένη. Και η συνισταμένη μας δεν θέλει τα ίδια μ' αυτά που θέλουμε εμείς, οι λίγοι. Μας κακοπέφτει αυτό, ε; Μας κακοφαίνεται λίγο. Κακώς! Η χώρα αυτή δεν είναι δικιά μας, ανήκει σε όλους, κι άμα οι πολλοί θέλουν να γίνει το δέλτα, το έψιλον και το σίγμα-ταυ, αυτά ακριβώς θα γίνουν.

Αυτό ακριβώς γίνεται τα τελευταία χρόνια. Είναι θαυμάσιο γιατί η ελευθερία αυτό είναι: Θαυμάσια. Οι επιλογές των πολιτών μπορεί να οδηγούν στη χρεοκοπία και στο brain drain και στην ανεργία 30% και σε μια Βουλή γεμάτη σούργελα, αλλά η εναλλακτική ποια θα ήταν; Να επιβάλουμε το δικό μας δίκιο στην πλειοψηφία των Ελλήνων που δεν το θέλουν; Όχι βέβαια. Κανένας δεν το θέλει αυτό.

Οπότε να: Το θαυμάσιο, καταπληκτικό αποτέλεσμα άλλης μια εκλογικής διαδικασίας, το καλύτερο που θα μπορούσε να υπάρξει, το απόλυτα αντιπροσωπευτικό μας, το αψεγάδιαστο.

Τι έδειξε η υπέροχη ψήφος μας χτες;

Ότι από τον Ιανουάριο δεν μεσολάβησε τίποτα. Το 36% των ψηφοφόρων τότε ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ που υποσχόταν ότι θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο και θα διαπραγματευτεί καλύτερα και ότι θα επαναφέρει μισθούς και συντάξεις και θα ρέει το χρήμα σα τη σημερινή βροχή μέσα στις τσέπες και τα λαρύγγια και τις άλλες σωματικές οπές των ψηφοφόρων. Και μετά; Τίποτα δεν μεσολάβησε. Ναι το χρήμα έρεε καθ' όλο αυτό το υπέροχο επτάμηνο, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση, από τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους προς τους δανειστές. Εν τω μεταξύ η τραγελαφική διαπραγμάτευση της αφασικής ασάφειας οδήγησε στη χρεοκοπία στο ΔΝΤ, στα capital controls, σε ένα δημοψήφισμα-μαζική εξαπάτηση, σε ένα φριχτό καλοκαίρι ανασφάλειας και στα πρόθυρα του Grexit, και μετά σε ένα τιτάνιο μνημόνιο-μέγγενη που δεσμεύει την χώρα για ακόμα τρία χρόνια. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, σιγά. Και, εντάξει, μετά ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε, του έφυγαν δεκάδες βουλευτές, εκατοντάδες στελέχη, οι πιο φωνακλάδες από τους λαοπρόβλητους παραφρονημένους αντιμνημονιακούς, ολόκληρη η νεολαία, ακόμα και παιδικοί φίλοι και λογογράφοι, αλλά σιγά κι αυτό, δομές ενός κομματιδίου του 4% ήταν, καμία συνέπεια.

Ο ελληνικός λαός ξαναψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν σε ίδιο ποσοστό.

Μετά τα ψέματα, την αδιανόητη ανικανότητα, την καταστροφική στρατηγική που έφερε τη χώρα στο χείλος της κατάρρευσης, την ηχηρή δραπέτευση του μισού ανθρώπινου δυναμικού, ακόμα και τα σκάνδαλα διαφθοράς που απέδειξαν ότι αυτοί είναι ίδιοι με τους παλιούς που καταγγέλουν (κάτι που κάποιοι από εμάς το ήξεραν από νωρίς), ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 4 βουλευτές.

Είναι σαν να είσαι στη Χιλή και να κάνει σεισμό 8,3 ρίχτερ και να γυρνάς πανικόβλητος στο σπίτι για να δεις τις ζημιές και να διαπιστώνεις ότι έχει πέσει κι έχει σπάσει μόνο ένα βάζο.

Οι ερμηνείες που μπορεί να κάνει η περισπούδαστη ελίτ για τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλές και ποικίλες και εξίσου άχρηστες μπροστά στο μολώχ της θεσπέσιας αφασίας του θαυμάσιου λαού μας. Γιατί εκ πρώτης όψεος μοιάζει σα να είμαστε ένας λαός-μαζόχας, που γουστάρουμε και επιβραβεύουμε το ψέμα και την ανικανότητα, μας αρέσει πολύ, oh my. Η απάντηση στο "πώς είναι δυνατό να μην κατάλαβαν τι συνέβη το τελευταίο επτάμηνο" δεν είναι πολύπλοκη, δε χρειάζεται κάποιος να ανακατέψει πολιτικές θεωρίες ή ιδεολογικά σενάρια. Είναι απλή: "Είναι". Δοκιμάστε να εξηγήσετε τι συνέπειες έχουν τα capital controls για μια οικονομία στον επόμενο ταξιτζή (όχι από Taxibeat) που θα χρησιμοποιήσετε, και θα καταλάβετε τι εννοώ. Οι μόνες συνέπειες που αναγνωρίζουν και καταλαβαίνουν οι περισσότεροι πολίτες αφορούν αποκλειστικά την προσωπική τους ζωή, το πώς επηρεάζει ο κόσμος τον εαυτό τους συγκεκριμένα. Οτιδήποτε συμβαίνει έξω από το σπίτι τους δεν τους απασχολεί και δεν επηρεάζει καθόλου τις πολιτικές ή άλλες επιλογές τους. Οπότε για πολλούς Έλληνες ο Σεπτέμβριος του 2015 πράγματι δεν είναι διαφορετικός από τον Ιανουάριο του 2015. Για πάρα πολλούς νέους, συνταξιούχους, άνεργους, άεργους, όλα όσα μεσολάβησαν είναι πράγματα που δεν θεωρούν πολύ σημαντικά για τον εαυτό τους, ή δεν τα έμαθαν καν. Οπότε είναι απόλυτα κατανοητή η εκλογική τους συμπεριφορά. Τους επόμενους μήνες, βεβαίως, που θα αρχίσουν να έρχονται κάτι σημειωματάκια από την εφορία ή θα περνάνε κάτι περίεργοι νόμοι, αυτό μπορεί να αλλάξει.

Κατά τα άλλα, ο υπέροχος λαός μας ψήφισε για τρίτη συνεχόμενη φορά σε σχεδόν ίδιο ποσοστό τη Νέα Δημοκρατία και σχεδόν το ΠΑΣΟΚ (αν αθροίσεις κάθε μορφής ΠΑΣΟΚ που έχει εμφανιστεί, λίγο-πολύ σταθερό βγαίνει), επιβράβευσε τη μακρά πορεία του Βασίλη Λεβέντη στα πολιτικά πράγματα (και πολύ καλά έκανε, σου λέει, εδώ έχουμε το Παύλο Χαϊκάλη και τη Ραχήλ Μακρή στη Βουλή, το Λεβέντη θα αφήσουμε απ' έξω;) και τιμώρησε παραδειγματικά δύο χώρους, τους δραχμολάγνους και το Ποτάμι.

Η τιμωρία των φωνακλάδων οπορτουνιστών της Λαϊκής Ενότητας είναι ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να χαροποιήσει τις χαζοχαρούμενες ελίτ (δηλαδή εμάς), καθώς αποδεικνύει ότι η γκροτέσκα περσόνα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ο παππουδίστικος σταλινισμός του συντρόφου Παναγιώτη και η μοχθηρή δραχμολαγνεία του Λαπαβίτσα δεν ενδιαφέρουν και πολλούς ανθρώπους στην πραγματικότητα. Το κίνημα της δραχμής έφαγε μια χλαπάτσα σ' αυτές τις εκλογές, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, γιατί τώρα μπορεί να συστρατευθεί με το στρατόπεδο που δηλώνει ότι δεν θέλει μεν να φύγουμε από το ευρώ, αλλά έχει αποδείξει ότι δεν έχει και τις ικανότητες να μας κρατήσει σ' αυτό (το ΣΥΡΙΖΑ).

Το Ποτάμι, όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, είναι αυτό που φταίει για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, και από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στη χώρα ήταν αυτό που έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, για να μάθει να μας τα ζαλίζει με τις επικλήσεις περί "λογικής" και τους Νικηφόρους Διαμαντούρους του. Αντίθετα, ο παράγων σταθερότητας και ψεκασμένης συνωμοσιολογίας που είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες επιβραβεύτηκαν και πάλι, παρ' όλο που υπέγραψαν μνημόνιο, αντίθετα με το ΛΑΟΣ και τη ΔΗΜΑΡ, και έτσι ο ελληνικός λαός εξασφάλισε την επαγγελματική αποκατάσταση της κυρίας Ξουλίδου και του κύριου Χαϊκάλη, που ήταν από τα κρισιμότερα ζητούμενα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, άλλωστε.

Τι άλλο; Α ναι.

Ο υπέροχος και σοφός λαός μας περιέχει μέσα του κάθε είδους μπουμπούκια και, ανάμεσά τους, και εκατοντάδες χιλιάδες χολερικά όντα που ζουν και αναπνέουν μίσος. Είναι πολύ γλυκούληδες οι αφελείς που κάθε -μα κάθε- φορά, από το 2012 και μετά, επαναλαμβάνουν το "αυτοί που τους ψήφισαν δεν έχουν καμία δικαιολογία πια". Από τότε που έπεσε το χαστούκι στην Κανέλλη το επαναλαμβάνουν, ανήμπορoι να καταλάβουν ότι "αυτοί που τους ψήφισαν" ποτέ δεν είχαν δικαιολογία και ποτέ δεν χρειάζονταν. Αυτό είναι.

Ακόμα, δύο τελευταίες παρατηρήσεις για δυο θέματα που συζητήθηκαν πολύ σ' αυτές τις εκλογές: Την αποχή και τις δημοσκοπήσεις.

Πολύς λόγος έγινε επειδή για δεύτερη συνεχόμενη φορά οι εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν κατάφεραν να προβλέψουν το αποτέλεσμα μιας εκλογικής διαδικασίας, και πάρα πολύς κόσμος ήταν θυμωμένος γι' αυτό. Πιστεύω ότι αυτό είναι άδικο και επίσης ανώφελο, σπατάλη θυμού θα μπορούσε να διοχετευτεί πιο παραγωγικά προς άλλες κατευθύνσεις (βλέπε παραπάνω). Το αν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων κάνουν καλά τη δουλειά τους είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Οι δημοσκοπήσεις είναι ένα προϊόν που ένας πελάτης παραγγέλνει και μία εταιρεία προσφέρει, οπότε ανάλογα με την ποιότητά του κρίνεται και η εταιρεία, και αποφασίζει ο πελάτης. Τα κόμματα και τα κανάλια που πληρώνουν τις εταιρείες για να τους κάνουν έρευνες μπορεί να μην είναι ικανοποιημένα σήμερα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μας αφορά εμάς. Εμείς για ψυχαγωγία τις κοιτάμε, δεν είναι δημόσιο αγαθό. Το να περιμένει ένας πολίτης που απλά κοιτάει τηλεόραση άρτιες προβλέψεις από εταιρείες που δεν πλήρωσε, και μετά να θυμώνει αν δεν πέφτουν μέσα, είναι σα να βλέπει αγώνα ποδοσφαίρου ανάμεσα σε ομάδες που δεν υποστηρίζει, και να θυμώνει όταν δεν βάζουν πολλά γκολ.

Ο αντίλογος σ' αυτό, βεβαίως, είναι ότι οι δημοσκοπήσεις, λέει "επηρεάζουν" την συμπεριφορά των ψηφοφόρων, ένα επιχείρημα που λατρεύουν εκπρόσωποι κομμάτων που έχασαν, ή που κέρδισαν, δηλαδή όλοι. Είναι σαν το επιχείρημα για τα διεφθαρμένα ΜΜΕ, που επηρεάζουν συνειδήσεις. Πρόκειται για εύλογη θεωρία, που όμως καταρρίπτεται από την πραγματικότητα κάθε φορά. Αν οι δημοσκοπήσεις που δεν προβλέπουν το τελικό αποτέλεσμα επηρεάζουν τη γνώμη των ψηφοφόρων, τότε πώς βγαίνει άλλο αποτέλεσμα; Στο δημοψήφισμα, αφού τα "διεφθαρμένα ΜΜΕ" έκαναν όλη αυτή την καμπάνια υπέρ του ΝΑΙ, πώς βγήκε με 61% ΟΧΙ; Στην πράξη ούτε οι δημοσκοπήσεις (ούτε τα ΜΜΕ) δεν επηρεάζουν ουσιαστικά κανένα αποτέλεσμα. Αν το επηρέαζαν, θα μπορούσαν και να το προβλέψουν κάθε φορά με ακρίβεια.

Όσο για την αποχή, είναι κάτι που επίσης προκάλεσε συζητήσεις και τρομερή ανησυχία για την υγεία της δημοκρατίας μας. Ούτε αυτή η αντίδραση έχει νόημα κατά τη γνώμη μου. Η αποχή είναι φυσιολογικό φαινόμενο σε όλες τις δημοκρατίες του κόσμου και δεν έχει και πολλή μεγάλη σημασία. Ο στόχος της δημοκρατίας είναι να αποκρυσταλλώνει τη γνώμη του λαού, κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει απολύτως αποτελεσματικά μία έρευνα σε 20.000 τυχαίους πολίτες. Όταν ψηφίζει το 60% του λαού, η γνώμη του αποκρυσταλλώνεται στατιστικά απόλυτα. Το ίδιο κι όταν ψηφίζει το 55%, ή και το 40% εδώ που τα λέμε. Στις περισσότερες εκλογές μαθαίνουμε με αρκετή ακρίβεια το τελικό αποτέλεσμα μετά την καταμέτρηση μόλις του 10-20% των ψήφων. Οπότε η αποχή δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι σημαντικό πρόβλημα, ειδικά στη δική μας περίπτωση, όπου δεν αποκλείεται άμεσα ή έμμεσα από τις εκλογές καμία κοινωνική ή άλλη ομάδα.

