Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 5
January 19, 2017
4 Βιβλία Για Το Τέλος Του Κόσμου
Σήμερα είναι μια δύσκολη ημέρα.
Το Πορτοκαλί Όνειδος αναλαμβάνει τον έλεγχο της μεγαλύτερης οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης στην ιστορία και ξαφνικά η ιστορία μοιάζει πολύ πιθανό να φτάνει σε κάποιας μορφής τέλος.
Πώς περνάς αυτή τη μέρα; Πώς αντέχεις για να μην βουλιάξεις στην κατάθλιψη και τη μιζέρα; Προτείνω διάφορες μεθόδους αλλού, αλλά εδώ έχω να προτείνω επιπλέον και το εξής: Βιβλία.
Σας προτείνω να αντιμετωπίσετε την έλευση της Νέας Εποχής, μιας εποχής πορτοκαλιάς σα τη φωτιά πυρηνικής έκρηξης, διαβάζοντας. Συγκεκριμένα, προτείνω δύο είδη αναγνωσμάτων: Βιογραφίες προσωπικοτήτων που όμοιές τους πιθανότατα δεν πρόκειται να ξαναδούμε, και βιβλία που τεκμηριώνουν γιατί ο κόσμος σήμερα είναι ο καλύτερος που υπήρξε ποτέ, έτσι για να μην το ξεχνάμε.
Στην πρώτη κατηγορία, για παράδειγμα, και λόγω της ημέρας, σας υποδεικνύω τις βιογραφίες δύο εκ των πρώτων πολιτικών ηγετών των ΗΠΑ, του Τζορτζ Ουάσινγκτον (από το Ρον Τσέρνοου) και του Μπέντζαμιν Φράνκλιν (από τον Γουόλτερ Άιζακσον). Υπάρχουν κι άλλες αξιόλογες βιογραφίες των ιδρυτών του αμερικανικού κράτους (του Τζον Άνταμς, του Αλεξάντερ Χάμιλτον), αλλά προτείνω αυτές επειδή αυτοί οι δύο ήταν οι πιο εντυπωσιακοί. Το ότι συνυπήρξαν την ίδια εποχή στην ίδια χώρα ίσως αποτελεί και την αιτία της μακροημέρευσής της. Βεβαίως, όλα τα καλά πράγματα κάποτε τελειώνουν.
Στην άλλη κατηγορία βιβλίων ανήκουν, για παράδειγμα, το “The Great Escape” του Άνγκους Ντίτον, που περιγράφει ότι σήμερα ζούμε στην περίοδο μεγαλύτερης ευημερίας στην ιστορία της ανθρωπότητας, και προτείνει τρόπους για την καταπολέμηση των σοβαρών ανισοτήτων που απομένουν, και το “The Better Angels of our Nature” του Στίβεν Πίνκερ που εξηγεί γιατί ζούμε στην πιο ειρηνική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας.
Αυτά τα βιβλία είναι εξαιρετικό αντίδοτο για το δηλητήριο της καθημερινής ειδησεογραφίας. Θυμίζουν ότι παρ' όλη τη μαυρίλα και την καταστροφή, κάτι έχει γίνει και σωστά, κι όταν θα μας ρωτάνε οι επόμενες γενιές, μας πώς είναι δυνατόν, πώς τα κάνατε έτσι, σ' αυτά θα παραπέμπουμε λέγοντας, να. Δεν τα κάναμε όλα χάλια.
Φτάνει να υπάρξουν επόμενες γενιές.
Πράγμα καθόλου σίγουρο.
Καλό διάβασμα σας εύχομαι, και καλή τύχη.
December 30, 2016
Ο Κόσμος Και Η Ελλάδα Το 2016
Πρώτα απ' όλα, να πούμε το εξής: Οι "χρονιές" είναι ένα τεχνητό δημιούργημα των ανθρώπινων όντων, που αντιλαμβάνονται το χρόνο γραμμικά και κατά συνέπεια τους βολεύει να τον κόβουν σε κομμάτια για να συνεννοούνται μεταξύ τους καλύτερα. Αν ήμασταν σαν τους Αμοντάγουα του Αμαζονίου, ας πούμε, που δεν έχουν το κόνσεπτ του χρόνου, δεν θα μας φαινόταν και τόσο χάλια το 2016, γιατί θα κρίναμε τα γεγονότα μεμονωμένα, και όχι κατά ομάδες. Αλλά έτσι που τα έχουμε κάνει, ε, ορίστε. Έχουμε χρονιές, αριθμημένες. Γκρουπάρουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν κατά τη διάρκειά τους, και τις κρίνουμε.
Υποθέτω ότι ένας Ρώσος κομμουνιστής άνω των 40 ή ένας Ιάπωνας άνω των 80 θα επέλεγαν κάποια άλλη χρονιά αν τους ρώταγε κανείς "ποια ήταν η χειρότερη χρονιά για τον κόσμο". Για τους πολλούς από τους υπόλοιπους, όμως, βρέθηκε ένα καλό benchmark. Το 2016. Μια τρομερή συμπύκνωση συμφορών, μια χιονοστιβάθα καταστροφών παγκόσμιας εμβέλειας. Αν το 2015 ήταν μια καταστροφική χρονιά για την Ελλάδα, το 2016 ήταν μια καταστροφική χρονιά για τον πλανήτη Γη.
Στον Κόσμο
Στον κόσμο το 2016 έγιναν πάρα πολλά καλά πράγματα. Δεν το περιμένατε αυτό ε; Περιμένατε ότι θα άρχιζα αμέσως να σας λέω για τον Τραμπ, τον πορτοκαλή βόθρο, και την πορτοκαλιά αιμορροΐδα και άλλα τέτοια. Αυτό περιμένατε, ομολογήστε. Γιατί να μην το πάμε σιγά σιγά, όμως; Γιατί να μην πούμε πρώτα τα καλά;
Για την ειρήνη στην Κολομβία, για το τέλος του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, το τέλος του αμερικανικού εμπάργκο στην Κούβα.
Οι ΗΠΑ και η Κίνα, που οι δυο τους παράγουν το 40% των αερίων που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το 2016 επικύρωσαν επιτέλους τη Συνθήκη του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έριξε πρόστιμο $14,5 δισ. στην Apple. Βρέθηκε εμβόλιο για τον ιό Εμπόλα. Μια μηχανή της Google κέρδισε τον παγκόσμιο πρωταθλητή στο Go. Πράγμα που μπορεί από μιαν άποψη να μην είναι και καλό.
Αλλά τέλος πάντων και φέτος όπως και κάθε χρονιά μερικά καλά πράγματα έγιναν στον κόσμο μας. Να μια φωτογραφία από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Βεβαίως, έγιναν και άσχημα πράγματα. Πολλά άσχημα πράγματα.
Ας πούμε, αυτή η εντύπωση ότι φέτος πέθαναν πάρα πολλοί δημοφιλείς άνθρωποι; Είναι αλήθεια.
Φέτος πέθαναν μεταξύ άλλων ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Άλαν Ρίκμαν, η Χάρπερ Λι, η Ζάχα Χαντίντ, ο Μπλακ, ο Τρύφων Ιβάνοφ, ο Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι, ο Ουμπέρτο Έκο, ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Γκάρι Σάντλινγκ, ο Χένρι Χάιμπλιχ, ο Ίμρε Κερτέζ, ο Τσέζαρε Μαλντίνι, ο Πρινς, ο Μοχάμεντ Αλί, ο Μπαντ Σπένσερ, ο Άλβιν Τόφλερ, ο Μάικλ Τσιμίνο, ο Αμπάς Κιαροστάμι, ο Κένι Μπέικερ, ο Σιμόν Πέρες, ο Αντρέι Βάιντα, ο Ντάριο Φο, ο Λέοναρντ Κοέν, ο Ρόμπερτ Βον, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τζον Γκλεν, ο Τζορτζ Μάικλ, η Κάρι Φίσερ και η μαμά της.
Όντως πέθαναν πάρα πολλοί που εσείς κι εγώ ξέραμε και είχαμε παρακολουθήσει τη δουλειά τους και κάποιους τους θαυμάζαμε κιόλας. Αλλά νομίζω ότι γι' αυτό δεν φταίει το κατσικοπόδαρο '16 -καθώς τα έτη δεν έχουν ποδάρια, "γκαντεμιά" δεν υπάρχει και, όπως είπαμε, τα ίδια τα έτη είναι τεχνητά μορφώματα του ανθρώπινου νου- αλλά το ότι σιγά σιγά άνθρωποι που έγιναν διάσημοι από τη δεκαετία του '70 ή του '80 και μετά, όταν δηλαδή η τηλεόραση (κυρίως η ιδιωτική) εξαπλώθηκε στον κόσμο και τα media άρχισαν να παράγουν εκθετικά αυξανόμενους αριθμούς "σταρ", άρχισαν να γερνάνε. Αυτό δεν ισχύει για όλους τους παραπάνω, βεβαίως, αλλά εξηγεί το γιατί σιγά σιγά θα βλέπουμε όλο και περισσότερους "γνωστούς" να πεθαίνουν -επειδή κάποια στιγμή πριν από 40 χρόνια ο αριθμός των "γνωστών" άρχισε να αυξάνεται πάρα πολύ γρήγορα.
Αλλά συνέβησαν κι άλλα άσχημα πράγματα.
Φέτος η προσφυγική κρίση κορυφώθηκε και μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση συμφώνησε με την Τουρκία να μην τους στέλνει πια από εδώ (πράγμα που απέδειξε ότι πριν όντως τους έστελνε από εδώ), έκλεισαν και τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας προς την υπόλοιπη Ευρώπη, και έτσι σταμάτησαν να πνίγονται οι άνθρωποι στο Αιγαίο, αλλά περίπου 60.000 εγκλωβίστηκαν στην δική μας επικράτεια, και σήμερα ξεπαγιάζουν σε σκηνές και παραπήγματα σε άθλια κατασκευάσματα που το ελληνικό κράτος είναι ανίκανο να μετατρέψει σε αξιοπρεπείς υποδομές, παρ' όλο που έχει ήδη εισπράξει ευρωπαϊκά χρήματα γι' αυτό το σκοπό.
