Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 6

Η Apple, Η Φοροαποφυγή Και Η Ε.Ε. Ως Κλωτσοσκούφι

Τα πράγματα έχουν πάνω-κάτω, κάπως απλοποιημένα, αλλά περίπου, ως εξής:

Η Γαλλία βάζει φόρο στα κέρδη των επιχειρήσεων 33,3%.

H Ιρλανδία βάζει φόρο στα κέρδη των επιχειρήσεων 12,5%.

Η Ιρλανδία, όμως, αγαπάει την Apple, που έχει χιλιάδες υπαλλήλους στη χώρα, και θέλει να την καλοπιάσει, να τη δελεάσει να μείνει, να προσλάβει κι άλλους. Οπότε της κάνει έκπτωση. Το 2014 η Apple πληρώνει φόρο 0,005% στην Ιρλανδία.

Τώρα, δώστε προσοχή. Έρχεται το ζουμί:

Η Apple Γαλλίας δεν κατασκευάζει iPhones, τα εισάγει. Συγκεκριμένα, αγοράζει το iPhone από την Apple Ιρλανδίας σε τιμή πολύ κοντινή με την τιμή λιανικής. Ας πούμε 695 ευρώ το ένα. Το πουλάει στους Γάλλους καταναλωτές στην τιμή λιανικής, ας πούμε 700 ευρώ το ένα. Έτσι, η Apple Γαλλίας εμφανίζει ελάχιστο κέρδος. Για το οποίο πληρώνει φόρο 33,3%.

Όλες οι αντιπροσωπείες της Apple στις χώρες της Ευρώπης αγοράζουν iPhones από την Apple Ιρλανδίας σε πολύ υψηλές τιμές. Όλες εμφανίζουν πολύ μικρά κέρδη. Και πληρώνουν μικρά ποσά σε φόρους.

Όλα τα κέρδη (ως και 40% ανά iPhone), μετατοπίζονται, έτσι, στην Apple Ιρλανδίας. Η οποία, εντελώς νόμιμα σύμφωνα με την Ιρλανδική νομοθεσία, εκμεταλλευόμενη τη φοροαπαλλαγή, πληρώνει φόρο 0,005% επί των κερδών το 2014.

Γι' αυτό έριξε το πρόστιμο η Κομισιόν. Επειδή δεν μπορεί μια από τις χώρες της Ε.Ε. να λειτουργεί ως φορολογικός παράδεισος, εις βάρος των άλλων. Κι είναι ενδιαφέρον το ότι η Ε.Ε. προσπαθεί να καταπολεμήσει αυτή την πρακτική των πολυεθνικών (είναι πολύ συνηθισμένη) χρησιμοποιώντας την αφορμή του ανταγωνισμού. Δεν ξέρω αν θα πιάσει, αλλά από την άλλη δεν υπάρχουν και προφανείς εναλλακτικές.

Παρεμπιπτόντως, η Apple δεν χρησιμοποίησε αυτό το κόλπο μόνο για τις πωλήσεις της στην Ευρώπη. Τα 2/3 των παγκόσμιων κερδών της διοχετεύονταν στην Ιρλανδία με αυτό τον τρόπο. Επιπλέον αξιοσημείωτο: Η Κομισιόν διατάσσει την Apple να αποδώσει φόρο 13 δισ. στην Ιρλανδία. Δηλαδή τους φόρους που δεν εισέπρατταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες από τη δραστηριότητα των κατά τόπους παραρτημάτων, τους οποίους ως τώρα τους τσέπωνε η Apple, η Ε.Ε. διατάσσει να τους εισπράξει η Ιρλανδία. Επειδή δεν υπάρχει άλλος δικαιότερος τρόπος.

Κι αυτή δεν τους θέλει.

Αν σας μπερδεύει η όλη ιστορία, καταλήξτε κι εσείς στο τόσο εύκολο και σύνηθες "Η Ε.Ε. είναι κακιά και πάει και μπλέκεται στα εσωτερικά κυρίαρχων κρατών" όπως ο Τιμ Κουκ, και συνεχίστε το απόγευμά σας, ανέμελοι.

Οι Συγκλονισμένοι

Συγκλονίζει το θαύμα του Αγ. Εφραίμ: Έκανε εμετό τον καρκίνο πίνοντας αγιασμό https://t.co/frc28cWx6z

— newfris Gonzalez (@newfris) August 26, 2016

Συγκλονίζει το θαύμα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου! https://t.co/as9dYohxIo pic.twitter.com/x0rdi5P6jj

— E-prosfores (@E_prosfores) August 18, 2016

Συγκλονίζει το θαύμα της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου! Οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά... | kontranews.gr https://t.co/NJ9xX13J4m

— Kontra (@KontraChannel) August 4, 2016

ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ! – Το θαύμα του Αγίου Ραφαήλ σε μάνα και έμβρυο https://t.co/YNcrTqARAF

— Crash Online GR (@CrashOnlinegr) July 19, 2016

Συγκλονίζει το νέο θαύμα της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας | EvivaNews https://t.co/NYL9v0B7ej

— VivaNews.gr (@VivaNewsgr) July 15, 2016

Το θαύμα του Οσίου Πορφυρίου σε ψυχικά άρρωστο νέο που συγκλονίζει (video) https://t.co/bN6AnJkYDI #greeknews

— Greek News (@gr_news_online) June 2, 2016

tromaktiko: Συγκλονίζει το θαύμα του Αγίου Ραφαήλ: Μαμά, αυτός δεν είναι καλόγερος... https://t.co/fHtTgvSnZ5 μέσω του χρήστη @sharethis

— John Gas (@giannhsgas) May 11, 2016

Ξεχωριστό θαύμα του Αγίου Νεκταρίου στη Ρουμανία συγκλονίζει https://t.co/ryzwCBUUav pic.twitter.com/Q01COW6vtc

— briefingnews (@briefingnews) March 29, 2016

Συγκλονιστήκατε αρκετά ή να βάλω κι άλλα;

Το Κινητό Και Το Καλοκαίρι

Το καλοκαίρι είναι μια εποχή σαν όλες τις εποχές, οι φτωχοί είναι φτωχοί, ο ήλιος βγαίνει το πρωί, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αντιπαθητικοί, και στο τέλος πληρώνουν ΕΝΦΙΑ. Αλλά μερικά πράγματα είναι αλλιώτικα το καλοκαίρι, ειδικά προς το τέλος του. Οι δουλειές αδειάζουν, το timeline του Instagram γεμίζει παραλίες, άνθρωποι κατά τα άλλα σοβαροί περνούν τον καιρό τους κυκλοφορώντας χωρίς κάλτσες, οι κάτοικοι μιας από τις ωραιότερες χώρας της Γης ξεχνάνε για λίγο ότι είναι χρεοκοπημένη και φεύγουν. Όσο μπορούν. Κι εδώ είναι το θέμα μας απόψε.

Ένα από τα πράγματα που αλλάζουν το καλοκαίρι, έχω διαπιστώσει, είναι και ο τρόπος που χρησιμοποιούμε αυτό τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που κουβαλάμε στις τσέπες τα τελευταία χρόνια. Αλλιώς το χρησιμοποιούμε το κινητό το χειμώνα που την περισσότερη ώρα είμαστε στο σπίτι, στη δουλειά ή στο commute (δηλαδή, υποθέτω ότι αυτή είναι η ζωή σας, μια υπόθεση ριψοκινδυνευμένη σε μια χώρα με ανεργία 24%), αλλιώς το καλοκαίρι που είμαστε έξω, σε βόλτες και ταξίδια. Οι αφορμές για αυτή την επισήμανση, που μπορεί εσάς τώρα να μη σας φαίνεται και τόσο ρηξικέλευθη, ήταν δύο: Μερικά συμβάντα στον έξω κόσμο με τα 4G δίκτυα που έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς, και η δοκιμή του πιο πρόσφατου iPhone. Ας αρχίσουμε από το πρώτο.

1) Το ίντερνετ στο δρόμο

Δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνο το tweet:

Αριστερά: ADSL
Δεξιά: 4G σε κινητό pic.twitter.com/cC2LrXeo2R

— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) May 18, 2016

Υποθέτω ότι το θυμάστε, καθώς και το ότι θυμάστε όλο μου το τουίτερ απ' έξω, και σας παρακαλώ να μη με διαψεύσετε, δε θα το άντεχα. Το θέμα που θίγει -και το οποίο τεκμηριώνουν και τα φωτογραφικά replies των φόλοουερς- είναι σημαντικό. Σε πολλές περιοχές (αλλά όχι σε όλες, ακόμα), η μέση ταχύτητα των 4G δικτύων είναι μεγαλύτερη από τις συνήθεις ταχύτητες των ενσύρματων ή ασύρματων ADSL συνδέσεων. Παρ' όλο που ακόμα αυτό δεν το έχουμε χωνέψει, το ίντερνετ που έχουμε στο κινητό όταν φεύγουμε από το γραφείο είναι γρηγορότερο από το ίντερνετ που είχαμε στον υπολογιστή του γραφείου. Δεν το έχουμε χωνέψει ακόμη επειδή υπάρχουν όρια στη χρήση του mobile internet. Αν δεν υπήρχαν (κι αν τα δίκτυα μπορούσαν να αντέξουν την επιπλέον ζήτηση), δεν θα υπήρχε πια κανένα νόημα να έχει κανείς παραδοσιακή σύνδεση ίντερνετ. Τι σημαίνει αυτό όμως στην πράξη;

Μια φορά ήμουν διακοπές σε ένα ξενοδοχείο της Κρήτης, ακριβό, σοβαρό, αξιοπρεπές, με τα τριζάτα του σεντόνια και τις πισίνες του και τα απ' όλα του. Δεν έχει σημασία το πώς βρέθηκα εκεί, αυτό που έχει σημασία ήταν το ότι ήταν καλοκαίρι μεν, αλλά ημέρα εργάσιμη, κι εγώ έπρεπε να στείλω κείμενο στην εφημερίδα στην οποία έγραφα, ανάμεσα στα σεντόνια και τις πισίνες. Ήμουν ήσυχος, καθώς στο ξενοδοχείο, όπως και σε όλα τα ξενοδοχεία και τις καφετέριες και τα εστιατόρια των ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου, υπήρχε Wi-Fi.