Θα μπορούσε να ανησυχήσει κανείς για την τάση, αν δηλαδή ξαφνικά ο κόσμος σταματήσει σιγά σιγά να ψηφίζει και να ασχολείται, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση,  δεδομένης της βαρεμάρας και του αριθμού των ετεροδημοτών, ήταν και λίγο φυσιολογική. Τρίτη φορά μας βάζουνε να ψηφίσουμε σε εννέα μήνες. Πόσες φορές να πάει ο άλλος στο χωριό του; Πήγε τον Ιανουάριο, μπορεί να πήγε και τον Ιούλιο, μπορεί να έκανε και διακοπές, τι θα γίνει, αυτή τη δουλειά θα κάνουμε; Έχουν αφήσει τα εκλογικά τους δικαιώματα για να έχουν αφορμές να πηγαίνουν εκεί, αλλά υπάρχει και κάποιο όριο, όλο πήγαινε-έλα στο χωριό, βαριέται ο άλλος.

Οπότε;

Οπότε αυτό το Σεπτέμβρη έγιναν εκλογές μόνο και μόνο για να γίνει ένας ελαφρύς ανασχηματισμός στο ΣΥΡΙΖΑ, να φύγουν οι πολύ θορυβώδεις και οι πολύ αριστεροί από το κόμμα και, πιθανότατα, για να αρχίσει το κανονικό φαγοπότι. Από ό,τι μου λένε σήμερα, δεδομένων των πεπραγμένων του προηγούμενου επταμήνου, το πλιάτσικο που αναμένεται να επέλθει στο κράτος από το εναπομείναν στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ και τους πασιχαρείς συνοδοιπόρους των ΑΝΕΛ, θα κάνει τα 3,6 εκ. της εταιρείας του κυρ-Αλέκου και τους διορισμούς ξαδέρφων και τρολ του τουίτερ σε θεσούλες να μοιάζουν με παιχνιδάκια. Μπορεί αυτές οι εκτιμήσεις να είναι λανθασμένες. Μπορεί, επίσης, οι εναπομείναντες shell-shocked συριζαίοι να μην αντέξουν tα άγρια νομοσχέδια της Μνημονιάρας που έρχονται, και να έχουμε πάλι αποσχίσεις ιδεολογικά ταραγμένων αριστερών. Μπορεί να ξαναπάμε σε εκλογές σε λίγους μήνες. Ποιος ξέρει.

Ακόμα κι αυτό να γίνει, ένα είναι σίγουρο: Θα είναι κι αυτές υπέροχες.

Στο Σταθμό Της Βλακείας Καθ' Οδόν Για Την Παράνοια

Στην Ελλάδα, λέει, έχουμε ένα καταπληκτικό ανθρώπινο δυναμικό που πάει χαμένο και χάνεται.

1) Όχι.

2) Όχι.

3) Όχι.

4) Όχι.

5) Όχι:

Κανείς δεν μπορεί να σώσει μια χώρα χωρίς το λαό της. Η εκλογική αποχή ενισχύει τη διαπλοκή. pic.twitter.com/2XhuW1crkZ

— a.tsipras (@atsipras) September 17, 2015

Δεν είναι το ότι δεν καταλαβαίνουμε οικονομικές έννοιες και τι σημαίνει φορολογία και τι συμβαίνει γύρω μας. Υπάρχει βασικό πρόβλημα κατανόησης της ελληνικής γλώσσας, τι σημαίνουν οι λέξεις. Ένα χάσμα επικοινωνίας. Δείτε σας παρακαλώ το παραπάνω tweet από το λογαριασμό του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας. Βάζω την εικόνα και ως screenshot μήπως τη σβήσουν όταν καταλάβουν τι γράφει, αν και δεν το νομίζω.

Τι γράφει εκεί πέρα ο ποιητής; Στην εικόνα που έχουν φτιάξει (χρησιμοποιώντας, αυτή τη φωτογραφία) για να σχολιάσουν, δήθεν χιουμοριστικά, "κλείνοντας το μάτι", το σημερινό χειροφίλημα (βλέπε 4). Γράφει:

Ούτε άγιοι είμαστε να μας χειροφιλούν

Ούτε γίνονται θαύματα

Αν απέχεις

Το καταλαβαίνετε; Ο άνθρωπος που το σκάρωσε αυτό το πράγμα καταλάβαινε τι έγραφε; Συνειδητοποιεί κανείς στη διαφημιστική του ΣΥΡΙΖΑ ή στο γραφείο τύπου τι έχουν γράψει; Ότι δηλαδή επισημαίνουν πως

Αν ΔΕΝ απέχεις

ΓΙΝΟΝΤΑΙ θαύματα

και

ΕΙΜΑΣΤΕ άγιοι να μας χειροφιλούν

Έτσι που λέτε.

Καλή τύχη και καλά μυαλά σε όλους εύχομαι.

Τι Να Ψηφίσω Στις Εκλογές - 2015 Part II

Είναι η τρίτη φορά που γράφω τέτοιο κείμενο φέτος.

Να η πρώτη, να και η δεύτερη. Κάπου έχει αρχίζει να κουράζει αυτή η ιστορία, δε συμφωνείτε; Όχι;

Τέλος πάντων, ας μην γκρινιάζουμε σε μια γιορτή, και δη σε μια γιορτή της δημοκρατίας, γιατί αυτό είναι οι εκλογές, και ως εκ τούτου είναι όλες υπέροχες. Απλά, όπως γίνεται και με άλλα υπέροχα πράγματα, όταν επαναλαμβάνονται πάρα πολλές φορές και σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, από κάποιο σημείο και μετά πονάνε.

Ο λόγος που μας αρέσει να κάνουμε συνέχεια εκλογές είναι το ότι αυτή είναι η μόνη μορφή πολιτικής που καταλαβαίνουμε, γιατί είναι αυτή που μοιάζει πιο πολύ με αθλητικό γεγονός. Είμαστε λαός που δεν διαβάζει και γενικά δεν ασχολείται σοβαρά με σχεδόν τίποτε, αλλά έχουμε γαλουχηθεί από μικροί στην αγωνιστική θεώρηση των πραγμάτων. Μπορούμε να καταλάβουμε έναν αγώνα, που τρέχουνε πέντε άνθρωποι κι όποιος βγει πρώτος κερδίζει. Είναι απλό αυτό, μας εξιτάρει. Δεν μας ενδιαφέρει πάρα πολύ η ανάπτυξη πολιτικών ιδεών, το πώς μετουσιώνονται σε πράξεις πολιτικής και το πώς αυτές υλοποιούνται από θεσμούς του κράτους. Να, είμαι σίγουρος ότι διαβάζοντας αυτή την πρόταση νυστάξατε. Οι εκλογές όμως είναι αγώνας, είναι μάχη, είναι θέαμα. Είναι η επιφάνεια της πολιτικής, η πρόσοψη, ο αφρός της μπίρας. Η ουσία είναι από κάτω. Εμείς όμως βαριόμαστε το αποκάτω. Θέλουμε να βλέπουμε την επιφάνεια, γιατί είναι ένα θέαμα γνώριμο. Γενικά δεν μας αρέσει να παρακολουθούμε πράγματα που δε μπορούν να συνοψιστούν σε ένα πρωτοσέλιδο αθλητικής εφημερίδας.

Εκλογές, το λοιπόν. Πάλι. Έτσι, σβέλτα, πριν προλάβει και μας έρθει ο ΕΝΦΙΑ και αρχίσουν να κλείνουν οι επιχειρήσεις en masse λόγω capital controls και καταλάβουν ακόμα περισσότεροι τι μας συνέβη αυτό το τραγικό καλοκαίρι. Θα είναι σίγουρα εκλογές θαυμάσιες, μοναδικές, που θα μας δώσουν άλλη μια εικόνα του τι έχουν μέσα στα μυαλά τους οι Έλληνες, του πώς βλέπουν τον εαυτό τους, πως αξιολογούν την κατάστασή τους, πού επενδύουν για το μέλλον τους. Δεν θα μας αρέσει αυτή η εικόνα, βεβαίως, όπως πάντα. Αλλά αυτή έχουμε. Αυτοί είμαστε. Αν είχαμε άλλη, θα ήμασταν άλλοι, και δεν θα ήμασταν χρεωκοπημένοι, ρημαγμένοι κακομοίρηδες, να πασχίζουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ένα θίασο γκροτέσκων καρικατούρων, ποια είναι η λιγότερο άθλια.

Ακολουθεί η παραδοσιακή, πια, καταγραφή μερικών από τα διαθέσιμα προς επιλογή κομμάτων, η οποία στοχεύει μόνο για να ψυχαγωγήσει/ανακεφαλαιώσει, και επ' ουδενί να επηρεάσει ή να προτρέψει τον οποιονδήποτε να ψηφίσει ή να κάνει οτιδήποτε. Το μόνο πράγμα που σας προτρέπω να κάνετε είναι να τρώτε τη μερέντα με ζεστό ψωμί του τοστ. Στα υπόλοιπα θέματα, κάντε ό,τι καταλαβαίνετε.

Να μην ξεχάσουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στους Έλληνους ψηφοφόρους, όλους μας, που δημιουργήσαμε αυτό το πολιτικό προσωπικό #ERTdebate2015

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) September 9, 2015

ΣΥΡΙΖΑ

Πώς σας φάνηκε, η "πρώτη φορά αριστερά"; Σας άρεσε; Από τα 1000 πράγματα που καλείται να κάνει μια κυβέρνηση στους πρώτους επτά μήνες, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθος τα 999. Κι όταν έκανε σωστό το τελευταίο (υπέγραψε όπως όπως ό,τι του 'δωσαν για να μην ανατιναχτεί το σύμπαν), διαλύθηκε. Πολλοί από τους συντρόφους είναι έξαλλοι που δεν έκανε λάθος και το 1000ό.

Τα μαθήματα από αυτό το δραματικό επτάμηνο τα γράφω αναλυτικότερα αλλού, και είναι σημαντικά. Ας πούμε, αυτό το επτάμηνο είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε το G.O.B. Bluth της πολιτικής, το Γιάνη Βαρουφάκη. Δε θα ήταν οι ζωές μας φτωχότερες αν δεν τον είχαμε γνωρίσει; Βεβαίως, και τώρα που τον γνωρίσαμε, οι ζωές μας φτωχότερες έγιναν, με άλλο, τραγικότερο τρόπο. Αλλά δεν ήταν ο μόνος. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Ο κομμουνιστής Παναγιώτης Λαφαζάνης στο ρόλο του "υπουργού παραγωγικής ανασυγκρότησης" χώρας του 21ου αιώνα; Όλοι αυτοί και πολλοί εφάμιλλοι ακόμη ήταν προσωπικές επιλογές του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα πριν από διακόσιες μέρες μόλις. Κανένας από αυτούς δεν είναι στο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, και πίσω τους αφήσαν συντρίμια και ένα βουητό στ' αυτιά από το treble του ξεκατινιάσματος. Από τότε που ο Καλιγούλας διόρισε το άλογό του Ύπατο της Ρώμης έχουνε να γίνουν τόσο πετυχημένες επιλογές πολιτικών στελεχών, θαρρώ. Τα αποτελεσματα τα νιώσαμε έντονα όλοι μαζί.

Γελάω με αυτούς που ονειρεύονται κωλοτούμπες. Λίγη αναμονή.

— Νίκος Παππάς (@nikospappas16) February 11, 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε τη χώρα για επτά μήνες και η επίδρασή του πάνω της ήταν σα την επίδραση της χλωρίνης στους λεκέδες. Εκτός από τη διάλυση της οικονομίας, τη χρεοκοπία και τα capital controls, πέτυχε πανωλεθρίες και σε θέματα όπως η παραδοσιακή διαφθορά στη δημόσια διοίκηση, η παιδεία, τα ΜΜΕ, το προσφυγικό, και πολλα άλλα. Και μετά, τελείωσε. Αυταναφλέγη. Άρχισαν ένας ένας να φεύγουν βουλευτές, νεολαίες, στελέχη, φίλοι και συμφοιτητές, λογογράφοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρακτικά έπαψε να υπάρχει.

Αυτό που κατεβαίνει στις εκλογές σήμερα ως ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μυστήριο. θολό πράγμα που δεν εκφράζει καμία ανάγκη του εκλογικού δυναμικού. Είναι πρακτικά ένας άνθρωπος με μια χούφτα πιστούς και μερικές εκατοντάδες αποσβολωμένους που δεν έχουν το θάρρος να φύγουν, σαν κακοποιημένες σύζυγοι που ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες, "πιέζεται πάρα πολύ στη δουλειά του", "θα βελτιωθεί", τέτοια.

Γιατί τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένα συνονθύλευμα ριζοσπαστικών συνιστωσών που συμφωνούσαν σε ένα πράγμα: Το λαϊκισμό ως δρόμο προς το σοσιαλισμό. Την αέναη μπουρδολογία του αμφιθεάτρου, την επίκληση του ανέφικτου ως πολιτικής πρότασης, τον ιδεολογικό αυτισμό. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν συνηθίσει να υποστηρίζουν τη δογματική τους εθνικολαϊκιστική/σοσιαλιστική ονείρωξη στο κλειστό μικροπεριβάλλον του άκακου 4%, σε ένα μικρόκοσμο στον οποίο ο Αλέκος ο Φλαμπουράρης είναι γκουρού και ο Αλέξης Τσίπρας ένα επιδέξιο πολιτικό τσιτάχ. Μετά ήρθε η πραγματικότητα σαν ωτομοτρίς και τους ισοπέδωσε.

Κι αυτή τη στιγμή ό,τι έχει μείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει ότι έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τι του συμβαίνει. Πάσχει από μια σχιζοειδή διαταραχή, καταγγέλει ακόμα τα μνημόνια σαν αποκεφαλισμένο κοτόπουλο που τριγυρνά στην αυλή χωρίς να ξέρει ακόμη ότι έχει πεθάνει. Ο κύριος Σπιρτζής καταγγέλει  τη σύμβαση των αεροδρομίων που υπέγραψε, η κυρία Γεροβασίλη δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργαστεί με όποιον θεωρεί το μνημόνιο που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ καταστροφικό. Το κόμμα αυτό στέκεται σαν αποσβωλομένο στο μεταίχμιο, θέσει αντιμνημονιακό και πράξει μνημονιακό. Είναι το κόμμα του Σρέντιγκερ.