Εγώ έγραψα αυτά για το θέμα αλλά, περισσότερο από ό,τι σε άλλα θέματα, σε ετούτο είμαι εκτός του πολιτικοκοινωνικού mainstream.
Εξάλλου, αυτό είναι το Χαλέπι της Συρίας.
Φέτος Ρώσοι ανέλαβαν το ρόλο του ιμπεριαλιστή ισοπεδωτή μακρινών χωρών, αλλά κανένας δεν κάνει πορείες προς τη Ρωσική πρεσβεία ούτε λέει τραγουδάκια για φονιάδες των λαών, ίσως επειδή το "Ρώσοι" δεν έχει αρκετές συλλαβές. Αντίθετα, οι Έλληνες πολίτες έχουν καλύτερη γνώμη για τον Πούτιν από ό,τι για τον Ομπάμα, για παράδειγμα. Ακόμα και στις ΗΠΑ -τις εκλογές των οποίων χάκαρε- πλέον ο Πούτιν, ένας πρώην πράκτορας της KGB και μονάρχης της άλλης πυρηνικής υπερδύναμης, έχει θαυμαστές.
Είναι ένα ενδιαφέρον φαινόμενο, ενδιαφέρον ως προεόρτιο του τέλους του κόσμου, εννοώ.
Μιας και αναφέραμε τον Πούτιν, τα Panama Leaks φέτος έδειξαν πώς μεγιστάνες, απλοί πλούσιοι και πολιτικοί -και ο Πούτιν- ξεπλένουν τα κλεμμένα τους δισεκατομμύρια ή απλά φοροαποφεύγουν χρησιμοποιώντας φορολογικούς παραδείσους. Πράγμα που είχε συνέπειες μόνο σε εξωτικές δημοκρατίες όπως της Ισλανδίας, όπου παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός.
Φέτος, επίσης, έγινε μια δραματική απόπειρα πραξικοπήματος στη γειτονική Τουρκία, η οποία άφησε πίσω 300 νεκρούς, απέτυχε, και έδωσε στον Ταγίπ Ερντογάν την αφορμή που έψαχνε για να επεκτείνει ραγδαία τις εξουσίες του συλλαμβάνοντας δεκάδες χιλιάδες "αντιφρονούντες". Οκτώ από αυτούς ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, παρεμπιπτόντως. Η οποία φαίνεται έτοιμη να τους πουλήσει.
Και φέτος, όπως αναμενόταν, συνέβησαν τρομοκρατικές επιθέσεις μουρλών φονταμενταλιστών με δεκάδες νεκρούς. Είχαμε επιθέσεις στις Βρυξέλλες, την Κωνσταντινούπολη, τη Νίκαια, το Ορλάντο και το Βερολίνο. Αυτές, τουλάχιστο, ακούσαμε εμείς, και με αυτές συγκινηθήκαμε. Βεβαίως, η συντριπτική πλειοψηφία των επιθέσεων τζιχαντιστών συμβαίνουν σε μουσουλμανικές χώρες και η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων είναι μουσουλμάνοι. Αλλά αυτά δεν τα μαθαίνουμε, δεν είναι ειδήσεις σημαντικές για εμάς. Ίσως δεν ταιριάζουν πολύ και με το narrative που έχει αναπτυχθεί στη Δύση, μπερδεύει λίγο την καθαρότητα του μηνύματος, άσε που ποιος να ψάχνει τώρα τι σημαία έχει η Υεμένη για να φωτίσει δημόσια κτίρια με τα χρώματά της.
Το 2016, επίσης, η Βόρεια Κορέα συνέχισε τις πυρηνικές δοκιμές.
Εντάξει, σταματώ να κωλυσιεργώ.
Έγιναν πολλά πράγματα το 2016, πολλές τραγωδίες και καταστροφές, αλλά το σημαντικότερο απ' όλα ήταν η παγκόσμια επέλαση του λαϊκισμού, που ξεχύνεται σα διάρροια σε δημοκρατίες, πολιτικά συστήματα και μυαλά. Αυτό είναι το θέμα που υπάρχει πλέον στη Γη. Φέτος ήταν η χρονιά του λαϊκισμού. Από το Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι τις Φιλιππίνες και από τις Ουγγαρίες και τις Πολωνίες μέχρι τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι νίκες του λαϊκισμού ήταν σαρωτικές, αποσβολωτικές και συγκλονιστικές.
Ποιος θα ξεχάσει εκείνο το βράδυ που κοιμηθήκαμε νομίζοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία παραμένει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να ξυπνήσουμε διαπιστώνοντας ότι φεύγει; Το δημοψήφισμα στην χώρα αυτή ήταν ο θρίαμβος των δημαγωγών, των ρατσιστών και του ανορθολογισμού (θυμηθείτε ποιοι ψήφισαν "Leave") και μας υπενθύμισε το γιατί οι λαϊκιστές παραδοσιακά λατρεύουν τα δημοψηφίσματα ως εργαλεία χειραγώγησης των μαζών και νομιμοποίησης του εαυτού τους.
Φυσικά, σανοφάγοι δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Πρόσφορο έδαφος για να βλαστήσει ο λαϊκισμός υπάρχει παντού.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, πάντως, προκάλεσε μεγάλη σύγχυση και ανησυχία και στη δικιά μας χώρα.
Θα μπορούσα τώρα να σας γράψω για το Ροντρίγκο Ντουτέρτε, για την κατάρρευση της Βενεζουέλας και για την ανελεύθερη, αυταρχική στροφή της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, αλλά δεν μπορώ να καθυστερώ άλλο.
Το σημαντικότερο συμβάν της χρονιάς και η κορύφωση της διάρροιας του λαϊκισμού ήταν η εκλογή ενός ημιπαράφρονα, ρατσιστή, μισογύνη, απατεώνα και ψεύτη τηλεπαρουσιαστή στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Με τη βοήθεια του Πούτιν.
Αυτή ήταν άλλη μια νύχτα που δύσκολα θα ξεχάσουμε πολλοί. Εκείνη τη δραματική στροφή στο visualization των New York Times κάπου κατά τις 4 το πρωί τη θυμάστε; Εγώ θα την θυμάμαι για πάντα, ή όσο κρατήσει αυτό το "πάντα", τέλος πάντων.
Καλημέρα. Αυτό που φοβόσασταν κρυφά πριν κοιμηθείτε αλλά λέγατε, εντάξει μωρέ, δύσκολο, σιγά μη γίνει;
— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) November 9, 2016
Έγινε.
Καλή τύχη σε όλους.
Κανείς δεν ξέρει τι θα σημαίνει αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός (ο ορισμός του "μαύρου κύκνου") για την ιστορία του κόσμου, αλλά είναι κατά τη γνώμη μου απολύτως σίγουρο ότι δεν θα σημαίνει κάτι καλό. Μπορεί να μην καταστραφεί η ανθρωπότητα σε έναν πυρηνικό πόλεμο (δεν ξέρω πώς θα αποφευχθεί αυτός, αλλά μπορεί), είναι πιθανό τα εκατοντάδες σκοτεινά οικονομικά συμφέροντα του Τραμπ ή κάποια άλλη αιτία να μην του επιτρέψουν να συμπληρώσει τετραετία και να κυβερνήσει ο ανεκδιήγητος Μάικ Πενς, μπορεί ο Τραμπ, που δεν έχει συνηθίσει να "δουλεύει" με τη στενή έννοια του όρου, να ασχολείται μόνο με ομιλίες και φανφάρες, αφήνοντας τη διακυβέρνηση στον Πενς και το υπουργικό συμβούλιο δισεκατομμυριούχων που έχει ήδη συγκροτηθεί, ή μπορεί να μην μείνει ευχαριστημένος ο Βλαντιμίρ Πούτιν από την απόδοσή του και να τον αλλάξει κάποια στιγμή. Ποιος ξέρει.
Και τόσο καιρό στη γωνίτσα μας εμείς νομίζαμε ότι ζούμε το τέλος της μεταπολίτευσης.
— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) November 9, 2016
Το τέλος του κόσμου ζούμε.
Το σίγουρο είναι ότι ο κόσμος μας το 2017 θα είναι ένα νέο μέρος, με διαφορετικούς κανόνες, και πως ό,τι συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες θα έχει αναπόφευκτες, τρομακτικές συνέπειες στον υπόλοιπο κόσμο, δημοκρατικό ή μη.
Μιας και είπαμε "ή μη":
Στην Ελλάδα
Ω, η Ελλάδα. Πόσο πρωτοπόρος χώρα, πόσο μπροστά. Όταν με το λίπασμα της χρεοκοπίας μας εκλέγαμε λαϊκιστές και Ναζί οι άλλοι χώνευαν τα βελανίδια και νόμιζαν ότι είχαν υγιείς φιλελεύθερες δημοκρατίες. Το 2016 εμείς, οι βετεράνοι της κατρακύλας στο λαϊκισμό, εμπεδώσαμε την πρωτοπορία μας συνεχίζοντας το διχασμό, τη φτωχοποίηση, τα ψέματα, την κατανάλωση σανού και το βόλεμα στο καθαρτήριο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, σαν ανέμελος βάτραχος ένα-δυο χρόνια πριν βράσει το νερό.