Είστε γενικά ευχαριστημένοι από τη χρήση των δημόσιων Wi-Fi έξω στον κόσμο; Κλειδωμένων και μη; Εγώ όχι. Ίσα ίσα, πιστεύω ότι το κακό δημόσιο Wi-Fi είναι ένα θέμα, και θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του δυτικού κόσμου (υπερβολή, ξέρω, αλλά επιτρέψτε μου), αν δεν υπήρχε το 4G. Τέλος πάντων, όταν με το καλό ήρθε η ώρα να μπω στο ίντερνετ για να στείλω το κείμενό μου, συνέβη μια συμφορά και, όπως γίνεται συνήθως με αυτά τα πράγματα, συνέβη κι άλλη μία. Το Wi-Fi δεν συνδεόταν με τίποτε, ή έλεγε ότι συνδεόταν μα δεν έστελνε ούτε έπαιρνε δεδομένα, ήταν σα να έχω ίντερνετ αλλά χωρίς να έχω, ένα ανώφελο μαρτύριο, σαν εκείνο το τραγούδι του Τζον Κέιτζ, που είναι σκέτη ησυχία. Η δεύτερη συμφορά ήταν το ότι είχα τότε ένα κινητό με κάρτα από μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας (ας μην αναφέρουμε ποια, απλά ότι το πρώτο συνθετικό της κάνει ομοιοκαταληξία με την αυτοκινητοβιομηχανία Χόντα), και το μόνο που μπορούσε να μου δείξει στην οθόνη ήταν ένα ασθενικό "Ε", το τρισκατάρατο EDGE, που δεν ξέρω τι το 'χουν και δεν το ξηλώνουν, αφού δεν κάνει τίποτε.

Όπως σας έχω ξαναγράψει, επειδή δοκιμάζω διάφορα κινητά που μου στέλνουνε, συχνά κυκλοφορώ στον κόσμο κουβαλώντας τα δυο-δυο. Και εκείνη τη φορά, το λοιπόν, είχα μαζί άλλο ένα (δεν θυμάμαι ποιο, ένα Android προφανώς) το οποίο μου το είχε στείλει μια άλλη εταιρεία κινητής τηλέφωνίας (ας μην πούμε ποια, απλά σας λέω ότι τα πρώτα πέντε γράμματα είναι το μικρό όνομα του Κρέιμερ, του γείτονα του Σάινφελντ), η οποία έπιανε 4G κανονικά, οπότε έκανα με την ησυχία μου tether το λάπτοπ στο δίκτυο του κινητού και έστειλα το email μου ήσυχα και ωραία και μετά έριξα μια ματιά και στο τι γίνεται στον κόσμο, καθώς ήταν καιροί ταραχώδεις.

Παρεμπιπτόντως, γι' αυτό το χάσμα στο θέμα της κάλυψης ανάμεσα στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας σας έχω ξαναγράψει. Τεκμηριώνεται από πολλαπλές μαρτυρίες άλλων (να μια επίσημη αναπαράσταση) αλλά και από όλες τις δικές μου δοκιμές, όποτε είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω διαφορετικές SIM σε κινητά που είχα ταυτόχρονα στην τσέπη.

Μια άλλη φορά ετούτο το χάσμα απέβη σωτήριο στα βουνά της βόρειας Καρπάθου. Η βόρεια Κάρπαθος είναι ένα απομονωμένο, πολύ ιδιαίτερο μέρος. Απέχτησε ηλεκτρικό ρεύμα και οδική σύνδεση με τη νότια Κάρπαθο μόλις τη δεκαετία του '80 και στη μέση έχει κάποια κακοτράχαλα βουνά που διασχίζουν το νησί από βορρά προς νότο, κι εκεί όπου το νησί είναι πιο στενό, και από το φρύδι της κορυφογραμμής βλέπεις το Αιγαίο κι από τις δυο πλευρές, κι ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν με τα σύννεφα, ε, εκείνο ακριβώς το σημείο δεν είναι το καταλληλότερο μέρος για να μείνεις από λάστιχο σε νοικιασμένο αυτοκίνητο χωρίς ρεζέρβα. Ευτυχώς κι εκεί δυο κινητά είχα, το ένα (με την ίδια με παραπάνω δικιά μου SIM) δεν έπιανε τίποτε απολύτως, ούτε δίκτυο δεν έβλεπε, το άλλο (με τη SIM της δοκιμής) έβλεπε κανονικά 3G. Κι όταν δεν το σήκωνε ο κύριος με το γραφείο ενοικίασης, μπορούσε κάποιος να γκουγκλάρει τηλέφωνα βουλκανιζατέρ, συνεργείων και βενζινάδικων (το τελευταίο μας έσωσε, τελικά) για να κάνει τις απαραίτητες συνεννοήσεις και να μη μας πιάσει η νύχτα στο απόκοσμο βουνό, το σαν βγαλμένο από τη Γη όταν ήταν νέα.

Αυτό το καλοκαίρι έχουμε ένα σωρό ανθρώπους για τους στείλουμε τη συμπόνοια μας, μα αν έχετε ψυχή απείρου μεγέθους κι η συμπόνοια σας είναι ατελείωτη, στείλτε λίγη στους ανθρώπους που θα βγούν στις παραλίες και στα λαγκάδια της πανέμορφης χώρας μας για να γκουκλάρουν βουλκανιζατέρ, να ινσταγκραμίσουν χρυσαφένιες άμμους ή να κυνηγήσουν Πόκεμον χωρίς καλό ίντερνετ στο κινητό. Θα υποφέρουν.

Και το ερώτημα που προκύπτει, βεβαίως, είναι: Ποιο κινητό;

2) Το εμβόλιμο review του iPhone SE

Πριν από λίγους μήνες μου στείλαν από την COSMOTE το καινούριο iPhone για να το δοκιμάσω. Κάτι που συμβαίνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα τελευταία χρόνια. Μόνο που το καινούριο iPhone είχε μία διαφορά: Δεν ήταν καλύτερο από το προηγούμενο. Ήταν χειρότερο. Και μικρότερο. Ήταν, γενικά, ένα αλλόκοτο καινούριο iPhone, το iPhone SE, απογοητευτικό από πολλές απόψεις. Το παρέλαβα σε χρώμα ροζ, έχοντας ήδη διαμορφώσει γνώμη, σαν ξερόλας Έλληνας που είμαι. Εν πολλοίς η γνώμη μου επιβεβαιώθηκε και από την πραγματικότητα, κάτι που δεν συμβαίνει με πολλούς άλλους ξερόλες Έλληνες. Αλλά μετά, κι αφού το επέστρεψα το ροζ, βρέθηκα με άλλο ένα iPhone SE, χρυσαφένιο, και το πήρα μαζί μου σε ένα ταξίδι.

Και τότε κάτι άλλαξε.

Το iPhone SE είναι πρακτικά ένα iPhone 6s χωρίς το force touch στην οθόνη, και με την εξωτερική εμφάνιση ενός iPhone του 2012. Είναι ένα πάρα πολύ ασυνήθιστο κινητό τηλέφωνο, καθώς είναι πολύ μικρό σε μέγεθος για τα δεδομένα της εποχής. Αν δεν κάνω λάθος, είναι το smartphone με τη μικρότερη οθόνη στην αγορά αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι το πρώτο θέμα που αξίζει να συζητήσει κανείς. Επιπλέον, όμως, άξιο λόγου είναι το ότι η Apple, που αποφάσισε τέλος πάντων εν έτει 2016 να κυκλοφορήσει ένα μικροσκοπικό κινητό για λόγους δικούς της, δεν επέλεξε να ζωγραφίσει ένα καινούριο σχέδιο γι' αυτό το κινητό, αλλά να χρησιμοποιήσει ατόφιο το design του iPhone 5.

Μια εταιρεία που έχει το design κορώνα στο κεφάλι της, μερικούς από τους καλύτερους και πιο ακριβοπληρωμένους βιομηχανικούς σχεδιαστές του κόσμου και απεριόριστους πόρους είπε να μη φτιάξει κάτι καινούριο, αλλά να χρησιμοποιήσει το σχέδιο που είχε ήδη έτοιμο, περίπου όπως δηλαδή επιλέγει η μέση Κούλα τι θα φορέσει σε κοινωνική εκδήλωση στην οποία δεν θα βρίσκονται πολλοί γνωστοί. Αυτή είναι μία απόφαση κατά την ταπεινή μου γνώμη ακατανόητη, και δεν δικαιολογείται ούτε από το ότι το design του iPhone 5 ήταν εξαιρετικό για την εποχή του, ούτε και από το παρακάτω πράγμα που θα σας πω:

Όταν το έπιασα το SE, έχοντας συνηθίσει στο χέρι σχεδόν δυο χρόνια τώρα τη μορφή του iPhone 6, η αίσθηση δεν ήταν τόσο άσχημη. Μάλλον πυροδοτήθηκε κάποια μυική μνήμη (είχα παλιά και το iPhone 5 και το 5S) και έτσι η αίσθηση ήταν οικεία, γνώριμη. Σα να επιστρέφει κανείς στο παλιό του ποδήλατο. Βεβαίως, το κινητό αυτό είναι αδικαιολόγητα, αδιανόητα μικρό.