"Σε 7 μήνες δώσαμε σάντουιτς στη ΓΕΝΟΠ, βολεψαμε ΕΡΤ & καθαριστριες, βάλαμε capital controls, υπογράψαμε μνημόνιο. Τωρα ξαναψηφιστε μας!"

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) August 20, 2015

Και, φυσικά κατεβαίνει έτσι στις εκλογές για να κάνει τι; Μόνο για να εξαπατήσει ψηφοφόρους και από τη μια και από την άλλη μεριά, όσους περισσότερους μπορεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιεί μαζί μας ότι το ποσοστό των Ελλήνων που είναι αιθεροβάμονες αντιμνημονιακοί αλλά όχι δραχμολάγνοι κομμουνιστές ή φασίστες είναι πολύ πιο κοντά στο 4% από όπου προήλθε, παρά στο 36% όπου εντυπωσιακά εκτοξεύτηκε, και επίσης ότι του φεύγουν, οπότε επιστρατεύει το κόλπο της αφασικής ασάφειας, για να κοροϊδέψει όσο περισσότερους γίνεται να τον ψηφίσουν αντανακλαστικά. Και θα τα καταφέρει. Το ερώτημα είναι: Ποιοι είναι αυτοί;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε τη χώρα για επτά μήνες και η επίδρασή του πάνω της ήταν σα την επίδραση της χλωρίνης στους λεκέδες.

Πριν από λίγους μήνες, είχα γράψει για δύο πολύ ενδιαφέρουσες κατηγορίες ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, τους κωλοτούμπες και τους τζόκερ, που έκρινα ότι αποτελούν την πλειοψηφία της εκλογικής του δύναμης, πολύ μεγαλύτερη από τη μικροσκοπική βάση των ριζοσπαστικών αριστερών, των "συριζαίων". Από εκείνες, οι τζόκερ πάνε, φύγανε. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το μνημόνιο, οπότε δεν θα δούνε τη χώρα να καταρρέει και ουρές στα συσίτια. Ακόμα. Απογοητευμένοι, πήγαν στη ΛΑΕ ή στη Χρυσή Αυγή, το νέο αντιμνημονιακό μέτωπο. Οι κωλοτούμπες είδαν τον ουρανό σφοντύλι, καθώς οι μήνες περνάγαν κι ο Αλέξης Τσίπρας δεν την έκανε, τη ρημάδα, κι όταν τελικά την έκανε, συνειδητοποίησαν το μέγεθος της ασχετοσύνης και, εικάζω, υποφέρουν ακόμα τις συνέπειες του μετατραυματικού στρες. Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι μέρος τους θα εγκαταλείψουν το ΣΥΡΙΖΑ για κόμματα συναισθηματικά σταθερότερα, ακόμα και το Λεβέντη. Οι δε μισοί συριζαίοι αποχώρησαν κι αυτοί, "προδομένοι", και το περίεργο είναι το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται πολύ πιθανός νικητής των εκλογών. Ποιοι απαντάνε τώρα ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ;

Μετά από τα ψέματα, τα ακόμα περισσότερα ψέματα, μερικά ψέματα ακόμα και, τέλος, τα ψέματα και μετά το τέλος γκτάν και μια μνημονιάρα, ποιος θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ;

Είχα ξεχάσει μια πάρα πολύ μεγάλη κατηγορία.

Την θυμήθηκα το καλοκαίρι στις παραλίες και τις ταβέρνες και τους τουριστικούς προορισμούς και τις κανονικές πόλεις της Ελλάδας, εκεί όπου ζουν και διακοπεύουν οι κανονικοί άνθρωποι, τους είδα και είπα, ωπ, τους ξέχασα αυτούς.

Υπάρχει ανάμεσά μας μια γιγάντια ομάδα ανθρώπων (μια πλειοψηφία, πραγματικά), που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει. Όλο αυτό εδώ το κείμενο είναι γεμάτο λέξεις που τους είναι άγνωστες, ονόματα που μπορεί κάπου να έχουν ακούσει αλλά δεν ξέρουν ακριβώς, και αναφορές που δεν καταλαβαίνουν, συμβάντα για τα οποία δεν ξέρουν και πολλά. Τους ξέρετε πολύ καλά, είμαι σίγουρος. Είναι τόσο πολλοί, που μπορείτε να κάνετε ένα πείραμα και να βγείτε στο πεζοδρόμιο και να σταματήσετε τον πρώτο τυχαίο περαστικό και να τον ρωτήσετε "τι είναι capital controls". Κάντε το τώρα. Από την απάντηση θα καταλάβετε τι εννοώ.

Είναι η ομάδα της αφασίας.

O ΣΥΡΙΖΑ επιστρατεύει το κόλπο της αφασικής ασάφειας, για να κοροϊδέψει όσο περισσότερους γίνεται να τον ψηφίσουν αντανακλαστικά.

Οι άνθρωποι που, αντίθετα με εσάς που κοιτάζετε εδώ τώρα, δεν διαβάζουν τα τουίτερ και τα φέησμπουκ, τι είπε ο τάδε και τι είπε ο δείνα. Οι πάρα πολλοί συμπολίτες μας που, έξι χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, δεν έχουν ακόμα καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί στην Ελλάδα. Είναι απλά άνθρωποι που δεν έχουν ασχοληθεί πάρα πολύ. Ασχολούνται με άλλα πράγματα, έχουν άλλες προτεραιότητες, οπότε σχηματίζουν την όποια γνώμη για "τα πολιτικά" έχουν από πράγματα που άκουσαν που τους είπε μια κουμπάρα, ή από κάτι που είδαν στην τηλεόραση μια μέρα, και τους έκανε εντύπωση.

Η ομάδα της αφασίας ψηφίζει διάφορα κόμματα, βεβαίως, αλλά εξ' ορισμού ψηφίζει αυτό που κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο, αρκετό ώστε να φτάσει στα αυτιά τους, ό,τι θόρυβος κι αν είναι (δεν έχει σημασία) και το μεγαλύτερο θόρυβο από το 2011 και μετά τον κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με μεγάλη διαφορά.

Γι' αυτό είναι πολύ πιθανό να ξανακερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές της Κυριακής, για τον ίδιο λόγο κέρδισε και το δημοψήφισμα με πολύ μεγαλύτερη διαφορά από ό,τι περίμεναν οι δημοσκόποι. Είναι η ψήφος της αφασίας, η τόσο αφηρημένη και non-chalant, αρκετά για να εξαπατηθεί με το παραμικρό, ακόμα κι από έναν Τσίπρα, και να μην τη νοιάζει κιόλας.

Νέα Δημοκρατία

Αν κερδίσαμε κάτι από το τραγικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ήταν το ότι εξαφανίστηκε από την πολιτική μας ζωή ως αρχηγός κόμματος ο Αντώνης Σαμαράς. Δεν το εκτιμάμε αρκετά αυτό, φοβάμαι ότι σα να το έχουμε ξεχάσει. Είναι τόσο σημαντικό κέρδος για όλους μας, που σχεδόν λες, χαλάλι τα 60-90 δις, πόσα είναι. Σχεδόν.

Η Νέα Δημοκρατία, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι ένα πολύ τυχερό κόμμα, που υπάρχει ακόμα μόνο και μόνο επειδή η χώρα έσκασε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, και όχι στα δικά της. Από ό,τι φαίνεται, κι αυτό μπορεί να είναι ένα καλό μάθημα και για τις άλλες χώρες του κόσμου, αυτός που δηλώνει την πτώχευση είναι αυτός που πάει από το 40% στο 4%, άσχετα από το αν έφταιξε για την πτώχευση (που στη δική μας περίπτωση έφταιξε, και μάλιστα πολύ, αλλά όχι μόνος του). Τέλος πάντων, έτσι που ήρθαν τα πράγματα η Νέα Δημοκρατία απέμεινε ζωντανή, καίτοι ένα απολειφάδι, και εμφανίζεται και ως δύναμη λογικής, όχι επειδή είναι, αλλά επειδή η πολιτική πραγματικότητα έχει μετατοπιστεί τόσο πολύ προς την κατεύθυνση του παραλόγου, που η θέση της μετατοπίστηκε.

Έχει αξία να μνημονεύσουμε, πριν ξεχάσουμε (για πάντα;) τον Αντώνη Σαμαρά, το ότι εδώ βρισκόμαστε σήμερα, με capital controls και τρίτο μνημόνιο, (και) επειδή το καλοκαίρι του 2014, μετά τις ευρωεκλογές, ο τότε πρωθυπουργός έπαθε μια αντιμνημονιακή παράκρουση, σα βίαιη αλλεργική αντίδραση, και έκανε ένα χυδαίο ανασχηματισμό και μια ριζική ανατροπή επειδή τρόμαξε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, και εκεί που πηγαίναμε για να ολοκληρώσουμε τις αξιολογήσεις και να βγούμε από το μνημόνιο, άφησε τα πάντα να πάνε κατά διαόλου κι έκανε προεκλογική εκστρατεία. Κι έτσι φτάσαμε ως εδώ, και τώρα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας είναι Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης, o ένας εκ των Mr. Potato Head του κοινοβουλίου, ένας κοινωνός της αστικής ευγένειας και των καλών τρόπων, απόλυτα ταιριαστός στο αισθητικό επίπεδο του πολιτικού μας πολιτισμού.

Βεβαίως, σε καιρούς κρίσης η αισθητική είναι το τελευταίο πράγμα που μας μάρανε, αν και όχι ασύνδετη με τα υπόλοιπα. Η Νέα Δημοκρατία χωρίς τον Αντώνη Σαμαρά είναι εξ' ορισμού καλύτερο πράγμα από ό,τι η Νέα Δημοκρατία με τον Αντώνη Σαμαρά, και από ό,τι φαίνεται ως τώρα το κόμμα αυτό και ο Μεϊμαράκης ο ίδιος δηλώνουν υπερπρόθυμοι να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τον οποιονδήποτε και με οποιουσδήποτε όρους για να υλοποιηθεί το ρημάδι το μνημόνιο και σταματήσουμε να κάνουμε εκλογές κάθε τρεις μήνες, κάτι που ως πρόθεση μοιάζει αγνό και σπάνιο, σα νυχτολούλουδο σε δεξαμενή επεξεργασίας λυμάτων. Αλλά, μην ξεχνάμε περί τίνος πρόκειται. Το ότι τα λένε δεν σημαίνει ότι θα τα κάνουν, ή και ότι θέλουν στ' αλήθεια να τα κάνουν. Η ελληνική πτώχευση έχει καταπιεί τέσσερις πρωθυπουργούς ως τώρα κι έχει φτύσει και τα κουκούτσια, και δεν μοιάζει έτοιμη να σταματήσει εδώ, κι αυτό πλέον το ξέρουν όλοι, ακόμα και οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί. Οπότε η πραγματική στρατηγική τους μάλλον είναι πιο περίπλοκη από το "να συνεργαστούμε για να περάσουμε τα μέτρα". Το πρόβλημα είναι ότι εμάς δεν μας τη λέει κανένας.

Και αυτή τη φορά μέρος της λαϊκιάς βάσης της ελληνορθόδοξης δεξιάς θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, και μαζί της θα την ψηφίσουν και πολλοί άνθρωποι που δεν θα τους φανταζόσουν, από αυτούς που αν έβγαιναν οι γείτονές τους στα κανάλια θα έλεγαν "Ο τάδε; Ήταν ήσυχο παιδί, δεν είχε δώσει ποτέ αφορμές στη γειτονιά, πού να το φανταστούμε ότι θα ψήφιζε Νέα Δημοκρατία". Το έκαναν το '12 επειδή φοβούνταν την επικράτηση ΣΥΡΙΖΑ (σωστά, από ό,τι αποδείχτηκε), και το έκαναν και το '15 επειδή φοβούνταν την επικράτηση ΣΥΡΙΖΑ (σωστά, από ό,τι αποδείχτηκε). Βεβαίως, όταν έχεις φτάσει στο σημείο να ψηφίζεις ένα δεξιό ελαφρολαϊκό κόμμα βουτηγμένο στην παλαιοκομματική μπίχλα για να μην βγει το άλλο κόμμα που θα χρεοκοπήσει τη χώρα λόγω αποδεδειγμένης βλακείας και ανικανότητας, πρέπει να κάνεις ένα διάλειμμα και να σκεφτείς για λίγο γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, και αν αυτή είναι μια χώρα στην οποία πραγματικά θέλεις να ζεις.

Το Ποτάμι

Το Ποτάμι είναι ένας αυθαίρετος, αναπάντεχος κομματικός σχηματισμός που στήθηκε τσάτρα-πάτρα για να συμμετάσχει στις περυσινές Ευρωεκλογές, και τα πήγε συγκριτικά θαυμάσια, και πλέον είναι ένα κανονικό κοινοβουλευτικό κόμμα, και μάλιστα αυτό που από διάφορες απόψεις περιλαμβάνει τους περισσότερους αξιόλογους υποψηφίους στις εκλογικές τους λίστες, μολονότι, εδώ που τα λέμε, ο πήχης δεν είναι και πολύ υψηλός.

Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα.