Έχετε προσέξει κάτι άλλο; Στα χρόνια της κρίσης ασχολούμαστε με τα πολιτικά πράγματα πολύ περισσότερο από ό,τι πριν. Παλιά στις ανασκοπήσεις υπήρχε χώρος και για άλλα πράγματα, αμυδρά τα θυμάμαι κι εγώ. Θυμόμασταν αθλητικά γεγονότα, τη γιουροβίζιον πως τη λέγαν, τηλεοπτικές περσόνες, εγκλήματα, άλλα γεγονότα τέλος πάντων, που δεν είχαν άμεση σχέση με το πολιτικό σκηνικο (αν και στη χώρα μας, όπου το κράτος έχει ρόλο σε κάθε έκφανση της ζωής, μια έστω χαλαρή σχέση υπήρχε πάντα). Τέλος πάντων, πλέον αυτό δεν ισχύει. Πλέον τα πολιτικά θέματα είναι τόσο σημαντικά -έως και κοσμοϊστορικά- που οτιδήποτε άλλο ωχριά. Ποιο άλλο θέμα ελληνικού ενδιαφέροντος υπάρχει πέρα από την ελληνική χρεοκοπία και τον τρόπο που οι ελληνικές κυβερνήσεις την αντιμετώπισαν; Τι άλλο συγκρίσιμο μπορεί να συμβεί; Μόνο μια φυσική καταστροφή.
Αυτή είναι μια φωτογραφία από τις κινητοποιήσεις αγροτών τον Ιανουάριο. Ο προσεκτικός αναγνώστης ίσως μαντεύει ότι εχουν διαφωνίες με την κυβερνητική-μνημονιακή πολιτική (η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν σωστή και δίκαια, αλλά αυτά μικρή σημασία έχουν). Ο πολιτικός πολιτισμός και το λεπτό τους γούστο είναι προφανή.
Η επόμενη είναι μια φωτογραφία από το "διάλογο" για την παιδεία, επίσης τον Ιανουάριο. Ο "διάλογος" κατέληξε σε μια σειρά από προτάσεις κάποιες από τις οποίες ήταν ενδιαφέρουσες, αλλά γενικά υπήρξε πάρα πολλή γκρίνια και τελικά δεν απέγιναν τίποτε. Υπήρξε βεβαίως ένα απίστευτο, αξέχαστο νομοσχέδιο. Στον ανασχηματισμό, όμως, η Εκκλησία απαίτησε και πέτυχε την αντικατάσταση και του Υπουργού Παιδείας που δεν ήταν αρκετά υποτελής (γιατί τέτοια χώρα είμαστε, όπως θα σας θυμήσουμε και μερικές άλλες εικόνες). Τέλος πάντων, τι περιμένει κανείς από μια διαδικασία αυτής της μορφής:
Τον Ιανουάριο, εν τω μεταξύ, η Νέα Δημοκρατία μετά από μια μακρόσυρτη κωμικοτραγική διαδικασία-φιάσκο (θυμηθείτε και τα περίεργα νούμερα) που κανονικά έπρεπε να είχε τελειώσει το 2015, τελικά επέλεξε για αρχηγό τον μετριοπαθή και μορφωμένο Κυριάκο Μητσοτάκη, μια επιλογή εντελώς αναπάντεχη και παράταιρη με το γενικό κύμα λαϊκισμού παγκοσμίως. Μια επιλογή καθόλου "2016". Εγώ, βεβαίως, κόντρα στο μέτωπο "της λογικής", που είδε αυτή την εξέλιξη ως κάτι θετικό και αισιόδοξο, είχα την εξής ακόμα πιο παράταιρη τοποθέτηση.
Συνέβησαν κι άλλα πράγματα.
Το πολιτικό κλίμα του 2016 μπορώ να σας το συνοψίσω ενδεικτικά ως εξής: Ο Μουζάλας αποκάλεσε τη FYROM Μακεδονία, ο Καμμένος απείλησε να τινάξει την κυβέρνηση στον αέρα αν δεν απολυθεί αμέσως, πως τολμάει να μιλάει έτσι, και μετά ο Μουζάλας δεν απολύθηκε, δεν έκανε κανένας τίποτε, ο Καμμένος δεν τίναξε κανέναν πουθενά, κάθισε βολικά στη θεσούλα του κι έκανε περιοδίες φορώντας μπόμπερ τζάκετ παραλλαγής και άλλα ρούχα φυλαγμένα στη γκαρνταρόμπα του.
Επίσης, είχαμε επισκέψεις.
Ναι, έτσι είπε, ότι το πρόβλημα της μετανάστευσης είναι καθολικό, γι' αυτό ήρθε ο Καθολικός πάπας. Δεν ήταν το χειρότερο από όσα είπε.
Φέτος επίσης η κυβέρνηση έκανε διάφορα θεατρικά κόλπα για να τονώσει το επαναστατικό της προφίλ τροφοδοτώντας το διχασμό στο εσωτερικό της χώρας, ένα από τα οποία ήταν η πρόσφατη "παροχή" στους συνταξιούχους, ένα άλλο ήταν το σίριαλ-ριάλιτι-φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες κι ένα άλλο, που μαντεύω ότι το έχετε ξεχάσει ήδη, ήταν η υποκλοπή και η διαρροή συνομιλιών στελεχών του ΔΝΤ.
Οι συνομιλίες είχαν υποκλαπεί από "άγνωστους", αν και κάποιοι κακεντρεχείς πιστεύουν μέχρι σήμερα ότι και οι υποκλοπές και η διαρροή έγιναν από την ελληνική κυβέρνηση. Όπως και στις άλλες περιπτώσεις, η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε να χρησιμοποιήσει αυτές τις υποκλοπές για να στήσει μια πολιτική παράσταση που στόχευε σε μικρά δημοσκοπικά κέρδη στο εσωτερικό της χώρας, με αδιανόητο κόστος στις σχέσεις με τους δανειστές, πράγμα που δεν την ενδιαφέρει, φυσικά. Το μόνο που μπορεί να θυμάστε από αυτή την ιστορία πλέον ενδέχεται να είναι κάτι tweets για το γραφικό χαρακτήρα του πρωθυπουργού. Ο οποίος είναι όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς.
Κάτι άλλο που μπορεί να μη θυμάστε: Φέτος ο πρωθυπουργός ανακυρήχθηκε επίτιμος διδάκτωρ πολιτικής οικονομίας (!) σε ιδιωτικό (!!) τουρκικό (!!!) πανεπιστήμιο.
Επίσης, η κυβέρνηση της Ελλάδος συνέχισε την επίθεση σε ανεξάρτητες αρχές και οποιονδήποτε φορέα εξουσίας που δεν ελέγχεται απευθείας από αυτήν. Πράγματα που συμβαίνουν και στις προαναφερθείσες Ουγγαρίες και Πολωνίες, βεβαίως, καθώς αυτό είναι τυπικό modus operandi των λαϊκιστικών καθεστώτων.
Εν τω μεταξύ, αυτός ο αστέρας έφεξε λαμπρός το 2016.
Επίσης,
Το 2016, δε, το Δημόσιο συνέχιζε να πλημμυρίζει αλληλέγγυους. Μεταξύ άλλων γνωρίσαμε κι αυτό το αστέρι.
Μετά, η κυβέρνηση πήγε στην Κίνα.
Το καλοκαίρι ήταν ανέμελο για κάποιους.
Κατά τα άλλα, ήταν άλλη μια χρονιά κατά την οποία οι Έλληνες βρήκαν αποκούμπι και ζεστό καταφύγιο σε παραμύθια περί μυθικών τρισεκατομμυρίων αλαφροΐσκιωτων τύπων και, βεβαίως, στο μίσος
Ήταν η χρονιά που έγινε μέλος της κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας
Η χρονιά που το νέο μας καθεστώς ένιωσε πιο άνετα στον καθεστωτικό του ρόλο, κι αφέθηκε να το χαρεί.
Την ίδια ώρα, ο ελληνικός λαός συνέχισε να αντέχει και να διαμαρτύρεται, όπως αυτός ο κύριος που παίρνει σύνταξη 2.700 και είναι έξω φρενών.
Επίσης, συνέβη κι αυτό:
(αν δεν το πήρατε χαμπάρι, ο παππούλης στο θρόνο είναι πεθαμένος, τον περιφέρανε στους δρόμους και μετά τον έθαψαν μαζί με το θρόνο και τα σεντόνια, όπως τον βλέπετε)
(φέτος έγινε αυτό, το 2016, στην Ελλάδα)
Μετά, ο Μπαράκ Ομπάμα ήρθε στην Ελλάδα και τον υποδεχτήκαμε (όλοι, πλην της Καισαριανής) όπως μόνο εμείς ξέρουμε και μπορούμε.
Μπορεί να θυμάστε ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κάποια στιγμή κάτι έπαθε, κάποια βλάβη, και άρχισε να μιλάει ελληνικά με αμερικάνικη (;) προφορά.
Τουλάχιστον, μας έμεινε αυτή η διαφήμιση. #ThanksObama
Παρεμπιπτόντως, η δίκη της Χρυσής Αυγής συνεχίζεται, και όλοι οι κατηγορούμενοι, συμπεριλαμβανομένου του δολοφόνου, είναι ελεύθεροι και κυκλοφορούν στους δρόμους.
Γενικά και φέτος πολύς κόσμος ήταν θυμωμένος.
Μετά πέθανε ο δικτάτορας της Κούβας Φιντέλ Κάστρο, και ο πρωθυπουργός της χώρας μας έσπευσε να ταξιδέψει στο νησί για να τον τιμήσει μαζί με άλλους ηγέτες τριτοκοσμικών χωρών. Στην πενταήμερη πήρε μαζί εκλεκτή παρέα.
Μια εκλεκτή παρέα ταξίδεψε και σε κοινοβουλευτική αποστολή σε ακριτικά νησιά, ο εγχώριος λαϊκισμός χεράκι χεράκι με τον εγχώριο φασισμό, πατριωτικά συνοφρυωμένοι σε εθνικολαϊκό photo-op.