Γιατί είναι τόσο μικρό;

Όλα τα πράγματα φαίνονται μικρότερα. Μικρότερα γράμματα. Μικρότερες φωτογραφίες. Λιγότερα κουμπάκια. Είναι πιο "λίγο" κινητό, και όλες οι δουλειές που κάνει κανείς με τα μεγαλύτερα, πιο σύγχρονα, γίνονται λίγο χειρότερα.

Κατανοητό; Αυτονόητο; Προφανές; Ωραία. Γιατί τώρα θα σας πω και το πράγμα που με εξέπληξε και εμένα:

Το μέγεθός του είναι καλύτερο για να το παίρνεις στις βόλτες.

Αυτό. Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα.

Την περασμένη άνοιξη βρέθηκα στο Βερολίνο με ένα iPhone SE στην τσέπη (μια χαρά roaming, το οποίο σύντομα θα είναι και εντελώς δωρεάν, εάν κι εφόσον παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση -ζήτω η Ευρωπαϊκή Ένωση) και διαπίστωσα ότι ένα πολύ μικρό κινητό χωρά πιο άνετα στις τσέπες και είναι πιο εύκολο στη χρήση σε δύσκολες, υπαίθριες συνθήκες. Δεν κάνει τίποτε πραγματικά καλύτερα από τα μεγάλα αδερφάκια του -απλά χωράει πιο εύκολα στην τσέπη και είναι πιο εύκολη η πρόσβαση όταν είσαι σε κίνηση.

Βεβαίως, εφόσον ισχύει αυτό, θα μπορούσε κάποιος να πάει να πάρει με 200 ευρώ ένα μεταχειρισμένo 5s και να κάνει τη δουλειά του μια χαρά. Και, πράγματι, παρακάτω θα σας προτείνω κάτι παρόμοιο. Αλλά υπάρχει και ο άλλος παράγοντας που έχει σημασία: Το iPhone SE ειδικά έχει από μέσα του σχεδόν τα ίδια χαρακτηριστικά με το iPhone 6s, ίδια κάμερα, ίδια ταχύτητα, ίδια όλα. Ειδικά η κάμερα είναι πολύ σημαντικό πράγμα αν είσαι ταξίδι -γιατί εκεί είναι που χρειάζεσαι περισσότερο μια καλή κάμερα. Η κάμερα του SE είναι εξαιρετική, από τις καλύτερες που υπάρχουν. Τη δοκίμασα δίπλα στις κορυφαίες των Samsung Galaxy και τη βρήκα -επιτρέψτε μου- καλύτερη.

Βεβαίως, εμένα μου φάνηκε καλύτερη κι από του 6s, πράγμα που δεν εξηγείται επιστημονικά.

Θα πάω σε γιατρούς να ψαχτώ καλύτερα, τι να κάνω.

Στο δια ταύτα, λοιπόν, καταλήγουμε σε αυτά τα συμπεράσματα για αυτό το καλοκαίρι:

1) Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.

2) Βάλτε στο πρόγραμμά σας όσα περισσότερα GB data σας επιτρέπουν τα οικονομικά σας. Επιπλέον, επιλέξτε και μια εταιρεία που έχει αξιοπρεπή κάλυψη στη χώρα (δε λέμε ποια είναι, ας πούμε ότι κάνει ομοιοκαταληξία με το "ποτέ"). Κανένας δεν έπιασε Πόκεμον με EDGE.

3) Αν έχετε την ευχέρεια, πάρτε μαζί σας ένα μικρού μεγέθους κινητό. Δεν θα σας επιτρέπει να δουλέψετε και να παίξετε με την άνεσή σας, όπως ένα μεγάλο, παραδοσιακό smartphone του 2016 (όπως το επερχόμενο Samsung Galaxy Note 7, ας πούμε), αλλά είναι πιο βολικό. Πάρτε κανά παλιό μεταχειρισμένο iPhone, ή το iPhone SE (που είναι πιο ακριβό), ή το Sony Z5 Compact, αν μπορέσετε να το βρείτε, που πάντως είναι λίγο πιο μεγάλο. Απλά έχετε στο νου σας ότι μιλάμε μόνο για τις διακοπές. Πίσω στον πραγματικό κόσμο, μια οθονούλα 4 ιντσών είναι, πια, πολύ μικρή.

Εγώ γύρισα απ' το ταξίδι κι έκανα, πραγματικά, μια μικρή απόπειρα να ζήσω με το iPhone SE για λίγο και στην πόλη. Απέτυχα. Νοσταλγούσα την απλωσιά της παραπάνω ίντσας, την άνεση. Νομίζω ότι το κατάλαβε, το καημένο, ένιωθε την απόρριψη, γι' αυτό μια μέρα γλίστρησε μόνο του απ' το παγκάκι κι έπεσε:

 

Ζει Ο Χέλμουτ Κολ;

Καθώς στη Βουλή συζητάνε το αν θα συσταθεί εξεταστική επιτροπή για την καταστροφική "διαπραγμάτευση" του 2015, που έφερε την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής, ήθελα να σας επισημάνω κάτι ενδιαφέρον που επιβεβαίωσα τις προάλλες, το οποίο είναι μικρό και ασήμαντο, αλλά απολύτως ενδεικτικό ενός πολύ συγκεκριμένου πράγματος επίσης μικρού και ασήμαντου. Γενικά δεν είναι πολύ σημαντικό το θέμα αυτό. Οφείλω να σας προειδοποιήσω γι' αυτό. Αλλά το πόσα ασήμαντα πράγματα βρίσκω αξιοσημείωτα το ξέρετε, πια. Είναι πολλά.

Πριν από λίγες εβδομάδες, το λοιπόν, έγινε το εξής:

The great modern sage Varoufakis thinks Helmut Kohl is dead. But who are we, mere mortals, to say otherwise. pic.twitter.com/aspO0aSmF3

— Apostolos Doxiadis (@apdox) May 30, 2016

Κυκλοφόρησε στα σόσιαλ μύδια μια εικόνα από το τελευταίο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, αυτό με τον τίτλο τον παρμένο από το Θουκυδίδη, στο οποίο, από ό,τι φαινόταν στο απόσπασμα, έλεγε ότι ο Χέλμουτ Κολ, μαζί με τον Μιτεράν, "θα στριφογύριζε στον τάφο του". Πράγμα δύσκολο, καθώς ο Χέλμουτ Κολ ζει ακόμα -είναι 93 86 χρονών. Είναι ένα ομολογουμένως χοντρό λάθος, ειδικά για κάποιον που γράφει ένα βιβλίο στο οποίο εμφανίζεται ως ειδήμων της ευρωπαϊκής ιστορίας. Είχε ενδιαφέρον, όμως, το πώς απάντησε ο ίδιος ο Βαρουφάκης στην κυκλοφορία της εικόνας. Έγραψε το εξής:

Τι έγραψα για τους Kohl, Mitterrand & τους διαδόχους τους: Βλ. σελ. 86 https://t.co/aZkyL31C2R Επειδή η κακοήθεια πρέπει να έχει όρια...

— Yanis Varoufakis (@yanisvaroufakis) May 31, 2016

Παραπέμποντας στο ψηφιακό αντίτυπο του βιβλίο του, έδειξε ότι το απόσπασμα δεν αποκαλεί μακαρίτη τον Κολ, αλλά έχει πιο προσεκτική διατύπωση. Κατηγορεί, δε, ως κακοήθεις όσους διακινούν το άλλο, το "ψεύτικο" απόσπασμα.

Αυτή ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίδραση.

Και αρκετά ύποπτη, καθώς η πρώτη φωτογραφία, με το λάθος, ήταν φωτογραφία εντύπου, ενώ το απόσπασμα που ανάρτησε ο Βαρουφάκης ήταν από το e-book το οποίο, όπως ξέρουμε, αλλάζει εύκολα.

Μερικές φορές κάτι τέτοια πράγματα μου κολλάνε στο μυαλό. Δεν είναι υγιές ούτε και πολύ ουσιαστικό, αλλά τι να κάνουμε, ο καθένας τη φύση του από ένα σημείο και μετά την αποδέχεται, βρίσκει έναν τρόπο να ζήσει μ' αυτό που είναι. Είναι μια μάχη που δίνω καθημερινά.

Τέλος πάντων, την επόμενη φορά που βρέθηκα σε βιβλιοπωλείο, πήρα ένα αντίτυπο της αμερικάνικης έκδοσης του βιβλίου του Βαρουφάκη και το ξεφύλλισα. Και βρήκα το απόσπασμα, που ήταν το εξής:

Έτσι, χωρίς τον Κολ πεθαμένο, όπως το πόσταρε ο ίδιος και από το e-book.

Αλλά στο διπλανό ράφι υπήρχε άλλο ένα, αλλιώτικο αντίτυπο του ίδιου βιβλίο. Η εγγλέζικη έκδοση. Την ξεφύλλισα επίσης, και εκεί το απόσπασμα ήταν το εξής:

Εδώ ο Κολ είναι μακαρίτης, ακριβώς όπως και στην αρχική εικόνα που κυκλοφόρησε.

Αυτό αποδεικνύει ότι δεν έγινε καμία "κακοήθεια". Το κείμενο της αγγλικής έκδοσης, προφανώς προγενέστερο, περιείχε τη λανθασμένη φράση. Στο e-book και στη μεταγενέστερη αμερικάνικη εκδοχή η φράση ήταν διορθωμένη. Αυτό, επαναλαμβάνω, δεν είναι σημαντικό, ή σπάνιο. Πέρα από το πόσο σοβαρό ή αστείο βρίσκει κανείς το λάθος, είναι λάθος, και λάθη γίνονται.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι εκείνη η αρχική αντίδραση του Βαρουφάκη. Το τουιτ εκείνο που χαρακτηρίζει αυτούς που επισήμαναν το λάθος "κακοήθεις", και το οποίο δεν περιέχει πουθενά τη λέξη "λάθος" ή καμία παραδοχή, ίσα ίσα, υποννοεί ότι κάποιοι εχθροί αλλοίωσαν το απόσπασμα για να τον πολεμήσουν. Εκεί υπάρχουν τα συμπεράσματα, αν θέλει να τα αναζητήσει κανείς.