Aν δεν ξεκολλήσει από αυτά τα μονοψήφια νούμερα με κάποιον τρόπο, το Ποτάμι θα παραμείνει αυτό που είναι τώρα, ένας χρήσιμος κομπάρσος, κάτι σα Θύμιος Μπακατσιάς της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Αν και ως κόμμα το Ποτάμι είναι ολοκαίνουριο, αυτή θα είναι η τρίτη εκλογική αναμέτρηση στην οποία συμμετέχει. Ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί, αυτό που ζούμε πολιτικά είναι σαν αφρικανικός ανταροπόλεμος στον οποίο επιστρατεύουνε παιδάκια, κι έτσι όλοι αναγκάζονται να ωριμάσουν πιο γρήγορα, ακόμα και οι ψηφοφόροι. Και το Ποτάμι δείχνει ότι έχει κολλήσει. Από το 6,6% των Ευρωεκλογών έπεσε στο 6% τον περασμένο Ιανουάριο και τώρα οι δημοσκοπήσεις υπονοούν ότι δύσκολα θα πάει παραπάνω, ίσως να πέσει λίγο ακόμα, ενδέχεται να πέσει κι από την τέταρτη θέση. Κι αυτό χωρίς να έχει συμμετάσχει σε κυβέρνηση, και χωρίς να έχει προλάβει να φθαρεί, ιδιαίτερα. Κι έχοντας, ακόμα, αυτούς τους αξιόλογους υποψήφιους στις λίστες, με πρώτο στο Επικρατείας το Νικηφόρο Διαμαντούρο.

Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν εδώ: Πρώτον, αυτό είναι το εκλογικό κοινό στο οποίο απευθύνεται ένας πολιτικός σχηματισμός σαν το Ποτάμι. Μέχρι εκεί φτάνει. Θα βγάζει μια ντουζίνα βουλευτές και ενίοτε θα ρυθμίζει καταστάσεις συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Δεν μπορεί να πάει παραπάνω. Μπορεί να ισχύει αυτό.

Το δεύτερο ενδεχόμενο, όμως, είναι πιο πιθανό: Το Ποτάμι έχει κάποιο εγγενές πρόβλημα.

Κάποιες έρευνες (μη δημοσιευμένες) προσδιορίζουν το κοινό που πολιτικά εκφράζεται από τις θέσεις που υποστηρίζει το "Ποτάμι" (φιλελεύθεροι/σοσιαλδημοκράτες φιλοευρωπαίοι με απέχθεια για το παλιό πολιτικό σκηνικό και βούληση για μεταρρυθμίσεις στο κράτος, χοντρικά) γύρω στο 20% του συνολικού εκλογικού σώματος. Αυτοί δεν εκφράζονται αποτελεσματικά ούτε από το ΠΑΣΟΚ, ούτε από τη Νέα Δημοκρατία ούτε, βεβαίως, από το ΣΥΡΙΖΑ, κόμματα που επίσης δήλωσαν ότι ψήφισαν τον Ιανουάριο. Αυτούς θεωρητικά καλύτερα από όλα τους εκφράζει το Ποτάμι. Θεωρητικά. Αλλά δεν το ψηφίζουν. Γιατί δεν το ψηφίζουν; Κάποιο πρόβλημα έχει.

Το αν ένα κόμμα βρίσκει ή δε βρίσκει το κοινό του είναι πρόβλημα του κόμματος, βεβαίως, αλλά εδώ υπάρχει ένα ευρύτερο πρόβλημα που αφορά τη χώρα: Αυτό το 20%, το εν μέρει άστεγο, είναι κατά τη γνώμη μου πολύτιμο. Περιλαμβάνει απομεινάρια λογικής και ανθρώπινο δυναμικό σπάνιο, και είναι η μαγιά πάνω στην οποία πρέπει να χτιστεί οποιαδήποτε βάση παραγωγικής ανασυγκρότησης. Κι αυτοί οι άνθρωποι πολιτικά είναι πρακτικά άστεγοι. Τι φταίει στο Ποτάμι και δεν τους έχει; Η αναιμική διαλεκτική; Ο αρχηγός; Λάθη στη στρατηγική και στα μηνύματα; Ιδέα δεν έχω. Το σίγουρο είναι ότι αν δεν ξεκολλήσει από αυτά τα μονοψήφια νούμερα με κάποιον τρόπο, θα παραμείνει αυτό που είναι τώρα, ένας χρήσιμος κομπάρσος, κάτι σα Θύμιος Μπακατσιάς της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Λαϊκή Ενότητα & ΚΚΕ

Η Βουλή που μόλις διαλύθηκε είχε την τιμή να φιλοξενεί περί τους 50 κομμουνιστές βουλευτές ταυτόχρονα, κι αυτή είναι μια περήφανη πρωτιά για μια δημοκρατία το 2015. Όχι "περήφανη", λάθος λέξη. Ντροπιαστική ήθελα να πω. Παρ' όλο που η Ελλάδα σώθηκε από τη φτώχια, τη μιζέρια και τη χούντα που συνεπάγεται ο κομμουνισμός επειδή κάποιοι κύριοι έγραψαν κάτι σε χαρτοπετσέτα κάποτε, και παρ' όλο που αυτό το καταστροφικό μοντέλο κατέρρευσε οριστικά και τελεσίδικα πριν από 26 χρόνια, ένα αξιοσημείωτο ποσοστό των Ελλήνων εξακολουθούν να είναι κανονικοί κομμουνιστές, να προσβλέπουν στην επανάσταση του προλεταριάτου (του ποιού;) με τον εαυτό τους στο ρόλο του προνομιούχου και ζάμπλουτου πολιτμπιρό φυσικά.

Καθώς η κρίση βαθαίνει και ωριμάζει, θα περίμενε κανείς ότι οι πολίτες θα ψάχνουν ελπιδοφόρες εναλλακτικές επιλογές με όραμα για το μέλλον, αλλά είπαμε, αν ήμασταν τέτοιοι πολίτες δεν θα είχαμε χρεωκοπήσει παντοιοτρόπως, οπότε αυτοί που είμαστε στρεφόμαστε σε αραχνιασμένες επιλογές μουχλιασμένης μιζέριας που μυρίζει ναφθαλίνη και γηρατειά. Κομμουνισμός! Ένας στους δέκα Έλληνες πάνω-κάτω θέλει κομμουνισμό. Αυτάρκεια, αγροτιά, εργατιά, εργοστάσια, στρατιές πειθήνιων ανενημέρωτων φτωχών, πιστών στη μονοφωνική προπαγάνδα του καθεστώτος, για να στηρίζουν τη μυστική ολιγαρχία των στελεχών του Κόμματος. Τι να σας πω, είναι κι αυτή μια άποψη. Το σίγουρο είναι ότι πλέον πιθανότατα η ελληνική Βουλή θα φιλοξενεί δύο ατόφια κομμουνιστικά κόμματα, το παραδοσιακό και το φρέσκο, το δραχμολαγνικό, αυτό των πιο παλαβών απ' τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τη μία θα έχουμε το γνωστό ΚΚΕ, που πλέον είναι λίγο-πολύ θεσμικό κοινοβουλευτικό κόμμα, σχεδόν αστικό θα τολμούσα να πω, ειδικά από τότε που το ΠΑΜΕ περιφρούρησε τη Βουλή από τον όχλο. Το ΚΚΕ είναι αταλάντευτο στην  trademark αρτηριοσκλήρωσή του και στη εγγενή, θρησκευτικού χαρακτήρα υποκρισία του (είμαστε κομμουνιστές αλλά απολύουμε απλήρωτους εργαζόμενους, έχουμε iPhone και στέλνουμε τα παιδιά σε ιδιωτικό) με τόσο σταθερό τρόπο που το κάνει να μοιάζει παράγοντας ηρεμίας και σταθερότητας μέσα σε έναν κόσμο που καταρρέει.

Από την άλλη, η "Λαϊκή Ενότητα" του Παναγιώτη του Λαφαζάνη είναι ένας αδιανόητος αχταρμάς που περιλαμβάνει το δραχμολάγνο Λαπαβίτσα, την ακροδεξιά παραληρούσα Ραχήλ Μακρή, το ζωντανό τοτέμ του νεοφασισμού Ζωή Κωνσταντοπούλου και άλλους ευκατάστατους καφενόβιους του ΣΥΡΙΖΑ που ενοχλήθηκαν που τους διέκοψαν το όνειρο. Αυτό το συνονθύλευμα δεν είναι αμιγώς κομμουνιστικό, πιο πολύ μοιάζει με αδερφάκι των ΑνεξΕλλήνων, εδώ που τα λέμε, αλλά είναι ακραιφνώς οπορτουνιστικό, και εξαιρετικά ενδιαφέρον για όποιον απολαμβάνει να μελετά το χάος.

Στη ΛΑΕ είναι συγκεντρωμένα εκείνα τα στελέχη της "Αριστεράς" (και η Ραχήλ Μακρή) που έχουν την πιο χαλαρή επαφή με την πραγματικότητα, και που πιστεύουν σε ριφιφί στο νομισματοκοπείο, εκτυπώσεις νομισμάτων, πακτωλούς από Ρώσους και Κινέζους και άλλα παραμύθια, τα οποία πριν από λίγο καιρό (λίγες εβδομάδες!) βρίσκονταν στο mainstream του δημόσιου διαλόγου.

Έχετε προσέξει πόσο χαρούμενος είναι ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης στις περισσότερες εμφανίσεις του; Χαμογελάει μέχρι τα αυτιά.

Βεβαίως, μια σφαλιάρα του μεγέθους ενός μνημονίου και μιας καταστροφής όπως αυτή που συνέβη εδώ στις εβδομάδες πριν και μετά το τραγικό δημοψήφισμα μπορεί να αρκεί για να συνεφέρει λιγάκι ανθρώπους που μπορούν να καταλάβουν τι τους συμβαίνει, έστω θεωρητικά, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει τα σοσιαλιστικά όνειρα του 64χρονού Παναγιώτη του Λαφαζάνη. Τίποτα δεν μπορεί να τα αλλάξει. Ο άνθρωπος είναι "στο κόμμα" από πάντα, δεν ξέρει άλλη πραγματικότητα από ματαιωμένα καφενόβια όνειρα που συζητούσε με συντρόφους σε αέναες συνεδριάσεις αιώνιες. Από ένα καπρίτσιο της μοίρας του δόθηκε η ευκαιρία να έρθει στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής, μια μοίρα αδιανόητη. Είναι σαν να σε πάρουν τηλέφωνο εκεί που κάθεσαι τώρα και να σου πουν ετοιμάσου, αύριο ξεκινάς στους Νιου Γιορκ Νικς, ο κόουτς σε προορίζει για πεντάδα.

Έχετε προσέξει πόσο χαρούμενος είναι ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης στις περισσότερες εμφανίσεις του; Χαμογελάει μέχρι τα αυτιά, εκτός από τις περιπτώσεις που δεν τον λοιδορούν πυρόπληκτοι, τουλάχιστον. Αφού ζει το όνειρο. Έγινε υπουργός (παραγωγικής ανασυγκρότησης!). Έσφιξε το χέρι του Ρώσου ομολόγου του! Τι σημασία έχει το ότι ο Ρώσος δεν είναι πια κομμουνιστής. Τι σε νοιάζει κι αν σου ρίχνουν όλοι τάπες; Παίζεις στο NBA! Η ζωή, τώρα στα ύστερα, αναπάντεχα κι αδιανόητα, απέχτησε νόημα.

Ανεξάρτητοι Έλληνες

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το κόμμα των ψεκασμένων, η χαρά του ψυχίατρου, πιστεύαμε ότι δεν θα είναι σ' αυτή τη λίστα σήμερα. Τον Ιανουάριο τελούσαν υπό διάλυση, μέσα σε οσμές σκανδάλων και γενικότερες μουρμούρες, αλλά τα κατάφεραν και μπήκαν στη Βουλή, ξεπερνώντας μάλιστα και το ΠΑΣΟΚ (σιγά το κατόρθωμα, θα μου πείτε), και μάλιστα κυβέρνησαν κιόλας, παρεούλα με τον "αριστερό" μα τόσο συγγενή ΣΥΡΙΖΑ, και ως εκ τούτου είχαν την τιμή να δουν τον Παύλο Χαϊκάλη υπουργό και να υπογράψουνε κι αυτοί ένα μνημόνιο. Οι ΑΝΕΛ είναι ο ακροδεξιός ρατσιστής θείος που όλοι ντρέπονται που υπάρχει στην οικογένεια, και ο οποίος είναι εντελώς ανίκανος για οτιδήποτε πέρα από το να λέει παλαβομάρες στο καφενείο. Τώρα που είπα "ανίκανος": Αν φοβάστε μη σας λείψει η βουλευτής Ξουλίδου, την οποία ξέχασαν να γράψουν στους καταλόγους των υποψηφίων, μην ανησυχείτε. Ο πρόεδρος καμμένος υποσχέθηκε να της δώσει υπουργείο, όταν ξανακυβερνήσει.

Όλες οι ενδείξεις λένε ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν θα ξαναμπούν στη Βουλή τώρα, όπως γίνεται συνήθως με τα κόμματα διαμαρτυρίας/αντιμνημονιακής υστερίας που αλλάζουν ομάδα και γίνονται μνημονιακά, όπως το ΛΑΟΣ ή η ΔΗΜΑΡ. Πολλοί πιστεύουν ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα γίνουν η δεξιά ΔΗΜΑΡ, αλλά εγώ δεν είμαι σίγουρος. Οι ψηφοφόροι των Ανεξέλληνων είναι συνομωσιολόγοι λαϊκορθόδοξοι, ενώ οι ΔΗΜΑΡ ήταν ουτοπιστές αριστεροί. Είναι πολύ διαφορετικές διαταραχές. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει στα μυαλά ενός ψηφοφόρου των ΑΝΕΛ (αν υπάρχουν -τα μυαλά) ή να προβλέψει τι θα κάνει, ή γιατί. Αν τελικά δεν μπουν στη Βουλή, ο λόγος μάλλον δεν θα είναι το ότι υπέγραψαν μνημόνιο (αυτό θα προϋπέθετε λογική αξιολόγηση αιτίου-αιτιατού από την πλευρά των ψηφοφόρων -πράγμα χλωμό), αλλά η απώλεια ψήφων από το  αισθητικά και διανοητικά συγγενές κόμμα του Βασίλη Λεβέντη.