Η χρονιά έκλεισε με άλλο ένα μηνιαίο πατιρντί με μια έκτακτη παροχή προς τους συνταξιούχους-πελάτες την οποία η κυβέρνηση έδωσε χωρίς να πάρει την άδεια των δανειστών και χωρίς τα λεφτά να έχουν επικυρωθεί ως πλεόνασμα, μια κωμωδία για τους ιθαγενείς, για να περνάει η ώρα ευχάριστα, κάθως έχει ξεχαστεί κάπως το θέμα των τηλεοπτικών αδειών και δεν υπάρχει κάτι άλλο για να διχάσει τα πλήθη.
Επίσης, η νέα Πρόεδρος του Αρείου Πάγου έκανε μήνυση σε πολίτη που της άσκησε κριτική στο ίντερνετ, και διαπραγματεύτηκε τα μισθολογικά θέματα του κλάδου της λες και είναι συνδικαλίστρια. Πουλήθηκε το λιμάνι του Πειραιά στην COSCO, το Ελληνικό στη Lamda Development και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ σε ιταλική εταιρεία για το 1/7 του ποσού που ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση χαρακτήριζε "ξεπούλημα" το 2013. Παράλληλα, απέχτησαν δικαίωμα ψήφου και οι 17χρονοι.
Αυτά περίπου έγιναν φέτος, λοιπόν. Τι θα γίνει του χρόνου; Είτε περίπου τα ίδια, είτε πολύ, πολύ χειρότερα. Ένα από τα δύο. Με το δεύτερο σαφώς πιθανότερο, εδώ που τα λέμε. Εγώ ήμουν πάντα σίγουρος ότι κατά τη διάρκεια της δικιάς μας γενιάς κάτι κοσμοϊστορικό θα γίνει που θα αλλάξει τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Μόνο που θεωρούσα ότι αυτό το κάτι θα προέκυπτε από τις τεχνολογικές εξελίξεις, από την εμφάνιση τεχνητής νοημοσύνης, από τη ραγδαία εξέλιξη των ανθρώπινων όντων σε κάτι ανώτερο. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Την εξάλειψη της φτώχειας. Πλέον έχω μεγάλες αμφιβολίες. Κάτι κοσμοϊστορικό θα προλάβουμε να δούμε, σίγουρα. Αλλά μπορεί να έχει τη μορφή εφιάλτη από τα ψυχροπολεμικά χρόνια.
Σε μια τέτοια κατάσταση είναι που γίνεται χρήσιμο το κόνσεπτ της "χρονιάς". Αφού ζούμε ακραίες καταστάσεις και τα γεγονότα είναι τόσο πυκνά και τόσο φρικτά, ας έχουμε τουλάχιστο αυτή τη μονάδα μέτρησης ως milestone. Ας βάλουμε ως στόχο, τουλάχιστον, να δούμε την πρωτοχρονιά του 2018. Ας ευχηθούμε ότι θα φτάσουμε κάπως, κουτσά-στραβά, ως εκεί.
Και μετά βλέπουμε.
Τα αντίστοιχα κείμενα για το 2015, το 2014, το 2013 και το 2012. Πιο πριν δεν έγραφα τέτοια.
Επίσης, σας υπενθυμίζω να γραφτείτε στο newsletter από κάτω, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Στέλνω ένα κάθε Παρασκευή. Νομίζω ότι θα το βρείτε ενδιαφέρον.
December 17, 2016
Τα 5 Καλύτερα Βιβλία Που Διάβασα Το 2016
Το 2016 διάβασα αρκετά βιβλία, τα 12 τα ξέρετε, τέλος πάντων, αυτές οι λίστες κανονικά δεν έχουνε κανένα νόημα, γιατί τι σημαίνει "καλύτερο", όλα αυτά υποκειμενικά είναι, περί ορέξεος μιλφέιγ που λένε, αλλά επειδή εμένα μου αρέσει να διαβάζω τις λίστες των αλλονών τέτοιες ημέρες, και πάντα βρίσκω ιδέες και καινούρια βιβλία που μου ξέφυγαν, λέω να σας βάλω εδώ αυτά που μου έκαναν περισσότερη εντύπωση το 2016, μπας και σας φανούν χρήσιμα. Είναι τα εξής:
5. Έλενα Φεράντε - Η Υπέροχη Φίλη Μου
Το πρώτο βιβλίο της τετραλογίας της διάσημης -και μέχρι πρότινος μυστηριώδους και άγνωστης- Έλενας Φεράντε μου άρεσε λίγο λιγότερο από το άλλο βιβλίο της που είχαμε διαβάσει στο Bookworm, αλλά λίγο περισσότερο από το δεύτερο τόμο της γιγάντιας αυτοβιογραφίας του Κνάουσγκορντ, που είναι στο #6, οπότε ορίστε. Είναι ένα γυναικείο βιβλίο, και μ' αυτό εννοώ ότι οι κύριοι χαρακτήρες είναι γυναίκες και υπό την ίδια έννοια είναι ένα bildungsroman και επίσης ένα Ιταλικό βιβλίο. Η Νάπολη που περιγράφεται μοιάζει πολύ με τον κόσμο των παλιών ελληνικών ταινιών, μόνο με περισσότερη βία και πιο ποταπούς ανθρώπους. Η αφήγηση είναι υπνωτική και η γλώσσα δωρική, και το cliffhanger τέλος άτιμο και μπαμπέσικο. Τώρα αρχίζω το δεύτερο βιβλίο της τετραλογίας.
Το διαβάσαμε στο Bookworm τον Ιούνιο.
Αν θέλετε να το διαβάσετε στα εγγλέζικα, εδώ.
Αν είχα σκεφτεί να φτιάξω αυτή τη λίστα όταν διάβαζα τον "Λιμόνοφ", τότε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης πιθανότατα θα πίστευα ότι θα είναι το αδιαφιλονίκητο #1 της. Είναι μια χορταστική "μυθιστορηματική βιογραφία" ενός απίθανου Σοβιετικού τυχοδιώκτη, ο οποίος υπήρξε ράφτης, μπίτνικ, άστεγος στη Νέα Υόρκη, μπάτλερ μεγιστάνα στη Νέα Υόρκη, συγγραφέας στο Παρίσι, στρατιώτης με τους Σέρβους τσέτνικ στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και αρχηγός ενός ακροδεξιού/πατριωτικού κόμματος στη Ρωσία του Πούτιν. Μεταξύ άλλων. Είναι μια απίθανη ζωή, γραμμένη με τρομερή ζέση από τον Γάλλο Καρέρ, ο οποίος όμως τη γράφει τόσο στρωτά, όμορφα και συναρπαστικά που καταλήγει να αποτυγχάνει ως βιογράφος. Δεν χρειάζεται να ξέρεις την αλήθεια για να καταλαβαίνεις ότι πολλά από αυτά που γράφει είναι ψέματα ή υπερβολές. Η απόλαυση τραυματίζεται έτσι, αλλά όχι πάρα πολύ. Ετούτο το βιβλίο με έκανε να ενδιαφερθώ ξανά για την εποχή που διήρκεσε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης μέχρι την έλευση του Πούτιν, μια περίοδο που κάνει αυτά που ζούμε σήμερα να μοιάζουν σα χαζοχαρούμενοι καιροί ευμάρειας και σταθερότητας. Έχω ήδη παραγγείλει δύο βιβλία για την εποχή αυτή, θα σας γράψω κάποτε κάπου σχετικά.
Ο "Λιμόνοφ" δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά. Στα εγγλέζικα το βρίσκετε εδώ.
3. Άντονι Μάρα - Ο Τσάρος Της Αγάπης Και Της Τέκνο
Με το #4, το Τσερνόμπιλ και ετούτο εδώ συμπληρώθηκε η τριλογία της Ρωσίας, τρία βιβλία που σχετίζονται με τη Σοβιετική Ένωση και την μετεξέλιξή της σ' αυτό που είναι σήμερα, τα οποία διάβασα φέτος και μου άρεσαν όλα. Το δεύτερο βιβλίο του Μάρρα είναι καλύτερο από το πρώτο, και είναι μια σειρά από σπονδυλωτά διηγήματα που διηγούνται τις ιστορίες μερικών τραγικών χαρακτήρων από διάφορες γωνιές της Σοβιετικής Ένωσης, από την Τσετσενία μέχρι τη Σιβηρία. Η πρώτη ιστορία με το ζωγράφο που δουλεύει ως παραχαράκτης έργων τέχνης για το κράτος, σβήνοντας από πίνακες και εικόνες τα πρόσωπα και τα κορμιά εχθρών του καθεστώτος, είναι και η πιο ωραία. Αλλά και οι υπόλοιπες είναι θαυμάσιες, μπλέκονται μεταξύ τους με έξυπνο τρόπο και μεταφέρουν την πνιγηρή και ζοφερή εικόνα της ζωής σε ένα απολυταρχικό κόσμο χωρίς ελπίδα με αναπάντεχες -και εξαιρετικά ευπρόσδεκτες- εξάρσεις χιούμορ. Το χειρότερο χαρακτηριστικό του βιβλίου κατά τη γνώμη μου είναι ο τίτλος του. Είναι ένας πολύ κακός τίτλος και το αδικεί. Είναι από τα απολαυστικότερα βιβλία που έχω διαβάσει τελευταία.
Το διαβάσαμε στο Bookworm το Δεκέμβριο.