Σας το είπα από την αρχή, δεν είναι σημαντικό.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης περιοδεύει τις ιδέες του ανά τον κόσμο, και πολύ καλά κάνει. Το προσωπικό του brand παραμένει πρακτικά άθικτο, παρ' όλο που η θητεία του στον στίβο της πραγματικής πολιτικής υπήρξε κωμικοτραγικά αποτυχημένη, ο ορισμός του "you had one job" meme. Καθώς η -σχεδόν άδεια- Βουλή των Ελλήνων αποφασίζει να τον αφήσει στην ησυχία του με τις ιδέες του στον κόσμο, εσείς μπορείτε να βγάλετε όποιο συμπέρασμα θέλετε από τα παραπάνω.

Όχι ότι έχει καμία σημασία.

Και για το τέλος, ήθελα να σας παραθέσω ένα πολύ πιο ταιριαστό απόσπασμα από το Θουκυδίδη, το εξής:

Αυτό σεις, αδύναμοι και που η τύχη σας κρίνεται από μια μονάχα κλίση της ζυγαρίας, μην θελήστε να το πάθετε ούτε να μοιάσετε τους πολλούς που, ενώ μπορούν ακόμη να σωθούν με ανθρώπινα μέσα, όταν τους βρούν οι συφορές και τους εγκαταλείψουν οι βέβαιες ελπίδες, καταφεύγουν στις αβέβαιες, τη μαντική και τους χρησμούς και όσα άλλα τέτοια, με τις ελπίδες που δίνουν, φέρνουν στην καταστροφή.

Το Δημοψήφισμα Είναι Απόφαση, Όχι Άποψη

Φανταστείτε για λίγο ένα δημοψήφισμα στην Ελλάδα του 2016 με το εξής ερώτημα:

"Όλοι οι Έλληνες πολίτες θα λαμβάνουν από το κράτος 1500 ευρώ μηνιαίως για όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής τους. Συμφωνείτε;"

Τι ποσοστό φαντάζεστε ότι θα έπαιρνε το "ναι" και τι το "όχι"; Νομίζω ότι καταλήγουμε στην ίδια μαντεψιά. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα έλεγε ναι, φυσικά, τι, γιατί όχι. Θα μπέρδευε την άποψη (τι ωραία, να παίρνουν όλοι λεφτά χωρίς να κάνουν τίποτε) με την απόφαση υλοποίησης ενός μέτρου που θα κόστιζε 150 δισ. το χρόνο σε ένα κράτος που έχει συνολικά έσοδα περίπου 70 δισ. το χρόνο.

Με αφορμή το Brexit, έγραψα πρόσφατα για τα δημοψηφίσματα που, σε άλλα (ελάχιστα) κράτη λειτουργούν σαν εργαλείο δημοκρατίας και σε άλλα (πολύ περισσότερα) ως εργαλείο επιβολής και ποδηγέτησης από λαϊκιστές και δημαγωγούς. Ένας αναγνώστης που κατοικεί στην Ελβετία, μια χώρα της πρώτης κατηγορίας, μου έστειλε το πολύ ενδιαφέρον γράμμα που σας παραθέτω παρακάτω. Αξίζει να του ρίξετε μια ματιά και, σήμερα, στην επέτειο του τραγικού ελληνικού δημοψηφίσματος του 2015, να σκεφτείτε το εξής:

Τα δημοψηφίσματα δεν είναι ένας τρόπος για να λέει τη γνώμη του ο λαός. Δεν είναι δημοσκοπήσεις, ή πλατφόρμες έκφρασης διαμαρτυρίας. Είναι μηχανισμός λήψης πολιτικών αποφάσεων.

Σε πολλά κράτη, οι αγαναχτισμένοι πολίτες που έχουν πολύ συναίσθημα, πολλή οργή (συνήθως απόλυτα δικαιολογημένη) και πολλές γνώμες, αυτό το ξεχνούν ή δεν το καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά και, όταν ένας λαϊκιστής σα τον Φαράτζ, τον Τσάβες ή τον Τσίπρα του φέρνει ένα φαινομενικά δημοκρατικό εργαλείο, το χρησιμοποιεί για να τις εκφράσει. Εκεί είναι η εξαπάτηση. Το δημοψήφισμα δεν εκφράζει απόψεις. Λαμβάνει αποφάσεις. Είναι σα να θες να γράψεις κάτι στο χαρτί, και ο άλλος να σου λέει, να, πάρε αυτό το ψαλίδι και γράψε. Προσπαθείς να γράψεις κόβοντας, ψηφίζεις "όχι" ή "να φύγουμε" ή "να λαμβάνουμε 1500 ευρώ" και, τελικά, χωρίς να καταλάβεις τι έγινε, καταλήγεις με ένα σκισμένο χαρτί.

Πριν σας βάλω το γράμμα του ανθρώπου, να πω ότι το μέτρο που αναφέρει μέσα, και το οποίο ψηφίστηκε σε δημοψήφισμα, ήταν η καθιέρωση του βασικού εισοδήματος για κάθε πολίτη, και όχι ελάχιστου εγγυημένου όπως γράφει, που είναι λίγο διαφορετικό πράγμα. Παρεμπιπτόντως, κατά τη γνώμη μου το βασικό εισόδημα είναι η καλύτερη λύση για τη φτώχεια και πιστεύω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αρχίσει να εφαρμόζεται με κάποια μορφή στις πλούσιες χώρες του δυτικού κόσμου, εκεί όπου ευδοκιμούν σε επαρκή βαθμό οι δημοκρατικοί θεσμοί και η ελευθερία. Αλλά στην Ελβετία, όχι ακόμα.

Αγαπητέ Θοδωρή,

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο σου περί δημοψηφισμάτων θα ήθελα να αναφερθώ σε μια πρόσφατη εμπειρία μου στην Ελβετία. Είμαι μόνιμος κάτοικος της Γενεύης τα τελευταία οκτώ χρόνια και παρακολουθώ με θαυμασμό την ωριμοτητα που επιδεικνύει η τοπική κοινωνία όταν έρχεται αντιμέτωπη με δηψοφισματα που μπορεί να επηρεάσουν σοβαρά την καθημερινότητα των πολιτών.

Ένα τέτοιο δημοψήφισμα διεξήχθη στις αρχές Ιουνίου, όταν ζητήθηκε η έγκριση των πολιτών για την καθιέρωση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος από το κράτος. Ας σημειωθεί ότι η πρόταση δεν ήταν “κυβερνητική” αλλά προήλθε από μερίδα πολιτών. Το ύψος του ελάχιστου εισοδήματος προτάθηκε στα 2.500 ελβετικά φράγκα (περίπου 2,250 ευρώ), αντικατοπτρίζει το υψηλό κόστος ζωής στη χώρα (περίπου δύο με δυόμιση φορές του κόστους ζωής στην Αθήνα) και θα δινόταν σε κάθε Ελβετό πολίτη, είτε εργαζόνταν είτε όχι. Μπορείς να μαντέψεις την απάντηση των πολιτών: καταψηφίστηκε από το 77% του πληθυσμού.

Συζητώντας το αποτέλεσμα με Ελβετό φίλο μου, τον ρώτησα γιατί καταρρίφθηκε η πρόταση και μάλιστα με τόσο υψηλό ποσοστό. Την απάντηση τη φανταζόμουν αλλά ήθελα να τον προκαλέσω. Γέλασε σαρκαστικά και μου απάντησε ότι τέτοιες προτάσεις προέρχονται από ανθρώπους που δεν έχουν συγκεκριμένο πλάνο για την εφαρμογή τους. Θεωρητικά είναι μια καλή πρόταση - εξάλλου ποιος δε θα ήθελε ένα επιπλέον εισόδημα -αλλά πώς θα πραγματοποιηθεί; Θα επαναπροσδιοριστούν οι προτεραιότητες του κρατικού προϋπολογισμού; Θα αυξηθούν οι φόροι; Τί θα “απωλέσει” η κοινωνία για να “κερδίσει” το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα; Εξάλλου η ποιότητα ζωής είναι ικανοποιητική για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, άρα ποια είναι η χρησιμότητα ένος τέτοιου μέτρου; Αυτός ήταν ο συλλογισμός του.

Η διαξαγωγή δημοψηφισμάτων είναι ένας θεσμός στην Ελβετία που λειτουργεί αποτελεσματικά ακριβώς επειδή η κοινωνία έχει “εκπαιδευτεί” να ασκεί υπεύθυνα τα πολιτικά της καθήκοντα και είναι θωρακισμένη απέντατι στους λαϊκιστές που αδυνατούν να δημαγωγήσουν όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Βενεζουέλα και φυσικά στην πατρίδα μας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Θεωρώ ότι το ελβετικό σύστημα διοίκησης, το οποίο είναι πλήρως αποκεντρωμένο - τα καντόνια έχουν δυσανάλογα ισχυρή εξουσία σε σχέση με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση - δε διευκολύνει και μάλλον αποτρέπει των ανάδειξη προσωπικότήτων και κομμάτων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν καθοριστικά το σύνολο της χώρας.