#ERTdebate2015 pic.twitter.com/ELcL7PkIHd

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) September 9, 2015

ΠΑΣΟΚ

Θυμάστε παλιά που υπήρχε το ΠΑΣΟΚ; Α, χρόνια κι αυτά. Το ΠΑΣΟΚ κατακρημνίστηκε μέσα σε έξι χρόνια από το 40% στο 4-5-6%, κι εκεί θα αιωρείται πλέον, δεν έχει παρακάτω, θα φθίνει φυσιολογικά πλέον, σα ραδιενεργό υλικό, ανάλογα με τα ποσοστά θνησιμότητας του πληθυσμού. Αφού ξεφορτώθηκε τους περισσότερους καιροσκόπους πασόκους που την έκαναν για ΣΥΡΙΖΑ, τους περισσότερους φθαρμένους παραδοσιακούς πασόκους, και τους περισσότερους από τους λίγους που ήταν σόι, απομένει ένα άκακο απολειφάδι, τόσο ουδέτερο και άυλο που θέλει να συμμαχήσει μαζί του η αόρατη ΔΗΜΑΡ. Αν το παρατηρήσεις πιο προσεκτικά, βεβαίως, θα διαπιστώσεις ότι τα στελέχη του πιστεύουν ότι εξακολουθεί να είναι το κόμμα που εκπροσωπεί την "κεντροαριστερά". Βεβαίως, όπως έχουμε πει, το "κεντροαριστερά" είναι πολύ θολός όρος στο σύγχρονο κόσμο (καθώς συμπίπτει απόλυτα με τον υπαρκτό φιλελευθερισμό) και επίσης ότι λίγο-πολύ ιδεολογικά η πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος εκεί αυτοτοποθετείται, κι ας μην ξέρει τι σημαίνει. Οπότε το ΠΑΣΟΚ δεν το ψηφίζει ούτε το 10% των Ελλήνων "κεντροαριστερών". Θα έλεγε κανείς ότι είναι το κόμμα των υπερηλίκων, αλλά ούτε αυτό είναι ακριβές -ένας στους τέσσερις Έλληνες είναι υπερήλικος. Άρα τι είναι το ΠΑΣΟΚ; Ποιους πολίτες εκπροσωπεί;

Εικασία: Τους -κατά κανόνα υπερήλικες, τουλάχιστο διανοητικά- ιδεολόγους πασόκους, αυτούς που πίστευαν στο "κίνημα", τους αφισοκολλητές και τα μέλη Τ.Ο., αυτούς που είχαν αφίσα Αντρέα στο υπνοδωμάτιό τους, που ακόμα και σήμερα σκιρτά το φυλλοκάρδι τους όταν ακούν "αλλαγή".

Ή, έστω, όσους από αυτούς δεν έχουν πάει στο ΣΥΡΙΖΑ.

Βασίλης Λεβέντης και άλλες παλαβές δυνάμεις

Φυσικά, καθώς οι Έλληνες ψηφοφόροι αναζητούν απεγνωσμένοι αποκούμπι, εννοείται ότι θα ανασύρουν και τον κάποτε γραφικό Βασίλη Λεβέντη. Ο Λεβέντης δεν είναι πια γραφικός, όχι επειδή έπαψε να είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερων χαρακτηριστικών ή να λέει απερίγραπτες μπούρδες, αλλά επειδή η πραγματικότητα, όπως είπαμε, μετατοπίστηκε ολόκληρη προς το σουρρεαλισμό και το παράλογο, οπότε πλέον τον χωράει κι αυτόν. Φυσικά, το να ψηφίζεις κάποιον που φωνάζει για τους κλέφτες και τους διεφθαρμένους και ταυτόχρονα πουλάει την τηλεοπτική συχνότητα που είχε καταπατήσει στο Μάκη Κουρή, είναι σα να διαλέγεις για Πάπα κάποιον που καταγγέλει την παιδεραστία και είναι ιδιοκτήτης πορνείου. Αλλά οι Έλληνες ψηφοφόροι έχουν δει και έχουν κάνει τόσα, που τίποτε δεν είναι αδιανόητο ή παράλογο γι' αυτούς, πια.

Το Βασίλη Λεβέντη θα τον βάλουμε στη Βουλή όχι για το χαβαλέ, αλλά για τη νοσταλγία του χαβαλέ.

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) September 10, 2015

Νεοναζί

Στην Ελλάδα υπάρχουν 500.000 φασίστες και/ή σκέτοι ηλίθιοι που καταψηφίζουν τους "κλέφτες" υπερψηφίζοντας τους μαχαιροβγάλτες, και που το μυαλό τους λειτουργεί με μόνο καύσιμο το μίσος.

Αυτά που λέτε.

Συμπέρασμα

Αυτά είναι, πάνω κάτω. Βεβαίως υπάρχουν κι άλλα κόμματα διαθέσιμα στην κρίση σας, αλλά εγώ γι' αυτά προλαβαίνω να σας γράψω εδώ. Είναι κρίσιμη κι αυτή η εκλογική διαδικασία, όπως σχεδόν όλες οι προηγούμενες, και σίγουρα θα αποβεί εξίσου μοιραία. Δυστυχώς δεν έχουμε πια πολλές πολυτέλειες για δοκιμές. Τέταρτο μνημόνιο δεν θα υπάρξει. Αν δεν υλοποιηθούν τα συμφωνηθέντα και δεν πάει το πράγμα παρακάτω με τις μεταρρυθμίσεις και τα γνωστά και χιλιοειπωμένα που πρέπει να γίνουν, τότε το χάος του περασμένου Ιουλίου θα γίνει η καθημερινή μας κανονικότητα.

Εφόσον εκφραζόμαστε ελεύθερα, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, και θα είναι όπως πρέπει, γιατί δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Τώρα, όλα δείχνουν ότι στην επόμενη Βουλή το καταστροφικό "αντιμνημονιακό" μπλοκ θα το αποτελούν αποκλειστικά οι κομμουνιστές και οι νεοναζί, και αυτό σε άλλες συνθήκες θα ήταν κάτι το ελπιδοφόρο. Δυστυχώς, το "μνημονιακό" μπλοκ είναι ένα ετερόκλητο αμάλγαμα παλαιοκομματισμού, κόμπλεξ και ελληνικής παθογένειας αναμεμειγμένο με τιτάνιες ποσότητες τεκμηριωμένης ελαφράδας και ασχετοσύνης, πράγμα που δεν επιτρέπει και πολλή αισιοδοξία. Από την άλλη, "ένα αμάλγαμα ελληνικής παθογένειας με τιτάνιες ποσότητες ελαφράδας και ασχετοσύνης" -Αυτό δεν είμαστε; Γιατί να είναι αλλιώς η Βουλή μας, ή η κυβέρνηση; Αυτό δεν είναι το νόημα της δημοκρατίας; Εφόσον εκφραζόμαστε ελεύθερα, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, και θα είναι όπως πρέπει, γιατί δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε αυτά τα πράγματα, πιστεύω, μέχρι το αναπόφευκτο τέλος.

Περισσότερο διάβασμα:

Αυτοί που φταίνε, όλοι

Γιατί ζείτε στην Ελλάδα;

Η συνισταμένη και οι λαστιχοκαραμελίτσες

Κι αν η Ελλάδα αξίζει να καταρρεύσει;

Τι μάθαμε από τις άλλες εθνικές εκλογές του 2015

Τι μάθαμε από τις Ευρωεκλογές του 2014

Τι μάθαμε από τις Εκλογές του 2012

Πράγματα που σκέφτομαι στο ντους (e-book)

Οι "Ελλείψεις" Στα Σχολεία, Σε 7 Γραφήματα

Κάθε χρόνο, όταν ανοίγουν τα σχολεία, διαβάζουμε για τους πολύ μεγάλους αριθμούς καθηγητών και δασκάλων που λείπουν από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Είναι ένα θέμα πολύ αγαπητό, ειδικά στους πολιτικούς κάθε κατάστασης (κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενους) καθώς αφορά έμμεσα σε μια χαλαρή αλλά γιγάντια δημογραφική ομάδα (τους γονείς) και άμεσα σε μια σφιχτή και λίγο μικρότερη, αλλά πολύ ισχυρή ομάδα (τους δάσκαλους και τους καθηγητές). Αφορά και στους μαθητές, βεβαίως, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται γι' αυτούς. Τι ισχύει στην πραγματικότητα μ' αυτό το πρόβλημα, όμως; Πώς είναι δυνατό να λείπουν τόσοι εργαζόμενοι (δεκάδες χιλιάδες!) από έναν θεωρητικά πολύ σημαντικό κλάδο;

Ας δούμε, πολύ συνοπτικά, επτά γραφήματα. Όλα πλην του τελευταίου προέρχονται από την περυσινή έκθεση "Education At A Glance" του ΟΟΣΑ. Το "at a glance" εικάζω ότι είναι ειρωνικό -η έκθεση είναι 550 σελίδες. Τέλος πάντων. Να τα γραφήματα.

Τα ελληνικά σχολεία έχουν τάξεις μικρότερου μεγέθους από τις τάξεις σχολείων των περισσότερων χωρών του ΟΟΣΑ. Κάθε τάξη ελληνικού δημοτικού έχει κατά μέσο όρο 17 μαθητές, και κάθε τάξη γυμνασίου 22. Ο λόγος είναι προφανής. Τις τελευταίες δεκαετίες χτίζονται διαρκώς σχολεία, ενώ ταυτόχρονα γεννιούνται όλο και λιγότερα παιδιά. Κάθε χρόνο τα παιδιά που ξεκινούν το σχολείο είναι και λιγότερα, αλλά οι διαθέσιμες αίθουσες αυξάνονται. Το αποτέλεσμα:

Η Ελλάδα έχει έναν από τους μικρότερους δείκτες μαθητές/καθηγητές, με 9 μαθητές να αντιστοιχούν για παράδειγμα σε κάθε δάσκαλο δημοτικού. Την έχετε δει ήδη την παραδοξότητα, δεν χρειάζεται να την επισημάνω, ε;

Παράλληλα, οι αμοιβές των Ελλήνων δασκάλων και καθηγητών είναι υψηλότερες από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ.

Βεβαίως, από το 2009 μέχρι το 2012 οι αμοιβές των Ελλήνων δασκάλων και καθηγητών έχουν υποχωρήσει σχεδόν 25% -περίπου όσο συρρικνώθηκε το ΑΕΠ μέχρι το 2014, μια από τις μεγαλύτερες πτώσεις διεθνώς. Αλλά γίνεται σαφές ότι έχουμε πάρα πολλούς καθηγητές, ότι μόνο ένα μέρος αυτών μπαίνουν στην τάξη, ότι κι αυτοί πάλι πολλοί είναι για τον αριθμό των μαθητών που υπάρχουν. Οπότε γιατί ξεκινάμε κάθε σχολική χρονιά με "ελλείψεις"; Να γιατί:

Οι Έλληνες καθηγητές και δάσκαλοι έχουν κατά κανόνα πολύ λιγότερες ώρες διδασκαλίας από τους συναδέλφους τους σε σχεδόν όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ. Οι Έλληνες καθηγητές γυμνασίων, ας πούμε, μπαίνουν σε τάξη μόνο 415 ώρες το χρόνο κατά μέσο όρο, την ώρα που οι ομόλογοί τους από την Αργεντινή διδάσκουν πάνω από 1000.

Το "γιατί" είναι θέμα για άλλο, πολύ διαφορετικό άρθρο.

Αλλά από τη στιγμή που ισχύει, φυσικά και μας λείπουν καθηγητές. Αφού εκ των πραγμάτων χρειαζόμαστε τρεις φορές περισσότερους από τους Αργεντίνους για να εξυπηρετήσουμε τους ίδιους μαθητές.

Ανακεφαλαιώνοντας, έχουμε πολύ περισσότερους καθηγητές και δασκάλους ανά μαθητή από ό,τι οι άλλες χώρες, αλλά πάρα πολλοί δικοί μας δεν μπαίνουν σε τάξεις, κι αυτοί που μπαίνουν, που είναι και πάλι πολλοί ανά μαθητή (γιατί γεννάμε όλο και λιγότερους μαθητές), κάνουν ελάχιστες ώρες μάθημα ο καθένας.

Το θέμα των ελλείψεων στα σχολεία είναι όπως το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους. Μπορείς να το κοιτάξεις από όποια οπτική γωνία σε συμφέρει και να βροντοφωνάξεις τα αιτήματα που σε βολεύουν. Το πρόβλημα όμως και στις δύο περιπτώσεις είναι το δια ταύτα, και σ'αυτό το θέμα το δια ταύτα είναι αυτό:

Ό,τι και να λέει η ΟΛΜΕ, ό,τι και να λένε οι Υπουργοί Παιδείας ή αυτοί που θέλουν να γίνουν Υπουργοί Παιδείας, οι Έλληνες μαθητές εξακολουθούν να είναι σταθερά κάτω από το μέσο όρο σε όλες τις κατηγορίες που μετράει η PISA.

Και έτσι πιθανότατα δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν αυτά τα γραφήματα, ή το πρόβλημα, ή να ψηφίσουν ποτέ ανθρώπους πρόθυμους να το λύσουν.

Ένα Catch-22 η όλη ιστορία.

Πράγματα Που Ψάχνουνε Οι Έλληνες Στο Google

Ζούμε σε στιγμές δύσκολες, ανασφάλεια επικρατεί και σκότος, ο πολίτης έχει ανησυχίες και αναζητήσεις, ψάχνεται, ψάχνει. Πού ψάχνει; Στο Google ψάχνει. Τι ψάχνει; Πού να ξέρω. Αν ρίξουμε μια ματιά στο autocomplete μερικών φράσεων, μπορεί και να καταλάβουμε κάτι για το συλλογικό zeitgeist, για τα θέλω και τους στοχασμούς και τα ερωτηματικά που στοιχειώνουν τους Έλληνες τα βράδια αυτού του μαρτυρικού καλοκαιριού, ή τις μέρες. Έτσι σκέφτηκα. Μπορεί και να κάνω λάθος.

 

Επίσης: Η αναπάντεχη ποίηση του Google

Και Τώρα, Άνθρωποι Που Φωτογραφίζουν Τον Εαυτό Τους Με Selfie Sticks

Αυτές οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε διάστημα 48 ωρών στο νησί που λέγεται Σαντορίνη. Απεικονίζουν αλλοδαπούς τουρίστες που τραβούν φωτογραφίες τους εαυτούς τους χρησιμοποιώντας selfie sticks.