2. Τεντ Τσιανγκ - Ιστορίες Της Ζωής Σου Και Άλλες Ιστορίες
Είναι το βιβλίο που διαβάζουμε τον Ιανουάριο στο Bookworm, και μία από τις ιστορίες του ενέπνευσε την ωραία ταινία "Η Άφιξη". Ο Τεντ Τσιανγκ που το έγραψε θεωρείται από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας εν ζωή παρ' όλο που έχει γράψει μόνο 15 διηγήματα όλα κι όλα. Το βιβλιαράκι ετούτο το διάβασα κυρίως στις πολύωρες πτήσεις προς και από την Κίνα, και σας πληροφορώ ότι οι ιστορίες του διαβάζονται θαυμάσια μέσα σε μεταλλικά μηχανήματα που πετάνε στη στρατόσφαιρα. Η επιστημονική φαντασία, βεβαίως, δεν αρέσει σε πολλούς, και δε μπορώ να πω ότι τους αδικώ πια. Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή, αλλά καταλαβαίνω πώς κάποιος θα μπορούσε να βρει τις ιδέες που πραγματεύονται, πως να το πω, ελάχιστα χρήσιμες. Εδώ όμως έχουμε μια άλλη περίπτωση: Οι ιστορίες του Τσιανγκ είναι εντελώς φανταστικές και οι κόσμοι που περιγράφει έχουν εντελώς διαφορετικούς κανόνες από τον δικό μας, αλλά κάθε μία πραγματεύεται μια ιδέα η οποία είναι κατά κανόνα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, όποιος κι αν είσαι. Η φύση και η δύναμη και οι περιορισμοί της ανθρώπινης γλώσσας, για παράδειγμα. Τα όρια του ανθρώπινου εγκεφάλου. Τι παρακινεί τα ανθρώπινα όντα να αναζητούν ελπίδα στη θρησκευτική πίστη. Αν επέλεγα ένα βιβλίο από όσα διάβασα φέτος για να το ξαναδιαβάσω (που χρόνος -λέμε τώρα), θα ήταν αυτό.
1. Άντονι Ντορ - Όλο Το Φως Που Δεν Μπορούμε Να Δούμε
Υπάρχουν μερικά βιβλία που είναι "μεγάλα" βιβλία, λογοτεχνία που σπάει κόκκαλα, κείμενα που πάνε την ανθρώπινη γλώσσα παρακάτω, που σου δίνουν ένα νέο τρόπο να αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη κατάσταση. Το "Φως" δεν είναι τέτοιο βιβλίο. Αλλά είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά και απολαυστικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, επειδή έχει εκπληκτικό ρυθμό. Οι παράλληλες ιστορίες δύο νέων, μιας τυφλής Γαλλιδούλας και ενός ευγενικού και φιλοπερίεργου Γερμανού κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είναι μια πολύ ωραία σύλληψη, με ωραίους χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά εκεί που έρχεται ο συγγραφέας και παίρνει τα συστατικά αυτά (που δεν είναι σπάνια) και τα απογειώνει, είναι στην αρχιτεκτονική της ιστορίας, στο σχεδιασμό του ξετυλίγματος της πλοκής, στο ρυθμό, το χρονισμό των κορυφώσεων. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι το διάβασα μέσα σε δύο ημέρες (και είναι τούβλο 600 σελίδων). Είναι εξαιρετικό, ενθουσίασε και τους βιβλιοσκώληκες, δεν μπορώ να σκεφτώ ανθρωπότυπο (του συνταγματικού τόξου, τέλος πάντων), που θα το διάβαζε και δεν θα του άρεσε.
Το διαβάσαμε στο Bookworm το Σεπτέμβριο.
December 15, 2016
November 15, 2016
Είναι Καλά Ο Πρωθυπουργός;
Αυτό δεν είναι ένα αστείο post, ούτε στοχεύει να λοιδορήσει ή να κοροϊδέψει. Πριν από λίγες ώρες έπαψα να το βρίσκω αστείο το θέμα, και πλέον η ανησυχία μου είναι αληθινή.
Έχετε δει, υποθέτω, εικόνες και στιγμιότυπα από τη σημερινή επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν, για να το πω κομψά, ράθυμος και νωχελικός.
όταν πας να χασμουρηθείς και σε κοιτάει ο πλανητάρχης pic.twitter.com/0LzjQDTWZj
— DimmanP (@DimmanP) November 15, 2016
Η αμήχανη στάση και συμπεριφορά του σχολιάστηκαν αρνητικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, βεβαίως. Εδώ που τα λέμε, συμβαίνει σε πολλές υψηλού επιπέδου συναντήσεις του.
Το πιο ανησυχητικό σύμπτωμα, όμως, και το πιο αλλόκοτο, εμφανίστηκε και στις δηλώσεις των δύο ανδρών κατά την κατ' ιδίαν συνάντησή τους, και στη συνέντευξη τύπου αργότερα. Υποθέτω το έχετε δει το βίντεο. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, εντελώς ανεξήγητα και ξαφνικά, άρχισε να μιλάει ελληνικά με αγγλική προφορά.
Καταλαβαίνω ότι η πρώτη, ενστικτώδης αντίδραση σε ένα τέτοιο ακατανόητο θέαμα είναι το γέλιο και η κοροϊδία. Να το δείξεις στους φίλους σου και να γελάσετε. Το καταλαβαίνω αυτό. Το συμμερίζομαι. Ωστόσο, σε δεύτερη ανάγνωση εγώ δεν το βρίσκω και πολύ αστείο.
Διαβάστε εδώ για ένα πράγμα που λέγεται "Foreign Accent Syndrome". Είναι ένα πολύ σπάνιο και περίεργο σύνδρομο που πλήττει κυρίως ασθενείς που έχουν πάθει εγκεφαλικό, ή έχουν υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό τραύμα, ή πάσχουν από ψυχικές παθήσεις. Το βασικό σύμπτωμα είναι ότι ξαφνικά αρχίζουν να μιλάνε με ξένη προφορά.
Φυσικά, δεν λέω ότι ο πρωθυπουργός της χώρας πάσχει από αυτό το πολύ σοβαρό σύνδρομο. Δε γίνονται διαγνώσεις από το YouTube, φαντάζομαι ότι υπάρχουν πολύ πιο πιθανά ενδεχόμενα, όπως για παράδειγμα ότι αποφάσισε να μιλάει και να συμπεριφέρεται σήμερα έτσι επίτηδες, για πλάκα. Πολύ πιο πιθανό. Αλλά εσείς δεν το βρίσκετε περίεργο; Πώς εξηγείται; Τι συμβαίνει;
Είναι καλά;
November 9, 2016
Το Τέλος Της Αρχής Του Τέλους Του Κόσμου
Γεια σας, πώς είστε; Ναι, κι εγώ.
Τις επόμενες ημέρες και ώρες (και χρόνια -αν έχουμε χρόνια) θα ασχολούμαστε με τις συνέπειες άλλης μιας αναπάντεχης και μέχρι πρόσφατα αδιανότητης λαϊκής εντολής. Μετά τα δημοψηφίσματα και την άνοδο λαϊκιστών δημαγωγών ακόμα και σε παραδοσιακές δημοκρατικές χώρες, η ισχυρότερη δημοκρατία του κόσμου επέλεξε για Πρόεδρο έναν αποκρουστικό και χυδαίο ακροδεξιό ρατσιστή, σεξιστή και ψεύτη παρουσιαστή ριάλιτι.
Όλοι, υποθέτω, διαβάζουμε αναλύσεις και νέα αυτή την ιστορική μέρα. Όπως κάθε τέτοια μέρα. Εγώ από τις 3:30 το πρωί, λίγο-πολύ συνεχόμενα, παρακολούθησα αποσβωλομένος την ανατροπή όλων των προβλέψεων.
Εδώ από κάτω θα συγκεντρώνω ό,τι γράφω στα social media ή αλλού για το θέμα, για να τα έχω κάπου συγκεντρωμένα. Θα είναι κάτι σαν σημειώσεις, ιδέες, σκέψεις και talking points. Ενδέχεται, αν προλάβω, να ρίχνω εδώ και τα πιο ενδιαφέροντα λινξ που θα εντοπίζω.
Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε τώρα; Σ' αυτό το σημείο που φτάσαμε, τι μπορεί να κάνει κανείς;
Καλημέρα. Αυτό που φοβόσασταν κρυφά πριν κοιμηθείτε αλλά λέγατε, εντάξει μωρέ, δύσκολο, σιγά μη γίνει;
— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) November 9, 2016
Έγινε.
Καλή τύχη σε όλους.
2016.
— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) November 9, 2016
Τι χρονιά.
Το ότι ο διεφθαρμένος, χυδαίος, χρυσοποίκιλτος παράφρων πορτοκαλής Μουσολίνι θα αναλάβει την ηγεσία της μεγαλύτερης οικο...
Posted by Thodoris Georgakopoulos on Tuesday, November 8, 2016
Ποιοι επέλεξαν ένα τέτοιο αποκρουστικό πράγμα για Πρόεδρό τους; Οι ψοφοφόροι. Είναι παντού.
Και ποιοι είναι αυτοί; Το "καλάθι των αξιοθρήνητων".
Θα ειναι 4 ανεπανάληπτα χρόνια. https://t.co/TiJa9YF0ma
— Th. Georgakopoulos (@tgeorgakopoulos) November 9, 2016
October 3, 2016
iPhone 7 Plus: Το Review
Είναι ετούτη η εποχή του χρόνου, πάλι, που αρχίζουν τα πρωτοβρόχια, που βγαίνουν τα καινούρια iPhone. Κάθε χρόνο αυτή η ιστορία, σα να έχουμε μπαφιάσει λίγο πια, σαν να μοιάζει να γίνεται όλο αυτό επαναλαμβανόμενο και στείρο, ανώφελο και κοστοβόρο, ένα πανηγύρι καταναλωτισμού και τεχνολαγνείας που λειτουργεί ως παυσίπονο, ναι, αλλά με τι κόστος.