Φιλικά,

Νίκος Κοντογιάννης

Γενεύη, Ελβετία

Μια Ανάποδη Ιστορία Για Την ΕΡΤ

Διάβασα τα σχόλια στο φέησμπουκ ποστ για την κυρία της ΕΡΤ που δεν ήξερε ότι η Μ. Βρετανία δεν ήταν στην ευρωζώνη, οπότε τώρα θα ήθελα να μου επιτρέψετε να σας πω μια ιστορία.

Με αφορμή τις έρευνες που βγάζουμε τους τελευταίους μήνες στον οργανισμό, είχα την ευκαιρία να εμφανιστώ σε διάφορα ΜΜΕ διαφόρων ειδών και μεγεθών και να μιλήσω για τα ευρήματα που δημοσιεύουμε για πολλή ή για λίγη ώρα.

Από ολες αυτές τις εμφανίσεις, μία μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση.

Ήταν Κυριακή, πολύ νωρίς το πρωί, εγώ πήγα με την τσίμπλα στο μάτι, εμπύρετος και ξενυχτισμένος (από γάμο -μα όλοι παντρεύονται φέτο) και περίμενα να μιλήσω για λίγα λεπτά για την έρευνά μας για την απόλυτη φτώχεια, επαναλαμβάνοντας τα βασικά νούμερα και τα συμπεράσματα, πράγμα που είχα κάνει ήδη πολλές φορές.

Εκεί, όμως, βρήκα δύο παρουσιάστριες που με είχαν μόνο μου για δέκα λεπτά και μου έκαναν ερωτήσεις για όλες τις πτυχές της έρευνας. Η εκπομπή τους είχε προετοιμάσει κάρτες με τα βασικά στοιχεία για να τα βλέπουν πιο εύκολα οι τηλεθεατές, και η μία από τις δύο (εδώ επιτρέψτε μου να ανάψω το caps lock για λίγο) ΕΙΧΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ και είχε μάθει απ' έξω τα βασικά σημεία, πράγμα που, πιστέψτε με, δε γίνεται. Δεν το κάνει κανείς. Έχω ξαναπετύχει δημοσιογράφους διαβασμένους που ήξεραν τι τους γίνεται, αλλά σε τέτοιες μαραθώνιες καθημερινές ενημερωτικές εκπομπές που πραγματεύονται δεκάδες θέματα κάθε μέρα, αυτό απλά δεν γίνεται. Δεν. Γίνεται. Η δημοσιογράφος ήξερε αρκετά για να με κοντράρει, να μου λέει "ναι αλλά σε άλλο σημείο έχετε γράψει ότι" και τέτοια, κι εγώ ήμουν εντυπωσιασμένος από τον επαγγελματισμό και κατάπληκτος κι εμβρόντητος και ευγνώμων. Ήθελα να σηκωθώ στο στούντιο και να αρχίσω να χειροκροτάω.

Δεν το έκανα. Έδωσα τα χαμηλόφωνα συγχαρητήριά μου με όσο ενθουσιασμό μπορούσα να δείξω (ψηνόμουν στον πυρετό) και έφυγα, αποχαιρετώντας τις τρεις (αριθ. 3) μακιγιέζ και μια κυρία που δεν κατάλαβα τι δουλειά έκανε αλλά μου εκμυστηρεύτηκε ότι οι Αλβανοί παίρνουν τα επιδόματα που ανάφερα στην εκπομπή και οι Έλληνες δεν παίρνουν τίποτε.

Ήμουν, όπως ίσως θα καταλάβατε, στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.

Η εκπομπή ήταν η πρωϊνή ενημερωτική της ΕΡΤ (δε θυμάμαι πώς λέγεται -Πρωινή Ζώνη;), και οι παρουσιάστριες ονομάζονται Μαρίνα Δεμερτζιάν (αυτή που είχε διαβάσει ολόκληρη την έρευνα) και Εμμανουέλα Αργείτη.

Με το παραπάνω δεν θέλω να σας πω ότι η ΕΡΤ δεν είναι η κυρία που δεν ήξερε τι νόμισμα έχει η Βρετανία, ή οι υπεράριθμοι υπάλληλοι, ή τα βύσματα, ή αδιανόητη σπατάλη, ή η άλλη κυρία που πιστεύει ότι για τη φτώχεια φταίνε οι ξένοι. Είναι όλα αυτά, και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι πρέπει να υπάρχει μια τέτοια κοστοβόρα, αμφιλεγόμενη (και συχνά προπαγανδιστική και τοξική) δομή σε ένα χρεοκοπημένο κράτος με δημοκρατικούς θεσμούς που δοκιμάζονται. Καθόλου σίγουρος. 

Αλλά απλά ήθελα να σας πω και μια ιστορία εντελώς ανάποδη αυτής της κυρίας με τη στερλίνα, για να σας μπερδέψω λίγο.

Ο Φοβικός Ευρωσκεπτικισμός Και το Μέλλον

Έχει ενδιαφέρον το ποιοι ψήφισαν να φύγει η Μεγάλη Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Να σε μια δικιά μας έρευνα για το ίδιο θέμα, ποιοι προτιμούσαν περισσότερο να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Υπάρχουν κάμποσες διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες, όπως για παράδειγμα το ότι εκείνοι τελικά φεύγουν, ότι δεν θα καταπέσουν σε κατάσταση τριτοκοσμικής χώρας εκτός Ε.Ε., αλλά η κυριότερη διαφορά κατά τη γνώμη μου είναι η εξής:

Ο φοβικός ευρωσκεπτικισμός, αυτός που εκφράζεται από το λαϊκισμό και με το μίσος των ψεκασμένων, εκεί εμφανίζεται κυρίως στους ηλικιωμένους.

Εδώ εμφανίζεται κυρίως στους νέους.

Ποια από τις δύο χώρες θα έχει καλύτερο μέλλον, πιστεύετε;

Στον "Ταξικό Πόλεμο", Η Κυβέρνηση Δεν Είναι Με Το Μέρος Των Φτωχών

Ακούστε: Αυτό που έγραψε ο Γιώργος Κυρίτσης -και που αποτελεί επισήμως γραμμή της κυβέρνησής μας- δεν είναι μόνο διχαστικό, προσβλητικό και ίσως και χυδαίο. Είναι επίσης και ψέματα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν μετακυλίει τα βάρη από τους φτωχούς στους πλούσιους.

Παντού στον κόσμο οι πολιτικοί λένε μπαρούφες, αλλά συχνά, ειδικά όταν οι μπαρούφες είναι πάρα πολύ μεγάλες, σπεύδουν να ανασκευάσουν, να διευκρινήσουν, ενίοτε και να ζητήσουν συγγνώμη. Δυστυχώς φοβάμαι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας είναι πια ένας βόθρος, στον οποίο σταδιακά συσσωρεύεται ό,τι πιο βάναυσο, χυδαίο, παθολογικά μέτριο κι ανίκανο βγάζει ο τόπος, από νεοναζί μέχρι παλαιοκομμουνιστές της ναφθαλίνης, κι από το Νίκο Νικολόπουλο μέχρι τον πόρτα-πόρτα. Το να περιμένει συγγνώμες και αναδιπλώσεις κανείς από αυτό τον κατιμά είναι σα να περιμένει απ' το παχύ του έντερο να βγάλει λάδι τρούφας.

Οπότε φυσικά και αρνείται να ανασκευάσει τις πολυσυζητημένες του δηλώσεις ο βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης, αυτό το πολύτιμο πολυεργαλείο, ο έκτος παίκτης που έρχεται από τον πάγκο για να ψηφίσει "ναι σε όλα" εκεί που άλλοι, λιπόψυχοι συριζαίοι κιοτεύουν. Τι είναι για να ζητήσει συγγνώμη, κανας τζιτζιφιόγκος; Αφού πιθανότατα τα πιστεύει κιόλα. Στον πολιτικό μας πολιτισμό το μίσος, το διχαστικό μένος, η στοχοποίηση εσωτερικών κι εξωτερικών εχθρών, το κόμπλεξ και η άφιλτρη εκτόξευση οποιασδήποτε μπούρδας περάσει απ' το (ενίοτε ταλαιπωρημένο) μυαλό είναι χαρίσματα, εκτιμώνται κι επιβραβεύονται και από μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, καθώς τους είναι οικεία. Αυτό το εκλογικό σώμα έχει βγάλει τιτάνες σα το Κίμωνα Κουλούρη, το Μάκη το Γιακουμάτο, το Πάνο τον Ψωμιάδη. Πάντα τους ήταν οικεία. Φυσικά και δεν θα τα πάρει πίσω ο Κυρίτσης, ούτε η κάθε Άννα Βαγενά θα πάρει πίσω τις δικές της δηλώσεις, ούτε ο Πάνος ο Καμμένος δεν παίρνει ποτέ τίποτε πίσω, ακόμα κι αν λέει τα ανάποδα από αυτά που κάνει και τον κοροϊδεύουνε στο τουίτερ, ακόμα και αν καταδικαστεί από δικαστήρια ως συκοφάντης. Αυτό είναι το πολιτικό μας προσωπικό, αυτούς επιλέξαμε να μας βγάλουν από την κρίση, αυτοί είμαστε.

Αλλά υπάρχει κι ένα στοιχείο στα γραφόμενα του Κυρίτση, στο οποίο δεν έχει δοθεί επαρκής έμφαση. Νομίζω ότι η συζήτηση εξαντλείται στο διχαστικό μίσος, και εν μέρει δίκαια, γιατί πρόκειται για σημαντική παθογένεια, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, ένας πολύ σημαντικός μύθος, ένα μήνυμα που, παραδόξως, μέσα στην κλωτσοπατινάδα των τελευταίων ημερών ενισχύεται αντί να καταρρίπτεται.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των φτωχών.