Δεν έχω περισσότερα λόγια να σας πω.

#youredoingitwrong

Καλό καλοκαίρι.

10 Βιβλία Που Θέλω Να Διαβάσω Τώρα, Και Που Πιθανότατα Δεν Θα Τελειώσω Ποτέ

Είμαι σίγουρος ότι έχετε πολλά τέτοια κι εσείς στη βιβλιοθήκη σας. Τόμοι γιγάντιοι με σελίδες χιλιάδες, που όλο λέτε ότι θα διαβάσετε, αλλά καταλήγετε να ξεχνάτε, να τους αφήνετε στο ράφι, κοιτάζοντας πότε πότε την παχιά τους ράχη με τύψεις, και κάνοντας μελλοντικά σχέδια που ξέρετε ότι δεν θα τηρήσετε. Εγώ έχω πάρα πολλούς τέτοιους. Εδώ καταγράφω δέκα, με αντίστροφη σειρά: Το #1 είναι αυτό που θέλω να διαβάσω περισσότερο από όλα, το #10 αυτό που θέλω να διαβάσω λιγότερο. Μαζί βάζω και τον αριθμό των σελίδων της έκδοσης που έχω από το καθένα (όλα είναι σε χάρτινη μορφή), και επίσης τα βαθμολογώ από 1 ως 10 ως προς το πόσο πιθανό είναι να τα διαβάσω, τελικά, όσο ζω.

Έχουμε και λέμε:

10. James Joyce - Ulysses

Το μυθιστόρημα ετούτο λέει την ιστορία μιας ημέρας από τη ζωή του ήρωά του, και συγκεκριμένα την 16η Ιουνίου του 1904. Αλλά τα ξέρετε αυτά. Σίγουρα ξέρετε περί τίνος πρόκειται. Πιθανότατα το έχετε κι εσείς στο ράφι. Σχεδόν σίγουρα δεν έχετε τελειώσει ούτε ένα από τα 18 κεφάλαια. Είναι ένα κείμενο πυκνό και δαιδαλώδες, εμφανώς ιδιοφυές, αλλά σου δημιουργεί μονίμως την απορία: Είναι αυτό το πράγμα που διαβάζω αδιανόητα βαρετό, ή εγώ είμαι βλάκας;

“Never did any book so bore me,” έγραψε για τον "Οδυσσέα" η Βιρτζίνια Γουλφ. Η Βιρτζίνια Γουλφ δεν ήταν βλάκας.

Σελίδες: 783

Έχω διαβάσει: 23

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 1/10

Παρεμπιπτόντως: Στο Kindle το βιβλίο είναι διαθέσιμο δωρεάν.

9. Roberto Bolano - 2666

Έχω διαβάσει το "Savage Detectives" και μου άρεσε, αλλά ετούτο το πολύ μεγάλο μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του Μπολάνιο -ο οποίος όσο ζούσε δεν το είχε τελειώσει-, με τρομάζει. Με ενοχλεί το ότι δεν το ολοκλήρωσε ο ίδιος, μου το αλλοιώνει, είναι σαν να μου ζητάνε πενήντα ώρες από τη ζωή μου για να διαβάσω κάτι μισοτελειωμένο. Και το μισοτελειωμένο ωραίο μπορεί να είναι, αλλά εμένα θα με ενοχλεί το ότι το ξέρω. Καθώς διαβάζω, όλο θα σκέφτομαι πόσο καλύτερο θα ήταν αν το είχε τελειώσει όσο ζούσε. Το ίδιο πρόβλημα έχω και με το "A Pale King" του Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, που δε χώρεσε στη λίστα.

Σελίδες: 1166

Έχω διαβάσει: 0

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 2/10

8. Eleanor Catton - The Luminaries

Ένα από τα μεγάλα σύγχρονα μυθιστορήματα, αυτά τα βραβευμένα τούβλα που τα παίρνεις και κάθονται στη βιβλιοθήκη, και δεν το παίρνεις απόφαση. Δύο περιπτώσεις υπάρχουν για να το αρχίσω: 1) Να βρεθεί με κάποιο μαγικό τρόπο και στο Kindle μου, ώστε να μη βλέπω το μέγεθος και κάποια στιγμή να το πάρω απόφαση ή 2) Να το βάλουμε στο Bookworm, κι έτσι να είμαι αναγκασμένος να το διαβάσω. Όπως κάναμε με την "Καρδερίνα". Δεν το μετάνιωσα.

Σελίδες: 832

Έχω διαβάσει: 0

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 4/10

7. David Irving - Ο Βομβαρδισμός της Δρέσδης

Υπάρχουν πολυάριθμα non-fiction βιβλία που θέλω να διαβάσω, πια, υποθέτω πρόκειται για σημάδι της ηλικίας. Ετούτο είναι μια από τις πιο σημαντικές καταγραφές της φρίκης της Δρέσδης, όταν οι σύμμαχοι αποφάσισαν να σβήσουν μια πόλη από τη Γη, χωρίς κανένα προφανή στρατηγικό λόγο. Καθώς τελευταία διαβάζω διάφορα πράγματα για τραγωδίες (ομοιοπαθητική;) οι πιθανότητες να το πιάσω αυτό είναι 50-50.

Σελίδες: 486 (χωρίς τα παραρτήματα)

Έχω διαβάσει: 0

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 5/10

6. E.H. Gombrich - The Story of Art

Αυτό είναι ένα θαυμάσιο πράγμα. Ένας βαρύς, μικρός τόμος (εγώ έχω την pocket έκδοση) με μια συμπυκνωμένη -αλλά εξουθενωτικά πλήρη- καταγραφή της ιστορίας της τέχνης, από την προϊστορία μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα. Οι 500 σελίδες είναι κείμενο και οι υπόλοιπες είναι φωτογραφίες ενδεικτικών έργων. Και μόνο το ξεφύλλισμα των φωτογραφιών είναι ψυχοθεραπευτικό πράγμα. Το βιβλίο ετούτο χρησιμεύει ως βιβλίο αναφοράς -να το βγάζεις από τη βιβλιοθήκη όταν θες να ψάξεις κάτι-, αλλά διαβάζεται και μονορούφι. Είναι λίγο σαν σύγγραμμα, αλλά πολύ ωραίο σύγγραμα. Μπορεί κάποτε να το τελειώσω.

Σελίδες: 967

Έχω διαβάσει: 48

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 6/10

5. Γουίλιαμ Τ. Βόλμαν - Κεντρική Ευρώπη

Έχω διαβάσει ένα βιβλίο του Βόλμαν (εκείνο για τη βία), και έχω αρχίσει άλλο ένα (εκείνο για τη φτώχια). Αυτό εδώ μοιάζει ακόμα δυσκολότερο. Ο Βόλμαν γράφει εξαντλητικά για τα θέματά του, τα πιάνει και τα ξετινάζει, κι εδώ το θέμα του είναι η ιστορία της Ευρώπης του 20ου αιώνα, με έμφαση στη χιτλερική Γερμανία και τη σταλινική Σοβιετική Ένωση. Πολύ χοντρό θέμα, δηλαδή. Ξεφυλλίζοντάς το μου τρέχουνε τα σάλια, αλλά χρειάζεται αφοσίωση και πνευματική προσπάθεια μεγάλη και, καθώς δεν μου περισσεύουν αυτά τα πράγματα, μάλλον θα τα φυλάξω για τα βιβλία που βρίσκονται πιο ψηλά στη λίστα.

Σελίδες: 833

Έχω διαβάσει: 0

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 4/10

4. David Foster Wallace - Infinite Jest

Ετούτο με έχει νικήσει δύο φορές, δύο συνεχόμενα καλοκαίρια. Το πήρα αποφασισμένος και -νόμιζα- έτοιμος μαζί σε παραλίες, προσφέροντάς του χρόνο και όσο μυαλό μπορούσα. Απέτυχα και τις δύο. Είναι όπως ο "Οδυσσέας", αλλά πιο σύγχρονο και προσιτό, και πολύ πιο ενδιαφέρον. Αλλά δύσκολο. Κάπου μετά τη σελίδα 200, οι περιπετειώδεις προτάσεις των δώδεκα γραμμών και το πήγαινε-έλα στις 388 (!) παραπομπές σε κάνουν να εγκαταλείπεις και να πηγαίνεις για μια βουτιά.

Κάποτε θα ξαναδοκιμάσω.

Σελίδες: 981

Έχω διαβάσει: 270

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 4/10

3. Thomas Piketty - Capital in the Twenty-First Century

Εδώ έκανα μια πολύ σοβαρή προσπάθεια, με άριστη προετοιμασία και μπόλικη θέληση. Αγόρασα και το hardcover επειδή είναι πολύ ωραίο για τη βιβλιοθήκη, και το πήρα και στο Kindle για να κρατάω πιο εύκολα σημειώσεις. Το βιβλίο, αν δεν ξέρετε, είναι μια ανάλυση της οικονομικής ανισότητας, η οποία, όπως αποδεικνύει o Γάλλος οικονομολόγος, είναι αναπόφευκτη συνέπεια του καπιταλισμού. Είναι γραμμένο πολύ απλά και κατανοητά, αρκετά εκλαϊκευμένα, αλλά είναι πολύ μακρύ. Η ιδέα του Πικετί είναι συγκεκριμένη, και η ανάλυσή της γίνεται κατανοητή σε ένα κείμενο έκτασης ενός απλού paper. Στο "Κεφάλαιό" του ο Πικετί την τραβάει σε εκατοντάδες σελίδες, αναλύοντας λεπτομερώς τα στοιχεία του, μέχρι που κουράζεσαι, και αναρωτιέσαι γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, τη στιγμή που ο ήλιος λάμπει, κι υπάρχουν εκατομμύρια σελίδες άλλες, που δεν έχεις διαβάσει.

Σελίδες: 577 (χωρίς τα notes)

Έχω διαβάσει: 303

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 2/10

2. Thomas Pynchon - Gravity's Rainbow

Αυτό το ξεκίνησα για πλάκα, καθώς χάζευα, χωρίς να σκοπεύω να το προχωρήσω. Το έχω αγοράσει εδώ και χρόνια, μαζί έχω πάρει και ένα βιβλίο-companion που εξηγεί τις αναφορές και αναλύει κάθε παράγραφο, και το σχέδιο είναι ότι κάποτε, όταν θα έχω χρόνο και ηρεμία και καμία πιεστική υποχρέωση, θα αποσυρθώ κάπου και δεν θα κάνω τίποτε άλλο, θα διαβάσω το "Gravity's Rainbow". Έχω διαβάσει άλλα πέντε βιβλία του Πίντσον, κι αυτό θεωρείται το καλύτερο, αλλά και το πιο δύσκολο. Κοιτάχτε να δείτε, όμως: Χαζεύοντας στο σαλόνι, όταν το τράβηξα από τη βιβλιοθήκη και άρχισα να το διαβάζω έτσι, για να δω πώς είναι, διαπίστωσα ότι διαβάζεται πολύ πιο εύκολα από ό,τι νόμιζα. Είναι σαν τα άλλα. Ίσως να μη χρειάζεται απομόνωση, χρόνο και ηρεμία, συνθήκες που, εδώ που τα λέμε, ενδέχεται και να μη βρω ποτέ.

Ίσως.

Σελίδες: 776

Έχω διαβάσει: 42

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 7/10

1. Robert A. Caro - The Power Broker

Ετούτη είναι η ιστορία ενός αμερικανού δημόσιου υπαλλήλου που λεγόταν Ρόμπερτ Μόουζες. Δεν είναι μυθιστόρημα, είναι βιογραφία ενός ανθρώπου που πιθανότατα δεν ξέρετε ότι υπήρξε και δεν έχει παίξει κανένα ρόλο στις ζωές κανενός μας. Οπότε γιατί το έχω στο #1, κι από όλα τα βιβλία που έχω εδώ είναι αυτό που είναι πιο πιθανό από όλα να διαβάσω, κάποτε;

Η πολύ απλή απάντηση είναι: Επειδή το άλλο βιβλίο του Ρόμπερτ Κάρο που έχω διαβάσει, είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Βεβαίως, το άλλο είχε να κάνει με τον 36o Πρόεδρο των ΗΠΑ, και μάλιστα την πιο ενδιαφέρουσα περίοδο της καριέρας του (όταν έγινε Πρόεδρος, επειδή ο προηγούμενος δολοφονήθηκε). Ετούτο, όμως, το προγενέστερο βιβλίο του, θεωρείται ακόμα καλύτερο. Ο Μόουζες είναι ο άνθρωπος που έφτιαξε τη σύγχρονη Νέα Υόρκη. Δεν ήταν πολιτικός, ούτε αρχιτέκτονας. Θέσεις στη δημόσια διοίκηση κατείχε, και κατάφερε να συγκεντρώσει τόση δύναμη που ούτε δήμαρχοι, ούτε κυβερνήτες, ούτε Πρόεδροι μπορούσαν να αμφισβητήσουν την ισχύ του στην πόλη.

Ανυπομονώ να διαβάσω το γιατί.  Αν τα καταφέρω.

Σελίδες: 1162 (χωρίς τα notes)

Έχω διαβάσει: 0

Πιθανότητες να το τελειώσω κάποτε: 7/10

Σημείωση: Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο υπάρχουν capital controls στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, οπότε η αγορά βιβλίων όπως τα παραπάνω από καταστήματα της αλλοδαπής είναι δύσκολη, ίσως και αδύνατη. Μπορείτε εναλλακτικά να τα αναζητήσετε σε ελληνικά βιβλιοπωλεία, είτε στο πρωτότυπο, είτε στις μεταφρασμένες εκδόσεις τους. Μπορείτε επίσης να τα αναζητήσετε στην πιο κοντινή σας δανειστική βιβλιοθήκη. Ή μπορείτε να μην κάνετε τίποτε και να κάτσετε να κοιτάτε τις ράχες των παχουλών βιβλίων που ήδη έχετε. Απολύτως κατανοητό θα είναι.