Φέτος κυκλοφόρησαν πάλι καινούρια άηφον μα, πιο πολύ από πέρυσι, είναι σα να κλείνει ένας κύκλος. Ίσως είναι συμβολική η αλλαγή, δεν ξέρω, μπορεί να είναι και ουσιαστική, δεν έχει σημασία. Το βέβαιο είναι το εξής:
Στις τσέπες μας κουβαλάμε πανίσχυρους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εργαλεία που στα μάτια του ανθρώπου της δεκαετίας του '90 θα μοιάζαν σαν επιστημονική φαντασία, και είναι όλα θαυμάσια. Ακριβά, λιγότερο ακριβά, κάνουν όλα λίγο-πολύ την ίδια δουλειά, μας κρατάνε συνδεδεμένους μεταξύ μας και με τον παγκόσμιο ιστό πληροφορίας και ιδεών, την απέραντη αποθήκη όλης της γνώσης που έχει συσσωρεύσει η ανθρωπότητα. Έχουμε στις τσέπες μας μαγεία και, εδώ και λίγα χρόνια, η μαγεία παραμένει λίγο, πώς να το πω, ίδια. Γράφουμε κάθε χρόνο για τα καινούρια iPhones και τα καινούρια Samsung και δεν ξέρω τι άλλο, και είναι λίγο-πολύ το ίδιο πράγμα. Εξίσου μαγικά, λίγο πιο όμορφο το ένα, λίγο πιο ωραία κάμερα το άλλο, τι σημασία έχει, είναι σα να συγκρίνεις μωρά, είναι σχεδόν όλα τέλεια, εκτός από αυτά που εκρήγνυνται, τουλάχιστο (τα κινητά, όχι τα μωρά).
Τέλος πάντων.
Αυτή τη φορά η COSMOTE μου έστειλε ένα iPhone 7 Plus, χρυσαφένιο, και εγώ δεν ζήτησα καν να μου στείλουν ταυτόχρονα και το σκέτο 7 για να τα δοκιμάσω μαζί, όπως κάνω συνήθως, επειδή τι νόημα έχει. Έχει νόημα; Πίστευα ότι δεν έχει. Είναι καινούρια iPhones, σχεδόν ίδια με τα περυσινά, με μερικές αναβαθμισμένες δυνατότητες (ειδικά το μεγάλο, γι' αυτό το πήρα), και υψηλότερη τιμή. Αυτό είναι το συμπέρασμα. Πάντα αυτό είναι το συμπέρασμα, πλέον. Τι να σας πω, αν αξίζει να το αγοράσετε; Φυσικά και αξίζει να το αγοράστε, iPhone είναι, ένα εξαιρετικό smartphone, αν έχετε το disposable income, αν σας περισσεύουν δηλαδή, πάρτε το.
Όχι ότι δεν υπάρχουν άλλα πράγματα να γράψει κανείς για το θέμα, αλλά το βασικό συμπέρασμα αυτό είναι. Οπότε πώς βάζεις νόημα στο θέμα, πώς γεννάς κίνητρο; Σκαρώνεις concept, αυτό κάνεις. Μετατρέπεις την παραδοσιακή δοκιμή ενός κινητού, μια διαδικασία ολοένα και πιο ανώφελη, σε ουσιαστική, προσθέτωντας βαθμούς δυσκολίας, εξωτισμό, περιπέτεια, δράση και πλοκή. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ.
Ετούτο ενδέχεται να είναι το τελευταίο review κινητού που γράφω σε αυτό εδώ το site, και όχι μόνο επειδή είναι το συμπέρασμα πάντα το ίδιο, αλλά και εξαιτίας της κατάληξης της συγκεκριμένης περιπέτειας.
Γιατί γι' αυτό το review, αποφάσισα να πάρω το iPhone 7 Plus και να το πάω βόλτα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το SE το είχα πάει στο Βερολίνο. Ε, αυτό το πήγα λίγο πιο μακριά, στη χώρα-εργοστάσιο του πλανήτη, στην πατρίδα του, εκεί όπου συναρμολογήθηκε, γεννήθηκε, και από όπου μου ήρθε.
Πήρα το iPhone 7 Plus, και το πήγα στην Κίνα.
Αυτά που έχουν μείνει ίδια
Το iPhone 7 και το iPhone 7 Plus είναι σχεδόν πανομοιότυπα με τα iPhone 6/6S και 6/6S Plus, δηλαδή έχουν λίγο-πολύ ένα design που οι κορυφαίοι, οι παγκόσμιας κλάσης σχεδιαστές της Apple ολοκλήρωσαν το μακρινό 2014. Έκτοτε δεν ξέρω τι κάνουν, για το άλλο καινούριο κινητό που έβγαλαν (το SE) χρησιμοποίησαν ένα design του 2012, πραγματικά δεν έχω ιδέα με τι ασχολούνται όλη ημέρα τρία χρόνια τώρα. Το iPhone 7, όπως και τα προηγούμενα μοντέλα, είναι ένα πλακουτσό βότσαλο από αλουμίνιο και γυαλί, πάρα πολύ γλιστερό, που μοιάζει ό,τι πρέπει για να κάνεις ψαράκια στη θάλασσα. Είναι ένα design μέτριο, όχι γιατί δεν είναι πολυτελές, στιβαρό ή ευχάριστο στην αφή, αλλά κυρίως επειδή μοιάζει ανολοκλήρωτο.
Το 7, όπως και το 6 και το 6s, είναι ελαφρύ, πολύ λεπτό και γλιστερό, το 7 Plus, όπως τα προηγούμενα, είναι βαρύ, υπερβολικά μεγάλο για το μέγεθος της οθόνης του, και γλιστερό. Και τα δύο χρειάζονται οπωσδήποτε θήκη για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Έχω ακαταμάχητο επιχείρημα γι' αυτό παρακάτω, αλλά ως τότε πιστέψτε με: Είναι σαν οι designers να έφτασαν μέχρι ένα σημείο το σχεδιασμό τους και μετά να είπαν, αυτό ήταν, δεν τελειώνουμε τη δουλειά, μέχρι εδώ, ας του βάλουν θήκη αν θέλουν να το έχουν ολοκληρωμένο, εμείς πάμε διακοπές, για τρία χρόνια τουλάχιστο.
Είναι μια επιλογή που μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Θα περίμενε κανείς η Apple να δίνει πολύ μεγαλύτερη έμφαση στο design και, κυρίως, στην ανανέωσή του. Στην αγορά του 2016 το πανάκριβο iPhone είναι ένα προϊόν πολυτελείας, δεν είναι απλά ένα smartphone. Υπάρχουν πολυάριθμα εξίσου καλά κινητά, πολύ πιο φτηνά. Πολλοί καταναλωτές αγοράζουν iPhone κυρίως για τη μόστρα, για το πρεστίζ, για ένα σωρό άλλες τέτοιες λέξεις που απεχθάνομαι. Το να απευθύνεσαι σε αυτό το κοινό προσφέροντάς τους το ίδιο design κάθε χρόνο, είναι κάπως ακατανόητο. Να παίρνει δηλαδή ο άλλος, ο άνθρωπος που έχει ζήσει τα μεγαλεία πασοκαρίας, την Ελλάδα της αστακομακαρονάδας, τη Μύκονο, τα μπουζούκια, να παίρνει, λέω, το iPhone του 2016 και να περπατάει στα μέρη που πάει αυτός και οι όμοιοί του και να νομίζουν οι όμοιοί του ότι κρατάει iPhone του 2014; Ανεπίτρεπτα πράγματα.
Αυτά που έχουν αλλάξει
Οι μικρολεπτομέρειες που έχουν αλλάξει στο design από πέρυσι είναι οι γραμμές της κεραίας, που πλέον είναι λιγότερο αποκρουστικές, το εξόγκωμα της κάμερας, που είναι πιο ομαλό (και ως εκ τούτου λιγότερο αποκρουστικό) και το home button, που πλέον δεν είναι αληθινό κουμπί, αλλά περιοχή αφής. Υπάρχουν επίσης και δύο νέα χρώματα, το μαύρο (που αντικαθιστά το γκριζουλί ασημένιο) και το πολύ μαύρο, που δημιουργείται με μια ειδική επεξεργασία που κάνει το αλουμίνιο γυαλιστερό και κατράμι, και μοιάζει πολύ ωραίο, αλλά μαζεύει τόσο εύκολα τις δαχτυλιές και τις γρατζουνιές, λέει, που πρέπει οπωσδήποτε να το έχεις μέσα σε θήκη, πράγμα που κάνει τόσο κόπο και τόσο γυάλισμα κάπως μάταιο.
Για το κουμπί θέλω να σας μιλήσω λίγο παραπάνω, γιατί είναι ένα θέμα. Το κουμπί στα iPhones παραμένει ίδιου μεγέθους από τότε που η Ελλάδα δεν ήταν χρεοκοπημένη, το μακρινό 2007. Από τότε καταλαμβάνει έναν αδιανόητα μεγάλο χώρο στην πρόσοψη της συσκευής, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα, για λόγους συμμετρίας, να καταλαμβάνει εξίσου μεγάλο χώρο και το πάνω μέρος της συσκευής, εκείνο με το ηχείο. Έτσι πιάνεις το iPhone 7 Plus και είναι σα παντόφλα, σα δίσκος σερβιρίσματος. Είναι πολύ μεγαλύτερο από τα ανταγωνιστικά "μεγάλα" smartphones (κάποια από τα οποία έχουν και το όφελος της OLED οθόνης, που επιτρέπει μικρότερα περιθώρια γύρω γύρω), παρ' όλο που έχει μικρότερη οθόνη από αυτά. Το κουμπί φταίει κυρίως γι' αυτή την ιστορία. Πάντα το απεχθανόμουν γι' αυτό. Ε, πλέον δεν είναι αληθινό κουμπί, είναι απλά μια στρογγυλή περιοχή την οποία ζουλάς και ο μηχανισμός από κάτω δονείται για να νομίσεις ότι "πάτησες". Πολλοί έχουν σχολιάσει αρνητικά το εφέ, ότι δηλαδή είναι περίεργο και ενοχλητικό, αλλά εγώ το συνήθισα. Το πρόβλημα, βέβαια, παραμένει: Εξακολουθεί να έχει το ίδιο μέγεθος και να καταλαμβάνει τον ίδιο, υπερβολικά πολύ, χώρο.