Στη "διευκρίνισή" του ο Κυρίτσης, χωρίς να αρνείται το μίσος του για τους "μενουμευρώπηδες", περιγράφει πιο περιφραστικά τον "ταξικό πόλεμο" που θεωρεί πως συμβαίνει, και στον οποίο κατά τη γνώμη του η κυβέρνηση συμμετέχει πολεμώντας στο πλευρό των φτωχών. Αυτό όμως δεν συμβαίνει ούτε κατά διάνοια. Ίσα ίσα, στο πεδίο των ελληνικών ανισοτήτων αυτή η κυβέρνηση κάνει ακριβώς ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες, υπηρετώντας την καθεστηκυία τάξη των διαχρονικά ωφελημένων, εξασφαλισμένων και βολεμένων. Όχι των φτωχών.

Εδώ επιτρέψτε μου να πω ότι θεωρώ πως η καταπολέμηση των ανισοτήτων μιας κοινωνίας και η υποστήριξη των φτωχότερων στρωμάτων είναι μια από τα σημαντικότερες υποχρεώσεις ενός κράτους, και σε μια χώρα με μεγάλες ανισότητες όπως η χρεωκοπημένη Ελλάδα, είναι ίσως η σημαντικότερη. Η διχαστική γλώσσα και το ταξικό μίσος μου προκαλούν φλύκταινες, αλλά ο στόχος είναι ευγενής. Να υποστηριχθούν οι φτωχοί, να πληρώσουν οι πλούσιοι. Μακάρι να είχε η ελληνική κυβέρνηση μια τέτοια ατζέντα. Όποιος διαφωνεί, κατά τη γνώμη μου έχει σοβαρά προβλήματα και πρέπει να τα σκεφτεί με τον εαυτό του και να τα συζητήσει με τους αγαπημένους του ανθρώπους.

Πού είναι το πρόβλημα; Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν κάνει τίποτα τέτοιο. Δεν μετακυλίει τα βάρη στους πλούσιους. Δεν στηρίζει τους φτωχούς. Το μνημόνιο που ψήφισε και το πολυνομοσχέδιο που πέρασε και οι φόροι που επέλεξε να βάλει μέσα (γιατί, σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, η κυβέρνηση τους επέλεξε, όχι η τρόικα) δεν μειώνουν τις ανισότητες της ελληνικής οικονομίας και δεν ωφελούν τους φτωχούς. Ίσα ίσα.

Οι περισσότεροι φόροι που πέρασαν είναι οριζόντιοι, πλήττουν τους πάντες. Τα προϊόντα με 24% ΦΠΑ δεν τα αγοράζουν μόνο πλούσιοι, τα τσιγάρα και τον καφέ δεν τα καταναλώνουν μόνο πλούσιοι. Αυτοκίνητα δεν έχουν μόνο πλούσιοι. Στα νησιά δεν ζουν μόνο πλούσιοι. Πετρέλαιο θέρμανσης δεν καταναλώνουν μόνο πλούσιοι. 7 στους 10 Έλληνες έχουν ακίνητα, και οι περισσότεροι θα πληρώσουν αυξημένο ΕΝΦΙΑ -δεν είναι όλοι αυτοί πλούσιοι, πολλοί μπορεί να μην έχουν καν εισοδήματα. Οι νέοι φόροι δεν πλήττουν τους πλούσιους -πλήττουν κυρίως τους φτωχούς, που πληρώνουν την ίδια τιμή με τους πλούσιους για τα μακαρόνια, τον καφέ και το πετρέλαιο.

Κι όσο για τους άνεργους; Την πιο ευπαθή ομάδα της ελληνικής κοινωνίας, την πιο ευάλωτη στη φτώχεια, κι αυτή που χρήζει περισσότερης προστασίας; Αυτούς τους έχουν βάλει κάτω και τους πατάνε με δύο διαφορετικούς τρόπους. Όχι μόνο δεν τους παρέχουν καμία σοβαρή στήριξη (ένα μικρό επίδομα για 5-12 μήνες, το οποίο μόλις ένας στους δέκα ανέργους λαμβάνει), αλλά με την αύξηση των φόρων και των εργοδοτικών εισφορών στις επιχειρήσεις εξασφαλίζουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα βρουν δουλειά ποτέ. Όσο οι επιχειρήσεις φορτώνονται φορολογικά βάρη, οι προσλήψεις τους θα μειώνονται, τα λουκέτα θα γίνονται όλο και περισσότερα και, φυσικά, νέες επενδύσεις δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν. (Παρεμπιπτόντως, μόνη ελπίδα να φτιαχτούν νέες δουλειές το αμέσως επόμενο διάστημα ξέρετε ποια είναι; Το υπερταμείο). Αλλά οι άνεργοι δεν έχουν συνδικάτο για να διεκδικήσουν τα δίκια τους. Αυτό είναι το πρόβλημα με την ανεργία -δεν μπορείς να κάνεις απεργία για να σε λάβουν υπ' όψιν οι κυβερνήσεις και να σου δώσουν πράγματα με αντάλλαγμα την ψήφο σου.

Ξέρετε ποιους προστατεύει μοναχά η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Όχι τους φτωχούς. Τους πελάτες της. Τους δημόσιους υπάλληλους και τους συνταξιούχους. Επιβάλλουν φόρους που πλήττουν τους πάντες, για να μην επιβαρυνθούν οι κύριες δεξαμενές ψηφοφόρων τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι δεν είναι φτωχοί. Μπορεί να μην είναι πλούσιοι, μπορεί το εισόδημά τους να έχει μειωθεί δραματικά μέσα στην κρίση, μπορεί κάποιοι από αυτούς σε συνθήκες άλλες να δικαιούνταν προτεραιότητα στη στήριξη, αλλά σήμερα, στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, είναι οι μόνοι που δεν κινδυνεύουν από την ακραία φτώχεια, οι μόνοι που δεν μένουν ούτε ένα μήνα απλήρωτοι, ακόμα και σήμερα, μετά τις μειώσεις. Ο μέσος μισθός στο δημόσιο είναι 1050 ευρώ, η μέση δαπάνη ανά συνταξιούχο ήταν 890 ευρώ, την ώρα που ο μέσος μισθός στον ιδιωτικό τομέα (όποτε τον παίρνουν) είναι 770 ευρώ.

Η κυβέρνηση που υπηρετεί ο Κυρίτσης δεν μετακυλίει τα βάρη από τους φτωχούς στους πλούσιους. Τα μετακυλίει από τους πελάτες της στους πάντες -ακόμα και στους φτωχούς. Άρα κυρίως στους φτωχούς. Για να μην μειωθεί η σύνταξη του 56χρονου που παίρνει 1000 ευρώ το μήνα, ακριβαίνουν τα μακαρόνια, το γάλα και ο καφές για τους πάντες, ακόμα και γι' αυτούς που δεν παίρνουν τίποτε. Η ζωή γίνεται ακριβότερη και για τους φτωχούς, ακόμα και γι' αυτούς που δεν έχουν καθόλου εισοδήματα, ακόμα και για τον μακροχρόνια άνεργο που πλέον δεν κοστίζει στο κράτος τίποτε, που δεν κλείνει κανένα δρόμο διαμαρτυρόμενος, μόνο κάθεται και διαβάζει στο ίντερνετ (φορολογείται πλέον κι αυτό) ότι οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ για λογαριασμό του πολεμάνε ενάντια στους πλουσίους, δεν έχει σημασία που τον αφήνουν όσο ανυπεράσπιστο τον άφηναν και οι προηγούμενοι, δεν έχει σημασία που του αυξάνουν και το κόστος ζωής από πάνω, και εξασφαλίζουν και ότι δεν πρόκειται να βρει δουλειά πουθενά ποτέ ξεζουμίζοντας κάθε αφελή ιδιώτη που θέλει να γίνει εργοδότης, δεν έχουν σημασία αυτά, ο Κυρίτσης επιμένει, το επαναλαμβάνει και το υπογραμμίζει, αυτό είναι το κυρίαρχο αφήγημα, αλλά κι αυτό, όπως και τόσα υπόλοιπα, είναι ένα ψέμα.

Η αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα για να του κάνει ιδεολογική κατάληψη μια κυβέρνηση που δεν μοιάζει να έχει καμία πολιτική αντιμετώπισής της.

Γιατί τα αποτελέσματα βλέπουμε ήδη:

Samsung Galaxy S7 & S7 Edge: To Review

Εδώ και πολύ καιρό δύο πράγματα συμβαίνουν:

1) Πότε πότε ξεκλέβουμε λίγες στιγμές για να προσποιηθούμε ότι όλα πάνε καλά, ότι η χώρα δε βουλιάζει με εμάς μαζί της προς ένα βόθρο ολοκληρωτισμού και φτώχειας, και για να κάνουμε ότι συζητάμε για ακριβά κινητά, διεκδικώντας μια ψευδαίσθηση κανονικότητας που νομίζουμε ότι θα κάνει το μαρτύριο λιγότερο επώδυνο. Για ποιον άλλο λόγο το κάνουμε αυτό;Εσείς, δεν ξέρω. Εγώ, για να διευκολύνω τους ανθρώπους που δε συμφωνούν με τα πολιτικά που γράφω στις Καθημερινές και αλλού, προσφέροντάς τους την ευκαιρία να με προτρέψουν "να γράφω για κινητά". Αν σταματούσα, πώς θα εκτόνωναν την στράτευσή τους; Με επιχειρήματα;

2) Σχεδόν όλα τα νέα πανάκριβα -και μερικά από τα λιγότερο ακριβά- νέα smartphones που κυκλοφορούν είναι καταπληκτικά, και τα καινούρια πράγματα που έχει να πει κανείς γι' αυτά γίνονται ολοένα και λιγότερα.