17 Πράγματα Που Μάθαμε Από Το Αφιέρωμα Του New Yorker Στο Γιάνη Βαρουφάκη

Σήμερα ο περισσότερος κόσμος ασχολείται με το λαοπρόβλητο και φανταχτερό πρώην Υπουργό Οικονομικών, κυρίως για τη δημοσιοποίηση συνομιλίας του στην οποία αποκάλυπτε τις λεπτομέρειες σχεδίου για την εισαγωγή παράλληλου νομίσματος (μπορείτε να την ακούσετε εδώ). Ωστόσο, κάτι άλλο συνέβη σήμερα που τον αφορά, εξίσου θεαματικό: Το περιοδικό New Yorker δημοσίευσε μια γιγάντια σπονδυλωτή συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη, τον οποίο ακολουθούσε από το Μάρτιο σε διάφορους σταθμούς της δραματικής και σύντομης καριέρας του στο υπουργείο ο δημοσιογράφος Ίαν Πάρκερ. Είναι ένα θεαματικό κείμενο. Του λείπουν πράγματα (το "plan B", ας πούμε αναφέρεται μόνο φευγαλέα) αλλά δείχνει μια εικόνα του ανδρός πλήρη και ψύχραιμη. Και πολύ ανησυχητική (για τους ψηφοφόρους, για τους δικούς του ανθρώπους, για όλους) από διάφορες απόψεις. Συγκέντρωσα εδώ μερικά από τα πολλά, πολλά σημαντικά πράγματα που μαθαίνουμε -ή επιβεβαιώνουμε- από το γιγάντιο άρθρο. (Τα περισσότερα, βεβαίως, προέρχονται από δηλώσεις και εκμυστηρεύσης του ίδιου του Γιάνη Βαρουφάκη οπότε, όπως έχουμε μάθει πια, το κατά πόσο είναι αληθινά είναι συζητήσιμο). 

1. Την παραμονή του δημοψηφίσματος, ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν σίγουρος ότι θα έβγαινε το "ΝΑΙ" και πίστευε ότι περνούσε τις τελευταίες ώρες του ως υπουργός.

2. Τη Δευτέρα που έκλεισαν οι τράπεζες, ο Βαρουφάκης γύρισε στο σπίτι από τη δουλειά και είπε στη γυναίκα του: "Γλυκιά μου, έκλεισα τις τράπεζες".

3. Είχε συμφωνήσει με τον Αλέξη Τσίπρα πως, αν πετύχαιναν καλύτερη συμφωνία, για μία ημέρα θα φορούσαν γραβάτες.

4. Είπε: "Δε με νοιάζουν τα χρηματιστήρια. Ας πέφτουν όσο θέλουν".

5. Είπε για το Γιώργο Παπανδρέου: "Έχει τον οικονομικό νου ενός πεντάχρονου".

6. Ο Ντάιζελμπλουμ του είπε τη μία μέρα ότι συμφωνεί με το δάνειο-γέφυρα, και την επόμενη ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Αργότερα του είπε ψέματα για την τελική διορία στην οποία θα έπρεπε να φτάσουν σε συμφωνία. Ο Τζορτζ Όσμπορν κι ο Μισέλ Σαπέν συμφωνούσαν μαζί του στις κατ' ιδίαν συζητήσεις, και μετά έβγαιναν και έκαναν δημόσιες δηλώσεις στις οποίες έλεγαν τα αντίθετα. Όλα αυτά έκαναν τρομερή εντύπωση στον υπουργό οικονομικών μας, που στο κείμενο εμφανίζεται να πιστεύει ότι οι πολιτικοί πάντα λένε την αλήθεια κι αυτό που εννοούν.

7. Επίσης του έκανε τρομερή εντύπωση το ότι οι συνεδριάσεις του Eurogroup ήταν πάρα πολύ βαρετές. Έφριττε με το ότι αναγκάζονταν να κουβεντιάζουν στα χαμηλότερα επίπεδα για τετριμμένα θέματα όπως την αναδιάρθρωση της αγοράς γάλακτος. Ήταν, επίσης, έξαλλος με το επίπεδο των συμμετεχόντων στο Eurogroup. Ομολογεί ότι χρειάστηκε να τους κάνει διάλεξη για να τους εξηγήσει γιατί μια ερώτηση που του έκαναν δεν μπορεί να απαντηθεί. "Δεν είναι οικονομολόγοι, οι περισσότεροι είναι δικηγόροι", διευκρίνησε.

8. Σχεδόν όλες οι συζητήσεις που αναπαράγει στη συνέντευξη διαψεύδονται από όσες πηγές απάντησαν στο συντάκτη. "Ο κύριος Ντάιζελμπλουμ προσπαθεί να απολαύσει τις σύντομες διακοπές του. Συμβουλεύουμε τον κύριο Βαρουφάκη να κάνει το ίδιο", δήλωσε το γραφείο του Ολλανδού Υπ. Οικ. "Ο κύριος Βαρουφάκης είναι ένας ευφυής και flamboyant άνθρωπος, αλλά στερείται πολιτικού αισθητηρίου", δήλωσε ο εκπρόσωπος του Σαπέν. Αφήνω επίτηδες αμετάφραστο το "flamboyant", γιατί δεν υπάρχει ελληνική λέξη* επαρκής να το αποδώσει με ακρίβεια.

9. Ένα εκπληκτικό απόσπασμα δήλωσης ανώνυμου συμμετέχοντα στο Eurogroup, που δείχνει το βαθμό επίγνωσης του Γιάνη Βαρουφάκη για το πού βρίσκεται: "Δεν έμοιαζε να αντιλαμβάνεται ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι στο δωμάτιο είχαν περιορισμούς από τα εθνικά τους κοινοβούλια. Δεσμεύονται από συγκεκριμένες συμφωνίες. Αυτοί οι περιορισμοί αντιβαίνουν την καθαρή οικονομική επιστήμη. Η ευρωζώνη είναι περίπλοκη και δεν έδειχνε καμία κατανόηση γι' αυτό το γεγονός".

10. Οι πηγές του συντάκτη, παρεμπιπτόντως, δεν έχουν ξεχάσει την πρόταση Βαρουφάκη για τις νοικοκυρές-κατασκόπους κατά της φοροδιαφυγής. Είναι το παράδειγμα που χρησιμοποίησε μία από αυτές για να δείξει πόσο αφελείς ήταν οι (λίγες) προτάσεις που ήρθαν από την ελληνική πλευρά.

11. "Κατάφερε να δημιουργήσει 18 εχθρούς. Αυτό έκανε όλο κι όλο!". "Ο Βαρουφάκης φταίει. Ήξερε πολύ καλά τι συνέβαινε και ενήργησε μόνο για να προωθήσει τον εαυτό του, θυσιάζοντας τη χώρα και τον πρωθυπουργό του στο μεταξύ". "Ο Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει βρεθεί ποτέ εκτός Ελλάδος, δεν χρειάστηκε ποτέ να συνδιαλλαγεί με ξένους, οπότε δεν μπορούσε να μπει στη λογική της άλλης πλευράς". Δηλώσεις Γκίκα Χαρδούβελη.

12. Επίσης ο Γκίκας Χαρδούβελης αποκάλυψε πως συνάδελφοί του από την Αυστραλία δήλωσαν ανακούφιση όταν έφυγε από το πανεπιστήμιό τους ο Βαρουφάκης, αποκαλώντας τον "το μεγαλύτερο νάρκισσο που έχουν γνωρίσει ποτέ". Σύμφωνα με το Χαρδούβελη, δε, ο Βαρουφάκης δεν χρησιμοποιούσε το υπουργικό γραφείο ή τα τηλέφωνα. Καθόταν στην άκρη ενός τραπεζιού συνεδριάσεων και δούλευε με ένα Macbook κι ένα κινητό.

13. Τον Απρίλιο ο Βαρουφάκης, με τη βοήθεια του Τζέφρι Σακς και των άλλων συμβούλων του, ετοίμασε ένα "Ελληνικό Σχέδιο", μια συνολική πρόταση προς τους δανειστές, ανεξάρτητη της ως τότε διαπραγμάτευσης. Ο πρωθυπουργός επέλεξε να μη την χρησιμοποιήσει, για ευνόητους λόγους. (Μετά τη Ρίγα τον ίδιο μήνα, απομάκρυνε το Βαρουφάκη από τη διαπραγμάτευση).

14. Είπε: "Σκέφτηκα να παραιτηθώ. Αλλά τύχαινε να είμαι υπερβολικά δημοφιλής".

15. Είπε: "Έπρεπε να υπερασπιστώ τις αρχές της δημοκρατίας σε μια ομάδα που δεν ενδιαφέρεται και πολύ για τη δημοκρατία". Αναφερόμενος στους υπουργούς οικονομικών της ευρωζώνης.

16. Αυτό θέλω να το αφήσω αμετάφραστο: I asked Varoufakis about the sight of elderly Greeks struggling to collect social-security payments, and of lines at A.T.M.s. “We didn’t close down the banks,” he said. “The Eurogroup did. I can’t take moral responsibility for something that they did.” He went on, “There are times when you say, ‘To hell with it, I’m not going to sign something I disagree with. And stuff the consequences!’ I’m not a consequentialist.”

17. Το βράδυ του δημοψηφίσματος, ο Τσίπρας του πρότεινε να αναλάβει το Υπουργείο Ανάπτυξης. Ο Βαρουφάκης αρνήθηκε.

*ίσως και να υπάρχει, πια: Βαρουφάκης

Λινξ 174: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Η απίθανη ιστορία του Φρεντερίκ Βαΐς 

Τον θυμάστε τον Γάλλο μπασκετμπολίστα; Είχε περάσει κι από τον ΠΑΟΚ νομίζω. Έχει μια απίθανη ιστορία, που περιλαμβάνει ένα επεισοδιακό draft, μια απόπειρα αυτοκτονίας και, τελικά, ένα ψιλικατζίδικο.

2. Η ιστορία του γερμανικού αεροδρομίου που κόστισε €5,4 δις και δεν άνοιξε ποτέ

Wowereit and Schwarz fell hard for an airplane: the Airbus A380, the double-decker, widebody, four-engine jetliner capable of seating 853 people. While no airline indicated it wanted to fly this monstrosity to Berlin, the men called for the walls at one end of the terminal to be ripped out so that an extra-wide gate could be built to accommodate it.

3. Ο άνθρωπος που στοίχισε στην Ελλάδα δισεκατομμύρια

Ένα άρθρο του Reuters για τον πρωθυπουργό μας, και το δραματικό τελευταίο μήνα της Ελλάδας.

"He brought this busload of Syriza activists with him, and each time we thought we had a deal, he would go next door and consult the comrades, and come back stony-faced saying it was impossible," one of the sources said.

4. Πώς να εκπαιδεύσετε το μυαλό σας ώστε να ακούτε καλύτερα

The idea that the brain is behind this kind of hearing loss opens up a whole new way of treating it. Instead of cranking up the volume with a hearing aid, why not train the brain to process the ear’s signals better? A number of computer programs now promise to enhance the brain’s auditory machinery from the comfort of your home. Curious and a little sceptical, I had to try it.

5. Τι έκανε με τα λεφτά το Charlie Hebdo

Το γαλλικό σατιρικό περιοδικό, μετά την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του, συγκέντρωσε ένα πολύ μεγάλο ποσό από ανθρώπους και φορείς που έσπευσαν να το στηρίξουν. Πράγμα που αποδείχτηκε κάπως προβληματικό, κυρίως λόγω ιδιοσυγκρασίας.

Many Charlie staffers are unhappy at this tight concentration of newfound wealth. In an extraordinary manifesto published by the daily Le Monde in late March, they declared, “We refuse that a handful of individuals take control, either total or partial, in absolute contempt for those who make and support” the paper. The 15 signatories asked, “How are we to escape the poison of the millions that, through exceptional sales and also donations and subscriptions, have fallen into the pockets of Charlie? ”

Τα Πολιτικά Κουλουβάχατα Της Ελλάδας, 2015

Βλέπει κανείς τη σύσταση της Βουλής και το τι συμβαίνει εκεί μέσα και καταλαβαίνει ότι ζούμε 1) σε ενδιαφέροντες καιρούς και 2) σε μια χώρα που βρίσκεται σε συλλογική πολιτική παράκρουση.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πολιτικό μας σύστημα από τη χρεοκοπία του 2010 και μετά, είναι το ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί που προϋπήρχαν της κρίσης δεν εκπροσωπούν καθόλου τις πολιτικές και κοινωνικές ομάδες που διαμορφώθηκαν μετά. Αυτό που άλλαξε τότε δεν ήταν μια ιδεολογική ή πολιτική στροφή -απλά τελείωσαν τα λεφτά.

Τις προηγούμενες τέσσερις δεκαετίες το πολιτικό σύστημα υπήρχε για να διαχειρίζεται τον πλούτο ενός ακραία πελατειακού κράτους. Τα κόμματα πλήρωναν τους ψηφοφόρους (με διάφορους τρόπους, άμεσους και έμμεσους) για να τα ψηφίζουν, κι αυτοί τα ψήφιζαν για να τους πληρώνουν. Ήταν ένας κύκλος που λειτουργούσε καλά, γι’ αυτό είχαμε μόνο δύο μεγάλα λαϊκιστικά κόμματα, σχεδόν πανομοιότυπα μεταξύ τους, τα οποία μοιράζονταν το 80% των ψηφοφόρων. Το υπόλοιπο 20% ήταν οι αρνητικές ψήφοι των λίγων μη-κοινωνών της ανωτέρω κατάστασης, καθώς και οι ιδεοληπτικοί/ιδεολόγοι, οι αθεράπευτα ερωτευμένοι με ιδέες και οράματα. Μέχρι που τελείωσαν τα λεφτά και πτωχεύσαμε. Και το κράτος δεν είχε άλλο πλούτο να μοιράσει.