Λένε ότι από του χρόνου θα το καταργήσουνε τελείως, ή ότι θα το ενσωματώσουν στην οθόνη με κάποιον τρόπο. Μακάρι, τι να πω. Βεβαίως, για να γίνει αυτό και όλα τα άλλα που εικάζουν οι αναλυτές για το iPhone 8, το οποίο υποτίθεται ότι θα είναι ριζικά ανασχεδιασμένο, θα πρέπει να γυρίσουν οι σχεδιαστές της Apple από τις διακοπές. Πράγμα που ακούγεται δύσκολο σ' αυτή τη φάση.
Τα υπόλοιπα πράγματα που έχουν αλλάξει μπορεί να τα έχετε διαβάσει κι αλλού, εδώ θα σας τα πω συνοπτικά, μαζί με τη γνώμη μου γι' αυτά, αν έχει σημασία (δεν έχει). Τα νέα iPhones δεν έχουν υποδοχή για ακουστικά, έχουν δεύτερο ηχείο για στερεοφωνικό ήχο, έχουν λίγο φωτεινότερες οθόνες, λίγο μεγαλύτερες μπαταρίες, το iOS 10, νέο επεξεργαστή, και περισσότερη μνήμη (επιτέλους). Α, και το σημαντικότερο απ' όλα: Ολοκαίνουριες κάμερες. Διαφορετικές μεταξύ τους. Αλλά για την κάμερα του 7 Plus θα τα πούμε ξεχωριστά, στο μεθεπόμενο κεφάλαιο.
Το λοιπόν.
Το ότι έχουν μεγαλύτερη μπαταρία είναι θεωρητικά καλό. Το 7 Plus που δοκίμασα αντέχει όλη μέρα, πράγμα λογικό και αναμενόμενο, καθώς η συσκευή αυτή είναι ένα άβολο, βαρύ τούβλο. Αυτό έλειπε, να μην έχει καλή μπαταρία. Για το 7 επιφυλάσσομαι, καθώς και το 6 και το 6S δεν ήταν και τα φωτεινότερα κραγιόνια στην κασετίνα στο συγκεκριμένο τομέα, και τα πρώτα σχόλια δεν είναι ενθαρρυντικά.
Το δεύτερο ηχείο για στερεοφωνικό ήχο ούτε που το πήρα χαμπάρι, να σας πω την αλήθεια. Αν ήμουν ένας συνεπής και επαγγελματίας reviewer τώρα θα έκανα την παλικαριά και θα πήγαινα να βάλω λίγο Luke Cage να παίξει να δω πώς ακούγεται για να σας πω, αλλά η συσκευή είναι στο άλλο δωμάτιο και φορτίζει, και το να σηκωθώ να πάω μέσα για να κάνω όλα αυτά θα αύξανε την αταξία του σύμπαντος υπερβολικά, κατά τη γνώμη μου, για το κέρδος που θα αποχτούσαμε και οι δυο. Οπότε πού να τρέχω.
Τη φωτεινότερη οθόνη την παρατήρησα, ωστόσο, δείχνει και τα χρώματα πιο ωραία, γενικά είναι μια απόλαυση να την κοιτάς, μολονότι δεν είναι πια η καλύτερη οθόνη που υπάρχει σε κινητό (τα Samsung τις έχουν, πλέον).
Πολύς ντόρος έχει γίνει για το ότι τα iPhones δεν έχουν την παραδοσιακή υποδοχή για ακουστικά που έχουν σχεδόν όλες οι συσκευές που υπάρχουν στον κόσμο (συμπεριλαμβανομένου και του πρόσφατου "σπαρτιάτικου" Macbook). Δεν συμμερίζομαι απόλυτα την κατακραυγή, μολονότι χρησιμοποιώ τα ακουστικά του κινητού συχνά για να ακούω audiobooks και podcasts. Πρώτον, η συσκευή η ίδια περιέχει ένα ζευγάρι ακουστικά που μπαίνουν στη μοναδική, πια, υποδοχή της. Δεύτερον, αν θέλετε να χρησιμοποιείτε άλλα ακουστικά, η συσκευή περιέχει κι ένα ανταπτοράκι το οποίο μπορείτε να έχετε μόνιμα κολλημένο στα άλλα ακουστικά. Αν αυτό δεν σας καλύπτει, ή αν θέλετε να ακούτε μουσική ενώ ταυτόχρονα το φορτίζετε, τότε θα έχετε πρόβλημα. Εγώ δεν το αντιμετώπισα, αλλά καταλαβαίνω ότι κάποιοι θα το αντιμετωπίζουν, και το ερώτημα είναι, ποιο το κέρδος, ακριβώς; Λιγουλάκι μεγαλύτερη μπαταρία, ναι, αυτό καλό είναι, ΟΚ. Αλλά είναι πραγματικά σημαντικότερο το module που κάνει το κινητό να δονείται όταν πατάς το ψευτοκουμπί ή το εντελώς άχρηστο 3D Touch (ναι, κι εγώ είχα ξεχάσει ότι υπάρχει αυτό) από την υποδοχή για τα ακουστικά; Έλα μου ντε.
Η άλλη πολύ σημαντική αλλαγή είναι η μνήμη. Επιτέλους. Επιτέλους. Επιτέλους εξαφανίστηκε το iPhone των 16GB, το όνειδος. Πλέον τα iPhones ξεκινάνε από τα 32GB, και μετά πάνε στα 128GB και τα 256GB, που είναι ό,τι πρέπει για την εποχή μας. Βεβαίως, σε 5 ημέρες στην Κίνα τα γέμισα τα 32. Αλλά τέλος πάντων, κανονικοί άνθρωποι μπορεί να βγάλουν ένα χρόνο μ' αυτά, τουλάχιστο δεν είναι ντροπιαστικό νούμερο.
Υπάρχει, ωστόσο, και κάτι άλλο που άλλαξε, μαζί με τις μνήμες και τα υπόλοιπα. Η τιμή. Γίνεται στα μουλωχτά κάθε χρόνο, και συνεχίστηκε και φέτος. Πέρυσι, το iPhone 6S με 16GB ξεκινούσε από τα 789 ευρώ. Φέτος το iPhone 7 32GB έχει πάει στα 819 ευρώ. Πέρυσι το iPhone 6S Plus με 64GB κόστιζε 999 ευρώ. Φέτος το αντίστοιχο iPhone 7 Plus με 128GB έχει πάει στα 1079 ευρώ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Στην Αμερική δεν αυξάνουν οι τιμές. Μήπως μας εκδικούνται επειδή τους βάζουνε να πληρώσουν φόρους;
Λίγα λόγια για το μέγεθος του iPhone 7 Plus
Πριν πάμε στο θέμα της κάμερας, που είναι και το σημαντικότερο (τρόπος του λέγειν, το δημογραφικό και η ύπαρξη του Ντόναλντ Τραμπ είναι σημαντικά θέματα, η κάμερα του iPhone 7 Plus μπροστά σ' αυτά ωχριά, το δίχως άλλο) να πούμε δυο κουβέντες για ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει και σε προηγούμενα επεισόδια: Το μέγεθος.
Το iPhone 7 Plus είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, μια μεγάλη συσκευή. Μεγαλύτερη και βαρύτερη από ό,τι θα έπρεπε. Βεβαίως, έχει αυτή τη μεγάλη και την υπέροχη οθόνη. Όπως όλα τα smartphones αυτής της κατηγορίας, είναι μια απόλαυση να τα χρησιμοποιείς μέσα στο σπίτι, διαβάζεις πιο ωραία, βλέπεις φωτογραφίες και βίντεο πιο άνετα, είναι μια ομορφιά. Αλλά όταν βγαίνεις έξω, είναι θέμα. Είναι πρόβλημα. Οι τσέπες σακουλιάζουν, ενίοτε δεν το χωράνε. Πρέπει να σκεφτείς τι θα φοράς, τι αποθηκευτικούς χώρους θα έχεις επάνω σου, αν θα το σηκώνουν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το καλοκαίρι, όταν τα ρούχα είναι λιγότερα. Αν κουβαλάτε τσάντα ή έχετε πάντα μεγάλα σακάκια, μπορεί να μην σας απασχολεί το θέμα. Αν όχι, όμως, είναι πρόβλημα.
Όπως σας είπα, πήγα ένα ταξίδι στην Κίνα παρέα με το 7 Plus, και το χρησιμοποίησα όπως χρησιμοποιεί κανείς ένα κινητό όταν πηγαίνει ταξίδι. Φωτογραφίες, ίντερνετ (να 'ναι καλά τα VPN που παρακάμπτουν το great firewall), κι άλλες φωτογραφίες, κι ακόμα περισσότερες φωτογραφίες. Αναγκαζόμουν να περιφέρομαι με σακίδιο ή με cargo pants για να έχω το βάζω κάπου. Δεν ήταν εύκολο να το κουμαντάρω εν κινήσει. Τελικά, να σας πω την αλήθεια, από την τρίτη ημέρα και μετά άρχισα να το συνηθίζω, τα χέρια μου βρήκαν τα δικά τους shortcuts για να το μεταχειρίζομαι, κάπως βόλεψα και τις τσέπες, άρχισα να το φοβάμαι λιγότερο, χάρηκα, λέω, βρε για κοίτα, τελικά παλεύεται. Μετά, όμως, συνέβη το αναπόδραστο:
Μια πτώση από ύψος 30 εκατοστών στην άσφαλτο στο Κέντρο Ερευνών Αναπαραγωγής Πάντα στην Τσενγκντού το έκανε αυτό. Μία και μοναδική. Κι αν τα χέρια μου είχαν συνηθίσει το μεγάλο του μέγεθος, ήταν ανώφελο, γιατί το πραγματικό μέγεθος του iPhone 7 Plus, και όλων των iPhones των τελευταίων 3 χρόνων, δεν είναι αυτό που έχει η συσκευή όταν τη βγάζεις από το κουτί, είναι αυτό συν της θήκης. Σας το είπα. Το iPhone χωρίς θήκη είναι ανολοκλήρωτο. Μας πουλάνε συσκευές ατελείς.