Ισχύει το 1. Ισχύει και το 2. Αλλά εφόσον ισχύει το 1, πρέπει να βρούμε μια λύση για το 2. Πρέπει κάτι να πούμε. Κάτι, οτιδήποτε, για να ξεγελαστούμε πρόσκαιρα, έστω, παροδικά και παυσίπονα. Και για να μην ζοριστούν εκείνοι οι στρατευμένοι και πολύ θυμωμένοι άνθρωποι, ειδικά τώρα.

Ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε και τώρα, με αφορμή δύο καινούρια φανταχτερά (χρυσαφένια!) κινητά που μου έστειλε η COSMOTE για να δοκιμάσω πριν από λίγο καιρό: Το Samsung Galaxy S7, και το Samsung Galaxy S7 Edge.

Νάτα, εδώ τα βλέπετε πλάϊ πλάϊ. Στα αριστερά είναι το S7 Edge, στα δεξιά το σκέτο. Δε θα μπω στη διαδικασία να σας εξηγήσω γιατί κυκλοφόρησαν δύο και δεν κυκλοφόρησε μόνο το ένα, ειδικά την ώρα που η Samsung βγάζει κι άλλο ένα μεγάλο smartphone, το Samsung Galaxy Note (έχει βγει μέχρι #5), αλλά κρατήστε αν θέλετε το εξής: Η Apple βγάζει πλέον ένα μεγάλο και ένα μεσαίο smartphone (κι ένα μικρό -αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Ε, και η Samsung θα βγάζει ένα απευθείας ανταγωνιστικό μεγάλο και ένα μεσαίο smartphone.

To S7 edge, το αριστερό στην εικόνα, το μεγάλο, έχει οθόνη 5,5 ιντσών, και αυτό το κόλπο που καμπυλώνει η οθόνη στα πλάγια. Είναι μικρότερο από το iPhone 6s Plus, κατά τη γνώμη μου πιο όμορφο, πολύ πιο εύκολο να το χειρίζεσαι στο χέρι, κι επίσης έχει και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά που θα συζητήσουμε παρακάτω. Το σκέτο S7, που βρίσκεται δεξιά, έχει οθόνη 5,1 ιντσών, είναι λίγο μεγαλύτερο από το iPhone 6s, δεν έχει καμπυλωτό γυαλί στην οθονούλα, και το απομέσα του είναι σχεδόν ολόιδιο με του S7 edge.

Πρακτικά είναι το ίδιο κινητό, που απλά βγαίνει σε δύο διαφορετικά μεγέθη.

Ετούτο εδώ το άρθρο θα έχει επιτελέσει το σκοπό του αν κατορθώσει να σας απαντήσει στα εξής:

Είναι αυτά τα κινητά τηλέφωνα καλύτερα από τα ανταγωνιστικά τους;

Αξίζουν τα λεφτά τους;

Αν ναι, ποιο από τα δύο είναι καλύτερο για εμένα προσωπικά; Δηλαδή όχι εμένα, εσάς.

Αν ετούτα τα ερωτήματα είναι και δικά σας, ή αν έχετε πολύ ελεύθερο χρόνο, ή αν νιώθετε ότι το παν είναι μάταιο και βαριέστε ακόμα και ν' αλλάξετε tab, συνεχίστε να διαβάζετε.

Τα κινητά τηλέφωνα, που πλέον είναι όλα ίδια, έχουν μερικά χαρακτηριστικά που είναι σημαντικά, και μερικά που είναι λιγότερο σημαντικά. Κατά την προσωπική μου γνώμη, την οποία θα ξέρετε πια, αν έχετε συνηθίσει να διαβάζετε τέτοια κείμενα σε αυτό εδώ το site, τα σημαντικά χαρακτηριστικά είναι κυρίως τρία. Η τιμή, η κάμερα και η μπαταρία. Υπάρχουν κι άλλα σημαντικά πράγματα, βεβαίως, όπως η οθόνη, το μέγεθος, το UI, το αν είναι αδιάβροχο, το πόσο γρήγορο είναι το κινητό, το πόση μνήμη έχει, τέτοια. Οι διαφορές πια είναι τόσο μικρές, που σχεδόν δεν έχει σημασία. Αλλά τέλος πάντων, κάτι πρέπει να πούμε εδώ, οπότε ας κάνουμε το εξής: Ας περιγράψουμε κάθε μία ξεχωριστή κατηγορία χαρακτηριστικών, συγκρίνοντας τα καινούρια Samsumg με τα αντίστοιχα ανταγωνιστικά iPhones.

1. Το Μέγεθος

Αυτό είναι ένα θέμα υποκειμενικό, και το πόση σημασία του δίνει κανείς εξαρτάται εν πολλοίς από το μέγεθος των χεριών του. Κατά τη γνώμη μου, και τα δύο Samsung έχουν καλύτερο μέγεθος από τα αντίστοιχα iPhones. Έχοντας χρησιμοποιήσει το iPhone 6/6s για σχεδόν ενάμιση χρόνο, θεωρώ ότι το μέγεθός του είναι πολύ βολικό. Το απέναντι S7 είναι λιγάκι πιο μεγάλο σε όλες τις διαστάσεις, αλλά έχει αισθητά μεγαλύτερη οθόνη, και πολύ μεγαλύτερη μπαταρία, και παραμένει εύκολο να το χρησιμοποιήσει κανείς, οπότε κατά τη γνώμη μου υπερτερεί. Το iPhone 6/6s Plus από την άλλη είναι υπερβολικά μεγάλο και βαρύ, ενώ το απέναντι S7 edge είναι μικρότερο, με μεγαλύτερη μπαταρία και πολύ πιο ιδιαίτερο και πρωτότυπο design.

Ποιος κερδάει: Τα Samsung

2. Η Εμφάνιση

Κι εδώ περί ορέξεος κολοκυθόπιτα, αλλά οφείλω να πω πως και τα Samsung και τα iPhones έχουν ένα χαρακτηριστικό που εμένα με εκνευρίζει: Μοιάζουν μισοτελειωμένα. Τα μεν iPhones επειδή είναι γλιστερά και ευάλωτα, σα να παρακαλάνε να τα βάλεις σε θήκη, τα δε Samsung επειδή έχουνε γυαλί, και δη κομψά καμπυλωτό, μπρος-πίσω. Αισθητικά τα Samsung μου αρέσουν πολύ περισσότερο. Εκτιμώ το ότι κάνουν συνειδητή προσπάθεια για να ελαχιστοποιήσουν το χώρο γύρω απ' την οθόνη στην πρόσοψη, ενώ εκτιμώ και το ότι αδιαφορούν για το πόσο λεπτά είναι, λόγω του #6 παρακάτω. Το δε S7 edge με την καμπυλωτή οθόνη (δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει: δεν καμπυλώνει μόνο το γυαλί, καμπυλώνει η οθόνη) είναι να το δείχνεις στους ανθρώπους και να σου λένε ω, κοίτα ρε τι φτιάχνουν οι άνθρωποι. Βεβαίως, εξακολουθώ να μην είναι σίγουρος για το αν υπάρχει οποιαδήποτε άλλη χρησιμότητα, αλλά τέλος πάντων.

Κερδάνε: Τα Samsung

3. Η Οθόνη

Κι εδώ τα ίδια. Αν και κατά τη γνώμη μου οι οθόνες των iPhones είναι μια χαρά, πολύ λαμπερές, παρά τις χαμηλές τους αναλύσεις, οι οθόνες των Samsung είναι ένα υπερθέαμα. Υπάρχει μικρή διαφορά, αλλά προφανής.

Κερδάνε: Τα Samsung 

4. Η Μνήμη

Αυτό το κριτήριο όσο περνάν τα χρόνια γίνεται όλο και σημαντικότερο. Υπάρχουν κάποιοι από εμάς που χρησιμοποιούν smartphone από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, και σε όλα αυτά τα χρόνια έχουμε συγκεντρώσει εκατοντάδες apps, χιλιάδες φωτογραφίες, πάρα πολύ πράμα, και πέρα από όλες τις cloud λύσεις, θέλουμε να τα έχουμε και όλα στο κινητό μας, επειδή 2016 είναι, τι. Το ότι το iPhone κυκλοφορεί ακόμη σε έκδοση 16GB είναι κάτι το ξεκαρδιστικό, αλλά βεβαίως απολύτως κατανοητό, καθώς οι περισσότεροι αγοραστές του το χρησιμοποιούν μόνο για να παίρνουν τηλέφωνα. Αλλά τα Samsung και εδώ κερδάνε επειδή -αντίθετα με την προηγούμενη γενιά τους- εκτός από τα 32GB που έχουν μέσα τους, έχουν και υποδοχή για SD καρτούλα. Με λίγες δεκάδες ευρώ μπορεί κάποιος να έχει 200GB χώρο στο κινητό του, που είναι περισσότερο από όσα έχω στο λάπτοπ όπου σας γράφω τώρα.

Κερδάνε: Τα Samsung

5. Η Κάμερα

Εδώ έχουμε ένα θέμα επίσης σημαντικό, αλλά εδώ φοβάμαι ότι θα πάω κόντρα στην ορθόδοξη άποψη, που λέει ότι οι κάμερες των S7 και S7 edge είναι με διαφορά οι καλύτερες που υπάρχουν σε κινητά. Τι να σας πω. Εγώ στις δοκιμές μου δεν είδα κάτι τέτοιο. Ωραίες είναι οι φωτογραφίες, εξαιρετικές μάλιστα, 12 λαμπερά megapixels, με τσιμπημένο το contrast για να μοιάζουν πιο φανταχτερές, αλλά μετά από επίμονες δοκιμές δίπλα σε ένα παλιό-καλό iPhone 6 κι ένα καινούριο iPhone SE (που έχει την κάμερα του 6s), εγώ δεν είδα καμια πολύ θεαματική διαφορά. Ίσα ίσα.