Οπότε τι απέγινε το όλο σύστημα, το τόσο συμπαγές και στέρεο; Κατέρρευσε, σχεδόν ακαριαία. Αφαιρώντας τα χρήματα (για διορισμούς, παροχές, επιδόματα, προστασίες) οι πολιτικοί σχηματισμοί που ήταν διαθέσιμοι αποδείχτηκαν εντελώς ανεπαρκείς για να καλύψουν τις πραγματικές πολιτικές τοποθετήσεις των πολιτών, οι οποίες τόσα χρόνια βρίσκονταν εν υπνώσει. Ξαφνικά τα κριτήρια των πολιτών άλλαξαν. Και έτσι, εξίσου ξαφνικά, αλλά με μια αναπόφευκτη χρονική υστέρηση, άρχισαν να ξεπηδάνε νέα κόμματα, και τα παλιά άρχισαν να μεταλλάσσονται και να αναδιατάσσονται, προσπαθώντας να καλύψουν το κενό.

Πέντε χρόνια μετά, το κενό δεν έχει καλυφθεί. Μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος παραμένει χωρίς επαρκή εκπροσώπηση από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, και τις συνέπειες τις βλέπουμε όχι μόνο στις κοσμογονικές αλλαγές του πολιτικού συστήματος, αλλά και στην πλήρη αδυναμία εφαρμογής δύσκολων πολιτικών από τις τέσσερις κυβερνήσεις που έχουν περάσει στο μεταξύ. Η τερατογένεση που είναι το τρέχον κοινοβούλιο -στο οποίο πλέον η αντιπολίτευση στηρίζει τα νομοσχέδια που φέρνει η πλειοψηφία, μεγάλο μέρος της οποίας τα απορρίπτει-, είναι σύμπτωμα αυτού του κενού.

Αλλά ας δούμε λίγο τι εννούμε όταν λέμε “κενό”. Θα κάνω τώρα μερικές υποθέσεις, με την άδειά σας.

Αυτή τη στιγμή οι Έλληνες χωρίζονται μεταξύ τους με διάφορους τρόπους, ανάλογα με το εκάστοτε πολιτικό θέμα. Αν το πάμε σε πολύ βαθιά ανάλυση, μπορούμε με ασφάλεια να υπολογίσουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 9.858.508 πολιτικές τάσεις, όσες και οι ψηφοφόροι. Αν όμως εξετάσουμε τα πιο βασικά θέματα που τους χωρίζουν σε πολιτικά στρατόπεδα, μπορούμε να καταλήξουμε σε λιγότερες κατηγορίες, αρκετά ευδιάκριτες και συμπαγείς. Αυτά τα “βασικά θέματα” πλέον δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ιδεολογία, όσο με τη στάση των Ελλήνων απέναντι στα σημαντικότερα προβλήματα που αφορούν τη χώρα: Το αν πρέπει να είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, και το ποια μορφή πρέπει να έχει η οικονομία της και το παραγωγικό της μοντέλο. Αυτά κατά τη γνώμη μου είναι τα δύο κυριότερα.

Λαμβάνοντάς τα υπ’ όψιν, και βλέποντας τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα και τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων της κοινής γνώμης των τελευταίων πέντε ετών (πολλές από τις οποίες είναι και δημοσιευμένες), κατέληξα στην εξής κάπως αυθαίρετη καταγραφή πέντε κύριων πολιτικών τάσεων στον πληθυσμό σήμερα. Προφανώς είναι πρόχειρα κατασκευάσματα, είναι ρευστά αυτά τα πράγματα, με χαρά θα διαβάσω γνώμες σας για το ποιες είναι οι τάσεις, αν δεν είναι αυτές. Αλλά εγώ σήμερα νομίζω ότι είναι αυτές:

1. Οι αντιευρωπαίοι, απομονωτιστές/εθνικολαϊκιστές

Μια φρέσκια, αναπάντεχα συμπαγής ομάδα, που περιλαμβάνει μέλη από διάφορες ιδεολογικές αφετηρίες, που όμως έχουν μερικά έντονα κοινά χαρακτηριστικά, όπως η απέχθειά τους για την Ευρώπη και τις δυτικές αξίες, η προτίμησή τους στον απομονωτισμό και στον κρατισμό, και η έντονη έλξη τους στο λαϊκισμό, τον ολοκληρωτισμό και το φασισμό. Όσο παράδοξο κι αν μοιάζει, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και οι θαυμαστές της Ζωής Κωνσταντοπούλου ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, η οποία μπορεί και να φτάνει ένα 15-20% του γενικού πληθυσμού, με πολύ μεγάλη δυναμική στις νεαρές ηλικίες. Μεταξύ τους φυσικά έχουν διαφορές, κυρίως σε επιμέρους θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μετανάστευσης -κι αυτές οι διαφορές πιθανότατα θα εμποδίσουν την εμφάνιση ενός σχηματισμού που θα τους εκπροσωπεί όλους, και καλύτερα για όλους μας- αλλά στα βασικά πολιτικά και θεσμικά θέματα συμπίπτουν απολύτως. Είναι η ομάδα της ακραίας ριζοσπαστικής συντήρησης, που εχθρεύεται την αστική δημοκρατία όσο και η επόμενη, συγγενής της ομάδα. Θεωρητικά, η προαναφερθείσα Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να είναι μια ηγετική μορφή σ' αυτό το χώρο. 

2. Οι Κομμουνιστές

Αυτή είναι μια ευρεία ομάδα που περιλαμβάνει τους παραδοσιακούς κομμουνιστές του ΚΚΕ, αλλά και μια ομάδα πολιτών που κατά κανόνα εκφράζεται από διάφορες άλλες πολιτικές συνιστώσες. Τους αποκαλώ "κομμουνιστές" επειδή είναι κομμουνιστές, αλλά πολλοί από αυτούς δεν αυτοχαρακτηρίζονται έτσι. Είναι δύσκολη κατηγορία στην περιγραφή της, κυρίως επειδή τα μέλη της απορρίπτουν μετά βδελυγμίας το ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Αλλά για τους υπόλοιπους από εμάς είναι κάπως οφθαλμοφανές το ότι είναι πάνω-κάτω ίδιο: Είναι οι μαρξιστές που προσβλέπουν στη δικτατορία του προλεταριάτου. Δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν έχει και πολύ μεγάλο προλεταριάτο, κάποιες από τις πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν μέρος τους τώρα τελευταία, φιλοδοξούν να μετατρέψουν ολόκληρη την υποτυπώδη μεσαία τάξη που φυτοζωεί σε προλεταριάτο, οραματιζόμενοι IOUs και δραχμές και την ενεργητική, επιθετική φτωχοποίηση του πληθυσμού. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Δεν ξέρουμε ακριβώς πόσοι είναι, καθώς κάνουν και δυσανάλογη φασαρία για το μέγεθός τους. Ας πούμε ότι είναι γύρω στο 15% του πληθυσμού. Ο σύντροφος Παναγιώτης Λαφαζάνης πολύ θα ήθελε να είναι ηγετική φυσιογνωμία του πολίτμπιρο εδώ, αλλά η σύνθεση του χώρου σε ένα ενιαίο μόρφωμα είναι προβληματική, δεδομένης της δογματικής μορφής του ορθόδοξου ΚΚΕ. 

3. Οι ευρωπαϊστές κεντρώοι

Είναι μια ευμεγέθης, σιωπηρή μειοψηφία, που δεν εκπροσωπείται επαρκώς από κανέναν στο τρέχον πολιτικό σύστημα. Οι αξίες τους είναι προοδευτικές/Ευρωπαϊκές, θέλουν μια ανοιχτή κοινωνία ενταγμένη στην ΕΕ, μια ελεύθερη αγορά, ισχυρή ιδιωτική οικονομία, αλλά και κρατική πρόνοια (πρακτικά στην Ελλάδα δεν υπάρχουν "νεοφιλελεύθεροι" τύπου Ρίγκαν-Θάτσερ). Ανάλογα με το μέγεθος που πιστεύουν ότι θα πρέπει να έχει το κράτος και τις φοιτητικές/νεανικές τους καταβολές, μπορεί να έχουν ψηφίσει στο παρελθόν Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι. Τίποτα από αυτά δεν τους καλύπτει πραγματικά, ωστόσο, για διάφορους λόγους. Αυτή η κάπως ετερόκλητη ομάδα έχει δύο προβλήματα: 1) Όπως και οι κομμουνιστές, ντρέπονται να αποδεχτούν ότι είναι το ίδιο πράγμα μεταξύ τους και 2) Είναι σχετικά μορφωμένοι και δύσκολοι και στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης έχουν αναπτύξει έναν κυνισμό απέναντι στο πολιτικό σύστημα -οπότε δύσκολα θα βρουν κάποια ηγετική μορφή άξια εμπιστοσύνης. Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης θα μπορούσε να είναι μια ηγετική μορφή αυτού του χώρου, θεωρητικά. Αν ήθελε. Κάποιοι ρομαντικοί, που από τον Ιανουάριο περίμεναν την κωλοτούμπα του νυν πρωθυπουργού, ήλπιζαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει σε αυτή την κατηγορία, και όχι στην προηγούμενη. Κάμποσοι το ελπίζουν ακόμη. Όπως και να 'χει, ετούτη είναι η μεγαλύτερη συμπαγής ομάδα του πληθυσμού σήμερα, μάλλον, αλλά εξακολουθούν να αποτελούν μια μειοψηφία στην κοινωνία, δεδομένου μάλιστα και του ότι δεν κάνουν και πολλή φασαρία, λόγω ιδιοσυγκρασίας. Το ποσοστό τους κυμαίνεται γύρω στο 30%. Προσθέτοντας και μέρος της επόμενης κατηγορίας, αθροίζουν λίγο-πολύ το “ΝΑΙ” του δημοψηφίσματος.

4. Η Λαϊκιά Δεξιά

Στη λαϊκιά δεξιά χωράνε οι άνθρωποι που είναι μεν φιλοευρωπαίοι και δημοκράτες στη θεωρία, αλλά κατά τα άλλα είναι κρατιστές, θρησκευόμενοι, έντονα συντηρητικοί στις αξίες. Είναι ο πυρήνας της Ελλάδας που εκφραζόταν από τον Αντώνη Σαμαρά, που θεωρητικά εκφράζεται ακόμα από μέρος της Νέας Δημοκρατίας, αλλά που είναι αρκετά συγγενής και με μορφώματα όπως οι Ψεκασμένοι Έλληνες. Νομίζω ότι η αυθεντικότερη πολιτική έκφρασή τους που θα μπορούσε να υπάρξει είναι κάτι ανάμεσα στο ΛΑΟΣ και την Πολιτική Άνοιξη. Ανθρωπότυποι σαν του Μάκη Βορίδη και του Βαγγέλη Μεϊμαράκη είναι ταιριαστοί για τη ηγεσία ενός τέτοιου χώρου. Τους ψηφοφόρους του οποίου υπολογίζω γύρω στο 15% του πληθυσμού.

5. Υπερήλικες που ψηφίζουν μόνο ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ

Είναι περί το 10% του πληθυσμού, νομίζω.

Αυτές είναι, θαρρώ, μαζί με ένα 10-15% του πληθυσμού που περιλαμβάνει αναρχικούς και άλλους ιδεοληπτικούς, καθώς βέβαια και το κομμάτι το λίγο-πολύ αφασικό και/ή απολιτικό που πίνει άπερολ σπριτς στις πλατείες και κινείται ανάμεσα στις παραπάνω ομάδες. Όπως είπαμε, η παραπάνω καταγραφή είναι κάπως αυθαίρετη και υποτυπώδης, αλλά κάπως έτσι διαβάζω εγώ το προφίλ των Ελλήνων ψηφοφόρων, και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν διαθέσιμες σήμερα δεν είναι όλες κατάλληλα μορφοποιημένες για να εκπροσωπούν αυτό το προφίλ. Μπορεί κάποιος να πει, ας πούμε, ότι η Νέα Δημοκρατία έχει μεταλλαχθεί/συρρικνωθεί κατάλληλα ώστε να πλησιάζει να κουμπώσει στο προφίλ της 4ης ομάδας, και να εκπροσωπεί έτσι ένα 15-20% του πληθυσμού. Αυτό ταιριάζει και με τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα, άλλωστε, αν αφαιρέσει κανείς τους ευκαιριακούς ψηφοφόρους της που την επέλεξαν επειδή φοβούνταν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ δεν μεταλλάχθηκε, μόνο συρρικνώθηκε, και σήμερα εκπροσωπεί ψηφοφόρους μόνο της 5ης ομάδας. Ο σύγχρονος ΣΥΡΙΖΑ, δε, όπως βλέπουμε και από τις τελευταίες εξελίξεις, είναι ο ορισμός του κόμματος που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες κάποιας ευδιάκριτης και συμπαγούς ομάδας ψηφοφόρων, γι’ αυτό και διαλύεται, παρά τη νίκη του στις εκλογές και την κυριαρχία του στο δημοψήφισμα και σε δημοσκοπήσεις. Αυτοί που τον ψήφισαν είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους: Πολλοί είναι της ομάδας #2, άλλοι είναι στην #1, άλλοι είναι κεντροαριστεροί της #3. Δεν μπορεί να τους εκφράζει όλους αυτούς ένα κοινό πολιτικό κόμμα. Αυτή την ασυμβατότητα πληρώνουμε (πάρα πολύ ακριβά) αυτές τις ημέρες.

Τώρα, το πότε θα ολοκληρωθούν οι ανακατατάξεις του πολιτικού σκηνικού ώστε να εκπροσωπεί καλύτερα την βούληση του λαού, αυτό δεν το ξέρω. Η ζύμωση, όμως, συνεχίζεται. Οι αλλαγές που έχουν συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια στο πολιτικό μας σύστημα είναι κοσμογονικές, και απέχουμε ακόμα πολύ απ' το να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός. Μέσα στην κοσμογονία, αναπόφευκτα, γεννιούνται και τέρατα, κι αυτά βλέπουμε να κυριαρχούν στη Βουλή και τον πολιτικό διάλογο τελευταία.

Το στοίχημα είναι, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, να μην έχουν μείνει μόνο τα τέρατα. Γιατί αυτό θα σημαίνει ότι κι εμείς τέρατα είμαστε.

επιπλέον διάβασμα:

Πότε θα τελειώσει το μαρτύριο της κρίσης

Ποια ήταν η γνώμη μου για το δημοψήφισμα

Άλλα πράγματα που έχω γράψει για την ελληνική χρεοκοπία