Να ένα βίντεο με τα πάντα, κι επανερχόμαστε:
Τέλος πάντων, η τραγωδία συνέβη, και αν δεν ξαναδείτε review συσκευής από την COSMOTE εδώ θα ξέρετε το γιατί, δεν είναι μόνο το ότι όλες είναι καλές και βαρέθηκα να γράφω τα ίδια και τα ίδια, θα είναι και το ότι προφανώς οι άνθρωποι μπάφιασαν, είναι το δεύτερο κινητό τους που σπάω.
(Μια παρένθεση: γνωρίζετε ασφαλώς ότι αυτές τις συσκευές τις δοκιμάζω και τις επιστρέφω στην εταιρεία που μου τις έστειλε, σωστά; Δεν μου ανήκουν. Το γνωρίζετε. Ασφαλώς και το γνωρίζετε)
Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι οι designers της Apple, όταν με το καλό γυρίσουν από τις διακοπές και/ή τη χειμερία νάρκη, θα πρέπει να δουλέψουνε πολύ το θέμα ώστε το iPhone 8 Plus να το προτιμήσω από το μικρότερο, το σκέτο. Και είναι κρίμα που δεν το δούλεψαν από αυτή τη γενιά, γιατί υπήρχε κίνητρο σοβαρό, και για εμένα και για όλους.
Η κάμερα
Αυτή τη φορά συνέβη κάτι ενδιαφέρον (δηλαδή, όχι πραγματικά ενδιαφέρον -το ότι τα τρία τέταρτα του σύμπαντος αποτελούνται από μια μορφή ενέργειας για την οποία δε γνωρίζουμε τίποτε είναι ενδιαφέρον, μπροστά σ' αυτό οι κάμερες των iPhones ωχριούν), το iPhone 7 και το iPhone 7 Plus δεν έχουν την ίδια κάμερα. Ή μάλλον, αυτό δεν είναι ακριβές. Το iPhone 7 Plus έχει την ίδια με το σκέτο 7, αλλά έχει και μια άλλη, δεύτερη. Αυτή η δεύτερη δεν είναι ευρυγώνια, και τραβά φωτογραφίες ταυτόχρονα με την άλλη, πράγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σε τρομερές δυνατότητες, από 3D εικόνες μέχρι εφέ σαν αυτά που κάνει η Lytro, που επιλέγεις εστιακό βάθος αφού τραβήξεις τη φωτογραφία. Το "θα μπορούσε" είναι το κρίσιμο εδώ, καθώς η κάμερα του 7 Plus δεν κάνει τίποτε από όλα αυτά. Κάνει μόνο ένα πράγμα επιπλέον, και σε λίγο καιρό θα μπορεί να κάνει και κάτι άλλο.
Το ένα πράγμα που κάνει, ήταν σχεδόν αρκετό να με κάνει να θέλω να το αγοράσω: Ζουμ. Κάνει ζουμ.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς λειτουργεί.
Η παραδοσιακές κάμερες των iPhones και όλων των κινητών τηλεφώνων είναι ευρυγώνιες, πράγμα που σημαίνει ότι τραβάνε πολύ μεγάλο μέρος του οπτικού πεδίου που έχουν μπροστά τους, με αποτέλεσμα τα άκρα της εικόνας να παραμορφώνονται λιγάκι. Αυτή η μορφή εικόνας είναι εξαιρετικά οικεία και γνώριμη στα μάτια μας, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των εικόνων που φτιάχνονται από κινητά (που είναι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφιακών εικόνων στον κόσμο μας) είναι τέτοιες. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε εικόνες με κτίρια στην άκρη του καρέ που γέρνουν προς το κέντρο, δεν μας κάνουν εντύπωση, το μάτι μας καταλαβαίνει ότι κοιτάζει το προϊόν ευρυγώνιου φακού και ότι τα κτίρια δεν γέρνουν πραγματικά.
Να το ενδιαφέρον στη νέα ιστορία του iPhone 7 Plus: Η δεύτερη κάμερά του δεν είναι ευρυγώνια. Τραβά πολύ πιο "στενές" φωτογραφίες, με λιγότερη παραμόρφωση. Στο camera app υπάρχει πλέον μια επιλογή που λέει 2x, κι αν την επιλέξετε, τραβάτε φωτογραφία με αυτή, τη δεύτερη κάμερα, η οποία πηγαίνει πιο κοντά στο αντικείμενο. Κι είναι μια κανονική εικόνα 12 megapixel, δεν είναι ψηφιακό ζουμ (που κάνει την καθαρότητα της εικόνας να καταρρέει). Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό αν θέλετε να βγάλετε λεπτομέρειες από τοπία, αντικείμενα που είναι πιο μακριά από ό,τι θα θέλατε, ή και πορτρέτα, καθώς δεν σας προσφέρει μόνο προσέγγιση στο αντικείμενο, αλλά και λιγότερη παραμόρφωση.
Να μερικά παραδείγματα:
Αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του iPhone 7 Plus που εκτίμησα και χρησιμοποίησα περισσότερο από όλα. Τριγυρνώντας στην πόλη Τσενγκτού, χίλια διακόσια χιλιόμετρα από την κοντινότερη θάλασσα, χαζεύοντας τα πάντα, τους ουρανοξύστες και τα πολύ επικίνδυνα ηλεκτρικά μηχανάκια, σε κάθε δεύτερη φωτογραφία το δάχτυλο πήγαινε στο 2x. Στην επιστροφή, πετώντας πάνω από το Κάιρο, χάρη στο 2x μπόρεσα να βγάλω τις πυραμίδες. Τις πυραμίδες! Νάτη η λεπτομέρεια της φωτογραφίας σε 100% (πατήστε τη για να ανοίξει). Από τα 40.000 πόδια αυτό:
Επιστρέφοντας σε μικρότερο iPhone μετά, έπιασα τον εαυτό μου να το νοσταλγεί αυτό το κόλπο πολύ.
Βεβαίως, να πούμε εδώ κάτι σημαντικό: Η δεύτερη κάμερα του 7 Plus δεν είναι εξίσου καλή με την πρώτη. Οι εικόνες που βγάζει, ειδικά σε περιορισμένο φωτισμό, είναι λιγότερο καθαρές και ευκρινείς. Επίσης να πούμε ότι η δεύτερη κάμερα δεν προσφέρει τίποτε άλλο, ούτε 3D εικόνες, ούτε τύπου Lytro εστιακά εφέ. Προς το παρόν, τουλάχιστο. Είμαι σίγουρος ότι η Apple μπορεί να κάνει ένα σωρό πράγματα σοφτογουερικά για να αναδείξει αυτό που έχει. Ήδη ανακοίνωσαν ένα κόλπο που εστιάζει σε αντικείμενα θολώνοντας το φόντο, όπως κάνουν οι καλές SLR (δηλαδή σχεδόν όλες οι SLR), αλλά δεν το έχουν ακόμα έτοιμο, λέει. Η εταιρεία με τη μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση στον κόσμο, και "δεν το έχουν ακόμα έτοιμο". Τέλος πάντων, δεν έχω καταλάβει με τι ρυθμούς δουλεύουν εκεί πέρα, υποτίθεται ότι είναι η Apple, όχι το Βιλαμπάχο. Αλλά το συμπέρασμα είναι ότι η διπλή κάμερα του 7 Plus αποτελεί σημαντική διαφορά σε σχέση με το απλό 7 και, στην περίπτωση που ασχολείστε πολύ με τα της φωτογραφίας, θα πρέπει να σας βάλει σε σκέψεις.
Εγώ έχω καταλήξει στο εξής: Όταν με το καλό οι designers της Apple επιστρέψουν από το μακρύ sabbatical στο Θιβέτ, ή ό,τι άλλο κάνουν εξαφανισμένοι, θα ήθελα να δουλέψουν λίγο το θέμα του μεγέθους του iPhone 8 Plus. Να το κάνουν λίγο πιο μανιτζέβελο, πιο εύκολο στο κουμαντάρισμα, πιο γερό ίσως, πιο "ολοκληρωμένο". Να μη χρειάζεται σώνει και ντε θήκη ή, έστω, αν χρειάζεται, να είναι κάπως μικρότερου μεγέθους, ώστε μαζί με τη θήκη να μη μοιάζει με οικοδομικό υλικό, να το κουμαντάρει κάποιος με φυσιολογικά χέρια, να χωράει σε φυσιολογικές τσέπες. Είναι ωραίο πράγμα η μεγάλη οθόνη, εξαιρετικό πράγμα η νέα κάμερα (αν φτιάξουν και περισσότερα κόλπα που να την εκμεταλλεύονται, ακόμα εξαιρετικότερο), αποτελούν ισχυρούς αντιπάλους στο γιγάντιο αντικίνητρο που ονομάζεται "1179 ευρώ".
Αλλά μακρυγορώ.
Είπαμε, το συμπέρασμα σ' αυτά τα πράγματα είναι πάντα το ίδιο.
Όλες αυτές τις συσκευές καλές είναι. Αξίζουν την επένδυση, σχεδόν όλες, γιατί αποτελούν επέκταση εγκεφάλου, τις έχεις στην τσέπη και είσαι κάτι περισσότερο από ό,τι ήσουν χωρίς αυτές. Έχεις πρόσβαση σε περισσότερες πληροφορίες, σε ανθρώπους, δεν είσαι ένα σκέτο θηλαστικό, με δυο χέρια και δυο πόδια, είσαι κάτι επιπλέον. Εγώ παρακολούθησα το debate για τις αμερικανικές εκλογές σε ένα iPhone 7 Plus, μέσα στο μετρό μιας ελάχιστα γνωστής μεγαλούπολης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Σε τέτοιον κόσμο ζούμε.
Αυτά είχα να σας πω.
Πάντα τα ίδια.