Να, ας πούμε, πώς βγάζουν ένα πιάτο φαΐ (αγαπημένο θέμα πολλών από εσάς) το ταπεινό iPhone 6 και το S7 edge:

Το S7 edge έχει πιο στενό depth of field, και τα χρώματά του είναι πολύ πιο φανταχτερά, αλλά κοιτάχτε να δείτε, το αληθινό πιάτο που έφαγα στην πραγματικότητα περισσότερο σαν της αριστερής εικόνας έμοιαζε.

Δείτε και μια σκηνή από το Μοναστηράκι:

Εδώ την καλύτερη εικόνα με διαφορά την έβγαλε το μικρούλι SE, και το S7 edge έβγαλε ξεκάθαρα τη χειρότερη. Ο ουρανός πιο ξεπλυμένος, το exposure λάθος, τα χρώματα μεν λίγο πιο σωστά, αλλά ένα περίεργο sharpness που σχεδόν βγάζει θόρυβο στα σκοτεινά σημεία (ή στα σημεία που θα έπρεπε να είναι πιο σκοτεινά). Πολύ καλές φωτογραφίες είναι, μη με παρεξηγείτε. Αν βγάζετε πολλές φωτογραφίες και θεωρείτε τον παράγοντα αυτό σημαντικό, μη διστάσετε να πάρετε το Samsung. Αν όμως πρέπει να διαλέξω ποιά κερδάνε,

Κερδάνε: Τα iPhones

6. Η Μπαταρία

Κι εδώ τα πράγματα είναι κάπως ξεκάθαρα. Η Samsung σταμάτησε να παλεύει να φτιάξει όσο πιο λεπτά κινητά μπορεί, και της αξίζουν συγχαρητήρια, επειδή αντ' αυτού τους έβαλε μέσα μεγαλύτερες μπαταρίες. Αντίθετα με το iPhone 6s ή και το Galaxy S6, απλό S7 τη βγάζει τη μέρα σχετικά άνετα, το δε S7 edge κρατάει ακόμα παραπάνω. Και τα δύο τα πάνε καλύτερα από τα αντίστοιχα iPhones (το 6s Plus είναι το μόνο αξιοπρεπές iPhone από πλευράς μπαταρίας, ούτως ή άλλως).

Κερδάνε: Τα Samsung

7. Η Τιμή

Εδώ, στο σημαντικότερο κριτήριο, είναι που τα χαλάμε με όλα αυτά τα πολυδιαφημισμένα flagships. Σε έναν κόσμο γεμάτο Nexus 5X & 6P και One Plus και τέτοια, το να πουλάς τηλέφωνα κόστους άνω των 700 ευρώ είναι κάπως προκλητικό, για να μην πάω καν στο θέμα της κρίσης και κινδυνεύσει η συλλογική μας παροδική παραίσθηση, το μόνο πράγμα που μας κρατά στα σοβαρά σε ένα τέτοιο άρθρο παραμονές γιούρογκρουπ. Μολαταύτα, οι τιμές έχουν ως εξής:

Samsung Galaxy S7 32GB: €729

Samsung Galaxy S7 edge 32GB: €829

iPhone 6s 64GB: €899

iPhone 6s Plus 64GB: €999

Οι τιμές για τη σύγκριση είναι οι επίσημες της COSMOTE και αφορούν στα απευθείας ανταγωνιστικά μεταξύ τους μοντέλα. Είναι προφανές ότι με τιμές 170 ευρώ κάτω από το (ηλικίας 6μήνου) ανταγωνιστικό προϊόν,

Κερδάνε: Τα Samsung

αλλά με τέτοιες τιμές, όπως και το κάνουμε, χάνουμε όλοι.

Τώρα, μπορεί να κοιτάτε το παραπάνω σκορ, το ιλλιγγιώδες 6-1, και να πιστέψετε ότι τα καινούρια Samsung είναι ένα τεχνολογικό θαύμα το οποίο προτείνω χωρίς επιφυλάξεις και είναι πολύ καλύτερα από τα iPhones και από οτιδήποτε άλλο. Κακώς. Πρόκειται περί παρεξήγησης. Όπως είπαμε στην αρχή, οι διαφορές ανάμεσα στα καλά smartphones είναι πια τόσο μικρές, που το να τις επισημαίνεις έχει νόημα κυρίως για το "κουβέντα να γίνεται". Ποιος είμαι εγώ που θα πω σε κάποιον που θέλει iPhone να μην πάρει, επειδή σε 1500 λέξεις κάποιου που γράφει για τα πολιτικά στις Καθημερινές και αλλού, βγήκε 6-1. Αν έχει τα 170, και βέβαια να το πάρει, πολύ ευχαριστημένος θα μείνει. Πολύ ευχαριστημένος θα μείνει κι αυτός που θα πάρει το S7, ή το S7 edge ή, εδώ που τα λέμε, το Nexus, ή το One Plus, ή κάτι Motorola που κυκλοφορούν, ή τα LG, ή λίγο-πολύ οποιοδήποτε καινούριο smartphone.

Δε μπορώ ούτε καν να σας προτείνω ποιο από τα δύο Samsung να πάρετε. Πιθανότατα θα προτιμούσα το S7 edge προσωπικά, λόγω οθόνης και μπαταρίας, αλλά μου προκαλεί μιαν ανασφάλεια το τόσο καμπυλωτό γυαλί, και το να βάζεις θήκη σ' αυτό το συγκεκριμένο κινητό είναι σα να βάζεις μπούρκα στην Αφροδίτη της Μήλου. Δεν ξέρω τι θα έκανα, αν έπρεπε σώνει και ντε να διαλέξω.

Οπότε πού καταλήγουμε;

Τα πράγματα είναι σκούρα, η Ελλάδα δύσκολα θα τη βγάλει καθαρή, πολλά κρίσιμα χρόνια μας περιμένουν, κι εμείς καθόμαστε κι ονειρευόμαστε κομπιούτερ τσέπης με καμπυλωτές λαμπερές οθόνες που δείχνουν data από έναν άλλο κόσμο, που κάτι κάνει καλύτερα και καταφέρνει να μην καταστρέφεται, παρ' όλο που κι αυτός από Homo sapiens κατοικείται.

Τι να κάνουμε; Τίποτε άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε.

Αυτό είναι το συμπέρασμα.

Περισσότερες κριτικές εδώ.

Τι Κάνεις, Όταν Όλα Γύρω Σου Είναι Πόνος;

Μερικές φορές, το βάρος της ευθύνης είναι υπερβολικά μεγάλο.

Υπάρχουν περιστάσεις και συνθήκες ακραίες, που μπορούν να δοκιμάσουν τα όρια και των πιο ισχυρών.

Τι κάνεις όταν όλες οι επιλογές μοιάζουν λάθος;

Πού πας, όταν στη διελκυστίνδα της ζωής ο απέναντι τραβά τόσο δυνατά που το ροζιασμένο σκοινί σου σκίζει τις παλάμες;

Πού πας, όταν όλα γύρω σου είναι πόνος;

Υπάρχουν φορές που άνδρες με αρχές και πιστεύω πρέπει να υποχωρήσουν στην πίεση των γεγονότων και της μοίρας.

Νύχτες θα 'ρθουν, που θα κοιτάς στο ταβάνι και θα σκέφτεσαι, γιατί είμαι εγώ εδώ, τι κάνω, και η απάντηση θα περιλαμβάνει "μισθοδοσία συντρόφου Ράνιας Σβίγγου", "κρατικές διαφημίσεις στο "Το Χωνί", κι ένα θολό σχέδιο προλεταριοποίησης και τσαβισμού, απονενοημένο, μπολιασμένο απ' τους αέρηδες της Αίγινας, την αχλύ ενός καφενέ, τα ημιμεθυσμένα musings κυρ-Αλέκου Φλαμπουράρη και μπαμπά Παππά.

Γιατί μου συμβαίνουν αυτά εμένα. Απάντηση δεν υπάρχει.

Η μοίρα που λύγισε άλλους, δυνατότερους, δεν πρέπει να σε λυγίσει. Κι ας ζητάς μια οποιαδήποτε λύτρωση, ας λαχταρά η ψυχή σου για γαλήνη, ας λιώνει η θέλησή σου για ζωή και υπομονή μπροστά στη θέα του Πόουλ, του Γέρουν. Πρέπει να αντέξεις. Κάπως.

Γι' αυτό προσπαθείς.

Κάθε μέρα, μέσα σε καταστάσεις που σκοτώνουν το απομέσα σου, ανάμεσα σε ανθρώπους που σε κάνουν να ξεχνάς το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, παλεύεις.

Δεν ανήκω εγώ εδώ. Μα ανήκεις.

Στο τέλος, αφού τελειώσουν όλα, και όλα τα μνημόνια έχουν υπογραφεί, και όλες οι υποσχέσεις έχουν αθετηθεί, και όλα τα οράματα τα βγαλμένα απ' το Έσσεξ έχουν αποδειχτεί φενάκες,

...κι έχεις απομείνει ένα άδειο τσόφλι, φλούδα ξεφλουδισμένης μπανάνας, πεταμένη σε πεζοδρόμιο, ένα ανθρώπινο ναυάγιο σε μια θάλασσα γεμάτη καρχαρίες, θα καταλάβεις.

Ότι το ταξίδι ήταν όλο δικό σου.

Εσύ το διάλεξες.

Δεν σε πήγε μόνο αυτό, κι εσύ το πήγες.

Και το πήγες μέχρι τέλος.

Κάνοντας ό,τι είναι απαραίτητο.

Και στο τέλος, έμαθες ποιος είσαι.

Έγινες κάτι άλλο. Όχι καλύτερο.

Αλλά κάτι.